procedury karnej). Istotą immunitetu formalnego jest wyłączenie możliwości prowadzenia
postępowania karnego przeciwko posłowi. Ma charakter nietrwały – wygasa wraz z wygaśnięciem mandatu. Ma charakter względny, tzn może zostać uchylony.
Dwie formy uchylenia immunitetu:
wyrażenie zgody przez zainteresowanego posła
uchylenie na mocy uchwały Sejmu.
104. Odpowiedzialność konstytucyjna posła i senatora.
Odpowiedzialność posłów i senatorów – ulega istotnemu ograniczeniu z uwagi na instytucję immunitetu.
W zakresie nie objętym immunitetem ponoszą oni natomiast odpowiedzialność cywilną, pracowniczą, zawodową czy dyscyplinarną, tak jak wszyscy obywatele.
Posłowie / Senatorowie nie ponoszą prawnej odpowiedzialności ani przed swoimi wyborcami, ani przed swoim ugrupowaniem politycznym czy też parlamentem jako takim. (Nie można ich więc odwołać przed upływem kadencji, ani pozbawić mandatu uchwałą Izby).
Jedynym wyjątkiem jest możliwość pozbawienia mandatu na podstawie orzeczenia Trybunału Stanu, w przypadku naruszenia zakazów.
Natomiast za działalność parlamentarną i związaną z wykonywaniem mandatu posłowie i senatorowie podlegają odpowiedzialności przed Sejmem.
Regulamin Sejmu precyzuje procedurę tzw. odpowiedzialności regulaminowej posłów.
W przypadku, gdy poseł, senator nie wykonuje swych obowiązków lub zachowuje się w sposób nie odpowiadający godności posła, wówczas Prezydium Sejmu lub Komisja Regulaminowa i Komisja Spraw Poselskich mogą zwrócić uwagę, udzielić mu upomnienia lub nagany.
Nieusprawiedliwiona nieobecność na posiedzeniach powoduje też obniżenie uposażenia i diety poselskiej.
105. Organizacje posłów w Sejmie i senatorów w Senacie.
Formami politycznej organizacji posłów i senatorów są kluby, koła lub zespoły poselskie / senatorskie; dopuszczalne jest też tworzenie klubów, kół lub zespołów wspólnych.
Prawo ich tworzenia wynika z ogólnej wolności działania partii politycznych, co gwarantuje Konstytucja.
Kluby i koła muszą być zorganizowane na zasadzie politycznej – co ozn., że muszą grupować członków o określonej orientacji politycznej.
Może to być przynależność do jednej partii politycznej, nie jest to jednak wymaganiem koniecznym.
Dla zorganizowania klubu wymagana jest liczba co najmniej 15 posłów, bądź 7 senatorów.
W przypadku, gdy dane ugrupowanie, czy orientacja ma mniej reprezentantów, może zorganizować tylko koło poselskie, bądź senatorskie.
Kluby mają przyznane uprzywilejowane stanowisko w izbie: są one z mocy prawa reprezentowane w Konwencie seniorów, a z mocy zwyczaju parlamentarnego – w składzie Prezydium Izby.
Rolą klubów i kół jest stworzenie politycznych przesłanek funkcjonowania Izby i podejmowania przez nią aktów i rozstrzygnięć.
Wewnętrzna organizacja klubów i kół zależy przede wszystkim od ich liczebności.
W klubie mogą też powstawać wewnętrzne koła, zespoły.
106. Zasada dwuizbowości.
W przeważającej części większości państw współczesnego świata parlament ma strukturę złożoną – z reguły składa się z 2 izb.
Dwuizbowość to nie tylko złożona struktura parlamentu, ale również wzajemne relacje i podział kompetencji.
W tradycji polskiej typowe było nadanie parlamentowi struktury dwuizbowej. Konstytucja przewidziała istnienie Sejmu i Senatu; Sejmowi przyznała pozycję izby znacznie silniejszej.
