Problemy oceny wartości zabytkowej historycznych zespołów miejskich

Krzysztof Pawłowski, Michał

Witwicki

Problemy oceny wartości zabytkowej

historycznych zespołów miejskich

Ochrona Zabytków 21/4 (83), 3-12

KRZYSZTOF PAWŁOWSKI MICHAŁ WITWICKI

PROBLEMY OCENY WARTOŚCI ZABYTKOWEJ

HISTORYCZNYCH ZESPOŁÓW MIEJSKICH*

I. Uwagi wstępne. 2. Założenia klasyfikacji 3. W stępna analiza układu .przestrzennego. 4. K ry­ teria stopnia przetrw ania elem entów historycz­ nego układu przestrzennego. 5. K ry teria w ar­ tości naukowej. 6. K ry teria wartości estetycznej. 7. K ryteria bogactwa tradycji historycznej. 8. Ocena ogólna. 9. Techniczny sposób przeprow a­ dzenia klasyfikacji. 10. W yniki klasyfikacji a za­ dania konserwatorskie.

1. Obserwacja aktualnej p rakty k i projektowej i realizacyjnej na obszarach m iast o zachowa­ nym zabytkowym układzie przestrzennym wy­ kazuje, że niejednokrotnie prow adzi ona do zniszczenia jego wartościowych elementów. Wbrew pozorom, przyczyną tego stanu rzeczy nie zawsze są im peratyw y narzucone przez obiektywne wymogi współczesnego planowania przestrzennego, ale często niedostateczna świa­ domość walorów dawnego układu, nie tylko ja­ ko dokum entu historii k ultury, ale też jako nie­ jednokrotnie nadal sprawnego funkcjonalnie organizmu. W w ypadkach konfliktu między za­ chowanym układem a dzisiejszymi potrzebami użytkowym i poszukiwanie koniecznego kompro­ misu powinno być dokonane na podstaw ie wni­ kliwej analizy jego wartości zabytkowej, pla­ stycznej i użytkowej. W tym względzie studia historyczno-urbanistyczne nie zawsze dostar­ czają pełnej odpowiedzi. O ile dają one w m ia­ rę dobry obraz przeobrażeń miasta i jego stru k ­

* Studia metodologiczne nad problemami zawartymi w niniejszym artykule podjęte zostały przez autorów z inicjatyw y Cśrodka Dokumentacji Zabytków w War­ szawie. Opracowanie wykonane zostało w r. 1967 w form ie projektu klasyfikacji historycznych zespołów m iejskich. K lasyfikacja taka była wprawdzie częścio­ w o przeprowadzona przy w eryfikacji obiektów zabyt­ kow ych (por. Spis zabytków architektury i budownic­ twa, BMiOZ Seria A, Warszawa 1964), jednak w spo­ sób w ycinkow y i niesystem atyczny oraz bez dostatecznego rozeznania całości zagadnienia, bowiem dokonano jej przed sporządzeniem tzw. ewidencji miast zabytkowych. Artykuł niniejszy uwzględnia rezultaty konferencji poświęconej analizie pierwotnej jego

re-tu ry w przeszłości, o tyle wnioski dla projek­ tanta są niekiedy mało przydatne. A utorzy stu ­ diów historyczno-urbanistycznych postulują na ogół zachowanie wszystkich elementów daw­ nego układu, rzadko przedstawiając hierarchię wartości oraz nie biorąc pod uwagę aktualnych potrzeb funkcjonalnych. P raktyka wskazuje, że ta maksym alizacja żądań i brak powiązania schematycznych na ogół postulatów z indyw i­ dualnym i uw arunkowaniam i lokalnym i oraz założeniami planistycznym i nie może stanowić punktu wyjścia dla działalności urbanistycz­ nej. Niemożność pełnego przestrzegania dezy­ deratów doprowadza bowiem do ich lekceważe­ nia również w zakresie gw arantującym prze­ trw anie najcenniejszych wartości zabytkowych układu.

Z drugiej strony brak pełnego rozeznania co do wartości poszczególnych zespołów zabudowy prowadzi niekiedy do zaniechania jakiejkolwiek działalności na ich terenie i do ekspansji orga­ nizmu miejskiego na obszary niezainwestowane, ze szkodą dla ogólnego rozwoju miasta i wbrew

prawidłowem u rachunkowi ekonomicznemu.

Możliwie precyzyjna ocena walorów zabytko­ wych poszczególnych obszarów m iasta powin­ na doprowadzić do ustalenia zakresu dopusz­ czalnej ingerencji współczesnego arch itek ta-u r- banisty. Jest to tym ważniejsze, że nowe bu­ downictwo operuje często w sposób schema­ tyczny skalą i charakterem architektury,

obcy-dakcji zorganizowanej przez Ośrodek Dokumentacji Zabytków w listopadzie 1967 r. (por. H. Andrulewicz, konferencja urbanistyczna poświęcona założeniom oraz kryteriom oceny wartości zabytkowej historycznych zespołów m iejskich — Warszawa 22.X I.1967). Ochrona Zabytków z. 1 (80) r. XX I (1968) s. 55—58. Przedstaw io­ ny tu system oceny staje się punktem w yjścia do przygotowanego obecnie przez Ośrodek Dokumentacji Zabytków w ydaw nictw a pt. M iejskie Zespoły Zabyt­ kowe w Polsce. Opierając się na szczegółowej analizie układów przestrzennych indywidualnej i porów naw ­ czej, opracowanie to pozwoli ustalić walory zabytkowe poszczególnych miast i wyznaczyć w nich strefy ochrony konserwatorskiej (przyp. red.).

mi dla m iast zabytkowych, a naw et pozosta­ jącymi w rażącej dysharmonii z ich wyrazem przestrzennym .

Celem niniejszej pracy jest próba ustalenia — w oparciu o szczegółowe k ry teria oceny — pod­ staw klasyfikacji zespołów miejskich pod wzglę­ dem ich wartości zab y tk o w e j1 oraz przedsta­ wienie propozycji dotyczących zakresu ich ochrony i wymaganej dokumentacji.

2. Klasyfikacją pow inny być objęte wszystkie miasta w znaczeniu historycznym, tj. miejsco­ wości, k tó re kiedykolwiek posiadały praw a miejskie. Ma ona na celu ustalenie walorów zabytkowych zespołów miejskich w takim ukła­ dzie hierarchii wartości, która ułatw i sprecy­ zowanie program u zadań konserw atorskich w dziedzinie ochrony tych układów oraz usta­ lenie zakresu dopuszczalnej ingerencji współ­ czesnej działalności urbanistycznej. K lasyfika­ cja ma również na celu ustalenie tych obszarów miejskich, które obecnie nie posiadają w arto­ ści zabytkowej w stopniu uspraw iedliwiającym ich ochronę. Stosunkowo niska ocena analizo­ wanego układu przestrzennego nie jest równo­ znaczna z dopuszczeniem jego zniszczenia. Przetrw anie układu do 'dnia dzisiejszego świad­ czy o jego w alorach funkcjonalnych i tylko w w yjątkowych w ypadkach nie nadaje się on do adaptacji do aktualnych wymogów.

K lasyfikacja operuje wartościami relatyw nym i o możliwie najszerszej skali porównawczej. Po­ zwala to na zestawienie z innym i założeniami o podobnym charakterze oraz dokonanie właś­ ciwej oceny zespołu w obrębie typu, epoki lub regionu.

