III. Pod zaborami
4. Edycje tekstów Krasińskiego oraz komentarzy dla szkół
W Galicji autonomicznej oraz w II Rzeczypospolitej rozpowszechniła się szeroko produkcja tekstów lekturowych oraz tzw. pomocy naukowych, czyli opracowań zawierających streszczenia oraz uproszczone analizy utworów literackich objętych kanonem lekturowym . Niektóre z tych serii wydaw-niczych otrzymywały aprobatę, niektóre zdecydowaną dezapro-batę władz oświatowych. Poniżej – krótka prezentacja edycji tekstów literackich, przygotowywanych na użytek szkolny, a następnie serii komentarzy, czyli szkolnych pomocy lite-rackich, dotyczących Krasińskiego.
Edycje utworów
Wysoka c.k. Rada Szkolna Krajowa rozporządzeniem z 3 maja 1902, L. 1200 poleciła korzystanie w szkołach średnich i zakładach pokrewnych z następującej edycji: Krasiński Zygmunt: Nie-Boska komedia. Opr. dla użytku szkolnego 139
140
____________________
139
140
książeczkach. Młodzież chętnie z nich korzystała, dlatego i po odzyskaniu niepodległości nadal wydawano bryki.
Literatura piękna w obiegu szkolnym. Dokumentacja bibliograficzna za lata 1884-1939,
Jak wyżej wspomniano, z uwagi na powszechną praktykę przygoto-wywania tego typu edycji – od Galicji autonomicznej aż po schyłek II Rzeczypospolitej – omówienie to przekracza ramy czasowe niniejszego rozdziału i odnosi się również do czasów międzywojnia.
Zob.: W. Dynak,
dr Piotr Chmielowski, Brody 1902 Była to pozycja wydawnicza z serii „Arcydzieł Polskich i Obcych Pisarzy”, wydawanej w la-tach 1902-1913 w Brodach w księgarni Feliksa Westa, wielce zasłużonej w edytowaniu lektur szkolnych. Piotr Chmielowski sporządził profesjonalnie zredagowany wstęp oraz komentarz, zarówno merytoryczny jak i językowy. Tekst literacki został przygotowany z dużą starannością, na papierze dobrej jakości i w estetycznej szacie zewnętrznej. Opracowanie Chmie-lowskiego można z powodzeniem uznać za prekursorskie wobec późniejszych komentarzy z serii „Biblioteki Narodowej”. Zasłużony badacz i metodyk wykorzystał swe doświadczenia naukowe i dydaktyczne, które zaowocowały wcześniej w kon-strukcji i treści analiz zgromadzonych w jego
o czym była mowa wyżej.
W tejże samej serii wydawniczej zostały wydane dwa mniej znane utwory Krasińskiego, wykorzystywane jednakże jako lektura szkolna w niektórych gimnazjach galicyjskich. Mowa o pozycji wydawniczej: Zygmunt Krasiński:
Dla użytku szkolnego opracował Tadeusz Pini, Brody 1905. Tomik został również opatrzony stosownym wstępem i komentarzem, zarówno realnym, jak i językowym. Autor opracowania należał do znawców twórczości Krasińskiego. Jemu w szczególności poświęcił szereg studiów, a później
monografię ( 1928), w której pod
adresem hrabiego Zygmunta padło wiele uwag krytycznych . Pini – badacz i edytor wielkich poetów romantycznych (opracował m.in. Krasińskiego, t. 1-8, 1904, ze wstępem
.
Historii literatury,
Noc letnia. Pokusa.
Krasiński. Życie i twórczość,
Pisma
141
____________________
J. Kallenbacha) miał za sobą ośmioletni epizod (1897-1905) pracy nauczyciela gimnazjalnego we Lwowie i Tarnowie, znał więc z autopsji pracę w szkole i możliwości percepcyjne uczniów. W edycji tekstów Krasińskiego nakreślił sylwetkę poetycką trzeciego wieszcza z dużą dozą obiektywizmu. Jednakże ceniony dydaktyk i badacz w analizach tekstów literackich wpadał niekiedy w manierę, zwaną później
tzn. zamiast obiektywnej oceny naukowca stosował styl paraliteracki. Dla dydaktyki szkolnej było to zjawisko nieco niebezpieczne, bo wzbudzało manieryczne naśladownictwo W tej serii ukazał się jeszcze jeden tekst Krasińskiego. Była to
edycja Opr. Franciszek Walczak,
profesor gimnazjalny, Brody 1909. Wydanie zachowało typowy, staranny kształt edytorski tej serii. Komentator przywiązywał dużą wagę do objaśnień, zarówno językowych jak i pojęcio-wych. W analizie poematu eksponował jego wieszczy i patrio-tyczny charakter, w mniejszym zaś stopniu, kreśląc genezę dzieła, uwzględnił związek Krasińskiego z Delfiną Potocką.
