Jas³o

Miasto powiat. Parafia w miejscu.

Dawne nazwy: Jasiel, Jassiel, Jessel, Jaszel, Jaszlyo. Pierwotnie wieœ mia³a nale¿eæ do Miko³aja z Bo-gorji (D³ugosz, Lib. ben., III, 381), który tê wieœ wraz z kilku innemi przy za³o¿eniu klasztoru Cyster-sów w Koprzywnicy w r. 1185 nada³ temu¿ klasztorowi (tam¿e, I, 377)¹¹⁶. Czêœæ terrytorjum nale¿a³a do cystersów w Koprzywnicy od czasu powstania klasztoru (Potkañski, Sprawa restytucyi, „Rozpr. Akad.

Um. Wydz. hist.-filoz.”, S. II, t. XIV, 157). R. 1262 J. jest jeszcze tylko locus forensis (Kod. dypl.

ma³op. I, 76). R. 1367 Kazimierz W. przenosi wieœ na prawo magdeb. i zak³ada tu miasto (S³own.

geogr.)¹¹⁷. W tym¿e r. uwalnia mieszczan tutejszych od p³acenia c³a w Wojniczu (Kod. dypl. ma³op. III, 208). R. 1368¹¹⁸ Kazimierz W. bierze Jas³o i wieœ Pukarzew¹¹⁹ w drodze zamiany za 2 wsi w Sandomier-skiem, które wszak¿e nale¿¹ nie do króla, tylko do klasztoru Jêdrzejowskiego. Gdy jednak Cystersom koprzywnickim nie uda³o siê obj¹æ tych wsi w posiadanie, r. 1374 dekret s¹du komisarskiego zwraca im Jas³o, lecz mimo to królowa El¿bieta Jas³o zatrzyma³a, a za to da³a im m. Frysztak, Glinik i Kobyle (Potkañski, loco cit., por. Semkowicz, recenzya Potkañskiego, Kwart. hist. 1901, zesz. I, 103). R. 1474 w czasie napadu Wêgrów na Podkarpacie J. zniszczone (D³ugosz Hist. - u Kromera pod r. 1473)¹²⁰. R. 1550 starostwo niegrodowe tutaj nadane zosta³o Joachimowi Lubomirskiemu¹²¹. Zygmunt III wzbroni³

¯ydom mieszkaæ tu i handel prowadziæ. Prawdopodobnie w r. 1655 miasto zajête i spalone przez Szwedów, upada. R. 1683 dotkn¹³ je znów straszny po¿ar; póŸniejsze po¿ary w latach 1755 i 1826. Nie wiadomo, i¿by w Jaœle by³ kiedy zamek, starostowie rezydowali w Krajowicach (S³own. geogr.)¹²².

By³ tu wyrób saletry, zniesiony przez Zygmunta III (S³own. geogr.).

113 To bardzo wa¿na informacja, gdy¿ pozwala ona wyznaczyæ wschodni zasiêg póŸnoœredniowiecznych malowi-de³ patronowych w koœcio³ach drewnianych Podkarpacia. Malowid³a z Harklowej s¹ w chwili obecnej najdalej na wschód wysuniêtym (znanym - choæ niezachowanym) przyk³adem tego typu dekoracji malarskiej. Na temat innych zabytków tego typu zob. M. Kornecki, H. Ma³kiewiczówna, Ma³opolska [w:] J. Domas³owski, A. Kar³owska-Kamzowa, M. Kornecki, H. Ma³kiewiczówna, Gotyckie malarstwo œcienne w Polsce, Poznañ 1984, s. 57-58, il. 48-51, por. tak¿e, P. £opatkiewicz,

Œredniowieczne malarstwo monumentalne Polski po³udniowo-wschodniej. Przegl¹d najwa¿niejszych zabytków [w:]

Malarstwo monumentalne Polski po³udniowo-wschodniej. Rzeszów 1995, s. 22-23 (tam¿e omówione dekoracje patrono-we stropu drewnianego koœcio³a w Binaropatrono-wej i nie zachowane - koœcio³a w Wójtopatrono-wej).

