Definicja nowego przypadku lub zmiana typu analizy

WYBRANE POZYCJE LITERATURY Ogólne

ANALIZA SPRĘŻYSTO-PLASTYCZNA PRĘTÓW

4.3. Definicja nowego przypadku lub zmiana typu analizy

Po wybraniu komendy Analiza / Rodzaje analizy lub naciśnięciu ikony na ekranie pojawia się pokazane poniżej okno dialogowe. Na zakładce Rodzaje analizy wyszczególnione są w nim wszystkie zdefiniowane do tej pory przypadki obciążenia konstrukcji.

W oknie tym można zdefiniować nowy przypadek lub zmienić typ analizy konstrukcji dla wybranego pojedynczego przypadku. Aby zmienić typ analizy konstrukcji, należy w powyższym oknie wybrać odpowiedni przypadek obciążenia i nacisnąć klawisz Zmień typ analizy. Na ekranie pojawi się prezentowane poniżej okno. W nim należy określić nowy typ analizy. Po wybraniu typu analizy i naciśnięciu klawisza OK na ekranie pojawi się dodatkowe okno, w którym można będzie zdefiniować parametry wybranego typu analizy. Nowy typ analizy konstrukcji zostanie wpisany w oknie Opcje obliczeniowe w kolumnie Typ analizy.

Aby dodać nowy przypadek, należy w oknie Opcje obliczeniowe nacisnąć klawisz Nowy. Na ekranie pojawi się prezentowane poniżej okno. W nim należy określić nowy typ analizy. Po wybraniu typu analizy i naciśnięciu klawisza OK na ekranie pojawi się dodatkowe okno, w którym można będzie zdefiniować parametry wybranego typu analizy. Nowy typ analizy konstrukcji zostanie wpisany w oknie Opcje obliczeniowe w kolumnie Typ analizy.

Do operacji na wielu przypadkach służy lista i klawisze umieszczone poniżej. Listę przypadków można wpisać w polu Lista przypadków lub nacisnąć klawisz (...) i w oknie dialogowym Selekcja dokonać wyboru przypadków obciążeniowych. Operacje na selekcji przypadków można wykonać za pomocą następujących klawiszy:

• Ustal parametry - naciśnięcie tego klawisza pozwala na ustawienie parametrów algorytmu obliczeń analizy nieliniowej i wyboczeniowej

• Zmień typ analizy - naciśnięcie tego klawisza pozwala na zmianę typu przypadku na pomocniczy, nieliniowy lub wyboczeniowy oraz ustawienie parametrów obliczeniowych

• Usuń - naciśnięcie tego klawisza usuwa przypadki wskazane na liście.

UWAGA: Operacje ustalania parametrów i typu analizy dla listy nie dotyczą przypadków analiz dynamicznych, tzn. analizy modalnej, sejsmicznej, spektralnej, harmonicznej lub całkowania równań ruchu.

Przykładowo pokazany zostanie sposób definicji przypadku analizy czasowej (całkowania równań ruchu).

Po zdefiniowaniu analizy modalnej dla konstrukcji i wybraniu opcji Całkowanie równań ruchu w powyższym oknie dialogowym otwarte zostaje okno dialogowe Analiza równań ruchu, w którym określone mogą zostać parametry analizy czasowej.

W powyższym oknie dialogowym Analiza czasowa znajdują się następujące parametry:

• w górnej części okna dialogowego edytowalne pole Przypadek zawierające nazwę przypadku analizy czasowej

• pole Metoda umożliwiające wybór metody rozwiązania analizy czasowej; domyślną metodą jest metoda dekompozycji modalnej; w tym polu znajduje się również klawisz Tłumienie, którego naciśnięcie powoduje otwarcie okna dialogowego służącego do określenia szczegółowych wielkości tłumienia dla poszczególnych postaci drgań w przypadku metody Dekompozycji modalnej lub

współczynników Rayleigh’a w przypadku metod Newmarka i Hilber-Hughes-Taylor (HHT). W przypadku metody HHT konieczna jest definicja współczynnika α

• pola edycyjne w polu Czas:

