Logopedia w teorii i praktyce”

(Chorzów, 16–17 września 2017)

Uniwersytet Śląski w Katowicach, Uniwersytet Szczeciński, Uniwersytet Warszawski. Dzięki zapewnionemu przez organizatorów tłumaczeniu symultanicznemu każdy uczestnik mógł wysłuchać wszystkich wykładów, a także wziąć udział w dyskusjach czy warsztatach.

Konferencja została otwarta przez pomysłodawczynię utworzenia SMCEBI – Alicję Ra­

tuszną. Gości przywitali także przedstawiciele organizatorów: prodziekan Wydziału Filolo­

gicznego ds. promocji i współpracy z otoczeniem Magdalena Pastuch, dyrektor Instytutu Języka Polskiego im. Ireny Bajerowej Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach – Mirosława Siuciak oraz ks. Wacław Królikowski SJ z Wydziału Zamiejscowego Nauk Humanistycznych i Społecznych Akademii Ignatianum w Krakowie. Głos zabrały również: Danuta Pluta­Woj­

ciechowska z Instytutu Języka Polskiego im. Ireny Bajerowej, Katarzyna Sujkowska­Sobisz – prezes Fundacji Wiedzy i Dialogu Społecznego „Agere Aude” oraz Joanna Trzaskalik ze Śląskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Logopedycznego i Wydziału Zamiejscowego Nauk Humanistycznych i Społecznych Akademii Ignatianum w Krakowie.

Nieodłącznym elementem naukowych spotkań logopedów stało się uroczyste wręczanie nagrody Logopedia Silesiaca jako podziękowanie i hołd dla wybitnych osób lub instytucji, które w szczególny sposób przysłużyły się śląskiej logopedii. Wyróżnienie przyznaje Zarząd Śląskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Logopedycznego. Tegoroczną laureatką nagrody została Marzena Lampart­Busse – liderka Rybnickiego Zespołu Doskonalenia Logopedów, neurologopeda i surdopedagog, organizatorka licznych spotkań o tematyce logopedycznej, a także autorka wielu publikacji.

Obrady plenarne konferencji rozpoczęły się wystąpieniem Stanisława Grabiasa pt. Mię-dzy medycyną a lingwistyką. Logopedia jako dyscyplina naukowa. Badacz poruszył kwestie związane z miejscem logopedii w nauce i podkreślił, że wywodząca się z językoznawstwa dyscyplina ma współcześnie znacznie więcej powiązań z psychologią, pedagogiką czy me­

dycyną. Kolejny wykład wygłosiła Henriette W. Langdon, która przedstawiła studium przypadków osób mono­ i bilingwalnych. Część pierwszą zakończył referat Tomasza Woź­

niaka Logopedia oparta na dowodach.

Podczas drugiej części obrad swój wykład jako pierwsza przedstawiła Yulia O. Filatova i poruszyła kwestie związane z procesem rytmizacji w kształtowaniu się mowy i jej za­

burzeniach. Kurt Eggers natomiast przybliżył słuchaczom założenia teorii evidence-based practice, jednej z najnowszych tendencji w diagnozie i terapii jąkania się, o której mówił również Woźniak. Na temat wyzwań edukacyjnych związanych z funkcjonowaniem w szko­

le dziecka z zaburzeniami przetwarzania słuchowego wypowiedziała się Irena Polewczyk.

Po zakończeniu części wykładowej zaproszeni goście oraz słuchacze mieli okazję zabrać głos w dyskusji. Podczas panelu dyskusyjnego „Dokąd zmierza logopedia?” specjaliści starali się znaleźć odpowiedź na postawione pytanie. Obradowano głównie nad miejscem logo­

pedii na tle innych dyscyplin naukowych. Eksperci zgodnie przyznali, że istnieje potrzeba utworzenia kierunku akademickiego, który umożliwiałby kształcenie w trybie stacjonarnym studentów – młodych adeptów logopedii. Otwarcie studiów wyższych trzeciego stopnia, kończących się uzyskaniem tytułu doktora z zakresu logopedii, również było postulowane.

