Niepe³nosprawnoœæ intelektualna jako inna jakoœæ Dyskurs normalizacji i emancypacji

Ostatni wyró¿niony przeze mnie dyskurs przeprowadzi³o trzech terapeutów, dwie absolwentki terapii zajêciowej i absolwent Szko³y S³u¿b Socjalnych. Bardzo wa¿ne w ich narracjach s¹ osobiste doœwiadczenia warunkuj¹ce rozumienie nie-pe³nosprawnoœci intelektualnej i filozofiê rehabilitacji oraz wchodzenie w dialog z tradycyjnym myœleniem o miejscu cz³owieka z niepe³nosprawnoœci¹ intelektualn¹ w œwiecie. Terapeutki od dziecka mia³y kontakt z niepe³nosprawnoœci¹, jedna przez wyjazdy z mam¹ na obozy rehabilitacyjne, druga przez mieszkanie na wsi, gdzie Niepe³nosprawnoœæ intelektualna w dyskursach terapeutów 133

osoby niepe³nosprawne wpisywa³y siê naturalnie w spo³ecznoœæ. Terapeuta nato-miast sam jako „obcy”, Ukrainiec, doœwiadczywszy na sobie piêtna innoœci, uzna-je osoby niepe³nosprawne jako nale¿¹ce do odrêbnej grupy kulturowej, stano-wi¹cej pewn¹ mniejszoœæ spo³eczn¹.

Terapeuci uznaj¹ cz³owieka z niepe³nosprawnoœci¹ intelektualn¹, jako takie-go sametakie-go cz³owieka jak my, tylko inaczej funkcjonuj¹cetakie-go z racji swojetakie-go upo-œledzenia. Owo upoœledzenie tworzy inny wymiar odbioru œwiata, a ów wymiar powinien byæ szanowany i respektowany, a sam cz³owiek z racji swojego cz³owie-czeñstwa ma prawo do korzystania z normalnych warunków ¿ycia, ale tak¿e potrzebuje kogoœ, kto bêdzie jego przewodnikiem.

Zawsze podchodzi³em do nich, czêsto tak szkoda nam tych osób, a to jest powa¿ny b³¹d, oni s¹ tacy jak my tylko, maj¹ ni¿szy iloraz inteligencji. I trzeba tak to sobie powie-dzieæ, a poza tym trzeba uszanowaæ ich godnoœæ, bo to s¹ tacy ludzie jak my, maj¹ taki sam wachlarz emocji. Oni s¹ takimi samymi ludŸmi jak my, tylko maj¹ ni¿szy iloraz in-teligencji, s¹ tak mówi¹c po ludzku g³upsi od nas i jak s¹ g³upsi, to mog¹ mniej zrobiæ, funkcjonuj¹ tak, jak funkcjonuj¹ i wygl¹daj¹ tak, jak wygl¹daj¹. Wielu rzeczy nie rozu-miej¹, trzeba im powtarzaæ du¿o, traktowaæ trzeba ich jak normalnego cz³owieka, któ-ry tylko nie rozumie i trzeba du¿o z nim rozmawiaæ. Rozmowa to g³ówne narzêdzie, trzeba du¿o mówiæ. Myœlê, ¿e jest to, ta sama rzeczywistoœæ, ¿yjemy w tym samym œwiecie, jest inne postrzeganie problemu, inne rzeczy s¹ wa¿ne dla nas, inne dla nich, ten œwiat racjonalny jest dla nich zawê¿ony, aspekt emocjonalny szerszy, nie potrafi¹ pomyœleæ o swojej przysz³oœci i jakoœ zadzia³aæ, ich zachowania czasem z naszego punktu s¹ irracjonalne, oni inaczej reaguj¹, i to trzeba uszanowaæ, to nie jest inny œwiat, radz¹ sobie gorzej w niektórych sytuacjach, a w innych lepiej.

Inna jakoœæ intelektualna nie jest podstaw¹ do szczególnej troski czy szczegól-nej opieki, jest podstaw¹ do dialogu i szukania wspólnych rozwi¹zañ. Terapeuci posuwaj¹ siê jeszcze dalej i widz¹ w niepe³nosprawnoœci pewn¹ m¹droœæ, a w cz³owieku z niepe³nosprawnoœci¹ kogoœ, który coœ odkrywa, swoim takim „ja” pokazuje inne sposoby prze¿ywania i patrzenia na œwiat.