Analiza klasyfikacyjna musi uwzględnić całą złożoność układu przestrzennego miasta, z na­ tu ry rzeczy bardziej skomplikowanego niż w przypadku pojedynczych obiektów zabytko­ wych. Dla uzyskania możliwie najbardziej obie­ ktyw nej oceny układu m iasta niezbędne jest dokonanie indyw idualnej oceny jego poszcze­ gólnych elementów. Metoda ta pozwala na

uzy-1 W literaturze polskiej problem waloryzacji zabyt­ kowych zespołów m iejskich podejmował M. W itwicki w artykule pt. Metody oceny wartości historycznych ośrodków m iejskich, Kwartalnik Architektury i Ur­ banistyki V (I960) z. 1—2, oraz w artykule pt. K ryte­ ria oceny wartości zabytkowej zespołów miejskich, Biblioteka M uzealnictwa i Ochrony Zabytków, Seria B: Tom XVIII Warszawa 1967. W literaturze euro­ pejskiej problem ten poruszył w sposób bardzo ogólny W. Frodl w pracy pt. Pojęcia i kryteria w artościow a­ nia zabytków {tytuł oryginału Denkm albegriffe, Denk­ m alwerte und ihre A usw irkung auf die Restaurierung), Biblioteka M uzealnictwa i Ochrony Zabytków, Seria B. tom X III, W arszawa 1966. Szczegółowo omawiają te­ mat inne prace: Beerly, Menaces et remedes, La defense et mise en valeur des sites et ensem bles historiques ou artistiques 1963; D. Libal, La m éthodologie d’analyse des valeurs historiques des villes et villages, Monu­ mentorum Tutela 1968; P. M. Lugli, Problèmes m

etho-skanie nie tylko sum arycznej oceny wypadko­ wej, ale także na wydobycie najbardziej w ar­ tościowych komponentów.

K lasyfikację powinno się przeprowadzić w opar­ ciu o dane zaw arte w studium historyczno-ur- banistycznym lub dossier ew idencyjnym m iasta i innego dostępnego m ateriału ze szczególnym uwzględnieniem daw nych planów m iasta i prze­ kazów ikonograficznych. Niezbędnym uzupeł­ nieniem uzyskanych w ten sposób danych jest autopsja analizow anej miejscowości.

K lasyfikacji dokonuje się w oparciu o system kryteriów . Poszczególne k ry teria nie są m eryto­ rycznie równoważne, dlatego ich w pływ na ogól­ ną ocenę jest różny. 'Proponowany zespół k ry ­ teriów obejm uje wszySkie elem enty układu przestrzennego i uwzględnia najistotniejsze jego aspekty. K ryteria te dzielą się na podstawowe i pomocnicze. Do podstawowych zaliczyć należy k ry teriu m stopnia przetrw ania dawnego ukła­ du przestrzennego oraz k ry teriu m wartości historyczno-dokum entalnej, któ rą w dalszym ciągu rozważań określać będziemy mianem w ar­

tości naukowej i związanej z nią unikalności lub typowości rozwiązania 2. Jako k ry teria po­ mocnicze uznano te, w których elem ent subiek­ tyw nej oceny odgrywać może istotną rolę — tj. kryterium wartości estetycznej oraz kry teriu m bogactwa tradycji historycznej jako pośrednio tylko związanej z przedm iotem zasadniczej analizy, którym jest układ przestrzenny.

3. Szczegółowa ocena klasyfikacyjna wartości zabytkowej układu przestrzennego m iasta win­ na być poprzedzona jego analizą wstępną, któ­ ra musi przede wszystkim odpowiedzieć na py­ tanie, czy statu s miejski, jaki dana miejscowość posiada lub posiadała, znalazł w przeszłości od­ bicie w jej układzie przestrzennym .

W przypadku nieudanej lokacji, gdy określenie — miasto — wynikło tylko z aktu prawnego, nadającego praw a miejskie, natom iast nie zna­ lazło żadnego odbicia w przem ianach stru k ­ tu ry przestrzennej danej miejscowości, nie

sta-dologiques operatifs pour la defense de la valorisation des zones historiques; P. Prunet, La sauvegarde et m ise en valeur des sites historiques urbains et du paysage en France. Dw a ostatnie opracowania były prezentowane jako referaty na m iędzynarodowym K ongresie CPSHU — FIHVAT w Lizbonie w 1968 r. Interesująca jest rów nież a przeprowadzona w Hisz­ panii klasyfikacja m iast i w si zabytkowych, a sporzą­ dzona w formie uproszczonej ew idencji głównych ele­ m entów zabytkowych. Por. Espana — Conjuntos histo- rico-artisticos sitios m ixtos urbano-rurales, Dirección General de Bellas Artes. Madrid 1967.

2 Ocena stopnia przetrwania elem entów dawnego układu przestrzennego została umieszczona na w stępie analizy ponieważ one w łaśnie stanowią materialną substancję zabytkową zespołu, podlegającą w dalszym ciągu ocenie jakościowej.

nowi ona przedm iotu dalszej szczegółowej ana­ lizy klasyfikacyjnej. P rzyjm u je się bowiem, że istniejące na danym terenie obiekty, czy zespo­ ły zabytkowe objęte są spisem zabytków a r­ chitektury. N atom iast w razie stwierdzenia istnienia wartościowego rozplanowania typu wiejskiego — należy fakt ten odnotować w uw a­ gach, które będą pomocne przy sporządzaniu listy zabytkowych układów przestrzennych tego typu.

Po stw ierdzeniu miejskiego charakteru układu przestrzennego rozpatryw anej miejscowości na­ leży na podstawie konfrontacji stanu aktualne­ go z zachowanymi przekazam i kartograficznym i i ikonograficznymi określić zasięg obszaru miejskiego o potencjalnej wartości zabyt­ kowej (w większości przypadków będzie on zaw arty w granicach z około połowy XIX w.), oraz ustalić czy stan zachowania daw nej stru k tu ry przestrzennej poszczególnych czę­ ści m iasta oraz ich wartość zabytkowa nie są wysoce różne. W przypadku m iast o nie­ jednorodnej stru kturze przestrzennej, któ­ re w przeszłości składały się z kilku narosłych ewolucyjnie organizmów, należy ponadto okre­ ślić czy są one integralnie ze sobą związane, nie tylko funkcjonalnie lecz również przestrzennie, czy też w sensie przestrzennym stanowią jed­ nostki samoistne.

Na podstawie tej w stępnej analizy należy pod­ jąć decyzje odnośnie elim inacji z rozważań pewnej części układu przestrzennego, jako w sposób oczywisty nie posiadającej aktualnie wartości zabytkowej (ma to miejsce najczęściej w miastach których wzmożony wzrost przypa­ da na ostatnie kilkadziesiąt lat), oraz koniecz­ ności indyw idualnej, szczegółowej oceny klasy­ fikacyjnej poszczególnych części miasta (mo­ że to mieć miejsce, gdy ich wartość zabytkowa lub stan zachowania są wysoce różne oraz gdy nie stanowią one integralnej części kompozycji przestrzennej miasta). W ten sposób umożliwio­ ne zostanie przeprow adzenie prawidłowego wartościowania różnych obszarów miasta, któ­ re przy wspólnym ujęciu zostałoby zatracone, prowadząc do zaniżenia lub zawyżenia oceny klasyfikacyjnej m iasta jatko całości. W skazanie na niejednolitą wartość zabytkową poszczegól­ nych części m iasta pozwoli na praw idłow ą oce­ nę zakresu ochrony konserw atorskiej na ich terenie.