Zauważono także, że obecnie logopeda ma możliwość zdobycia tytułu zawodowego jedynie jako logopeda­językoznawca, logopeda­pedagog lub logopeda­lekarz. Woźniak podkreślił potrzebę włączenia do programu studiów logopedycznych przedmiotów dotyczących sta­

tystyki i analizy danych, ponieważ aktualna oferta kształcenia nie zapewnia doskonalenia

umiejętności z tego zakresu, niezwykle potrzebnych w pracy logopedy. Naukowcy stwier­

dzili, że główne zadania stojące przed logopedią to usamodzielnienie się jej jako dyscypliny naukowej oraz kontynuowanie porządkowania sposobu kształcenia młodych logopedów.

Podczas panelu przedstawiano także różnice w postrzeganiu logopedii jako dyscypliny na­

ukowej w poszczególnych krajach, które w pewnym stopniu wpływają na charakter pro­

wadzonych badań i stosowane metodologie. Podczas dyskusji omówiono również szerzej założenia logopedii opartej na dowodach (evidence-based practice).

Ostatnim punktem programu pierwszego dnia konferencji było pięć sekcji panelowych.

Wysłuchano wielu referatów, w których specjaliści poruszali kwestie związane z kompeten­

cjami lingwistycznymi, rolą czynników fizjologicznych w procesie kształtowania się mowy, a także z diagnozą i terapią logopedyczną wybranych zaburzeń.

W czasie sesji posterowej uczestnicy konferencji mogli zapoznać się z plakatami prezen­

tującymi wyniki najnowszych badań w zakresie logopedii, które dotyczyły umiejętności komunikacyjnych, nowych metod terapeutycznych oraz zaburzeń mowy. Autorami poste­

rów byli teoretycy i praktycy z ośrodków i instytucji naukowych z Polski, Rosji, Ukrainy, Stanów Zjednoczonych czy Wielkiej Brytanii.

Drugi dzień konferencji otworzyły wykłady mistrzowskie polskich i zagranicznych spe­

cjalistów. Wystąpienie Barbary Ostapiuk dotyczyło źródeł niezgodności w ocenie (wędzi­

dełka) języka. Lilianna Konopska przybliżyła z kolei słuchaczom kwestie związane z pre­, peri­ i wczesnym postnatalnym uwarunkowaniem dobrostanu dzieci z desonoryzacją.

Pierwszą część wykładów zamknęła charakterystyka artykulacyjna polskich retrofleksów zaprezentowana przez Anitę Lorenc.

Druga część, która odbyła się po dyskusji, rozpoczęła się referatem Eliany Danilavichiute na temat neurodynamicznego podejścia do modelowania mowy w porażeniu mózgowym.

Wykład pt. Dorosłe osoby po uszkodzeniu ośrodkowego układu nerwowego – wskazania do długoterminowej interwencji logopedycznej wygłosił natomiast Karel Neubauer. Część wykładową konferencji zakończyła Danuta Pluta­Wojciechowska, która przedstawiła wy­

niki swoich badań dotyczących efektywności terapii logopedycznej. Ostatnim punktem programu był cykl warsztatów naukowo­szkoleniowych, prowadzonych między innymi przez Małgorzatę Szalińską­Otorowską, Radosława Szymańskiego i Barbarę Sambor. Celem spotkań dotyczących praktycznych rozwiązań logopedycznych była również popularyzacja przydatnych rozwiązań w zakresie diagnozy i terapii zaburzeń mowy. Warsztaty umożliwiły uczestnikom wymianę doświadczeń i otworzyły pole do dyskusji.

W trakcie konferencji uczestnicy mogli zapoznać się również z ofertą wybranych wy­

dawnictw naukowych i edukacyjnych. Wszystkim zainteresowanym organizatorzy udostęp­

nili bezpłatne plakaty profilaktyczne z zakresu logopedii, poruszające m.in. problematykę jąkania czy właściwej artykulacji głoski r.

V Międzynarodowa Konferencja Logopedyczna „Logopedia w teorii i praktyce” stano­

wiła doskonałą okazję do nawiązania inspirujących kontaktów, wymiany poglądów i spo­

strzeżeń, a także do pozyskania nowej wiedzy.