Krok zapisu - krok zmiennej czasowej, dla której wykonywany jest zapis wyników

Podział - liczba podziału czasowego kroku zapisu, gdzie wykonywane jest rozwiązanie metody Koniec - końcowa wartość zmiennej czasowej dla której przeprowadzana jest analiza

Jeżeli wybrana została metoda inna niż metoda dekompozycji modalnej, to w polu Podział podawana jest liczba podziałów kroku czasowego (kroku zapisu wyników), aby wyznaczony mógł zostać krok całkowania, tzn. krok całkowania jest równy Krok zapisu / Podział. W przypadku gdy wartość podziału jest równa 1, krok zapisu wyników pokrywa się z krokiem całkowania.

W przypadku wybrania metody dekompozycji modalnej (liniowa analiza całkowanie równań ruchu) algorytm wyznacza dla każdej postaci maksymalną wartość kroku całkowania równą wartości okresu podzielonej przez 20 (taka operacja jest wykonywana, aby zapewnić stabilność i dokładność otrzymanych wyników). Otrzymana w ten sposób wartość kroku jest dzielona przez wartość podziału;

uzyskana wartość (np. step_1) jest porównywana z krokiem zapisu wyników. Jako krok całkowania przyjmowana jest mniejsza z 2 wymienionych wartości (tzn. step_1 i krok zapisu). Należy tu jednak zwrócić uwagę na fakt, że jeżeli w obliczeniach ma być wykorzystywana pierwsza z tych wartości (tzn. step_1), to jest ona w niewielki sposób zmieniana, aby krok zapisu był wielokrotnością tej wielkości.

• rozwijalna lista dostępnych prostych przypadków statycznych oraz mas w kierunkach X, Y lub Z

• rozwijalna lista zdefiniowanych funkcji czasowych oraz podgląd wykresu wybranej funkcji

• pole edycyjne Współczynnik

• pole edycyjne Przesunięcie fazowe

• klawisz Definicja funkcji

Definicja funkcji czasowej może być prowadzona na dwa sposoby w oknie dialogowym Definicja funkcji czasu:

∗ wpisując wartości punktu czasowego T [s] i bezwymiarowej wartości funkcji F(T) w odpowiednie pola edycyjne i naciskając każdorazowo klawisz Dodaj; kolejne punkty funkcji są wpisywane na listę definiującą przebieg funkcji

∗ naciskając klawisz Dodaj wyrażenie; powoduje to otwarcie okna dialogowego, w którym zdefiniowany może zostać przebieg funkcji za pomocą wyrażeń matematycznych (dodawanie, odejmowanie, mnożenie, dzielenie, funkcje trygonometryczne, potęgowanie, pierwiastek kwadratowy).

• tabela zawierająca następujące kolumny: przypadek-funkcja-współczynnik-faza, gdzie:

Przypadek określa numer wybranego przypadku lub kierunek mas Funkcja to nazwa funkcji czasowej wybranej do danego przypadku

Współczynnik - współczynnik zwiększający dla wartości funkcji czasowej dla danego przypadku, domyślna wartość współczynnika wynosi 1.0

faza - przesunięcie fazowe funkcji czasowej dla danego przypadku, domyślna wartość wynosi 0.0.

W oknie dialogowym Opcje obliczeniowe znajduje się również pięć zakładek:

• Model konstrukcji

• Konwersja obciążeń

• Znak kombinacji

• Filtry rezultatów

• Deformacja wyboczeniowa.

Na zakładce Model konstrukcji w polu Generacja węzłów znajdują się trzy opcje:

• generacja węzłów w miejscu przecięcia prętów ukośnych - opcja umożliwiająca generację dodatkowego węzła w miejscu przecięcia ukośnych prętów konstrukcji

• generacja węzłów w miejscu przecięcia prętów pionowych/poziomych - opcja umożliwiająca generację dodatkowego węzła w miejscu przecięcia poziomych i pionowych prętów konstrukcji

• generacja węzłów w miejscu przecięcia prętów z powierzchniowymi elementami skończonymi - opcja umożliwiająca generację dodatkowego węzła w miejscu przecięcia prętów z powierzchniowymi elementami skończonymi.

