(2020/C 423/26) Język postępowania: polski
Sąd odsyłający
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: A.M.
Strona pozwana: Dyrektor Z. Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
Pytanie prejudycjalne
Czy prawidłowe jest rozumienie przez organy krajowe definicji „trwałych użytków zielonych” – zamieszczonej w art. 2 lit. c) rozporządzenia Komisji (WE) nr 1120/2009 z dnia 29 października 2009 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania systemu płatności jednolitej przewidzianego w tytule III rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego określone systemy wsparcia dla rolników (1) – w ten sposób, że naturalne okresowe zalewanie i podtopienia łąk oraz pastwisk położonych w strefie szczególnej ochrony przyrodniczej (obszar Natura 2000; lński Park Krajobrazowy), powoduje podleganie tych gruntów tzw. „płodozmianowi” i skutkuje przerwaniem okresu pięciu lat (lub dłużej) niepodlegania temu
„płodozmianowi”, co w konsekwencji stanowi także podstawę do pozbawienia lub ograniczenia płatności rolnośrodo-wiskowej rolnika, jak też dalsze konsekwencje finansowe związane z przerwaniem kontynuacji pięcioletniego okresu realizacji programu rolnośrodowiskowego”?
(1) Dz.U. 2009 L 316, s.1
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 12 sierpnia 2020 r. – BQ / Deutsche Lufthansa AG
(Sprawa C-380/20) (2020/C 423/27) Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający Landgericht Köln
Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: BQ
Strona pozwana: Deutsche Lufthansa AG
Pytania prejudycjalne
Czy strajk własnych pracowników przewoźnika lotniczego w odpowiedzi na wezwanie związku zawodowego stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?
(1) Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 12 sierpnia 2020 r. – VR / Deutsche Lufthansa AG
(Sprawa C-381/20) (2020/C 423/28) Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający Landgericht Köln
Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: VR
Strona pozwana: Deutsche Lufthansa AG
Pytania prejudycjalne
Czy strajk własnych pracowników przewoźnika lotniczego w odpowiedzi na wezwanie związku zawodowego stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?
(1) Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 12 sierpnia 2020 r. – AL / Deutsche Lufthansa AG
(Sprawa C-382/20) (2020/C 423/29) Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający Landgericht Köln
Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: AL
Strona pozwana: Deutsche Lufthansa AG
Pytania prejudycjalne
Czy strajk własnych pracowników przewoźnika lotniczego w odpowiedzi na wezwanie związku zawodowego stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?
(1) Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 12 sierpnia 2020 r. – LK / Deutsche Lufthansa AG
(Sprawa C-383/20) (2020/C 423/30) Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający Landgericht Köln
Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: LK
Strona pozwana: Deutsche Lufthansa AG
Pytania prejudycjalne
Czy strajk własnych pracowników przewoźnika lotniczego w odpowiedzi na wezwanie związku zawodowego stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?
(1) Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landgericht Köln (Niemcy) w dniu 12 sierpnia 2020 r. – DP / Deutsche Lufthansa AG
(Sprawa C-384/20) (2020/C 423/31) Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający Landgericht Köln
Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: DP
Strona pozwana: Deutsche Lufthansa AG
Pytania prejudycjalne
Czy strajk własnych pracowników przewoźnika lotniczego w odpowiedzi na wezwanie związku zawodowego stanowi nadzwyczajną okoliczność w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 (1)?
(1) Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (Dz.U. 2004, L 46, s. 1).
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de Primera Instancia no 49 de Barcelona (Hiszpania) w dniu 12 sierpnia 2020 r. – EL, TP / Caixabank SA
(Sprawa C-385/20) (2020/C 423/32) Język postępowania: hiszpański
Sąd odsyłający
Juzgado de Primera Instancia no 49 de Barcelona.
Strony w postępowaniu głównym Strona powodowa: EL, TP.
Strona pozwana: Caixabank SA.