W dniach 25–27 października 2017 roku w Brennej odbyła się ogólnopolska konferencja naukowa zatytułowana „Reprezentacje świata w dyskursach (modele, obrazy, wizje)”. Dru-gie już spotkanie naukowe poświęcone badaniom nad dyskursem zostało zorganizowane przez Zakład Lingwistyki Tekstu i Dyskursu Instytutu Języka Polskiego im. Ireny Bajerowej Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Wzięli w nim udział badacze reprezentujący ośrodki naukowe z całej Polski. W konferencji uczestniczyły także przedstawicielki władz: prodzie-kan ds. promocji i współpracy z otoczeniem – Magdalena Pastuch i dyrektor Instytutu Języka Polskiego im. Ireny Bajerowej – Mirosława Siuciak, które wraz z organizatorkami, Bożeną Witosz i Katarzyną Sujkowską-Sobisz, dokonały uroczystego otwarcia spotkania naukowego.

Konferencja zgodnie z założeniem miała charakter interdyscyplinarny, dlatego też na-ukowe rozważania toczyły się w gronie badaczy uprawiających różne dyscypliny nana-ukowe:

oprócz lingwistów, zarówno polonistów, jak i germanistów oraz romanistów, uczestnikami wydarzenia byli także komunikolodzy, socjolodzy, antropolodzy, badacze mediów i kul-turoznawcy. Ta otwartość na różne dyscypliny naukowe podyktowana jest przedmiotem rozważań – dynamicznie rozwijające się w ciągu ostatnich kilkunastu lat badania nad dys-kursem mają bowiem charakter wieloaspektowy, odwołują się do różnych paradygmatów, teorii, metod interpretacji. Wśród szczegółowych zagadnień październikowego spotkania naukowego znalazły się kwestie modelowania rzeczywistości przez poszczególne odmiany dyskursu. Obiektem zainteresowania uczyniono zatem zarówno same konstrukty rzeczywi-stości, jak i uwarunkowania ich manifestacji – reguły, konwencje, normy, wartości, kon-teksty, werbalne i pozawerbalne środki wyrazu.

Naukowe rozważania rozpoczęły się od trzech wystąpień o charakterze teoretycznym.

Ewa Bobrowska (Uniwersytet Jagielloński) mówiła o obrazach świata społecznego w kon-tekście struktury społecznej: o ich miejscu i roli, jaką odgrywają w społeczeństwie (Obra-zy świata społecznego a kwestia anali(Obra-zy rzec(Obra-zywistości społecznej). Wizerunki społecznego świata mogą być wytwarzane na poziomie mikrostruktury, czyli zgodnie z rozróżnieniem występującym w socjologii fenomenologicznej – w perspektywie krajobrazu. Ukazuje ona świat widziany oczyma podmiotu zajmującego określone miejsce w społeczeństwie. Najbar-dziej oczywistym kontekstem konstruowania obrazu świata w perspektywie krajobrazu są bezpośrednie relacje społeczne. Na poziomie makrostruktury, czyli w perspektywie mapy, obrazy są budowane z oddali, z lotu ptaka. Wywód autorki zamknęły wypływające z po-czynionych ustaleń pytania, które można postawić w analizie dyskursu.

Kolejny wykład (Nowe media a kryzys reprezentacji) podczas obrad plenarnych wygłosił Bogusław Skowronek (Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN w Krakowie). Badacz wysunął tezę o coraz bardziej nasilającym się kryzysie reprezentacjonizmu wobec zanurzenia

współ-Sprawozdanie z konferencji naukowej

„Reprezentacje świata w dyskursach (modele, obrazy, wizje)”

(Brenna, 25–27 października 2017)

czesnego człowieka w cyfrowym świecie i nasycenia codziennego życia oprogramowaniem.

Jak przekonywał prelegent, interfejsy urządzeń przenośnych stają się interfejsami kultury, a obraz i rzeczywistość są w nich wzajemnie połączone. Wobec tego pozostaje zadać py­

tanie: Czy ważniejszy jest w nowych mediach przekaz, czy sam interfejs, a może tylko podejmowane dzięki wgranym aplikacjom działania?

