Biskup diecezjalny

Zgodnie z nauczaniem Soboru Watykańskiego II284

i określeniem współczesnego prawa kanonicznego „biskupi, którzy z Bożego postanowienia są następcami apostołów, przez Ducha Świętego, który został im dany, są ustanowieni w Kościele pasterzami, ażeby byli nauczycielami, kapłanami świętego kultu i sprawującymi posługę rządzenia. Przez samą konsekrację biskupią otrzymują biskupi wraz z zadaniem uświęcania, także zadanie nauczania i rządzenia, które z natury swojej mogą być wykonywane tylko w hierarchicznej wspólnocie z Głową Kolegium i jego

członkami”285. Powyższe określenie zawiera podstawowy zarys teologii biskupstwa.

Biskupi są następcami apostołów, którzy dzięki sakrze biskupiej, która ma charakter sakramentalny, otrzymują pełnię kapłaństwa. Sakra biskupia jest ostatecznym źródłem pasterskiego posłannictwa biskupa, obejmującego funkcję nauczania, uświęcania i rządzenia. Wykonywanie tych zadań potrzebuje misji kanonicznej, czyli aktu determinacji prawnej ze strony Biskupa Rzymu. Tak pojęta władza biskupa jest rękojmią przechowywania depozytu wiary i zachowania organicznej jedności

wspólnoty partykularnej z Kościołem powszechnym286

.

Nazwa biskup pochodzi od greckiego episkopos i łacińskiego episkopus i oznacza najwyższego święceniami członka hierarchii kościelnej lub urzędu kościelnego. Pierwotnie termin episkopus nie nawiązywał do urzędu biskupa w sposób jednoznaczny. W tekstach Nowego Testamentu nazwa ta odnosiła się tak do biskupów, jak i do prezbiterów, określając konkretny fakt posłannictwa w Kościele lub osobę pełniącą to posłannictwo. Dopiero na początku II wieku nastąpiła względna stabilizacja określenia episkopus, a nowe ogólnokościelne znaczenie biskupa ukształtowało się w III

wieku²⁸⁷. Natomiast nazwa „biskup diecezjalny” wprowadzona została na Soborze

284 SW II, Lumen Gentium nr 20 – 21.

285

KPK, kan. 375.

286 Komentarz do kodeksu Prawa Kanonicznego, t. II/1, Księga II. Lud Boży, red. J. Krukowski, Poznań 2005, s. 229 – 230; T. Pawlak, Prawo kanoniczne… s. 173.

287 Komentarz do kodeksu Prawa Kanonicznego s. 230 – 231; W. Wójcik, Biskup, EK, II, Lublin 1986, kol. 587 – 591.

79

Watykańskim II, w zamian nazwy „biskup rezydencjalny” używanej w KPK z 1917

roku²⁸⁸ i oznacza biskupa, trosce którego została powierzona jakaś diecezja²⁸⁹.

Fot. 5. Biskup Aleksander Kaszkiewicz.

W krótkiej, dwudziestoletniej historii Kościoła grodzieńskiego funkcję tę pełnił bp Aleksander Kaszkiewicz. Urodził się on 23 września 1949 roku na Litwie, we wsi Podgajdzie, leżącej niedaleko Ejszyszek. Na dzień dzisiejszy jest to jedna z najbardziej

polskich miejscowości na Litwie, gdzie liczba Polaków wynosi około 85 procent290

. Katolickie korzenie tego miasteczka sięgają końca XIV wieku, a obecny kościół parafialny został wybudowany w 1852 roku przez ówczesnego proboszcza ks. Pawła

Kalinowskiego i konsekrowany w 1906 roku przez bpa Edwarda Roppa²⁹¹. Właśnie w

tym kościele pod koniec 1949 roku został ochrzczony przyszły pasterz grodzieńskiej diecezji.

Drogę edukacyjną Aleksander Kaszkiewicz rozpoczął w miejscowej szkole średniej w Ejszyszkach, którą skończył w 1968 roku. Następnie w latach 1968 – 1970

288 Komentarz do kodeksu Prawa Kanonicznego… s. 232; F. Bączkowicz, Prawo Kanoniczne. Podręcznik

dla duchowieństwa, t.1, Opole 1957, s. 503.

