REGLAMENTACJA GOSPODARCZA

REGLAMENTACJA GOSPODARCZA

PGP, SSA III

POJĘCIE REGLAMENTCJI GOSPODARCZEJ

Strefa restrykcyjnej działalności organów

państwa, celem której, także w obszarze

gospodarki, jest preferencja i ochrona

interesów gospodarczych pewnych zbiorowości

(także interesu gospodarczego i politycznego

państwa) w przeciwstawieniu do

indywidualnych interesów podmiotów

gospodarujących (przedsiębiorców)

POJĘCIE REGLAMENTCJI GOSPODARCZEJ

 Jest to funkcja interwencjonizmu restrykcyjnego;

 Motywowana jest osiągnięciem określonych celów (innych niż ochrona dóbr publicznych zagrożonych podejmowaniem i wykonywaniem działalności

gospodarczej) wyznaczonych przez politykę gospodarczą danego państwa;

 Zapewnia funkcjonowanie gospodarki zgodnie z

celami wyznaczonymi przez politykę gospodarczą

danego państwa.

REGLAMENTACJA GOSPODARCZA

 REGLAMENTACJA DOSTĘPU DO RYNKU –

bezpośrednie ograniczenie swobody podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej.

a/ monopol prawny;

b/ obowiązek uzyskania:

- koncesji;

- zezwolenia;

- zgody;

- licencji;

- wpisu do działalności regulowanej.

REGLAMENTACJA GOSPODARCZA

 REGLAMENTACJA UCZESTNICTWA W

RYNKU – limitowanie produkcji, świadczenia usług, obrotu towarowego:

a/ prawo ochrony konkurencji i konsumentów;

b/ sektory infrastrukturalne;

c/ kontyngenty produkcji.

INTERESY I DOBRA PODLEGAJĄCE OCHRONIE W REGLAMENTACJI GOSPODARCZEJ

INTERESY ZEWNĘTRZNE

PAŃSTWA INTERESY ZEWNĘTRZNE

PAŃSTWA PRAWIDŁOWE FUNKCJONOWANIE

RYNKU

WEWNĘTZRNEGO (WSPÓLNOTOWEGO)

PRAWIDŁOWE FUNKCJONOWANIE

RYNKU

WEWNĘTZRNEGO (WSPÓLNOTOWEGO)

WYCZERPYWALNE ZASOBY KRAJU WYCZERPYWALNE

ZASOBY KRAJU

• RÓŻNEGO RODZAJU EMBARGA I

OGRANICZENIA WYNIKAJĄCE Z OBROTU Z

ZAGRANICĄ

•

RÓŻNEGO RODZAJU EMBARGA I

OGRANICZENIA WYNIKAJĄCE Z OBROTU Z

ZAGRANICĄ

• ZAKAZY,

KONTYNGENTY

• AUTOMATYCZNA REJESTRACJA OBROTU

•

ZAKAZY,

KONTYNGENTY

•

AUTOMATYCZNA REJESTRACJA OBROTU

• OGRANICZENIA RYBOŁÓSTWA

• KONTYNGENTY UPRAW

•

OGRANICZENIA RYBOŁÓSTWA

•

KONTYNGENTY

UPRAW

INTERESY I DOBRA PODLEGAJĄCE OCHRONIE W REGLAMENTACJI GOSPODARCZEJ

ZASADY WSPÓŁŻYCIA SPOŁECZNEGO,

INTERESY

PRODUCENTÓW I KONSUMENTÓW

INTERESY GOSPODARCZE

PAŃSTWA

WOLNA KONKURENCJA

• OGRANICZENIA W OBROCIE PAPIERAMI WARTOŚCIOWYMI,

• OGRANICZENIA

ANTYMONOPOLOWE

• WPROWADZENIE

MONOPOLU PRAWNEGO,

• OGRANICZENIA W NABYWANIU

NIERUCHOMOŚCI PRZEZ CUDZOZIEMCÓW

• ZAKAZY KONCENTRACJI KAPITAŁOWEJ

• OGRANICZENIA ANTYMOPOLOWE

CECHY CHARAKTERYSTYCZNE REGLAMENTACJI

 DZIAŁALNOŚĆ KREATYWNA;

 PODEJMOWANA DLA CELOWEGO KSZTAŁTOWANIA GOSPODARKI,

 ZMIENNY ZAKRES;

 NIESTAŁA (DORAŹNY CHARAKTER);

 INGERENCJA BEZPOŚREDNIA

PRZYCZYNY UZASADNIAJĄCE WPROWADZENIE OGRANICZEŃ REGLAMENTCYJNYCH

 Zmienne (w przeciwieństwie do policji gospodarczej);

 Ograniczone w czasie;

 Mają niekiedy charakter subiektywny.

