Aizawa i Hisato Imada, a także Teatr „Eventual”, Teatr „Czego Nigdy”, Teatr Psychodelli Absolutnej.
Projekcje filmowe mogły zaistnieć dzięki przestrzeni Muzeum Ziemi Zbąszyńskiej i Regionu Kozła, które stało się nową przestrzenią wyko-rzystywaną od tego roku przez artystów Experymentu, podobnie jak przestrzeń nieczyn-nego holu dworca PKP, która posłużyła do realizacji finałowej pracy.
2005
Pod hasłem „Panta Rei” artyści z całego świata spotkali się w Zbąszyniu podczas Międzynaro-dowych Spotkań Artystycznych Experyment 2005.
Harmonogram festiwalu rozrósł się pod względem dziedzin sztuki i gatunków, które zaproponowano publiczności. Widzowie mogli zobaczyć w ciągu sześciu dni spektakle teatralne, instalacje inter-aktywne oraz koncerty. Poszukiwanie poprzez
„experymentowanie” zadziałało na wszystkich obszarach sztuki. Wydarzenie zrecenzował „Dzień Wolsztyński”:
„Wszyscy chcący wziąć w niej udział nie mogą liczyć na nagrody czy honoraria ani zwrot kosztów podróży. Mimo to, co roku do Zbąszynia ściągają
coraz liczniejsze grupy artystów, niekiedy z bardzo odległych stron Świata, jak np. przybywający od trzech lat Japończycy. Obsługą logistyczną przed-sięwzięcia zajmuje się liczna grupa młodzieży z miejscowego liceum i gimnazjum. Wolontariusze podzieleni na grupy realizują bardzo odpowie-dzialne zadania, od pomocy przy przygotowaniu posiłków po obsługę techniczną spotkań. – Na tym polega Experyment – mówi Ireneusz Solarek jeden z głównych organizatorów. – Nie ma on żadnych cech komercyjności i tak pozostanie. Nikt nie dostaje tu wynagrodzeń, wszystko dzieje się z potrzeby tworzenia i dzielenia się tym z innymi”.
(„Dzień Wolsztyński” z 19 lipca 2005) 2006
Experyment w roku 2006 otworzył koncert zespołu Żywiołak. Organizatorzy postanowili tym razem zwrócić się także z propozycją do nieco młodszej widowni, proponując pokazy filmów z 29th Clermont Ferrand Short Film Festival.
Dojrzalsza widownia natomiast mogła zobaczyć między innymi gombrowiczowską Iwonę księżniczkę Burgunda w interpretacji Polskiego Teatru w Moskwie, Chips of peace duetu Centrala
Rybna czy przedstawienie zatytułowane Latająca świnia Teatru Nie ma. Gospodarze, czyli Teatr S zaprezentował festiwalowej publiczności spektakl zatytułowany Tkliwość. Pechowy okazał się wieczór finałowy tegoż Experymentu, ponieważ zaplano-wane w plenerze wydarzenie nie powiodło się z powodu deszczu.
2007
Ślad – to tytuł Experymentu, który odbył się w dniach od 8 do 15 lipca 2007 roku. W przestrzeni miasta po raz kolejny zagościli artyści z całego świata. Wystąpił Teatr–laboratorium Alma Alter z Bułgarii, Teatr Polski w Moskwie, Teatr „To tylko My”, Teatr Mist, Teatr Powsinogi, a także Teatr S.
Poza teatralnymi spektaklami mogliśmy zobaczyć wiele prac indywidualnych z dziedzin plastycznych, multimedialnych, a także wysłuchać koncertów muzycznych.
2008
Rok 2008 stanowił propozycję repertuarową bogatą pod względem muzycznym. Zbąszyńskiej publiczności zaprezentowała się Szkoła Muzyczna
z Poznania, Big Band, Tuńczyk, Yannick Franck, Phil Maggi, Samshabati czy KakofoNIKT. Na scenach teatralnych mogliśmy zobaczyć po raz kolejny prace Centrali Rybnej, Almy Alter, Grupy S. Po raz pierwszy zawitał do Zbąszynia poznański Teatr Usta Usta. Przestrzeń starej części Dworca Ko-lejowego, Baszty i Muzeum posłużyła wystawom plastycznym i wernisażom.
