Badania geofizyczne w pochylni A5F - rejon SR14

Badania geofizyczne, na wybranym fragmencie ociosu w pochylni A5F, w rejonie SR14 (Fig. 4.33A) przeprowadzono w ramach realizacji umowy nr KGHM-KP-U-0340-2011 z wykorzystaniem metody georadarowej (GPR), tomografii elektrooporowej (ERT) i profilowania elektromagnetycznego (EMP), tj. konduktometrii. Wybrane wyniki badań zaprezentowano w opracowaniach Gołębiowski i in. (2013b, 2017), Żogała i in. (2013).

Celem badań geofizycznych miało być potwierdzenie i uściślenie lub weryfikacja wyników badań petrofizycznych zamieszczonych w Rozdziale 4.2.1 oraz analiz teoretycznych przedstawionych w Rozdziale 3. W ten sposób weryfikowano eksperymentem terenowym wyniki badań petrofizycznych, wykonywanych na próbkach w specyficznych warunkach laboratoryjnych, które nie uwzględniają rzeczywistych warunków panujących w górotworze. Wyniki badań geofizycznych korelowano z danymi laboratoryjnymi dostarczonymi przez kopalnię, dotyczącymi procentowej zawartości Cu, Pb i Fe w próbkach (Fig. 4.33C) pobranych z powierzchni ociosu w wytypowanym miejscu badań (Fig. 4.33B).

Należy pamiętać o błędach pozycjonowania anomalii geofizycznych wzdłuż profili pomiarowych, rzędu ±0,51m, wynikających z nierówności ociosów i trudnych warunków dołowych (Fig. 4.2) oraz z faktu, że do georadarowych badań ociosowych używano odometru nitkowego (Fig. 3.6), który jest znacznie mniej dokładny niż kółko pomiarowe (Fig. 3.5). Należy również pamiętać, że badania geofizyczne dostarczają w konkretnym punkcie pomiarowym na profilu informacji uśrednionych z pewnego obszaru górotworu (Fig. 3.2C, Fig. 3.13, Fig. 3.24); dlatego też określono, że przeprowadzone badania testowe dały przybliżone (uśrednione) wyniki dla 3 stref tj. strefy spągowej, środkowej oraz stropowej (Fig. 4.33B).

Mapa okruszcowania ociosu w miejscu badań geofizycznych (Fig. 4.33C) wyznaczona została na postawie badań laboratoryjnych przeprowadzonych przez kopalnię. Mapa pokazuje rozkład okruszcowania na powierzchni ociosu, natomiast przestrzenny rozkład Cu+Fe+Pb nie jest znany, dlatego (biorąc pod uwagę informacje z poprzedniego akapitu) nie można bezpośrednio korelować wartości okruszcowania z ociosu z danymi geofizycznymi z większych głębokości.

Należy ogólnie przyjąć, że techniki geofizyczne mogą okonturowywać strefy anomalne cechujące się dużymi kontrastami parametrów petrofizycznych, dlatego na wynikach badań geofizycznych będzie można wydzielić najprawdopodobniej jedynie trzy strefy:

Strona | 93

Fig.4.33. Informacje dla pochylni A5F - rejon SR14:

A) Lokalizacja profili do badań geofizycznych; B) pionowe, geologiczne profile badawcze oraz poziome, geofizyczne profile pomiarowe z zaznaczeniem 3 stref zasięgu badań geofizycznych

Strona | 94

 Strefa I - strefa nieokruszcowana lub słabo-okruszcowana - kolor granatowy i niebieski na Fig. 4.33C - zawartość Cu+Fe+Pb od 0% do ok. 2%,

 Strefa II - strefa średniego okruszcowania - kolor zielony i żółty na Fig. 4.33C - zawartość Cu+Fe+Pb od 2% do ok. 5%,

 Strefa III - strefa silnego okruszcowania - kolor pomarańczowy i czerwony na Fig. 4.33C - zawartość Cu+Fe+Pb od 5% do 8%.