„Wybór Najcelniejszych Utworów Pisarzów Polskich i Obcych” to podseria w ramach „Książki dla Wszystkich”, literatko-waniem, . : Z. Krasiński: Przedświt. 142 ____________________
142T. Pini, Zygmunt Krasiński: [Brody], 1903, s. 17. Na sprawę tę
zwrócił uwagę Władysław Sawrycki w książce:
Toruń 1993. Jako przykład Sawrycki odnotował taki passus z komentarza Piniego (do
wyda-nego w tej samej serii ) na temat stylu Krasińskiego:
(W. Sawrycki, op. cit., s. 42).
Irydion,
Wiedza o literaturze w szkolnej refleksji polonistycznej w latach 1869-1939,
Irydiona Piękność
jego polega nie na szumnych, mile łechcących ucho frazesach, nie na lotności fantazji, która nas zachwyca u Słowackiego, lub na genialnej prostocie „Pana Tadeusza”, ale na nieskazitelnej posągowości kształtów, którą tylko prawdziwy znawca potrafi ocenić. [Jego styl] czyni wrażenie wspaniałej, w marmurze rytej, inskrypcji.
wydawana przez zasłużoną oficynę warszawską Michała Arcta. Kierownik literacki przedsięwzięcia – Jan Michalski – wyko-rzystał dla opracowania wydanego tekstu Krasińskiego
bo pracę naukową zasłużonego historyka literatury, o której piszemy oddzielnie. Tak powstała edycja:
Z. Krasiński Ze wstępem podług „Historii
literatury polskiej” prof. S. Tarnowskiego i objaśnieniami, Warszawa 1912 Przedtem tenże sam komentator przygotował bardzo popularny u progu niepodległości utwór Krasińskieg . Mowa o edycji: Z Krasiński, Wstępem i objaśnie-niami opatrzył Jan Michalski, Warszawa 1908.
Oba arcydzieła Krasińskiego wyszły w serii zatytuło-wanej: „Wybór Pisarzy Polskich dla Domu i Szkoły”. Była to seria wychodząca w Warszawie w latach 1907-1924, nakładem Gebethnera i Wolffa, a do grona redaktorów należeli znani badacze i popularyzatorzy: Bronisław Chlebowski, Ignacy Chrzanowski i Henryk Galle. Właśnie ten ostatni opracował
edycje i na potrzeby szkolne .
Opraco-wania Gallego w pełni realizowały postulat wydawcy w zakresie funkcji wychowawczej przedstawianych tekstów, potrzeby ich wzorowego udostępniania, ale i wyjaśniania. W istocie były to, jak czytamy w nocie redakcyjnej, wydania
. wzór najdoskonalszy, : Nie-Boska komedia. . o Przedświt. Nie-Boskiej Irydiona zaopatrzone we wstępy, podające wskazówki, niezbędne dla należytego zrozumienia myśli i osnowy utworu, a także i w objaśnienia wyrazowe i rzeczowe, zaznajamiające z przestarzałymi czy też mało znanymi formami języka i szczegółami faktycznymi
143
144
____________________
143Z. Krasiński, . Ze wstępem i objaśnieniami H. Gallego,
Warszawa 1908 (wyd. II, Warszawa 1918); Z. Krasiński, jw.,
Warszawa 1908 (wyd. II, Warszawa 1918).
Nie-Boska komedia
Ewenementem w produkcji wydawniczej na potrzeby szkolne była seria „Biblioteczka Polska”, wydawana, przez zaledwie rok, w Wiedniu nakładem Wiedeńskiego Kuriera Polskiego, a publikująca w tym krótkim czasie 15 tomików, z czego niektóre w podwójnej edycji. Tak właśnie został wydany tomik: Z. Krasiński Objaśnił i przedmową poprze-dził Eugeniusz Baliński, Wiedeń 1915. Ten utwór już wówczas funkcjonował w spisie lekturowym, toteż, jak zaznaczono w prospekcie do tomu pierwszego, zatytułowanego wymownie znalazł się w „wyborach” materiału zakreślonego planem podręczników szkolnych.
