Oprócz metod, technik i teorii antropologia i etnografia są od jakiegoś już czasu dla badaczy z innych dyscyplin źródłem inspiracji, jak tworzyć reprezentacje życia innych grup społecznych. Etnografia to także określenie szczególnego gatunku literatury naukowej (Van Maanen, 1988). Po raz kolejny Lloyd Warner, pomimo patronowania temu nurtowi, dostarcza głównie antywzorca. Jego prace są czymś, co – przyjmując funkcjonujące współcześnie w środowisku antropologów organizacji, biznesu i pracy rozumienie tekstu etnograficznego, czy szerzej antropologicznego sposobu prezentowania wyników badań – jest sprzeczne z ideą etnografii.
Antropologia ceniona jest w ramach biznesu, a także wśród przed-stawicieli innych dyscyplin naukowych, za jej wyjątkową wrażliwość w prezentowaniu osób, wśród których prowadzone były badania. Rozwój nurtu pogłębionej refleksji na temat antropologicznej działalności pisarskiej przypada co prawda na okres po aktywnej naukowej działalności Warnera, ale sposób pisania, który uważany jest za etnograficzny, sięga samych początków monografii etnograficznych. Nawet australijska monografia Lloyda Warnera może być dobrym przykładem takiej wrażliwej literatury etnograficznej, prezentującej niewyabstrahowane zjawiska społeczne, ale zjawiska zanurzone w kontekście. Kulminacją takiego podejścia w mono-grafii A Black Civilization jest ostatni rozdział prezentujący historię życia Mahkarolli, kluczowego informatora i przyjaciela Warnera.
Amerykańskie publikacje Lloyda Warnera wywołały we mnie, osobie widzącej w tym badaczu pierwowzór etnografa organizacji, mieszane uczucia. Pierwszym wrażeniem było negatywne zaskoczenie. Monografie Lloyda Warnera nie były dla mnie etnografiami. Dominują w nich dane liczbowe, klasyfikacje i schematy. Ustalenia wynikające z badań rzadko prezentowane są razem z cytatami z rozmów i opisami zaobserwowanych konkretnych wydarzeń. Kontrast z etnografiami organizacji, jakie znam, był ogromny. Kolejność poznawania działań Lloyda Warnera (najpierw czytałem o Warnerze, dopiero potem Warnera) nie przygotowała mnie na taki szok. Zaobserwować też można pewną tendencję: im późniejsza publikacja, tym większy udział danych liczbowych, a mniej materiału jakościowego, nie mówiąc już o próbach prezentacji „tubylczych interpre-tacji”, podobnych do tych w rozdziale o totemizmie plemienia Murngin, zaprezentowanego w australijskiej monografii Warnera (1937).
Pierwszy tom z serii pięciu monografii zawiera rozdział, w którym Warner przedstawia „profile z Yankee City” (Warner i Lunt, 1941). Jest to niezwykle interesująca etnograficzna literatura, w której autorzy prezentują przykłady relacji między konkretnymi (wymienianymi pod zmienionymi nazwiskami) mieszkańcami Newburyport. Rozdział ten ma cechy dobrej literatury etnograficznej. Wymogi, które powinien spełnić tekst, aby uznany był za etnograficzny, nie zostały skodyfikowane. Jest to raczej wiedza funkcjonująca na głębszym, niełatwym do eksternalizacji pozio-mie. Chociaż z pewnością różni się w zależności chociażby od tradycji
danego środowiska naukowego, to podejrzewam, że ogromna większość etnografów podzieliłaby moją ocenę etnograficzności prac Warnera. Najłatwiejszą do sformułowania cechą tekstu etnograficznego, a jednocze-śnie najbardziej widoczną, jest przywoływanie materiału empirycznego pozyskiwanego w trakcie badań etnograficznych. Najczęściej oznacza to cytowanie dosłownych wypowiedzi przedstawicieli badanej grupy i prezentowanie opisów konkretnych wydarzeń. Istnieje jeszcze trudniej uchwytny poziom etnograficzności tekstu, który polega na umiejętności przełożenia na tekst własnego doświadczenia badawczego i dostarczenia czytelnikowi wglądu w życie danej grupy.