Ponieważ wyniki badań geofizycznych odnoszono do płaszczyzn profili, dlatego dla każdej strefy badań geofizycznych (Fig. 4.33B) wyliczono z rozkładu pokazanego na Fig. 4.33C uśrednione krzywą zawartości Cu+Fe+Pb. Tak wyznaczone krzywe uśrednionego okruszcowania w poszczególnych strefach wykorzystywano w interpretacji jakościowej dla płytkich badań geofizycznych, tj. prowadzonych do głębokości 1,5m od ociosu.

Pomiary konduktometryczne wzdłuż 100-metrowego profilu (Fig. 433A) przeprowadzono dwoma konduktometrami EM31 oraz EM38, w standardzie ciągłego profilowania elektromagnetycznego, z wyzwalaniem pomiaru w stałych interwałach czasowych.

Pomiary techniką ERT przeprowadzono wzdłuż 40-metrowych profili, od x=20m do x=60m (Fig. 4.33 A,B), umieszczając 41 elektrod, o średnicy 0,01m i długości 0,3m (zamontowane w otworach w ociosie o długości 0,2m) w stałych interwałach odległościowych, co 1m.

Badania georadarowe wzdłuż 100-metrowego profilu (Fig. 433A) przeprowadzono z wykorzystaniem anten o dwóch częstotliwościach, tj. 250 MHz i 500 MHz. Trasy rejestrowano na profilu co 0,05m (dla anteny 250 MHz) i co 0,02m (dla anteny 500 MHz); dla obu anten przyjęto wysokie składanie, równe 32x. Wszystkie zaprezentowane w niniejszym rozdziale radargramy przestawiono w formie znormalizowanych amplitud chwilowych (które można utożsamiać z energiami sygnału). Do konwersji skali czasowej na głębokościową na radargramach przyjęto prędkość vsr=10 cm/ns, tzn. średnią dla prędkości piaskowców, łupków i dolomitów (Tabela 3.1).

Na kolejnych figurach przestawiono wyniki badań GPR, EMP i ERT, tzn.:  Fig. 4. 34 – profil przystropowy – EM-38 i GPR 500 MHz,

 Fig. 4. 35 – profil środkowy – EM-38 i GPR 500 MHz,  Fig. 4. 36 – profil przyspągowy – EM-38 i GPR 250 MHz,

 Fig. 4. 37 – profil przystropowy – EM-31 i GPR 250 MHz i EMP,  Fig. 4. 38 – profil środkowy – EM-31 i GPR 250 MHz i EMP,  Fig. 4. 39 – profil przyspągowy – EM-31 i GPR 250 MHz i EMP.

Strona | 95

Zmiany przewodności elektrycznej właściwej zarówno do głębokości 1,5m, jak i 0,75m uzyskane z konduktometru EM-38, dla profilu biegnacego przy stropie wyrobiska (Fig. 4.33B), zaprojektowanego w serii węglanowej, utrzymują się na stałym poziomie około 50 mS/m (Fig. 4.34A). Należy pamiętać, że wartość przewodności elektrycznej będzie superpozycją efektów generowanych przez spękania, ich wypełnienie oraz okruszcowanie skał ociosowych. Zakładając, że ocios w tym miejscu jest równomiernie spękany i spękania wypełnione są powietrzem, to na profilu przy stropie nie obserwuje się zmian przewodności wraz ze wzrostem lub spadkiem koncentracji Cu+Fe+Pb, pomimo, że zawartość metali w ośrodku zmienia się w dość dużym zakresie, tzn. od 0,73,1%.