Pytania prejudycjalne
1) Należy ustalić, czy sądowa wykładnia art. 251, 394 ust. 3 i art. 411 Ley de Enjuiciamiento Civil (ustawy o postępowaniu cywilnym) dokonana w dekrecie z dnia 1 października 2019 r., zgodnie z którą zrównuje się wartość przedmiotu sporu z interesem ekonomicznym postępowania, co w konsekwencji prowadzi do zmniejszenia wynagrodzenia, jakie zapłacił konsument swojemu adwokatowi, poprzez przyjęcie za podstawę stałej kwoty (18 000 EUR) ustalonej przez ustawę wyłącznie dla niemożliwej do ustalenia wartości przedmiotu sporu, a nie dla nieokreślonej wartości, jest sprzeczna z art.
6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy (1) [93/13/EWG], ponieważ nie można przywrócić sytuacji faktycznej i prawnej, w której konsument by znajdował, jeżeli brak byłoby wspomnianego warunku, pomimo iż został wydany na jego korzyść wyrok sądowy stwierdzający nieuczciwy charakter warunku, oraz ponieważ nie została usunięta nieracjonalna przesłanka procesowa związana z ograniczeniem kosztów, które to usunięcie zagwarantowałoby konsumentowi bardziej adekwatne i skuteczne środki w celu zgodnego z prawem wykonywania swoich praw.
2) Czy art. 394 ust. 3 Ley Enjuiciamiento Civil (ustawy o postępowaniu cywilnym) sam z siebie jest sprzeczny z art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy i czyni niemożliwym lub nadmiernie uciążliwym sądowe dochodzenie praw, jakie wspomniana dyrektywa przyznaje konsumentom, ponieważ nałożone przez ten artykuł na konsumenta ograniczenie, polegające na tym, że musi on ponosić cześć swoich własnych kosztów postępowania, oznacza, że przywrócić sytuacji faktycznej i prawnej, w jakiej konsument by się znajdował, jeżeli brak byłoby wspomnianego warunku, pomimo iż został wydany na jego korzyść wyrok sądowy stwierdzający nieuczciwy charakter warunku, oraz ponieważ nie została usunięta nieracjonalna przesłanka procesowa związana z ograniczeniem kosztów, które to usunięcie zagwarantowałoby konsumentowi bardziej adekwatne i skuteczne środki w celu zgodnego z prawem wykonywania swoich praw.
(1) Dyrektywa Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (Dz.U. 1993, L 95, s.29).
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Contencioso-Administrativo no 2 de Vigo (Hiszpania) w dniu 14 sierpnia 2020 r. – CJ / Tesorería
General de la Seguridad Social (Sprawa C-389/20)
(2020/C 423/33) Język postępowania: hiszpański
Sąd odsyłający
Juzgado de lo Contencioso-Administrativo no 2 de Vigo
Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: CJ
Druga strona postępowania: Tesorería General de la Seguridad Social
Pytania prejudycjalne
1. Czy art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 79/7/EWG z dnia 19 grudnia 1978 r. w sprawie stopniowego wprowadzania w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zabezpieczenia społecznego (1), dotyczący równego traktowania, które oznacza brak jakiejkolwiek dyskryminacji ze względu na płeć zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio, w zakresie obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne, oraz art. 5 lit. b) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/54/WE z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy (2), który przewiduje podobny zakaz bezpośredniej lub pośredniej dyskryminacji ze względu na płeć w odniesieniu do zakresu zastosowania systemów zabezpieczenia społecznego i warunków przystępowania do nich, a także w zakresie obowiązku opłacania i obliczania wysokości składek, powinny być interpretowane w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie obowiązywaniu przepisu krajowego takiego jak art. 251 lit. d) Ley General de la Seguridad Social (ogólnej ustawy o zabezpieczeniu społecznym) [zgodnie z którym] „d) ochrona Sistema Especial para Empleados de Hogar (szczególnego systemu zabezpieczenia społecznego pracowników domowych) nie obejmuje zabezpieczenia na wypadek bezrobocia”?