Tenże sam poemat Krasińskiego ukazał się w efeme-rycznej serii „Biblioteczki Szkolnej” Wincentego Jakowickiego, wydawanej w Warszawie w latach 1916-1917, a obejmującej zaledwie 6 tomików z planowanych kilkunastu. Była to
edycja: Z. Krasiński, Do użytku szkolnego
opr. Włodzimierz Gałecki, Warszawa 1916 Gałecki był profesorem gimnazjalnym; zaopatrzył edycję w dość obszerny wstęp (21 stron), z ostrożnym wyeksponowaniem walorów patriotycznych poematu, co miało szczególne znaczenie dla ówczesnych aspiracji niepodległościowych, w okresie zabie-gów księcia Mikołaja Mikołajewicza o przychylność Polaków. Na marginesie tych uwag dodać można, że w zaborze austriackim deprecjonowano, rzecz jasna, te usiłowania, podkreślając np. przy okazji wydawania Mickiewicza we wspomnianej jednorocznej „Biblioteczce Polskiej” (t. 9-10,
: Przedświt.
Nasze pieśni bohaterskie,
Przedświt.
.
Dziadów
____________________
144Z. Krasiński, . Ze wstępem i objaśnieniami
Warszawa 1917), że
Odnotować należy także inną serię, tym razem zloka-lizowaną w Tarnowie, pod nazwą „Polska Biblioteka Szkolna”, wydawaną nakładem księgarni Józefa Pisza, a obejmującą właśnie dzieła literatury romantyzmu. W ciągu dwuletniej niespełna działalności – już w wolnej Polsce (1920-1921) – inicjatywa przyniosła 7 tomików, a ostatni z nich to:
Z. Krasiński i
Juliusza Słowackiego (czyli wiersz pt.
). Wstępem i objaśnieniami opatrzył Władysław Pec, Tarnów (1921). Trzeba podkreślić daleko idącą dbałość autora opracowania i wydawcy o jakość tekstów oraz zamieszczenie interesującej analizy porównawczej w erudycyj-nie sporządzonym wstępie, a także profesjonalerudycyj-nie przygoto-wanych objaśnień rzeczowych i językowych. Dodać należy, że w planie wydawniczym serii znalazły się edycje
oraz – ponowna – , jednakże
inicjatywy te nie doszły do skutku, podobnie jak szereg innych (planowano wydanie:
oraz .
Tylko dla porządku wspomnieć wypada o kiepsko przygo-towywanej serii poznańskiej – „Biblioteczce Piśmiennictwa Polskiego”, w której, wśród trzynastu wydanych tomików, znalazła się i pozycja omawianego poety: Z. Krasiński
Z objaśnieniami, Poznań 1923 Seria, erygowana przez Spółkę Pedagogiczną, doczekała się bardzo ostrej recenzji Polska nie da się pomyśleć w żadnym związku z północnym drapieżcą – Rosją.
, Psalmy przyszłości Odpowiedź na psalmy
przyszłości Do autora
trzech Psalmów
Przedświtu,
Irydiona Psalmów przyszłości
Dziadów, Konrada Wallenroda, Króla Ducha, Balladyny, Lilli Wenedy, Zemsty, Pana Jowialskiego, Pana Geldhaba, Ślubów panieńskich, Zamku kaniowskiego
Dziejów Wacława)
: Psalm
znanego literaturoznawcy i pedagoga Tadeusza Czap-czyńskiego . Uznał on, że tak przygotowane teksty nie kwa-lifikują się do użytku szkolnego, co zapewne zaważyło na dalszych niepowodzeniach wydawniczych tej inicjatywy.
Do prac wydawniczych, którym patronowali wybitni literaturoznawcy, zaliczyć wypadnie serię „Biblioteki Arcy-dzieł”, znaną także pod nazwą „Biblioteki Arcydzieł Literatury” (BAL). Redaktorem tego wydawnictwa był dr Henryk Biege-leisen, znany z prac badawczych o wielkich romantykach. Wśród niemal pięćdziesiątki pozycji wydawniczych, obejmu-jących, co warto podkreślić, wyłącznie dzieła epoki wieszczów, znalazły się edycje obu arcydzieł Krasińskiego i to jeszcze wydawane dwukrotnie, w opracowaniu tego samego komen-tatora – Adama Sulimy . Komentarze Sulimy, który opracował
zresztą w tej serii i były wysoko
cenione przez środowiska nauczycielskie. Dodajmy, że sam Biegeleisen opracował dla tej serii wydawniczej
i Słowackiego oraz
kowieńsko-wileńskie Mickiewicza.