Fig.4.34. Pochylnia A5F - rejon SR14 - profil przystropowy:

A) Uśredniona zawartość Cu+Fe+Pb oraz wyniki badań konduktometrem EM-38; B) Rozkład „energii” sygnałów GPR dla anteny 500 MHz

Strona | 96

Opisany fakt, wskazywałby na nieprzydatność techniki konduktometrycznej do detekcji stref podwyższonej mineralizacji polimetalicznej w warunkach geologiczno-górniczych KGHM.

Radargram zarejestrowany anteną 500 MHz pozwolił na wysokorozdzielcze zdjęcie strefy przyociosowej, do głębokości (odległości) ok. 3m; ponieważ konduktometr EM-38 pozwala na maks. zasięgi rzędu 1,5m, dlatego radargram obcięto do tej głębokości (Fig. 4.34B) w celu korelacji wyników obu metod elektromagnetycznych. W przeciwieństwie do wyników konduktometrycznych na radargramie można wydzielić płytką strefę wzrostu energii sygnałów georadarowych (fioletowe i czerwone obszary na Fig. 4.34B) do głębokości ok. 0,4m w początkowej części profilu (gdzie koncentracja wynosi 2,23,1%), wypłycającą się do ok. 0,2m w końcowej części profilu (gdzie koncentracja wynosi 0,71,4%). Trudno jednak znaleźć silną korelację pomiędzy wynikami GPR i informacjami o zawartości Cu+Fe+Pb, ponieważ obserwujemy również odwrotną, do opisanej, zależność, tj. dla Cu+Fe+Pb=0,9% rejestrujemy wzrost „energii” sygnałów, podczas gdy dla Cu+Fe+Pb=1,8% zarejestrowano spadek „energii”. Anomalie georadarowe na większych głębokościach (Fig. 4.34B - czerwone anomalie), można interpretować albo jako superpozycję „suchych” spękań i stref podwyższonej mineralizacji lub jako obecność „mokrych” spękań, tzn. spękań wypełnionych wodą lub kurzawką bądź zailonych.

Wzdłuż profilu zaprojektowanego na środku wysokości ociosu (Fig. 4.33B), który również przebiegał w serii węglanowej, obserwujemy zmiany przewodności elektrycznej w zakresie od ok. 50 mS/m do ok. 200 mS/m (Fig. 4.35B), zarówno do głębokości 1,5m, jak i 0,75m. Pomimo, pojawienia się zmienności w zapisie konduktometrycznym, w stosunku do wartości stałej obserwowanej przy stropie wyrobiska, krzywa przewodności nie odwzorowuje charakterystyki zmienności zawartości Cu+Fe+Pb wzdłuż tego profilu. Należy pamiętać, że wartość mierzonej przewodności elektrycznej będzie również zależeć od stopnia spękania ociosu i rodzaju medium wypełniającego spękania. W miejscu badań, ocios był suchy, a więc spękania wypełnione były powietrzem, czyli izolatorem. W takiej sytuacji wzrost przewodności elektrycznej z wartości średniej równej 50 mS/m, zarejestrowanej przy stropie, do wartości średniej równej 125 mS/m, zarejestrowanej na środku ociosu, był prawdopodobnie spowodowany zmniejszoną, niż to jest w przypadku stropu, ilością spękań i odspojeń. Wynik badań na środku ociosu potwierdzałby nieprzydatność techniki EMP przy detekcji stref okruszczowanych.

Podobnie jak dla profilu przy stropie, również na profilu środkowym, radargram w formie rozkładu „energii” sygnałów GPR (Fig. 4.35B) daje bardziej czytelne rejestracje niż

Strona | 97

wyniki badań konduktometrycznych. Obszary podwyższonej „energii” w pewnym stopniu korelują się w płytkiej części przociosowej radargramu, z wynikami opróbowania ociosu (Fig. 4.35B); podwyższona zawartość Cu+Fe+Pb w początkowej i końcowej części profilu powoduje rejestracje anomalii wysokoenergetycznych do ok. 0,2m głębokości.