Za dwuizbowość należy uznać ciało ustawodawcze, złożone z 2 izb; w drugim znaczeniu zaś sytuację, gdy dwa organy o charakterze przedstawicielskim uznane są w Konstytucji za organy sprawujące w państwie władzę ustawodawczą.
Izby parlamentu mogą być równouprawnione; do podjęcia decyzji państwowych potrzebna jest wówczas zgoda obu izb i ich jednorodne działanie.
Konstytucja z 02.IV.1997 r nie przyjęła zasady równouprawnienia izb. Pozycja Sejmu jest znacznie silniejsza.
Wprawdzie władza ustawodawcza jest powierzona Sejmowi i Senatowi, to sprawowanie kontroli nad działalnością rządu jest wyłączną domeną Sejmu.
Kompetencje Senatu w zasadzie ograniczają się do udziału w ustawodawstwie, przy czym Sejm może narzucić Senatowi swoje stanowisko.
Ponadto Senat uczestniczy w powoływaniu niektórych organów państwowych: Prezesa NIK, RPO itp.
Sam byt Senatu jest uzależniony od losów Sejmu. Wprawdzie izby te są powoływane na 4-letnią kadencję, ale może ona ulec skróceniu. Rozwiązanie Sejmu powoduje wówczas rozwiązanie Senatu.
107. Skrócenie kadencji Sejmu.
Konstytucja dopuszcza taką możliwość, choć wiąże się to ze szczególnymi wymaganiami.
Skrócenie kadencji może nastąpić z zastosowaniem dwóch procedur:
1) Może ono wynikać z własnej decyzji Sejmu, tzw samorozwiązalnie.
Uchwałę taką sejm może(musi) podjąć większością co najmniej 2/3 głosów ustawowej liczby posłów (307). Uchwała taka może być podjęta w każdym czasie i z każdego powodu, jedynym wyjątkiem jest zakaz skrócenia kadencji w okresie obowiązywania jednego ze stanów nadzwyczajnych i w okresie 90 dni po jego zakończeniu.
Pełna decyzja w sprawie samorozwiązania należy do Sejmu, mimo, że oznacza to także zakończenie kadencji Senatu.
2) Skrócenie kadencji może nastąpić mocą decyzji Prezydenta.
W obecnym stanie prawnym rozwiązanie Sejmu może nastąpić tylko w dwóch przypadkach:
Obligatoryjnie – w procesie tworzenia rządu – w razie niezdolności Sejmu do wyrażenia wotum zaufania rządowi powołanemu przez Prezydenta
Fakultatywnie – w procesie uchwalania ustawy budżetowej – w razie niezdolności izb do jej przyjęcia w okresie 4 m-cy (przez Sejm).
Konstytucja nie stwarza natomiast Prezydentowi żadnej innej możliwości rozwiązania Sejmu.
(Dopóki w Sejmie istnieje większość zdolna do wyłonienia lub poparcia rządu oraz do terminowego uchwalenia ustawy budżetowej.
108. Struktura wewnętrzna Sejmu.
Każdy parlament jest ciałem na tyle skomplikowanym, że może funkcjonować tylko w oparciu o sformalizowaną strukturę organów wewnętrznych.
Powszechnie odróżnia się organy kierownicze:
- Marszałka Sejmu (Senatu) – Prezydium Sejmu (Senatu),
- A także szczególny organ polityczno-doradczy Konwent Seniorów.
Oraz organy pomocnicze Sejmu, czy Senatu:
- komisje sejmowe (senackie)
- powołuje się też sekretarzy Sejmu (Senatu).
Organy kierownicze Sejmu (Senatu):
1). Marszałek Sejmu (Senatu) – jest wybierany przez Sejm z grona posłów na pierwszym posiedzeniu Sejmu. Marszałkowi przysługuje szereg kompetencji:
-reprezentuje Sejm na zewnątrz, -zwołuje posiedzenia Sejmu,
-przewodniczy posiedzeniom Sejmu, -kieruje pracami Prezydium Sejmu, -strzeże praw Sejmu,
-administruje działalność Sejmu.