Obrady plenarne pierwszego dnia zakończył Jan Kajfosz (Uniwersytet Śląski w Katowi­

cach), próbując na nowo odczytać hipotezę Sapira­Whorfa w odniesieniu do dyskursywnie konstruowanego świata. Za najistotniejsze dla postawionych w temacie zagadnień (Dys-kursywne konstruowanie świata a kwestia determinizmu językowego, czyli co dalej z hipo-tezą Sapira-Whorfa?) autor uznał rozróżnienie pomiędzy przedteoretycznym, teoretycznym i praktycznym nastawieniem do zjawisk. Teoretyczne rozważania doprowadzają do kon­

kluzji, że władza języka (dyskursu) nad człowiekiem ma różną postać i uzależniona jest od sytuacji, w jakich dokonują się widzenie, myślenie i komunikowanie. W wygłoszonych referatach prelegenci nie tylko przedstawiali ugruntowane już stanowiska i tezy, lecz także dokonywali ich rekontekstualizacji, wskazywali na kwestie dyskusyjne i formułowali liczne pytania, które stały się pretekstem do niezwykle ożywionej polemiki.

W sesji popołudniowej obrady odbywały się w dwóch równoległych sekcjach. Pierwszą zdominowały zagadnienia dotyczące mediów. Ewa Szkudlarek­Śmiechowicz (Uniwersytet Łódzki) porównywała sposoby konstruowania reprezentacji świata w dwu wyraźnie sprofi­

lowanych ideologicznie kanałach informacyjnych: TV Superstacja i TV Republika. Prelegent­

ka analizowała przekazy informacyjno­publicystyczne, skupiając się na trzech aspektach:

segmentach rzeczywistości konstytuujących świat telewizyjnego dyskursu politycznego, ich waloryzacji oraz na obrazie wspólnoty nadawców. Danuta Lech­Kirstein (Uniwersytet Opol­

ski) ukazywała punkty widzenia, systemy wartości oraz ogólny obraz polskiej blogosfery na podstawie analizy wybranych nazw blogów. Joanna Kowalczyk i Piotr Zbróg (Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach) prezentowali sposoby językowego ujmowania fragmen­

tów rzeczywistości w dyskursach funkcjonalnych. Referenci dążyli do wskazania i ekspli­

kacji przyczyn, celów i skutków aktów semiozy w dyskursach funkcjonalnych. Pokazywali, jak dochodzi do zmian/utrwalania sposobów budowania reprezentacji rzeczywistości – za­

leżnie od założeń każdego z obszarów aktywności społecznej aktant samodzielnie kreuje konteksty, ustanawia konwencje czy wybiera środki działania albo podlega obowiązującym w poszczególnych wspólnotach normom.

W drugiej sekcji tematyka wygłaszanych referatów była skoncentrowana wokół za­

gadnień wykluczenia, wrogości i nienawiści. Marcin Poprawa (Uniwersytet Wrocławski) omawiał komunikację negatywną (konfliktową) rozpatrywaną jako czynnik determinują­

cy reguły dyskursu, a nawet odpowiadającą za tożsamość, świat wartości i zachowania wspólnot dyskursowych. Emilia Bańczyk (Uniwersytet Śląski w Katowicach) mówiła o gra­

nicach nienawiści na podstawie analizy wybranych przykładów reakcji Polaków na gwałt w Rimini z perspektywy dyskursologicznej. Prelegentka zwracała uwagę na to, że teksty, w których podmiot przyjmuje perspektywę ofiary, inaczej kreują świat niż te, w których wypowiada się on z perspektywy zewnętrznego obserwatora o sprecyzowanych poglądach politycznych, mimo że każde z wypowiadających się środowisk ocenia zdarzenie tak samo.