Dodatkowo w tym polu znajdują się dwie opcje: lista prętów, które mają być pominięte podczas generacji węzłów w miejscach przecięć oraz lista obiektów, które mają być pominięte podczas generacji modelu konstrukcji.

Definicja przypadku początkowego dla analizy nieliniowej pozwala na uwzględnienie rezultatów pierwszego przypadku jako początkowego, startowego stanu obciążeń, przemieszczeń i naprężeń dla wybranych przypadków analizy. Aby uaktywnić uwzględnianie przypadku startowego, należy włączyć opcję Użyj pierwszy przypadek jako początkowy dla wybranych przypadków nieliniowych.

Należy tu dodać, że przypadkiem początkowym jest zawsze pierwszy przypadek na liście, według numeracji nadanej przez użytkownika (UWAGA: przypadkiem startowym nie może być przypadek analizy modalnej). Jeżeli przypadek startowy jest przypadkiem pomocniczym, to zostanie on obliczony pomimo statusu przypadku pomocniczego.

Przypadek początkowy skojarzony z przypadkami pomocniczymi i z kombinacjami nie jest uwzględniany w kombinacjach zdefiniowanych przy użyciu takich przypadków lub kombinacji; natomiast przypadek nieliniowy skojarzony z przypadkiem początkowym i użyty w kombinacji powoduje wystąpienie przypadku początkowego w kombinacji.

Kombinacja skojarzona z przypadkiem początkowym powoduje uwzględnienie rezultatów nieliniowej analizy tego przypadku jako startowego stanu dla dalszej analizy. Obciążenia, dla których prowadzona jest dalsza analiza, nie zawierają już składowych przypadku startowego, za wyjątkiem sytuacji, kiedy pojawia się on jako składnik kombinacji; wtedy uwzględniana jest tylko ta część obciążeń, która nie został uwzględniona w pierwszym kroku analizy (wynikająca z różnicy między wartością użytego współczynnika a 1.0).

Jeśli w konstrukcji występują elementy kablowe, to zawsze pierwszy przypadek jest traktowany jako przypadek początkowy dla wszystkich pozostałych przypadków, niezależnie od tego czy opcja Użyj pierwszy przypadek jako początkowy dla wybranych przypadków nieliniowych została włączona, czy też nie. Przypadek początkowy jest dla elementów kablowych traktowany jako przypadek montażowy służący do wstępnego sprężenia kabli.

W polu Lista przypadków należy wpisać numery przypadków, dla których zostanie uwzględniony wstępny stan z przypadku początkowego. Listę przypadków można także wypełnić wykorzystując okno dialogowe Selekcja, które może zostać otwarte po naciśnięciu klawisza (...).

Przypadek początkowy należy stosować do przypadków i kombinacji analizy nieliniowej. Dla analizy liniowej jest on ignorowany; w przypadku analizy liniowej należy uwzględnić taki przypadek w zwykłej kombinacji przypadków.

Przypadek początkowy nie jest uwzględniany dla następujących typów przypadków:

- liniowej analizy statycznej przypadków prostych i kombinacji - całkowania równań ruchu

- analizy dynamicznej tj. modalnej, sejsmicznej, spektralnej i harmonicznej.

Przypadek początkowy można uwzględnić dla nieliniowej kombinacji przypadków; automatycznie jest on uwzględniany, jeśli choć jedna ze składowych kombinacji zawiera przypadek początkowy. Nie dotyczy to jednak sytuacji, gdy składową kombinacji jest przypadek pomocniczy lub inna kombinacja z nadanym przypadkiem początkowym.

W polu Tolerancja tworzenia modelu konstrukcji określony może zostać parametr definiujący dokładność definicji konstrukcji. Naciśnięcie klawisza Obliczenie tolerancji powoduje wyznaczenie dokładności definicji konstrukcji (standardowo przyjmowana jest liczba 1 mm; jeśli jest mniejsza od 1mm, to podawana jest wyznaczona liczba). Standardowo w programie jest przyjmowana domyślna wartość tolerancji (1mm), ale użytkownik może zdefiniować nową wartość tolerancji. Naciśnięcie klawisza Generacja modelu obliczeniowego powoduje utworzenie modelu konstrukcji Generowane będą prętowe lub powierzchniowe elementy skończone oraz przecięcia prętów lub prętów z powierzchniowymi elementami skończonymi zgodnie z opcjami określonymi w tym oknie dialogowym.