4. M iasto jest organizmem żywym, stale podle­ gającym ewolucji i jego aktualny stan zacho­ wania musi z n atu ry rzeczy w mniejszym lub większym stopniu odbiegać od stanu pierw ot­ nego. O ile szczególnie trw ałe budow le o cha­ rakterze sakralnym , czy też świeckiej użytecz­ ności publicznej mogły zachować się w stanie niemal niezmienionym, o tyle jest to zupełnie w yjątkowe w przypadku zabudowy mieszkal­ nej — stanowiącej podstawową substancję stru k tu ry miasta. Również poszczególne skład­

niki dawnego wyposażenia miasta — urządze­ nia techniczne, czy elem enty systemu obronne­ go, w zależności od trwałości, od czasu ich pow­ stania i przydatności funkcjonalnej m iały różną szansę zachowania się do dnia dzisiejszego. Nie­ w ątpliw ie najtrw alszym elementem układu przestrzennego m iasta okazało się jego rozpla­ nowanie. Niemniej rzadko zdarza się, by za­ chowało się ono w form ie pierw otnej bez żad­ nych zmian. Może to mieć miejsce tylko w or­ ganizmach, których rozwój został zatrzym any — które uległy pełnej stagnacji. Dlatego też należy przyjąć różne pu n k ty odniesienia dla oceny stopnia przetrw ania poszczególnych ele­ mentów układu przestrzennego. G eneralnie za takie uznać można te epoki, które w sposób de­ cydujący zaważyły na ich ukształtow aniu (przy­ kładowo dla rozplanowania może to być śred­ niowiecze, dla zabudowy mieszkalnej — wiek XVIII, a dla wyposażenia miasta — pierwsza połowa XIX w.). C harakter zmian, jakim ule­ gał układ przestrzenny miasta jest bardzo zróż­ nicowany, ale generalnie rzecz biorąc można je podzielić na takie, które zdeformowały zabyt­ kowy układ, które były dla niego obojętne oraz takie, które go wzbogaciły. Analiza ewolucji przestrzennej m iast polskich wykazuje, że mi­ mo licznych przebudów rozw ijały się one do połowy XIX wieku w sposób zasadniczo h ar­ monijny. D o p i e r o w raz z eksplozją dem ogra­

ficzną spowodowaną rozwojem gospodarki k a­ pitalistycznej nastąpiła częsta deform acja za­ stanych układów. Deformacja ta znalazła wyraz w przem ianach rozplanowania i trzeciego wy­ m iaru i nie znalazła ekw iw alentu w nowych wartościach przestrzennych. Nastąpiła bowiem

częsta rozbieżność między rozplanowaniem

dw uwym iarow ym a bryłą i proces ten trw a niestety do dzisiaj. Na teren m iast w targnęły elementy, które stały się im obce zarówno ska­ lą jak i charakterem . Nowe arterie kom unika­ cyjne niejednokrotnie zdeformowały harm onij­ nie rozw ijające się układy przestrzenne. W m a­ łych miastach wprowadzone zostały sprzeczne z ich charakterem elem enty budownictwa wiel­ komiejskiego (np. pojedyncze wielopiętrowe bu­ dynki w pierzejach rynkowych). Nie znaczy to jednak, by można było generalnie stwierdzić, że wszystkie modyfikacje wprowadzone w okre­ sie ostatnich stu la t zniszczyły dawniejsze układy. Ich ocena wymaga jednak indyw idual­ nego traktow ania każdego przypadku.

Ponieważ często nie dysponujem y dostateczną bazą źródłową dla określenia kształtu pierw ot­ nego układu, dlatego na ogół przyjąć można za p u n k t wyjściowy oceny aktualnego stanu zachowania, jego stan z okresu poprzedzającego radykalne przem iany drugiej połowy XIX i XX wieku. Ogólnie też stwierdzić można, że poza nielicznymi wypadkami, potencjalną wartość zabytkową m ają te elem enty układów prze­ strzennych miast, które pochodzą sprzed tego okresu.

Stopień przetrw ania dawnego układu prze­ strzennego należy rozpatrywać przyjm ując, że składa się on z następujących elementów pod­ stawowych: rozplanowania, zabudowy mieszkal­ nej i obiektów użyteczności publicznej.

Stan zachowania dawnego rozplanowania oce­ nia się, biorąc pod uwagę następujące elementy (w kolejności odpowiadającej ich roli w u trzy ­ maniu historycznego ch arakteru układu planu): a) zasadnicze elem enty układu planu tj. osie kompozycji, główne ciągi kom unikacyjne i place, b) układ pozostałych ulic, granice dawnego układu (szczególnie ważne dla m iast niegdyś ufortyfikow anych),

c) podziały wewnątrzblokowe.

Stopień przetrw ania dawnego rozplanowania proponuje się oceniać następująco;

S t a n z ł y — rozplanowanie sieci ulic i placów jest silnie zniekształcone (zmienione szerokości i przebieg ulic, wielkość i kształt placów, wpro­ wadzone nowe arterie dezorganizują kompo­ zycję planu).

S t a n m i e r n y — zasadnicze elem enty roz­ planowania są w znacznym stopniu zachowane (utrzym ana zasada kompozycji planu i kierun­ ki ciągów kom unikacyjnych przy zmienio­ nych proporcjach poszczególnych elementów), a układ pozostałych ulic jest częściowo zacho­ wany.

S t a n d o b r y — zasadnicze elem enty rozplano­ wania są dobrze zachowane, układ pozostałych ulic jest w znacznym stopniu zachowany, po­ działy wewnątrzblokowe częściowo zachowane. S t a n b a r d z o d o b r y 3 — sieć ulic i placów nie posiada żadnych istotnych zniekształceń, istnieją ew entualnie sporadyczne zniekształce­ nia podziałów w nętrz bloków, czytelne granice układu podkreślają jego odrębność w otaczają­ cym krajobrazie (wzgl. rozbudowanym ukła­ dzie miejskim), zachowany charakterystyczny układ topograficzny.

Stopień przetrw ania dawnego charakteru zabu­ dowy mieszkalnej proponuje się oceniać nastę­ pująco:

S t a n z ł y — brak zabytkowych obiektów mieszkalnych, a budownictwo mieszkalne „tra­ dycyjne” tzn. pow tarzające skalę i ukształtow a­ nie przestrzenne budownictwa historycznego (proporcje rzutu, układ w nętrza, gabaryt, ukształtow anie elewacji, bryły dachu) jest nie­ liczne, w ystępuje nie w zw artych zespołach, ale

w rozproszeniu, wśród obiektów stojących w dysharm onii z lokalnym charakterem budow ni­ ctwa.

S t a n m i e r n y — w ystępują nieliczne roz­ proszone obiekty zabytkowe (nawet niskiej k a ­ tegorii wartości), a część zabudowy w ystępują­ ca w niewielkich zespołach ma charakter „ tra ­ dycyjny”, względnie b rak obiektów zabytko­ wych, ale zabudowa „tradycyjna” w ystępuje w dużych zespołach.

S t a n d o b r y — w ystępują nieliczne rozpro­ szone obiekty zabytkowe. Większość zabudowy posiada ch arak ter „trady cy jny ” i w ystępuje w dużych, zorganizowanych zespołach względnie niewielkie zespoły obiektów zabytkowych do­ m inują wyrazem architektonicznym nad resztą zabudowy, a zabudowa tradycyjna w ystępuje w dużych zespołach.

S t a n b a r d z o d o b r y — liczne obiekty zabytkowe w ystępują w zwartych zespołach, reszta zabudowy, z nielicznymi w yjątkam i, ma ch arak ter tradycyjny. B rak obiektów dyshar- moni żujących.

Stopień przetrw ania elementów dawnego pro­ gram u miejskiego (obiektów użyteczności publi­ cznej) proponuje się oceniać, biorąc pod uwagę: a) ilość obiektów i urządzeń zachowanych w stosunku do niegdyś istniejących. Wobec znacz­ nego zróżnicowania w przeszłości program u miejskiego poszczególnych m iast przyjęto roz­ różnienie elem entów program u podstawowego w ystępujących niegdyś w przew ażającej więk­ szości m iast (kościół, ratusz) oraz obiektów i założeń charakteryzujących szczególne funkcje m iasta lub szczególne cechy układu przestrzen­ nego (obiekty i założenia obronne, sakralne, re- zydencjonalne, dzieła inżynierskie itd).

b) rozm iary i ch arakter zmian bryły obiektów dom inujących o ile zmiany te m iały istotny w pływ na ekspozycję tych obiektów w k ra j­ obrazie miasta.