To jest te¿ zwyk³y, normalny cz³owiek – przede wszystkim cz³owiek, który ma normal-ne prawa, który powinien mieæ takie same prawa jak ka¿dy inny, ale te¿ jest to osoba, która w pewien sposób nie rozumie pewnych rzeczy, pewnych rzeczy siê nie przesko-czy, ale tak samo maj¹ swoje ¿ycie, pojmuj¹ pewne rzeczy w taki ciekawy sposób widz¹ œwiat, potrafi¹ na³adowaæ pozytywn¹ energi¹, kontakt z nimi jest bardzo bu-duj¹cy, potrafi¹ te¿ spowodowaæ, ¿e cz³owiek w pewnym momencie siê zatrzymuje i mo¿e nad pewnymi rzeczami zastanowiæ. Mimo stwierdzonego stopnia niepe³no-sprawnoœci intelektualnej, mo¿na powiedzieæ, ¿e to s¹ ludzie m¹drzy i inteligentni. Oni maj¹ swoje zainteresowania, pasje, mog¹ na wiele tematów siê wypowiedzieæ, mo¿na z nimi prowadziæ bardzo ciekawe rozmowy. Dziêki nim doceniamy to, co mamy. Zauwa¿anie drobnych ma³ych spraw, które mog¹ byæ wa¿ne w ¿yciu, ale nie zwracamy na nie uwagi, bo nie mamy czasu.

Terapeuci zgodnie uznaj¹, ¿e najwa¿niejsze jest, aby ludzie z niepe³nospraw-noœci¹ intelektualn¹ mogli ¿yæ w takich samych warunkach jak inni ludzie w spo³ecznoœci, w któr¹ wroœli, w miejscu w którym dorastali, maj¹c dostêp do tej samej przestrzeni co osoby sprawne. Bardzo wa¿ne miejsce w ich narracjach zaj-muje w³aœnie problem normalizacji, ³amania stereotypów i zmiany wizerunku, podejmuj¹ tak¿e problem osób pracuj¹cych z niepe³nosprawnymi, uwa¿aj¹, ¿e bardzo du¿o zale¿y od nich i ich osobistego rozumienia upoœledzenia.

My w oœrodku chcemy pokazaæ, ¿e niepe³nosprawny jest inny ni¿, jak siê to wydaje, to jest wychodzenie z getta, pokazanie ich w zwyk³ych sytuacjach codziennych, ¿e oni robi¹ wspania³e rzeczy, nie s¹ groŸni, tak naprawdê nie ma pomys³u na ich funkcjono-wanie, zaistnienie w spo³eczeñstwie, ¿e mo¿na z nimi porozmawiaæ, ¿e niepe³nospra-wny to nie jest jakiœ dziniepe³nospra-wny stwór, tylko, ¿e s¹ normalni, zwykli. S¹ tylko g³upsi, tak jak ja jestem g³upszy od kogoœ, ktoœ jest ode mnie m¹drzejszy, tak jak w biznesie z kimœ nie da siê go zrobiæ, bo jest g³upi albo ma inn¹ wra¿liwoœæ. Takie dzia³ania próbuj¹ ukazaæ niepe³nosprawnego w innym œwietle, zredefiniowaæ niepe³nosprawnoœæ i te stereotypy.

Znaczenia, które przypisuj¹ cz³owiekowi z niepe³nosprawnoœci¹ intelektu-aln¹, ich rozumienie niepe³nosprawnoœci intelektualnej, warunkuje tak¿e rozu-mienie bycia terapeut¹, kogoœ kogo zadaniem wed³ug nich jest nieustannie nor-malizowaæ codziennoœæ i walczyæ o zmianê wizerunku. Zmiana wizerunku prowadzi przez zmianê codziennoœci, wyjœcie z getta, ukazanie cz³owieka jako zwyczajnego obywatela w zwyczajnym œwiecie. A to mo¿liwe jest przez uczenie samodzielnoœci, dokonywania wyborów, decydowania o sobie.

Traktowanie ich jako doros³ych, nie jako dzieci, nienormalna sytuacja, gdy 40-letni fa-cet nie potrafi sobie zupy nalaæ czy chleba posmarowaæ, takie wyrêczanie przez rodzi-ców, próbowaæ traktowaæ jako doros³ego, sprawiaæ, aby on by³ doros³ym. Wspieranie, zostawiæ przestrzeñsamodzielnoœci, im jest potrzebny oddech, jestem cieniem, je¿eli potrzeba jestem, je¿eli nie to wspieram, ale mnie nie widaæ, wszystko zale¿y od upoœle-dzeñ, stawiaæ na rozwój si³ami cz³owieka, z którym jesteœmy i pracujemy. Oni maj¹ plany marzenia na przysz³oœæ i my im mo¿emy spokojnie w tych planach pomóc. My chcemy z nimi wspó³pracowaæ, pomóc im zaplanowaæ przysz³oœæ. Tak organizowaæ zajêcia, aby poznaæ ich emocje. No i mieszkanie treningowe jako trening samodzielno-œci. Robienie zakupów. Dawaæ im du¿o samodzielnoœci, za bardzo nie ingerowaæ, byæ obserwatorem, niech oni sami rozwi¹zuj¹ problemy ¿ycia codziennego.