Na zakładce Konwersja obciążeń znajdują się opcje służące do konwersji obciążeń statycznych na masy wykorzystywane podczas obliczeń dynamicznych.

Program Robot pozwala użytkownikowi na jednokrotną definicję obciążeń/mas. Nie jest wymagana osobna definicja obciążeń statycznych wykorzystywanych podczas analizy statycznej konstrukcji i mas branych pod uwagę podczas analizy dynamicznej konstrukcji. Na podstawie zdefiniowanych obciążeń statycznych utworzone mogą zostać masy wykorzystywane podczas obliczeń dynamicznych.

Aby dokonać konwersji obciążeń statycznych zdefiniowanych dla przypadków analizy statycznej na masy wykorzystywane podczas obliczeń dynamicznych konstrukcji, należy:

• określić przypadki obciążenia dla których prowadzona będzie konwersja obciążeń na masy (należy podać numery przypadków obciążeniowych, kierunek konwersji oraz dodatkowo mnożnik wartości obciążenia statycznego)

• określić zbiór kierunków globalnego układu współrzędnych (X, Y i Z), na których masy będą aktywne

• określić przypadek analizy dynamicznej, który będzie wykorzystywał utworzone z obciążeń masy; po wybraniu opcji dołącz do masy globalnej, masy wyznaczone z obciążeń uwzględniane będą we wszystkich przypadkach analizy dynamicznej konstrukcji

• nacisnąć klawisz Dodaj.

Obok klawisza Dodaj znajdują się jeszcze dwa klawisze umożliwiające:

• Usuń - usunięcie wybranego przypadku obciążenia z listy przypadków obciążenia, które będą konwertowane na masy

• Modyfikuj - zmianę parametrów wybranego przypadku obciążenia z listy przypadków obciążenia, które będą konwertowane na masy.

Podczas konwersji obciążeń na masy zachowywany jest rodzaj obciążenia; innymi słowy siły skupione są automatycznie konwertowane na masy skupione, obciążenie ciągłe na masy rozłożone, a momenty na masy obrotowe. Przekonwertowane masy można zobaczyć w tabeli mas, którą można uruchomić wybierając opcję menu: Obciążenia / Tabela mas. Wartości mas są prezentowane w tabeli jako wartości ciężarów (wykorzystywane jest przyspieszenie ziemskie). W odróżnieniu od mas zdefiniowanych przez użytkownika, masy powstałe w wyniku konwersji oznaczone są w tabeli symbolem CNV w polu MEMO.

Symbol jest również informacją o pochodzeniu masy dla procedury konwertującej.

UWAGA: W przypadku konstrukcji powłokowych nie jest możliwa konwersja obciążenia ciśnieniem hydrostatycznym na masy.

W tabeli Masy dodane na zakładce Konwersja obciążeń prezentowane są dane dotyczące mas (bez możliwości edycji, ale z możliwością wydruku). Poszczególne kolumny tabeli przedstawiają:

• Przypadek konwertowany - numer i nazwa konwertowanego przypadku

• Kierunek konwersji - zależnie od wybranego kierunku X+ / Y+ / Z+ / X- / Y- / Z-

• Współczynnik - współczynnik bezwymiarowy

• Kierunek masy - X, Y lub Z

• Przypadek - numer przypadku modalnego, do którego wykonujemy konwersję lub dynamiczne dla wszystkich przypadków.

Opcje znajdujące się w oknie dialogowym Opcje obliczeniowe na zakładce Znak kombinacji służą do definiowania znaku generowanej kombinacji dla przypadków analizy sejsmicznej lub spektralnej.

Określany jest przypadek analizy sejsmicznej lub spektralnej oraz postać dominująca (numer postaci, która będzie dominująca dla określania znaku kombinacji).