S t a n z ł y — zabytkowe obiekty użyteczności nie zachowały się, ew entualnie zachowany poje­ dynczy obiekt uległ gruntow nej przebudowie zniekształcającej historyczną skalę i bryłę. S t a n m i e r n y — zachował się pojedynczy obiekt zabytkowy użyteczności, stanowiący do­ m inantę architektoniczną całego układu (np. kościół)4, ew entualnie zachowało się kilka obiek­ tów użyteczności o częściowo zmienionej skali

i bryle. '

S t a n d o b r y — zachowało się kilka zabyt­

kowych obiektów podstawowego program u

3 Ponieważ ocena stanu zachowania w pływ a w sposób istotny na ogólną ocenę klasyfikacyjną, najwyższej oceny nie można przyznać organizmom słabo rozwi­ niętym (prymitywnym ) nawet o bardzo dobrze zacho­ wanym lecz mało wartościowym rozplanowaniu.

4 W przypadku, gdy taki obiekt był w przeszłości rów ­ nież jedynym elem entem programu m iejskiego o cha­ rakterze dominanty, stan zachowania dawnego progra­ mu m iejskiego należy uznać za dobry.

m iejskiego (np. kościół, ratusz); zachowały się w niewielkiej ilości obiekty lub zespół ew. jego fragm enty charakteryzujące szczególne funkcje miasta, lub szczególne cechy układu przestrzen­ nego (np. w miastach niegdyś obronnych zacho­ w ały się relikty fortyfikacji).

S t a n b a r d z o d o b r y — zachowało się wiele zabytkowych obiektów użyteczności m iej­ skiej, reprezentujących różnorodność historycz­ nego program u miejskiego; zachowały się obiek­ ty — względnie zespoły lub urządzenia inży­ nierskie, charakteryzujące szczególne dawne funkcje m iasta (np. urządzenia portowe), lub charakterystyczne cechy układu przestrzennego (np. w m iastach niegdyś obronnych zachował się ciąg urządzeń obronnych lub jego fragm enty czytelnie ukazujące skalę i ch arak ter fo rtyfi­ kacji, lub zachował się sprzężony kom pozycyj­ nie z m iastem zespół obronny, sakralny lub re- zydencjonalny, nadający szczególny ch arak ter zespołowi miejskiemu).

5. Je st oczywiste, że zachowane elem enty daw ­ nego zespołu miejskiego posiadają określoną w artość dokum entalną dla poszczególnych dzie­ dzin nauk historycznych: archeologii, historii społecznej, gospodarczej, politycznej, historii techniki i historii sztuki, w tym historii archi­ te k tu ry i urbanistyki.

W proponow anym system ie kryteriów podstawą określenia w artości naukowej rozpatrywanego miejskiego układu przestrzennego jest przede w szystkim ich wartość jako m aterialnego doku­ m entu ewolucji m iejskich form przestrzennych. Jako podstawę w artościow ania przyjęto zasadę

reprezentatyw ności analizowanego zespołu

miejskiego dla epoki lub epok, regionu lub kraju, lub typu funkcjonalnego. Wzięto pod uwagę stopień wykształcenia układu przestrzen­ nego pojęty relatyw nie w stosunku do przecięt­ nej dla danej epoki lub typu. Znaczy to, że nie bezwzględna skala założenia, różna dla różnych epok lub typów, ale porów nanie z innym i współ­ czesnym i realizacjam i o podobnym charakterze określić może stopień jego wykształcenia. W związku z tym wzięto pod uwagę stopień rozwi­ nięcia program u miejskiego oraz stopień ory­ ginalności rozwiązania przestrzennego. Ponadto uwzględniono dobre zachowanie dawnego cha­ rak te ru miasta, zarówno jako dokum entu myśli urbanistycznej w przeszłości, jak i przestrzen­ nego odbicia dawnej stru k tu ry społecznej i fun­ kcjonalnej miasta.

Proponuje się następującą hierarchię reprezen­ tatyw ności układu przestrzennego dla epoki lub typu:

M i n i m a l n a — układ miejski niew ykształ­ cony, względnie bardzo słabo rozwinięty, o m i­ nim alnym program ie; układ stanow iący prym i­ tyw ne naśladownictwo najczęściej spotykane­ go w danej epoce lub danym regionie sche­ matu.

M i e r n a — układ słabo rozwinięty, którego całość lub elem enty odznaczają się cechami charakterystycznym i dla epoki lub regionu, wzgl. określonego typu funkcjonalnego, bez szczególnych cech indywidualnych, o niew iel­ kim programie.

D o b r a — układ dobrze rozwinięty, którego całość lub elem enty odznaczają się cechami charakterystycznym i dla epoki lub regionu wzgl. dla określonego typu funkcjonalnego, nie odznaczający się szczególnymi cechami indyw i­

dualnymi, o rozwiniętym programie.

W y s o k a — układ dobrze rozwinięty, zawie­ rający rozw inięty program miejski, stanow ią­ cy szczególnie dobre odbicie stru k tu ry społecz­ nej lub funkcjonalnej miasta w przeszłości, a jednocześnie odznaczający się pewnymi ce­ cham i indywidualnymi, posiadający dobrze za­ chowany dawny charak ter (zachowana zabudo­ wa o charakterze zabytkowym).

W y b i t n a — układ wysoce reprezentatyw ny jako szczególnie dobry przykład jednorodnego układu przestrzennego lub jako szczególnie in­ st ruktyw-ny przykład narastania form prze­ strzennych wzbogacających układ zastany (np. sprzężenia kompozycyjne), odznaczający się kompletnością program u miejskiego, posiada­ jący wysoce indywidualne wartości zabytkowe poszczególnych komponentów, w tym podsta­ wowej substancji oraz posiadający szczególnie dobrze zachowany dawny charakter.

Osobnym, bardzo istotnym elementem oceny wartości naukowej jest ustalenie ew entualnej unikalności lub w ybitnej reprezentatywności rozpatrywanego układu lub jego podstawowych elementów w skali regionu lub kraju, która podnosi w ydatnie ogólną ocenę klasyfikacyjną. Proponuje się następującą hierarchię oceny: w ybitna reprezentatyw ność w skali regionu, unikalność w skali regionu,

unikalność w skali krajow ej,

przy czym należy brać pod uwagę indyw idual­ ność rozwiązania pod względem kompozycyj­ nym, typologicznym, technicznym lub w yjąt­ kowo dobry stan zachowania.

Jako uzupełniający elem ent oceny wartości na­ ukowej wprowadzono wartość zabytkową (ar­ tystyczną) obiektów i zespołów architektonicz­ nych, uwzględniając jedynie obiekty należące do О, I i II grupy zabytków architektury, przyjm ując 2 skale wartości: a) przy wysokiej wartości pojedynczych obiektów, b) przy wyso­ kiej wartości licznych obiektów i zespołów. 6. Ocena wysokich walorów estetycznych zes­ połu może być dokonana nie z perspektyw y h i­ storycznej, lecz z punktu widzenia współczes­ nych poglądów. Z n atu ry rzeczy dopuszcza się pewien m argines subiektywnego wartościowa­ nia. Wartość estetyczna zespołu nie jest prostą

sumą w artości poszczególnych jego 'komponen­ tów, tw orzą ją w głównej mierze zestawy ele­ m entów dom inujące w ogólnej kompozycji mia­ sta, zestaw y kształtów interesujących plastycz­ nie przez wysoką indywidualność, niepowta­ rzalność i odmienność form zachowanego daw­ nego układu w stosunku do współczesnych form arch itek tu ry i urbanistyki, a mianowicie: zespół brył tw orzący szczególnie interesującą widoko­ wo sylw etę miasta, w nętrza urbanistyczne zor­ ganizowane w nieschematyczną kompozycję, układ terenu i krajobrazu (zieleni i wody) two­ rzący interesujące kolorystycznie i pod wzglę­ dem k ształtu zestawienie z kompozycją zespołu miejskiego.

