Podkonstrukcja – informacje ogólne

Podkonstrukcja elewacji wentylowanej z okładziną pionową z płyt płaskich włókno-cementowych Tubonit obejmuje zasadniczo poniż-sze elementy składowe:

- wsporniki metalowe,

- pionowe łaty drewniane lub profile pionowe, mocowane do wsporników,

- elementy złączne (mocowania) służące do mocowania wsporników z łatami lub profilami.

Zespół łat / profili tworzą pionową powierzchnię nośną dla okładziny elewacji wentylowanej. Mogą być one wykonane z następujących materiałów:

- drewna,

- stali ocynkowanej, - aluminium.

Pionowość i płaskość powierzchni zewnętrznej okładziny zależna jest od profili podkonstrukcji (zaprojektowanej tak, by tworzyła po-wierzchnię nośną płyt okładzinowych) i należy zagwarantować zachowanie tych parametrów podczas montażu elewacji. Należy ocenić pionowość i płaskość elewacji, a w razie konieczności projektant ma wskazać ją w projekcie elewacji.

Projektant musi zwymiarować łaty/profile pionowe podkonstrukcji oraz wsporniki na podstawie obowiązujących przepisów prawa, a ogólniej rzecz ujmując:

- na podstawie naprężeń od obciążeń przyłożonych do okładziny oraz od sił zewnętrznych, na których działanie elewacja wentylowana będzie wystawiona na etapie jej montażu i eksploatacji,

- na podstawie materiałów, opisów technicznych i stanu utrzymania murów, do których elewacja wentylowana ma zostać przytwier-dzona,

- na podstawie właściwości środowiskowych wykonania i umiejscowienia elewacji, ponieważ mogą one wpłynąć na jej trwałość (tj.

chodzi o temperaturę i wilgotność, agresywność środowiska oraz wszystkie istniejące uwarunkowania trwałości planowanej elewacji).

System elewacji należy zaprojektować, wykonać i utrzymywać w sposób taki, aby naprężenia działające na nią podczas montażu i całe-go okresu eksploatacji były przenoszone na konstrukcję budynku, na którym elewację wykonano.

Należy rozważyć i uwzględnić w projekcie elewacji takie kwestie, jak m.in. odległości między elementami składowymi podkonstrukcji, wymiary tych elementów, wymiary kotew na ścianie nośnej – od nich zależy zdolność podkonstrukcji do utrzymania masy własnej, masy płyt okładzinowych oraz sił przyłożonych do elewacji wentylowanej pod wpływem wiatru i innych czynników atmosferycznych.

Podkonstrukcja musi jednocześnie przenosić owe naprężenia na ścianę nośną.

Podkonstrukcja musi również przenosić naprężenia wynikające z osiadania elementów składowych elewacji wentylowanej i jej okładzi-ny, a powodowane przez zmiany w warunkach cieplnych i higrometrycznych. Szczególnie starannie należy dobrać elementy składowe i metody przytwierdzenia podkonstrukcji do ściany nośnej pod kątem ewentualnej konieczności usunięcia mostków cieplnych.

Warunki techniczne wobec materiałów i geometrii oraz wymiary elementów składowych podkonstrukcji i przytwierdzonej do niej elewacji wentylowanej, podane w dalszej części opracowania, należy rozpatrywać wyłącznie jako orientacyjne, a tym samym

odpowiadające im wartości graniczne wymagają sprawdzenia przez projektanta danego obiektu. Podane tu wartości trzeba, w przypad-kach koniecznych, zmienić zgodnie z wynikami obliczeń konstrukcji elewacji aby każdy element składowy elewacji i cały jej ustrój znosił naprężenia występujące na etapie budowy elewacji i w całym jej okresie eksploatacji.

Pionowe elewacje wentylowane z okładziną z płyt płaskich włókno-cementowych Tubonit można projektować z podkonstrukcjami, mocowaniami i materiałami dodatkowymi innymi niż tu wskazane, pod warunkiem że takie zamienniki mają odpowiednie cechy che-miczne, fizyczne, mechaniczne i funkcjonalne gwarantujące ich przydatność do użytku oraz zgodne z przepisami prawa i normami technicznymi obowiązującymi w miejscu wykonania elewacji.

W kolejnych punktach podano ogólne wytyczne wobec doboru wymiarów podkonstrukcji.

