Administracjia i stosunki społeczne po 1793 roku
2. Ludność żydowska w Błaszkach
Osadnictwo żydowskie na terenie Błaszek mogło rozpocząć się już w wiekach średnich, kiedy to znajdujemy ślady istnienia dużych kaha-łów żydowskich w Kaliszu i Sieradzu. W wieku XVI Żydzi zamieszki-wali nieodległą od Błaszek Wartę. Kiedy w 1652 r. Błaszki uzyskały od króla Jana Kazimierza prawo organizowania niedzielnych targów, lud-ność żydowska zapewne uczestniczyła w organizacji handlu na terenie
osady, z czasem mogła osiedlić się tutaj na stałe21. Także wydanie dla
Sie-radza w XVI w. dekretu królewskiego de non tolerandis Judaeis mogło mieć wpływ na przesiedlenie się części rodzin żydowskich do innych miej-scowości, zapewniającym tej grupie ludności możliwości do rozwoju. Chociaż osiedlający się Żydzi, mimo zasadniczych różnic kulturowych, religijnych i estetycznych, byli dobrze przyjmowani przez miejscowych, to zdarzały się przypadki konfliktów, najczęściej pod względem
finanso-wym i materialnym22.
Po roku 1764 nastąpił okres powstawania nowych więzi pomię-dzy grupami społeczeństwa chrześcijańskiego i żydowskiego na terenie Rzeczpospolitej, co zaowocowało wspólnymi operacjami finansowymi
20 Nietyksza, op. cit., s. 365.
21 Marcinkowska, op. cit., s. 13.
firmowanymi przez Żydów, a polegającymi na udzielaniu lichwiar-skich kredytów i dzierżawieniu przez nich ceł, podatków lub dochodów właścicieli miast. W czasie kiedy stan gospodarczy kraju był na niskim poziomie rozwoju, ludność chrześcijańska zamieszkująca wszystkie mia-sta, a przede wszystkim miasta prywatne, utrzymywała się przeważnie z uprawy roli, hodowli bydła i warzenia piwa. Żydzi trudniący się han-dlem, rzemiosłem i świadczeniem innych usług, stanowili wówczas
wła-ściwie trzon społeczności miejskiej23.
W latach 1764–1791 w małych miasteczkach podobnych Błaszkom zaledwie 13–23% społeczności żydowskiej trudniło się rzemiosłem, han-dlem zajmowało się ok. 10%, czwarta część Żydów szynkowała trunki, 9% zaś wykonywało wolne zawody, jednak największa część spośród ludno-ści pochodzenia żydowskiego, bo aż 35–45% pozostawało bez żadnego
zatrudnienia24. W tym okresie w Błaszkach wśród ludności żydowskiej
znajdowało się 9 kupców, 4 gorzelników, 9 krawców, 1 tkacz, 5
rzeźni-ków, 1 szklarz i 5 osób, związanych z bóżnicą25. Wiadomo również, że
kupców i rzemieślników mogło być tutaj więcej, jednak w 1763 r. Ignacy Lipski nie zezwolił na dalsze przebywanie w miasteczku kilku rodzinom żydowskim, w związku z udziałem ich członków w napaści na młyn w Tłomackiej Woli, gdzie zamordowano i spalono kilku chrześcijan. W owym napadzie wraz z Żydami z Błaszek wzięli udział starozakonni
z Warty, Koźminka, Łubnej, Brodnicy, Oszczeklina i Moskurni26.
Mimo znaczenia Żydów dla rozwoju rzemiosła i handlu, napotykali oni często na opór ze strony władz kościelnych, które w protokołach powi-zytacyjnych nakazywały miejscowym proboszczom ograniczenie handlu w niedziele i święta oraz ograniczały obszar budowy szynków, zajazdów
i piwiarni znaczną odległością od kościoła27.
Kiedy Błaszki stały się częścią państwa pruskiego w wyniku II rozbioru, rząd berliński podjął działania mające na celu ustalenie statusu prawnego ludności żydowskiej. Wszyscy Żydzi i ich potomkowie zamieszkujący te tereny oraz posiadający środki do utrzymania się i wyżywienia musieli posiadać specjalne listy ochronne, w przeciwnym przypadku winni opu-ścić Prusy. Określono wówczas zajęcia dozwolone dla Żydów: handel, rzemiosło, rolnictwo, hodowla bydła, transport oraz praca dniówkowa. Zostały także opracowane przez władze pruskie zasady otrzymywania
przez ludność wyznania mojżeszowego kwalifikacji rzemieślniczych28.
