POLITYKA GOSPODARCZO-USŁUGOWA

Konin jest miastem stanowiącym regionalny ośrodek gospodarczo-usługowy, w którym jako dawnym mieście wojewódzkim zlokalizowane są usługi o znaczeniu ponadlokalnym z zakresu administracji, edukacji, handlu i inne. Problemy

gospodarcze miasta związane ze skupieniem na rozwoju branży energetycznej i metalurgicznej, a w konsekwencji brak wystarczającej dywersyfikacji gospodarki, skutkowały koniecznością poszukiwania nowej drogi rozwoju. Sprzyjało temu

odkrycie złóż geotermalnych z wodą o bardzo wysokich parametrach, które stwarzają szansę na znaczący zwrot w wytwarzaniu energii – zwrot w stronę „zielonej energii”

ze źródeł odnawialnych. Geotermia stwarza także możliwości ich wykorzystania leczniczego, turystycznego i rekreacyjnego. Na terenie miasta od lat dominuje energetyka, zatem miasto można określić jako „wyspecjalizowane” w tej dziedzinie.

Korzystna jest także lokalizacja miasta względem głównych układów

komunikacyjnych o zasięgu regionalnym i krajowym, co stwarza możliwości rozwoju działalności logistyczno-magazynowej.

Wskutek podjętych działań na przestrzeni ostatnich lat Konin zaczął być postrzegany jako miasto rozwijające się w zakresie alternatywnych rozwiązań w przemyśle, szczególnie w produkcji energii, ale i nowe inwestycje usługowe czy turystyczne zaczęły przyciągać coraz większą liczbę mieszkańców sąsiednich gmin i turystów.

Rozwój turystyczny Konina z uwagi na jego usytuowanie, warunki przestrzenne i krajobrazowe jest naturalnym kierunkiem rozwoju gospodarczo-usługowego miasta.

Konin również posiada, choć w ograniczonym zakresie, ofertę szkół wyższych. Mając na uwadze wspieranie rozwoju nowych technologii, szkolnictwo wyższe jest

niezbędnym do tego narzędziem dającym dodatkowy element przyciągający potencjalnych inwestorów. W związku z tym szkolnictwo wyższe nie wpływa wyłącznie na poprawę poziomu wykształcenia obywateli, ale także daje impuls do rozwoju gospodarczego miasta. Ważnym jest więc w tym aspekcie powiązanie szkolnictwa wyższego z przemysłem i usługami, co pozwoli na pozostanie wykwalifikowanych pracowników na terenie miasta.

Rozwój przemysłowy i turystyczny Konina, wzbogacony ofertą logistyczną i kulturalną miasta może stać się niewątpliwie magnesem do rozwoju usług w zakresie oferty miejsc noclegowych, powierzchni biurowych, edukacji i innych usług towarzyszących i wspierających. Należy jednak mieć na względzie, iż opracowany na potrzeby

niniejszego studium bilans terenów przeznaczonych pod zabudowę nie przewiduje wyznaczania nowych terenów aktywności gospodarczej poza obszarami

wyznaczonymi w obowiązujących miejscowych planach zagospodarowania. W planach inwestycyjnych należy w pierwszej kolejności przyjąć wykorzystanie

istniejących terenów przemysłowych i poprzemysłowych, ich rekultywację w kierunku gospodarczym, w tym zastosowanie rozwiązań proekologicznych, jak np. budowa farm fotowoltaicznych.

W związku z powyższym wskazano następujące główne cele rozwojowe w zakresie polityki gospodarczo-usługowej:

1) stworzenie lokalnych centrów usługowych, możliwych do zlokalizowania na obszarach zamieszkiwania, ale i aktywności gospodarczej;

2) wpieranie rozwoju małych obiektów handlowych, zapewniających dostęp do usług podstawowych;

3) ograniczenie sytuowania wolnostojących kiosków, szczególnie w pasie drogowym;

4) zaleca się tworzenie, w miejscach o największym ruchu pieszym, ulic handlowych (w rejonie ulic: Dworcowej, Alei 1 Maja i 3 Maja) z wydzielonymi ciągami pieszymi i rowerowymi oraz ograniczonym ruchem samochodowym;

5) położenie nacisku na rozwój turystyki;

6) poszerzenie oferty produkcyjno-usługowej, poprzez różnorodność branż i stworzenie oferty zespołów wielobranżowych;

7) rozwój klastrów, w tym m.in. działającego od stycznia 2013 r. Klastra Technologii Niskoenergetycznych, powstałego w 2018 r. Klastra Energii „Zielona Energia - Konin” oraz powołanej w 2008 r. Lokalnej Organizacji Turystycznej „Marina”;

8) stwarzanie perspektyw dla rozwoju firm i przez to poszerzania oferty rynku pracy;

9) dostosowanie oferty usługowej do charakteru osiedla, potrzeb ludności oraz wskazanej formy zabudowy;

10) lokalizowanie obiektów biurowych i usługowych, szczególnie w zakresie handlu, w powiązaniu z terenami mieszkaniowymi;

11) położenie nacisku na rozwój oświaty i szkół wyższych na wysokim poziomie oraz współpracę z sektorem produkcyjnym i usługowym;