Do największych inicjatyw wydawniczych II Rzeczy-pospolitej, przeznaczonych dla użytku szkolnego, należy dziesięcioletnia działalność „Wielkiej Biblioteki” (1922-1931), która, obok „Biblioteki Narodowej”, stanowi najpoważniejsze
Kordiana Dziadów część III,
Jana
Bie-leckiego Ojca zadżumionych Dziady
145
146
____________________
145 146
Zob. T. Czapczyński, W:
Biblio-grafia Pedagogiczna, R. 4: 1924, z. 4, s. 196-197.
Z. Krasiński, Wstępem krytycznym i objaśnieniami
zaopatrzył A. Sulima (A. Stempel), Lwów (1925) (dwa wydania);
Z. Krasiński . Opr. Adam Sulima (A. Stempel), Lwów (1925)
(wyd. II. – 1928).
Biblioteczka piśmiennictwa polskiego. Nie-Boska komedia.
wydawnictwo tekstów lekturowych. W swych najlepszych edycjach nawiązywała ona do prac „Reclams Universal--Bibliothek” oraz „Collection of Brithish and American Authors” Tauchnitza. Seria została zainaugurowana właśnie przez tomik: Z. Krasiński, . (Tekst opracował według wydania z r. 1836 Tadeusz Pini), Warszawa 1923. Poza profesjonalnie opracowanym tekstem, przez znanego przecież edytora, tomik nie zawierał żadnych objaśnień językowych czy uwag rzeczowych. Tenże sam komentator opracował w tej serii jeszcze trzy teksty Krasińskiego, na analogicznych, niestety, zasadach. Dopiero od roku 1928 następuje istotna modernizacja serii, ale nie będzie to już dotyczyć utworów Krasińskiego, choć, trzeba to podkreślić, wiele edycji, spośród prawie 150 tytułów, dotyczyło literatury romantyzmu. W przypisie odnotowujemy te pozycje, które opracował Pini (poza już wspomnianym Jak się okaże z dalszej egzemplifikacji, często
wydawano razem Krasińskiego i
Słowackiego.
„Wielka Biblioteka” odrodziła się w latach 1928-1931, w zupełnie innej szacie edytorskiej, ale założenie wydawnicze było takie samo; chodziło o dostarczenie dla użytku szkolnego, samouków i miłośników literatury wzorowo opracowanych arcydzieł literatury polskiej i obcej. Kierownik redakcyjny serii, Włodzimierz Gałecki, pisał w prospekcie wydawniczym:
Irydion
Irydionem) .
Psalmy przyszłości
Odpo-wiedź…
Nowe wydania „Wielkiej Biblioteki” przystosowane są do naj-nowszych postulatów nauczania literatury ojczystej i obcej.
147
____________________
147Z. Krasiński, Warszawa (1923); Tenże
Warszawa (1924); Z. Krasiński , J. Słowacki,
Warszawa 1924.
Nie-Boska komedia, , Przedświt, , Psalmy przyszłości Do autora trzech psalmów,
Na dział „objaśnień” składają się komentarze rzeczowe, językowe i historycznoliterackie, utrzymane w granicach takich, iż nie stoją na przeszkodzie samodzielnemu wysiłkowi myśli ucznia czy samouka .
: Irydion.
