Dzień dzisiejszy imbramowickiego klasztoru, jak i forma życia współczesnych nor-bertanek, z jednej strony mocno zasadza się na najstarszej tradycji żeńskich wspólnot premonstrateńskich, gdzie naczelne i honorowe miejsce zajmuje uroczyste sprawo-wanie codziennej Liturgii Godzin oraz wewnętrzny apostolat poprzez wierne trsprawo-wanie w jednym miejscu na modlitwie, w pracy i ofi arnym życiu wspólnotowym. Z drugiej strony, w związku z niedawną zmianą ustroju politycznego, odzyskaniem budynków byłej szkoły klasztornej, a przede wszystkim z nowo ustanowionym tutaj Sanktu-arium Męki Pańskiej obecna sytuacja klasztoru doznaje głębokich przeobrażeń.
Siostry norbertanki imbramowickie to wspólnota kontemplacyjna, żyjąca po dziś dzień wg reguł klauzury papieskiej. Celem, a zarazem istotą powołania kontempla-cyjnego, jest, jak głosi Instrukcja «Verbi sponsa», trwanie w misyjnym sercu Kościoła poprzez nieustanną modlitwę, wyrzeczenie się siebie i składanie ofi ary pochwalnej.
W ten sposób życie mniszek ma stać się tajemniczym źródłem płodności apostol-skiej oraz błogosławieństwem dla całego świata. Ideał ukrytego życia, poświęconego wyłącznie Panu Bogu i Królestwu Niebieskiemu, wyraża symboliczna krata klauzury, której poza wypadkami określonymi w «Verbi sponsa» nigdy się nie opuszcza. Peł-noprawny i w pełni obowiązujący udział w życiu wspólnoty rozpoczyna się wraz ze złożeniem profesji wieczystej, którą poprzedzają trzy etapy formacji zakonnej: 1 rok postulatu, 2 lata nowicjatu i 3 lata junioratu.
Za kratą klasztoru w Imbramowicach toczy się najzwyczajniejsze życie, które każda z sióstr winna poprzez wewnętrzną doskonałość, czyli płomienną miłość Boga i dusz nieśmiertelnych, uczynić nadzwyczajnym. Niewątpliwie wielkie znaczenie na tej drodze posiada modlitwa wspólnotowa, która trwa ok. 6 godzin dziennie. Pewną odrębnością imbramowickiego konwentu zaznacza się tutaj głownie Liturgia Godzin, w której codziennie prawie wszystkie godziny są śpiewane jako chorał gregoriański o specyfi ce norbertańskiej, pochodzący z czternastego wieku, a zachowany do dziś dnia w tymże klasztorze w postaci zabytkowych rękopisów. Poza śpiewaną modli-twą liturgiczną we wspólnotowym planie dnia przewidziane są także: studium Pisma
ANTONIA ZACZYŃSKA
XXXVI
Świętego, medytacja, modlitwa różańcowa, adoracja Najświętszego Sakramentu, nie-ustanna Nowenna do Pana Jezusa Cierpiącego – zwłaszcza w intencjach tych ludzi, którzy listownie lub telefonicznie proszą nas o modlitwę – a także Koronka do Miło-sierdzia Bożego, litanie i inne nabożeństwa.
Wszystkie pozostałe punkty w planie dnia, czy to posiłki, czy odpoczynek w gro-nie siostrzanym, czy w końcu spełniagro-nie codziennych obowiązków, mają być gro-nie mniej przepojone duchem modlitwy. Podobnie, jak w przypadku liturgii, tak i w in-nych momentach dnia cenną pomoc w tym względzie stanowią wartościowe zabytki sztuki religijnej. Przykładem jest chociażby refektarz, gdzie modlitewnemu skupieniu podczas posiłków ma sprzyjać m.in. kunsztownie wykonana polichromia przedsta-wiająca sceny biblijne z motywem spożywania posiłku. Posiłki poprzedzane są tak zwanymi stacjami, czyli pozdrowieniem Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie, po którym siostry wszystkie razem w określonym porządku udają się do refektarza.
W refektarzu, po odczytaniu lub uroczystym odśpiewaniu martyrologium na kolejny dzień, następuje czytanie duchowe, czyli lektura dzieł traktujących o życiu wewnętrz-nym. W czasie posiłków panuje atmosfera modlitewnego skupienia, aby – jak mówi Reguła św. Augustyna – nie tylko usta przyjmowały pokarm, ale też i uszy pragnęły Słowa Bożego.
Obok modlitwy w ścisłym tego słowa znaczeniu, drugim ważnym „wiosłem”, które na jeziorze życia warunkuje nieustanny postęp w dążeniu do Boga i owocność ukrytego apostolatu jest praca. Siostry norbertanki imbramowickie trudnią się pra-cami związanymi z utrzymaniem kościoła, klasztoru i ogrodu. Zajmują się także szy-ciem, haftowaniem i innymi pracami artystycznymi – jednak w chwili obecnej juz tylko na użytek tutejszej wspólnoty i świątyni, która w 2003 roku została ustanowio-na Regioustanowio-nalnym Sanktuarium Męki Pańskiej. Podczas pracy, podobnie jak i podczas posiłków, siostry zobowiązane są wedle możności do zachowywania milczenia. Aby jednak kontemplacyjne powołanie sióstr mogło być realizowane z radością i z ener-gicznym zaangażowaniem oraz w zdrowiu psychicznym i fi zycznym, zarówno w pla-nie dnia, jak i w określonych okresach w ciągu roku, przeznaczona jest odpowied-nia ilość czasu na rekreację, czyli chwile wytchnieodpowied-nia spędzane radośnie w gronie siostrzanym. Codziennie – z wyjątkiem dni pokuty i adoracji przebłagalnej – siostry gromadzą się na wspólnym wypoczynku, rozrywce lub sporcie, który szczególnie ulubiony jest w okresie wiosennym i letnim przy pełnym wykorzystaniu naturalnych walorów ogrodu klauzurowego. Przy uroczystych okazjach organizowane są też we-wnątrzklasztorne imprezy kulturalne, do których należą przedstawienia i rekreacje z poezją. Szczególnym przypadkiem świątecznej rekreacji jest wesołe spędzanie cza-su w Noc Bożego Narodzenia, po pasterce przy ruchomej szopce, którą co roku siostry sporządzają dla pożytku wiernych w nowej formie.