289 KPK, kan. 376.

290 A. Pieszko, Ejszyszki – polskie miasteczko na litewsko – białoruskim pograniczu „Kurier Wileński” 2013, nr 126, s. 1, 14 – 15.

291

80

odbywał służbę wojskową w armii radzieckiej na Białorusi, w Bobrujsku i Borysowie. Po powrocie z wojska przez pół roku pracował na poczcie. Jesienią 1971 roku wstąpił

do seminarium duchownego w Kownie²⁹². Wówczas Litwa była jedną z niewielu

republik radzieckich, gdzie władzom nie udało się zniszczyć życia religijnego. Zachowały się kościoły, w miarę sprawnie działały struktury administracyjno –

kościelne293. Kleryk Kaszkiewicz, mimo tego, że pochodził z terenów należących do

archidiecezji wileńskiej, jednak musiał składać dokumenty do Kowieńskiego Seminarium Duchownego jako jedynego działającego na terenie Litwy radzieckiej. Seminarium w Kownie działało wyłącznie dla obywateli Litwy, którzy przed wstąpieniem, oprócz zwykłych dokumentów, byli zobowiązani do przedstawienia zaświadczenia o meldunku w Litewskiej Republice Radzieckiej. Oprócz tego istniały limity rządowe, które miały na celu ograniczanie ilości studentów. Na moment wstąpienia, w kowieńskim seminarium kształciło się 40 kleryków. Biskup Kaszkiewicz wspomina, że profesorowie uczelni opowiadali o czasach powojennych, kiedy w seminarium studiowało około 300 alumnów. Później władze wydały rozporządzenie o zmniejszeniu liczby studentów o połowę, a w następnych latach ten limit jeszcze

bardziej się zmniejszał294. Po ukończeniu pięcioletnich studiów Aleksander Kaszkiwicz

przyjął święcenia kapłańskie 30 maja 1976 roku w kościele katedralnym w Poniewieżu z rąk ówczesnego administratora apostolskiego bpa Romualdasa Kriksciunasa. W czasach radzieckich, po ukończeniu seminarium kleryk nie wracał do rodzimej diecezji. Tuż przed ukończeniem studiów na sesji profesorskiej kumulowano ogólną liczbę absolwentów i rozdzielano równomiernie po wszystkich diecezjach litewskich. Ponieważ w 1976 roku z poniewieskiej diecezji nie było żadnego absolwenta, profesorowie zdecydowali o skierowaniu do Poniewieża dwóch przyszłych kapłanów, jednego z kowieńskiej diecezji, a drugiego z archidiecezji wileńskiej.

Ksiądz Aleksander Kaszkiewicz swoją posługę kapłańską rozpoczął od pełnienia obowiązków wikariusza parafialnego w poniewieskim kościele katedralnym pw. Chrystusa Króla. Pięć lat później, 25 marca 1981 roku wrócił do swojej archidiecezji, do parafii Świętego Ducha w Wilnie. Przez kilka miesięcy przebywał tam jako pomocnik 85 – letniego proboszcza Wacława Bekisza i wikariusza Juozasa Jodagalvisa,

292 Wywiad przeprowadzony z księdzem arcybiskupem Aleksandrem Kaszkiewiczem dnia 19. 11. 2013 (w posiadaniu autora).

293I. Mikłaszewicz, Polityka sowiecka wobec Kościoła katolickiego na Litwie 1944 – 1965, Warszawa 2001, s. 31 – 96.

294 Tamże, s. 45 – 48; Wywiad przeprowadzony z księdzem arcybiskupem Aleksandrem Kaszkiewiczem…, mat.cyt.

81

który miał wówczas 75 lat. W lipcu tegoż roku, po oficjalnej abdykacji dotychczasowego duszpasterza został mianowany nowym proboszczem. Tę posługę

pełnił przez dziesięć lat295

.

Podominikański kościół Świętego Ducha stanowi jeden z najpiękniejszych zabytków Wilna. Przypuszczalnie na miejscu obecnej świątyni był pobudowany drewniany kościół dominikański, ufundowany przez księcia Giedymina, który prawdopodobnie spłonął. Na jego miejscu, w 1408 roku powstaje nowa świątynia pw. Ducha Świętego, ufundowana przez Wielkiego Księcia Witolda. Wiadomo, że w tym czasie była to świątynia parafialna. Jak twierdzą badacze, po kolejnym pożarze za czasów Kazimierza Jagiellończyka, kościół został kolejny raz przebudowany, tym razem na świątynię murowaną. W roku 1501 Wielki Księże Litewski, a później król Polski, Aleksander Jagiellończyk znów sprowadził do Wilna dominikanów i za zgodą proboszcza Mikołaja Korczaka, oddał im kościół, fundując przy tym budownictwo

klasztoru przy świątyni296

.