Jeżeli użytkownik nie wybierze żadnej postaci dominującej (tzn. będzie to postać “0”), to przyjmowany będzie taki znak kombinacji jaki został wyliczony ze wzoru na typ kombinacji sejsmicznej.

W dolnej części okna dialogowego można wybrać domyślny typ obliczania kombinacji sejsmicznej:

CQC - Complete Quadratic Combination SRSS - Square Root of Sums of Squares 10% - 10% double sum

2SM - double sum.

Wzory umożliwiające wyznaczenie kombinacji kwadratowej znakowanej RQ dla kierunków H1, H2 i V:

gdzie:

R^H1 - odpowiedź kwadratowa wielkości obliczonej ze wszystkich odpowiedzi modalnych przypadku sejsmicznego lub spektralnego dla pierwszego kierunku poziomego

RH2 - odpowiedź kwadratowa wielkości obliczonej ze wszystkich odpowiedzi modalnych przypadku sejsmicznego lub spektralnego dla drugiego kierunku poziomego

R^V - odpowiedź kwadratowa wielkości obliczonej ze wszystkich odpowiedzi modalnych przypadku sejsmicznego lub spektralnego dla kierunku pionowego

R^x, R^y, R^z - współczynniki określane jak dla kombinacji kwadratowej w oknie dialogowym Definicja kierunku.

Filtry rezultatów jest to piąta zakładka w oknie dialogowym Opcje obliczeniowe. Opcje znajdujące się w tym oknie dialogowym pozwalają na globalną selekcję wyników otrzymanych dla węzłów, prętów itd.

zdefiniowanych w konstrukcji.

W powyższym oknie dialogowym znajdują się pola edycyjne: lista przypadków, lista węzłów, lista prętów, lista paneli/obiektów i lista elementów skończonych. W tych polach edycyjnych wpisane mogą zostać numery przypadków, węzłów, prętów itp., dla których prezentowane będą wyniki obliczeń konstrukcji;

innymi słowy w tabeli wyników prezentowane będą tylko te wiersze tabeli, które odpowiadają wpisanym numerom przypadków, węzłów, prętów itp., natomiast wyniki dla innych (nie wpisanych) przypadków, węzłów, prętów itp. nie będą prezentowane w tabeli.

UWAGA: Jeżeli pola edycyjne znajdujące się na tej zakładce są puste, to oznacza to, iż obliczenia przeprowadzone zostaną dla wszystkich przypadków obciążenia, węzłów, prętów, paneli, obiektów i elementów skończonych zdefiniowanych w konstrukcji.

Opcje znajdujące się na zakładce Deformacja wyboczeniowa służą do generacji modelu konstrukcji uwzględniającego deformacje wywołane wybraną postacią wyboczeniową lub liniową kombinacją postaci (deformacje nie wywołują wstępnych sił czy naprężeń w konstrukcji; uwzględnienie deformacji powoduje jedynie zmianę geometrii konstrukcji).

Wykorzystanie opcji wymaga utworzenia przypadku analizy wyboczeniowej oraz przeprowadzenia obliczeń konstrukcji. Zmiana geometrii konstrukcji powoduje usunięcie konstrukcji zdeformowanej;

konieczne są ponowne obliczenia konstrukcji (obliczenia powinny zostać wykonane zarówno dla konstrukcji początkowej - obliczenie nowych postaci wyboczeniowych, jak i dla konstrukcji zdeformowanej). Wszystkie wyniki wyświetlane są na konstrukcji zdeformowanej, a przemieszczenia węzłów są podane w stosunku do początkowej geometrii zdefiniowanej przez użytkownika.

Jeżeli opcja Uwzględnij postać wyboczeniową jako deformację wstępną jest włączona, to dostępne stają się opcje w oknie dialogowym i istnieje możliwość definicji parametrów deformacji. Naciśnięcie klawisza Zastosuj powoduje zaakceptowanie wyboru (czyli włączenia/wyłączenia deformacji), natomiast naciśnięcie klawisza Zamknij powoduje zamknięcie okna dialogowego bez zapamiętania zmian.