Władze pruskie, podejmując różnorakie działania prawne mające zmienić
23 Eisenbach, op. cit., s. 35.
24 Ihnatowicz, Mączak, Zientara, Żarnowski, op. cit., s. 328.
25 Marcinkowska, op. cit., s. 15.
26 Tamże, s. 14.
27 Tamże.
zasady funkcjonowania ludności żydowskiej na terenach włączonych do swojego terytorium po II i III rozbiorze Polski, decydowały się jednocze-śnie na walkę z domokrążcami i wynikający z tego faktu zastój w han-dlu i rzemiośle. Jednak niemożliwość jakiejkolwiek deportacji Żydów na tereny zajęte przez Austrię i Rosję wymuszała na rządzie berlińskim
podjęcie zmian29. Ta swoista walka z „problemem żydowskim” miała
wpłynąć w ostateczności na zwiększenie swobody wyboru uprawianego
zawodu czy miejsca zamieszkania przez tę grupę ludności30. Istotną rolę
w zwiększeniu kontroli państwa pruskiego nad ludnością żydowska ode-grał wydany 17 kwietnia 1797 r. w Berlinie General – Juden – Reglement für
Süd – Und Neu – Ostpreussen, który między innymi oddawał Żydów pod
jurysdykcję sądów państwowych, obciążał ich także podatkami takimi
samymi jak pozostałą ludność miejską31. Wówczas już Błaszki wyróżniały
się znacznie pośród miasteczek departamentu kaliskiego, jeśli chodzi o udział ludności wyznania mojżeszowego w ogólnej liczbie mieszkań-ców. Jak już zostało wspomniane, w początkowym okresie panowania pruskiego, a więc w 1793 r. Błaszki liczyły 472 mieszkańców, z czego aż
57% stanowiła ludność żydowska32. Jednakże w latach 1793–1811 można
zaobserwować powolny spadek procentowego udziału ludności żydow-skiej w ogólnej liczbie mieszkańców, który mógł być spowodowany poli-tyką prowadzoną przez władze Księstwa Warszawskiego, ograniczającą prawa Żydów. Co prawda od 1806 r. mogli oni osiedlać się we wszystkich miastach księstwa, również uzyskali niczym nieograniczone prawo
przy-należności do korporacji kupieckich i rzemieślniczych33, to jednak w 1808
r. wydane zostały dwa dekrety, mające zasadniczy wpływ na sytuację Żydów w Księstwie Warszawskim. Najpierw 7 IX 1808 r. dekretem Fry-deryka Augusta pozbawiono ich praw wyborczych, następnie 17 X tego
samego roku odebrano Żydom prawa polityczne i obywatelskie34.
Wła-dze Księstwa wydawały także inne zarząWła-dzenia ograniczające działalność gospodarczą ludności mojżeszowej, jej mobilność terytorialną i społeczną, jednocześnie w tym samym czasie obciążając ją dodatkowymi obłożeniami
podatkowymi35. Jednocześnie mający wówczas miejsce proceder
rugo-wania Żydów ze wsi przyczynił się do przymusowej imigracji tej grupy
społecznej do miast36. Procentowy udział ludności żydowskiej w ogólnej
29 Tamże.
30 Tamże, s. 48.
31 Marcinkowska, op. cit., s. 16
32 Wąsicki, Opisy…, s. 591.
33 Kowalczyk, Polityka gospodarcza…, s. 63.
34 Złotkowski, op. cit., s. 43.
35 Ograniczono także przyjmowanie Żydów do cechów i stowarzyszeń handlowych. Zob.: Złotkowski, op. cit., s. 43.
liczbie ludności niektórych miast departamentu kaliskiego w okresie Księ-stwa Warszawskiego przedstawia poniższa tabela.