Dla mieszkańców Wilna kościół Ducha Świętego był znany nie tylko jako zabytek sztuki architektonicznej, ale przede wszystkim jako centrum życia duchowego i religijnego. Należy zaznaczyć, że za czasów urzędowania ks. Aleksandra kościół ten nazywano kościołem polskim. Wśród ośmiu wtedy czynnych kościołów w Wilnie, w większości liturgia była dwujęzyczna – po polsku i po litewsku. Natomiast w kościele

Ducha Świętego nabożeństwa prowadzone były tylko po polsku297

.

Z osobą ks. Aleksandra Kaszkiewicza, jako proboszcza parafii Ducha Świętego w sposób szczególny związane są także dzieje ratowania obrazu Miłosierdzia Bożego. Jak wiadomo, obraz Jezusa Miłosiernego został namalowany w Wilnie w 1934 roku przez Eugeniusza Kazimierowskiego na polecenie Faustyny Kowalskiej. W latach międzywojennych płótno z wizerunkiem Chrystusa Miłosiernego znajdowało się w kościele św. Michała. Po dojściu do władzy sowietów świątynia ta była zamknięta, a obraz został uratowany przez dwie świeckie kobiety, czcicielki Miłosierdzia Bożego, które przez kilka lat przechowywały go w swoim mieszkaniu. W 1955 roku obraz ten przekazano ówczesnemu proboszczowi kościoła Ducha Świętego ks. Janowi Ellertowi,

który go odnowił i schował w archiwum parafialnym298

.

295 Wywiad przeprowadzony z księdzem arcybiskupem Aleksandrem Kaszkiewiczem…, mat. cyt.

296B. Olszewska, Kościół Ducha Świętego w Wilnie „Spotkania” 2002, nr 3(177), s. 11; А. Кушнярэвіч,

Віленскі кляштар дамініканцаў w: ВКЛЭ, t. 1, red. Г. Пашкоў, Мінск 2005, kol. 427 – 428.

297

S. Andrukiewicz, Nie wyście mnie wybrali, Białystok 1997, s. 138.

298 Dzieje obrazu i kultu Miłosierdzia Bożego w kościele Ducha Świętego w Wilnie „Spotkania” 2004 nr 9 (231), s. 8.

82

Przebywający od 1947 roku w Polsce ks. Michał Sopoćko, spowiednik siostry Faustyny, kiedy dowiedział się, że obraz jest w Wilnie, powierzył dalszą opiekę nad nim swojemu przyjacielowi z lat wileńskich ks. Józefowi Grasiewiczowi, który pracował wówczas w parafii Nowa Ruda na Białorusi. Sam ks. Grasiewicz wspominał: „Gdy wróciłem z lagrów, powiedziano mi, że obraz znajduje się w prywatnym mieszkaniu u jednego księdza w Wilnie. Ponieważ od czasów zamieszkania po moich święceniach u ks. Sopoćki kult ten był mi bliski, pojechałem do tego księdza i pytam go, czy nie ma obrazu Jezusa Miłosiernego. Odpowiada, że nie, że obraz ten jest schowany w kościele Ducha Świętego. Proboszcz tej świątyni od razu zgodził się oddać

mi obraz. Zwinięty w rulon, przywiozłem go do Nowej Rudy”299. Po jakimś czasie

władze zamknęły noworudzki kościół, a przedmioty sakralne z tej świątyni zostały przekazane sąsiedniej parafii. Jednak z powodu tego, że działo się to w wielkim pospiechu, a dostęp do obrazu był utrudniony, to został on na miejscu, przebywając w zamkniętej świątyni przez kilka lat. Ks. Grasiewicz, mimo że był przeniesiony do innej parafii, nadal pełnił misję kustosza tego obrazu. Właśnie on po jakimś czasie poczynił starania, aby ten obraz wywieźć z powrotem do Wilna. „Poleciłem namalować dwa obrazy na zamianę, żeby ten z Nowej Rudy wywieźć – pisze w swoich wspomnieniach ks. Grasiewicz. Kopie dwaj księża przyjęli, ale oryginału żaden z księży nie odważył się zabrać do siebie. Ksiądz Sopoćko nalegał, że jeżeli na Białorusi żaden ksiądz nie chce go przyjąć, to należy zawieść go do Wilna. Malarka z Grodna wykonała jeszcze jedną kopię. Wieczorem, po kryjomu obraz został wyjęty, a na jego miejsce wstawiona