114 Te cenne skrzyd³a (zapewne z pocz¹tku XVI wieku) sp³onê³y zapewne w po¿arze z r. 1894.

115 W latach II wojny œwiatowej z koœcio³a w Harklowej zarekwirowany zosta³ przez Niemców zabytkowy dzwon z 1586 roku z napisem: Jesus Nasarenis Rex Judeorum oraz drugi dzwon pochodz¹cy z XIX wieku, por. M. Matysik, M. Rudnicka, Z. Œwistak, Koœció³ katolicki w Jasielskiem 1939-1945, [w:] Diecezja przemyska w latach 1939-1945 pod red. J. F. Adamskiego, J. Drausa, J. Musia³a i M. Rudnickiej, t. 2, z. 1, Brzozów-Stalowa Wola 1991, s. 213.

116 Z. Wdowiszewski, Ród Bogoriów w wiekach œrednich, „Rocznik Polskiego Towarzystwa Heraldycznego”, t. 9, 1928, s. 5-10, por. tak¿e, Wyrozumski, Pocz¹tki miast w regionie jasielskim, s. 73-75.

117 Sarna, s. 182-183.

118 W rzeczywistoœci sta³o siê to w roku 1366, zob. A. Kamiñski, Z przesz³oœci Jas³a 1370-1520, [w:] Studia z dziejów Jas³a i powiatu jasielskiego, pod red. J. Garbacika, Kraków 1964, s. 116-118

119 Chodzi tu o wieœ Pukarzew w ziemi sieradzkiej, por. Kodeks dyplomatyczny Ma³opolski, t. III, nr 817, zob.

tak¿e Wyrozumski, op. cit., s. 75; Kamiñski, op. cit., s. 120; Sarna, s. 184.

120 Sarna, s. 186-187.

121 Sarna, s. 187.

122 Dzieje wewnêtrzne Jas³a omawia szeroko Sarna, s. 182-216.

S³ynni mê¿owie: Bart³omiej z Jas³a - prof. uniw. krak. na wydz. teol. (1400-1404). Jakub Swietos³awicz z Jas³a, prof. wydz. filozof. uniw. krak. od r. 1409 (X. Fija³ek, Studia do dziej. uniw. krak. Rozprawy wydz. filol. Ak. Um. XIV, 73-78).

Koœció³ paraf. Wniebowz. N. P. Maryi. Patron cesarz. im. Skarbu pañstwowego

Parafia ju¿ istnia³a w r. 1326 czy 1328 (Theiner, Monumenta Hist. Pol. I, 228 i n.)¹²³. Pierwotny koœció³ mia³ byæ drewniany i spalili go Wêgrzy zapewne w r. 1474. Z muru koœció³ wystawili r. 1440 (?) bracia Stanis³aw Czelanthko schol. sandom. i Miko³aj pleban jasielski h. Cio³ek; Miko³aj Czelanthko r. 1442 by³ kanonikiem przem. Zapewne te¿ przyczynili siê inni, których herby znajduj¹ siê na sklepieniu pres-biterjum koœcio³a obok r. 1479, który mo¿e jest dat¹ zbudowania koœcio³a, a przynajmniej zasklepienia prezbiterjum (Za S³own. geograf., Schemat. dyec. przem.)¹²⁴. Nawa mia³a sufit czy strop drewniany. Po po¿arze r. 1826 odbudowano gmach zniszczony i dano sklepienie nad naw¹, dodaj¹c szkarpy wewnêtrzne jako podpory gurtów (z opisu techn. in¿yniera Angermanna 1899 r). Odnawiano koœció³ ok. r. 1891 i znów 1896 r., przyczem zmieniono przybudowy po stronie po³udniowej nawy¹²⁵.

Plebani. R. 1495 Jakób (Monografia Mogi³y, II, 1401). R. 1508 Jacobus Ryklar de Cracovia (Cod. dipl.

Univ. Crac., IV, 19, 21-25). R. 1529 Joan. de Volborz (Acta Tomic., XI, 230).

(16/3 1891, 22 i 27/9 1896, 28/7 1899)

Budynek murowany, oryentowany, jednonawowy bez wie¿y, na planie gotyckim, dooko³a opiêty szkarpami

¹²⁶

. Plan fig. … . D³ugoœæ zewn. ze szkarpami 38 m. szerokoœæ najw. 17.60 m.

(bez przybudów). Gruboœæ œcian u do³u 1.30 m. Ca³y z ciosu niedbale obrobionego, miejscami wygl¹daj¹cego jak kamieñ ³amany; póŸniej otynkowany, straci³ zewnêtrznie wiele z cech stylo-wych. Po stronie pó³nocnej prezbiteryum zakrystya prostok¹tna, pod³u¿na, mo¿e wspó³czesna budowie koœcio³a. Po stronie po³udniowej nawy przybudowa jakby nawa boczna, ni¿sza, równo-leg³a do osi pod³u¿nej nawy, wzd³u¿ dwóch wschodnich przêse³ nawy, zapewne póŸniejsza.