6.3.1 Wsporniki – zalecenia niezależne od materiałów wykonania

Wsporniki należy dobierać zgodnie z obowiązującymi dla nich warunkami technicznymi, przy czym muszą być elementami sprężystymi, których odkształcenie maksymalne pod obciążeniem w pionie odpowiada warunkom technicznym okładziny.

Rozstaw wsporników w pionie należy wyznaczyć zgodnie z przepisami i normami obowiązującymi w miejscu wykonania elewacji.

Zależał on będzie od wielkości obciążeń stałych i zmiennych oddziałujących na elewację.

Należy zasadniczo przyjąć, że projektant ma obliczyć rozstaw wsporników w pionie i określić go w projekcie elewacji rozpatrując po-niższe maksymalne wartości orientacyjne, wyznaczone na podstawie doświadczeń z eksploatacji przedmiotowych systemów elewa-cyjnych:

Materiał wykonania podkonstrukcji Rozstaw wsporników w pionie Wartość maksymalna sugerowana [m]

Drewno 1

Metal (stal lub aluminium) 1,35 (dla wysokości kondygnacji 2,7 m) 1,50 (dla wysokości kondygnacji 3 m)

Tabela 7 – Wartości maksymalne rozstawu wsporników w zależności od materiału podkonstrukcji i wysokości kondygnacji.

W przypadku podkonstrukcji metalowych, rozstaw wsporników zawiera się zwykle w granicach od 750 mm do 1500 mm. Sprawdzenie obciążeń w pionie i poziomych obciążeń wiatrem (dodatnich i ujemnych) może wymagać znacznego zmniejszenia rozstawu wsporni-ków. Jego wartość musi zostać określona w projekcie przez projektanta.

Wyróżnia się dwa rodzaje wsporników niezależnie od materiału ich wykonania.

- wsporniki nośne, które w ramach obliczeń konstrukcji projektowanej zasadniczo przenoszą masę własną elewacji,

- wsporniki oporowe, które w ramach obliczeń konstrukcji projektowanej przenoszą zasadniczo naprężenia w poziomie, oddziałujące na płyty okładzinowe i elewację wentylowaną. Wsporniki te umożliwiają podkonstrukcji przenoszenie naprężeń od rozszerzania się i kurczenia materiałów pod wpływem zmian temperatury i wilgotności.

Wspornik nośny należy zaprojektować dla każdego elementu składowego będącego łatą lub profilem podkonstrukcji, chyba że projek-tant określi inaczej. Należy również rozpatrzyć rozkład wsporników nośnych na powierzchni zajmowanej przez elewację. Rozkład ich powinien być taki, aby przenosiły odkształcenia wynikające z warunków cieplnych i higrometrycznych na etapie eksploatacji elewacji i nie powodowały jednocześnie niebezpiecznego spiętrzania się naprężeń punktowych. Z tego powodu należy rozplanować rozmiesz-czenie wsporników nośnych w osiach poziomych przecinających sąsiadujące ze sobą profile podkonstrukcji.

Chcąc poprawić charakterystykę użytkową podkonstrukcji na cały okres jej eksploatacji należy rozmieścić wsporniki w taki sposób, aby przymocowane były naprzemiennie z lewej i prawe strony łat / profili podkonstrukcji – patrz ilustracja poniżej.

Rys. 6 – Dobrą zasadą jest rozmieszczenie naprzemienne punktów mocowania wsporników na poszczególnych łatach / profilach podkonstrukcji

Wsporniki nośne należy umieszczać w osi środkowej profilu, chyba że inne ich położenie jest zasadne ze względu na uwarunkowania projektu konstrukcji.

Z doświadczenia praktycznego wynika, że należy ograniczyć do minimum odkształcenie podkonstrukcji elewacji. Tym samym wielkość maksymalna ugięcia łaty / profilu podkonstrukcji między dwoma wspornikami wyrażona jako dmax a wynikająca z przewidywanych obciążeń w poziomie powinna spełniać warunek dmax ≤ 1/200 zakładając rozstaw przęsła między wspornikami równy „i”.

