powagą traktował życzenia ludzi cho-rych dotyczące ich potrzeb związanych z różnymi formami duszpasterstwa. Za jedną z bardziej priorytetowych uwa-żał potrzebę dotarcia do ludzi cierpią-cych za pośrednictwem fal radiowych.
Niestety władze komunistyczne zaka-zały zainicjowanych przez ks. Michała Rękasa i prowadzonych przez 10 lat po-przedzających wojnę oraz przez nie-spełna 3 lata po II wojnie światowej audycji radiowych dla chorych. Mimo wielu starań nie udało się ich przywró-cić ani ks. Janowi Szurlejowi ani ks.
Henrykowi Sobczykowi. Dopiero 14 li-stopada 1989 roku po wielu staraniach po raz pierwszy pojawiła się na antenie, będąca kontynuacją dzieła ks. Michała Rękasa, audycja „Gdzie miłość wzajem-na”. Na antenę ogólnopolską audycja
weszła dopiero 7 września 1990 roku re-portażem z Ogólnopolskiej Pielgrzymki Chorych i Niepełnosprawnych na Jasną Górę. Od tej pory można jej było słu-chać już regularnie, raz w tygodniu, na antenie Polskiego Radia. Audycja ta za-wdzięczała wiele redaktorowi naczel-nemu Rozgłośni Katowickiej Maciejowi Bekasowi i jego zastępcy Eugeniuszowi Łabusowi. Jednak duszą audycji stała się redaktor Agata Wojterzanka. To dzięki niej audycja zyskała wielką popularność i miłość słuchaczy. Otrzymała ona na-grodę im. Stanisława Ligonia, przyzna-ną przez rozgłośnię katowicką, a także nagrodę Prezesa Radiofonii. Z wszyst-kich wyróżnień najcenniejsze jest jed-nak utrwalone na taśmie dźwiękowej błogosławieństwo udzielone tej audycji przez Ojca świętego Jana Pawła II.
W 1990 roku, w okresie Wielkiego Postu słuchacze audycji „Gdzie mi-łość wzajemna” mogli uczestniczyć
Z kart historii
Apostolstwa Chorych
/część dwunasta/
APOSTOLSTWO CHORYCH
40
S K A R B H I S T O R I I
w niezwykłych rekolekcjach prowa-dzonych przez ks. bp. Józefa Zawit-kowskiego. Redakcja Apostolstwa Chorych przy współudziale Polskiego Radia w Katowicach, chcąc umożliwić chorym kontynuowanie tych rekolek-cji, wydała drukiem „Zamyślenia wiel-kopostne dla chorych” autorstwa bp.
Zawitkowskiego. Mimo wielkiej po-pularności audycji wśród słuchaczy, w lipcu 1991 roku zdjęto ją z anteny ogólnopolskiej. Wbrew wielu głosom
sprzeciwu, audycję nadawano od tej pory jedynie w programie rozgłośni katowickiej w czwartki o godz. 19.00.
Słuchaczom z innych części Polski, na ich życzenie, Sekretariat Apostolstwa Chorych rozsyłał audycje nagrane na kasetach magnetofonowych. Również na życzenie słuchaczy treść wielu wzru-szających reportaży Agaty Wojterzanki opublikowano na łamach miesięcznika
„Apostolstwo Chorych”, a w 1995 roku ukazały się one na rynku księgarskim
Ksiądz Czesław Podleski wraz z redaktor Agatą Wojterzanką współtworzył ceniony przez chorych cykl audycji zatytułowany „Gdzie miłość wzajemna”.
ARCHIWUM APOSTOLSTWA CHORYCH
41
APOSTOLSTWO CHORYCH
S K A R B H I S T O R I I
wydane staraniem katowickiej Księ-garni św. Jacka w książce pod tytułem
„Gdzie miłość wzajemna”. Coraz czę-ściej do rozgłośni katowickiej zgłaszały się prywatne radia katolickie z proś-bą o udostępnienie kaset z audycjami
„Gdzie miłość wzajemna”. Między in-nymi poprosiło o to Siedleckie Radio Podlasia i Radio Maryja z Torunia.
