B u d o w a b r z e ż n y c h m a s m a g ó r s k i c h m i ę d z y S u ł k o w i c a m i a S u c h ą .
Sur la structure des m asses m arginales de la nappe de M agura entre Sułkow ice et Sucha.
(Z 1 mapą i 2 tablicami profili — Avec 1 carte et 2 planches des profils).
O b szar p rzed staw io n y w poniższej p ra c y b y ł m ało b a d a ny. Z ajm ow ali się nim E. T i e t z e *) i W. S z a j n o c h a 2).
Ich spostrzeżenia straty g ra ficzn e są przestarzałe, te k to n ik ą zaś się nie zajm ow ali. P rzebieg k raw ęd zi płaszezow iny m agór- sk iej p rzed staw iłem poprzednio 3). W roku 1932 sk arto w ałem m agórską część a rk u sz a „W adow ice“, z czego przedłożyłem k ró tk ie sp raw o zd an ie (Spraw . Kom. F izj. Pol. Ak. Um., t. 67, str. X, za r. 1932, 1933). W ro k u 1933, k o rz y sta ją c z zasiłku O d. A kad. Pol. Tow . T atrz. u zup ełn iłem b a d a n ia p rzez z d ję
cie p rzy leg ły ch części a rk u sz a „M aków “.
S t r a t y g r a f ja .
Stratygrafja mas magórskich badanego obszaru najwię
cej zbliża się do podziałów prof. J. N o w a k a ¡) i B. Ś w i- d e r s k i e g o 5) z okolic Rabki i Mszany Doi. oraz J. B u r- t a n ó w n y 8) z obszaru położonego na pd. od Myślenic.
Serja magórska leżąca bardziej na wschód od tych okolic wykazuje większe różnice (por. prace B. B o h m a, H. Ś w i- d z i ń s k i e g o , H. T e i s s e y r e’a).
l) Jahrbucli d. Geol. R. A. 1887.
!) Atlas geol. G alicji, Z. 11, 1903.
3) Buli. Ac. Pol. d. Sc., Ser. A, 1930 i Roczn. Pol. Tow. Geol. 8, 1932.
*) Kosmos, 1921.
5) Pos. P. I. G. nr. 33, 1932 i nr. 36, 1933.
6) Roczn. Pol. Tow. Geol. 9, 1933.
W a r s t w y i n o c e r a m o w e (gra. kreda) stan ow ią n ajn iższy poziom w om aw ian ym obszarze. S ą to piaskow ce popielato-niebieskie, w ap n iste, drobnoziarniste, trochę m i
kowe, rzad z iej silnie m ikowe, tw ard e, Irednio-ław icow e, roz
p a d a ją c e się n a w ąskie p ły ty lub cieniej uław icone i w ted y zw ykle skorupow e. W ietrzejąc, p o k ry w a ją się zżelaziałą sko
ru p ą. R zad k ie są w k ła d k i piaskow ców glaukonitow ych, zb i
tych, w apn istych . N ie częste są rów nież w trącen ia p iask o w ców o grubszym ziarn ie z dużem i blaszk am i m iki. Piaskow ce po p rzecinane są grubem i żyłam i k a lcy tu .
W k ład ek łu p k o w y ch w a rstw y te z a w ie rają m ało; licz
niej w y stę p u ją one w górnej części serji. Są to w ąskie w k ła d ki łu p k ó w w ap n isty ch , ciem no-szarych, niebieskaw ych, ciem no-zielonych lu b oliw kow ych, dość tw ard y ch , zaw ierający ch czasem drobne fu ko id y. S p o radycznie (okolice Suchej, pd.
zbocze B abicy) p o ja w ia ją się jasn e lu b szaro-zielonaw e m ar- gle fukoidow e.
P i a s k o w c e c i ę ż k o w i c k i e (eocen). P onad se rją inoceram ow ą leży ostro odgraniczony kom pleks p ia skowców. T ylko m iejscam i m ożna obserw ow ać w olne p rz e j
ścia z serji inoceram ow ej do ciężkow ickiej, rozw inięte jak o ciem no-szare lub ciem no-zielonaw e łu p k i z w k ład am i ziarn i
stych, m ało zw ięzłych piaskow ców m ikow ych, k tó re k u gó
rze, sta ją c się coraz b ard ziej gruboziarnistem u, u p o d a b n ia ją się do piaskow ców ciężkow ickich. B rak po w iązań m iędzy obiem a serjam i n ależy odnieść do późn iejszy ch ruchó w tek- ionicznych, dzięki k tó ry m m asy ciężkow ickie u leg ły odkłu- ciu w stosunku do w. inoceram ow ych.