twórcę podstaw teoretycznych i metodologicznych […] metodyki nauczania języka polskiego Każda pozycja składała się z dwóch części, co było nowością w produkcji wydawniczej tego typu. Nową serię otwierał właśnie trzeci wieszcz. Była to edycja Z. Krasiński, Z portretem autora, 8-oma rycinami i mapą Rzymu. Opracował Władysław Szyszkowski. Cz. I: Tekst, cz. II: Objaśnienia i przypisy, Warszawa (1929), s. 192 + 1 plansza; s. 133, + 8 rycin + 1 mapa. Jak wskazuje opis biblio-graficzny, dużą wagę przywiązywano do obudowy rzeczowej i metodycznej edycji. Już osoba autora opracowania, znanego badacza i pedagoga, zapewniała wysoki poziom publikacji. Szyszkowski zamieścił skondensowany życiorys poety; oparł się też na wyjątkach z epistolografii, nadto sięgnął do świadectw czytelników, w tym znawców dzieła Krasińskiego, akcentując genezę utworu, jego wymowę polityczną, wspomniał także o jego dziedzictwie w literaturze najnowszej. Tak opracowany utwór otwierał możliwość prowadzenia dyskusji na lekcjach języka polskiego w duchu rozpowszechnionej wówczas metody heurystycznej. W tym miejscu warto przypomnieć, że ten właśnie komentator wielokrotnie dawał wyraz zainte-resowaniom metodyką nauczania literatury. To właśnie Szyszkowskiego można uznać za
148
____________________
148Instytut Wydawniczy „Biblioteka Polska”. Katalog „Wielkiej Biblioteki”, Warszawa 1931, s. 3 oraz: W. Gałecki,
(Uwagi redakcyjne i metodyczne), Warszawa brw.Jak można korzystać z nowych wydań
i literatury jakodyscypliny polonistycznej . Są wreszcie w tej właśnie serii i inne dobre przykłady twórczego współdziałania literaturoznawstwa i metodyki. Np. teksty wielkich romantyków przygotowuje na potrzeby szkolne późniejszy wybitny pedagog. I rzecz charakterystyczna – dotyczy to właśnie pism Krasiń-skiego. Mowa o Bogdanie Suchodolskim, który jest autorem opracowań do 21., 65. i 78. pozycji serii. Opis bibliograficzny tych utworów podajemy w przypisie .
W latach 1928-1932 funkcjonowała w Łodzi „Biblioteka Klasyków Polskich”. Seria to bardzo niejednolita, bo wśród 28 wydanych pozycji część jest pozbawiona całkowicie komen-tarza krytycznego. Nie dotyczy to jednakże dwóch dzieł Krasiń-skiego, wydanych w tej serii, z których pierwsze otrzymało solidny komentarz wprowadzający, a drugie krótki wstęp, zawierający elementy biografii autora .
Na koniec trzeba powiedzieć, że bardzo rzadko ukazywały się w seriach szkolnych wydania poezji lirycznej Krasińskiego.
149 150 151 ____________________ 149 150 151 St. Burkot,
W: Praca zbiorowa pod red. Stanisława
Grzeszczuka, Warszawa 1990, s. 6.
Z. Krasiński, (Z portretem autora i 6 rycinami). Oprac.
Bogdan Suchodolski, Cz. I.; Tekst, cz. II: Objaśnienia i przypisy, Warszawa (1928), s. 83; s. 114.
Z. Krasiński, (Z portretem poety i 5-ma rycinami). Opr. Bogdan
Suchodolski. Cz. I: Tekst, cz. II: Objaśnienia i przypisy, Warszawa (1929), s. 61+ plansza; s. 107+ 3 plansze.
Z. Krasiński J. Słowacki,
(Z portretem autora i 4-ma rycinami). Opr. Bogdan Suchodolski. Cz. I: Tekst, cz. II: Objaśnienia i przypisy, Warszawa (1930), s. 67; s. 96+ 3 plansze. Oto te pozycje:
Z. Krasiński Wstępem poprzedził K. Światkowski, Łódź (1931),
s. 32, 160.
Z. Krasiński, Wstępem poprzedził Edward Marwicki,
Łódź (1932), s. VIII, 84.
Spory o cele i metody nauczania literatury w szkole średniej. Literatura polska w szkole średniej,
Nie-Boska komedia.
Przedświt.
, Psalmy przyszłości. Do autora trzech psalmów.
, Irydion.
Odnotowano właściwie jedną tego typu, trzyczęściową edycję w serii „Książki dla Wszystkich”, pochodzącą z okresu przy-gotowań do rocznicy stulecia narodzin poety, a mianowicie:
Z. Krasiński, Ze wstępem Antoniego
Langego i objaśnieniami, Warszawa 1910, s. 63, 1nlb. W tym samym roku zostały wydane – część II (ss. 40) i część III (ss. 59). To dowód na niską ocenę wierszy trzeciego wieszcza i – w sto-sunku do jego dramatów i poematów – na małą ich popularność w dydaktyce szkolnej.
