GŁOGOWA MAŁOPOLSKIEGO
2. Polityka przeciwdziałania negatywnym skutkom hałasu w mieście
W przeszłości największe emisje hałasu miały miejsce w środowisku pracy człowieka. Obecnie w większości rozwiniętych krajów problem ten rozwiązano, a najbardziej uciążliwe oddziaływania dźwięku pojawiły się w środowisku za-mieszkania i spędzania wolnego czasu człowieka15. W związku z tymi zmianami procesy przeciwdziałania negatywnym skutkom emisji hałasu stały się jednym z przedmiotów regulacji prawnych w wielu krajach. Na obszarze Unii Europej-skiej problematyka ochrony środowiska traktowana jest priorytetowo i regulują ją liczne akty prawne, z których jednym z najważniejszych jest Dyrektywa Par-lamentu Europejskiego oraz Rady odnosząca się do oceny i zarządzania po-ziomem hałasu w środowisku16. Regulacje wynikające z tej dyrektywy zostały również uwzględnione w polskim prawodawstwie – w ustawie Prawo Ochrony Środowiska17. Prawo unijne wprowadza m.in. wymóg sporządzania map akus-tycznych dla aglomeracji powyżej 100 000 mieszkańców, a po ich wykonaniu
12 Mapa akustyczna Rzeszowa. Lemitor OS Sp. z o.o., Ecoplan R. Kowalczyk, luty 2011-listopad 2011.
13 Według „Programu ochrony przed hałasem dla terenów, na których poziom hałasu przekracza poziom dopuszczalny w Gminie Miasto Rzeszów, plan na lata 2012-2017” największe prze-kroczenie wartości dopuszczalnych hałasu w środowisku powoduje ruch drogowy. Z tego typu sytuacją mamy do czynienia w większości głównych miast w Polsce, s. 20.
14 Ibid., s. 21.
15 O zdrowotnych skutkach hałasu piszą K. Dworak, H. Domańska, J. Paciej: Hałas środowiskowy a zdrowie. Referat przedstawiony na Ogólnopolskiej Sesji Popularnonaukowej „Środowisko a zdrowie − 2005”. Częstochowa 2005. Materiały Wojewódzkiej Stacji Epidemiologicznej w Katowicach.
16 Mowa tu o dyrektywie 2002/49/WE z dnia 25 czerwca 2002 r. Dz.U.UE.L.02.189.12.
17 Ustawa Prawo Ochrony Środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 r. Dz.U. 2008, nr 25, poz. 150 z późn. zm.
Hałas jako stymulator procesów migracji tkanki miejskiej… 337
opracowania programów ochrony przed hałasem18. Wymagania i zakres map akustycznych określają „Wytyczne opracowywania map akustycznych” opraco-wane i wydane przez Instytut Ochrony Środowiska na zamówienie Głównego Inspektora Ochrony Środowiska.
Na mapach akustycznych umieszcza się wyniki pomiarów poziomów hała-su zarówno w zakresie emisji, jak i imisji, a także poziomy hałahała-su w odniesieniu do poziomów dopuszczalnych19 dla obiektów i terenów wrażliwych na hałas20. Sporządzanie map akustycznych obligowane jest wieloma nakazami i wytycz-nymi. Jednym z nich jest wyznaczenie obszarów cichych21. Szczegółowe kry-teria delimitacji obszarów cichych nie są sprecyzowane. Wyznaczone obszary ciche na mapach akustycznych danego miasta należy uwzględnić w miejs-cowych planach zagospodarowania przestrzennego zachowując dla nich odpo-wiednie strefy ochronne22. W praktyce obszary ciche wyznacza się na mapach akustycznych dla aglomeracji, a głównym kryterium ich lokalizacji jest od-ległość od uczęszczanych ciągów komunikacyjnych23.
18 Dyrektywa 2002/49/WE Parlamentu Europejskiego oraz Rady w sprawie oceny i zarządzania poziomem hałasu w środowisku wprowadza obowiązek wykonania map akustycznych: do 30 czerwca 2007 roku dla aglomeracji o liczbie mieszkańców większej niż 250 tys., a do 30 czerwca 2012 roku dla aglomeracji o liczbie mieszkańców większej niż 100 tys. Do opraco-wania map zobowiązani są ponadto zarządcy dróg, linii kolejowych i lotnisk.
19 Dopuszczalne wartości poziomów hałasu określa Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku. Dz.U. 2007, nr 120, poz. 826. Wartości dopuszczalne zależą od wielu czynników, m.in. rodzaju terenu (wrażliwość na hałas), rodzaju hałasu oraz czasu oddziaływania. Rodzaj terenów określa się w oparciu o zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku na podstawie faktycznego zagospodarowania i wykorzystania terenów.
20 Według Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 1 października 2007 r. w sprawie szczegó-łowego zakresu danych ujętych na mapach akustycznych oraz ich układu i sposobu prezentacji.
