ks. Wojciech Bartoszek
P
rzychodzimy do niej w kościele, prze-żywamy ją w szpitalu, będąc w łóżku.dla tych, którzy proszą o nią – jej duchowymi darami dzielą się kapłani, spiesząc z wizytą w pierwszy piątek bądź sobotę miesiąca. spowiedź święta. Bez względu na to, czy przy kratkach konfesjo-nału, czy przy łóżku, czy też we własnym domu, zawsze ta sama przestrzeń Bożego miłosierdzia, ten sam skruszony pokutnik i zawsze kapłan, który będąc szafarzem Bożego miłosierdzia, sam potrzebuje dla siebie podobnego dotknięcia łaską Boga.
„Jeszcze nie teraz”
przemierzający szpitalne sale kapelan proponując spowiedź świętą tym, któ-rzy nie pktó-rzyjmują komunii nieraz słyszy:
„jeszcze nie teraz, może jutro, może za tydzień, za kilka miesięcy”. te słowa bolą.
i dobrze, że bolą. gorzej gdyby nie bo-lały. dlaczego? Bo spowiedź to spotka-nie z miłosiernym sercem Boga, które pragnie nasze serce podnieść, oczyścić, posklejać, zabandażować i uczynić no-wym. jezus przypominał o tym nieraz świętej z łagiewnik. w tym „trybunale
miłosierdzia” – mówił do siostry fausty-ny na początku XX wieku – znajdują się
„największe cuda”. aby je uzyskać „nie trzeba odprawić dalekiej pielgrzymki ani też odprawiać jakichś zewnętrznych obrzędów, ale wystarczy przystąpić do stóp zastępcy mojego z wiarą i powie-dzieć mu nędzę swoją, a cud miłosierdzia Bożego okaże się w całej pełni”. i dalej, tłumacząc, czym jest ów Boży trybunał zawierający w sobie przestrzeń zarówno Bożej sprawiedliwości, jak i miłosierdzia, mówił: „choćby dusza była jak trup roz-kładająca się i choćby po ludzku już nie było wskrzeszenia i wszystko już stracone – nie tak jest po Bożemu, cud miłosierdzia Bożego wskrzesza tę duszę w całej pełni.
o biedni, którzy nie korzystają z tego cudu miłosierdzia Bożego” (dz 1448). o bied-ni – możemy dodać – którzy odkładają spowiedź na bliżej niesprecyzowany czas.
szczęśliwi zaś ci, którzy otwierają się na cud miłosierdzia wszechmogącego!
Szafarz Miłosierdzia
kilka dni temu spotkałem na parkin-gu pana tomasza. przeklinał. mówił, że wyszedł z więzienia. chciał jedzenia. ku-piłem mu sandwicha i herbatę. wziął je i… pokazał mi obrazek z napisem Jezu,
APOSTOLSTWO CHORYCH
38
M o d l i t w y c z a s
ufam Tobie! mówił, że codziennie modli się do jezusa. myślę, że jezus nie tylko do siostry faustyny, ale także do pana tomasza i do mnie wypowiada słowa o dokonującym się cudzie miłosierdzia w sakramencie pokuty. kiedyś odkryłem ważną dla mnie prawdę zanotowaną na kartach ewangelii. otóż, cudu miłosier-dzia doświadczyli ci, którzy najbliżej byli chrystusa, nad którymi jezus pracował mozolnie trzy lata, a którzy w godzinie próby zawiedli, uciekli i zdradzili go. prze-żyli jednak skruchę i uznali siebie jako
„rozkładające się trupy”. wtedy dotknęła ich łaska. i to właśnie ich jezus wybrał na szafarzy Bożego miłosierdzia, posyłając do ważnej misji: „weźmijcie ducha świę-tego! którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 22-23). czyż może być większa władza udzielona przez Boga człowiekowi na ziemi? dlaczego więc nie uklęknąć przy kratkach konfesjonału, by doświadczyć dobrodziejstwa odpuszczenia grzechów za pośrednictwem następców piotra, jana, tomasza, mateusza…? nie tylko przy okazji świąt, ale częściej, szuka-jąc w tej przestrzeni miłosierdzia Bożego stałego impulsu do własnego nawracania się?kilka miesięcy temu słyszałem świa-dectwo nowego jałmużnika papieskiego arcybiskupa krajewskiego o jego praktyce spowiadania się. za czasu pontyfikatu bł.
jana pawła ii jako ceremoniarz nieraz to-warzyszył ojcu świętemu w liturgii. sama eucharystia była i jest dla niego spotka-niem z przenajświętszym Bogiem. rów-nież towarzyszenie bł. janowi pawłowi ii w świętych obrzędach było dla niego
bodźcem do prowadzenia świętego życia.
stąd – jak mówił – zdarzało mu się nieraz spowiadać kilkakrotnie w tygodniu! miał taką potrzebę, aby jego serce było bardziej dyspozycyjne na przyjęcie Bożej łaski.