Fakt, że temat staje się orężem w walce politycznej, powoduje skrajnie odmienne reakcje i ich oceny. Anna Dutka­Mańkowska (Uniwersytet Warszawski) ukazywała miejsce Polski

w dzisiejszej Europie na przykładzie wywiadu z Przemysławem Czaplińskim. Odwołując się do koncepcji francuskiej analizy dyskursu, omawiała między innymi: cechy wypowiedzi charakterystyczne dla wywiadu jako gatunku dyskursu, konstruowanie obrazu „geografii wyobrażonej” czy wizerunek badacza i jego wpływ na przekonania czytelnika. Parametry te pozwoliły wyłonić z analizowanego wywiadu obraz świata jako konfigurację cech ga­

tunkowych, wyobrażeń społeczno­dyskursywnych i etosu badacza udzielającego wywiadu.

Drugi dzień konferencji obfitował w równie ciekawe poznawczo dyskusje naukowe, które toczyły się w ramach dwóch paneli. W sekcji literackiej referaty wygłosiły Broni­

sława Ligara (Uniwersytet Jagielloński), Magdalena Hawrysz (Uniwersytet Zielonogórski) i Kalina Sobierajska (Uniwersytet Wrocławski). Pierwszy wykład (Dyskurs cywilizacyjny w przestrzeni międzykulturowej: działania argumentacyjne reprezentacji (trzech) cywilizacji konstruowanych we francuskich tekstach Zygmunta Krasińskiego, dwujęzycznego twórcy) dotyczył reprezentacji cywilizacji polskiej zderzonej z cywilizacjami angielską i rosyjską.

Każdy z obrazów cywilizacji profiluje różne ich aspekty – w ten sposób uwidacznia się moc argumentacyjnego działania dyskursu. W kolejnym wystąpieniu (Wartości w dyskursie ziemiańskim w świetle leksyki powieści „Lala” Jacka Dehnela) prelegentka zaprezentowała najważniejsze wartości kultury ziemiańskiej zrekonstruowane na podstawie analizy leksyki – warstwy apelatywnej i proprialnej słownictwa. Ostatni w tej sekcji referat (Obraz Ame-ryki Łacińskiej w listach i diariuszach podróżniczych polskich emigrantów oraz podróżników a rola dyskursów na temat „Nowego Świata” w ich kształtowaniu) służył ukazaniu dwóch odmiennych językowych obrazów Ameryki Południowej utrwalonych w listach polskich emigrantów końca XIX wieku i początku lat 30. XX wieku oraz roli, jaką odegrały w ich kształtowaniu dyskursy raju i ziemi obiecanej.

Podczas równolegle toczących się obrad Ewa Malinowska (Uniwersytet Opolski) mówiła o świecie zakazów i powinności zawartych w języku tekstów prawnych. Z jednej strony teksty te kreują normatywne stany rzeczy, kształtując w ten sposób wartości społecznie akceptowane, z drugiej zaś informują o rzeczywistości, w której funkcjonują. Alina Narusze­

wicz­Duchlińska (Uniwersytet Warmińsko­Mazurski) przedstawiła obraz świata korporacji i jej młodych pracowników tworzony przez autorów profilu na Facebooku i tekstów sa­

tyrycznych publikowanych w tygodniku „Do Rzeczy”. Ironicznie traktuje się tam popraw­

ność polityczną, ale i (neo)liberalizm, a bohaterowie opowiadań parodiują „korpomowę”

oraz sposób ukazywania rzeczywistości przez tzw. media lewicowe. Tę część spotkania naukowego zamknęła Ewa Ficek (Uniwersytet Śląski w Katowicach), która swój wykład poświęciła dyskursowi terapeutycznemu kolonizującemu wiele różnych domen społecznych.

Prelegentka mówiła zatem o komponentach, które pożycza się z dyskursu terapeutycznego i przekształca w dzisiejszych praktykach komunikacyjnych, a także o celach, jakim służą takie zabiegi. Zastanawiała się również nad tym, czy przejmowanie przez inne dyskursy strategii terapeutycznych pozwala już mówić o dominacji kultury terapii.

Po krótkiej przerwie uczestnicy mogli wysłuchać tego dnia jeszcze dziesięciu wykładów.

