Głównym celem działalności gospodarczej społeczności prehistorycz-nych, określającym ich sposób życia i całokształt kultury, było zdobywanie żywności. Pierwotne, najwcześniejsze sposoby zdobywania żywności:
zbie-85
ractwo, rybołówstwo i myślistwo, prezentowały model gospodarki przy-swajającej. Polegały na bezpośrednim korzystaniu z zasobów środowiska naturalnego. Odbywające się w neolicie przechodzenie do gospodarki wy-twórczej, określane jest mianem „rewolucji neolitycznej”. Pojęcie to utwo-rzył w latach 20. XX w. V.G. Childe (1892–1957). Jednak od połowy XX w. przez część archeologów kwestionowana jest m.in. przyjęta przez Childe-’a kolejność procesów cywilizacyjnych zachodzących w neolicie. Twierdzą oni, że w miejsce opisanego przez niego łańcucha kolejnych przyczyn i skut-ków charakteryzujących rewolucję neolityczną: klimat > rolnictwo > osad-nictwo > cywilizacja > kultura, należy przyjmować łańcuch: kultura (religia + sztuka) > osadnictwo > rolnictwo > cywilizacja. Większość współczesnych badaczy zajmuje stanowisko, że kolejność pojawiania się określonych cech neolitu była różna w różnych częściach świata i nie można przyjmować jej jako uniwersalnego prawa rozwoju społecznego (Childe 1925; idem 1936; Sauer 1960; Rindos 1984; Hole 1984; Gebauer et al. 1992; Barker 2009). To wtedy zaczęły się pojawiać okresowo, od kilku do kilkunastu lat, zamiesz-kiwane osiedla, rozpoczęto uprawę roślin, udomowiono przydatne człowie-kowi zwierzęta. Z pierwotnych centrów neolityzacji praktyki rolnicze prze-noszone były na coraz to odleglejsze obszary, przejmowane przez kolejne społeczeństwa i dostosowywane do lokalnych warunków naturalnych1.
W okresie neolitu pierwsi rolnicy i hodowcy na ziemiach dzisiejszej Polski wywodzili się z kultury ceramiki wstęgowej rytej (ok. 5600–4900 p.n.e.), pierwszej powstałej w Europie Środkowej kultury neolitycznej, w której po raz pierwszy na tych terenach uprawa ziemi i chów zwie-rząt – jako główne źródło utrzymania – wysunęły się przed zbieractwo i łowiectwo. Wprowadzenie gospodarki wytwórczej pociągnęło za sobą zróżnicowanie wielkości, zmiany w liczbie oraz organizacji przestrzennej osad, neolitycznych wsi. Ludność kultury ceramiki wstęgowej rytej prakty-kowała tzw. rolnictwo „dolinowe” – w dolinach rzek. Nie znano nawoże-nia, dlatego pola nadawały się do uprawy tylko kilka sezonów i po wyeks-ploatowaniu ziemi przenoszono się na nowe tereny. W efekcie osadnictwo było ruchome, a osady zasiedlane okresowo. Osady tworzone przez tzw. długie domy posiadały już całą „infrastrukturę” potrzebną rolnikowi. Bu-dynek – zagroda jednobudynkowa z wszystkimi pomieszczeniami pod jednym dachem, stanowił samodzielną jednostkę gospodarczą, w której znajdowały się miejsca przeznaczone dla zwierząt, przestrzenie składowe i magazynowe (Kaczanowski et al. 1998).
1 Za główne centra w neolicie należy uważać powstałe ok. 10 000 lat temu centrum
bliskow-schodnie (Żyzny Półksiężyc), powstałe ok. 8000 lat temu centrum dalekowbliskow-schodnie i cen-trum północnoafrykańskie (saharo-sudańskie) oraz powstałe ok. 7000 lat temu cencen-trum środkowoandyjskie i centrum środkowoamerykańskie.