2. W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na powyższe pytanie, czy wspomniany przepis należy uznać za przykład dyskryminacji zakazanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 lit. e) lub k) dyrektywy 2006/54/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w zakresie, w jakim adresatami rozpatrywanej normy, to znaczy art. 251 lit. d) Ley General de la Seguridad Social są niemal wyłącznie kobiety?
(1) Dz.U. 1979, L 6, s. 24.
(2) Dz.U. 2006, L 204, s. 23.
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie (Polska) w dniu 12 sierpnia 2020 r. – Europejska Agencja
Chemikaliów Miejskiemu Przedsiębiorstwu Energetyki Cieplnej (Sprawa C-392/20)
(2020/C 423/34) Język postępowania: polski
Sąd odsyłający
Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Europejska Agencja Chemikaliów
Strona pozwana: Miejskie Przedsiębiorstwo Energetyki Cieplnej
Pytania prejudycjalne
1) Czy art. 299 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej powinien być rozumiany w ten sposób, że należy stosować go wyłącznie do decyzji wydanych przez Radę, Komisję lub Europejski Bank Centralny, czy też także do decyzji Europejskiej Agencji Chemikaliów wydawanych w przedmiocie nałożenia dodatkowej opłaty administracyjnej?
2) Czy zapis w art. 299 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowiący, że klauzula wykonalności jest nadawana, bez jakiejkolwiek kontroli innej niż weryfikacja autentyczności tytułu, należy rozumieć w ten sposób, że sąd krajowy orzekając w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności i stosując krajowe przepisy procedury cywilnej nie jest uprawniony do badania, czy roszczenie stwierdzone tytułem egzekucyjnym uległo przedawnieniu?
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Rejonowy dla
Sąd Rejonowy dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie Strony w postępowaniu głównym cywilnych i handlowych (1) należy interpretować w ten sposób, że może na niego powołać się osoba, która w zamian za usługi – świadczone na rzecz bezpośrednio poszkodowanego w wypadku drogowym w związku z zaistniałą szkodą – nabyła roszczenie o wypłatę odszkodowania, lecz nie prowadzi działalności zawodowej w zakresie dochodzenia roszczeń odszkodowawczych od ubezpieczycieli i która pozwała, przed sąd miejsca w którym ma swoją siedzibę, ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku, mającego siedzibę na terenie innego państwa członkowskiego?
2) Czy art. 7 pkt 2 lub art. 12 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy interpretować w ten sposób, że może na niego powołać się osoba, która nabyła na podstawie umowy przelewu wierzytelność od poszkodowanego w wypadku drogowym w celu wytoczenia przed sąd państwa członkowskiego miejsca zdarzenia powództwa z tytułu odpowiedzialności cywilnej przeciwko ubezpieczycielowi sprawcy wypadku drogowego, który to ubezpieczyciel ma siedzibę na terytorium innego państwa członkowskiego niż państwo członkowskie miejsca zdarzenia? Strona skarżąca: CHEP Equipment Pooling NV
Druga strona postępowania: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága Pytania prejudycjalne
Czy art. 20 ust. 1 dyrektywy Rady 2008/9/WE (1) z dnia 12 lutego 2008 r. określającej szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE, podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (zwanej dalej „dyrektywą 2008/9/WE) należy interpretować w ten sposób, że pomimo oczywistych różnic w liczbach – pomimo iż nie pojawia się kwestia proraty (części proporcjonalnej) – pomiędzy wnioskiem o zwrot a fakturą ze szkodą dla podatnika, państwo członkowskie zwrotu może przyjąć, że nie ma konieczności występowania o dodatkową informacją oraz że uzyskało ono wszystkie informacje potrzebne do podjęcia decyzji w przedmiocie zwrotu?
(1) Dz.U. 2008, L 44, s. 23.
