Analiza porównawcza grup standardowego ryzyka u dzieci z pierwotnym rozpoznaniem ALL i AML

Analizie poddano pacjentów z podgrupy IA i IIA. Porównanie częstości występowania poszczególnych powikłań gastroenterotoksycznych u pacjentów z rozpoznaniem ALL i AML zakwalifikowanych do grupy standardowego ryzyka wykazała, że u dzieci z rozpoznaniem ostrej białaczki limfoblastycznej częstość zapalenia jelita, zapalenia jamy ustnej , toksycznego uszkodzenia wątroby czy innych powikłań ze strony przewodu pokarmowego była większa niż u pacjentów z rozpoznaniem ostrej białaczki szpikowej.

Tab.37. Częstość powikłań gastroenterotoksycznych obserwowanych u pacjentów grupy IA i IIA.

7. Analiza porównawcza pacjentów z grup standardowego i wysokiego ryzyka.

___________________________________________________________________________________ 130

0%

10%

20%

30%

40%

50%

60%

70%

80%

90%

TYPH Z.J. Z.J.U. HT INNE RTX

ALL AML

______________________________________________________________________________

Rys.29.Porównanie częstości występowania poszczególnych powikłań gastroenterotoksycznych w podgrupach IA i IIA.

Zapalenie jelita występowało u 58,33% dzieci z rozpoznaniem ALL MRG, natomiast u pacjentów z rozpoznaniem AML MRG powikłanie to dotyczyło tylko jednego z pięciu pacjentów (20%). Colitis w podgrupie IA (ALL MRG) miał wysoki stopień nasilenia, przeważał 3 i 4 stopień uszkodzenia jelita.

Tab.39. Stopień nasilenia zmian w jelicie obserwowany w podgrupie IA i IIA.

ZAPALENIE JELITA

STOPIEŃ 1 STOPIEŃ 2 STOPIEŃ 3 STOPIEŃ 4

0% 0% 0% 20%

AML

MRG 0 / 5 0 / 5 0 / 5 1 / 5

8,57% 42,85% 22,85% 25,71%

ALL

MRG 3 / 35 15 / 35 8 / 35 9 / 35

Zapalenie jamy ustnej dotyczyło 55% pacjentów podgrupy IA. U dzieci z podgrupy IIA takie powikłanie nie wystąpiło. W grupie dzieci z rozpoznaniem ALL MRG dominował 2 i 3 stopień nasilenia stomatitis.

7. Analiza porównawcza pacjentów z grup standardowego i wysokiego ryzyka.

___________________________________________________________________________________ 131

Tab.40. Stopień nasilenia zmian w jamie ustnej obserwowany w podgrupie IA i IIA.

ZAPALENIE JAMY USTNEJ

STOPIEŃ 1 STOPIEŃ 2 STOPIEŃ 3 STOPIEŃ 4

0% 0% 0% 0%

AML

MRG 0 / 5 0 / 5 0 / 5 0 / 5 2,94% 50% 35,2% 11,76%

ALL

MRG 1 / 34 17 / 34 12 / 34 4 / 34

Inne powikłania gastroenterotoksyczne w ogóle nie występowały w grupie badanych dzieci z ostra białaczką szpikową. Wśród dzieci z rozpoznaniem ostrej białaczki limfoblastycznej te powikłania dotyczyły około 22% pacjentów.

Toksyczne uszkodzenie wątroby wystąpiło u 85% pacjentów podgrupy IA i 60%

pacjentów podgrupy IIA. Stopień uszkodzenia wątroby w przebiegu leczenia przeciwnowotworowego był podobny w obu podgrupach. U wszystkich 3 pacjentów z ostrą białaczką szpikową i hepatopatią rozpoznawano 3 stopień hepatotoksyczności (100%). U dzieci z rozpoznaniem ostrej białaczki limfoblastycznej przeważał 2 i 3 stopień.

(odpowiednio 23,52% i 68,62% pacjentów).

11. Najcięższe powikłania gastroenterotoksyczne

___________________________________________________________________________________

121

Tab.41. Stopień uszkodzenia komórki wątrobowej obserwowany w podgrupie IA i IIA.

TOKSYCZNE USZKODZENIE WATROBY

STOPIEŃ 1 STOPIEŃ 2 STOPIEŃ 3 STOPIEŃ 4

Rozpoznanie typhlitis , podobnie jak w analizowanej poprzednio grupie HRG , częściej występowało u dzieci z rozpoznaniem ostrej białaczki mieloblastycznej ( 40 % pacjentów ) niż ostrej białaczki limfoblatycznej ( 13,33% pacjentów).

Powikłania po radioterapii występowały częściej u dzieci z rozpoznaniem AML , bo dotyczyły 20% pacjentów , w porównaniu z 3% pacjentów z rozpoznaniem ALL.

Na podstawie analizy stosowanego leczenia wspomagającego stwierdzono, że częstość włączania całkowitego żywienia pozajelitowego w oby podgrupach była zbliżona i wynosiła 31,03% w podgrupie IA oraz 40% w podgrupie IIA.

Znacznie częściej natomiast stosowano częściowe żywienie pozajelitowe u dzieci z rozpoznaniem ALL ( około 87% pacjentów ), w porównaniu z pacjentami z rozpoznaniem AML( 60% pacjentów ).