Fig.4.35. Pochylnia A5F - rejon SR14 - profil środkowy:

A) Uśredniona zawartość Cu+Fe+Pb oraz wyniki badań konduktometrem EM-38; B) Rozkład „energii” sygnałów GPR dla anteny 500 MHz

Na Fig. 4.35B obserwujemy przesunięcia anomalii georadarowych w stosunku do krzywej Cu+Fe+Pb, o ok. 10m, tzn. minimum na krzywej Cu+Fe+Pb znajduje się pomiędzy x=60m i x=70m, a strefa niskoenergetyczna, którą można byłoby korelować z tym minimum, widoczna jest

Strona | 98

pomiędzy x=50m a x=60m; przesunięcie takie wynika z niedokładności pozycjonowania badań GPR oraz z faktu, że pomiar GPR należy odnosić do pewnego fragmentu górotworu, a wartości Cu+Fe+Pb wyznaczane były punktowo na ociosie. Również w przypadku informacji przedstawionych na Fig. 4.35B nie ma silnej korelacji pomiędzy danymi GPR i krzywą Cu+Fe+Pb.

Na profilu przyspągowym, do głębokości 1,5m oraz 0,75m obserwuje się bardzo podobne zmiany przewodności na obu krzywych, w zakresie od ok. 200 mS/m do ok. 500 mS/m. Zmiany te korelują bardzo dobrze ze zmianami koncentracji Cu+Fe+Pb obserwowanymi na ociosie wyrobiska (Fig. 4.36A).

Fig.4.36. Pochylnia A5F - rejon SR14 - profil przyspągowy:

A) Uśredniona zawartość Cu+Fe+Pb oraz wyniki badań konduktometrem EM-38; B) Rozkład „energii” sygnałów GPR dla anteny 500 MHz

Strona | 99

Ponieważ pomiar prowadzony był w serii łupkowej, to ogólne tło przewodności jest podwyższone w stosunku do serii węglanowej (profil przy stropie i w środku ociosu). Podwyższenie tła wynika z obecności materiału ilastego w formacji łupkowej. Duża zbieżność krzywych konduktometrycznych z krzywą okruszcowania (Fig. 4.36A) jest wynikiem ulokowania profilu pomiedzy strefami o relatywnie małych zawartościach metali (tzw. Strefa I - od 0,7% do 1,1%) oraz rejonami podwyższonego okruszcowania (tzw. Strefa II - od 3,4% do 4,8%). Należy również pamiętać, że strefa stropowa była najsilniej spękana, strefa środkowa mniej, a strefa przyspągowa chakrakteryzowała się najmniejszą ilością spekań i odspojeń w ociosie; fakt ten miał zapewne również wpływ na zbieżność wyników badań konduktometryczych i informacji o okruszcowaniu ociosu. Po negatywnych wynikach badań konduktometrycznych przy stropie i na środku ociosu, wyniki ze strefy przyspągowej wskazują, że w pewnych warunkach metoda EMP może być stosowania do okonturowania stref podwyższonej mineralizacji polimetalicznej.

Dla profilu przyspągowego, wyniki badań GPR (Fig. 4.36B) wykazują znacznie lepszą korelację pomiędzy występowaniem stref wysokoenergetycznych oraz wzrostem koncentracji Cu+Fe+Pb. Strefy podwyższonych zawartości metali (tzw. Strefy II) na początku i na końcu profilu, obrazują się wzrostem „energii” sygnałów GPR, a obniżenie zawartości Cu+Fe+Pb (tzw. Strefa I), w centralnej częsci profilu manifestuje się niskimi „energiami” (Fig. 4.36B). Podobnie jak dla konduktometru, wyniki badań GPR przy spągu wyrobiska wskazały, że w pewnych sytuacjach (m.in. mało spękany i suchy górtowór) metoda georadarowa daje pozytywne wyniki przy okonturowaniu stref podwyższonego okruszcowania, czyli pozwala odróżnić Strefę II od Strefy I.