Apostolstwu Chorych udało się także nawiązać kontakt z sekcją Polską Radia Watykańskiego. Ksiądz Czesław Podle-ski dwukrotnie, podczas pielgrzymek chorych i niepełnosprawnych do Rzy-mu, odwiedził rozgłośnię, skąd słucha-cze Radia Watykańskiego mogli usłyszeć jego głos na falach eteru. Sekretariat Apostolstwa Chorych polskiej sekcji tego radia również udostępnił audycje
„Gdzie miłość wzajemna”.
Przynajmniej raz, a później dwa razy w roku krajowy duszpasterz Apo-stolstwa Chorych mógł przemówić do chorych i cierpiących w całym kraju podczas radiowej Mszy świętej trans-mitowanej z Bazyliki Świętego Krzyża w Warszawie, okazjonalnie na falach rozgłośni jasnogórskiej, a w ostatnich latach swojej posługi także na falach katolickiego Radia eM obejmującego swym zasięgiem Górny Śląsk.
Kapłan bardzo zajęty Ksiądz Czesław Podleski nie uni-kał nowych wyzwań duszpasterskich.
Dążył do nawiązywania relacji z in-nymi wspólnotami chorych. I tak np.
w październiku 1989 roku w Łaźniewie koło Warszawy odbyło się pierwsze trzydniowe spotkanie przedstawicieli
wspólnot chorych i niepełnosprawnych ruchowo zorganizowane przez Apostol-stwo Chorych i dominikańskie bractwo chorych i zdrowych – Rodzinę Matki Bożej Bolesnej, pod hasłem „Aby nie marnowało się ludzkie cierpienie”. To pierwsze spotkanie zaowocowało stałą, silną i aktualną po dziś dzień więzią pomiędzy tymi dwoma wspólnotami, zaś ks. Czesław Podleski i jego następ-cy otoczyli duchową opieką katowicką Rodzinę Matki Bożej Bolesnej, uczestni-cząc w ich comiesięcznych spotkaniach czy organizując dla nich rekolekcje lub pielgrzymki.
Silna więź łączyła też ks. Czesława z „odziedziczoną” po ks. Janie Szurleju grupą byłych więźniarek obozu koncen-tracyjnego w Ravensbrück, które z ini-cjatywy swej obozowej druhny Józefy Kantor co roku uczestniczyły w piel-grzymce do Częstochowy, by dziękować Jasnogórskiej Matce za ocalenie życia.
Ksiądz Czesław wiernie towarzyszył im w tym trudzie, na łamach „Apostolstwa Chorych często publikował teksty o tych mężnych kobietach i ich niezwykłej, obozowej drużynie harcerskiej „Mury”, a po śmierci Józefy Kantor był niestru-dzonym orędownikiem wszczęcia jej procesu beatyfikacyjnego.
Sekretarz Apostolstwa Chorych zachęcał cierpiących do uczestnictwa w rozmaitych rekolekcjach lub wcza-sorekolekcjach. Sam organizował reko-lekcje dla chorych w diecezji katowic-kiej – w Panewnikach, Kokoszycach pod Wodzisławiem, a później również w Brennej – ale chętnie przyjmował też zaproszenia do domów rekolekcyjnych
APOSTOLSTWO CHORYCH
42
S K A R B H I S T O R I I
położonych poza diecezją katowicką lub na rekolekcje organizowane w za-mkniętych ośrodkach, takich jak domy pomocy społecznej, szpitale itp. I tak np. uczestniczył w rekolekcjach organi-zowanych w ośrodku dla osób niepeł-nosprawnych w Borowej Wsi, w reko-lekcjach organizowanych dla chorych przez niepełnosprawnych kapłanów – ks. Tadeusza Myszczyńskiego czy o. Stanisława Olesiaka, w rekolekcjach w Błażejewie i na Świętej Górze w Go-styniu (w diecezji poznańskiej). Podczas wakacji odwiedzał dzieci i młodzież nie-pełnosprawną zgromadzoną na rozma-itych obozach czy wczasorekolekcjach.
Często spotykał się z klubami osób cho-rych na SM podczas ich cyklicznych Mszy świętych, rekolekcji czy dni sku-pienia, z członkami Apostolstwa Dobrej Śmierci czy ze wspólnotą Papieskich Dzieł Misyjnych Dzieci Niepełnospraw-nych na Śląsku. Przyjmował również zaproszenia w bardziej odległe strony.
