KRYMINOLOGIA RYNKU PRACY
7. Kilka refleksji na temat przestępstw przeciwko prawom pracownika
Przedstawione wyżej negatywne praktyki określam mianem deliktów rynku pracy. Są to najczęściej zachowania pracodawców, które nie powinny być akceptowane, ale które jesteśmy skłonni złożyć na karb trudnej sytuacji ekonomicznej, słabości ludzi czy kryzysu w sferze dobrych obyczajów. Ale na rynku pracy mogą mieć miejsce
także takie zachowania, których negatywna ocena ma również sankcję prawną, są przestępstwem przeciwko prawom osób wykonujących pracę zarobkową, które zostały uregulowane w rozdziale XXVIII kodeksu karnego. Znalazły się tam cztery przestępstwa, które za autorami komentarza do kodeksu karnego można określić jako: naruszenie praw pracowniczych (art. 218 kk), niezgłoszenie do ubezpieczenia społecznego (art. 219 kk), niedopełnienie obowiązków w zakresie BHP (art. 220 kk) oraz ukrywanie wypadków przy pracy i chorób zawodowych (art. 221 kk)66.
Warto przyjrzeć się treści tych przepisów nieco bliżej. Art. 218 § 1 kk penalizuje zachowanie polegające na złośliwym lub uporczywym naruszeniu praw pracownika wynikających ze stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego. Czyn ten zagrożony jest karą grzywny, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat dwóch. Jak wynika z treści przepisu ochronie nie podlegają wszelkie prawa pracow-nika, tylko te, które wynikają ze stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego, a nie z umowy cywilnoprawnej. Jednak w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego67, a także doktryny prawa pracy68, stosunek pracy, określony w art. 22 § 1 kodeksu pracy, doty-czy każdej sytuacji, w której podmiot zatrudniający jest uprawniony do wydawania pracownikowi poleceń. Natomiast to, jaki rodzaj umowy został zawarty pomiędzy stronami, nie ma znaczenia, gdyż liczy się to, że pracownik jest podporządkowany pracodawcy i jest zobowiązany do stosowania się do jego poleceń.
Naruszenie przepisów art. 219 kk może być związane np. z niewypłacaniem wynagrodzenia lub nieodprowadzaniem składek zdrowotnych na rzecz pracownika i może zostać popełnione zarówno przez działanie, jak i zaniechanie69. Podkreślić również należy, że art. 218 kk powiązany jest z przepisami art. 281–283 kodeksu pracy, które również przewidują odpowiedzialność pracodawcy za wykroczenia przeciwko prawom pracownika. Relacja ta polega na tym, że naruszenie przepisów art. 281–283 kodeksu pracy jest wykroczeniem, a jeśli działanie sprawcy jest złośliwe i uporczywe, staje się przestępstwem z art. 218 kk.
Przepisy prawa karnego, które mogą mieć znaczenie z punktu widzenia ochrony istotnych interesów osoby wykonującej pracę zarobkową, znajdują się także w art. 220 i 221 kk. Penalizują one te zachowania pracodawcy, które polegają na tym, że nie zapewnia on pracownikowi bezpiecznych i higienicznych warunków pracy albo ukrywa ważne fakty dotyczące tej sfery, co w konsekwencji może prowadzić do utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pracownika. Postępowanie pra-codawcy stypizowane w art. 220 kk podlega stosunkowo surowej karze pozbawienia wolności do lat trzech, odpowiedzialność na mocy art. 221 kk jest nieco mniejsza. Natomiast przepis art. 220 kk bywa określany przez doktrynę prawa karnego jako 66 A. Wąsek, R. Zawłocki (red.), Kodeks karny. Część szczególna, t. I: Komentarz do artykułów 117–221, C.H. Beck, Warszawa 2010, s. 1376 i n.
67 Wyrok SN z 4.04.2002 r., I PKN 776/00, OSNP 2004 Nr 6, poz. 94.
68 A. Świątkowski, Kodeks pracy. Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2010, s. 106, 107.
„kwalifikowany typ wykroczenia” z art. 283 § 1 kodeksu pracy70. Piszę o tym dlatego, że z przeprowadzonych dotychczas badań na temat pracy przymusowej w Polsce lub pracy Polaków za granicą wynika, że pracodawcy nie przywiązują wagi do za-pewnienia pracownikom bezpiecznych i higienicznych warunków pracy, narażając ich na utratę zdrowia71. Jest to więc zachowanie, które można zaliczyć do istotnych patologii rynku pracy w Polsce.