Dz.U., nr 187, poz. 1340, załącznik nr 1, pkt. 9, 3, mapa wrażliwości hałasowej obszarów to mapa „przedstawiająca rozkład dopuszczalnych poziomów hałasu na rozpatrywanym obszarze, w zależności od sposobu zagospodarowania terenu i jego funkcji, z odniesieniem do miejsco-wego planu zagospodarowania przestrzennego lub, w przypadku jego braku, do innych doku-mentów planistycznych, w tym do opracowań ekofizjograficznych lub studiów zagospodaro-wania przestrzennego”.
21 Według Ustawy Prawo Ochrony Środowiska obszary ciche to obszary, które nie są narażone na oddziaływanie hałasu komunikacyjnego, przemysłowego lub pochodzącego z działalności re-kreacyjno – wypoczynkowej (poza obszarem aglomeracji) lub obszar, na którym nie występują przekroczenia dopuszczalnych poziomów hałasu wyrażonych wskaźnikiem hałasu LDWN (na terenie aglomeracji).
22 Obowiązek ten wynika z zapisów ustawy Prawo Ochrony Środowiska, a poprzez zapis o ko-nieczności „uwzględnienia zwłaszcza [...] wymagań ochrony środowiska [...] ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi [...]” także ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
23 Metody wyznaczania odległości od niektórych źródeł hałasu przedstawia S. Bernat: Strefy ciszy w krajobrazie rekreacyjnym. W: Krajobrazy rekreacyjne – kształtowanie, wykorzystanie, trans-formacja. Problemy Ekologii Krajobrazu. Bielsko-Biała 2010, t. XXVII, s. 35-42.
Anna Sikora, Beata Walicka-Góral 338
Rys. 2. Zestawienie mapy imisji hałasu komunikacyjnego (po lewej) z mapą obszarów cichych proponowanych do utworzenia na terenie Miasta Rzeszowa (po prawej) (widać wyraźną korelację delimitacji obszarów cichych a siecią komunikacyjną)
Źródło: A. Sikora, B. Walicka-Góral na podstawie: Mapa akustyczna miasta Rzeszowa. Program ochrony przed hałasem dla terenów, na których poziom hałasu przekracza poziom dopuszczalny w Gminie Miasto Rzeszów.
Zależność pomiędzy lokalizacją stref cichych a siecią komunikacyjną przedstawia mapa akustyczna Rzeszowa (rys. 2). Przy opracowaniu zostały wy-znaczone obszary ciche i zapisane wytyczne co do dalszego postępowania pla-nistycznego w obszarze wyznaczonych miejsc cichych.
Ustawodawca tworząc prawo zgodne z Dyrektywą 2002/49/WE nie zobo-wiązał nakazem do tworzenia map akustycznych i programów ochrony środo-wiska przed hałasem dla małych i średnich miast (poniżej 100 000 miesz-kańców). Wydaje się, że ustawodawca założył, iż problem hałasu nie dotyczy średnich i małych miast. Jest to błędne założenie. Według M. Stawickiej- -Wałkowskiej i B. Rudno-Rudzińskiej24, już w latach 90. ubiegłego wieku po-ziom hałasu komunikacyjnego w miastach o różnej wielkości był porównywal-ny, a przykładowa przeciętna wartość poziomu dźwięku hałasów zawierała się w granicach: dla miast dużych (powyżej 200 tys. mieszkańców) – 65-75 dB, dla miast średnich (od 50 do 200 tys. mieszkańców) – 63-73 dB, a dla miast małych
24 M. Stawicka-Wałkowska, B. Rudno-Rudzińska: Kształtowanie wnętrz urbanistycznych jako forma zabezpieczenia przed hałasem zewnętrznym. Instytut Techniki Budowlanej, Warszawa 2000.
Hałas jako stymulator procesów migracji tkanki miejskiej… 339
(do 50 tys. mieszkańców) – 62-71 dB. Warto zauważyć, że już wtedy poziomy dopuszczalne zostały, w przypadku miast średnich i małych, przekroczone o około 25%. Można przypuszczać, że obecnie w wyniku rozwoju sieci dróg, szczególnie w miastach dużych i średniej wielkości, a także wzrostu ruchu sa-mochodowego, dysproporcje w średnich poziomach dźwięku wewnątrz tkanki miejskiej uległy zwiększeniu, poziom hałasu w strukturze małych miast nie ob-niżył się, a więc jest znacząco wyższy niż poziom hałasu dopuszczalnego.
Małe miasta narażone są na problem z nadmiernym hałasem pochodzącym od transportu w szczególności kołowego w równym stopniu co miasta większe.
Dotyczy to zarówno centrów, jak i obrzeży miast (w przypadku jednostek znaj-dujących się w strefie oddziaływania metropolitalnego większego miasta). Bar-dzo często, w przeciwieństwie do miast dużych, spotykana jest sytuacja prze-biegu ruchu tranzytowego przez samo centrum, nierzadko przez historyczny rynek25.