S erja ciężkow icka zaw iera piaskow ce gruboław icow e (zw ykle 1 m, czasem do 37a m). Piaskow ce są średnio-ziarni- ste, często gruboziarniste, nierzadko przechodzą w g ru b e zle
pieńce. B arw a piaskow ców je st n a świeżo szara lu b stalow o- szara. W spoiw ie z aw ie rają zw ykle w ap ień ; czasem są silnie w apniste, w ted y są zw arte i p rz y w ietrzen iu za o k rą g la ją się;
norm alnie łatw o ro z sy p u ją się w gruz, choć n ie ta k łatw o, ja k pce te j sam ej n azw y z g ru p y śred n iej. W sk ład p iask o w ców w chodzi kw arzec i n ieznaczna ilość rozłożonych skaleni.
Ilość ty c h ostatn ich w z rasta lokalnie b. silnie. G łów nym sk ładn ik iem zlepieńców są zielone łu p k i chlorytow e, k tó ry m to w arzyszą p rz ejrzy ste lu b m leczne kw arce, ciem ne bły szczą
- 106
-ce fy lii ty, rzad ziej w apienie (ciemne, zda je się paleozoiczne i ja sn e organogeniczne). R zadko w y stę p u ją białe, d ro b n o ziar
niste g ran ity . T ylko w Bieńków ce w y stęp u je w zlepieńcach w iększa ilość sk ał gran ito w y ch (głównie b iałe a p łity i gnejsy).
O d m ian y w ap n iste piaskow ców tw o rzą w Ż uraw nicy piękne fo rm y skalne.
Piaskow ce p rzeg rad zan e są zw y k le cienkiem i w k ład k am i łu p k ó w ciem no-szarych, zielonaw ych lu b czerw onych. W dol
ny ch p a rtja c h p rz e w a ż a ją lu p k i ciem nych, w górze p stry ch barw . S poradycznie w k ła d y łu p k ó w p stry c h tw orzą grubsze kom pleksy w śród piaskow ców , z a w ie ra ją c w sobie w k ład k i piaskow ców k w arcy to w ych , glaukonitow ych, czasem p ia skow ców szklistych, traw iasto-zielonych, hieroglifow ych.
W śród w kładó w zielonaw ych łu p k ó w ro z w ija ją się p iask o w ce w apniste, niebieskaw e, skorupow e, gruboław icow e.
Ser j a analogicznych piaskow ców zaw iera w okolicy M y
ślenic drobne nu mu lity (J. B u r i a n ó w n a) *); w iek serji je st niew ątp liw ie eoceński, ale tru d n o go b liżej określić.
P raw dopodobnie rep reze n to w an y je st w niej także paleocen.
S e rja piaskow ców tego ty p u została w ydzielona po raz pierw szy w g ru p ie m ag ó rskiej przez J . N o w a k a 2) w oko
licach R abki, gdzie podścielona je st jeszcze przez czerw one lu p ki. W b a d a n y m obszarze tylko koło H arb u to w ic łu p k i te w resztk ach są widoczne.
G rubość serji ciężkow ickiej w ynosi średnio 120—150 m, p rzek rac za czasem 250 m. K u pd. ulega p ew n ej red u k cji.
R ów nież w tym k ie ru n k u zm niejsza się ilość w k ład ó w złe- pieńcow ych. Z daje się to w skazy w ać, że m a te rja ł k la sty czn y szedł z północy, z lądu, k tó ry dźw igał n a sobie pow łokę łu p ków chlo ry to w y ch i fyllitów , p o p rzeb ijan ą zapew ne in tru - zjam i dro b n oziarnisty ch g ran itó w , ap litó w etc. P odnieść tu należy, że B. Ś w i d e r s k i 5) zaobserw ow ał po pd. stronie okna M szany zm ianę facji te j serji w k ie ru n k u zw iększenia ilości łu pków , co w skazyw ałoB y rów nież n a zm niejszanie się m a terja łu klastycznego k u południow i.
Ł u p k i p s t r e (eocen). Jest to se rja czerw onych i zielonych, szary ch lu b ciem nych łu p k ó w ilastych, zaw
iera-') Rocznik Pol. Tow. Geol. I X , 1933.
s) Kosmos, 1921.
