Budowa aplikacji w technologii .NET wykład 05 – Polecenia i zasoby

(1)

Budowa aplikacji w technologii .NET

wykład 05 – Polecenia i zasoby Commands – polecenia

• Polecenie jest wyższym poziomem abstrakcji, niż zdarzenie – reprezentuje zadanie, które chce wykonać użytkownik (np. otworzyć plik, skopiować tekst do schowka, wydrukować dokument).

• Zdarzenia są akcjami, które użytkownik musi podjąć, aby wykonać zadanie. W standardowym scenariuszu każde polecenie może być wydane na wiele sposobów:

menu, przycisk na pasku narzędzi, skrót klawiaturowy, etc.

• System poleceń w WPF pozwala wydzielić abstrakcję zadań i utworzyć połączenie miedzy akcją (lub kontrolką) uruchamiającą polecenie a wykonującą je metodą.

Pozwala to przenieść kod wykonujący zadania poza kod kontrolek i zdarzeń (w dobrze zaprojektowanej aplikacji logika nie powinna być umieszczona w

handlerach zdarzeń, ale metodach wyższego poziomu), a jedno polecenie może być powiązane z wieloma elementami interfejsu użytkownika.

• Polecenie może być wyłączone, co dezaktywuje uruchamiające je kontrolki.

(2)

Rozwiązanie przy użyciu zdarzeń (handler jest tylko przekaźnikiem między interfejsem a logiką):

rozwiązanie przy użyciu poleceń:

(za: Pro WPF in C# 2010 Windows Presentation Foundation in .NET 4, Matthew MacDonald)

(3)

Składniki modelu poleceń w WPF:

• Command – obiekt reprezentujący polecenie/ zadanie do wykonania (nie zawiera jednak kodu je wykonującego)

• CommandSource – kontrolka lub akcja wywołująca polecenie

• CommandBinding – obiekt łączący polecenie z jego wykonawcą (handlerem)

• CommandTarget – element, na którym wykonywana jest akcja – np. pole tekstowe na którym wykonywane jest Copy

(4)

Interfejs ICommand

public interface ICommand {

void Execute(object parameter);

bool CanExecute(object parameter);

event EventHandler CanExecuteChanged;

}

• Execute – uruchamia polecenie (ale nie zawiera logiki zadania)

• CanExecute – zwraca stan polecenia (czy jest włączone)

• CanExecuteChanged – zdarzenie wywoływane, gdy stan polecenia ulega zmianie

(5)

Interfejs ICommand

• RoutedCommand jest jedyną klasą bezpośrednio implementującą interfejs ICommand.

• Daje ona wsparcie dla zdarzeń typu tunneling oraz bubbling.

• Dodaje nazwę oraz kolekcję akcji myszy i klawiatury wywołujących polecenie public class RoutedCommand : ICommand

{

public InputGestureCollection InputGestures { get; } public string Name { get; }

public Type OwnerType { get; }

public bool CanExecute(Object parameter, IInputElement target) { } public void Execute(Object parameter, IInputElement target) { } }

• Klasa RoutedUICommand dodaje własność Text, odpowiadającą za tekst wyświetlany w kontrolkach powiązanych z poleceniem.

public class RoutedUICommand : RoutedCommand {

public string Text { get; set; }

(6)

Biblioteka poleceń WPF:

WPF udostępnia zastaw predefiniowanych poleceń do użytku twórcy aplikacji. Są one dostępne poprzez statyczne właściwości poniższych klas:

• ApplicationCommands – polecenia związane ze schowkiem (np. Copy, Cut, Paste), zarządzaniem dokumentami (np. New, Open, Save, SaveAs) i operacjami poziomu aplikacji (np. Properties, Help, Print, Undo, Redo)

• NavigationCommands – polecenia używane do nawigacji w aplikacjach o interfejsie opartym na stronach (np. BrowseBack, BrowseForward, NextPage, Refresh, IncreaseZoom)

• EditingCommands – polecenia związane z edycją dokumentów, dotyczą poruszania się po dokumencie (MoveToLineEnd, MoveLeftByWord,

MoveUpByPage), wyboru zawartości (SelectToLineEnd, SelectLeftByWord) i zmian formatowania (ToggleBold, ToggleUnderline)

• ComponentCommands – polecenia używane przez komponenty interfejsu użytkownika (np. MoveLeft, ScrollPageUp)

• MediaCommands – polecenia związane z zarządzaniem multimediami (np. Play, Pause, NextTrack, IncreaseVolume)

Część z predefiniowanych poleceń ma już zdefiniowane domyślne połączenie z akcją (popularnymi skrótami klawiaturowymi: Ctrl+O, Ctrl+S, Ctrl+Z, etc.).