Terapeuci uznaj¹, ¿e owa „specyficznoœæ ludzka”, jak¹ jest niepe³nospraw-noœæ intelektualna powinna byæ pozbawiana wszelkich znamion nienormalnoœci i stosowania wobec niej praktyk wykluczaj¹cych.

Reasumuj¹c, mogê stwierdziæ, ¿e tylko wœród tych oœmiu terapeutów do-ros³ych osób z niepe³nosprawnoœci¹ intelektualn¹, jednego tylko trójmiejskiego Oœrodka Adaptacyjnego s¹ tacy, którzy poprzez w³asne rozumienie niepe³no-sprawnoœci intelektualnej jako choroby, braku, niezdolnoœci, niemo¿liwoœci; Niepe³nosprawnoœæ intelektualna w dyskursach terapeutów 135

dzia³anie terapeutyczne nakierowane na opiekê, pielêgnacjê, niewymaganie; my-œlenie o swojej roli terapeuty jako opiekuna akceptuj¹cego zastany stan, kory-guj¹cego zachowania; myœlenie o roli spo³ecznej osoby z niepe³nosprawnoœci¹ in-telektualn¹ jako podporz¹dkowanego wychowanka, niesamodzielnego, niepotrafi¹cego, pensjonariusza domu pomocy spo³ecznej odtwarzaj¹ zdefinio-wany przez dyskurs publiczny porz¹dek spo³eczny wyznaczaj¹cy osobie z nie-pe³nosprawnoœci¹ intelektualn¹ miejsce w specjalnych placówkach, pod specjal-nym nadzorem, owszem w warunkach zbli¿onych do normalnoœci, ale w roli niepe³nosprawnego czyli chorego, niezdolnego do samodzielnoœci. Reprodukuj¹ oni uprawomocnion¹ przez dyskurs publiczny wersjê rzeczywistoœci zarezerwo-wan¹ dla upoœledzonych. S¹ równie¿ na szczêœcie tacy terapeuci, którzy chc¹ wprowadziæ w ¿ycie alternatywn¹ wersjê rzeczywistoœci, wchodz¹c w dialog z za-stanym dyskursem publicznym; wyra¿aj¹c niezgodê na ustalony porz¹dek spo³eczny, poprzez: praktyki rehabilitacyjne przygotowuj¹ce osoby z niepe³no-sprawnoœci¹ intelektualn¹ do samodzielnoœci, samostanowienia, dyskurs eman-cypacyjny i znaczenia d¹¿¹ce do zmiany myœlenia o rolach, jakie osoba z nie-pe³nosprawnoœci¹ intelektualn¹ powinna w spo³eczeñstwie pe³niæ.

Bibliografia

Babbie E. (2004), Badania spo³eczne w praktyce, Warszawa Giddens A. (2005), Socjologia, Warszawa

Gustavsson A., Tossebro J., Zakrzewska-Manterys E. (2003), Niepe³nosprawnoœæ intelektualna a style ¿ycia, Warszawa

Gustavsson A., Zakrzewska-Manterys E. (1997), Upoœledzenie w spo³ecznym zwierciadle, War-szawa

Ha³as E. (1990), Biografia a orientacja symbolicznego interakcjonizmu, [w:] W³odarek J., Zió³kowski M. (red.), Metoda biograficzna w socjologii, Warszawa–Poznañ

Melosik Z. (1994), Poststrukturalizm i spo³eczeñstwo (refleksje nad teori¹ M. Foucaulta), [w:] Brzeziñski J., Witkowski L. (red.), Edukacja wobec zmiany spo³ecznej, Poznañ–Toruñ Melosik Z. (1997), Poststrukturalizm jako teoria ¿ycia spo³ecznego, „Kultura Wspó³czesna” nr 1

Intellectual disability in the therapists’ discourse

In this article meanings attached to intellectual disability by the therapists are ana-lyzed, with specific reference addressing the concerns behind the possibility of reproduc-ing common, socially shared definitions in the actions of professional practitioners. By examining these responses, different professional attitudes are reconstructed. The diver-sity of professional approaches at some points addresses and at some points resists the most common discourses of illness, retardation, weakness, disability etc.