Dach na g³ównym budynku cynkowy, nowszy, obni¿ony. Z piêknie obrabianego piaskowca s¹ szkarpy, w nowszych czasach gór¹ nadstawione, i reszty dawnego coko³u gotyckiego, gór¹ oprofilowanego, niedba³ej kamieniarskiej roboty. Szkarpy szczuplejsze ku górze, maj¹ odsadzki odznaczane kapnikami kamiennemi, o profilu skromnym gotyckim, takim jak kapnik kordonowy i nowsze nakrycia. Kapnik kordonowy kamienny o profilu gotyckim, zepsuty w czasie

odnowieñ, obiega doko³a œciany i szkarpy zawracaj¹c siê pod k¹tem prostym ku górze pod oknami; przerwany jest tylko po stronie pó³nocnej miêdzy 2g¹ a 3ci¹ szkarp¹,

licz¹c od skoœnej zachodniej. Wybijano tu kiedyœ okno. U fasady zachodniej, która zachowa³a

dopisek o³ówkiem na

123 Wg Kamiñskiego parafia powsta³a ju¿ przed r. 1325, Kamiñski, op. cit, s. 137. Pleban posiada³ jako uposa¿enie - nadany mu w r. 1366 - folwark jedno³anowy, a nadto pobiera³ od parafian dziesiêcinê z 2 ³anów wójtowskich i 1 królew-skiego, ibidem, s. 138; por. tak¿e Sarna, s. 240.

124 Sarna, s. 257, ustala datê zakoñczenia budowy koœcio³a na rok 1479.

125 Widok koœcio³a od strony po³udniowo-zachodniej, jeszcze przed zniszczeniami wojennymi, ukazuje Kamiñ-ski, op. cit., s. 137, ryc. 1.

126 Koœció³ silnie uszkodzony w czasie ostrza³u Jas³a przez Niemców, w jesieni 1944 roku. Sp³onê³y wówczas doszczêtnie dachy i niemal ca³e ruchome wyposa¿enie, zawali³y siê sklepienia (w tym póŸnogotyckie w prezbiterium).

Powa¿nie nadw¹tlone zosta³y mury magistralne œwi¹tyni. Zniszczenia wojenne spowodowa³y równie¿ bezpowrotn¹ utratê œciennych malowide³ z koñca XV wieku. By³ to wielokwaterowy cykl pasyjny, z którego znany jest jedynie frag-ment Ostatniej Wieczerzy, uzupe³niony du¿ych rozmiarów przedstawieniem postaci Boga Ojca, Kornecki, Ma³kiewi-czówna, Ma³opolska…, s. 55-56; £opatkiewicz, Œredniowieczne malarstwo monumentalne…, s. 19. W latach 1946-1956 przeprowadzono g³ówne prace konserwatorskie: za³o¿ono nowe sklepienie w prezbiterium, nawê nakryto betonowym p³askim stropem o podzia³ach imituj¹cych renesansowe kasetony, podniesiono wysokoœæ dachów i zrekon-struowano szczyt zachodni fasady oraz mur ogniowy na styku korpusu nawowego i prezbiterium, ca³oœæ przykryto dachówk¹ ceramiczn¹. Por. J. Ross, Odbudowa gotyckiego koœcio³a w Jaœle, „Ochrona Zabytków”, 1951, nr 3-4, s. 150-162, tam¿e, plan koœcio³a oraz bogata ikonografia zniszczeñ. Por. ten¿e, Zabytki sztuki Jas³a…, op. cit., s. 633-637. Ross, Odbudowa…, op. cit., s. 158, ryc. 133.

najwiêcej autentycznych szczegó³ów i ma wygl¹d gotycki, nad portalem g³ównym za³amuje siê ku górze pod k¹tem prostym (fig. …). Cokó³ po dwóch bokach wejœcia g³ównego zawraca siê pod k¹tem prostym, wzniesiony jednym stopniem doœrodkowo ku górze.