Rys. 7 – Wielkość maksymalna ugięcia łaty / profilu między dwoma kolejnymi wspornikami wyrażona jako dmax musi spełniać warunek ≤ 1/200 dla rozstawu przęsła między wspornikami równego „i”

Projektant musi potwierdzić, czy maksymalne dopuszczalne wartości odkształceń podkonstrukcji odpowiadają charakterystyce płyt okładzinowych Tubonit.

6.3.2 Łaty drewniane / profile metalowe i dylatacje – zalecenia niezależne od materiałów wykonania

Cały układ łat / profili podkonstrukcji ma tworzyć płaszczyznę pionową pod montaż okładziny elewacyjnej. Płaskość i pionowość powierzchni, którą tworzą łaty / profile i zaprojektowanej pod płyty okładzinowe, można zachować regulując odpowiednio długość wsporników podczas montażu. Podczas montażu elewacji należy sprawdzić pionowość belek łączących sąsiadujące ze sobą łaty / pro-file oraz czy leżą one w tej samej płaszczyźnie. Projektant określa które elementy projektu wymagają kontroli podczas montażu i po jego zakończeniu – np. wskazując w projekcie maksymalną dopuszczalną wielkość odchyłek między sąsiadującymi łatami / profilami.

Wielkość poziomego rozstawu (przęsła) między elementami pionowymi podkonstrukcji jest zwykle ograniczona do 600 mm. Od roz-stawu tego zależy maksymalna wielkość odkształcenia płyt okładzinowych, które trzeba uwzględnić w obliczeniach. Wartości przekra-czające granice maksymalne tu wskazane można dopuścić za decyzją projektanta, jeśli są zasadne na podstawie obliczeń i następnie wyniku zwymiarowania podkonstrukcji. Sprawdzenie obciążeń dla konkretnego zastosowania elewacji, m.in. obciążeń w pionie i ob-ciążeń w poziomie od wiatru (dodatnich i ujemnych) może doprowadzić do konieczności zmniejszenia rozstawu (przęsła) do wartości mniejszych niż maksymalne zalecane.

Materiał wykonania podkonstrukcji Rozstaw (przęsło) w poziomie między profilami podkonstrukcji Wartość maksymalna [mm]

Drewno 600

Stal 600

Aluminium 600

Tabela 8 – Rozstaw maksymalny profili podkonstrukcji

Płyty okładzinowe można przytwierdzać do dwóch lub większej liczby profili pionowych, zależnie od szerokości płyty. Profile pionowe będą widoczne z zewnątrz na całej ich długości, jeśli leżą w osi styku między płytami okładzinowymi. Profile pionowe będą niewidoczne za płytami okładzinowymi, jeśli znajdują się między otwartymi spoinami (stykami) pionowymi.

Długość maksymalna profili pionowych podkonstrukcji musi być z zasady równa wysokości kondygnacji budynku. Jednakże projektant określa długość na podstawie szeregu współczynników rozszerzalności poszczególnych materiałów wykonania elewacji. Dylatacje wy-konuje się bezwzględnie pomiędzy kolejnymi profilami pionowymi. Dylatacje muszą znajdować się w osi styków pionowych okładziny.

Wielkość i warunki techniczne spoin (styków) należy obliczyć i określić w projekcie elewacji na podstawie właściwości materiału, z któ-rego wykonana będzie podkonstrukcja.

Ugięcie „d”

Przęsło „i”

Na poniższej ilustracji przedstawiono dwa przekroje pionowe elewacji – przykład błędnego montażu płyt okładziny w pobliżu dylatacji pomiędzy dwoma profilami pionowymi podkonstrukcji oraz przykład prawidłowego rozwiązania montażu dla tej samej konstrukcji.

Rys. 8 – Przekroje pionowe elewacji – przykład nieprawidłowego i prawidłowego rozmieszczenia płyt okładzinowych względem dylatacji między pionowymi profilami podkonstrukcji

Ochrona profili pionowych przed czynnikami atmosferycznymi wymaga montażu uszczelki z odpowiedniego materiału. Szerokość uszczelki należy dobrać do szerokości zewnętrznej profilu pionowego.

Rys. 9 – Przykład uszczelki zamontowanej na całej szerokości profilu pionowego

Jeśli konstrukcja nośna ma dylatacje, należy zaprojektować elewację wentylowaną w taki sposób, aby płyty nie zachodziły w obręb spoin dylatacyjnych. Na poniższej ilustracji przedstawiono dwa przekroje poziome elewacji – przykład błędnego montażu płyt okła-dziny oraz przykład prawidłowego rozwiązania montażu dla tej samej konstrukcji.