Dla celów analizy klasyfikacyjnej przyjęto mo­ żliwość uznania jedynie wysokiej lub wręcz wy­ bitnej wartości estetycznej zespołu miejskiego. 7. W artość 'bogactwa tradycji historycznej mo­ że być oceniona w powiązaniu z jej waloram i dydaktycznym i, a jednocześnie potencjalnym i w aloram i turystycznym i, biorąc pod uwagę: w ybitną rolę m iasta w przeszłości jako ważnego ośrodka życia społecznego i gospodarczego w skali regionu lub kraju, szczególne powiązanie m iasta z ważnymi w ydarzeniam i historyczny­ mi, społeczno-politycznymi, lub z prądam i umysłowym i i ideowymi, z odkryciam i nauko­ w ym i i technicznymi. Na tej podstawie można ocenić, że miasto reprezentuje wysoką wartość bogactwa tradycji historycznej w skali regio­ nalnej albo w skali krajow ej.

8. Dla uzyskania ogólnej oceny wartości zabyt­ kowej rozpatrywanego układu przestrzennego niezbędne jest odpowiednie uszeregowanie re­ prezentow anych przezeń walorów. Dla ułatw ie­ nia, system oceny przedstawiono graficznie na tablicy, która zawiera enum erację kryteriów , rozbitych na szereg elementów szczegółowych, w form ie skróconych haseł w takim układzie, k tó ry — zdaniem autorów — określa równo­ cześnie ich ważność w całokształcie oceny. Dla ułatw ienia sum arycznej oceny wprowadzono jako elem ent pomocniczy punktację od 0 — 4 punktów . Metoda ta może być kontrow ersyj­ na, uznano jednak, że jest ona najprzydatniej­ sza w sytuacji, w której skomplikowane oceny porównawcze muszą być sprowadzone do wy­ m iernych wyznaczników.

P rzy ocenie stanu zachowania rozplanowanie i zabudowę mieszkalną potraktow ano równo­ rzędnie z budynkam i i zespołami użyteczności, mimo że te ostatnie swą wartością indyw idual­ ną zw ykle przerastają znacznie wartość innych elem entów układu. Należało jednak uwzględ­ nić fa k t że 1° rozplanowanie jest podstawowym elem entem zabytkowego układu przestrzenne­ go, 2° zabudowa mieszkalna jest bardziej na­ rażona na zniszczenie niż obiekty architektury m onum entalnej, 3° stan zachowania zabudowy m ieszkalnej jako podstawowej substancji o tra ­

dycyjnym dla m iasta charakterze — ma szcze­ gólne znaczenie dla przetrw ania dawnego u k ła­ du przestrzennego.

Najwyżej ocenione zostały w ybitne wartości naukowe z p unktu widzenia historii urbanisty­ ki. W yodrębnienie jako osobnej oceny w ybitnej reprezentatyw ności lub unikalności zespołu w skali regionu lub k raju pozwala na zapewnienie należnego miejsca w ogólnej ocenie także zes­ połom niewielkim o skrom nym program ie ogól- nomiejskim ale szczególnie reprezentatyw nym w zakresie typu układu i charakterystycznych form zabudowy mieszkalnej. Wysokie w alory zabytkowe poszczególnych obiektów mogą n a­ tom iast nieco podnieść ocenę klasyfikacyjną naw et mniej wartościowych, z p unktu widzenia naukowego, zespołów. W artość estetyczna zaj­ m uje w proponowanym system ie stosunkowo niskie miejsce, nie z racji by nie doceniono jej znaczenia, ale w obawie, by subiektyw na, pod­ legająca szczególnym przem ianom ocena nie mogła wpłynąć w sposób zasadniczy na obni­ żenie klasyfikacji niektórych układów, których znaczne w alory naukowe nie znajdują pełnego odpowiednika w w yrazie artystycznym . Bogac­ two tradycji historycznej i związane z nią w a­ lory dydaktyczne — są również stosunkowo n i­ sko oceniane, gdyż jego przejaw y, które znaj­ dują bezpośrednie odbicie w układzie prze­ strzennym zespołu miejskiego, zostały zasadni­ czo uwzględnione w k ry terium w artości n au ­ kowej.

W ynikiem oceny jest ustalenie relatyw nej w ar­ tości zabytkowej zespołu, k tó re dzięki h ie ra r­ chicznemu układowi wartości szczegółowych, może być wyrażone cyfrowo. A utorzy proponu­ ją podział ocenianych zespołów m iejskich na 4 grupy wartości zabytkowej. Podziałowi m ery­ torycznemu odpowiadają przedziały sumy p u n ­ któw uzyskanych wg oceny szczegółowej, a m ia­ nowicie:

grupa N — niezabytkow e zespoły, które nigdy nie posiadały lub straciły wartość

zabytkową — 0 — 3 p k t

„ IV — zespoły o niewielkiej wartości za­

bytkowej — 4 — 6 p k t

„ III — zespoły o znacznej wartości za­

bytkowej — 7 — 11 p k t

,, II — zespoły o wysokiej w artości za­

bytkowej — 12— 16 p k t

„ I — zespoły o w ybitnej w artości za­

bytkow ej — 17—23 p k t

N iektóre zespoły miejskie, odpowiadające k ry ­ teriom grupy I, mogą być zaliczone na pod­ staw ie dodatkowej oceny indyw idualnej do grupy 0, tj. wartości zabytkowej w skali świa­ towej.

K lasyfikacja w zasadzie nie obejm uje współ­ czesnych organizmów m iejskich w całości, ale ich historyczne dzielnice. W w yniku wyraźnego

zróżnicowania wartości zabytkowej poszczegól­ nych obszarów podlegających analizie dopuszcza się odrębną ich klasyfikację do różnych grup wartości. W przypadku zespołów stanowiących integralną część większej kompozycji prze­ strzennej, wszystkie zespoły mogą uzyskać oce­ nę równą ocenie najbardziej wartościowego jej elem entu.

9. Dokonanie oceny rozpatrywanego zespołu m iejskiego polega na jego analizie kolejno w ram ach poszczególnych kryteriów . Celem u ła t­ wienia technicznego sposobu dokonywania kla­ syfikacji autorzy proponują posługiwanie się k artą klasyfikacyjną. Na karcie tej poszczegól­ ne k ry teria ujęte są w przedziałach poziomych IA, IB, IC, IIA, IIB, IIC; III; IV. Natom iast przedziały pionowe 0 — 4 odpowiadają walo­ ryzacji w ramach każdego z kryteriów . W sen­ sie technicznym wymaga to w yboru jednej z ru b ry k pionowych w której zaw arty zespół wyznaczników szczegółowych najpełniej cha­ rakteryzuje analizow any zespół. W razie roz­ strzelenia poszczególnych wyznaczników w ra­ mach jednego k ry teriu m szczegółowego ko­ nieczna jest interpolacja wartości punktow ej. Celem łatwego odtworzenia podstaw dokonanej klasyfikacji a tym samym umożliwienia dys­ kusji ii dokonania ew entualnej k orekty ocen, niezbędne jest graficzne podkreślenie tych wy­ znaczników szczegółowych, k tó re zadecydowały o umieszczeniu zespołu w danym przedziale k la­ syfikacyjnym (ich ilość w poszczególnych prze­ działach nie ma jednak wpływu na ogólną oce­ nę). Suma w artości punktow ych uzyskanych w ram ach każdego z kryterió w wykazana na po­ mocniczej tabelce, jest podstawą do zaliczenia rozpatryw anego zespołu do określonej grupy. Sporządzający k artę klasyfikacyjną obowiązany jest ponadto określić, na podstawie jakich m a­ teriałów dokum entacyjnych dokonał oceny w ar­ tości zabytkowej rozpatryw anego zespołu. W ru ­ bryce, dotyczącej wartości użytkowej, w inny być uwzględnione zarówno w alory miasta, jako ośrodka turystycznego oraz po zaznajomieniu się z aktualnym i projektam i zagospodarowania przestrzennego w inny znaleźć się uw agi na te­ m at potencjalnej roli zabytkowego zespołu w nowoczesnym organizmie miasta.