Tabela 3. Odsetek ludności żydowskiej w Błaszkach na tle niektórych miast departamen-tu kaliskiego w latach 1793–181137
Miasto
1793 1811
Ludność
ogółem ŻydówW tym
Odsetek ludności żydowskiej
(w %)
Ludność
ogółem ŻydówW tym
Odsetek ludności żydowskiej (w %) Błaszki 472 269 57 643 319 50 Chocz 491 0 0 912 90 3 Iwanowice 616 23 4 680 55 8 Kalisz 3881 1706 44 7256 2276 31 Koźminek 342 21 6 737 118 16 Opatówek 209 0 0 406 0 0 Stawiszyn 732 97 13 1054 178 17 Staw 239 4 1,5 374 0 0
Źródło: J. Wąsicki, Materiały do położenia gospodarczego wybranych miast departamentu
kaliskiego z lat 1793–1811, „Rocznik Kaliski”, T. IX.
Dane zawarte w tabeli wskazują na znaczny udział ludności żydow-skiej w ogólnej liczbie mieszkańców Błaszek w porównaniu z innymi mia-stami departamentu kaliskiego. Istotny jest także fakt, że na przestrzeni lat 1793–1811 wskaźnik udziału ludności żydowskiej w ogólnej liczbie mieszkańców obniżył się w Błaszkach o 7%, tymczasem cały departament kaliski odnotował w tym okresie wzrost tego wskaźnika w tej grupie
lud-ności o 10%38. Warto też zwrócić uwagę na fakt, że w kilku nieodległych
miasteczkach ludność żydowska nie występowała w ogóle.
Po Kongresie Wiedeńskim nastąpiło nasilenie procesu przemieszczania się ludności żydowskiej ze wsi do miast i miasteczek w Królestwie Polskim. Było to spowodowane ogólnym wzrostem gospodarczym kraju, przemia-nami gospodarczymi na wsi oraz polityką restrykcyjną władz Królestwa, kontynuującą politykę Księstwa Warszawskiego w dziedzinie rugowania
37 Choć Błaszki w 1811 r. należały do powiatu warckiego, to do analizy odsetka lud-ności żydowskiej wykorzystano dane dla niektórych miast późniejszego powiatu kali-skiego (od 1815 r.) Większość z nich leżała wówczas w niewielkiej odległości od Błaszek. Znaczna część tych miast (Opatówek Koźminek, Staw, Iwanowice, Chocz, utraciła prawa miejskie po 1869 r.).
38 H. Grossman, Struktura społeczna i gospodarcza Księstwa Warszawskiego, Warszawa 1925, s. 49.
Żydów ze wsi39. Wówczas również w Błaszkach można zaobserwować nie-znaczny wzrost liczby ludności żydowskiej, co spowodowało, że udział ludności starozakonnej w Błaszkach wzrósł do 59% (w 1820 r. na ogólną liczbę 1107 mieszkańców w mieście mieszkało 651 Żydów). W 1827 r. Błaszki zamieszkiwało już 871 Żydów, co stanowiło 53% ogółu ludności. Wskaźniki te znacznie przekraczały odsetek ludności żydowskiej w innych miasteczkach Królestwa Polskiego, który wynosił średnio 35,3% ogółu
lud-ności miejskiej40.
W tym miejscu należy zwrócić uwagę na miejsce i rolę ludności żydowskiej w strukturze ogółu mieszkańców miast i miasteczek w Króle-stwie w XIX wieku. Był to okres, gdy wskutek działań różnych zarządzeń władz administracyjnych w Królestwie Kongresowym dobiegał w
zasa-dzie końca masowy exodus Żydów ze wsi41, którzy osiedlali się w
mia-stach. Ogólna liczba ludności żydowskiej w Królestwie sięgała w 1816 r. 8,7% mieszkańców, a w okresie powstania listopadowego już 10%. Należy więc przypuszczać, że Błaszki, jako jedno z wielu miasteczek, stały się celem wędrówki Żydów ze wsi do miasta. Istotny jest również fakt, że podobny procentowy udział ludności żydowskiej w stosunku do całkowi-tej liczby ludności na początku XIX w. na terenie departamentu kaliskiego posiadały tylko następujące miasta: Dobra w powiecie warckim – 55% ludności żydowskiej, Lutomiersk w powiecie warckim – 53%, Piotrków w powiecie piotrkowskim – 46%, Pławno w powiecie radomskim – 48% oraz Działoszyn w powiecie wieluńskim – 62%.