kopia”300. Pierwotnie planowano, że po przywiezieniu obrazu do Wilna zostanie on

umieszczony w kościele św. Teresy. Kiedy z różnych powodów okazało się to niemożliwe, obraz ten zgodził się przyjąć proboszcz kościoła Ducha Świętego Aleksander Kaszkiewicz. Ponieważ dokonanie tego drogą oficjalną było dość niebezpiecznie, ks. Aleksander kazał zostawić płótno przy konfesjonale, a dopiero po zamknięciu kościoła przeniósł go do zakrystii. Wykorzystując czas remontu, obraz umieszczono w bocznym ołtarzu nawy głównej kościoła. Na prośbę proboszcza na

obrazie umieszczono napis: Jezu, ufam Tobie³⁰¹. Dzięki tym wydarzeniom obraz Jezusa

Miłosiernego przetrwał przez cały okres panowania reżimu ateistycznego tak na Litwie, jak i na Białorusi.

299 J. Grasewicz, Wspomnienia. Baśnie, Toruń 1999, s. 31.

300 Tamże, s. 32.

301

83

Kolejnym etapem życiowego szlaku ks. Aleksandra Kaszkiewicza była nominacja na biskupa diecezji grodzieńskiej na Białorusi. Należy zaznaczyć, że jeszcze przed swoim wyborem na katedrę biskupią w Grodnie ks. Aleksander był dość dobrze obeznany ze stanem białoruskiego Kościoła. Za czasów radzieckich Wilno, a przede wszystkim sanktuarium maryjne w Ostrej Bramie, stało się centrum życia religijnego nie tylko dla mieszkańców Litwy, ale i dla katolików z całego Związku Radzieckiego. Katolicy z Białorusi, odwiedzając Wilno, mieli okazję przystąpić do spowiedzi i uczestniczyć we Mszy Św. Wiele osób przyjeżdżało specjalnie, aby ochrzcić dziecko czy przyjąć sakrament małżeństwa. Szczególną popularnością cieszyły się tak zwane dni opieki Matki Miłosierdzia, kiedy to dosłownie tłumy ludzi zbierały się na nabożeństwach ku czci Matki Bożej, dając świadectwo o swojej mocnej i głębokiej wierze. Bp Aleksander Kaszkiwicz wspomina, że w tym czasie spotkał panią z Homla, dużego miasta we wschodniej Białorusi, która pod nieobecność kapłana w tamtejszej parafii pełniła funkcję swoistego duszpasterza: chrzciła dzieci i prowadziła nabożeństwa. Właśnie ona zwróciła się do niego z dziwną prośbą o poświęcenie ziemi, którą przywiozła ze sobą, tłumacząc to tym, że będzie ją wykorzystywać podczas modlitwy na katolickich pogrzebach, posypując poświęconą ziemią trumnę i grób zmarłego.

Oprócz tego Wilno było jedynym łatwo dostępnym miejscem na tych terenach, gdzie można było kupić rozmaite dewocjonalia i przedmioty religijne. Kupowano formy do wypiekania opłatków, ampułki, dzwonki i samodzielnie drukowane książeczki – katechizmy, tak potrzebne przy nauczaniu religii.

Inną drogą dotarcia informacji o stanie Kościoła na Białorusi były kontakty z księżmi pochodzącymi z tych terenów. Przez jakiś czas w kościele Ducha Świętego pracował pochodzący z grodzieńszczyzny ks. Tadeusz Kondrusiewicz, przyszły pierwszy biskup i administrator apostolski na Białorusi. Także po ukończeniu seminarium w Kownie do pracy duszpasterskiej do Wilna był skierowany ks. Lucjan Radomski, też pochodzący z białoruskich terenów. Właśnie on, będąc wikariuszem w parafii Ducha Świętego, stale wyjeżdżał z posługą duszpasterską do swoich rodzinnych stron, najpierw do parafii w Zabłociu i Nowym Dworze, a później na stale osiedlając się

w parafii Łunna302

.