Najtrudniejsze w spowiedzi
chyba najtrudniejsze w spowiedzi jest przyznanie się do grzechów. w jednej z homilii ojciec święty franciszek za-chęcał: „trzeba umieć nazywać własne grzechy po imieniu, bez ich ukrywania”.
współcześnie mamy tendencję do ukry-wania ich i wybielania siebie, albo – co gorsze – nazywania dobrem zła. nie mó-wimy „ukradłem”, ale „przywłaszczyłem sobie cudzą rzecz”; nie „cudzołożyłem”, ale „korzystałem z życia”; nie „oszukiwa-łem”, ale „kombinowałem”; nie „zabiłam dziecko”, ale „przerwałam ciążę, usunęłam płód” itp.
robiąc rachunek sumienia (pierwszy warunek dobrej spowiedzi świętej) ważne jest, abyśmy nie zapomnieli o najbardziej podstawowych prawdach naszej wiary.
we wprowadzeniu do obrzędu pokuty czytamy: „sakrament pokuty powinien się zaczynać od wysłuchania słowa Bo-żego, bo Bóg przez swoje słowo wzywa do pokuty i doprowadza do prawdziwego wewnętrznego nawrócenia” (24).
dzięki temu słowu przypominamy sobie, iż to Bóg pierwszy nas umiłował i podjął inicjatywę, aby nas pojednać ze sobą. to on dokonał wszystkiego – aż po śmierć swojego umiłowanego syna na krzyżu – aby nas uwolnić od grzechów.
mówiąc jeszcze innymi słowy, gdy po-znaję, jak bardzo Bóg mnie kocha, moje
39
APOSTOLSTWO CHORYCH
M o d l i t w y c z a s
serce spontanicznie reaguje i prowadzi do tego, iż widzę i poznaję, kim jestem.
moje życie przeglądam w „lustrze” słowa Bożego; to życie, na które składają się nie tylko zewnętrzne uczynki, ale również wewnętrzne motywacje, którymi się kie-ruję. im bardziej poznaję miłość Boga względem moich braci i sióstr, również mnie samego, tym bardziej ogarnia mnie wstyd ponieważ poznaję, jakim jestem nędzarzem. ale to właśnie wówczas waż-ny jest akt wiary prowadzący do jeszcze głębszego zaufania Bogu. inaczej skończę, jak judasz.
w adhortacji o pojednaniu i pokucie Reconciliatio et Paenitentia bł. jan paweł ii pisał, iż „dzięki lekarstwu spowiedzi doświadczenie grzechu nie przeradza się
w rozpacz” (rp 31). także w Dzienniczku św. faustyny czytamy: „gdy dusza ujrzy i pozna ciężkość swych grzechów, gdy się odsłoni przed jej oczyma duszy cała przepaść nędzy, w jakiej się pogrążyła, niech nie rozpacza ale z ufnością niech się rzuci w ramiona mojego miłosierdzia, jak dziecko w objęcia ukochanej matki.
dusze te mają pierwszeństwo do mojego litościwego serca, one mają pierwszeń-stwo do mojego miłosierdzia” (dz 1541).
istnieje pewien apokryf (apokryf jest to starożytny tekst ukazujący życie jezusa, którego autentyczność została słusznie zakwestionowana przez kościół), w któ-rym autor przedstawia przypowieść o za-ginionej owcy w inny sposób niż czyni to św. łukasz. pamiętamy, że z grona stu owiec jedna się pogubiła i pasterz zo-stawiając całe stado, poszedł jej szukać.
dlaczego? Bo według apokryfu pogubio-na owca była pogubio-największa ze wszystkich, najbardziej tłusta i najbardziej ulubiona przez pasterza. jak to dobrze, że w wersji oryginalnej, właściwej, jest inaczej. pan jezus, dobry pasterz – jak relacjonuje to św. łukasz – szukał i nadal szuka owcy nie dlatego, że jest najdorodniejsza, ale dlatego, iż była i nadal jest w potrzebie, że pogubiła się, że nie daje sobie rady w życiu. ta prawda wybrzmiewa także w pozostałych dwóch przypowieściach z 15. rozdziału łukaszowej ewangelii:
o zaginionej drachmie i o powrocie syna marnotrawnego.