Można zatem stwierdzić, że Błaszki należały do grupy miast i mia-steczek departamentu, w którym dominującą rolę odgrywała ludność żydowska, ale także stanowiły one ośrodek miejski wyróżniający się pod tym względem na tle całego obszaru Królestwa Polskiego. Po powstaniu listopadowym, aż do lat sześćdziesiątych udział ludności żydowskiej nie malał i stan ten utrzymywał się aż do drugiej wojny światowej.
Tabela 4. Żydzi w miastach guberni kaliskiej w latach 1827–1856
Rok 1827 1856 Nazwa miasta Liczba mieszkańców ogółem Żydów Odsetek Żydów (w %) Liczba mieszkańców ogółem Żydów Odsetek Żydów (w %) 1 2 3 4 5 6 7 Błaszki 1636 871 53,2 2806 1653 58,9 Kalisz 12107 3462 28,6 12066 4352 35,2
39 A. Eisenbach, Mobilność terytorialna ludności żydowskiej w Królestwie Polskim, [w:]
Społeczeństwo Królestwa Polskiego, Warszawa 1966, T. II, s. 314.
40 Nietyksza, op. cit., s. 198.
Tabela 4 (cd.) 1 2 3 4 5 6 7 Dąbie 1881 298 15,8 2980 701 23,6 Koło 3182 1184 37,2 4610 2318 50,3 Konin 3560 872 24,4 5147 2006 38,8 Łęczyca 3993 1797 45,0 5159 2286 38,8 Ozorków 5308 1034 19,5 6577 3262 49,6 Sieradz 3163 595 18,8 5296 1782 33,9 Słupca 1768 16 0,9 1745 0 0,0 Turek 2302 95 4,1 4773 653 13,6 Warta 2731 928 34,0 3178 1527 48,1 Wieluń 2931 335 11,4 3816 624 16,4 Zduńska Wola 2758 468 17,0 6347 1676 26,4 Źródło: B. Wasiutyński, Ludność żydowska w Królestwie Polskiem, „Ekonomista”, War-szawa 1911, T. II, s. 125–126.
Jak pokazuje powyższa tabela, w latach 1827–1856 zaznaczył się znaczny wzrost ludności żydowskiej w miastach guberni kaliskiej, przy czym największy jej odsetek występował właśnie w Błaszkach. Zjawi-sko wzrostu ludności żydowskiej w stosunku do tej, nazywanej wów-czas „chrześcijańską” w okresie oznaczonym w tabeli wynikało ze słabego rozwoju ekonomicznego i kulturalnego Królestwa Polskiego, ale także słabego przyrostu naturalnego ludności chrześcijańskiej w stosunku do
silnego przyrostu naturalnego wśród Żydów42. Należy przy tym dodać, że
w omawianym okresie nie zawierano małżeństw pomiędzy chrześcijanami
i „…żadnymi osobami nienależącymi do żadnego z wyznań chrześcijańskich”43.
Szybki przyrost naturalny ludności żydowskiej przechodził jednak w nie-których okresach pewne zahamowanie. Na zmniejszenie liczby urodzeń, ale także na wzrost śmiertelności wśród wyznawców judaizmu miały wpływ okresy nieurodzaju, które w niektórych przypadkach przeista-czały się w klęski głodowe. Przyczyną wzrostu liczby zgonów wśród ludności żydowskiej były także epidemie i szerzące się choroby zakaźne. Takie zjawisko większej liczby zmarłych niż nowo narodzonych
przedsta-wicieli ludności żydowskiej miało miejsce w Błaszkach latach 1845–185244.
42 Wasiutyński, op. cit. s. 133.
43 DPKP Nr 51, T. XIII, s. 377.
44 Podobne wypadki miały miejsce w tym okresie także w innych miastach Królestwa Polskiego. Zob: M. Sikorska-Kowalska, Gmina żydowska w Konstantynowie w latach 1825–1914, [w:] Studia z historii społeczno-gospodarczej XIX i XX w., pod red. W. Pusia, Łódź 2006, T. IV, s. 175.