Ze względu na fakt, iż informacje nt. sumarycznej, uśrednionej koncentracji Cu+Fe+Pb zostały uzyskane tylko dla próbek pobranych z ociosu wyrobiska, nie korelowano tych informacji z wynikami badań GPR i ERT dla głębszych stref górotworu, omówionymi w dalszej części rozdziału. Pokazano jednak korelacje wartości  i koncentracji metali na ociosach.

Na Fig. 4.37A przedstawiono zmiany przewodności elektrycznej, mierzonej przy stropie, konduktometrem EM-31, do głębokości ok. 6m. Na podstawie krzywej można wydzielić dwie strefy górotworu, tzn. strefę o znacznie podwyższonej przewodności, do ok. 450 mS/m, w początkowej części profilu oraz strefę obniżenia oporności do wartości średniej równej ok. 200 mS/m, w końcowej części profilu. Rozkład opisanych stref koreluje dobrze z ogólnym trendem wzrostu zawartości Cu+Fe+Pb w próbkach na ociosie; rozbieżność widoczna jest tylko na końcu profilu, dla 2 próbek.

Strona | 100

Fig.4.37. Pochylnia A5F - rejon SR14 - profil przystropowy:

A) Uśredniona zawartość Cu+Fe+Pb oraz wyniki badań konduktometrem EM-31; B) Rozkład „energii” sygnałów GPR dla anteny 250 MHz; C) Wyniki badań techniką ERT (RI)

Strona | 101

Wyniki badań georadarowych, przeprowadzonych anteną o częstotliwości 250 MHz, wzdłuż profilu przy stropie wyrobiska, potwierdzają informacje konduktometryczne, o istnieniu strefy anomalnej w pierwszej połowie profilu, rozciągającej się do większych głębokości (Fig. 4.37B). W wysokoenergetycznej strefie rejestrującej się na radargramie w pasie od x=0m do x=45m można wyróżnić jeszcze kilka podobszarów o różnej „energii”. Aby móc skorelować opisane podobszary z informacjami konduktometrycznymi, należałoby przeprowadzić wielopoziomowe profilowanie elektromagnetyczne i w efekcie skonstruować mapę rozkładu przewodności.

Opisaną strefę anomalną na Fig. 4.37 A,B, wyznaczoną z dwóch, wzajemnie uzupełniających się metod geofizycznych, można uznać za superpozycję strefy podwyższonej mineralizacji polimetalicznej oraz strefy spękanej, być może wypełnionej wodami złożowymi lub zailonej. Za taką interpretacją przemawia fakt, że wcześniejsze badania GPR przeprowadzone na oddziale G-12 w OZ/G „Polkowice-Sieroszowice” (Rzozdział 4.1.1) wskazywały, że spękania ociosowe mogą rozwijać się do głębokości (tj. odległości od ociosu) rzędu 15m; obecność rozwiniętej strefy spękanej w początkowej części profilu wynika z faktu, że profil rozpoczyna się na skrzyżowaniu pochylni A5F z wyrobiskiem P-3a (Fig. 4.33A), a górotwór w takich miejscach charakteryzuje się silnym spękaniem. Trudno, bez dodatkowych badań lub wierceń stwierdzić, czy wzrost przewodności elektrycznej w początkowej części profilu spowodowany jest tylko wzrostem mineralizacji polimetalicznej, czy tylko wzrostem zailenia/zawodnienia ośrodka, czy też istnieniem obu tych czynników równocześnie.