Na podstawie badań Władysława Dynaka można stwierdzić, że wśród 32 szkolnych serii tekstów literackich, wydawanych w latach 1884-1939, Krasiński był obecny 30 razy, gdy np. Mickiewicz 74, a Słowacki 84 (najwięcej!). Dodać jeszcze można, że największa dynamika edycji tych tekstów przypadła na początek lat dwudziestych minionego wieku (funk-cjonowało wówczas 10 serii), natomiast w latach trzydziestych zaznaczył się wydatny spadek tej produkcji, aż do całkowitego jej zaniku u schyłku II Rzeczypospolitej. Był to m.in. wynik krytyki nasilającej się w środowiskach nauczycielskich, której apogeum przypadło na obrady II Ogólnopolskiego Zjazdu Polonistów, odbytego w dniach 6 i 7 czerwca 1930 roku, w 400--lecie urodzin Jana Kochanowskiego.
Poezje liryczne. (Cz I.).
152
____________________
152Op. cit., passim.
Komentarze
Przechodząc do omawiania miejsca dzieł Krasińskiego w komentarzach literackich przytoczmy choćby krótki fragment
z do pierwszego tomu najstarszej bodaj serii – „Lektury Polskiej” – z 1901 roku. Nie ujawniający się z nazwiska autor opracowania pisze:
(podkr. H.G.) . Otóż to! – cechą każdego bryka było właśnie streszczenie, które miało w zamierzeniu autorów opra-cowań ułatwiać lekturę tekstu literackiego, a w istocie ją zastę-powało. Wprawdzie cytowany już autor opracowania ostrzegał:
W tej serii wyszły właśnie takie streszczenia: Malczewskiego,
Felińskiego i
Przez lat trzydzieści (1901-1931) funkcjonowała tar-nowska „Biblioteka Krytyczna Arcydzieł Literatury Polskiej”, w której ukazało się 45 tomików; niektórych kilkakrotnie wznawianych. Seria przetrwała dwie wojny światowe: w latach 1945-1947 wyszły w Krakowie niektóre wznowienia, z
dopis-Przedmowy
Usiłowałem w każdym tomiku […] scharakteryzować główne osoby poematu, powieści czy też dramatu i zebrałem w krótkości wszystko, co w danym dziele wiedzieć i powiedzieć winien student wyższego gimnazjum lub abiturient. Wreszcie starałem się krótko, a przede wszystkim jasno
Niech nikogo nie kuszą drobne rozmiary dziełka, aby z pomi-nięciem dzieła głównego zadowolił się przeczytaniem stresz-czenia. Noga powinie mu się na lada szczególe i dosięgnie go Nemezis w kształcie groźnego ołówka profesora .
Marii
Barbary Radziwiłłówny , Konrada Wallenroda
Nie-Boskiej komedii .
streszczać rozdział za rozdziałem, ustęp za ustępem, scenę za sceną 153 154 155 ____________________ 153 154 155
(M. L.): Antoni Malczewski, Streszczone i
ob-jaśnione dla użytku szkolnego, Brody (1901), s. 3. Ibidem, s. 4.
Oto opis bibliograficzny tej ostatniej pozycji wydawniczej: (M. L.):
Zygmunt Krasiński Streszczone i objaśnione dla
użytku szkolnego, Brody (1901 s. 26, 6 nlb.
Maria. Powieść ukraińska.
: Nie-Boska komedia. ),
kiem „Seria nowa”. Kierownikiem redakcyjnym serii był Wiktor Doleżan. Jako 35. tomik serii ukazało się opracowanie Autor komentarza przedstawił uwarun-kowania biograficzne powstania dzieła, scharakteryzował główne postacie, podkreślił aktualność „przepowiedni” Krasiń-skiego, przede wszystkim jednak zamieścił, tak oczekiwane przez młodocianych czytelników, streszczenie. Trzeba jednak podkreślić, że to wydawnictwo zamieściło bibliografię przed-miotową, umożliwiającą pogłębienie kontekstu dzieła. Opra-cowanie zostało pozytywnie przyjęte przez ówczesnych recenzentów liczących się pism, np. „Gońca Krakowskiego” czy „Nowej Reformy”. Zresztą cała seria BKALP uznawana była za inicjatywę pożyteczną na tle
licznych tzw. opracowań literackich.