W polu Parametry znajduje się lista wyboru Przypadek, która zawiera zdefiniowane dla konstrukcji przypadki wyboczeniowe. Na podstawie wybranego przypadku wyboczeniowego ustalane są deformacje wyboczeniowe. Poniżej znajdują się pola Postać i Współczynnik, które pozwalają na określenie numeru postaci wyboczeniowej oraz współczynnika z jakim wybrana postać zostanie uwzględniona w kombinacji liniowej.

Skalowanie deformacji jest możliwe po zdefiniowaniu wartości w polu Przemieszczenie maksymalne;

wartość ta umożliwia skalowanie wybranej postaci lub kombinacji postaci.

Jeżeli opcja Pomiń przypadek dla konstrukcji z deformacjami jest wyłączona, to dany przypadek wyboczeniowy będzie liczony dla konstrukcji zdeformowanej; jeśli ta opcja jest włączona, to przypadek zostanie pominięty podczas obliczeń.

Aby zdefiniować w konstrukcji deformacje wyboczeniowe, należy zdefiniować przypadek wyboczeniowy i przeprowadzić obliczenia. Następnie wykorzystując dostępne opcje należy określić wstępną deformację pochodzącą od wybranej postaci wyboczeniowej. Po dokonaniu zmiany geometrii konstrukcji status wyników zmienia się na NIEAKTUALNY, zatem należy ponownie przeprowadzić obliczenia konstrukcji.

Obliczenia dla konstrukcji ze zdefiniowanymi deformacjami wyboczeniowymi przebiegają zatem dwuetapowo:

• etap 1 - obliczenia konstrukcji początkowej (bez deformacji)

• etap 2 - obliczenia konstrukcji zdeformowanej.

Obydwa etapy są wykonywane automatycznie.

4.3.1. Przykład definicji przypadku analizy modalnej konstrukcji (drgania własne konstrukcji)

Przykład pokazuje w jaki sposób zdefiniowana może zostać analiza modalna konstrukcji oraz w jaki sposób przyjmować jej parametry.

Aby zdefiniować analizę modalną dla dowolnie zdefiniowanej konstrukcji, należy:

• otworzyć okno dialogowe Opcje obliczeniowe (komenda menu Analiza / Rodzaje analizy lub nacisnąć ikonę )

• w oknie dialogowym Opcje obliczeniowe nacisnąć klawisz Nowy

• w oknie dialogowym Definicja nowego przypadku wybrać opcję modalna oraz wpisać nazwę przypadku np.: Drgania własne konstrukcji

• nacisnąć klawisz OK w oknie dialogowym Definicja nowego przypadku

• w oknie dialogowym Parametry analizy modalnej określić parametry analizy (np. typ macierzy mas, liczba wyznaczonych postaci własnych itp.)

• nacisnąć klawisz OK w oknie dialogowym Parametry analizy modalnej.

Aby rozpocząć obliczenia postaci drgań własnych konstrukcji, należy nacisnąć klawisz Obliczenia w oknie dialogowym Opcje obliczeniowe.

4.3.2. Przykład definicji przypadku analizy sejsmicznej i spektralnej

Przykład pokazuje w jaki sposób zdefiniowana może zostać analiza sejsmiczna i spektralna konstrukcji oraz w jaki sposób przyjmować parametry tych analiz.

Aby zdefiniować analizę sejsmiczną dla dowolnie zdefiniowanej konstrukcji, należy najpierw zdefiniować analizę modalną konstrukcji (patrz przykład pokazany w rozdziale 4.3.1). Po zdefiniowaniu przypadku analizy modalnej można rozpocząć definicję przypadku analizy sejsmicznej; aby tego dokonać, należy:

• otworzyć okno dialogowe Opcje obliczeniowe (komenda menu Analiza / Rodzaje analizy lub nacisnąć ikonę )

• w oknie dialogowym Opcje obliczeniowe nacisnąć klawisz Nowy

• w oknie dialogowym Definicja nowego przypadku wybrać opcję sejsmiczna oraz wybrać normę sejsmiczną, na podstawie której przeprowadzona zostanie analiza sejsmiczna konstrukcji; wybieramy amerykańską normę sejsmiczną UBC97