ŹRÓDŁA OGRANICZEŃ REGLMENTACYJNYCH

 Konstytucja;

 Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej;

 Ustawa o ochronie konkurencji i konsumentów;

 Ustawy „sektorowe”.

PRAWO OCHRONY

KONKURENCJI I KONSUMENTÓW

ISTOTA REGULACJI

 KONKURENCJA – mechanizm gospodarczy, którego istotą jest równoczesne wprowadzanie na rynek przez przedsiębiorców oraz równoczesne nabywanie przez innych przedsiębiorców lub konsumentów określonych towarów na rynku właściwym.

 Ratio legis

1/ funkcja ochronna (ochrona konkurencji = ochrona gospodarki rynkowej);

2/ funkcja ingerencji nadzorczej.

PRAWO WSPÓLNOTOWE

 Artykuł 101 (dawny artykuł 81 TWE) TFUE

1. Niezgodne z rynkiem wewnętrznym i zakazane są wszelkie

porozumienia między przedsiębiorstwami, wszelkie decyzje związków przedsiębiorstw i wszelkie praktyki uzgodnione, które mogą wpływać na handel między Państwami Członkowskimi i których celem lub skutkiem jest zapobieżenie, ograniczenie lub zakłócenie konkurencji wewnątrz rynku wewnętrznego, a w szczególności te, które polegają na: a)

ustalaniu w sposób bezpośredni lub pośredni cen zakupu lub sprzedaży albo innych warunków transakcji;

b) ograniczaniu lub kontrolowaniu produkcji, rynków, rozwoju technicznego lub inwestycji;

c) podziale rynków lub źródeł zaopatrzenia;

d) stosowaniu wobec partnerów handlowych nierównych warunków do świadczeń równoważnych i stwarzaniu im przez to niekorzystnych

warunków konkurencji;

e) uzależnianiu zawarcia kontraktów od przyjęcia przez partnerów zobowiązań dodatkowych, które ze względu na swój charakter lub zwyczaje handlowe nie mają związku z przedmiotem tych kontraktów.

PRAWO WSPÓLNOTOWE

ART. 101 TFUE C.D.

2. Porozumienia lub decyzje zakazane na mocy niniejszego artykułu są nieważne z mocy prawa.

3. Jednakże postanowienia ustępu 1 mogą zostać uznane za niemające zastosowania do:

− każdego porozumienia lub kategorii porozumień między przedsiębiorstwami,

− każdej decyzji lub kategorii decyzji związków przedsiębiorstw,

− każdej praktyki uzgodnionej lub kategorii praktyk uzgodnionych, które przyczyniają się do polepszenia produkcji lub dystrybucji produktów bądź do popierania postępu technicznego lub

gospodarczego, przy zastrzeżeniu dla użytkowników słusznej części zysku, który z tego wynika, oraz bez:

a) nakładania na zainteresowane przedsiębiorstwa ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia tych celów;

b) dawania przedsiębiorstwom możliwości eliminowania konkurencji

w stosunku do znacznej części danych produktów.

PRAWO WSPÓLNOTOWE

Artykuł 102 (dawny artykuł 82 TWE) TFUE Niezgodne z rynkiem wewnętrznym i zakazane jest

nadużywanie przez jedno lub większą liczbę przedsiębiorstw pozycji dominującej na rynku wewnętrznym lub na znacznej jego części, w

zakresie, w jakim może wpływać na handel między Państwami Członkowskimi. Nadużywanie takie może polegać w szczególności na:

a) narzucaniu w sposób bezpośredni lub pośredni

niesłusznych cen zakupu lub sprzedaży albo innych niesłusznych warunków transakcji;

b) ograniczaniu produkcji, rynków lub rozwoju

technicznego ze szkodą dla konsumentów;

PRAWO WSPÓLNOTOWE

 Art. 102 TFUE c.d.

 c) stosowaniu wobec partnerów handlowych nierównych warunków do świadczeń

równoważnych i stwarzaniu im przez to niekorzystnych warunków konkurencji;

 d) uzależnianiu zawarcia kontraktów od przyjęcia przez partnerów zobowiązań dodatkowych, które ze względu na swój

charakter lub zwyczaje handlowe nie mają

związku z przedmiotem tych kontraktów.