Wyniki badań techniką tomografii elektrooporowej (ERT) - opisane na Fig. 4.37C równoważnym pojęciem techniki obrazowania elektrooporowego (RI) - zostały przeskalowane, aby dopasować je do wyników badań GPR Fig. 4.37B. Porównując wyniki badań GPR i ERT (RI) widać wyraźną korelację pomiędzy strefą niskiej „energii”, obrazującej się na Fig. Fig. 4.37B kolorem granatowym do głębokości ok. 33,5m oraz strefą podwyższenia oporności (tj. 20 m i więcej) na Fig. 4.37C. Poniżej głębokości ok. 3,5m wzrasta „energia” sygnałów oraz spada oporność, co potwierdza wcześniejszą intrperetację o obecności stefy spękanej i zawodnionej/zailonej lub istnienu strefy spękanej o podwyższonym okruszcowaniu.

Zmiany przewodności elektrycznej do głębokości ok. 6m wzdłuż profilu środkowego dobrze odwzorowują zmienność okruszcowania wyznaczoną na ociosie (Fig. 4.38A). Na profilu stropowym zmiana sumarycznej zawartości metali od 1,4% (Strefa I) do 3,1% (Strefa II) powodowała wzrost przewodności w przedziale 150450 mS/m (Fig. 4.37A).

Strona | 102

Fig.4.38. Pochylnia A5F - rejon SR14 - profil środkowy:

A) Uśredniona zawartość Cu+Fe+Pb oraz wyniki badań konduktometrem EM-31; B) Rozkład „energii” sygnałów GPR dla anteny 250 MHz; C) Wyniki badań techniką ERT (RI)

Strona | 103

Bardzo podobną zmienność obserwuje się na profilu środkowym, gdzie zmiana zawartości Cu+Fe+Pb od 0,9% (Strefa I) do 2,6% (Strefa II) powoduje zmianę przewodności w przedziale 150450 mS/m (Fig. 4.38A). Na wzrost przewodności elektrycznej w początkowej i końcowej częsci profilu ma również wpływ obecnosć stref anomalnych na większych głębokościach, widocznych na radargramie (Fig. 4.38B).

Na radargramie (Fig. 4.38B) strefy podwyższenia energii sygnałów GPR w początkowej i końcowej częsci profilu, na głębokościch od 2m do 8m, należy wiązać z czynnikami opisanymi już wcześniej dla profilu przy stropie wyrobiska, czyli anomalie są efektem superpozycji spękań i okruszcowania ośrodka lub spękań i zawodnienia/zailenia ośrodka.

Wynik badań ERT (RI), podobnie jak dla profilu przy stropie, wskazuje na dwudzielność zapisu, tzn. do głębokości ok. 3,5m rejestrują się wyższe oporności, a poniżej widać obniżenie oporności (Fig. 4.38C). Wyniki ERT (RI) nie korelują dobrze z wynikami badań GPR, co może wynikać z charakterystycznego rozkładu anomalii na radargramie, w formie cienkich, pionowych pasów, które nie zarejestrowały się na obrazie ERT (RI); można byłoby pokusić się o korelację anomalii georadarowej na x=35m, z wydłużoną anomalią ERT widoczną w tym samym miejscu profilu, na Fig. 4.38C.

Przy spągu ociosu, obserwuje się dobrą korelację zmian koncentracji Cu+Fe+Pb ze zmianami przewodności elektrycznej (Fig. 4.39A). Należy przypomnieć, że profil przyspągowy zaprojektowany został w utworach o wyższej przewodności elektrycznej (tj. w łupkach), a profile przystropowy i środkowy zaprojektowane były w dolomitach, o niższej wartości przewodności. Wzrost koncentracji metali z przedziału 0,71,1% (Strefa I) do wartości 4,74,8% (Strefa III) powoduje wzrost przewodności z 250300 mS/m do prawie 500 mS/m. Identyczną zależność zaobserwowano na tym profilu dla konduktometru EM-38 (Fig. 4.36A).

Podsumowując wyniki badań konduktometrycznych, można ogólnie stwierdzić, że w warunkach geologiczno-górniczych KGHM, lepsze wyniki uzyskano konduktometrem EM-31. Porównywalne wyniki dla konduktometru EM-38 i EM-31 zarejestrowano tylko dla profilu przyspągowego (Fig. 4.36A, Fig. 4.39A), tzn. w strefie słabo spękanego górotworu.