(Oprócz tego Marszałek Sejmu jest przewodniczącym Zgromadzenia Narodowego; sprawuje zastępstwa Prezydenta RP, gdy ten nie jest w stanie sprawować urzędu; oraz zarządza wybory prezydenckie – to sytuuje go w bezsporny sposób jako drugą osobę w Państwie).
2). Wicemarszałkowie Sejmu – są członkami Prezydium Sejmu i Konwentu Seniorów oraz zastępcami Marszałka w zakresie jego wewnątrz-sejmowych zadań;
Natomiast marszałkowi Senatu przypada zastępstwo za Marszałka Sejmu w odniesieniu do jego kompetencji.
3). Prezydium Sejmu (Senatu) – składa się z Marszałka i wicemarszałków; jest organem kolegialnym, reprezentującym najważniejsze ugrupowanie polityczne Sejmu.
Zadania Prezydium:
-kieruje pracami Sejmu, -ustala plan prac Sejmu,
-koordynuje działaniami organów Sejmu,
-opiniuje zgodność z prawem projektów ustaw bądź uchwał.
4). Konwent Seniorów – jest organem zapewniającym współdziałanie klubów w sprawach związanych z działalnością i tokiem prac sejmowych.
(A więc jest to organ polityczny, w ramach którego zapadają najważniejsze ustalenia dotyczące funkcjonowania Sejmu).
Skład Konwentu obejmuje:
-Marszałka, -wicemarszałków Sejmu,
-przewodniczących i wiceprzewodniczących klubów poselskich, -przedstawicieli porozumień liczących co naj. 15 posłów, -przedstawicieli kół parlamentarnych.
Konwent jest tylko organem doradczym wobec Prezydium Sejmu. W ramach Konwentu omawia się wszystkie podstawowe kwestie z posiedzeń Sejmu oraz związane ze składem jego organów.
Organy pomocnicze Sejmu czy Senatu:
1). Komisje Sejmowe – są wyspecjalizowanymi organami wew Sejmu (dalej z pyt. 140 i 153).
2). Sekretarze sejmu – są to posłowie (w liczbie 20) wybierani przez Sejm. Prowadzą listę mówców, przyjmują wystąpienia posłów, obliczają głosy.
109. Struktura wewnętrzna Senatu.
Jest ona analogiczna do struktury wewnętrznej Sejmu. Także w Senacie istnieją: Marszałek, wicemarszałkowie i komisje, jak również Prezydium i Konwent Seniorów.
Struktura, sposób powoływania oraz zakres zadań i kompetencji organów Senatu w zasadzie nie odbiegają od rozwiązań przyjętych w Sejmie.
Są jednak 3 istotne różnice:
1) Senat jest organem mniejszym (tylko 100-osobowym) 2) Odmienny jest zakres – funkcji Senatu,
3) Przepisy konstytucyjne wymagają, by niektóre akty Senatu były podejmowane w ramach ściśle wyznaczonych terminów (a więc odmienne tempo prac Senatu).
Do istotniejszych różnic należy również:
1) określenie liczby wicemarszałków Senatu (jest ich 3) w regulaminie Senatu,
2) odmienna struktura komisji stałych (regulamin przewiduje istnienie 14 komisji, w tym 2 o charakterze funkcjonalnym: Ustawodawcza oraz Regulaminowa i spraw Senatorskich), 3) brak możliwości powołania w Senacie komisji śledczej.
110. Rodzaje i struktura komisji sejmowych.
Komisje Sejmowe – są wyspecjalizowanymi organami wewnętrznymi sejmu – są organami pomocniczymi.