Rys. 10 – Przekroje poziome przykładów nieprawidłowego i prawidłowego montażu profili i płyt okładzinowych względem dylatacji konstrukcji nośnej Dylatacja budowli

Płyty płaskie włókno-cementowe Tubonit

Dylatacja budowli

Płyty płaskie włókno-cementowe Tubonit

W tabeli 9 przedstawiono przykładowe – i wyznaczone wyłącznie dla maksymalnej dopuszczalnej wielkości odkształcenia profili – obliczeniową wartość rozstawu wsporników w pionie zależną od:

- naprężenia od ssania wiatru,

- materiału wykonania profili podkonstrukcji, - rozstawu (przęsła) wsporników w poziomie.

Obliczenia przeprowadzono dla dwóch wartości przęsła między profilami (450 mm i 600 mm), dla profili podkonstrukcji wykonanych z drewna i stali, oraz ze statycznym rozmieszczeniem płyty okładziny na trzech punktach podparcia. Wsporniki stalowe przyjęte w ob-liczeniach mają wymiary 60 mm x 50 mm x 80 mm i wykonane są z blachy o grubości 2,5 mm (patrz ETA nr 17-0318). W niniejszym ustępie rozstaw w pionie to odległość między wspornikami, zaś rozstaw (przęsło) w poziomie to de facto odległość między pionowymi profilami podkonstrukcji.

Przedmiotowa tabela nie zastępuje obliczeń wymiarowania podkonstrukcji. Jest jedynie przykładem ilustrującym zależność zmian roz-stawu profili podkonstrukcji od czterech warunków występowania naprężeń, w dwóch typowych przypadkach podkonstrukcji. Pełny opis techniczny materiałów rozpatrywanych w obliczeniach (dla zestawów elewacji na podkonstrukcji odpowiednio drewnianej lub stalowej) podano w ETA nr 17-0318. W ETA uwzględniono również badania zestawów elewacji na podkonstrukcji aluminiowej, lecz nie rozpatrywano ich w przykładowych obliczeniach.

Uwaga: Wartości podane w tabeli w nawiasach odpowiadają rozstawom dla materiałów, które w obu przykładach znoszą naprężenia.

Wartości większe niż maksymalne wartości zalecane przez TUPLEX umieszczono obok maksymalnych wartości sugerowanych.

Parcie wiatru² [kN/m²]

Maksymalny rozstaw wsporników w pionie [mm] (dla dmax ≤ 1/200)

Podkonstrukcja stalowa Podkonstrukcja drewniana

Profile stalowe ocynkowane S235 Z275 Profil omega

50 x 60 x 50 x 60 x 50 mm gr. 15-10 mm

Łaty drewniane Długość odcinka 70 mm, gr. 50 mm

Rozstaw (przęsło) w poziomie między profilami Rozstaw (przęsło) w poziomie między profilami

450 mm 600 mm 450 mm 600 mm

-0,87 (1635)-1500 1225 (1635)-1000 (1225)-1000

-1,39 1020 765 (1020)-1000 765

-1,91 745 555 745 555

-2,43 585 435 585 435

Tabela 9 – Przykładowe wartości rozstawu wsporników podkonstrukcji w pionie w funkcji parcia wiatru, materiału wykonania profili oraz ich przęsła (rozstawu w poziomie)

Przeprowadziwszy obliczenia Projektant wybiera wartości, które będą projektowymi dla rozstawu wsporników. W poniższych ustę-pach podano wytyczne wymiarowania podkonstrukcji stalowych, drewnianych i aluminiowych.

6.3.3 Podkonstrukcja drewniana

Podkonstrukcja drewniana wykonywana jest zwykle z kantówek prostokątnych. Projektant określa wymagania techniczne wobec kantówek. Kantówki mocuje się do ściany nośnej za pomocą wsporników.

W poniższej tabeli zestawiono przykładowe minimalne wymagania wobec materiału drewnianego, podane w ETA nr 17-0318.