Podwyższona przewodność elektryczna zarejestrowana pod koniec profilu koreluje dobrze z wysokoenergetyczną anomalią, rozciągającą się od z=1m do z=8m, zarejestrowaną również pod koniec profilu, na radargramie (Fig. 4.39B). Niestety anomalia konduktometryczna widoczna w początkowej części profilu nie została potwierdzona wynikami badań GPR.

Strona | 104

Fig.4.39. Pochylnia A5F - rejon SR14 - profil przyspągowy:

A) Uśredniona zawartość Cu+Fe+Pb oraz wyniki badań konduktometrem EM-31; B) Rozkład „energii” sygnałów GPR dla anteny 250 MHz; C) Wyniki badań techniką ERT (RI)

Strona | 105

Na radargramie pokazanym na Fig. 4.39B rejestruje się charakterystyczna, zlinearyzowana anomalia, na głębokości (odległości od ociosu) pomiędzy 3m a 4m; anomalię tą należy wiązać raczej ze zmianami geologicznymi lub silnym odspojeniem ociosu, aniżeli z przyczynami złożowymi (tj. podwyższonym okruszcowaniem), ponieważ nie obserwujemy znacznego wzrostu średniej wartości przewodności na całej krzywej konduktometrycznej (Fig. 4.39A) w stosunku do przewodności rejestrowanej w pasie do 1,5m (Fig. 4.36A).

Wyniki badań ERT (RI) na profilu przy spągu (Fig. 4.39C) podobnie jak wcześniejsze wyniki ERT (RI), cechują się dwudzielnością rejestracji, tj. strefa o podwyższonej oporności ulokowana jest przy ociosie, a strefa obniżenia oporności znajduje się w odległości powyżej ok. 3,5m od ociosu. Wynik badań ERT (RI) przy spągu (Fig. 4.39C) odróżniają się jednak od wyników badań przy stropie (Fig. 4.37C) i w środku ociosu (Fig. 4.38C) tym, że strefa wysokooporowa na Fig. 4.37C, Fig. 4.38C cechuje się opornościami w zakresie 20100 m, podczas gdy na Fig. 4.39C strefa ta ma oporności rzędu 550 m. Spadek oporności w strefie przyspągowej wynika z faktu, że pomiary wykonywane były w łupkach, które charakteryzują się niższą opornością niż dolomity występujące w rejonie profili przy stropie i na środku ociosu.

Podsumowując wyniki badań GPR, ERT i EMP, przeprowadzonych w pochylni A5F, w rejonie SR14, można stwierdzić:

 znacznie lepsze wyniki uzyskano przy użyciu konduktometru EM-31, aniżeli EM-38, a wyniki badań EM-31 korelowały dobrze z krzywymi zawartości Cu+Fe+Pb w próbkach,  wyniki testów konduktometrycznych wskazywały, że najlepsze rezultaty przy detekcji

stref podwyższonej mineralizacji polimetalicznej powinno uzyskiwać się w przypadku małej ilości spękań obecnych w górotworze;

 anomalie o podwyższonej przewodności na krzywych konduktometrycznych mogą pochodzić od stref o podwyższonym okruszcowaniu lub od tzw. „mokrych” stref spękań;  zarówno wyniki badań antenami 500 MHz jak i 250 MHz pozwalały na rejestracje czytelnych anomalii na radargramach, które mogą być wynikiem superpozycji efektów generowanych przez spękania i przez strefy okruszcowane lub efektów pochodzących tylko od tzw. „suchych” i „mokrych” spękań;

 badania ERT prowadzono tylko na krótkich profilach, w strefach o podobnej mineralizacji (tzw. Strefy I), więc trudno wyciągnąć jednoznaczne wnioski z tych badań.

Strona | 106