Należy podkreślić, że sposób oceny za pomocą wyboru wyznaczników z tabeli powinien być traktow any jako techniczne ułatw ienie osta­ tecznej oceny a nie jako jej schematyczne zme­ chanizowanie. Złożoność problem atyki oceny wymaga nie tylko sumiennych studiów m ateria­ łów i wnikliwej analizy (ewent. połączonej z szerszą dyskusją). Będzie ona wymagać opra­ cowania m erytorycznego uzasadnienia, które może być znacznie uproszczone ew entualnie po­ m inięte tylko w tych przypadkach, w których

analiza wykazuje znikomą lub tak niew ielką wartość zespołu zabytkowego, że fakt ten uspra­ wiedliwia w sposób oczywisty uproszczenie spo­ sobu oceny.

10. Ustalenie podziału zabytkowych zespołów miejskich na 4 grupy różniące się w artością zabytkową jest punktem wyjścia dla w eryfikacji dotychczasowego program u działalności konser­ w atorskiej na terenie tych zespołów. Zróżnico­ wanej wartości zabytkowej powinien odpowia­ dać bardziej niż dotychczas zróżnicowany zasób dokum entacji urbanistyczno-konserw a- torskiej, a także bardziej zróżnicowany zakres i charak ter ingerencji władz konserw atorskich we współczesną działalność architektoniczno­ -urbanistyczną na obszarach zabytkowych ze­ społów miejskich.

Ogólnie należy stwierdzić, że istniejące form y urbanistycznej dokumentacji konserw atorskiej

powinny być kontynuowane i rozw ijane

w oparciu o zmodyfikowane wzory studiów hi- storyczno-urbanistycznych5 i inw entaryzacji. Część wnioskowa dokum entacji konserw ator­ skiej, przeznaczona bezpośrednio dla potrzeb współczesnego planowania urbanistycznego, po­ winna być znacznie rozszerzona w oparciu o nowe form y wytycznych konserw atorskich, przy czym elastyczność form dokum entacji i jej do­ stosowanie do indyw idualnych cech zabytko­ wego zespołu oraz indywidualnego program u ochrony musi być przyjęte jako jedna z podsta­ wowych zasad działania. W nawiązaniu do zróż­ nicowanych wartości zabytkowych zespołów miejskich proponuje się ustalić trzy ty p y stref ochrony konserw atorskiej układu przestrzen­ nego: А, В i C.

Strefa ,,A” obejm uje obszar podlegający ochro­ nie pełnej stru k tu ry układu przestrzennego. Na jego terenie nie wolno wprowadzać żadnych zmian w rozplanowaniu i ukształtow aniu zabu­ dowy — jest to dopuszczalne tylko w oparciu o szczegółowy p rojekt konserwatorski.

S trefa „B” obejm uje obszar podlegający ochro­ nie w zakresie zasadniczych elementów rozpla­ nowania i skali zabudowy. Na tym terenie do­ puszcza się możliwość pewnych m odyfikacji opartych o zasadę harm onijnego współżycia form starej i nowej architektury, których za­ kres m erytoryczny powinien być ustalony in­ dyw idualnie dla każdego zespołu. Zasięg strefy „B” winien być skonfrontow any z bieżącymi lub perspektyw icznym i planami zagospodaro­ wania przestrzennego. W wypadku rażących sprzeczności z postulatam i planistycznym i do­ puszcza się pewną elastyczność w zakreśleniu obszaru objętego strefą ,,B”.

5 Por. K. Pawłowski, M. W itwicki, Studia historyczno- -urbanistyczne m aszynopis powielony, ODZ 1967.

Strefa „С” obejmuje obszar stanowiący zabez­ pieczenie właściwej ekspozycji zabytkowego układu przestrzennego objętego strefą „A” lub „B”. Na terenie objętym strefą „C” obowiązuje zachowanie odrębnego gabarytu. S trefa „C” w ystępuje najczęściej w połączeniu ze strefą „A” lub „B”. Podobnie jak w przypadku strefy „B” jej zasięg należy konfrontować z aktualnym i

wymaganiami planistycznymi. Wyznaczeniu

stref ochrony konserw atorskiej musi tow arzy­ szyć wydanie orzeczenia konserwatorskiego. W przypadkach gdy n atu raln y krajobraz stanowił niegdyś integralną część kompozycji prze­ strzennej, względnie gdy dzisiaj w ydatnie pod­ nosi on walory zabytkowego zespołu miejskiego postuluje się wprowadzenie strefy ochrony k ra j­ obrazu (strefa ,,K”). Strefa ta częściowo pokry­ wać się może ze strefą ,,C”. (Założenia ogrodo­ we i parkowe, stanowiące część założeń urba­ nistycznych, powinny być — w razie koniecz­ ności ich ochrony — objęte strefą ,,A” lub ,,B”). Należy utrzym ać strefę ochrony archeologicznej obejmującej obszar zastrzeżony dla badań a r­ cheologicznych oraz obszar szczególnie ważny dla obserw acji archeologicznych.

Zabytkowe zespoły miejskie grupy I powinny posiadać najszerszy zasób dokum entacji u rb a­ nis tyczno-konserwatorskiej. Zakładając, że każ­ dy zespół tej kategorii posiada już studium historyczno-urbanistyczne do planu ogólnego, postuluje się wykonanie inw entaryzacji urbanis­ tycznej i fotograficznej oraz studium historycz­ no-urbanistyczne do planu szczegółowego ca­ łości lub części miasta, zawierające m.in. szcze­ gółowe wytyczne odnośnie restauracji i sanacji zabudowy. Zespoły tej grupy powinny posiadać także perspektywiczne p ro jek ty studialne resta­ uracji układu przestrzennego w ykonane pod bezpośrednim nadzorem konserw atorskim w oparciu o studia szczegółowe. Na ich podstaw ie powinien być sporządzony projekt koncepcyjny restauracji układu przestrzennego praw nie za­ tw ierdzony jako podstawowy dokum ent w y j­ ściowy dla projektow ania architektonicznego na obszarze objętym ochroną konserw atorską. Zabytkowe zespoły miejskie grupy I stanowią teren podlegający szczególnej ochronie konser­ w atorskiej w sensie urbanistycznym i jako ta ­ kie objęte są granicami ochrony konserw ator­ skiej strefy ,,A” ew entualnie „B” oraz w razie potrzeby strefy „C”. W zabytkowych zespołach miejskich grupy I konserw ator zabytków powi­ nien być instancją decydującą o dalszym roz­ woju zabytkowego układu przestrzennego (ana­ logicznie do zabytkowych obiektów architektu­ ry I grupy). W tych zespołach funkcjonalne w ym agania współczesne pow inny być dostoso­ w ane do wymagań konserwatorskich. P rogra­ mowanie i projektow anie na tych terenach po­ w inno się odbywać wg wytycznych konserw a­ torskich pod bezpośrednim nadzorem władz konserw atorskich a założenia program ow e i pro­

jekty powinny być zatwierdzane przez władze konserw atorskie na szczeblu centralnym .