Podkonstrukcja drewniana Minimalne wymagania wobec materiału drewnianego Klasa wytrzymałości ≥ C18 (EN 338:2011 Drewno konstrukcyjne

– Klasy wytrzymałości)

Trwałość Klasa 3 (EN 335-2:2007 Trwałość drewna i materiałów drewnopochodnych)

Proces produkcji Autoklawowanie stopnia 5

Kontrola wilgotności podczas dostawy ≤ 18%

Wahania wilgotności w obrębie jednej dostawy ≤ 4%

Tabela 10 – Wymagania minimalne wobec podkonstrukcji drewnianej podane w ETA nr 17-0318

6.3.3.1 Uwarunkowania geometryczne i wymiarów belek pionowych podkonstrukcji drewnianej

Elementy okładzinowe – w zależności od ich szerokości – można przytwierdzać do dwóch lub większej liczby belek pionowych.

Sugerowana szerokość W belki wzdłuż styków płyt okładzinowych wynosi 140 mm (2 x 70 mm), zaś minimalna szerokość W pośred-nich belek nośnych wynosi 70 mm. Mniejsze wymiary można przyjąć, o ile projektant przeprowadził stosowne obliczenia. Minimalna sugerowana grubość wynosi 50 mm.

Aby uniknąć odkształceń belek pod wpływem skręcania się drewna, należy przyjąć współczynnik wydłużenia E przekroju poprzecznego każdej belki w granicach 0,5-2. (Jest to stosunek grubości T do szerokości W przekroju, gdzie E = T/W, co przy sugerowanych wymia-rach minimalnych daje 50/70 = 0,7.)

W poniższej tabeli zestawiono minimalne wymagania geometryczne dla belek pionowych podkonstrukcji jednoramowej drewnianej.

W zestawach opisanych w ETA nr 17-0318 przyjęto pojedynczą podkonstrukcję ramową mocowaną do ściany nośnej za pomocą wsporników stalowych.

Belki drewniane Szerokość minimalna W [mm] Grubość T [mm] E = T/W Belki wzdłuż styków

pionowych W ≥ 140 (2 x 70) T ≥ 50 0,5 < E < 2

Wartość E oblicza się dla przekroju jednej belki,

np. T = 50, W = 70

Pośrednie belki nośne W ≥ 70 T ≥ 50

Tabela 11 – Wymiary minimalne przekroju

Szerokość belek zilustrowana poniżej musi być wystarczająco duża, aby:

- zachować przewidywalny prześwit „g” styków (spoin) między płytami okładziny, - zachować minimalną odległość „b” mocowań od krawędzi płyt,

- zachować minimalną odległość „c” mocowań od krawędzi listew.

Grubość przekroju belek musi być wystarczająco duża, aby zachować ich maksymalne ugięcie pod obciążeniem od wiatru (jego parcia i ssania) równe dmax ≤ 1/200 i, gdzie „i” odpowiada odległości między wspornikami.

Rys. 11 – Warunki geometryczne okładziny konieczne do wyznaczenia szerokości belek drewnianych podkonstrukcji

W poniższej tabeli zestawiono warunki geometryczne okładziny elewacji wentylowanej wpływające na wartość szerokości W piono-wych belek podkonstrukcji.

Warunki geometryczne okładziny elewacji wentylowanej określające szerokość W łat drewnianych [mm]

Szerokość styków pionowych między płytami okładzinowymi 8 ≤ g ≤ 10 mm Odległość minimalna mocowań od krawędzi płyt okładzinowych Równolegle do kierunku włókien b ≥ 45 mm

Prostopadle do kierunku włókien b ≥ 25 mm Odległość minimalna mocowań od najbliższej krawędzi profilu podkonstrukcji c ≥ 20 mm Ugięcie maksymalne między dwoma wspornikami pod parciem lub ssaniem wiatru dmax ≤ 1/200 i

Tabela 12 – Warunki geometryczne okładziny wpływające na szerokości W pionowych belek podkonstrukcji wzdłuż styków między płytami

Odległość maksymalna mocowań od krawędzi płyty okładzinowej nie może być większa niż 65 mm, o ile pozwala na to szerokość belki podkonstrukcji.