PRAWO KRAJOWE

 Ustawa z dnia 16 lutego 2007 roku o ochronie konkurencji i konsumentów.

 Ustawa określa:

- warunki rozwoju i ochrony konkurencji;

- zasady podejmowanej w interesie publicznym ochrony interesów przedsiębiorców i konsumentów;

- zasady i tryb przeciwdziałania praktykom ograniczającym konkurencję, naruszającym zbiorowe interesy konsumentów, antykonkurencyjnym koncentracjom;

- organy właściwe w sprawach ochrony konkurencji i

konsumentów.

Przedsiębiorca w uokik

 PRZEDSIĘBIORCA

- to przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów usdg a także:

a) osoba fizyczna, osoba prawna, a także jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, której ustawa przyznaje zdolność prawną, organizująca lub świadcząca usługi o charakterze użyteczności publicznej, które nie są działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej,

b) osoba fizyczna wykonującą zawód we własnym imieniu i na własny rachunek lub prowadzącą działalność w ramach wykonywania takiego zawodu,

c) osoba fizyczna, która posiada kontrolę, w rozumieniu pkt 4, nad co najmniej jednym przedsiębiorcą, choćby nie prowadziła działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, jeżeli podejmuje dalsze działania podlegające kontroli koncentracji, o której mowa w art. 13,

d) związek przedsiębiorców w rozumieniu pkt 2, z wyłączeniem

przepisów dotyczących koncentracji.

VI ACa 1440/13 - wyrok SA Warszawa z dnia 15-05-2014 Spółdzielnie mieszkaniowe jako przedsiębiorcy w rozumieniu

ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów

Rozważając status spółdzielni mieszkaniowej nie można abstrahować od treści art. 1 ust. 3 i 5 oraz art. 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1222), które czynią ze spółdzielni mieszkaniowych instytucjonalnych zarządców nieruchomości własnych i swoich członków.

Zarząd nieruchomościami stanowiącymi mienie

spółdzielni stanowi tym samym obligatoryjną działalność

gospodarczą spółdzielni. W konsekwencji, w sprawach

dotyczących wykonywania działalności zarządczej,

spółdzielnie mieszkaniowe niewątpliwie zaliczyć należy

do kategorii przedsiębiorców w rozumieniu art. 4 ust. 1

pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie

konkurencji i konsumentów (Dz.U. Nr 50, poz. 331), co z

kolei oznacza, że adresowany jest do nich jako do

przedsiębiorców także zakaz nadużywania pozycji

dominującej określony w art. 9 ww. ustawy.

III SK 24/06 - wyrok SN - Izba Pracy z dnia 10-05-2007 Kryterium uznania podmiotu za przedsiębiorcę w

rozumieniu ustawy o ochronie konkurencji

Wpis lub brak wpisu podmiotu do rejestru

przedsiębiorców Krajowego Rejestru

Sądowego nie decyduje o kwalifikacji danego

podmiotu jako przedsiębiorcy w rozumieniu

art. 4 pkt 1 u.o.k.ik., gdyż decydujące

znaczenie ma w tej kwestii fakt wykonywania

działalności gospodarczej

RYNEK WŁAŚCIWY

rozumie się przez to rynek towarów, które ze

względu na ich przeznaczenie, cenę oraz

właściwości, w tym jakość, są uznawane przez

ich nabywców za substytuty oraz są

oferowane na obszarze, na którym, ze

względu na ich rodzaj i właściwości, istnienie

barier dostępu do rynku, preferencje

konsumentów, znaczące różnice cen i koszty

transportu, panują zbliżone warunki

konkurencji.

POZYCJA DOMINUJĄCA

rozumie się przez to pozycję przedsiębiorcy,

która umożliwia mu zapobieganie skutecznej

konkurencji na rynku właściwym przez

stworzenie mu możliwości działania w

znacznym zakresie niezależnie od

konkurentów, kontrahentów oraz

konsumentów; domniemywa się, że

przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli

jego udział w rynku właściwym przekracza

40%.