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Köln (Niemcy) w dniu 28 sierpnia 2020 r. – Phantasialand / Finanzamt Brühl
(Sprawa C-406/20) (2020/C 423/37) Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający Finanzgericht Köln
Strony w postępowaniu głównym Strona skarżąca: Phantasialand
Druga strona postępowania: Finanzamt Brühl
Pytania prejudycjalne
1) Czy można powołać się na wymienienie w pkt 7 załącznika III w związku z art. 98 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE (1) targów, wesołych miasteczek i parków rozrywki, aby dokonać rozróżnienia dla celów opodatkowania parku rozrywki stawką podstawową, mimo że określenie „park rozrywki” obejmuje przedsiębiorstwa z branży wesołych miasteczek i parków rozrywki prowadzące działalność zarówno stacjonarną, jak i niestacjonarną?
2) Czy orzecznictwo Trybunału, zgodnie z którym kontekst różnych świadczeń może skutkować tym, że nie są one podobne, znajduje zastosowanie do działalności w postaci parków rozrywki prowadzonej przez przedsiębiorstwa z branży wesołych miasteczek i parków rozrywki w formie niestacjonarnej i stacjonarnej?
3) W przypadku udzielenia na drugie pytanie prejudycjalne odpowiedzi przeczącej:
Czy „punkt widzenia przeciętnego konsumenta”, który w świetle orzecznictwa Trybunału stanowi kluczowy element zasady neutralności podatku obrotowego, stanowi „perspektywę teoretyczną”, która nie może być przedmiotem postępowania dowodowego w postaci opinii biegłego?
(1) Dyrektywa Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1).
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Audiencia Provincial de La Coruña (Hiszpania) w dniu 2 września 2020 r. – Banco Santander, S.A. / J.A.C. i M.C.P.R.
(Sprawa C-410/20) (2020/C 423/38) Język postępowania: hiszpański
Sąd odsyłający
Audiencia Provincial de La Coruña.
Strony w postępowaniu głównym
Strona wnosząca odwołanie: Banco Santander, S.A..
Druga strona postępowania: J.A.C. i M.C.P.R..
Pytania prejudycjalne
1) W przypadku gdy w ramach postępowania w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji finansowej umorzone zostały wszystkie akcje, na jakie dzielił się kapitał zakładowy, czy art. 34 ust. 1 lit. a), art. 53 ust. 1 i 3 oraz art. 60 ust. 2 lit. b) i e) dyrektywy 2014/59/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 maja 2014 r. (1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, aby osoby, które nabyły swoje akcje kilka miesięcy przed wszczęciem postępowania w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, mogły w związku z podwyższeniem kapitału w drodze publicznej oferty subskrypcji wytoczyć powództwa odszkodowawcze lub powództwa o równoważnym skutku oparte na błędnych informacjach zawartych w prospekcie emisyjnym, przeciwko emitentowi lub instytucji powstałej w wyniku połączenia przez przejęcie?
2) Czy w takim samym przypadku jak ten, o którym mowa w poprzednim pytaniu, art. 34 ust. 1 lit. a), art. 53 ust. 3 i art. 60 ust. 2 lit. b) dyrektywy 2014/59/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 maja 2014 r. stoją na przeszkodzie temu, aby na podstawie powództw wytoczonych po restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji na emitenta lub na podmiot będący jego uniwersalnym następcą prawnym nałożone zostały w drodze sądowej zobowiązania do zwrotu równowartości subskrybowanych akcji oraz zapłaty odsetek w wyniku stwierdzenia nieważności z mocą wsteczną (ex tunc) umowy subskrypcji akcji?
(1) Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiająca ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniająca dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/EU oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 (Dz.U. 2014, L 173, s. 190).