PRZEKRÓJ

RZUT CZOŁOWY

Kierunek włókien Kierunek włókien

UWAGA: Wyznaczając odległość mocowań od krawędzi płyt okładzinowych, projektant musi pamiętać, że wartość „b” w kierunku równoległym do włókien i „b” w kierunku prostopadłym do włókien były sobie równe i jednocześnie pozostawały w granicach po-danych w tabeli. Układ ustroju konstrukcyjnego nie spełniający takiego wymagania dałby stan napięcia płyty okładziny, skutkujący pęknięciami przebiegającymi pod kątem 45° przy mocowaniu, a tym samym oderwaniem się krawędzi płyty.

Belki mocuje się do konstrukcji nośnej za pomocą wsporników ze stali ocynkowanej, zwanych węzłówkami. Charakterystyka wsporni-ków metalowych przedstawiona jest m.in. dla zestawów opisanych w ETA nr 17-0318. Warunki konieczne:

• wsporniki muszą pozostawać sprężyste pod obciążeniem,

• wsporniki muszą zachować trwałość w warunkach przewidywanych w całym okresie eksploatacji (m.in. odporne na korozję).

Podczas montażu elewacji należy zachować płaskość i pionowość powierzchni tworzonej przez profile podkonstrukcji (na których za-wieszone zostaną płyty okładzinowe).

Na poniższej ilustracji przedstawiono zestaw elewacji wentylowanej na podkonstrukcji drewnianej jednoramowej.

1 – Ściana nośna do przekrycia okładziną 2 – Warstwa izolacyjna

3 – Mocowania wsporników do ściany nośnej 4 – Wsporniki aluminiowe

5 – Mocowania wsporników do łat 6/7 – Łaty

8 – Uszczelka ochronna na łaty 9 – Przestrzeń wentylacyjna 10 – Płyty okładzinowe 11 – Mocowania płyt do łat

Rys. 12 – Przykładowy zestaw elewacji wentylowanej na podkonstrukcji drewnianej przytwierdzonej do ściany nośnej

Maksymalny rozstaw wsporników w pionie z zasady nie powinien przekraczać 1 m. Sprawdzenie obciążeń dla konkretnego zastoso-wania elewacji, m.in. obciążeń w pionie i obciążeń w poziomie od wiatru (dodatnich i ujemnych) może doprowadzić do konieczności zmniejszenia rozstawu. Projektant może jednak na podstawie obliczeń i wedle własnego uznania przeanalizować rozstaw większy niż 1 m, o ile jest dopuszczalny w analizie obliczeniowej projektu.

Należy rozpatrzeć ryzyko korodowania elementów metalowych (m.in. wsporników i ich mocowań) w kontakcie z materiałami na bazie miedzi, rtęci i innych składników chemicznych którymi zakonserwowano drewno.

6.3.4 Podkonstrukcja stalowa ocynkowana

Podkonstrukcja stalowa ma być wykonana z pionowych profili przytwierdzonych do ściany nośnej (na której znajdzie się okładzina) za pomocą wsporników z materiału, z którego wykonano profile.

Profile i wsporniki wykonane mają być ze stali ocynkowanej ogniowo.

Stal powinna odpowiadać przynajmniej gatunkowi S235 określonemu normą EN 10025 Wyroby walcowane na gorąco z niestopo-wych stali konstrukcyjnych i normą EN 10027 Systemy oznaczania stali. Profile podkonstrukcji i wsporniki powinny być wykonane ze stali cynkowanej ogniowo co najmniej gatunku Z275. Grubość „t” stali musi wynosić co najmniej 15/10 mm dla profili i 25/10 mm dla wsporników.

Podkonstrukcja stalowa może składać się np. z profili omega i kątowników oraz wsporników spełniających minimalne wymagania techniczne podane poniżej, a także w ETA nr 17-0318. Wymiary tu podane są wartościami minimalnymi, chyba że wyniki obliczeń do projektu uzasadniają przyjęcie wartości niższych.

Element podkonstrukcji Wymiary minimalne [mm] Wymagania minimalne wobec materiałów Profil omega 50 x 60 x 50 x 60 x 50 mm t = 15/10 S235 Z275 t = 15/10

Kątownik 50 x 60 mm t = 15/10 S235 Z275 t = 15/10

Wsporniki 50 x 60 x 80 mm t = 25/10 S235 Z275 t = 25/10

Tabela 13 – Wymagania geometryczne i wymiary minimalne podkonstrukcji stalowej ocynkowanej

Podczas montażu elewacji należy zachować płaskość i pionowość powierzchni tworzonej przez profile podkonstrukcji (na których zawieszone zostaną płyty okładzinowe).