PRAKTYKI OGRANICZAJĄCE KONKURENCJĘ

W ramach zakazu praktyk ograniczających konkurencję zakazane są:

- porozumienia ograniczające konkurencję;

- nadużywanie pozycji dominującej.

POROZUMIENIA OGRANICZAJĄCE KONKURENCJĘ

1. Zakazane są porozumienia, których celem lub skutkiem jest

wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, polegające w szczególności na:

1) ustalaniu, bezpośrednio lub pośrednio, cen i innych warunków zakupu lub sprzedaży towarów;

2) ograniczaniu lub kontrolowaniu produkcji lub zbytu oraz postępu technicznego lub inwestycji;

3) podziale rynków zbytu lub zakupu;

4) stosowaniu w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych lub niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane warunki konkurencji;

5) uzależnianiu zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę innego świadczenia, niemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem umowy;

6) ograniczaniu dostępu do rynku lub eliminowaniu z rynku przedsiębiorców nieobjętych porozumieniem;

7) uzgadnianiu przez przedsiębiorców przystępujących do przetargu lub przez tych przedsiębiorców i przedsiębiorcę będącego organizatorem przetargu warunków składanych ofert, w szczególności zakresu prac lub ceny.

WYŁĄCZENIA ZEZWALAJĄCE

 Zakazu, o którym mowa w art. 6 ust. 1, nie stosuje się do porozumień zawieranych między:

1) konkurentami - jeżeli ich łączny udział w rynku właściwym, którego dotyczy porozumienie, nie przekracza 5%;

2) przedsiębiorcami, którzy nie są konkurentami - jeżeli udział żadnego z nich w rynku właściwym, którego dotyczy

porozumienie, nie przekracza 10%.

2. Zakazu, o którym mowa w art. 6 ust. 1, nie stosuje się również, w przypadku gdy udziały w rynku właściwym określone w ust. 1 nie zostały przekroczone o więcej niż dwa punkty procentowe w okresie dwóch kolejnych lat kalendarzowych w czasie trwania porozumienia.

3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do przypadków określonych

w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i 7.

WYŁĄCZENIA ZEZWALAJĄCE

 Zakazu, o którym mowa w art. 6 ust. 1, nie stosuje się do porozumień, które jednocześnie:

1) przyczyniają się do polepszenia produkcji, dystrybucji towarów lub do postępu technicznego lub gospodarczego;

2) zapewniają nabywcy lub użytkownikowi odpowiednią część wynikających z porozumień korzyści;

3) nie nakładają na zainteresowanych przedsiębiorców ograniczeń, które nie są niezbędne do osiągnięcia tych celów;

4) nie stwarzają tym przedsiębiorcom możliwości wyeliminowania konkurencji na rynku właściwym w zakresie znacznej części

określonych towarów.

2. Ciężar udowodnienia okoliczności, o których mowa w ust. 1, spoczywa na przedsiębiorcy.

3. Rada Ministrów może, w drodze rozporządzenia, wyłączyć określone rodzaje porozumień spełniające przesłanki, o których mowa w ust. 1, spod zakazu, o którym mowa w art. 6 ust. 1, biorąc pod uwagę

korzyści, jakie mogą przynieść określone rodzaje porozumień. (…)

ZAKAZ NADUŻYWANIA POZYCJI DOMINUJĄCEJ

1. Zakazane jest nadużywanie pozycji dominującej na rynku właściwym przez jednego lub kilku przedsiębiorców.

2. Nadużywanie pozycji dominującej polega w szczególności na:

1) bezpośrednim lub pośrednim narzucaniu nieuczciwych cen, w tym cen nadmiernie wygórowanych albo rażąco niskich, odległych terminów płatności lub innych

warunków zakupu albo sprzedaży towarów;

2) ograniczeniu produkcji, zbytu lub postępu technicznego ze szkodą dla kontrahentów lub konsumentów;

3) stosowaniu w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych lub niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane warunki konkurencji;

4) uzależnianiu zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę innego świadczenia, niemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem umowy;

5) przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji;

6) narzucaniu przez przedsiębiorcę uciążliwych warunków umów, przynoszących mu nieuzasadnione korzyści;

7) podziale rynku według kryteriów terytorialnych, asortymentowych lub podmiotowych.