Pierwszym rokiem, gdzie spadała liczba urodzeń a wzrastała liczba zgo-nów był rok 1845, kiedy to urodziło się w Błaszkach 64 dzieci żydowskich, zmarło zaś 16 Żydów, więc stosunek liczby urodzeń do zgonów wynosił 4:1. W kolejnym roku zależność ta wynosiła już 3:2. Jednak w następnych latach stosunek liczby urodzeń do zgonów wśród ludności żydowskiej uległ odwróceniu. Liczba zgonów zaczęła przewyższać liczbę urodzeń: w 1847 r. liczba urodzeń wynosiła 63, liczba zgonów wyniosła zaś 81. W kolejnym roku odpowiednio urodzeń było znów 63, ale zgonów aż 120. Rok 1849 przyniósł 83 urodzenia i 110 zgonów. W kolejnych latach sytu-acja wróciła do normy (w 1850 r. urodziło się 81 osób, zmarło 30, w 1851 r. urodzonych 79, zmarłych 30). Jednak w 1852 r. mimo dużej liczby urodzeń
– 88 osób, to aż 167 Żydów zmarło45. Mimo wzrostu śmiertelności wśród
ludności żydowskiej w Błaszkach w latach 1847–1852 Żydzi nadal stano-wili dominującą społeczność wśród mieszkańców miasta, co nie należało do zjawisk niezwykłych, ponieważ w miasteczkach słabszych ekonomicz-nie odsetek ludności żydowskiej wynosił bardzo często około 50%, a do takich właśnie miasteczek zaliczyć należy Błaszki.
Mimo że warunki egzystencji Żydów w miasteczkach w większości przypadków były fatalne, jednak, co zostało już powiedziane, nadal liczba ich wzrastała. Trudy życia tej grupy ludności tak przedstawia Ryszard Kołodziejczyk: „…całe rodziny odziane w łachmany, całorocznym pożywieniem
trochę cebuli, nieco chleba i kilka korców kartofli. Znakomity to Żydek, którego stać na krówkę. Choć więc starozakonni wszystkie prawie kanały handlu i speku-lacji, od szczecin do szmat na papier, do kilkunastu milionów posad, wyłącznie opanowali, z rozdziału przecież wszystkich korzyści najczęściej im tylko nędza przypada”46. Nie wszyscy błaszkowscy Żydzi egzystowali oczywiście w tak nędznych warunkach. Część nich, wykonując szereg zawodów, pro-wadząc działalność handlową lub będąc w posiadaniu niewielkich przed-siębiorstw, szybko się bogaciła, co dawało możliwość lokowania kapitału w nieruchomościach. Przykładem może być niejaki Neyman, właściciel zakładu tkackiego, który w 1858 r. czynił starania o zakup od Mateusza Arnolda drewnianego domu mieszczącego się przy rynku pod nr 31. Wspomniany Neyman może być także dowodem na to, że część ludności żydowskiej mocno asymilowała się z pozostałymi mieszkańcami Błaszek, ponieważ pisał on i czytał po polsku, nosił polski strój i zobowiązał się
nawet posyłać dzieci do chrześcijańskiej szkoły47. Kolejnymi Żydami
chcą-cymi nabyć nieruchomość w Błaszkach byli Hersz Kott i Icek Rappaport, którzy w 1861 r. podjęli starania o wspólny zakup domu.
W pierwszych latach istnienia Królestwa Kongresowego istniał pro-blem statusu prawnego ludności żydowskiej. Funkcjonowanie Żydów
45 APK, NPK, 393.
46 Kołodziejczyk, op. cit., s. 97.
w społeczeństwie regulowały wówczas zarówno zapisy konstytucji, jak i kodeks cywilny z 1825 r. Wszystkie dotychczasowe uregulowania prawne wobec Żydów zostały utrzymane także w Statucie Organicznym z 26 lutego 1832 r. Obowiązujące wówczas przepisy prawne zakazywały ludności żydowskiej piastowania urzędów publicznych etatowych, nie dopusz-czono ich do wyborów do rad municypalnych, nie mogli oni pełnić funkcji ławnika w magistratach, nie mogli także uczestniczyć w pracach samo-rządu i administracji miejskiej. Zakazano Żydom nawet pracy w szpitalach
komunalnych48. Jednak mimo że utrzymano zakaz pełnienia przez
lud-ność wyznania mojżeszowego jakichkolwiek funkcji publicznych, zarówno w administracji rządowej, jak i samorządowej, to coraz częściej pojawiały się głosy nawołujące do zmian w położeniu ekonomicznym i prawnym tej
grupy ludności49.