(7)

Używanie poleceń:

1. Wybór polecenia

• jednego z gotowych lub zdefiniowanie własnej klasy polecenia

(8)

1. Wybór polecenia

2. Przypisanie polecenia uruchamiającej je kontrolce lub/i akcji klawiatury/ myszy

• polecenia mogą być wywoływane z kodu poprzez metodę Execute

• przeważnie jednak przypisujemy je do kontrolek implementujących interfejs ICommandSource: kontrolki dziedziczące z ButtonBase, odnośniki

(Hyperlink), elementy list (ListBoxItem) i menu (MenuItem)

• lub:

• można też dodać:

◦ CommandParameter – dodatkowy parametr dla polecenia

◦ CommandTarget – element na którym ma być wykonane polecenie

(9)

1. Wybór polecenia

• przeważnie jednak przypisujemy je do kontrolek implementujących interfejs ICommandSource: kontrolki dziedziczące z ButtonBase, odnośniki

(Hyperlink), elementy list (ListBoxItem) i menu (MenuItem)

• możemy dodać wiele źródeł jednego polecenia:

...

</MenuItem>

</Menu>

</DockPanel>

kontrolka MenuItem wykorzystuje własność Text oraz przypisany skrót do wyświetlania

(10)

1. Wybór polecenia

• przeważnie jednak przypisujemy je do kontrolek implementujących interfejs ICommandSource

• przypisanie polecenia akcji myszy lub klawiatury:

ApplicationCommands.Help.InputGestures.Add(

new MouseGesture(MouseAction.LeftDoubleClick));

ApplicationCommands.Help.InputGestures.Add(

new KeyGesture(Key.H, ModifierKeys.Control));

• lub:

<Window.InputBindings>

</Window.InputBindings>

(11)

1. Wybór polecenia

2. Przypisanie polecenia uruchamiającej je kontrolce lub/i akcji klawiatury/ myszy 3. Stworzenie metody wykonującej polecenie

private void MyHelp(object sender, ExecutedRoutedEventArgs e) {

MessageBox.Show("Udało ci się uruchomić pomoc.", "Pomoc",

MessageBoxButton.OK,

MessageBoxImage.Information);

e.Handled = true;

}

• e.Command – polecenie, które wywołało tę metodę

• e.Parameter – dodatkowy parametr, który mogliśmy przekazać u źródła

(12)

1. Wybór polecenia

4. Stworzenie powiązania (CommandBinding) łączącego polecenie z wykonawcą

• wiąże logikę z poleceniem – bez tego polecenie jest wyłączone, a kontrolki nieaktywne

5. Dodanie stworzonego powiązania do kolekcji poleceń okna // stworzenie dowiązania

CommandBinding bind = new CommandBinding();

bind.Command = ApplicationCommands.Help;

// przypisanie handlera do obsługi zdarzenia bind.Executed += MyHelp;

// rejestracja dowiązania

this.CommandBindings.Add(bind);

• powiązanie można dodać do dowolnego elementu, ale zazwyczaj dodawane jest do okna najwyższego poziomu

• zdarzenie odpalane jest przez przypisany poleceniu element, ale dzięki bubbling dotrze do elementu zawierającego powiązanie

(13)

1. Wybór polecenia

5. Dodanie stworzonego powiązania do kolekcji poleceń okna this.CommandBindings.Add(

new CommandBinding(ApplicationCommands.Help, MyHelp));

(14)

1. Wybór polecenia

5. Dodanie stworzonego powiązania do kolekcji poleceń okna

<Window.CommandBindings>

</Window.CommandBindings>

...