Komisje sejmowe obradują na posiedzeniach, przygotowując akty i rozstrzygnięcia, które są następnie podejmowane przez Sejm, a same nie dysponują możliwością ich podejmowania.
W pracach komisji uczestniczą w sposób stały eksperci.
Konstytucja rozróżnia komisje:
stałe,
nadzwyczajne.
Komisje stałe – to komisje, których utworzenie przewiduje regulamin Sejmu. Tym samym Sejm ma obowiązek je utworzyć, a istnieją one przez okres całej kadencji.
Regulamin przewiduje obecnie utworzenie 27 komisji stałych: resortowych i funkcjonalnych.
Komisje resortowe (jest ich 20) to np.: Komisja Obrony narodowej, Komisja Spraw Zagranicznych, Komisja Administracji, Komisja Spraw Wewnętrznych.
Są również inne komisje jak: Integracji Europejskiej, Samorządu Terytorialnego.
Komisje funkcjonalne: Komisja Odpowiedzialności Konstytucyjnej, Komisja Regulaminowa i Spraw Poselskich, Komisja Etyki Poselskiej.
Komisje nadzwyczajne – to komisje, które tworzone są przez Sejm doraźnie, dla zajęcia się określoną sprawą. Sejm określa cel, zasady i tryb działania komisji; po wykonaniu zadania – komisje te zostają rozwiązane.
Przykładem takiej komisji jest Komisja Śledcza.
Komisje Sejmowe mogą składać się wyłącznie z posłów. Skład osobowy poszczególnych komisji jest wybierany przez Sejm na wniosek Prezydium Sejmu, po zaciągnięciu opinii Konwentu Seniorów.
Pracami komisji kieruje jej prezydium, wybierane przez samą komisję.
Komisje mogą też powoływać ze swego składu podkomisje o stałym lub nadzwyczajnym charakterze.
111. Komisje śledcze Sejmu
Komisja śledcza – to komisja powołana przez Sejm o szczególnych uprawnieniach, jest ona tworzona doraźnie.
Komisję śledczą powołuje Sejm, gdy zajdzie taka potrzeba. Tym samym skład Komisji zawsze będzie odzwierciedlać układ sił w Sejmie, czyli opozycja pozostawać w niej będzie w mniejszości.
Komisja śledcza jest powoływana do zbadania określonej sprawy (zwykle na tle afery lub skandalu o znacznym ciężarze gatunkowym), a tryb działania Komisji określa ustawa.
Art. 110 ust Konstytucyjnej rozróżnia komisje stałe i komisje nadzwyczajne.
Komisje stałe – to komisje, których utworzenie przewiduje regulamin Sejmu. Tym samym Sejm ma obowiązek je utworzyć, a istnieją one przez okres całej kadencji.
Regulamin przewiduje obecnie utworzenie 27 komisji stałych: resortowych i funkcjonalnych.
Komisje sejmowe, w tym także komisje śledcze mogą być tworzone tylko w ramach kompetencji wykonywanych przez Sejm.
Komisje sejmowe mogą składać się wyłącznie z posłów.
Najczęściej mamy do czynienia z 2 komisjami nadzwyczajnymi:
a) ds. rozpatrzenia projektu ustawy, b) ds. rozpatrzenia określonej sprawy.
112 Funkcja ustrojodawcza Sejmu i Senatu
Tradycyjna klasyfikacja funkcji parlamentu opiera się na rozróżnianiu funkcji ustawodawczej i f.
kontrolnej.
O ile podmiotami f .ustawodawczej są zarówno Sejm ja i Senat, to f. kontrolna została powiązana tylko z Sejmem.
W ramach f. ustawodawczej wyróżnić możemy tzw. f. ustrojodawczą- a więc stanowienie norm konstytucyjnych oraz f. ustawodawczą polegającą na stanowieniu ustaw zwykłych.
W Polsce obie te f. skupione są w rękach parlamentu, choć wykonywane są w różnej procedurze.