Naukowe eksploracje ich autorów pokazały, jak rozległa i zróżnicowana jest przestrzeń dyskursywna, jak wiele mieści światów, wspólnot i kategorii. O konstruowaniu przeszłości w dyskursach pamięci na przykładzie wydarzeń z 1989 roku w Niemczech mówił Waldemar Czachur (Uniwersytet Wrocławski). Badacz szczegółowo przedstawił funkcje wzorców ję­

zykowych w dyskursach pamięci na przykładzie określenia pokojowa rewolucja. Przedmio­

tem badań Doroty Brzozowskiej (Uniwersytet Opolski) stały się chińskie ślady w polskich dyskursach współczesnych. W odniesieniu do koncepcji wymiarów kulturowych i katego­

rii obrazu świata referentka ukazała różnorodność tematyczną, zakresową i gatunkową wpływów kultury chińskiej przejawiających się w rodzimych kontekstach. Wojciech Sitarz (Uniwersytet Wrocławski) omawiał dynamikę rosyjskiego dyskursu na temat homoseksu­

alności, koncentrując się na warunkach, które spowodowały przewartościowanie neutralnej w latach 90. XX wieku kategorii opisu świata.

Dyskurs w odmianie wizualnej uczynili przedmiotem naukowych dociekań Kinga Zie­

lińska (Uniwersytet Warszawski) i Mariusz Wszołek (Uniwersytet Wrocławski). Autorka wystąpienia O autoprezentacji w dyskursie multimodalnym – kilka refleksji z perspektywy (medio)lingwistycznej przedstawiła podejmowane w mediach masowych działania au­

toprezentacyjne wybranych osób publicznych, które stanowiły punkt wyjścia rozważań metodologicznych dotyczących specyfiki dyskursu multimodalnego i metod jego badania.

Z kolei Wszołek (Dyskurs wizualny – operacjonalizacji i stratyfikacja) podjął próbę opisa­

nia stratyfikacji dyskursu wizualnego, wziąwszy pod uwagę nie tylko semantykę obrazu, ale również neurofizjologię, komunikację społeczną oraz zasady kompozycji obrazu. Iwona Loewe (Uniwersytet Śląski w Katowicach) swoje wystąpienie (Krystalizacja modelu w dys-kursie) poświęciła omówieniu wpływu czasu, technologii i wynalazków (szczególnie szeroko dostępnych portali informacyjnych i strumienia audiowizualnego) na krystalizowanie się reguł w dyskursie, opierając się na przykładzie ramówki telewizyjnej.

W ostatniej sekcji tego dnia obrad słuchacze mogli poznać dwie specyficzne wspólno­

ty ukonstytuowane na mocy podzielanych przez ich członków zainteresowań: wspólnotę kibiców piłki nożnej oraz wspólnotę joginów. Beata Grochala (Uniwersytet Łódzki) przed­

stawiła obraz piłkarskich fanów wykreowany w relacjach z meczów reprezentacji Polski.

Wspólnota ta staje się tożsama ze wspólnotą narodową między innymi dzięki stosowaniu konwencji emocjonalnej. Romualda Piętkowa (Uniwersytet Śląski w Katowicach) skupi­

ła się na komunikacji werbalnej wspólnoty joginów, której słownictwo tworzą sanskryt oraz języki angielski i polski, a także na komunikacji niewerbalnej. Referentka omówiła wyznaczniki idiolektalne, dramaturgię i narrację praktyki jogi, a także na podstawie inter­

pretacji środków językowych zrekonstruowała językowy obraz świata wspólnoty dyskursu jogicznego, wprowadzając tym samym uczestników konferencji w świat kultury i obyczajów joginów.

Zjawisko kultury popularnej i popkultury było tematem rozważań Anette Siemes (Uni­

wersytet Wrocławski). Badaczka zadała pytanie, czy, a jeśli tak, to w jakim stopniu, kul­

tura popularna nadal jest adekwatną kategorią opisu dla zjawisk współczesnej kultury.

Skoncentrowała się również na rekonstrukcji obszaru kultury popularnej ze względu na jego semantykę oraz jako wielkości komunikacyjnej. Helena Ostrowicka (Uniwersytet Ka­

zimierza Wielkiego w Bydgoszczy) i Dominik Chomik (Uniwersytet Gdański) analizowali dyskurs prasowy w latach 2011–2014 na temat zjawisk określanych jako reformy Kudryckiej, poświęcając szczególną uwagę strategii kontestacji, a także społecznej identyfikacji grupy kontestujących (akademików) i deklarowanego stosunku do tradycji i zmiany.