Instytucją, która do 1821 r. stanowiła element autonomicznej żydow-skiej organizacji gminnej obejmującej sprawy religii, kultu, sądownictwa, pomocy społecznej a także przejmującej zadania polegające na ściąganiu podatków na rzecz państwa, były kahały.
Pierwsza wzmianka o istnieniu żydowskiej gminy wyznaniowej na terenie Błaszek pochodzi z 1723 r., od kiedy to proboszcz tutejszej parafii umieścił 1055 florenów na błaszkowskiej bóżnicy, co przynosiło wówczas 8% zysku rocznie. Wiadomo również, że podobną operację finansową
stosowano jeszcze w 1758 r.50. Świadczy to o istnieniu wówczas na
tere-nie Błaszek żydowskiej świątyni, choć być może społeczność żydowska mogła podlegać kahałowi kaliskiemu. Jednak na początku XIX w. już na pewno istniał w Błaszkach kahał, o czym świadczyć może wykaz składek
i opłat, zebranych przez kahał błaszkowski w latach 1806–182251.
Jednak dokonywane nadużycia finansowe wynikające z braku kon-troli nad kahałami spowodowały, że postanowieniem namiestnika z dnia 20 marca 1821 r. zostały ustanowione dozory bóżnicze, których rolą stało
się odtąd prowadzenie spraw finansowych gmin żydowskich52. Ustała
więc dotychczasowa funkcja kahałów, które między innymi, działając w charakterze banków, dokonywały wcześniej transakcji finansowych ze szlachtą i duchowieństwem, lokując ich kapitały na 7–10% w skali rocznej. W skład nowo utworzonych dozorów bóżniczych wchodzili zamoż-niejsi przedstawiciele społeczności żydowskiej, samą gminę zaś stanowili
48 A. Eisenbach, Z dziejów ludności żydowskiej w Polsce w XVIII i XIX w., Warszawa 1983, s. 160–161.
49 W. Gliński, Reforma samorządu gminy żydowskiej w początkach Królestwa Polskiego –
ustanowienie dozorów bóżniczych, [w:] Studia z historii społeczno-gospodarczej XIX i XX wieku,
pod red. Wiesława Pusia, Łódź 2004, T. II, s. 52.
50 Marcinkowska, op. cit., s. 18.
51 Tamże, s. 19.
52 A. Cilulka, Żydowska gmina wyznaniowa w Pabianicach w latach 1836–1914, [w:] Studia
starozakonni z Błaszek i okolicznych wiosek53. W połowie XIX w. gmina żydowska funkcjonowała w Błaszkach już w pełni samodzielnie, skupiona wokół własnej bóżnicy, na powstanie której zapewne wpływ miała wzra-stająca liczba ludności żydowskiej w mieście. Proces budowy nowych żydowskich świątyń był wówczas zjawiskiem powszechnym, ponieważ na terenie Królestwa Polskiego, wraz ze wzrostem liczby ludności pocho-dzenia żydowskiego istniała konieczność tworzenia nowych ośrodków
kultu religijnego i budowy bóżnic54.
Bóżnica w Błaszkach działała pod kierunkiem starszego bóżnicy. Wia-domo, że w połowie XIX w. obowiązki starszego bóżnicy w Błaszkach peł-nił niejaki Natan Zaltz. Gmina żydowska w Błaszkach posiadała od ok. 1830 r. także własny cmentarz położony na północny zachód od rynku, a obowiązki pierwszego grabarza powierzono wtedy Jakóbowi Huberma-nowi. W 1830 r. na mocy postanowienia Rady Administracyjnej ustano-wiono w okręgach bóżniczych rabinów, których zadaniem było spełnianie obrządków religijnych „przy obrzezaniu lub nadaniu imienia
nowonarodzo-nemu dziecku, przy zaślubieniu wchodzących w związki małżeńskie i przy zejściu z tego świata każdego Żyda jakiejkolwiek bądź płci”55. Pierwszym znanym rabi-nem błaszkowskim został 1844 r. Józef Żajdel, zaś po jego śmierci w 1858 r.
na rabina powołano Lejba Władysławskiego56.