Tylko wyjątkowo wykonywanie f. ustrojodawczej rozumiane jako wprowadzenie poprawek do obowiązującej Konstytucji, może dodatkowo wymagać formy referendum
Ustawa jest aktem parlamentu- stwierdzenie to ozn., że w jej dochodzeniu do skutku musza zawsze brać udział obie Izby Parlamentu.
Dochodzenie do skutku ustawy jest procesem o szczególnej procedurze zw. trybem ustawodawczym, - jest to całokształt parlamentarnych i pozaparlamentarnych etapów dochodzenia ustawy do skutku.
Wyróżnić tu należy:
Inicjatywę ustawodawcza
Rozpatrzenie projektu ustawy prze sejm i ewentualnie jej uchwalenie
Rozpatrzenie ustawy przez Senat i ewentualnie uchwalenie poprawek, uchwalenie odrzucenia ustawy w całosci lub tez uchwalenie bez poprawek
Rozpatrzenie przez Sejm uchwały Senatu Podpisanie ustawy przez Prezydenta Ogłoszenie ustawy w Dz. Ustaw
113. Prawo inicjatywy ustawodawczej i inicjatywy w sprawie zmiany Konstytucji w RP.
Prawo inicjatywy ustawodawczej przysługuje posłom, Senatowi, Prezydentowi RP i Radzie Ministrów.
Zanim dojdzie do wykonania inicjatywy ustawodawczej, musi zostać opracowany projekt ustawy, który musi zawierać:
-uzasadnienie,
-potrzebę i cel wydania ustawy,
-stan rzeczy w dziedzinie, która ma być unormowana,
-różnice między dotychczasowym, a projektowanym stanem prawnym, -przewidywane skutki społeczne, gospodarcze i prawne,
-założenia podstawowych aktów wykonawczych.
- Następnie Sejm rozpatruje projekt ustawy i ewentualnie uchwala ustawę.
- Ustawę rozpatruje Senat i ewentualnie – uchwala poprawki lub uchyla odrzucenie ustawy w całości, może też podjąć uchwałę o przyjęciu ustawy w całości.
- Następnie Sejm rozpatruje uchwałę Senatu, może odrzucić zarówno poszczególne poprawki, jak i wniosek Senatu o odrzucenie ustawy.
- Prezydent podpisuje ustawę w terminie 21 dni lub 7 dni – w przypadku ustaw uchwalonych w trybie pilnym, jak również ustawy budżetowej.
- Aby ustawa weszła w życie – należy ja już tylko ogłosić w Dz. Ustaw – przez Prezesa RM w terminie 14 dni.
Inicjatywa wniesienia projektu ustawy o zmianie Konstytucji przysługuje grupie obejmującej 1/5 ustawowej liczby posłów (tj. 92), Senatowi lub Prezydentowi RP – nie ma jej więc Rada Ministrów i obywatele.
Zmiana Konstytucji następuje więc w drodze ustawy, uchwalanej przez Sejm w jednakowym brzmieniu, i następnie w terminie nie dłuższym niż 60 dni, przez Senat.
Ustawę o zmianie Konstytucji uchwala Sejm większością 2/3 głosów. Marszałek Sejmu przedstawia Prezydentowi RP ustawę do podpisu. Po podpisaniu Prezydent zarządza ogłoszenie jej w Dz. Ustaw.
114. Procedura zmiany Konstytucji RP.
Art. 235.
1). Projekt ustawy o zmianie Konstytucji może przedłożyć co najmniej 1/5 ustawowej liczby posłów, Senat lub Prezydent RP.
2). Zmiana Konstytucji następuje w drodze ustawy uchwalonej w jednakowym brzmieniu przez Sejm i następnie w terminie nie dłuższym niż 60dni, przez Senat.
3). Pierwsze czytanie projektu ustawy o zmianie Konstytucji może odbyć się nie wcześniej niż 30 dnia od dnia przedłożenia Sejmowi projektu ustawy.