I teraz właśnie przykład negatywny: pod zobowiązującym tytułem „Rozbiór Krytyczny Dzieł Literatury Polskiej” – w la-tach 1912-1914 – funkcjonowała w Stanisławowie anonimowo, tj. bez podawania autorów opracowań, seria, w której ukazały się aż 52 tomiki, a wśród nich opracowania (pozycja wydawnicza nr 1) i (poz. 28). Rzecz jeszcze w tym, że wygląd każdego tomiku wskazywał raczej na zaliczenie go do bibliografii podmiotowej, dopiero zaznajomienie z treścią poz-walało ustalić, że to opracowanie. Na stronie tytułowej czytamy
bowiem np.: Zygmunt Krasiński, Stanisławów
Nie-Boskiej komedii .
skandalicznych nieraz i woła-jących o pomstę do nieba i spalenia w biały dzień na stosie razem z ich niesumiennymi wydawcami
Przedświtu Irydiona Przedświt, 156 157 ____________________ 156 157 Dobrzyński Władysław Opracował..., Tarnów 1925 s. 91, 5 nlb.
„Goniec Krakowski”, nr 193 z 24 września 1924; recenzja anonimowa.
: Zygmunt Krasiński, Nie-Boska komedia. ,
(1912 , a przy lekturze okazuje się, że nie mamy do czynienia z tekstem literackim, lecz 37-stronicowym brykiem.
Kolejna inicjatywa wydawnicza – „Biblioteka Krytyk Literackich” – była serią komentarzy do dzieł polskich i obcych. Wychodziła we Lwowie w latach 1919-1939, a zatem przez cały okres II. Rzeczypospolitej. Wydano 77 tytułów, niektóre w wielokrotnych wznowieniach, w tym komentarze do czterech utworów lekturowych Krasińskiego
. Komentatorami byli: Adam Sulima (A. Stempel) oraz Zbigniew Zaturski (L. Sternklar). Każde z tych opracowań zawierało: omówienie genezy, charakterystykę osób oraz, rzecz jasna, streszczenie fabuły. Nie trzeba dodawać, że właśnie epatowanie informacją
o zawarciu w komentarzu utworu gwarantowało
powodzenie zbytu bryka
O tomikach „Książnicy Komentarzy” można było prze-czytać w autocharakterystyce wydawnictwa, że
. W serii tej wyszły omówienia dwóch najważniejszych dramatów Krasińskiego. Były to czterdziestoparostronicowe opracowania .
)
(Irydion, Nie-Boska komedia, Przedświt, Psalmy przyszłości)
dokładnej treści .
w nadzwyczaj przystępnych opracowaniach literacko-krytycznych omawiają, przy podaniu wyczerpującej treści poszczególnych utworów, ich genezę, analizę treści, charakterystykę osób i szczegółów rze-czowych, rozbiór artystyczny, ideę, formę i wartość literacką
158
159
____________________
158Adam Sulima (A. Stempel), ,
Lwów 1927 (wyd. III); Adam Sulima (A. Stempel),
, Lwów 1923; Zbigniew Zaturski
(L. Sternklar), Lwów 1925;
Zbigniew Zaturski (L. Sternklar), Lwów
1928.
Zygmunt Krasiński, Irydion. (Komentarz) Zygmunt Krasiński, Komentarz do Nie-Boskiej komedii
Zygmunt Krasiński, Przedświt. (Komentarz), Psalmy przyszłości. (Komentarz),
Wśród komentarzy zdarzały się również opracowania monograficzne, zawierające sumaryczne charakterystyki utwo-rów poszczególnych pisarzy. Np. w efemerycznej serii „Pomoc-niczej Biblioteki Szkolnej” została m.in. wydana 60-stronicowa książeczka, poświęcona analizie całego lekturowego dorobku Krasińskiego, ciesząca się dużym powodzeniem, o czym świadczy przygotowanie drugiego, rozszerzonego wydania .
Na koniec tego przeglądu serii pomocy literackich wypada przywołać jeszcze jedną inicjatywę wydawniczą. Jest to łódzka „Książnica Krytyk Literackich”, wydająca w latach 1928-1934 komentarze do dzieł wybitnych pisarzy – od Kochanowskiego po Reymonta. Utworami Krasińskiego zajął się Edward Marwicki, przygotowując komentarze do
i natomiast Kazimierz Świątkowski opracował
Obaj komentatorzy wypełnili założenia serii, podając dokładną treść utworów, ich genezę, charakteryzując główne postacie, omawiając także idee dzieł i wreszcie – poświęcając
uwagę kompozycji i co sprowadzało
się do krótkiej informacji na temat języka i stylu .