Siostry posiadają telewizor i radio, które zostały im ofi arowane przez dobrych ludzi. Korzystają również z internetu. Jest on bardzo przydatny szczególnie w ko-respondencji i wymianie dóbr duchowych z innymi wspólnotami norbertańskimi na całym świecie. Z wiadomości przekazywanych poprzez media korzystają w bardzo podstawowym zakresie. Nie interesują się szczegółowo polityką i tym, co się dzieje na świecie, gdyż jako siostry klauzurowe powołane są przede wszystkim do modli-twy. Mają świadomość, że to właśnie poprzez pogłębianie relacji z Panem Bogiem,
XXXVII
DZIEŃ DZISIEJSZY
poprzez rozwój życia wewnętrznego, mogą nie tylko uświecić się same, ale równocze-śnie wpływać na losy świata wypraszając dla niego Boże Miłosierdzie. Dlatego starają się nie tylko z wielką wewnętrzną wrażliwością reagować na rożne informacje docie-rające do nich ze świata, ale również obejmować duchową troską wszystkie trudne, choć nieznane im problemy naszej Ojczyzny i świata, ufając, że niewidzialna pomoc modlitewna dotrze również tam, gdzie już nawet doskonała znajomość problemu i najzręczniejsze ludzkie zabiegi nic nie mogą poradzić.
Zarówno modlitwa, jak i praca, czas osobistego przebywania z Panem, jak i życie wspólnotowe, umartwienia i rozrywka mają stanowić dla sióstr okazję dobrowolnego daru z siebie w miłości Boga i bliźniego. Przez zespolenie się z Chrystusem-Ofi arą Jego zbawcze działanie jest w nich pełne i obfi te. Nowym, bardzo istotnym wymia-rem i ubogaceniem owej duchowej misji sióstr, jest rozwijający się w ostatnim czasie kult Pana Jezusa Cierpiącego przedstawionego w Obrazie, który od II polowy XIX w.
jest czczony w imbramowickim klasztorze jako łaskami słynący. 30 listopada 2003 r.
biskup kielecki podniósł tutejszy kościół klasztorny pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła do rangi Regionalnego Sanktuarium Męki Pańskiej. W dekrecie ustanawiają-cym Sanktuarium Ksiądz Biskup zaznaczył nową rolę sióstr, jako duchowych straż-niczek i opiekunek tegoż dzieła. Dlatego zachowując dotychczasowy charakter życia klauzurowego, siostry ukierunkowują dziś swoją duchową troskę, a także codzienną pracę, przede wszystkim na potrzeby imbramowickiego Sanktuarium oraz wszystkich tych, którym Pan Jezus pragnie udzielać obfi tych darów swego Miłosierdzia właśnie w tutejszym, łaskami słynącym, wizerunku.
Codziennym zajęciem sióstr stała się korespondencja z czcicielami Pana Jezu-sa Cierpiącego i osobami potrzebującymi duchowego wsparcia w cierpieniu oraz przyjmowanie pielgrzymów. Siostry zajmują się rozwijaniem poszczególnych form nabożeństwa do Pana Jezusa Cierpiącego. Do głównych form kultu należy doroczny odpust Sanktuarium, obchodzony w Niedzielę Męki Pańskiej, czyli Palmową, nie-ustanna nowenna (w każdą niedzielę bezpośrednio po Mszach św. odczytywane są podziękowania i prośby, które wierni składają do specjalnej puszki), nocne czuwania modlitewne w każdy I piątek miesiąca, w godzinach 20.00 – 1.00. Wszystkim, którzy w indywidualnym zakresie pragną pogłębiać nabożeństwo do Pana Jezusa Cierpią-cego poleca się dziewięciodniową Nowennę w formie broszurki. Ponadto wspania-łą sposobnością zgłębiania niepojętej miłości Chrystusa Cierpiącego mogą stać się w niedalekiej przyszłości rekolekcje odprawiane indywidualnie lub grupowo przy Sanktuarium, w domu rekolekcyjnym, który obecnie jest remontowany i przygoto-wywany do użytku wiernych. Osoby, które doznają szczególnych łask od Pana Jezusa imbramowickiego proszone są o składanie w klasztorze lub nadsyłanie na jego adres pisemnych świadectw. Wzniosła radość, jaką serca sióstr napełniają świadectwa nie-zwykłego Bożego działania w życiu czcicieli Pana Jezusa Cierpiącego, przeplata się każdego dnia z troskami materialnymi, przede wszystkim z wieloletnimi trudnościami w pozyskaniu funduszy na konieczną odnowę zniszczonego kompleksu zabudowań klasztornych i przystosowanie ich w odpowiedniej mierze do potrzeb rozwijającego się Sanktuarium, dla użytku pątników i potencjalnych rekolektantów.
ANTONIA ZACZYŃSKA
XXXVIII