Uroczyste ogłoszenie decyzji papieża o mianowaniu diecezji grodzieńskiej i jej biskupa odbyło się 13 kwietnia 1991 roku. Ks. bp Aleksander wspomina, że na ten

302

84

dzień w grodzieńskiej farze – kościele pw. św. Franciszka Ksawerego, zostało zwołane zebranie duchownych: proboszczów i profesorów seminarium. Wszystko trzymano w tajemnicy aż do godziny dwunastej. Następnie ks. bp Tadeusz Kondrusiewicz uroczyście oznajmił, że Ojciec Święty Jan Paweł II dokonał reorganizacji struktur Kościoła na Białorusi: erygował archidiecezję mińsko – mohylewską, diecezję grodzieńską i zmienił granice diecezji pińskiej. Równocześnie ogłoszono, że ks. prałat Kazimierz Świątek zostaje arcybiskupem i metropolitą mińsko – mohylewskim i administratorem apostolskim diecezji pińskiej, a ks. Aleksander Kaszkiewicz zostaje

ordynariuszem diecezji grodzieńskiej303

.

Fot. 6. Bulla nominacyjna ks. Aleksandra Kaszkiewicza na ordynariusza diecezji grodzieńskiej.

Zgodnie z nauką Kościoła „przez święcenia biskupie udziela się pełni sakramentu święceń, które zarówno w tradycji liturgicznej Kościoła, jak i w wypowiedziach świętych Ojców są nazywane najwyższym kapłaństwem lub pełnią

świętego posługiwania”304. Wymogi prawa kanonicznego mówią, że promowany do

biskupstwa powinien w ciągu trzech miesięcy od otrzymania apostolskiego pisma

przyjąć sakrę biskupią305. Jednak, biorąc pod uwagę wyjątkową sytuację egzystencji

Kościoła białoruskiego w warunkach państwa radzieckiego, Stolica Apostolska

303 Tamże.

304 SW II, Lumen Gentium nr 21.

305

85

nalegała, aby biskupi nominaci przyjęli sakrę jak najszybciej. Dlatego ustalono, że najpierw odbędą się święcenia biskupie ks. Kazimierza Świątka w Pińsku, a dwa dni później – 23 maja 1991 roku ks. Aleksandra Kaszkiewicza w Grodnie. Głównym konsekratorem przyszłego ordynariusza grodzieńskiego był ks. abp Tadeusz Kondrusiewicz, a współkonsekratorami ordynariusz białostocki Edward Kisiel i biskup

poniewieski Juozas Preiksas³⁰⁶. W swoim herbie biskupim³⁰⁷ pasterz grodzieński

umieścił obraz Jezusa Miłosiernego, mając na uwadze szczególne powiązanie swojego szlaku życiowego z dziejami tego obrazu. Za dewizę herbową wybrał słowa „Jezu In te confido – Jezu ufam Tobie”.

Fot. 7. Herb biskupa Aleksandra Kaszkiewicza.

Pracę biskupią w swojej diecezji rozpoczął pierwszy biskup od zorganizowania podstawowych struktur administracyjnych. W momencie powstania diecezji w Grodnie funkcjonowały już powołane przez bpa Kondrusiewicza seminarium duchowne i sąd biskupi. Biskup Aleksander w ciągu pierwszych miesięcy swego urzędowania zorganizował kurię biskupią. Nieco później zaczęły działać diecezjalna „Caritas” i wydawnictwo. Stopniowo w ciągu najbliższych lat została ustabilizowana sieć

306

Wywiad przeprowadzony z księdzem arcybiskupem Aleksandrem Kaszkiewiczem…, mat. cyt.

307 Ze względu na militarny rodowód herby, wchodząc do zwyczajów kultury europejskiej w XII wieku nie były akceptowane przez Kościół. Dopiero w XIII wieku, gdy herb nabrał cech znaku najpierw przynależności lennej, a potem stanowej oraz rodowej, został przyjęty przez duchownych na używanych przez nich pieczęciach. Zob. A. Weiss, Heraldyka Kościelna, EK, VI, Lublin 1993, kol. 729 –736.