</Window>

• wiązanie wykonuje się raz, niezależnie od liczby źródeł

(15)

Wyłączanie poleceń

• Przydatne w przypadku poleceń, które mogą być wywoływane tylko w określonych sytuacjach

• Włączanie/ wyłączanie odbywa się w obsłudze zdarzenia CanExecute:

CommandBinding bind = new CommandBinding();

...

bind.CanExecute += MyHelpCanExecute;

...

this.CommandBindings.Add(bind);

• lub:

new CommandBinding(ApplicationCommands.Help, MyHelp,

MyHelpCanExecute)

• lub:

<CommandBinding Command="Help" Executed="MyHelp"

CanExecute="MyHelpCanExecute"/>

(16)

Wyłączanie poleceń

• Przydatne w przypadku poleceń, które mogą być wywoływane tylko w określonych sytuacjach

• Włączanie/ wyłączanie odbywa się w obsłudze zdarzenia CanExecute:

private void MyHelpCanExecute(object sender,

CanExecuteRoutedEventArgs e) {

if( /*... help dostępny ...*/ ) e.CanExecute = true;

else

e.CanExecute = false;

}

• uwaga: ta metoda może uruchamiać się często – gdy WPF uzna, że mogła zajść jakaś zmiana

• można też uruchomić ręcznie, aby wymusić odświeżenie kontrolek:

CommandManager.InvalidateRequerySuggested();

(17)

Przykład użycia:

<CommandBinding Command="Save" Executed="MySave"

CanExecute="MySaveCanExecute" />

</StackPanel>

</Window>

(18)

public partial class Window1 : Window {

public Window1() {

InitializeComponent();

IsDirty = false;

}

private bool IsDirty { get; set; } private void MySave(...)

{

IsDirty = false;

}

private void MySaveCanExecute(...) {

e.CanExecute = IsDirty;

}

private void MyTextChanged(...) {

IsDirty = true;

} }

(19)

Techniki zaawansowane – definiowanie własnych poleceń public class PizzaCommands

{

private static RoutedUICommand piecz;

static PizzaCommands() {

piecz = new RoutedUICommand(

"Upiecz Pizzę", "Piecz", typeof(PizzaCommands));

// dobrym pomysłem jest dodanie tutaj // skrótów klawiatury:

piecz.InputGestures.Add(new KeyGesture(Key.P,

ModifierKeys.Control));

}

public static RoutedUICommand Piecz {

get { return piecz; } }

}

(20)

Techniki zaawansowane – definiowanie własnych poleceń

<Window ...

xmlns:app="clr-namespace:WpfApplication1" ... >

<Grid>

...

Upiecz Pizzę </Button>

...

</Grid>

</Window>

• Przed przypisaniem polecenia kontrolce, musimy zmapować własną przestrzeń nazw do zrozumiałej przez XAMLa (WpfApplication1 to nazwa projektu, app to wybrany alias).

(21)

Techniki zaawansowane – wykorzystanie własności Text

• własność Text zawiera opisową nazwę polecenia; niektóre kontrolki (np.

MenuItem) same go wykorzystują, w wypadku Buttonów możemy zrobić to ręcznie:

<Button Command="SaveAs"

Content="{x:Static ApplicationCommands.SaveAs}"></Button>

• jednak w ten sposób uzyskamy jedynie nazwę pobraną z ToString, a nie opisowy tekst polecenia; do tego lepiej wykorzystać wiązanie (o wiązaniach więcej na kolejnym wykładzie):

Content="{Binding RelativeSource={RelativeSource Self}, Path=Command.Text}"></Button>

• można go użyć również np. w tooltipie:

ToolTip="{Binding RelativeSource={RelativeSource Self}, Path=Command.Text}">

(22)

Techniki zaawansowane – kontrolki z wbudowaną obsługą poleceń

• Niektóre kontrolki do wprowadzania danych mają wbudowaną obsługę poleceń (np. TextBox obsługuje polecenia Cut, Copy, Paste).

• Przyciski z przypisanymi poleceniami, umieszczone w toolbarze lub menu automatycznie to obsłużą, bez dowiązywania jakiejkolwiek logiki.

• Kontrolki same (po focusie) rozpoznają kiedy polecenie może być wywołane oraz co jest elementem docelowym.

<ToolBar>

...

<Button Command="Paste">Paste</Button>

</ToolBar>

...

<Button Command="Paste">Paste</Button>

</WrapPanel>

</StackPanel>

(23)

• Niektóre kontrolki do wprowadzania danych mają wbudowaną obsługę poleceń (np. TextBox obsługuje polecenia Cut, Copy, Paste).