12) poszerzenie oferty biurowej;

13) rozwój szeroko pojętej logistyki z wykorzystaniem dostępnych kanałów komunikacji, w tym drogowej, kolejowej i wodnej;

14) rozwój usług wspierających poprawę jakości życia mieszkańców;

15) zróżnicowanie oferty terenów i przestrzeni pod kątem usytuowania, wielkości, dostępu komunikacyjnego, infrastruktury technicznej i sąsiedztwa dla różnych rodzajów działalności;

16) ograniczenie konfliktów przestrzennych i społecznych oraz minimalizowanie negatywnego oddziaływania inwestycji na środowisko, otoczenie i człowieka;

17) stworzenie przestrzeni gospodarczo-usługowych o wysokiej jakości zagospodarowania, w tym wzbogacenie ich terenami zielonymi;

18) wykorzystanie terenów w sąsiedztwie elektrowni na lokalizację terenów przemysłowych;

19) w ramach obszarów aktywności gospodarczej możliwe jest lokalizowanie urządzeń wytwarzających energię z OZE o mocy przekraczającej 100 kW, za wyjątkiem elektrowni wiatrowych, na obszarach wskazanych na rysunku Studium Kierunki zagospodarowania przestrzennego. Strefy ochronne od urządzeń

wytwarzających energię elektryczną z OZE o mocy powyżej 100 kW, za

wyjątkiem elektrowni wiatrowych, ustala się na granicy obszarów, na których się je dopuszcza (w granicach działki budowlanej, na której lokalizowana jest

inwestycja);

20) działania podejmowane w ramach procesów rewitalizacji winny wspierać i dawać możliwość rozwoju ekonomicznego i poprawy warunków życia mieszkańców

zarówno w zakresie aktywizacji zawodowej ludności, jak i wsparcia oraz rozwoju bazy wykładowo-dydaktycznej i dostosowania jej do potrzeb rynku pracy.

W ramach Studium wyznacza się obszary rozmieszczenia wielkopowierzchniowych obiektów handlowych tj. obszary lokalizacji obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m² (zwanymi dalej WOH), wskazane na rysunku Studium Kierunki zagospodarowania przestrzennego, w granicach których:

1) dopuszcza się lokalizowanie nowych obiektów handlowych, w tym o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m²;

2) dopuszcza się adaptowanie i rozbudowę istniejących obiektów na potrzeby obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m²;

3) intensywność zabudowy winna być określana w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego indywidualnie dla każdej lokalizacji, uwzględniając lokalne uwarunkowania, w tym w szczególności wymóg kształtowania ładu przestrzennego i ewentualny wymóg ochrony konserwatorskiej;

4) zaleca się rozbudowywanie programów użytkowych WOH lokalizowanych szczególnie w Starówce, o funkcje związane z zaspokojeniem potrzeb kulturalnych i rozrywki mieszkańców;

5) w granicach Starówki zaleca się realizację parkingów podziemnych lub/i wielopoziomowych dla obsługi użytkowników WOH;

6) na obszarach lokalizacji WOH dopuszcza się sytuowanie obiektów i urządzeń infrastruktury technicznej i komunikacyjnej.

W ramach zabudowy gospodarczo-usługowej należy dążyć do:

1) zapewnienia dogodnego systemu połączeń drogowych wewnętrznych i

zewnętrznych, z możliwością wykorzystania kolei i szlaków wodnych na potrzeby transportowe;

2) zapewnienia dobrego dostępu komunikacyjnego, szczególnie w zakresie ruchu pieszego, z tworzeniem przestrzeni spacerowych;

3) właściwego skomunikowania obszarów komunikacją zbiorową, szczególnie z obszarami zamieszkiwania;

4) zapewnienia właściwego wyposażenia w systemy infrastruktury technicznej;

5) lokalizacji wymaganej liczbę miejsc postojowych na terenach inwestycji;

6) zapewnienia wysokich walorów estetycznych przestrzeni i zabudowy,

wzbogaconych zielenią szczególnie od strony przestrzeni publicznych i stref

7) tworzenia przestrzeni wielofunkcyjnych o zróżnicowanej ofercie usługowej;

8) dostosowania rodzaju i wielkości działalności do potrzeb i sąsiedztwa;

9) tworzenia ponadlokalnych ośrodków usługowych, głównie w centrum miasta oraz na wykształconych obszarach, z zachowaniem zasady niepowodowania uciążliwości dla terenów mieszkaniowych;

10) w ramach lokalnych ośrodków usługowych należy zachować tożsamość i charakter obszaru;

11) zapewnienia powierzchni parkingowych adekwatnych do zapotrzebowania, przy czym należy dążyć do ograniczenia powierzchni terenu przeznaczonej pod miejsca postojowe poprzez m.in. parkingi wielopoziomowe i/lub wbudowane.

Odstępstwa i ograniczenia w ramach kierunków polityki gospodarczo-usługowej:

1) w przypadku, gdy istniejące zagospodarowanie nie odpowiada zasadom ustalonym w niniejszym Studium, dopuszcza się poszerzenie zasad

zagospodarowania w kierunku istniejącej zabudowy w miejscach przez nią zajmowanych.