3. Czynności prawne będące przejawem nadużywania pozycji dominującej są w całości lub w odpowiedniej części nieważne.

DECYZJE W SPRAWACH PRAKTYK OGRANICZAJĄCYCH KONKURENCJĘ.

Przepis art. 10 normuje wydawanie przez Prezesa UOKiK jednej z dwóch możliwych "merytorycznych" decyzji administracyjnych w sprawach praktyk ograniczających konkurencję . Artykuł 10 określa trzy elementy materialne treści decyzji wydawanej w sytuacji naruszenia zakazów praktyk ograniczających konkurencję, tj.:

1) uznanie praktyki za ograniczającą konkurencję, 2) nakazanie zaniechania jej stosowania,

3) nakazanie zastosowania (określonych) środków w

celu zaniechania stosowania praktyki lub usunięcia

jej skutków.

 Decyzja stwierdzająca naruszenie zakazu praktyk ograniczających konkurencję i nakazująca zaniechanie tych praktyk stanowi jedno z głównych narzędzi wdrażania materialnych przepisów OKiKU w obszarze praktyk ograniczających konkurencję.

 Decyzja zobowiązująca do zapobiegania naruszeniom. Decyzję wydaną na podstawie art. 10 może poprzedzać wydanie przez Prezesa UOKiK, w oparciu o art. 12, decyzji zobowiązującej do zapobiegania naruszeniom. Jeśli ta ostatnia decyzja zostanie przez Prezesa uchylona na podstawie art.

12 ust. 5 wówczas - zgodnie dyspozycją art. 12 ust.

7 - organ orzeka co do istoty sprawy.

 Nałożenie kary pieniężnej. Decyzja na podstawie art. 10 bezwzględnie warunkuje możliwość wydania decyzji o nałożeniu kary pieniężnej na podstawie art.

106 i art. 106a. 

 Charakter decyzji. W części, w której Prezes UOKiK stwierdza praktykę ograniczającą konkurencję, decyzja ma charakter deklaratoryjny. 

Natomiast w części nakazującej zaniechanie

stosowania praktyk ograniczających konkurencję i

(ewentualnie) określające warunki tego zaniechania

lub usunięcia skutków praktyki decyzja

ma charakter konstytutywny . Niewykonanie takiej

decyzji daje Prezesowi UOKiK możliwość nałożenia

na przedsiębiorców kary na podstawie art. 107.

KONCENTRACJE PRZEDSIĘBIORCÓW

1. Zamiar koncentracji podlega zgłoszeniu Prezesowi Urzędu, jeżeli:

1) łączny światowy obrót przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w roku

obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia

przekracza równowartość 1 000 000 000 euro lub

2) łączny obrót na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w roku obrotowym

poprzedzającym rok zgłoszenia przekracza

równowartość 50 000 000 euro.

KONCENTRACJE PRZEDSIĘBIORCÓW

2. Obowiązek wynikający z ust. 1 dotyczy zamiaru:

1) połączenia dwóch lub więcej samodzielnych przedsiębiorców;

2) przejęcia - przez nabycie lub objęcie akcji, innych papierów wartościowych, udziałów lub w jakikolwiek inny sposób -

bezpośredniej lub pośredniej kontroli nad jednym lub więcej przedsiębiorcami przez jednego lub więcej przedsiębiorców;

3) utworzenia przez przedsiębiorców wspólnego przedsiębiorcy;

4) nabycia przez przedsiębiorcę części mienia innego

przedsiębiorcy (całości lub części przedsiębiorstwa), jeżeli obrót realizowany przez to mienie w którymkolwiek z dwóch lat obrotowych poprzedzających zgłoszenie przekroczył na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej równowartość 10 000 000

euro.

DECYZJE W SPRAWACH KONCENTRACJI

 Prezes Urzędu, w drodze decyzji, wydaje zgodę na dokonanie koncentracji, w wyniku której

konkurencja na rynku nie zostanie istotnie

ograniczona, w szczególności przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku.

 Prezes Urzędu, w drodze decyzji, wydaje zgodę na dokonanie koncentracji, gdy - po spełnieniu przez przedsiębiorców zamierzających dokonać

koncentracji warunków określonych w ust. 2 - konkurencja na rynku nie zostanie istotnie

ograniczona, w szczególności przez powstanie lub

umocnienie pozycji dominującej na rynku.

reguła - wyjątek

1. Prezes Urzędu zakazuje, w drodze decyzji, dokonania koncentracji, w wyniku której konkurencja na rynku zostanie istotnie ograniczona, w szczególności przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku.