razniak-2.indb 85
Taki sam typ gospodarski i zbliżoną kulturę materialną, jak kultura ce-ramiki wstęgowej rytej, reprezentowały kultura lendzielska (ok. 5000–4000 p.n.e.) i współczesna jej kultura malicka. Na ziemiach polskich zakładano wówczas osady, złożone zarówno z naziemnych długich domów wznoszo-nych na planie zbliżonym do prostokąta, jak i ziemianek o planie owalnym. W długich domach społeczeństwa brzesko-kujawskiego kultury lendziel-skiej, konstrukcja ścian zewnętrznych nie była jednolita na całej długości chaty. Zależała od funkcji poszczególnych jej części, na które wzdłuż dłuż-szej osi podzielone było wnętrze. Z reguły występowała część mieszkalna oraz dwie gospodarcze, przeznaczone między innymi dla zwierząt (Grygiel 2008). W czasach przedhistorycznych dla zwierząt gospodarskich utrzy-mywanych poza domem, ale w pobliżu gospodarstwa lub osiedla, urzą-dzano ogrodzone przestrzenie – zagrody i kraale2. Ludy kultury lendziel-skiej zapoczątkowały wznoszenie rondeli. Tak niektórzy z badaczy określają specyficzne, centralne osady obronne lendzielskich zespołów osadniczych (Petrasch 1990; Pavlů et al. 1995; Kovárnik et al. 2006; Pásztor et al. 2008; Zdziebłowski 2009). Jedna z istniejących interpretacji widzi funkcje zwią-zane z chowem zwierząt jako jedną z funkcji spełnianych przez ufortyfiko-wane, najczęściej niezabudowane lub z pojedynczymi zabudowaniami, ob-szary rondeli. Mogły one stanowić, przynajmniej w części, odmianę kraali (Śliwa 2005). Do wypasu i ochrony zwierząt w celtyckich oppidach wykorzy-stywane były z kolei tereny pomiędzy systemami obwarowań. Wznoszono na nich również szopy i wytyczano okólniki.
Oppida były to wielkie (kilkusethektarowe) warowne osady, które stano-wiły centra religijne i administracyjne. Były siedzibami arystokracji plemien-nej, miejscami zgromadzeń, punktami zbornymi wojsk, centrami handlo-wymi i produkcyjnymi. Dawały schronienie ludności w razie jej zagrożenia. W oppidach gromadzono też produkty z okolicznych gospodarstw i osad rolniczych. Systematyczne, długofalowe badania prowadzone w dolinach rzek Oise, Aisne i Yonne wykazały, że celtyckie rolnicze osady i gospodar-stwa rolne, chronione i zarządzane przez centralne oppidum, dzieliła niekie-dy odległość od 500 do 1000 m (Woźniak 1970; Rosen-Przeworska 1979; Collis 1984; Malrain et al. 2002; Krawczuk 2005).
2 Kraal stanowi odmianę zagrody, otoczonej często kolczastym płotem. W czasach
naj-dawniejszych, u ludów, które połączyły gospodarkę kopieniacką z hodowlą, znajdował się pośrodku osady. Ogrodzenie kraalu mógł też stanowić rów, wał lub palisada. Z kolei inną odmianą zagrody w jej pierwotnym znaczeniu są okólniki. Również tereny ogrodzone, ale w odróżnieniu od bezpośrednio sąsiadującej z domem stosunkowo niewielkiej zagrody, za-zwyczaj większe i sytuowane w pewnym oddaleniu od zabudowań. Obecnie niekiedy okre-ślenia: zagroda i okólnik, stosowane są wymiennie jako nazwy ogrodzonych terenów dla zwierząt, przy czym powszechnie zagrodą nazywane jest obejście wiejskie, czyli dom wiejski z podwórzem i zabudowaniami gospodarczymi.