Na poniższej ilustracji przedstawiono zestaw elewacji wentylowanej na podkonstrukcji ze stali ocynkowanej.

1 – Ściana nośna do przekrycia okładziną 2 – Warstwa izolacyjna

3 – Mocowania wsporników do ściany nośnej 4 – Wsporniki stalowe

5 – Mocowania wsporników do profili 6/ 7 – Profile stalowe

8 – Uszczelka ochronna profilu 9 – Przestrzeń wentylacyjna 10 – Płyty okładzinowe 11 – Mocowania płyt do profili

Rys. 13 – Przykładowy zestaw elewacji wentylowanej na podkonstrukcji stalowej przytwierdzonej do ściany nośnej

W poniższej tabeli zestawiono warunki geometryczne okładziny elewacji wentylowanej wpływające na wartość szerokości W profili metalowych podkonstrukcji. Wartości podano dla profili stalowych i aluminiowych opisanych w kolejnym ustępie.

Warunki geometryczne okładziny elewacji wentylowanej określające szerokość W

profili metalowych (stalowych i aluminiowych) [mm]

Szerokość styków pionowych między płytami okładzinowymi 8 ≤ g ≤ 10 mm Odległość minimalna mocowań od

krawę-dzi płyt okłakrawę-dzinowych

Równolegle do kierunku włókien b ≥ 45 mm

Prostopadle do kierunku włókien b ≥ 25 mm

Odległość minimalna mocowań od najbliższej krawędzi profilu podkonstrukcji c ≥ 15 mm Ugięcie maksymalne między dwoma wspornikami pod parciem lub ssaniem wiatru dmax ≤ 1/200 i

Tabela 14 – Warunki geometryczne wpływające na szerokości W profili metalowych podkonstrukcji wzdłuż styków między płytami

Odległość maksymalna mocowań od krawędzi płyty okładzinowej nie może być większa niż 65 mm, o ile pozwala na to szerokość profilu podkonstrukcji.

6.3.5 Podkonstrukcja aluminiowa

Podkonstrukcja aluminiowa ma być wykonana z pionowych profili aluminiowych przytwierdzonych do ściany nośnej (na której znajdzie się okładzina) za pomocą wsporników aluminiowych.

W poniższej tabeli przedstawiono układ podkonstrukcji przyjętej dla zestawów opisanych w ETA nr 17-0318. Wymiary elementów składowych podano w ETA nr 17-0318 i należy uznać je za wartości minimalne, chyba że obliczenia projektu konstrukcji dopuszczają wartości niższe.

Rodzaj Materiał Wymagania geometryczne

[mm] Elementy podkonstrukcji

Wspornik nośny Aluminium z podstawą

w termoizolacji 100 x 45,3 x 80-260 mm

Wspornik oporowy Aluminium z podstawą

w termoizolacji 70 x 45,3 x 80-260 mm

Kątownik Aluminium 45 x 45 x 2,3 mm

Profil teowy asymetryczny Aluminium 130 x 45 x 2,3 mm

Tabela 15 – Wymagania geometryczne wobec elementów podkonstrukcji przyjętych w zestawach opisanych w ETA nr 17-0318

Wymagania geometryczne określające szerokość W profili metalowych podano w tabeli 14.

1 – Ściana nośna do przekrycia okładziną 2 – Warstwa izolacyjna

3 – Mocowania wsporników do ściany nośnej 4 – Wsporniki aluminiowe

5 – Mocowania wsporników do profili 6/7 – Profile aluminiowe

8 – Uszczelka ochronna profilu 9 – Przestrzeń wentylacyjna 10 – Płyty okładzinowe 11 – Mocowania płyt do profili

Rys. 14 – Przykładowy zestaw elewacji wentylowanej na podkonstrukcji aluminiowej przytwierdzonej do ściany nośnej. Warstwa termoizolacyjna nie jest obowiązkową częścią

Rys. 14 – Przykładowy zestaw elewacji wentylowanej na podkonstrukcji aluminiowej przytwierdzonej do ściany nośnej. Warstwa termoizolacyjna nie jest obowiązkową częścią

W dokumencie Wytyczne użytkowania płyt elewacyjnych Tubonit (Stron 14-23)