Nawrócenie
do czego w pierwszym rzędzie mamy się nawrócić? nawrócenie to odwrócenie się od grzechu. dokonuje się ono poprzez
www.flickr.com
APOSTOLSTWO CHORYCH
40
M o d l i t w y c z a s
wrócenie do pana jezusa, do jego miłości, do więzi z nim. nawrócenie to otwarcie się na jego spojrzenie, podobnie jak uczy-nił to celnik mateusz. spojrzenie to rodzi skruchę, mówimy „żal za grzechy” (drugi warunek spowiedzi świętej).
wiara jest posianym w duszy ziarnem, które przez całe nasze życie wzrasta i doj-rzewa. jest nieustannie płynącą wodą. nie jest wodą stojącą, jakimś bajorem. stąd nie możemy mówić o zasiedzeniu w doświad-czeniu naszej więzi z Bogiem. Bóg poprzez różne trudne dla nas sytuacje burzy nieraz naszą misternie poukładaną stabilizację życiową. to „burzenie” może towarzyszyć założeniu rodziny, podjęciu nowej pracy, przejściu na emeryturę, odejściu dzieci z domu, chorobie, starości i śmierci bliskiej nam osoby. przez te nowe, często bolesne doświadczenia, Bóg podważa nasze do-tychczasowe zawierzenie jemu. prowadzi nas do kolejnych etapów nawrócenia, do coraz głębszego przylgnięcia do niego, aż do czasu, kiedy spotkamy się z nim w wieczności „twarzą w twarz” (1 KoR 13, 12).
Kolejne trzy warunki
sobór trydencki nauczał, iż „ból du-szy i obrzydzenie sobie popełnionego grzechu powinny poprowadzić nas do postanowienia niegrzeszenia na przy-szłość”. św. ignacy z loyoli zachęcał, aby postanowienie poprawy uczynić „przy łasce pana Boga”. Był realistą i wiedział, iż nasze ludzkie postanowienia są kruche i potrzebują Bożej łaski. po wyznaniu grze-chu – które im krótsze i bardziej treści-we, bez specjalnego tłumaczenia się, tym owocniejsze – przychodzi nam zadość-uczynić za grzechy. nieraz nazywamy to
pokutą. warto pamiętać, iż owa pokuta – często modlitwa, czy gest miłości wyko-nany wobec bliźniego – nie jest „zapłatą”
za odpuszczony grzech. w przywołanej już adhortacji czytamy, że „żadna ludz-ka cena nie może wyrównać tego, co się otrzymało, owocu przenajdroższej krwi chrystusowej”. i dalej: „po rozgrzeszeniu pozostaje w duszy chrześcijanina pewien obszar mroku, będący skutkiem ran grze-chowych, niedoskonałości skruchy, osła-bienia władz duchowych, w których tkwi jeszcze pozostałe zakaźne ognisko grzechu, wciąż wymagające walki z nim poprzez umartwienie i pokutę. takie znaczenie ma pokorne i szczere zadośćuczynienie”
(rp 31).
na koniec warto spojrzeć na jeszcze jeden ważny wymiar naszego nawrócenia, który wpisuje się w duchowość apostol-stwa chorych. opisuje go autorka Dzien-niczka: „w pierwszy piątek miesiąca przed komunią ujrzałam dużą puszkę napełnioną hostiami świętymi; jakaś ręka postawiła mi tę puszkę i wzięłam ją w rękę, a było w niej tysiąc hostii żywych. wtem usły-szałam głos: «te hostie są przyjęte przez dusze, którym wyprosiłaś łaskę szczerego nawrócenia w czasie tego wielkiego po-stu», a było to na tydzień przed wielkim piątkiem. dzień ten spędziłam w wielkim skupieniu wewnętrznym, wyniszczając się na korzyść dusz” (dz 640).
podobnie jak św. faustyna, również i my możemy poprzez ofiarę modlitwy i cierpienia wyprosić łaskę nawrócenia dla grzeszników. w niebie dowiemy się, ilu z nich poprzez apostolstwo chorych zostało doprowadzonych do chrystusa.
q
41
APOSTOLSTWO CHORYCH
n a s z a k o r e s p o n d e n c j a