87
Rewolucja neolityczna przyniosła nie tylko zmianę liczby i wyglądu osie-dli ludzkich, ale wpłynęła również na zróżnicowanie ich wielkości. Intensy-fikacja gospodarki roślinnej i hodowlanej spowodowała przyrost ludności widoczny na rozległych terenach europejskich, zwłaszcza w dobie domina-cji kultury pucharów lejkowatych (4460–2900 p.n.e.). Proces ten wyraził się, poza znacznym zwiększeniem liczby osad, ich wyraźną hierarchizacją. Pojawiły się duże osady obronne – pełniące najprawdopodobniej funkcję centrów władzy; średnie osady o głównej funkcji mieszkalnej oraz małe jed-nostki osadnicze, będące czasami pojedynczymi siedliskami – zagrodami samotniczymi. Istnienie tak złożonej struktury wskazuje na występowanie systemów administracji i ośrodków władzy politycznej skupionej w rękach starszyzny plemienno-rodowej (Kaczanowski et al. 1998; Kruk et al. 1999).
Osady kultury pucharów lejkowatych również zakładane były w pobli-żu dolin rzecznych. Występowały także towarzyszące osadom okresowym skupiska szałasów w obozowiskach sezonowych. Intensywne rolnictwo ko-pieniacze zostało zastąpione ekstensywnym rolnictwem wykorzystującym duże przestrzenie. Uzyskiwano je wypalając lasy. Istotnymi cechami kul-tury pucharów lejkowatych były upowszechnienie się sprzężajnej uprawy roli oraz wzrost znaczenia hodowli zwierząt, przy dość jeszcze znacznej roli łowiectwa i rybołówstwa.
Wzrost znaczenia hodowli w gospodarce społeczności neolitycznych, a co za tym idzie, szerokie wykorzystywanie zwierząt i produktów pocho-dzenia zwierzęcego oraz rolnictwo wypaleniskowe (żarowe, leśno-odłogo-we), charakteryzują okres tzw. drugiej rewolucji neolitycznej (ok. 4–3 tys. lat p.n.e.). Nastąpiło „odlesienie” wielu terenów, wyjałowienie gleb, niedobór wody i zmiany klimatyczne na znacznych obszarach (Sherratt 1997). Zjawi-ska te wymusiły na ludziach przejście od rolnictwa i hodowli do pasterstwa, a zatem odejście od stałego osadnictwa.
Przejście od neolitu do epoki brązu (w Polsce od 2200 p.n.e. do 1000–700 p.n.e.) nie wpłynęło w radykalny sposób na tryb życia i postawy gospodar-cze ówgospodar-czesnych społegospodar-czeństw. Nie stanowiło przełomu w dziejach cywilizacji ludzkiej, jak stało to się u progu neolitu. W epoce brązu nadal zarówno ho-dowla zwierząt, jak i uprawa roli odgrywały zasadniczą rolę przy zdobywaniu żywności, determinując tryb życia ówczesnych ludzi. Niewiele też zmieniły się podstawowe formy gospodarki rolno-hodowlanej. Na ziemiach polskich nadal niejednokrotnie równolegle występowały osiadłe społeczności rolniczo--hodowlane i mobilne pasterskie; mogły się też one przenikać i mieszać, albo przechodzić od społeczności osiadłych do mobilnych.
W epoce żelaza (w Polsce od 700–600 p.n.e. do 450–600 n.e.) w IV i V w. n.e. widoczne jest zahamowanie rozwoju osadnictwa na ziemiach polskich, a nawet jego powolny zanik. Odpływ ludności był znaczny, lecz nie
razniak-2.indb 87
całkowity. Obliczenia przyjmującą maksymalną wielkość migracji wskazują, że począwszy od IV w., z największym nasileniem w V w., z dorzecza Odry i Wisły wywędrowało około 60% ludności (Gąsowski 1985).
Między V a VI w. n.e. ogólny poziom kultury materialnej na ziemiach polskich uległ znacznemu regresowi. Na początku średniowiecza osiągnię-cia techniczne wcześniejszych epok uległy zapomnieniu. Osiedla zakładano praktycznie wyłącznie w miejscach wcześniej niezasiedlonych. Nadal nie były też one trwałe.
Między V a VII w. n.e. na części ziem polskich występowała kultura pra-ska z osadnictwem, które unikało gór. Prawie nie spotyka się jego śladów powyżej 300 metrów n.p.m. Wybierano okolice o urodzajnych glebach, w bliskim sąsiedztwie rzek i lasów. Zakładano niewielkie nieobronne osie-dla wzdłuż brzegów dolin rzecznych, z zabudową rozmieszczoną „gniazda-mi” – po kilka lub kilkanaście chat ze skromnymi obiektami gospodarczymi (Kostrzewski et al. 1965; Hensel 1987; idem 1988; Parczewski 1988; idem 2003; Kaczanowski et al. 1998).