Twórcy policyjnej statystyki przestępczości stosują nieco inną nomenklaturę niż ta wypracowana w doktrynie72. Przestępstwo opisane w art. 218 kk określane jest jako naruszenie praw pracownika, w art. 219 kk – jako godzenie w interesy pracownika, w art. 220 kk – jako narażenie życia lub zdrowia pracownika na niebez-pieczeństwo, oraz w art. 221 kk – jako niezawiadomienie o wypadku przy pracy73. Taką też terminologię zastosowałem w prezentacji danych statystycznych dotyczącej poszczególnych przestępstw.
Tabela 1. Naruszenie praw pracownika (art. 218, §§ 1–3 kk)
Rok Liczba postępowań wszczętych Liczba przestępstw stwierdzonych
2016 1 061 01 271 2015 950 01 350 2014 993 01 777 2013 1 060 01 803 2012 860 00 820 2011 1 230 02 307 2010 1 613 01 899 2009 1 531 01 602 2008 1 406 01 480 2007 1 738 02 054 2006 2 022 03 494 2005 1 955 02 928 2004 1 990 03 873 2003 1 838 07 665 2002 2 020 13 140 2001 2 315 10 437 2000 1 904 04 209
70 W. Radecki, Granice ingerencji prawa karnego w stosunki pracy, „Prokuratura i Prawo” 2005, nr 6, s. 13.
71 Zob. Z. Lasocik, Ł. Wieczorek, Handel ludźmi do pracy przymusowej w Polsce. Raport z ba dań, Ośrodek Badań Handlu Ludźmi, Warszawa 2011.
72 Zob. przyp. 66.
Tabela 2. Godzenie w interesy pracownika (art. 219 kk)
Rok Liczba postępowań wszczętych Liczba przestępstw stwierdzonych
2016 229 217 2015 200 357 2014 205 356 2013 251 800 2012 179 958 2011 223 564 2010 255 543 2009 188 481 2008 193 452 2007 177 421 2006 194 513 2005 195 323 2004 206 507 2003 196 566 2002 215 800 2001 219 829 2000 241 693
Tabela 3. Narażenie życia lub zdrowia pracownika na niebezpieczeństwo (art. 220 §§ 1–2 kk)
Rok Liczba postępowań wszczętych Liczba przestępstw stwierdzonych
2016 2 667 373 2015 2 500 366 2014 2 447 495 2013 2 096 391 2012 1 867 418 2011 1 990 404 2010 1 913 429 2009 1 834 425 2008 2 075 476 2007 1 981 509 2006 1 612 494 2005 1 389 358
Rok Liczba postępowań wszczętych Liczba przestępstw stwierdzonych 2004 1 218 390 2003 1 006 274 2002 765 333 2001 673 319 2000 707 371
Tabela 4. Niezawiadomienie o wypadku przy pracy (art. 221 kk)
Rok Liczba postępowań wszczętych Liczba przestępstw stwierdzonych
2016 22 21 2015 32 21 2014 35 21 2013 25 33 2012 27 35 2011 32 44 2010 33 59 2009 30 33 2008 35 57 2007 41 52 2006 29 51 2005 31 48 2004 33 48 2003 25 44 2002 34 48 2001 22 45 2000 19 49
Krótką analizę tych danych wypada rozpocząć od konstatacji, że biorąc pod uwa-gę liczbę osób pracujących w Polsce, liczba ujawnionych przestępstw skierowanych przeciwko ich interesom jest relatywnie niska. W przypadku pierwszego przestępstwa (naruszenie praw) oscyluje ona w granicach 2 tys. zdarzeń rocznie, natomiast gdy chodzi o godzenie w interesy pracownika – liczba przestępstw stwierdzonych nie przekracza tysiąca rocznie. Jeszcze mniej jest zachowań kryminalnych związanych z naruszeniem bezpieczeństwa pracowników, bo stwierdzonych przypadków z re-guły jest mniej niż 500, a karalne niezawiadomienie o wypadku przy pracy zdarza się zupełnie sporadycznie – ok. 50 przypadków rocznie.