• nacisnąć klawisz OK w oknie dialogowym Definicja nowego przypadku

• w oknie dialogowym Parametry UBC97 określić parametry analizy sejsmicznej:

- Strefa: 2A - Grunt: Sc

- współczynnik R = 1

• nacisnąć klawisz Definicja kierunku; w oknie dialogowym Kierunek zdefiniować następujące parametry:

Kierunek/X: 1 Kierunek/Y: 1 Kierunek/Z: 0,67

Opcja Użyj wartości znormalizowane: wyłączona

Opcja Rozbicie na kierunki/Aktywne: włączona (rozbicie przypadku sejsmicznego na kierunki pozwala na automatyczną generację trzech przypadków sejsmicznych różniących się kierunkiem wymuszenia)

Opcja Rozbicie na kierunki/Tworzenie kombinacji/Kombinacja kwadratowa/Aktywna: włączona (kombinacja kwadratowa jest kombinacją pomiędzy przypadkami wymuszeń w różnych kierunkach) Opcja Rozbicie na kierunki/Kombinacja: CQC (wybór typu kombinacji)

• nacisnąć klawisz OK w oknie dialogowym Kierunek

• nacisnąć klawisz OK w oknie dialogowym Parametry UBC97.

Aby rozpocząć obliczenia postaci drgań własnych konstrukcji i obliczeń sejsmicznych konstrukcji, należy nacisnąć klawisz Obliczenia w oknie dialogowym Opcje obliczeniowe.

Analiza sejsmiczna może byś również przeprowadzana przy użyciu analizy spektralnej. Poniżej pokazany zostanie przykład definicji spektrum podobnego do tego, które było wykorzystane podczas definicji analizy sejsmicznej.

Aby zdefiniować analizę spektralną dla dowolnie zdefiniowanej konstrukcji, należy najpierw zdefiniować analizę modalną konstrukcji (patrz przykład pokazany w rozdziale 4.3.1). Po zdefiniowaniu przypadku analizy modalnej można rozpocząć definicję przypadku analizy spektralnej; aby tego dokonać, należy:

• otworzyć okno dialogowe Opcje obliczeniowe (komenda menu Analiza / Rodzaje analizy lub nacisnąć ikonę )

• w oknie dialogowym Opcje obliczeniowe nacisnąć klawisz Nowy

• w oknie dialogowym Definicja nowego przypadku wybrać opcję spektralna

• nacisnąć klawisz OK w oknie dialogowym Definicja nowego przypadku

• w oknie dialogowym Parametry analizy spektralnej podać nazwę przypadku analizy spektralnej (np.

analiza spektralna wg UBC97) i nacisnąć klawisz Definicja spektrum

• w oknie dialogowym Definicja spektrum określić następujące parametry analizy spektralnej:

- Nazwa spektrum: spektrumUBC97 - Tłumienie : 0,05

- Odcięta (oś X): Okres

- Rzędna (oś Y): Przyspieszenie

- w obu polach opcja Skala logarytmiczna pozostaje wyłączona

• w oknie dialogowym Definicja spektrum nacisnąć klawisz Dodaj

• przejść na zakładkę Punkty i zdefiniować punkty o następujących współrzędnych:

X: 0 Y: 1,667

• po zakończeniu definicji spektrum zamknąć okno dialogowe Definicja spektrum naciskając klawisz Zamknij

• w oknie dialogowym Parametry analizy spektralnej wskazać zdefiniowane spektrum (spektrumUBC97), które ma zostać użyte do obliczeń, a następnie nacisnąć klawisz

• nacisnąć klawisz Definicja kierunku; w oknie dialogowym Kierunek zdefiniować następujące parametry:

Kierunek/X: 1 Kierunek/Y: 1 Kierunek/Z: 0,67

Opcja Użyj wartości znormalizowane: wyłączona

W dokumencie Autodesk Marzec 2009 ę cznik U ż ytkownika Podr (Stron 174-184)