Powolny wzrost gospodarczy zaczął następować po okresie wielkich wędrówek ludów, czyli od ok. VII w. Wprowadzono stałe uprawy rolne, przybywało osad i rozwijał się handel. Osadnictwo trzymało się pierwotnie rzek i strumieni – naturalnych ciągów komunikacyjnych. Powstawały wsie o rozwiązaniach przestrzennych, które czytelne były przez stulecia, niekiedy do końca XX w. Najstarsze rozwiązania przestrzenne wsi na terenach bez-piecznych stanowiły ulicówki, zaś na terenach narażonych na ewentualną napaść – okolnice.
Zdaniem wielu badaczy, u schyłku okresu rzymskiego (IV w.) na ziemiach polskich zaistniał system wspólnoty terytorialnej opartej na więzi sąsiedz-kiej i wspólnotach rodowych – system opolny (Łowmiański 1953; idem 1963–1985; Kobyliński 1988; Kaczanowski et al. 1998). Kształtowały go siedliska, które
gromadziły się w jak najbliższe sąsiedztwo, tworząc sioła czyli wioski. Takie sioła i wioski w przeciwstawieniu do pojedynczych sadyb leśnych, otoczone były polami, więc nazywano opolami, bo z brzmieniem „o” łączy się w języku polskim pojęcie zewnętrznego otoczenia. W dokumentach zaś łacińskich „opola” takie, jako grupy sąsiadów, nazywały się sąsiedztwa-mi – vicinia (Gloger 1902).
W skład opola wchodziły osady wsie – osady wielodworcze oraz jedno-dworcze. Osady jednodworcze mogły się poszerzać – ze względu na po-większanie się rodziny – o przysiółki, a następnie rozrastać do wsi liczących kilka–kilkanaście gospodarstw. Z kolei w wyniku rozwoju osady wielodwor-czej, np. osiedlania się wychodźców na nowo pozyskanych gruntach, poja-wiały się nowe osady jednodworcze. Opola zazwyczaj oddzielone były od
89
siebie naturalnymi barierami: mokradłami i bagnami, kompleksami pusz-czańskimi, skupiskami jezior.
Jedną z cech opola była wspólna własność ziemi, o której użytkowaniu decydowała starszyzna. Część majątku była we wspólnym użytkowaniu: pa-stwiska, lasy, miejsca połowu, drogi, uzyskana zdobycz; część w indywidual-nym (rodzinindywidual-nym): bydło, pole orne.
Każda wspólnota była samowystarczalna, przedmioty codziennego użytku produkowano we własnym zakresie, handel miał charakter doraźny. Ludność zajmowała się hodowlą i uprawą ziemi. Gdy ziemia uległa wyja-łowieniu, przenoszono się na nowe miejsce, wypalając puszczę i zakłada-jąc osadę w nowym miejscu, nierzadko jednak powracazakłada-jąc po kilku latach w poprzednie miejsce osiedlenia.
W XIII w. rola opola zmniejszała się i zaczęła zanikać ze względu na liczne immunitety nadawane przez panujących książąt duchowieństwu i ry-cerzom, które poddawały ludność wiejską pod jurysdykcję właścicieli coraz bardziej wzrastających wielkich prywatnych posiadłości ziemskich. Nowi właściciele wraz z prawem do ziem wchodzili w prawa książęce nad lud-nością na nich osiadłą. Równocześnie patrymonialny system sprawowania władzy zniósł organizację opolną, jako niedającą się przystosować do no-wych warunków społeczno-ekonomicznych. Nadawanie pojedynczych wsi książęcych różnym właścicielom rozrywało strukturę przestrzenną i orga-nizacyjną opola. Ostateczny zanik tych pierwszych na ziemiach polskich swoistych samorządów gminnych, spowodowało osadnictwo lokacyjne.