2. Prezes Urzędu wydaje, w drodze decyzji, zgodę na

dokonanie koncentracji, w wyniku której konkurencja na rynku zostanie istotnie ograniczona, w szczególności przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej na rynku, w

przypadku gdy odstąpienie od zakazu koncentracji jest uzasadnione, a w szczególności:

1) przyczyni się ona do rozwoju ekonomicznego lub postępu technicznego;

2) może ona wywrzeć pozytywny wpływ na gospodarkę

narodową.

UCHYLENIE DECYZJI

 1. Prezes Urzędu może uchylić decyzje, o

których mowa w art. 18, art. 19 ust. 1 i w art.

20 ust. 2, jeżeli zostały one oparte na

nierzetelnych informacjach, za które są odpowiedzialni przedsiębiorcy uczestniczący w koncentracji, lub jeżeli przedsiębiorcy nie spełniają warunków, o których mowa wart. 19 ust. 2 i 3. W przypadku uchylenia decyzji

Prezes Urzędu orzeka co do istoty sprawy.

2. Jeżeli w przypadkach, o których mowa w ust. 1, koncentracja została już dokonana, a przywrócenie konkurencji na rynku nie jest możliwe w inny sposób, Prezes Urzędu może, w

drodze decyzji, określając termin jej wykonania na

warunkach określonych w decyzji, nakazać w szczególności:

1) podział połączonego przedsiębiorcy na warunkach określonych w decyzji;

2) zbycie całości lub części majątku przedsiębiorcy;

3) zbycie udziałów lub akcji zapewniających kontrolę nad

przedsiębiorcą lub przedsiębiorcami lub rozwiązanie spółki, nad którą przedsiębiorcy sprawują wspólną kontrolę.

3. Decyzja, o której mowa w ust. 2, nie może być wydana po upływie 5 lat od dnia dokonania koncentracji.

4. Przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio w przypadku niezgłoszenia Prezesowi Urzędu zamiaru koncentracji, o którym mowa w art. 13 ust. 1, oraz w przypadku

niewykonania decyzji o zakazie koncentracji.

PRAKTYKI NARUSZAJĄCE ZBIOROWE INTERESY KONSUMENTÓW

1. Zakazane jest stosowanie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów.

2. Przez praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów

rozumie się godzące w nie bezprawne działanie przedsiębiorcy, w szczególności:

1) stosowanie postanowień wzorców umów, które zostały wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za

niedozwolone, o którym mowa w art. 479

 ustawy z dnia 17

listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2014 r. poz. 101, z późn. zm.

);

2) naruszanie obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji;

3) nieuczciwe praktyki rynkowe lub czyny nieuczciwej konkurencji.

3. Nie jest zbiorowym interesem konsumentów suma

indywidualnych interesów konsumentów

DECYZJE W SPRAWACH PRAKTYK

NARUSZAJĄCYCH ZBIOROWE INTERESY KONSUMENTÓW

 1. Prezes Urzędu wydaje decyzję o uznaniu praktyki za naruszającą zbiorowe interesy konsumentów i

nakazującą zaniechanie jej stosowania, jeżeli stwierdzi naruszenie zakazu określonego w art. 24.

2. W decyzji, o której mowa w ust. 1, Prezes Urzędu może określić środki usunięcia trwających skutków

naruszenia zbiorowych interesów konsumentów w celu zapewnienia wykonania nakazu, w szczególności

zobowiązać przedsiębiorcę do złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia o treści i w formie

określonej w decyzji. Może również nakazać publikację

decyzji w całości lub w części na koszt przedsiębiorcy.

VI ACa 122/10 - wyrok SA Warszawa z dnia 22-04-2010

Stosowanie presji i dezinformacja jako praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów

Naruszającymi zbiorowe interesy

konsumentów są praktyki, które stanowią

celowe dezinformowanie konsumentów

(naruszenie prawa do rzetelnej i pełnej

informacji), a ponadto stanowią uciążliwe

nagabywanie, niepokojenie i zaskakiwanie

konsumenta.