W tymże 1858 r. roku, mocą dekretu generała Mostowskiego, w miastach Królestwa Polskiego zaczęto wyznaczać dzielnice dla lud-ności żydowskiej. Dekret ten nie dotyczył jednak osób zamożnych, któ-rzy za stosowną opłatą mogli zamieszkiwać wśród ludności wyznania chrześcijańskiego, zasymilowanych lub uprawiających nieodzowną dla miasta profesję. Dekret ten zawierał także klauzulę, zezwalającą na budowę wyłącznie murowanych domów przez mieszczan pochodzenia
żydowskiego57.
Przez cały omawiany w niniejszej pracy okres następował wzrost liczby ludności żydowskiej w miastach. Był on spowodowany, co wcześniej nadmieniono, szybszym ruchem naturalnym w obrębie tej grupy ludności, jak również faktem, że w pierwszym okresie istnienia Królestwa pewien odsetek Żydów nie został ujęty w spisach ludności i trafił do nich dopiero później. O znaczeniu ludności żydowskiej wśród społeczności miejskich Królestwa świadczyć może fakt, że w 1865 roku udział Żydów w ogólnej liczbie ludności miast i miasteczek wzrósł już 46%. W Błaszkach na prze-strzeni lat 1858–1861 był on znacznie wyższy i wynosił średnio 59%.
53 Marcinkowska, op. cit., s. 20.
54 Gliński, op. cit., s. 53.
55 DPKP, Nr 51, T. XIII, s. 149.
56 Do końca XIX w. obowiązki rabina pełnił syn Lejba Władysławskiego-Jehyjel. Zob.: Marcinkowska, op. cit., s. 28.
Tabela 5. Ludność żydowska w Błaszkach w latach 1764–1864 r.
Rok Liczba ludności ogółema W tym Żydów Wskaźnik w %
1764 500 247 49 1793 472 269 57 1808 519 259 50 1810 480 214 45 1811 643 319 50 1820 1107 652 59 1822 1255 755 60 1827 1636 871 53 1835 1904b 900 47 1846 2962 1529 52 1847 2974 1490 50 1848 2930 1598 54 1849 2874 1449 50 1857 2865 1667 58 1858 2806 1653 59 1859 2854 1694 59 1860 2854 1694 59 1861 2917 1761 60 1864 2986 1801 60
a liczbę ludności ogółem podano w przybliżeniu, b liczba szacunkowa
Źródło: APK, NPK, 393; APK, NPK, 635; Grossman, op. cit., s. 92; Kalendarz… 1857–1861.
Mimo że wiek XIX był okresem eksplozji demograficznej, wynikającej m. in. z poprawy warunków życia, postępu higieny, a także złagodze-nia klęsk godowych, na co wpływ miał między innymi wzrost uprawy
ziemniaków58, to jednak Błaszki nie ustrzegły się klęski głodowej, a co za
tym idzie wzrostu śmiertelności, szczególnie wśród najuboższych warstw społecznych, w tym także Żydów. Do walki z głodem stanęły także wła-dze gubernialne. Dnia 1 stycznia 1846 r. Gubernator Cywilny Warszawski wydał specjalne obwieszczenie, w którym wskazywał na przyczyny klę-ski głodowej, wynikające przede wszystkim z nieurodzaju, a co za tym idzie, z wysokich cen artykułów spożywczych. Gwałtowny wzrost cen płodów rolnych potęgował na dodatek zbliżający się przednówek. Dalej gubernator zakazywał wywozu żyta, jęczmienia, mąki, gryki, grochu, owsa, kartofli, siana i słomy za granicę, dopuszczając jednocześnie do przywozu powyższych artykułów do kraju: „z uwolnieniem od opłaty celnej
i drogowej”59. Jednocześnie wydane zostało kolejne zarządzenie, obwiesz-czone we wszystkich kościołach i bóżnicach, nakazujące ludności
oszczęd-ność w dysponowaniu jakimikolwiek posiadanymi zapasami żywności60.