Wielokrotnie głosił nauki rekolekcyjne dla polskich parafii w Wielkiej Brytanii, zwłaszcza dla starszych, chorych i cier-piących członków powojennej Polonii w tym kraju. Kontakty te zaowocowały rewizytami.
Duszpasterz i pacjent Niemal codziennie ks. Czesław od-wiedzał kogoś chorego w jego miesz-kaniu, gdzie zawsze starał się odprawić Mszę świętą. Wizytował w ten sposób emerytowanych lub schorowanych czy niepełnosprawnych kapłanów, jak np. niezwykłego młodego kapła-na ks. Jacka Nowaczyka, o którym za
pośrednictwem prof. Wandy Półtaw-skiej dowiedział się sam Jan Paweł II.
Z równą gorliwością odwiedzał rodziny borykające się z cierpieniem swoich bli-skich (w tym dzieci) czy samotne osoby chore i niepełnosprawne w różnych, nieraz bardzo odległych miastach i wio-skach. Wszystkim przynosił Chrystusa obecnego w sakramentach, ale także słowa otuchy i pocieszenia, a nierzadko także jakiś dar materialny w postaci interesującej książki czy czasopisma oraz reklamówki wypełnionej artyku-łami spożywczymi. Choć sam cierpiący i obarczony niezliczonymi obowiązka-mi, zdawał się zawsze i dla wszystkich mieć czas. Często podkreślał, jak bardzo on sam czuje się ubogacony tymi spo-tkaniami z ludźmi cierpiącymi i może dlatego nigdy ich nie unikał.
Ksiądz Podleski znał również wielką miłość, jaką chorzy członkowie Apo-stolstwa Chorych darzyli Ojca świętego Jana Pawła II. Dlatego w miarę moż-ności podczas każdej jego pielgrzym-ki do Polspielgrzym-ki starał się organizować dla ludzi chorych wejściówki i przejazdy do miejsc spotkań papieża z ludźmi cierpiącymi, a tam gdzie nie było to możliwe, zdobywał akredytacje pra-sowe dla pracowników Apostolstwa Chorych, którzy później dzielili się z czytelnikami swoimi szczegółowy-mi relacjaszczegółowy-mi na łamach szczegółowy-miesięcznika.
Podczas pielgrzymki papieskiej w 1997 roku, jako były pacjent Kliniki Kardio-chirurgii, ks. Czesław został tam zapro-szony na spotkanie z Janem Pawłem II.
Miał okazję do krótkiego, osobistego spotkania z papieżem, podczas którego
43
APOSTOLSTWO CHORYCH
S K A R B H I S T O R I I
Ojciec święty udzielił swego błogosła-wieństwa całej wspólnocie Apostolstwa Chorych. Ksiądz Czesław wzorem swych poprzedników, przez wszyst-kie lata posługiwania w Apostolstwie Chorych, prowadził w imieniu członków tej wspólnoty korespondencję z Ojcem świętym i jego sekretariatem. Nieustan-nie też zachęcał chorych, zarówno na łamach miesięcznika, jak i w osobistych kontaktach, do modlitwy i ofiary cier-pienia w różnych ważnych intencjach Kościoła i w intencji papieża.
Lata dziewięćdziesiąte zdomino-wała zwłaszcza Wielka
No-wenna przed jubileuszem Roku 2000 i zainicjowane przez Ojca świętego w 1993 roku, Światowe Dni Chore-go. Ksiądz sekretarz zachęcał również chorych, by modli-li się i ofiarowamodli-li cierpienia wzajemnie, jedni za drugich, by w ten sam sposób
wspie-rali dzieło duchowej adopcji poczętych dzieci, osoby walczące z nałogiem alko-holizmu, ofiary kataklizmów, jak choćby podczas wielkiej powodzi w 1997 roku oraz w intencjach misyjnych.
Wizyta Nuncjusza
Przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku Pola-cy, a zwłaszcza ludzie ubodzy, starsi, schorowani, niepełnosprawni, a także rodziny wielodzietne zapamiętają, jako czas niedostatku i niedoboru wielu ar-tykułów spożywczych pierwszej potrze-by, leków, środków higienicznych czy sprzętu rehabilitacyjnego. Sekretariat