Podobnie częstość interwencji chirurgicznej w tej podgrupie IA była większa niż w podgrupie IIA i wynosiła 5% podczas gdy pacjenci z podgrupy IIA nie wymagali w ogóle takiego leczenia.

5% 0%

11. Najcięższe powikłania gastroenterotoksyczne

___________________________________________________________________________________

122

Rys.30.Częstość stosowania całkowitego i częściowego żywienia pozajelitowego oraz leczenia chirurgicznego u pacjentów z grupy IA i IIA.

Na podstawie wyliczonego średniego wskaźnika Coile’a stwierdzono, że stan odżywienia pacjentów, którzy pomyślnie zakończyli leczenie zarówno w grupie IA jak i IIA uległ w trakcie leczenia poprawie. Zauważono, że u pacjentów z pierwotnym rozpoznaniem ALL MRG średni stan odżywienia, podobnie jak w analizowanych grupach wysokiego ryzyka, uległ większej poprawie niż u pacjentów z pierwotnym rozpoznaniem AML MRG. Średni wskaźnik Cole’a u pacjentów z rozpoznaniem ALL MRG (grupa IA) przed leczeniem wynosił 94,6 a po leczeniu wzrósł do 105,6. Wzrost wartości tego wskaźnika u pacjentów z rozpoznaniem AML MRG (grupa IIA) nie był już tak duży. Przed leczeniem średnia jego wartość wynosiła 88,6, a po leczeniu 94.

94,6

105,6

88,6 94 80

85 90 95 100 105 110

średni wskaźnik Colea w grupie IAśredni wskaźnik Cole'a w grupie IIA

przed leczeniem po leczeniu

____________________________________________________________________________

Rys.31. Wartość średniego wskaźnika Cole’a u pacjentów grupy IA i IIA, którzy pomyślnie zakończyli leczenie.

Analiza zmian stanu odżywienia pacjentów, którzy niepomyślnie zakończyli leczenie(byli to tylko pacjenci z grupy IA, ponieważ żaden z pacjentów grupy IIA nie zmarł ) wykazała, że ich stan odżywienia w trakcie trwania leczenia również uległ poprawie. Świadczy o tym wyliczony średni wskaźnik Cole’a, który w momencie stawiania diagnozy wynosił u pacjentów z pierwotnym rozpoznaniem ALL MRG 86,5, a po zakończeniu leczenia 93.

11. Najcięższe powikłania gastroenterotoksyczne

średni wskaźnik Cole'a w grupie IA

przed leczeniem po leczeniu

____________________________________________________________________________

Rys.32. Wartość średniego wskaźnika Cole’a u pacjentów grupy IA, którzy zmarli.

Interpretacja wartości wskaźnika Cole’a u poszczególnych pacjentów, którzy pomyślnie zakończyli leczenie wykazała, że w grupie IA (ALL MRG) wzrósł znacznie odsetek dzieci z nadwagą, podczas gdy u pacjentów z grupy IIA (AML MRG) nie obserwowano tej prawidłowości (tabele 1 i 2 ).

Tab.42. Stan odżywienia przed leczeniem i po zakończonym leczeniu pacjentów grupy IA, którzy pomyślnie zakończyli leczenie.

STAN ODŻYWIENIA

LICZBA PACJENTÓW PRZED LECZENIEM

LICZBA PACJENTÓW PO ZAKOŃCZONYM LECZENIU

Tab.43. Stan odżywienia przed leczeniem i po zakończonym leczeniu pacjentów grupy IIA, którzy pomyślnie zakończyli leczenie.

STAN ODŻYWIENIA

LICZBA PACJENTÓW PRZED LECZENIEM

LICZBA PACJENTÓW PO ZAKOŃCZONYM LECZENIU

Nadwaga 1/5 20% 1/5 20%

Norma 1/5 20% 2/5 40%

11. Najcięższe powikłania gastroenterotoksyczne

___________________________________________________________________________________

124

Nieznaczne

niedożywienie 0/5 0% 0/5 0%

Niedożywienie 2/5 40% 1/5 20%

Wyniszczenie 1/5 20% 1/5 20%

W populacji dzieci wyleczonych z ostrej białaczki limfoblastycznej o standardowym stopniu ryzyka, odsetek pacjentów z nadwagą od momentu rozpoczęcia terapii wzrósł dwukrotnie (tabela 3).

Inaczej niż w grupie wysokiego ryzyka kształtuje się częstość zgonów. W grupie MRG większą ilość niepowodzeń w leczeniu zaobserwowano u pacjentów z rozpoznaniem ostrej białaczki limfoblastycznej ( podgrupa IA), która wynosiła 5%. Wszystkie dzieci z tej grupy ryzyka, z rozpoznaniem ostrej białaczki mieloblastycznej ( podgrupa IIA ) zakończyły leczenie pomyślnie.

5%

0%

1%

2%

3%

4%

5%

zgon

ALL AML

_______________________________________________________________________________

Rys.33. Częstość zgonów w grupie IA i IIA.

11. Najcięższe powikłania gastroenterotoksyczne

___________________________________________________________________________________

125

2.2. Analiza porównawcza grup wysokiego ryzyka (HRG) u dzieci z pierwotnym