Prezbiteryum wê¿sze od nawy, zamkniête od wschodu po³ow¹ oœmioboku, ze szkarpami na za³amaniach œcian. Po stronie po³udniowej, w naro¿niku przy zejœciu siê prezbiteryum z na-w¹, wciœniêta ³ukowatego rzutu poziomego klatka schodów krêconych do strychu. Okna wszyst-kie maj¹ otwory nowsze, bez obramieñ kamiennych, w prezbiteryum ostro³ukowe, pod³u¿ne, u nawy krótsze, s¹ do³em prostok¹tne, gór¹ zamkniête ³ukiem sp³aszczonym.

Portal wejœcia g³ównego zachodniego ciosowy, ostro³ukowy, niewielkich rozmiarów o obramieniu bogato profilowanym (fig. …)

¹²⁷

.

Wstêpuje siê do portalu g³ównego po kilku stopniach w górê.

Wnêtrze. Wymiary: ca³a d³ugoœæ 32.60 m. prezbi-teryum d³ugoœæ 14.60 m.; szerok. 7.90 m. gruboœæ muru têczy 0.90 m. nawy d³ugoœæ 18.80 m. szerokoœæ 13 m.

Prezbiteryum nakryte sklepieniem gotyckim, szeroko rozpiêtem na ¿ebrach kamiennych. Na zwornikach

skrzy-¿owañ i na ¿ebrach w ich s¹siedztwie, i na konsolach

œciany po³udniowej, z których wyrastaj¹ ¿ebra, s¹

rzeŸ-bione herby, znaki, napisy i data, na dodanym szkicu ponumerowane. Konsole na œcianie pó³-nocnej nowsze, s¹ z liœci gotyckich.

Herby na konsolach zdaje siê gipsowe. (liczby odnosz¹ siê do szkicu planu fig. …) 1. Strzemiê, 2. Gryf, 3. Ogoñczyk, 4. Pobóg, 5. Tr¹by.

dopisek o³ówkiem na

127 Ibidem, s. 159, ryc. 134.

128 Niektóre herby i znaki ze sklepienia prezbiterium ukazuje Ross, ibidem, s. 156-157, ryc. 126-132.

129 Ibidem, s. 162, ryc. 140.

Herby

¹²⁸

na sklepieniu:

6. Cio³ek lub Junosza, 7. IHS, 8. 1479, 9. Znak kamieniarski, 10. Orze³ polski jagielloñski du¿y, 11. Strzemiê, 12. Pilawa, 13. Sreniawa z krzy¿ykiem, 14. Jastrzêbiec ? czy Nowina, 15. Ogoñczyk, 16. Jelita, 17. Ogoñczyk, 18. Ogoñczyk, 19. Topór,

20. Czworodzielny       , 21. Pó³kozic.

Wejœcie z prezbiteryum do klatki schodów krêconych, ma³e kamieniem obramione, na nadpro¿u minusku³¹ gotyck¹: maria

¹²⁹

. Ze zakrystyi na dwór prowadz¹ odrzwia

ka-mienne, ostro³ukowe z faz¹, a w nich drzwi ¿elazne, okute w listwy proste tworz¹ce figury geometryczne, dobrego wykonania.

Pilawa Gryf

Topór Tr¹by

Nad naw¹ sklepienia kapowe, na gurtach niezupe³nie odpowiadaj¹cych miejscom szkarp zewnêtrznych. Tworzy 3 przês³a jednej d³ugoœci i czwarte zachodnie krótsze (w kierunku osi pod³u¿nej licz¹c).

Stalle w prezbiteryum, po obu stronach przy w. o³tarzu, okaza³e, dwurzêdowe, bez przed-piersia przedniego, z drzewa rzeŸbionego i rytowanego, z baldachimem

¹³⁰

. Wiek XVII lub XVIII.

Czêœci tryptyków. W kaplicy na cmentarzu

¹³¹

maj¹ znajdowaæ siê jakieœ stare tryptyki, czy czêœci z tryptyku, zapewne pochodz¹ce z koœcio³a paraf. (Rel. miejscowych ludzi z 17/8 1901 r.).

(T. Sz.) R. 1921 ju¿ ich nie ma.

Ornaty:

1. Gobelinowy taki sam jak w BieŸdziedzy i tej samej fabryki, tylko bez herbu i bez daty

¹³²

(patrz BieŸdziedza).

(T. Sz.) Tego ornatu nie ma r. 1921.