• Przyciski z przypisanymi poleceniami, umieszczone w toolbarze lub menu automatycznie to obsłużą, bez dowiązywania jakiejkolwiek logiki.

• Kontrolki same (po focusie) rozpoznają kiedy polecenie może być wywołane oraz co jest elementem docelowym.

<ToolBar>

...

<Button Command="Paste">Paste</Button>

</ToolBar>

...

</WrapPanel>

</StackPanel>

(24)

• W wypadku kontrolek poza menu czy toolbarem możemy samodzielnie wskazać element docelowy polecenia:

...

<Button Command="Paste"

CommandTarget="{Binding ElementName=txtBx}">

Paste</Button>

</WrapPanel>

• lub kazać poszukiwać go w elementach nadrzędnych (hierarchii zagnieżdżenia)

...

</WrapPanel>

(25)

• W wypadku kontrolek poza menu czy toolbarem możemy samodzielnie wskazać element docelowy polecenia:

...

<Button Command="Paste"

CommandTarget="{Binding ElementName=txtBx}">

Paste</Button>

</WrapPanel>

• lub kazać poszukiwać go w elementach nadrzędnych (hierarchii zagnieżdżenia)

...

</WrapPanel>

(26)

Gdy chcemy wyłączyć polecenie kontrolki:

• niekiedy mamy gotową flagę, np. TextBox pozwala na ustawienie IsUndoEnabled, aby wyłączyć Undo

• możemy też dodać własne wiązanie do tego polecenia, które dostarczy CanExecuted zawsze zwracające false:

CommandBinding commandBinding = new CommandBinding(

ApplicationCommands.Cut, null, SuppressCommand);

txtBox.CommandBindings.Add(commandBinding);

• i:

private void SuppressCommand(...) {

e.Handled = true;

}

(27)

Gdy chcemy wyłączyć polecenie kontrolki:

• niekiedy mamy gotową flagę, np. TextBox pozwala na ustawienie IsUndoEnabled, aby wyłączyć Undo

• możemy też dodać własne wiązanie do tego polecenia, które dostarczy CanExecuted zawsze zwracające false

• akcję (np. skrót klawiaturowy) uruchamiające to polecenie możemy związać poleceniem „to nie jest polecenie”:

KeyBinding keyBinding = new KeyBinding(

ApplicationCommands.NotACommand, Key.C, ModifierKeys.Control);

txt.InputBindings.Add(keyBinding);

(28)

Techniki zaawansowane – wykorzystanie tego samego polecenia w kilku miejscach

• Efekt polecenia zależy od elementu docelowego (np. gdy mamy dwa pola tekstowe w oknie, Cut, Copy, Paste działają dla jednego z nich, zależnie od focusa)

</ToolBar>

</StackPanel>

(29)

• Jak uzyskać ten efekt dla innych poleceń?

...

</ToolBar>

</StackPanel>

</Window>

(30)

...

</ToolBar>

</StackPanel>

</Window>

(31)

private Dictionary<object, bool> isDirty = new ...;

private void MySave(...) {

isDirty[e.Source] = false;

}

private void MySaveCanExecute(...) {

if (isDirty.ContainsKey(e.Source) && isDirty[e.Source]) e.CanExecute = true;

else

}

private void MyTextChanged(...) {

isDirty[e.Source] = true;

(32)

• e.Source zwraca element docelowy polecenia, jeżeli:

◦ kontrolka wywołująca polecenie znajduje się w toolbarze

◦ przypisaliśmy ręcznie CommandTarget

◦ nakażemy poszukiwania elementu poprzez FocusManager.IsFocusScope

• w przeciwnym wypadku e.Source będzie kontrolką, która wywołała zdarzenie

• Możemy również tworzyć osobne wiązanie dla każdego pola tekstowego:

<TextBox.CommandBindings>

</TextBox.CommandBindings>

</TextBox>

(33)

• e.Source zwraca element docelowy polecenia, jeżeli:

◦ kontrolka wywołująca polecenie znajduje się w toolbarze

◦ przypisaliśmy ręcznie CommandTarget

◦ nakażemy poszukiwania elementu poprzez FocusManager.IsFocusScope

• w przeciwnym wypadku e.Source będzie kontrolką, która wywołała zdarzenie

• Możemy również tworzyć osobne wiązanie dla każdego pola tekstowego.