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Bremen (Niemcy) w dniu 2 września 2020 r. – S / Familienkasse Niedersachsen-Bremen der Bundesagentur für
Arbeit
Druga strona postępowania: Familienkasse Niedersachsen-Bremen der Bundesagentur für Arbeit
Pytania prejudycjalne
Czy art. 24 dyrektywy 2004/38/WE (1) i art. 4 rozporządzenia (WE) nr 883/2004 (2) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one uregulowaniu państwa członkowskiego, na mocy którego obywatel innego państwa członkowskiego, który ustanawia miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu na terytorium krajowym i nie przedstawia dowodu, że uzyskuje krajowe dochody z tytułu rolnictwa i leśnictwa, z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, z tytułu pracy na własny rachunek lub z tytułu pracy najemnej w ciągu pierwszych trzech miesięcy od ustanowienia miejsca zamieszkania lub miejsca zwykłego pobytu, nie ma prawa do świadczeń rodzinnych, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. j) w związku z art. 1 lit. z) rozporządzenia (WE) nr 883/2004, gdy tymczasem obywatel odnośnego państwa członkowskiego znajdujący się w tej samej sytuacji ma prawo do świadczeń rodzinnych, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. j) w związku z art. 1 lit. z) rozporządzenia (WE) nr 883/2004, bez wykazania uzyskiwania dochodów z tytułu rolnictwa i leśnictwa, z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, z tytułu pracy na własny rachunek lub z tytułu pracy najemnej?
(1) Dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniająca rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylająca dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. 2004, L 158, s. 77).
(2) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. 2004, L 166, s. 1)
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg (Niemcy) w dniu 7 września 2020 r. – Gräfendorfer Geflügel- und Tiefkühlfeinkost Produktions
GmbH / Hauptzollamt Hamburg (Sprawa C-415/20)
(2020/C 423/40) Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający Finanzgericht Hamburg
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Gräfendorfer Geflügel- und Tiefkühlfeinkost Produktions GmbH.
Strona przeciwna: Hauptzollamt Hamburg.
Pytania prejudycjalne
1) Czy państwa członkowskie są na podstawie prawa Unii zobowiązane do zwrotu opłat pobranych z naruszeniem prawa Unii wraz z odsetkami również w przypadkach, w których powodem zwrotu nie jest stwierdzona przez Trybunał Sprawiedliwości sprzeczność z prawem Unii podstawy prawnej, lecz dokonana przez Trybunał Sprawiedliwości wykładnia (pod-)pozycji nomenklatury scalonej?
2) Czy rozwinięte przez Trybunał Sprawiedliwości zasady prawa Unii dotyczące prawa do odsetek mogą mieć zastosowanie również do płatności refundacji wywozowych, których przyznania właściwy organ państwa członkowskiego odmówił z naruszeniem prawa Unii?
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Judicial da Comarca de Braga (Portugalia) w dniu 10 września 2020 r. – GD, ES / Luso Temp – Empresa de Trabalho
Temporário, S.A.
(Sprawa C-426/20) (2020/C 423/41) Język postępowania: portugalski
Sąd odsyłający
Tribunal Judicial da Comarca de Braga.
Strony w postępowaniu głównym Strona powodowa: GD, ES
Strona pozwana: Luso Temp – Empresa de Trabalho Temporário, S.A.
Pytania prejudycjalne
Czy art. 3 ust. 1 lit. f) i art. 5 ust. 1 Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/104/WE (1) z dnia 19 listopada 2008 r.
w sprawie pracy tymczasowej sprzeciwiają się zasadzie, takiej jak zawarta w art. 185 ust. 6 Código do Trabalho (aprovado pela Lei n.o 7/2009, de 12 de fevereiro) [kodeksu pracy (przyjętego ustawą nr 7/2009 z dnia 12 lutego)], zgodnie z którą pracownik tymczasowy zawsze ma prawo jedynie do urlopu i odpowiadającego mu dodatku proporcjonalnie do czasu pracy wyświadczonej na rzecz przedsiębiorstwa użytkownika, nawet wówczas, gdy rozpocznie on pracę w danym roku kalendarzowym i zakończy ją dwa lata kalendarzowe lub więcej po tej dacie, podczas gdy do pracownika zatrudnionego bezpośrednio przez przedsiębiorstwo użytkownika i wykonującego tę samą pracę przez ten sam okres czasu ma zastosowanie ogólny system urlopowy, gwarantujący mu większy, ponieważ nieproporcjonalny do czasu pracy, okres urlopu i odpowiedni dodatek urlopowy?