2. Boki z pasa polskiego jedwabnego, z³otem tkanego, kolumna nowa czerwona.

3. Ca³y z tkaniny jedwabnej, z³oto czerwonej, we wzór, wyblak³ej.

4. Zielony adamaszek jedw., z³otem tkane kwiaty na bokach, kolumna „woda” z³oto bia³a.

Kilka innych z tkanin jedwabnych w kwiaty tkane z³otem

¹³³

. Kapy:

1. Z³otog³owowa stara

2. Zielona, adamaszek wschodni w kwiaty bia³e, doko³a obszyta frandzelk¹ ró¿nokolorow¹ jedwabn¹. Kilka starych kap z tkanin jedwabnych.

Puszka na komunikanty, srebrna z³ocona, barokowa, wysoka i du¿a. Nodus przezroczy z³o¿ony z 3 figurek anio³ków wygiêtych jak œlimacznice i dŸwigaj¹cych jak karyatydy. Wœród nich figurka P. Jezusa. Nakrywê zakoñcza korona pod któr¹ wisi go³êbica Ducha œ. Robota bardzo piêkna (by³a na wystawie). Na nodze kartusz z napisem kursyw¹:

Hoc opus cura Rdi Petri Oziêb³owski ecclessiarum collegiatae Tarnowien-sis cantoris, JaslenTarnowien-sis et SzerzynenTarnowien-sis Parochi, factum, Elemosynis

vero eiusdem civis Jaslensis deauratum A.D. 1661

¹³⁴

.

Dzwonnica osobno stoj¹ca w kszta³cie muru wysokiego z 3 otworami na wysokoœci I piêtra. W nich trzy dzwony.

1. Wiêkszy, wys. 0.79 m., œrednica dolna 0.95 m. Kszta³t do³em mocno rozszerzony, wy-giêty. W œrodku wysokoœci p³aszcza ma pas arabeskowy z biegn¹cego motywu renesansowych liœci i owoców.

130 Sp³onê³y doszczêtnie w roku 1944.

131 Kaplicê cmentarn¹ zaczêto budowaæ w roku 1859 a zakoñczono w 1872, Sarna, s. 261.

132 Ornat ten spali³ siê w czasie po¿aru zakrystii w roku 1972, ocala³y fragment (o powierzchni zaledwie kilkunastu decymetrów) przechowywany jest w Muzeum Regionalnym w Jaœle.

133 Dalmatyka z pocz. XVIII w., brokatowa, tkana z³ot¹ nici¹ na ¿ó³tym tle, sp³onê³a w czasie po¿aru zakrystii w roku 1972.

134 Piotr Oziêb³owski by³ proboszczem jasielskim w latach 1661-1670, por. Ross, Zabytki sztuki Jas³a…, op. cit., s. 637, por. tak¿e Sarna, s. 242.

Pod krawêdzi¹ czapki napis kapitalikami jednostajnemi, lichego rysunku obiega jednym wier-szem doko³a:

LAUDA CYMBALUM BENE SONANS DOMINUM IESUS MARIA A.D. 1613

¹³⁵

2. Mniejszy z r. 1823

3. Nowszy, ³adnego odlewu, bez napisu

(T. Sz.) Te dwa ostatnie zabrano w r. 1914 na cele wojenne¹³⁶. Z dawnego opisu.

W o³tarzu obraz staroniemiecki: M. Boska. W nawie g³ownej nagrobek Katarzyny z Jordanów Skrzy-szowskiej +1644. Pod chórem muzycznym data wypisana 1743, odnosi siê zapewne do nawy (£epkow-skiego, noty rêkop. z r. 1852).

Zamiany i przebudowy z nowszych czasów zostawi³y tylko w prezbiteryum œlady pierwotnej budowy.

Na sklepieniu prezbiteryum herby rodzin, które do budowy w r. 1479 siê przyczyni³y: Jordanów, Wolic-kich, TursWolic-kich, KowalewsWolic-kich, Wrzosów, Gamratów, JurkowiecWolic-kich, £agunów, Kamienieckich. Wiele znaków kamieniarskich (Steinotzzeichen) (Z urzêdowego raportu niem. zdaje siê z ok. 1857 r. w posiada-niu ¯egoty Paulego).

Obraz staroniemiecki z o³tarza, na drzewie malowany, rozsypa³ siê niedawno, gdy go wynoszono do restauracyi. Na jego miejscu jest nowy (Z moich zapisek z r. 1891, mówiono to na miejscu podczas mojego pobytu)

¹³⁷

.

Koœció³ drewniany stary sta³ na cmetarzu grzebalnym. W roku 1865 przeniesiono go do Jedlicza na cmentarz

¹³⁸

(Z opowiadañ ludzi miejscowych zapisa³em w czasie mojego pobytu w r. 1899).