Jeśli chodzi o problemy bardziej szczegółowe, to warto zwrócić uwagę na trzy kwestie.
Po pierwsze, na dynamikę niektórych przestępstw oraz na istotne różnice w licz-bach postępowań wszczętych i przestępstw stwierdzonych. W tej pierwszej kwestii zwraca uwagę fakt gwałtownego wzrostu liczby naruszeń praw pracowniczych w la-tach 2000–2001. W 2000 r. takich przestępstw było 4 tys., w kolejnym już 10 tys., w następnym ponad 13 tys. Od tego roku liczba analizowanych przestępstw w miarę systematycznie spadała, aby ustabilizować się na poziomie ok. 2 tys.
Gdy chodzi o różnice w liczbach, największe są w przypadku narażenia bezpie-czeństwa pracownika; liczba postępowań wszczętych oscyluje w granicach 2 tys., a przestępstw stwierdzonych w ostatnich latach nie było więcej niż 500. Kryminolog rynku pracy musi sobie zadać pytanie, dlaczego tak jest. Bez przeprowadzenia szcze-gółowych studiów trudno stawiać jednoznaczne tezy. Można jednak pokusić się o przypuszczenie, że to częściowo efekt intensywnych zabiegów ze strony pracodaw-ców, którzy starają się uchylić grożące niebezpieczeństwo i w ten sposób skorzystać z dobrodziejstwa przewidzianego w § 3 art. 220 kk. Warto zbadać to zagadnienie bardziej szczegółowo.
Druga kwestia to w istocie pytanie, jaka jest ciemna liczba przestępstw przeciwko prawom osób wykonujących pracę zarobkową.
Elementarna wiedza kryminologiczna, ogólna orientacja w problematyce rynku pracy i minimalne doświadczenie życiowe pozwalają wątpić, żeby w Polsce w ciągu roku tylko 2 tys. razy łamane były prawa pracowników, których w naszym kraju jest ok. 15 mln. To zaś pozwala stawiać bardzo wstępnie tezę, że ciemna liczba omawia-nych tu przestępstw może być relatywnie wysoka. Konieczne byłyby pogłębione badania tej problematyki, co stanowiłoby właściwy przedmiot badań kryminologii rynku pracy.
I wreszcie trzecia kwestia, która streszcza się w pytaniu, co zrobić z wiedzą, którą uzyskamy w wyniku analiz i badań.
Stawiam je, bo w mojej ocenie zainteresowanie problematyką patologii na ryn-ku pracy nie wykracza poza anegdotyczne doniesienia mediów oraz narzekania co bardziej wrażliwych działaczy społecznych i polityków. Trudno oprzeć się wrażeniu, że istnieje dziwna zmowa „niedziałania”, mimo że nie jest najlepiej i nie ma też widoków na znaczącą poprawę. Zresztą dorobek naukowy polskiej kryminologii w tym zakresie jest mniej niż niewielki. Nie znam żadnych zaawansowanych badań kryminologicznych, które można by traktować jako punkt wyjścia do dalszych analiz. Jest natomiast kilka opracowań monograficznych i prac doktorskich odnoszących się do aspektów karnoprawnych74, natomiast ich użyteczność z tego punktu widzenia jest ograniczona.
74 Przykładem może być książka Joanny Unterschütz, Karnoprawna ochrona praw osób wykonu-jących pracę zarobkową, Wolters Kluwer, Warszawa 2010.
W moim przekonaniu w Polsce potrzebny jest szeroki program badawczy doty-czący kryminologicznych aspektów funkcjonowania rynku pracy. W ramach takiej inicjatywy powinny być prowadzone badania na temat etiologii i fenomenologii przestępstw przeciwko prawom pracowników, a także gromadzone dane dotyczące różnych patologii występujących na rynku pracy. Na początek właściwe resorty powinny zainicjować program powstawania prac magisterskich i doktorskich do-tyczących tej problematyki.