4). Ustawę o zmianie Konstytucji uchwala Sejm większością co najmniej 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów oraz Senat bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby senatorów.
5). Uchwalenie przez Sejm ustawy zmieniającej przepisy rozdziałów I, II lub XII Konstytucji może odbyć się nie wcześniej niż 60 dnia po pierwszym czytaniu projektu tej ustawy.
6). Jeżeli ustawa o zmianie Konstytucji dotyczy przepisów rozdziałów I, II lub XII, podmioty określone w ust 1 mogą zażądać, w terminie 45 dni od dnia uchwalenia ustawy przez Senat -przeprowadzenia referendum zatwierdzającego.
Z wnioskiem w tej sprawie podmioty te zwracają się do Marszałka Sejmu, który zarządza niezwłocznie przeprowadzenie referendum w ciągu 60 dni od dnia złożenia wniosku.
Zmiana zostaje przyjęta, jeżeli za tą zmianą opowiadała się większość głosujących.
7). Po zakończeniu postępowania określonego w ust 4 i 6 Marszałek Sejmu przedstawia Prezydentowi RP uchwaloną ustawę do podpisu.
Prezydent podpisuje ustawę w ciągu 21 dni od dnia przedstawienia i zarządza jej ogłoszenie w Dzienniku Ustaw RP.
115. Tryb postępowania ustawodawczego.
Tryb ustawodawczy – jest to całokształt parlamentarnych i pozaparlamentarnych etapów dochodzenia ustawy do skutku. Wyróżnić tu należy:
1). Inicjatywę ustawodawczą – która przysługuje posłom, Senatowi, Prezydentowi RP i Radzie Ministrów.
Zanim dojdzie do wykonania inicjatywy ustawodawczej musi zostać opracowany projekt ustawy – Sejm rozpatruje ten projekt w 4 czytaniach, możliwe jest również prawo wniesienia poprawek do projektu ustawy – przysługuje ono wnioskodawcy projektu, posłom i radzie Ministrów.
2). Rozpatrzenie projektu ustawy przez Sejm – /i ewentualnie uchwalenie ustawy/ - Sejm rozpatruje ten projekt w 4 czytaniach, możliwe jest również prawo wniesienia poprawek do projektu ustawy – przysługuje ono wnioskodawcy projektu, posłom i radzie Ministrów.
3). Rozpatrzenie ustawy przez Senat i ewentualnie – uchwalenie poprawek lub uchwalenie odrzucenia ustawy w całości (ma na to 30 dni).
Senat może podjąć uchwałę o przyjęciu ustawy bez poprawek – co pozwala na natychmiastowe przekazanie ustawy Prezydentowi (bez upływu 30 dni).
4). Rozpatrzenie przez Sejm uchwały Senatu – Sejm może odrzucić zarówno poszczególne poprawki Senatu jak i wniosek o odrzucenie ustawy.
Taka uchwała Sejmu musi być podjęta bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów – jeżeli takiej zabraknie to propozycję Senatu uznaje się za przyjętą.
5). Podpisanie ustawy przez Prezydenta – Prezydentowi przysługuje zastosowanie weta ustawowego, czyli przekazanie ustawy Sejmowi do ponownego rozpatrzenia, jak również Prezydent może wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie zgodności ustawy z Konstytucją.
Podpisanie ustawy następuje w terminie 21 dni od dnia jej przedstawienia przez Marszałka Sejmu, lub w terminie 7 dni w przypadku ustawy budżetowej, lub ustaw uchwalonych w trybie pilnym.
6). Ogłoszenie ustawy w Dzienniku Ustaw – jest warunkiem wejścia ustawy w życie. Następuje to 14 dnia po dniu ogłoszenia ustawy przez Premiera.
116. Funkcja kontrolna Sejmu wobec RM.
Kontrolne działania parlamentu muszą być zawsze rozpatrywane w 2 płaszczyznach:
- prawnej, - politycznej.