Archiwalia. W magistracie przywileje z r. 1697 i póŸniejsze (Z £epkowskiego, notat rêkop. z r. 1852).

Koœció³ i Klasztor Karmelitów

Za³o¿ony prawdopodobnie przed r. 1437 istnia³ tutaj¹³⁹. W kaplicy znajdowa³a siê studnia, któr¹ mia³ b³ogos³awiæ œ. Wojciech id¹c têdy z Wêgier; a tak¿e obraz cudowny N.P. Maryi zwanej „Wêgiersk¹”, do którego przybywa³y wielkie pielgrzymki, zw³aszcza z Wêgier¹⁴⁰. Obraz ten obecnie jest we wsi

135 Sarna, s. 260.

136 Dzwony te wzmiankuje Sarna podaj¹c równie¿ odpisy pe³nych tekstów inskrypcji, Sarna, s. 260-261.

137 Fotografia o³tarza g³ównego z pocz¹tku XX wieku ukazuje obraz Matki Boskiej z Dzieci¹tkiem, jednak nie w typie Hodegetrii. Tak wiêc „nowy”, niezachowany do dziœ obraz, który widzia³ Tomkowicz, nie by³ chyba kopi¹ obrazu gotyckiego.

138 Stoi tam do dzisiaj.

139 Karmelici mieli przybyæ do Jas³a z Wêgier w r. 1404, a fundatorem klasztoru mia³ byæ „dzielny rycerz Zyg-munt” starosta jasielski, Sarna, s. 243. S¹ w tej tradycji niezupe³nie œcis³e echa rzeczywistych dat i osób. Przeor jasielskiego konwentu Karmelitów - Wawrzyniec - ju¿ w r. 1401 „z powodu budowy domów klasztornych za zgod¹ panów rajców” sprzeda³ po³o¿ony w Jaœle ogród mieszczaninowi Miko³ajowi Gomó³ce, por. Kamiñski, op. cit., s. 140.

Karmelici przybyli zatem do Jas³a zapewne jeszcze u schy³ku XIV w. lub w r. 1401. Fundatorem klasztoru by³a zapew-ne rada miejska, która sprawowa³a opiekê nad klasztorem, ibidem. Od pocz¹tku te¿ zakonnicy zaczêli gromadziæ legaty i zapisy w nieruchomoœciach od mieszczan i szlachty. Wœród szlacheckich dobrodziejów klasztoru znalaz³ siê

„dzielny rycerz Zygmunt z Cichawy” - wójt jasielski, który w r. 1419 zapisa³ braciom pó³ ³anu w Jaœle, z obowi¹zkiem odprawiania mszy w intencji ofiarodawcy, ibidem. To zapewne nadanie sta³o siê Ÿród³em tradycji o fundacji klasztoru przez owego Zygmunta. Por. tak¿e S. Cynarski, Ze studiów nad dziejami Karmelitów trzewiczkowych. Klasztor w Jaœle,

„Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagielloñskiego. Prace Historyczne”, z. 101, 1993.

140 W rzeczywistoœci chodzi tu o póŸnogotyck¹ rzeŸbê drewnian¹ Matki Boskiej z Dzieci¹tkiem unoszonej przez Anio³y. Por. £opatkiewicz, Zabytki plastyki gotyckiej…, op. cit., s. 34-36, il. 7, kat. nr 32, tam¿e, s. 99, wczeœniejsza literatura.

Tarnowcu (S³own. geogr.). W XVIII w. klasztor odnowi³ i przy koœciele tym wie¿ê wystawi³, czy podniós³, Stanis³. £êtowski (Ks. K. Fischer, Hist. cudownej statuy). Klasztor zniós³ w r. 1786 cesarz Józef II.

Budynek zosta³ zamieniony w Starostwo¹⁴¹. By³ w Jaœle szpital œ. Ducha z kaplic¹ (S³own. geogr.). Ta kaplica by³a pod tyt. Zwiastowania N.P.M. (Schemat. dyec. przem.), a prebendê Zwiastowania N.P.Maryi ustali³ w r. 1550 Zygmunt I(!) (S³own. geogr.). Studzienkê po zniesieniu koœcio³a i klasztoru zasypano (Raport urzêdowy niem. z ok. r. 1857, w posiadaniu ¯egoty Paulego).

W dokumencie Stanisława Tomkowicza Inwentarz zabytków powiatu jasielskiego (Stron 46-51)