2009
Temat widzialne – niewidzialne w 2009 roku skupił w Zbąszyniu po raz kolejny artystów poszukujących poprzez przekraczanie granic gatunkowych, zmienianie znaczeń i funkcjonal-ności przedmiotów czy przestrzeni codziennego użytku.
2010
W roku 2010 pojawiła się idea zamknięcia jed-nego z etapów Experymentu i postawienia go w odrobinę innym świetle. Dziesięcioletni staż zaowocował wieloma kontaktami, opiniami pro-fesjonalistów i amatorów, artystów oraz widzów, które organizatorzy wykorzystują, by Experyment nie utracił charakteru twórczych poszukiwań.
Galeria Stara Winiarnia w Zielonej Górze, Zapis, 2006
XI Międzynarodowe Spotkania Artystyczne Experyment w Zbąszyniu, instalacja przestrzenie antagonistyczne, 2011
Międzynarodowe Biennale Sztuki Nowoczesnej w Taszkiencie, instalacja Inne Przestrzenie, 2009
Teraz masz objawiać za pomocą ruchu rzeczy niewidzialne, dostrzegane dzięki oczom, lecz nie bezpośrednio oczyma […].
Edward Gordon Craig Artystom teatru przyszłości
Nietrudno udowodnić potężną siłę sprawczą słowa w kulturze. Logos stworzył człowieka, stając się jednocześnie narzędziem używanym w określaniu wszystkiego, co ludziom towarzyszy, od przedmiotów materialnych po abstrakcyjne opisy odczuć zmysłowych. Słowo stało się medium posiadającym zdolność obcowania zarówno z sa-crum, jak i profanum. Funkcja komunikacyjna pozwoliła mu wkraczać w kolejne etapy rozwoju ludzkości z dużą swobodą i powodzeniem. Kultura ustnego przekazu, kultura piśmienna, druk, radio, telewizja i internet to przełomowe wydarzenia w dziedzinie komunikacji ludzkiej, lecz przede wszystkim to nieodwracalne zmiany zdolności percepcyjnych człowieka. Logos jako znak otwo-rzył swój barwny wachlarz, który w dziedzinie sztuki między innymi wykorzystał teatr. Identyfi-kując się ze słowem poprzez tekst dramatu, w drugiej połowie XX wieku, postanowił od niego uciec w tekst inscenizacji – obrazy, barwy, dźwięki.
Zdefiniowany przez Hansa-Thiesa Lahmanna teatr postdramatyczny, choć ciągle wywołuje wiele
burzliwych dyskusji, okazuje się pomocny w spoj-rzeniu na kształtowanie percepcji widza i defi-niowanie jego roli we współczesnym teatrze.
Interdyscyplinarne podejście do teatru jest więc tak oczywiste, jak jego wielopłaszczyznowość i materialna polifoniczność. Twórczość Teatru S sta-nowi doskonały obraz procesu, w którym widoczne są cechy przynależności do teatru postdramaty-cznego, jak i podejmowanie problemu percepcji sztuki poprzez wielką nieobecność logosu; nie-obecność, która przeistacza się w istnienie poprzez współudział widza.
Doświadczenie sztuki proponowane przez reżysera Teatru S, Ireneusza Solarka, prowokuje odbiorcę do stawiania pytań dwojakiego rodzaju.
W pierwszej kolejności są to kwestie dotyczące kondycji ludzkiego ciała w sztuce, dalej natomiast pytania o zależności pomiędzy ciałem a czasoprze-strzenią. Wydaje się, że w tym wypadku zakła-dana obecność logosu powinna znaleźć swoje źródło w ożywionym ciele aktora, postaci czy bo-hatera, niezależnie jaką terminologią i jakim nazewnictwem się tutaj posłużymy. Jest jednak inaczej, ponieważ słowo nie utożsamia się jedno-znacznie z materią ożywioną. Ciało definiowane w spektaklach Teatru S ukazywane jest w procesie stopniowego zatracania swojej pierwotnej skamie-niałości. Wyraźnie można zauważyć to w późnych sztukach Tkliwość, Trzy stany skupienia czy Terra Mateusz Basiński