Ostatniego dnia rozważania naukowe miały charakter plenarny. W ich pierwszej odsło­

nie Marta Wójcicka (Uniwersytet Marii Curie­Skłodowskiej w Lublinie) wygłosiła referat Jak memy pamiętają? Modelowanie obrazu przeszłości w memach internetowych. Według

autorki wystąpienia memy stanowią formę dyskusji z oficjalnym dyskursem politycznym i medialnym. Ich twórcy, wykorzystując werbalne i wizualne środki wyrazu, modelują obraz niedalekiej przeszłości poprzez mechanizmy intertekstualności czy hiperbolizacji. Magdalena Steciąg (Uniwersytet Zielonogórski) analizowała przekaz kobiecych ulicznych wystąpień.

Problem badawczy postawiony w referacie dotyczy dyskursywnego statusu manifestacji publicznych kobiet: autorka próbowała ustalić, czy należy je kwalifikować jako reprezenta­

cję, czy jako iluzję dyskursywną. Marzena Makuchowska (Uniwersytet Opolski) poświęciła swoje wystąpienie obrazowi świata doczesnego kreowanego przez współczesny polski dys­

kurs katolicki. Prelegentka – na podstawie analizy tekstów powstających pod auspicjami Kościoła Katolickiego w Polsce – zauważyła tendencję do zdecydowanie negatywnego wartościowania współczesnego świata.

W końcowej części obrad zgromadzeni mogli wysłuchać rozważań Ireny Szczepankow­

skiej (Uniwersytet w Białymstoku) na temat badań nad recepcją dyskursu kapitalistycznego w polskiej przestrzeni kulturowo­językowej. Referentka śledziła ewolucję zasadniczych dla tego dyskursu pojęć, działań i rytuałów komunikacyjnych w perspektywie ich relacji z ro­

dzimymi skryptami kulturowymi, a źródeł ograniczonej recepcji tego dyskursu upatruje już w XIX wieku i w okresie II Rzeczypospolitej. Na zakończenie konferencji wystąpił Michael Fleischer (Uniwersytet Wrocławski), który zaproponował typologię komunikacji stanowiącą polemikę z istniejącymi klasyfikacjami rodzajów czy gatunków komunikacji, rezygnującą z kryterium tematów i miejsca, w jakim przebiega komunikacja.

Przegląd zagadnień poruszanych w ramach obszaru badań zarysowanego przez orga­

nizatorów potwierdził, iż przestrzeń dyskursywna stanowi dla badaczy różnych dyscyplin niezmierzone pole naukowej penetracji. Interdyscyplinarny charakter konferencji umożliwił nie tylko poszerzenie perspektywy oglądu zjawisk współczesnej komunikacji wraz z jej regułami, uwarunkowaniami i celami, lecz także pozwolił na wpisanie ich w niezwykle szeroki kontekst teoretyczno­metodologiczny. Rozważania teoretyczne oraz analityczno­

­interpretacyjne czerpały bowiem z wielu paradygmatów, metodologii i teorii, niejedno­

krotnie poddawanych reinterpretacji, by wymienić tylko krytyczną analizę dyskursu, fran­

cuskie badania nad dyskursem, socjologię fenomenologiczną, mediolingwistykę i analizę multimodalną, pragmatyzm, teorię pamięci zbiorowej czy hipotezę Sapira­Whorfa. Wielość problemów badawczych oglądanych przez pryzmat najnowszych osiągnięć współczesnej humanistyki zaowocowała ożywionymi i inspirującymi do dalszych dociekań dyskusjami naukowymi. Niniejszy tekst przybliża jedynie w bardzo ogólnym wymiarze prezentowane podczas konferencji wyniki badań i ustalenia teoretyczne, wszystkie wystąpienia zostaną bowiem zebrane w przygotowywanym przez organizatorów tomie pokonferencyjnym.

W dokumencie Forum Lingwistyczne : studia, archiwalia, polemiki, varia. Nr 5, 2018 (Stron 165-175)