(1) Dz.U. 2008, L 327, s. 9.
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Valenciana (Hiszpania) w dniu 16 września 2020 r. – Asociación Estatal de Entidades de Servicios de Atención a Domicilio (ASADE) / Consejería de Igualdad y Políticas
Inclusivas (Sprawa C-436/20)
(2020/C 423/42) Język postępowania: hiszpański
Sąd odsyłający
Tribunal Superior de Justicia de la Comunidad Valenciana
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Asociación Estatal de Entidades de Servicios de Atención a Domicilio (ASADE)
Druga strona postępowania: Consejería de Igualdad y Políticas Inclusivas
Pytania prejudycjalne
1) Czy art. 49 TFUE oraz art. 76 i 77 (w związku z art. 74 i załącznikiem XIV) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. (1) należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, które zezwalają instytucjom zamawiającym na zawieranie porozumień z podmiotami prywatnymi o celu niezarobkowym – nie tylko ze stowarzyszeniami wolontariackimi – dotyczących świadczenia wszelkiego rodzaju usług socjalnych na rzecz osób w zamian za zwrot kosztów bez stosowania procedur przewidzianych w dyrektywie w sprawie zamówień publicznych i niezależnie od wartości szacunkowej, w oparciu o samo tylko zakwalifikowanie wspomnianych podmiotów jako podmiotów niepodlegających zasadom dotyczącym zamówień publicznych?
2) Na wypadek, gdyby odpowiedź na powyższe pytanie była przecząca, a zatem gdyby opisana w nim sytuacja była możliwa, czy art. 49 TFUE oraz art. 76 i 77 (w związku z art. 74 i załącznikiem XIV) dyrektywy w sprawie zamówień publicznych należy interpretować w ten sposób, że zezwalają one instytucjom zamawiającym na zawieranie porozumień z podmiotami prywatnymi o celu niezarobkowym (nie tylko z organizacjami wolontariackimi) dotyczących świadczenia wszelkiego rodzaju usług socjalnych na rzecz osób w zamian za zwrot kosztów bez stosowania procedur przewidzianych w dyrektywie i niezależnie od wartości szacunkowej, w oparciu o samo tylko zakwalifikowanie wspomnianych podmiotów jako podmiotów niepodlegających zasadom dotyczącym zamówień publicznych, w przypadku gdy ponadto rzeczone przepisy krajowe nie zawierają wyraźnie przesłanek ustanowionych w art. 77 dyrektywy, lecz odsyłają do dalszych przepisów wykonawczych, nie przewidując wyraźnie wśród wytycznych dla owych przepisów wykonawczych wymogu, aby przepisy te przejęły dokładnie przesłanki ustanowione w art. 77 wspomnianej dyrektywy?
3) Na wypadek, gdyby odpowiedź na powyższe pytanie również była przecząca, a zatem gdyby opisana w nim sytuacja była możliwa, czy art. 49 i 56 TFUE oraz art. 76 i 77 (w związku z art. 74 i załącznikiem XIV) dyrektywy w sprawie zamówień publicznych, a także art. 15 ust. 2 dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
3) Na wypadek, gdyby odpowiedź na powyższe pytanie również była przecząca, a zatem gdyby opisana w nim sytuacja była możliwa, czy art. 49 i 56 TFUE oraz art. 76 i 77 (w związku z art. 74 i załącznikiem XIV) dyrektywy w sprawie zamówień publicznych, a także art. 15 ust. 2 dyrektywy 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia