Pochwała absurdu

Konieczna jest zatem dobra definicja tego terminu. Taką zaś może być tylko definicja etymologiczna. Większość definicji słownikowych i encyklopedycznych ogranicza się do określenia tylko potocznego zna-czenia tego słowa, tłumacząc je na język inny od łacińskiego, – chociaż encyklopedia Orgelbranda już w 1858 r. podała etymologiczny sens „ab-surdu”. Wywodzi się on z łacińskiego „absurdum”, oznaczającego to, co pochodzi od („ab”) człowieka głuchego („surdo”), a więc jego zachowa-nie lub wypowiedź, które wskutek całkowitej lub – co gorsza – częściowej głuchoty są sprzeczne z rozumem, robią wrażenie komicznych21, wywo-łują śmiech i pobudzają do ich wyśmiewania (parodiowania).

Tak rozumiane pojęcie absurdu jako narzędzia satyry ekonomicznej, stosowanego sporadycznie przez teoretyka ekonomii, może mieć dwoja-kie znaczenie w jego badaniach rzeczywistości gospodarczej. Pierwsze polega na udziale w sformułowaniu jakiejś p r z y s z ł e j tezy teoretycz-nej, drugie natomiast na udziale w sprawdzeniu a k t u a l n e j , już usta-lonej, teoretycznej opinii ekonomicznej.

W pierwszym wypadku absurd pełni funkcję aparatu kontrolują-cego, czy na drodze do odtworzenia jakiegoś fragmentu rzeczywistości gospodarczej (poznania prawdy) nie grozi lub nie został już popełniony błąd. Jeśli np. teoretyk dojdzie do wniosku, że istotą gospodarki rynko-wej jest swoboda kształtowania się cen („walki cenorynko-wej”) na rynku, przy czym w pojmowaniu ceny ograniczy się do relacji między ilością 21 Czytelnicy ze starszych pokoleń pamiętają zapewne opowiastkę z elementarza: „Jak się macie Bartoszu?”; „Ano mam koguta w koszu”; „A jak się ma wasza żona?”; „To kogut, nie wrona”.

22

pieniądza i wyłącznie ilością towaru, to grozić mu będzie spłycenie tej relacji, uczynienie jej jednowymiarową, tylko ilościową. O tym niebez-pieczeństwie poinformuje go „absurd” jako narzędzie badawcze. Fak-tycznie bowiem cena jest relacją dwuwymiarową: ilościową i jakościo-wą. Ilość pieniądza konkuruje nie tylko z ilością towaru, ale także z jego jakością. Konsument działający na rynku bierze pod uwagę nie tylko ilość towaru, którą otrzyma za daną ilość pieniądza, ale także i zado-wolenie z jego jakości22. W tym momencie „absurd” – kontrolne narzę-dzie satyryczne wyśle sygnał ostrzegawczy do teoretyka, że konieczne jest ponowne przemyślenie jego tezy i upewnienie się, czy nie prowadzi ona do absurdalności.

W drugim wypadku „absurd” służy do zbadania, czy jakaś teo-retyczna teza ekonomiczna, od dawna uważana za ustaloną, taką nadal pozostaje. Teoretyk może mieć bowiem wątpliwości, czy wytrzymała próbę czasu, czy też jakieś nowe okoliczności podważyły jej aktual-ność. Ucieka się zatem do „absurdu” i za jego pomocą kontroluje ak-tualność tezy, która wzbudziła jego wątpliwości. Operacja ta polega na sprowadzeniu badanej tezy do absurdu (reductio ad absurdum) i może być wykonana na dwa sposoby: 1) Zakładamy, że teza wyj-ściowa jest prawdziwa i formułujemy jej zaprzeczenie. Jeśli okazuje się ono absurdalne, znaczy to, że redukcja potwierdza prawdziwość tezy wyjściowej, albo 2) zakładamy, że teza wyjściowa jest fałszywa i formułujemy jej negację. Jeśli zaprzeczenie to okazuje się absurdal-ne, znaczy to, że redukcja potwierdza prawdziwość tezy wyjściowej 22 Dlatego np. Wiesław Samecki w swej analizie krytycznej Gospodarowanie za pomocą planowania (Wrocław 2000, s. 164) musiał napisać: „Trudno wyjść z podziwu, że w nauce ekonomii dość długo nie zauważano tego oczywistego faktu, traktując wymianę w sposób jednostronny jako proces czysto ilościowy. W istocie wybór dokonywany na rynku przez konsumenta jest zjawiskiem dwuwymiarowym. Następuje on bowiem na podstawie dwóch zmiennych: ceny i jakości, a nie tylko na podstawie ceny”. W przypisie zaś 10. dodał: „W sposób systematyczny problem ten przedstawił Lawrence Abbot w swojej fundamen-talnej i przywołanej w niniejszym rozdziale pracy Quality and Competition, New York 1955, s. 64, 65, 173”.

23 (tzn., że jest ona fałszywa23. (Można dodać: jeśli zaś w obu wypadkach zaprzeczenia tez wyjściowych nie okazują się absurdalne, znaczy to, że w pierwszym wypadku teza wyjściowa jest fałszywa, a w drugim – prawdziwa)24.

Cały walor absurdu polega na tym, że może on wykryć naruszenie podstawowej zasady badawczej – zasady niesprzeczności. Uznaje ona za niemożliwe, by jedna i ta sama rzecz wykazywała jakąś cechę i nie wy-kazywała tej cechy. Absurd jedynie stwierdza ten fakt i za to nie można go winić. Winą natomiast obciążyłby się ten, kto aprobowałby absurd w poznawaniu, gdyż rezultatem takiej postawy jest autodestrukcja po-znania i nihilizm poznawczy. Arystoteles uważał, że człowiek odrzuca-jący zasadę niesprzeczności i twierdzący np., że byt może powstać z nie-bytu, a porządek z nieporządku, podobny jest do rośliny, tzn. do bytu pozbawionego zdolności poznawania i rozumienia.

Jest rzeczą naturalną, że ekonomiści różnego autoramentu, operu-jący satyrą jako metodą działalności, a nawet teoretycy ekonomii posłu-gujący się od wypadku do wypadku absurdem jako głównym narzędziem tej metody, są zainteresowani swoim rodowodem. Szukają więc najwcze-śniejszego ze sporadycznych wypadków stosowania satyry w działalno-23 Np., gdy gdzieś ustalił się pogląd, że prawo ekonomiczne nie jest abstrakcją. Jeśli w jakimś teoretyku wzbudzi on wątpliwości, może poddać go próbie sprowadzenia do absurdu. Wej-dzie zatem na drogę następującego rozumowania: Skoro prawo ekonomiczne nie jest abs-trakcją, znaczy to, że w konsekwencji nie możemy sformułować żadnego prawa w sferze gospodarowania. Gospodarujący człowiek tkwi bowiem głęboko w otaczającym go życiu, co sprawia, że jest nie tylko gospodarzem (jest także członkiem rodziny, obywatelem państwa etc.), wobec tego nie da się uchwycić prawidłowości w działaniach jego jako integralnej osoby ludzkiej: nie da się z niej wydzielić jego działalności gospodarczej. Stąd wniosek – absurdalny – że nie ma praw ekonomicznych. Absurdalny, gdyż przeczy mu rzeczywistość. Skoro więc konsekwencje wynikające z badanego poglądu są absurdalne, to znaczy, że sam pogląd nie jest prawdziwy i należy go odrzucić. (Por. Wiesław Samecki, Prolegomena do teorii ekonomii, Wrocław 1998, s. 36.).

24 Oba wypadki sprowadzenia do absurdu dadzą się przedstawić za pomocą symboli logi-stycznych w następującym rachunku zdań: (p → qu). (p → ~qu) → ~p znaczy, że jeśli zdanie p implikuje dwa poszczególne zdarzenia wobec siebie sprzeczne qu i ~qu, to p jest fałszywe.

24

ści i badaniach ekonomicznych. Pojawiły się one w stuleciu poprzedza-jącym rozwój satyry ekonomicznej w XIX w.