Pierwszy tom serii Yankee City, poza obszernym rozdziałem z profi-lami przedstawicieli poszczególnych klas społecznych, zawiódł mnie. Nie tylko nie spełnił trudno uchwytnych oczekiwań jakie mam w stosunku do tekstu pisanego przez antropologa, ale zawiódł też na najbardziej powierz-chownym poziomie: nie ma w nim prezentacji cytatów i opisów. Za to ten jeden wyjątkowy rozdział, jest na tyle ciekawy, że zaostrzył mój apetyt. Warner po raz drugi (pierwszy raz w swojej australijskiej monografii) udowodnił, że potrafi w żywy sposób przedstawić materiał etnograficzny8. Z opisów badań zawartych w części metodologicznej oraz w dokumentach przechowywanych w archiwach i opracowań biograficznych domyślać się można, jak głęboko udało się wejść zespołowi badawczemu w społeczność Newburyport oraz jak dużo bogatych i różnorodnych materiałów udało im się zgromadzić. Niestety, czytanie pozostałych rozdziałów tego tomu i kolejnych monografii z serii rodzi poczucie straty. Zamiast poznawać bogactwo życia społecznego Newburyport, konfrontowany jestem z anali-zami, dość powtarzalnymi i przewidywalnymi, które podparte są głównie danymi liczbowymi, przez co trudno wyjść poza to, co chcieli przekazać autorzy.
Frustracja czytelnika może być tym większa, że zdaje sobie sprawę z tego, iż doświadczenie zdobyte przez badaczy musiało być bardzo bogate, nie zostało tylko przekazane w tekście. Z dzisiejszej perspektywy można się pokusić o stwierdzenie, że gdyby Warner zdecydował się na bardziej
8 Publikację monografii na podstawie badań australijskich i pierwszego tomu Yankee City dzielą zaledwie cztery lata.
etnograficzny styl prezentowania wyników badań, jego prace miałyby większą, ponadczasową wartość. Kolejne publikacje Warnera pogłębiają żal za zmarnowanym materiałem etnograficznym. Ekstremalnym przypad-kiem literatury anty-etnograficznej jest jedna z ostatnich książek, w której powstanie zaangażowany był Lloyd Warner, zatytułowana The American
Federal Executive: a study of the social personal characteristics of the civilian and military leaders of the United States Federal Government (Warner
i in., 1963). Praca ta była dla mnie błaha w sferze wniosków, natomiast w sferze materiału empirycznego przeładowana niewiele wnoszącymi danymi. Dopiero dwa ostatnie rozdziały tej książki zawierają materiał nie ilościowy, jak określił Norman H. Martin, autor tej części pracy. Martin prezentuje trzy typy osobowości, używając kilkustronnicowych charakterystyk trzech osób. Nazwiskom towarzyszą określenia opisujące dany typ: 1) „rozsądny człowiek”; 2) „człowiek podążający za statusem”; 3) „utrata poświęcenia”. Dalej ten sam autor pisze o dumie profesjonalnej i poczuciu wartości z pełnionej służby. Tutaj pojawiają się już krótkie cytaty, a konkretnie stwierdzenia na temat wartości wykonywanej pracy i poczucia służby. Chociaż wypowiedzi mają pochodzić z wywiadów, brzmią raczej jak sformułowane na piśmie odpowiedzi na otwarte pytania ankiety. Oto pierwszy z użytych cytatów: „Czuję, że uczestniczę w czymś ważnym i wartościowym” (Collins i in., 1963, s. 223). Większość kolejnych fragmentów z wywiadów jest podobna w stylu. Z lektury tej książki nie wyniosłem nawet namiastki tego, czego chciałbym się dowiedzieć o grupie wojskowych i cywilnych przywódców amerykańskich.