86

parafialna i dekanalna. O ile zatem w chwili powstania diecezji istniało 130 parafii, o tyle już w ciągu niespełna dziesięciu lat ich liczba wzrosła do 165. W 1993 roku parafie zostały podzielone na 15 dekanatów, a w 1997 roku w związku z powstaniem dekanatu Teolin – Sopockinie na 16 dekanatów. W 2007 roku, uwzględniając rozległość terytorium diecezji i dla bardziej efektywnej koordynacji działalności duszpasterskiej, stworzono rejony duszpasterskie – grodzieński i lidzki. W 2011 roku z rejonu lidzkiego

wyłączono trzeci rejon duszpasterski – smorgoński308

.

Drugim nurtem pracy biskupa Kaszkiewicza w grodzieńskiej diecezji było odzyskanie i odbudowywanie budynków kościelnych i świątyń parafialnych. W 1991 roku na terytorium diecezji było czynnych tylko 85 kościołów. Dzięki staraniom biskupa, księży i wiernych, a także pomocy z zagranicy liczba działających świątyń parafialnych wzrosła do 146. Odzyskano i odbudowano po całkowitej dewastacji 27 świątyń. Na przestrzeni prawie dwudziestoletniego rządzenie bpa Kaszkiewicza wybudowano i poświęcono 34 nowe kościoły parafialne, otwarto 6 kościołów filialnych, 2 kościoły rektoralne i 84 kaplice. Pasterz grodzieński zabiegał również o

budownictwo budynku kurii diecezjalnej, o gruntowny remont klasztoru

pobernardyńskiego, w którym obecnie mieści się seminarium duchowne. Należy zaznaczyć, że pod jego opieką i kontrolą wszczęto proces odbudowywania klasztoru pobrygidskiego w Grodnie, trwa budowa Domu Pielgrzyma na miejscu dawnego klasztoru ojców dominikanów w Nowogródku, a także na etapie realizacji znajdują się

inne inicjatywy związane z odnową rozmaitych budynków kościelnych309

.

Trzecim kierunkiem aktywności rządcy diecezji grodzieńskiej były starania zorganizowania i zdynamizowania różnych form duszpasterstwa. Dbając o rozwój wiary i nauki Kościoła wśród wiernych, bp Kaszkiewicz pisał listy pasterskie, głosił homilie, przeprowadzał wizytacje kanoniczne. Przyczynił się do założenia i rozwoju

różnych grup apostolskich i stowarzyszeń310. Oprócz tego, zakładając diecezjalne

sanktuarium w Trokielach, zainicjował aktywny ruch pielgrzymkowy311

. Innym kierunkiem działalności duszpasterskiej biskupa grodzieńskiego była promocja nowych, bardziej współczesnych form religijności, takich jak diecezjalne dni młodzieży lub

308 А. Грэмза, 15 гадоў гродзенскай дыяцэзіі, „Studia Theologica Grodnensia” 1(2007) s. 209 – 210; A. Gremza, Zarys 20 –lecia diecezji grodnieńskiej… s. 272.

309

A. Gremza, Zarys 20 –lecia diecezji grodnieńskiej… s. 272 – 273.

310 ADG, AN, Diecezja grodzieńska (Białoruś). Relacja „Ad Limina Apostolorum” (2002 – 2008), bez sygn., s. 14

311 W. Abroszka, Ruch pielgrzymkowy i sanktuaria w diecezji grodzieńkiej, „Studia Theologica Grodnensia” 6(2012) s. 283 – 284.

87

spotkania ministrantów. Szczególną troską otaczał duchowieństwo, organizując regularne dni skupienia i coroczne rekolekcje, mające na celu pogłębianie formacji ascetyczno – pastoralnej i teologicznej kleru. Zapoczątkował dobrą tradycję kapłańskich spotkań opłatkowych w poszczególnych parafiach diecezji z okazji świąt Bożego Narodzenia i Wielkanocy. Pomimo wielkiego braku księży i stałego zapotrzebowania duszpasterzy, rozumiał potrzebę stworzenia własnej kadry naukowej, dlatego kierował księży na studia zagraniczne, przeważnie na Katolicki Uniwersytet Lubelski, a także do Rzymu.

W ramach Konferencji biskupów katolickich Białorusi312

stał na czele Rady do Spraw Młodzieży i Rady do Spraw Wychowania Katolickiego. W 2006 i w 2009 roku

został wybrany na przewodniczącego Konferencji Biskupów Katolickich Białorusi.313