Zabytkowe zespoły miejskie grupy II pow inny posiadać studium historyczno-urbanistyczne do planu ogólnego, zweryfikowane oraz uzupełnio­ ne przez rozszerzone w ytyczne konserw atorskie oraz inw entaryzację urbanistyczną pomiarową i fotograficzną. W przypadkach wyjątkowych może zaistnieć potrzeba w ykonania szczegóło­ wych studiów historyczno-urbanistycznych dla całości lub części układu, a także perspekty­ wicznych projektów studialnych urbanistyczno- konserwatorskich. Zabytkowe zespoły miejskie grupy II stanow ią teren podlegający ochronie konserw atorskiej w sensie urbanistycznym i ja­ ko takie objęte są granicam i ochrony strefy „B”, ew entualnie granicam i strefy „A” oraz w razie potrzeby także strefy „C”. Program ow anie i projektow anie n a tych terenach powinno się odbywać ze szczególnym uwzględnieniem w y­ tycznych konserw atorskich, z w ykorzystaniem konsultacji konserw atorskich w trakcie opraco­ wań; założenia program ow e i p rojekty powinny być uzgadniane i zatwierdzone przez władze konserw atorskie na szczeblu wojewódzkim w oparciu o konsultację na szczeblu centralnym . Zabytkowe zespoły miejskie grupy III powinny posiadać studium historyczno-urbanistyczne do planu ogólnego, zweryfikowane (jeśli było wy­ konane przed 19'60 r.) oraz uzupełnione przez rozszerzone w ytyczne konserw atorskie dotyczą­ ce ochrony i m odernizacji układu. Pożądane jest wykonanie dla tych zespołów pomiarowej in­ w entaryzacji urbanistycznej oraz inw entaryza­ cji fotograficznej.

Zabytkowe zespoły miejskie grupy III stanowią teren podlegający ochronie konserw atorskiej w sensie urbanistycznym i jako takie objęte są granicami ochrony strefy „B” oraz w razie po­ trzeby także strefy ,,C”. Program ow anie i pro­ jektow anie na tych terenach powinno się od­ bywać z uwzględnieniem w ytycznych konser­ watorskich w trakcie opracowań, a założenia programowe i p ro jek ty pow inny być uzgadnia­ ne i zatwierdzane przez władze konserw ator­ skie na szczeblu wojewódzkim.

Zespoły miejskie zakwalifikowane do grupy IV nie w ymagają w zasadzie bardziej szczegółowej dokum entacji historyczno-urbanistycznej. Dos­ sier „ew idencji” miasta, odpowiednio zw eryfi­ kowane, powinno być dla większości z nich wystarczające. W m iarę możliwości finanso­ wych i kadrow ych pożądane jest wykonanie studium historyczno-urbanistycznego, ew entu­ alnie w formie skróconej. W razie konieczności szybkiego przekształcenia, względnie groźby zniszczenia niektórych elementów układu prze­ strzennego np. zabudowy drew nianej w złym stanie technicznym lub ew entualności likwida­ cji jego całości w związku z radykalnym i prze­ obrażeniam i w skali w ielkoprzestrzennej należy

PROJEKT KARTY KLASYFIKACYJNEJ ZABYTKOWEGO ZESPOŁU MIEJSKIEGO N A Z W A M IE JS C O W O Ś C I W O JE W Ó D Z T W O P O W IA T ST A T U S ADM. D A T A L O K A C JI O B S Z A R O B JĘ T Y A N A L IZ Ą G R U PA ILO SC K A R T K A R T A N R : l . S T O P IE Ń P R Z E T R W A N IA E LE M E N TÓ W D A W ­ N E G O U K Ł A D U P R Z E S T R Z E N N E G O A . R O Z P L A N O W A N IA

— zasadnicze elem enty (główne place i cią ­ gi komunikacji, osie kompozycji) — układ pozostałych ulic

— podziały w ew nątrzblokowe — charakterystyczny układ terenu

B . ZA B U D O W Y M IE S Z K A L N E J (budynki zabytkow e oraz budynki tradycyjne) C. O B IE K T Ó W Z A B Y T K O W Y C H O Z N A C Z E N IU O G Ó L N O M IE JS K IM

— w ramach programu podstawowego (kościoły, paraf, ratusze, klasztory) — założenia warowne, rezydencjonalne,

inżynierskie

I I . W A R TO ŚĆ N A U K O W A

A. R E P R E Z E N T A T Y W N O Ś Ć U K Ł A D U P R Z E ­ S T R Z E N N E G O D LA E P O K I LU B T Y P U

— stopień w ykształcenia układu — stopień rozw inięcia programu

— stopień oryginalności rozwiązania prze­ strzennego

— stopień zachowania dawnego charakteru

B . W Y B IT N A R E P R E Z E N T A T Y W N O Ś Ć LUB U N I­ K A L N O Ś Ć W R E G IO N IE LU B K R A JU

pod w zględem jak w pkt. I. i II. A.

C. W A R TO ŚĆ Z A B Y T K O W A O B IE K T Ó W I Z E ­ SP O Ł Ó W A R C H IT E K T U R Y

(gr. 0—II w g klasyfikacji zabytków arch.)

I I I . W A R TO ŚĆ E ST E T Y C Z N A

(wnętrz urbanistycznych, sylw ety miasta i otaczającego krajobrazu)

IV . BO G A C T W O T R A D Y C JI H IS T O R Y C Z N E J

zły □ częściowo zachowane

zły

□ zab. brak trad, nieliczne roz­ proszone

zły □ brak

lub pojedynczy przebudowany

m inim alna □ bardzo słabo wykształcony □ o m inimalnym programie □ żaden lub prym itywne n aśla­

downictwo typowego schematu

m ierny

□ w znacznym stopniu zachowane □ częściowo zachowany

mierny

□ zab. nieliczne rozproszone trad, w niew ielkich zespołach

lub

□ zab. brak trad, w dużych zespołach

m ierny

□ pojedynczy dobrze zachowany lub kilka przebudowanych

mierna □ słabo rozwinięty □ słabo rozwinięty

□ typow e bez cech indywidualnych

□ wysoka wartość pojedynczych obiektów

□ wysoka

□ w skali regionu

dobry □ dobrze zachowane

□ w znacznym stopniu zachowany □ częściowo zachowane

dobry

□ zab. nieliczne rozproszone trad, w zorganizowanych dużych zespołach

lub

□ zab. w n iew ielkich zespołach trad, w dużych zespołach

dobry

□ pojedynczy dobrze zachowany lub kilka przebudowanych □ zachowane fragm entarycznie

lub zespół przebudowany dobra □ dobrze rozw inięty □ rozwinięty

□ typow e bez cech in d yw i­ dualnych

□ zachowany w części układu □ reprezentatyw ny dla regionu

□ wysoka wartość licznych obiektów i zespołów □ wybitna □ w skali kraju ibradzo dobry □ dobrze zachowane □ dobrze .zachowany

□ w znacznym stopniu zachowane □ dobrze zachowany

bardzo dobry

□ zab. w zespołach trad, w zorga­ nizowanych dużych zespołach □ brak obiektów dysharmonizu-

jących

bardzo dobry □ kilka dobrze zachowanych □ zespół dobrze zachowany

I wysoka □ bardzo dobrze rozwinięty □ dobrze rozwinięty

□ o indywidpalnych cechach charakterystycznych □ dobrze zachowany □ unikalny w skali regionu

wybitna

□ w ysoce reprezentatywny dla epoki lub typu lub czytelny do­ kum ent nawarstwienia epok □ kom pletność programu m iej­

skiego

□ w ysoce indyw idualne dostoso­ w anie do terenu lub funkcji □ bardzo dobrze zachowany □ unikalny w skali kraju

U w agi dot. w artości użytkow ej

Inne uwagi

1. K lasyfikacja w ykonana na podstawie:

studium hist. urb. ew idencja

autopsja terenu (data) inwentaryzacja monografia 2. Autorzy, data: --- —---I. A В с II. А В С III. IV. suma punktów

sporządzić co najm niej inw entaryzację fotogra­ ficzną, a jeśli możliwe — pomiarową ważniej­ szych ciągów zabudowy i fragm entów układu urbanistycznego.

Na obszarze zespołów zakwalifikowanych do grupy IV współczesny urbanista powinien mieć w zasadzie możność swobodnego kształtow ania przestrzeni. Należy jednak dążyć by w przy­ padkach, gdy istniejący układ przestrzenny za­

dowala współczesne potrzeby funkcjonalne

miasta — zostały uszanowane jego najistotniej­ sze elem enty. Rola konserw atora może ograni­

czyć się do dostarczenia dokum entacji dotyczą­ cej ewolucji przestrzennej miasta w przeszłości, akcentującej jego linię rozwojową oraz do kon­ sultacji w toku opracowania projektu.

dr inż. arch. Krzysztof Pawłowski Instytut Podstaw ow ych Problemów Planowania Przestrzennego Politechniki W arszawskiej mgr. inż. arch. Michał W itwicki Instytut Urbanistyki i Architektury Warszawa

PROBLEMES DE 1 ’ESTIMATION DES VALEURS DES ENSEMBLES HISTORIQUES URBAINS

L’observation de la pratique appliquée de nos jours dans le domaine de l’architecture et de l’urbanisme des v illes dont l'am énagement spatial a conservé son caractère historique, démontre que cette pratique m ène fréquem m ent à la destruction de leurs précieux élé­ ments. Les m êm es sym ptômes se font voir dans les centres urbains protégés par les zones de sauvegarde qui s’étendent sur un trop vaste terrain. A ux exigean ces trop poussées du Service de Conser­ vation des M onuments H istoriques s’opposent celles de la ville en voie de développem ent, qui poussent à outrepasser les ordres des conservateurs. De ce manque d’une juste appréciation des valeurs histori­ ques des élém ents dont se compose l ’ensem ble urbain résulte souvent la destruction de ceux qui parmi d’autres ont le plus de valeur. Afin de s’y opposer effectivem ent, il est absolument nécessaire de procé­ der à l’évaluation des secteurs dont la valeur histori­ que se fait voir et de concentrer une attention par­ ticulière sur les ensem bles historiques les plus pré­ cieux tout en adm ettant une activité d’investissem ent moderne plus libre ailleurs.

Les auteurs de l’article proposent d’entreprendre une classification des ensem bles historiques urbains à l’échelle nationale à partir des analyses comparatives. Afin d’obtenir une juste estim ation de la valeur de l’am énagem ent spatial d’une ville historique com plexe par sa nature, il devient indispensable d’évaluer chacun de ses élém ents en particulier. Cela perm ett­ rait non seulem ent de les comparer plus aisém ent et d’en tirer une appréciation de valeur générale mais aussi d’en dégager les valeurs les plus estim ables et de les protéger avec une sollicitude particulière. Cette évaluation des valeurs devrait s’appuyer sur un systèm e de critères portant sur chaque élém ent de l’a­ m énagem ent spatial de la ville tout en tenant compte de ses aspects les plus essentiels.

I. Estim ation de l ’état conservé.

En procédant à l’analyse de l’état de conserva­ tion de l’ensem ble historique il faut envisager con­ sécutivem ent: 1. le plan historique de la ville, 2. l’ar­ chitecture ancienne de l’habitat, 3. les bâtiments et les installations d’utilité publique.

La documentation dont nous disposons étant bien sou­ vent insuffisante pour retracer la forme originale de la ville, il nous faut pour juger de son état de

conservation actuel, remonter à la période précédant les grandes transformations de la seconde m oitié du Χ ΙΧ -e siècle.

Etant donné le degré de durabilité variable entre les différents élém ents de l’ensemble (le plan de ville est en général le plus durable, ainsi que les édifices de l’architecture monumentale, se conservent moins bien les habitations et certains dispositifs tels que par ex. les fortifications), dans l’appréciation de leur état de conservation actuel il faut appliquer des notions com­ paratives et des exigeances diversifiées.

II. Critère de la valeur scientifique.

On a adopté comme base d’estimation le principe de la valeur représentative du centre urbain pour l’épo­ que soit pour les époques, sa representation au point de vue de la composition spatiale ainsi que de son type fonctionnel. On a pris en considération le degré du développem ent de l’ensemble urbain par rapport à la m oyenne de l ’époque ainsi que la com­ p lexité du programme et l’originalité des solutions spa­ tiales adoptées et l’état de conservation du caractère historique de la ville. D’autre part il est d’une portée essentielle aussi pour l’appréciation de la valeur scien ­ tifique d’un ensem ble urbain, de pouvoir en détermi­ ner le caractère spécifique, unique même ou tout au moins ém inent à l’échelle nationale ou 'régionale. La portée scientifique de l’ensemble urbain peut être rehaussée encore par la valeur artistique particulière de ses monum ents et des ensem bles architectoniques qui le composent et qui doit être traitée séparément. III. Les valeurs esthétiques de l’ensemble historique et de son proche entourage y compris le cadre naturel du paysage.

IV. Les richesses des traditions historiques en liaison avec les valeurs didactiques et touristiques de la ville. Afin d’apprécier à sa juste valeur l’ensemble histori­ que urbain il est nécessaire de graduer les valeurs qu’il représente. C’est pourquoi les auteurs de l’ar­ ticle ont introduit une gradation prenant compte en quelle m esure l’ensem ble considéré répond aux e x i­ geances de chacun des critères précités. D’autre part, chaque critère jouit d’un autre grade estimatoire par rapport à la valeur universelle. Par exem ple, le plus hautem ent classées sont les valeurs scientifiques

es-senfcielles du point de vue de l’histoire de l’urbanis­ me, et surtout les solutions originales de la composi­ tion spatiale vue à l’echelle d’une region, soit sur celle du pays tout entier. Par contre les valeurs esthétiques en fait les plus subjectives, jouent un rôle de second rang de m êm e que les traditions historiques de la ville, mêm e les plus riches, du passé.

Afin de faciliter l’évaluation générale de l’ensem ble les auteurs proposent d’utiliser des fiches de classifi­

cation sur lesquelles — dans les rubriques horizonta­ les — seraient m entionnés les divers critères et dans les rubriques verticales les indices déterminant dans quelle m esure l’ensem ble répond au x conditions que lui pose le dit critère. A cette gradation répond la valeur num érique par rapport à la valeur du critère lui-m êm e. Le résultat qu’on obtient et qu’on exprim e par un nombre de points facilite la répartition en groupes de valeur historique variée de tous les ensem ­ bles historiques urbains; il révèle aussi d’autres en ­ sembles qui l’ont perdue. En fonction des valeurs ainsi présentées par chiffres, donc facilem ent compa­ rables, les ensem bles historiques ont été classés en groupes du premier au quatrième, sauf ceux qui ont été taxés „sans valeur historique”.

Au lieu d’une zone de protection unifiée, actuellem ent en vigueur, les auteurs postulent zones différenciées selon les résultats obtenus grâce à l'estim ation juste

des valeurs historiques des ensem bles ainsi notifiés. Pour ceux qui se sont révélés particulièrem ent appré­ ciables les auteurs proposent d’adopter la zone dite „zone A ” dans laquelle la protection porterait sur l’ensemble urbain tout entier et où l’activité de l’ar­ chitecture nouvelle devrait se soumettre aux prin­ cipes de l ’urbanisme historique. En plus il y aurait une autre zone dite „zone B ” dans laquelle se­ raient admises les m odifications de la composition spa­ tiale à base d’une coexistence harm onieuse des formes anciennes et des formes nouvelles, selon un programme d’activité déterm iné pour chaque ensem ble en particu­ lier. Complétant les deux zones précitées il y aura encore la „zone C” dans laquelle les dominantes histo­ riques de l’ensemble seraient protégées grâce à la li­ m itation du gabarit des bâtim ents n ouveaux et à la détermination des espaces libres. En plus l’on admet encore la zone de protection du paysage là où in té­ gralement il s’allie à l’ensem ble historique urbain ainsi que la zone de protection archéologique pour les ter­ rains destinés aux fouilles.

A la valeur différenciée des ensem bles devrait repondre la diversité des formes de la documentation et des études pour établir les projets détaillés d’amé­ nagement spatial. Cette documentation devrait tou­ jours servir de point de départ pour tout genre d’activité architectonique dans les centres historiques urbains.