• Teraz sender powie nam dla którego pola została wywołana metoda:

private void MySave(object sender, ExecutedRoutedEventArgs e) {

string text = ((TextBox)sender).Text;

MessageBox.Show("Dane do zapisania: " + text);

...

}

(34)

• Nieco nieeleganckie jest tworzenie wiązania osobno dla każdego pola, ale da się to rozwiązać definiując zasób:

<Window.Resources>

<CommandBinding x:Key="binding" Command="Save"

Executed="MySave" CanExecute="MySaveCanExecute">

</CommandBinding>

</Window.Resources>

• i używając go:

<TextBox.CommandBindings>

</TextBox.CommandBindings>

(35)

Techniki zaawansowane – parametr przekazywany do Command

• niektóre polecenia wymagają dodatkowego parametru

• można odczytać go z innej kontrolki:

<Button Command="NavigationCommands.Zoom"

CommandParameter="{Binding ElementName=txtZoom, Path=Text}">

Zoom To Value

</Button>

Ograniczenia systemu poleceń:

• Polecenie może zmieniać automatycznie jedynie własność IsEnabled. Użyteczne mogłoby być też IsChecked, niestety, należy robić to ręcznie.

• Nie ma zbudowanych mechanizmów do śledzenia historii wykonywanych poleceń (do Undo/Redo).

(36)

Resources – zasoby

W WPF można wyróżnić dwa rodzaje zasobów:

• Assembly resources (binary resources)

◦ pliki z danymi (binarne), wbudowane w skompilowany podzespół aplikacji (np.

obrazki)

◦ działają prawie identycznie jak assembly resources w innych aplikacjach .NET, jedyną różnicą jest system adresujący, wykorzystywany przy odwoływaniu się od zasobów

◦ zasobem typu assembly w aplikacjach WPF jest np. plik BAML (skompilowany plik XAML)

• Object resources

◦ mogą być nimi dowolne obiekty, zdefiniowany przeważnie w XAMLu, umożliwiają przechowywanie różnego rodzaju informacji w centralnym miejscu, zapobiegając powtarzaniu kodu

(37)

Dodawanie zasobów typu assembly

• Należy dodać odpowiednie pliki do projektu i ustawić i właściwość Build Action na Resource (w celu lepszej organizacji, pliki mogą być grupowane w foldery).

(38)

(39)

(40)

Odwoływanie się do zasobów typu assembly

• Obiekt StreamResourceInfo daje dostęp m. in. do typu oraz strumienia danych zasobu:

StreamResourceInfo sri = Application.GetResourceStream(

new Uri("images/info.png", UriKind.Relative));

◦ ContentType zwraca string opisujący typ danych

◦ Stream – strumień (typu UnmanagedMemoryStream), z którego można odczytać bajty danych

• Niektóre klasy mają wbudowaną obsługę zasobów i potrafią z nimi współpracować (odnajdują je przez adres URI):

• lub:

image1.Source = new BitmapImage(

new Uri("images/info.png", UriKind.Relative));

(41)

Odwoływanie się do zasobów typu assembly

• Przez adres URI w przypadku zasobów zawartych w innym podzespole (bibliotece dll, z której korzysta nasza aplikacja):

img.Source = new BitmapImage(

new Uri("ImageLibrary;component/images/winter.jpg", UriKind.Relative));

Dodawanie zasobów z Build Action na Content (i Copy to Output Directory)

• Warto używać, gdy:

◦ chcemy zmieniać zasób bez ponownej kompilacji

◦ zasób jest bardzo duży

◦ plik jest opcjonalny i chcemy dostarczać aplikację również bez niego

◦ jest to plik dźwiękowy

• Content jest wygodniejsze, niż po prostu zwykłe dostarczenie plików z aplikacją i odczytywanie ich z dysku.