Na płaszczyźnie prawnej – rodzą się po stronie adresatów skutki proceduralne (obowiązek udzielenia informacji, zajęcia stanowiska)
Na płaszczyźnie politycznej – mogą one mieć bardziej imperatywne skutki.
Konstytucja powierza wykonywanie funkcji kontrolnej wyłącznie Sejmowi, wiążę tę funkcję przede wszystkim z działalnością Rady Ministrów i dopuszcza jej sprawowanie tylko w zakresie określonym przepisami Konstytucji i ustaw.
Należy odróżnić podstawowe instrumenty kontroli sejmowej oraz szczegółowe procedury kontrolne.
Podstawowym instrumentem kontroli sejmowej jest prawo żądania informacji – regulamin Sejmu odnosi je do ministrów, kierowników naczelnych organów administracji rządowej oraz kierowników innych urzędów i instytucji państwowych, zobowiązując ich do:
przedstawienia sprawozdań
udzielania informacji
uczestniczenia w posiedzeniach komisji.
Prawo żądania wysłuchania – przyjmuje na szczeblu komisji sejmowych postać dezyderatów i opinii.
Dezyderat – uchwała komisji, zawierająca postulaty w określonej sprawie, kierowana do Rady Ministrów, poszczególnych jej członków, prezesa NIK, prezesa NBP oraz Głównego Inspektora Pracy.
Adresat dezyderatu musi zająć stanowisko w terminie 30 dni.
W realizacji funkcji kontrolnej sejmu, jak gdyby pomocnikiem jest NIK – jako organ stale współdziałający z sejmem.
117. Konstruktywne wotum nieufności.
Konstruktywne wotum nieufności funkcjonuje od 92 r., nawiązuje do rozwiązań niemieckiej ustawy zasadniczej z 1949 r.
W podstawie przyjętej przez art. 158 Konstytucji ozn, że jedyną drogą wyrażenia rządowi wotum nieufności jest jednoczesne dokonanie wyboru nowego premiera.
W ten sposób Sejm realizując ideę parlamentaryzmu znacjonalizowanego, może obalić RM jedynie pod warunkiem, iż uformuje się w niej nowa większość pozytywna zdolna do wyłonienia nowego gabinetu.
Procedura wyrażania wotum nieufności RM jest poddana ścisłym rygorom formalnym.
Wniosek w tej sprawie może zostać złożony tylko przez grupę posłów liczącą co najmniej 46 sygnatariuszy, a złożonego podpisu nie można już wycofać.
Wniosek musi zawierać nazwisko kandydata na nowego premiera.
Konstytucja z 1997 r. dopuszcza procedurę wotum nieufności wobec rządu tylko w jednej konstruktywnej formie. Nie ma możliwości złożenia wniosku o zwykłe wotum nieufności tzn bez wskazania kandydatury nowego premiera.
Pomiędzy zgłoszeniem wniosku a poddaniem go pod głosowanie musi upłynąć 7 dni.
Możliwe jest zgłoszenie kilku wniosków o wotum nieufności. Dla przyjęcia wniosku musi głosować większość ustawowej liczby posłów - 460; a „za” musi się opowiedzieć 231.
Jeżeli wniosek uzyska wymaganą większość, to Prezes RM jest zobowiązany do złożenia dymisji, a Prezydent musi tę dymisję przyjąć…
118. Funkcja Sejmu w kierowaniu polityką wewnętrzną i zagraniczną państwa.
I. Sejm ma wpływ na powoływania i dymisje rządu oraz poszczególnych jej członków. Ma możliwość wglądu w działania rządu i administracji. Musi dokonywać samodzielnego ustalenia stanu faktycznego funkcjonowania rządu, ministrów i podległych im podmiotów.
II. Sejm ma też prawo żądania obecności ministrów i innych przedstawicieli administracji