(42)

Object Resources

• Nowy system zasobów zintegrowany z XAML

• Możliwość definiowania zasobów w różnych miejscach (kontrolki, okna, cała aplikacja)

• Zasoby obiektowe (deklaratywne, logiczne):

◦ pozwalają na zdefiniowanie obiektu raz i używanie go w wielu miejscach kodu

◦ umożliwiają przeniesienie np. szczegółów formatujących kontrolek do centralnego miejsca, w którym mogą być w łatwy sposób zmieniane

◦ gdy pewna informacja jest oddzielona od reszty aplikacja, może być modyfikowana dynamicznie

(43)

Przykład wykorzystania Object resources definiowanie zasobu:

<Window.Resources>

<SolidColorBrush x:Key="zielony" Color="Green" />

</Window.Resources>

korzystanie z zasobu:

Statycznie

</Button>

Dynamicznie

</Button>

(44)

Kolekcja zasobów

• Każdy element posiada właściwość Resources, która przechowuje kolekcję zasobów (ResourceDictionary)

• Kolekcja zasobów może przechowywać dowolne typy obiektów

• Przeważnie zasoby definiowane są na poziomie okna, gdyż wszystkie dzieci mają dostęp do zasobów ojca

(45)

Zasoby statyczne i dynamiczne

• Zasoby statyczne, w przeciwieństwie do dynamicznych, są pobierane raz (po deklaracji w kodzie XAML) i nie reagują na zmianę zasobu z poziomu kodu

this.Resources["zielony"] =

new SolidColorBrush(Colors.Yellow);

• Zasoby dynamiczne pobierane są za każdym razem, gdy są potrzebne. Ponieważ wiąże się to z dodatkowym narzutem, z zasobów dynamicznych należy korzystać tylko wtedy, gdy:

◦ zasób zależy od ustawień systemowych (np. kolory systemowe)

◦ planujemy podmieniać obiekty dynamicznie

(46)

Zasoby statyczne i dynamiczne

• Dlaczego jednak to działa?

SolidColorBrush brush =

(SolidColorBrush)this.Resources["zielony"];

brush.Color = Colors.Red;

• Ponieważ nie podmieniliśmy obiektu, a jedynie zmieniliśmy jego stan wewnętrzny.

Zaś Brush informuje każdą używającą go kontrolkę o swojej zmianie.

(47)

Techniki zaawansowane – zasoby niewspółdzielone

• Zazwyczaj powstaje jeden obiekt, z którego korzystają wszyscy używajacy tego zasobu.

• Możemy jednak udostępniać każdemu jego własny obiekt – można rozważać wykorzystanie tego, jeśli każdy użytkownik chce osobno modyfikować zasób lub zasobem jest coś, czego nie możemy dzielić (np. element) – są jednak lepsze sposoby by to osiągnąć.

</SolidColorBrush>

(48)

Techniki zaawansowane – dostęp do zasobów w kodzie

• W ten sposób mamy dostęp do zasobów zdefiniowanych w tej kontrolce:

Button cmd = (Button)sender;

Brush brush = (Brush)cmd.Resources["zielony"];

• Dzięki temu nie musimy znać położenia zasobu – nastąpi poszukiwanie, jak w wypadku korzystania z zasobu w XAMLu:

Brush brush = (Brush)cmd.FindResource("zielony");

• Jest też TryFindResource(), które w razie niepowodzenia nie rzuca wyjątku, tylko zwraca null.

(49)

Zasoby aplikacji:

<Application.Resources>

</Application.Resources>

</Application>

• Są dostępne w całej aplikacji

◦ są trochę jak zmienne globalne: nie należy z nimi przesadzać

• Jeszcze wyżej w drzewie poszukiwania znajdują się zasoby systemowe

(50)

Zasoby systemowe:

• Udostępniane są poprzez trzy klasy (przestrzeń nazw System.Windows):

SystemColors, SystemFonts, SystemParameters label.Foreground =

new SolidBrush(SystemColors.WindowTextColor);

• lub:

label.Foreground = SystemColors.WindowTextBrush;

• lub:

Napis

</Label>

• lub:

<Label Foreground="{DynamicResource

{x:Static SystemColors.WindowTextBrushKey}}">

Napis</Label>

(51)

Organizacja zasobów

• W celu umożliwienia współdzielenia zasobów między różnymi projektami tworzy się słowniki zasobów. Są one zapisywane w plikach XAML (dołączanych do aplikacji, z Build Action ustawionym na Page.

w pliku AppBrushes.xaml:

<ResourceDictionary ... >

</ResourceDictionary>

(52)

Organizacja zasobów

• Następnie powinny być dołączone do jakiejś kolekcji zasobów w aplikacji.

<Application.Resources>

<ResourceDictionary.MergedDictionaries>

</ResourceDictionary.MergedDictionaries>

...

</ResourceDictionary>

</Application.Resources>

</Application>