3) Pos. Nauk. P. I. G-, 36, 1935.
jąeycli liczne, ale n ieregu larn e w k ład y piaskow ców cienko- ław icow ych, tw ard y ch , dro b n oziarnistych, glaukonitow ych, w ap n isty ch , z żytam i k a lc y tu i drobnem i hieroglifam i. Obok nich w y stę p u ją cienkie w k ład k i traw iasto-zielonych, tw a r
dy ch piaskow ców k w arcytow y ch , zielonaw ych, cienkich, n ie
zb y t zw ięzłych piaskow ców z żólto-rdzaw em i nalotam i, n ie
rzad k ie są, zw łaszcza w dolnej części w k ła d k i m ikow ych, sk o rupow ych piaskow ców w to w arzy stw ie ciem nych łupków . Z d a rz a ją się też w k ład k i ja s n y c h , średnio-, a n aw et grubo
ziarn isty ch piaskow ców k w arcy to w y ch , gruboław icow ych.
W dolnej części serji p rz e w a ż a ją czerw one, w górnej zie
lone łu pk i. W gó rnej części liczniej w y stę p u ją sfer osy d ery ty.
N ajczęściej se rja kończy się z i e l o n e 111 i l u p k a m i z liczniejszem i sfero syd eratam i i w kład k am i cienkich, g lau konitow ych piaskow ców krzem ienistych. Ł upki tego gran icz
nego h o ry zo n tu zb liżają się do łu p k ó w następnego horyzontu, łu p ią się je d n a k drobniej i są b. stabo w apniste.
G rubość serji w ynosi średnio 120 m, dosięga m iejscam i 200 m.
W a r s t w y p o d m a g ó r s k i e (eoeen). P o n ad ser ją p s trą leży kom pleks p rzew ażnie łu p k o w y z w trącen iam i p ia skowców. Ł u p k i są brudno-zielonaw o-szare, oliw kow o-szare, w ap n iste, dość m iękkie, grubo łup iące się, ro zp ad a jąc się, p rz y b ie ra ją często form y okrągłe. C zasem p o k ry te są d ro b n y m p y łem m ikow ym . S poradycznie ro z w ija ją się tu w trąc e
n ia stalow o-szarych, tw a rd y c h łu p k ó w m arg listy ch lu b ró w nież tw ard y ch , ciem no-szarych, b ru n a tn y c h lu b czarn y ch łu p k ó w z rdzaw em i nalotam i, p rzy p o m in ają cy ch łu p k i me- nilitow e. C iem ne łu p k i c h a ra k te ry z u ją się fiołkow ym od cieniem. W k ilk u m iejscach w tej serji (n ajw y raźn iej n a pd.
od B udzow a m iędzy p. 497 a p. 654) w y stęp u je w dolnej czę
ści tego kom pleksu p aro d ecy m etro w a w k ła d k a czerw onych łu pków .
T a se rja zaw iera w k ład k i piaskow ców drobnoziarnistych, m ikow ych, średniolaw icow ych (20—50 cm przeciętnie, cza
sem do 70 cm), cienko w arstw o w an y ch, n a przełam ie niebie
sk aw y ch lu b p op ielatych, p rz y zw ietrzen iu brudno-zielona- w y ch lu b żółto-szarych, p o w lek ający ch się rd z a w ą lu b rdza- w o-fiołkow ą p a ty n ą . Piaskow ce są zw y k le tw ard e, ro z p a d a ją ce się na podłużne p ry zm y , lub nieco miększe, skorupow e.
— 1 0 8 —
Często piaskow iec je st silnie pogięty, podczas gdy p rzy leg a
ją ce łu p k i są ułożone spokojnie 1). H iero g lify są rozw inięte w k ształcie w ąskich pręcików lu b g ru b y ch ścieśnionych pod- ków ek. D e tritu s ro ślinn y i liczna strz a łk a są cecham i tych piaskow ców .
C ałkiem po drzędnie w y stę p u ją tu g ru b o ziarn iste lub zlepieńcow ate piaskow ce.
Stosunek ilościow y łu p k ó w do piaskow ców ulega duży m w ahaniom . W nielicznych p rz ek ro jach piaskow ców b ra k zu pełny. N ajczęściej ich ław ice w y stę p u ją w reg u la rn y ch od
stępach, w te d y stosunek łu p k ó w do piaskow ców je st p rz e ciętnie ja k 5:1. N ierzadko stosunek ten je st ja k 1:1, w y ją t
kowo ja k 1:2 lub 1:3. N aogół w iększa ilość piaskow ców w y stęp u je w g ó rn ej części kom pleksu, nie je st to je d n a k regułą.
W n a jw y ższe j części serji p o ja w ia ją się piaskow ce gru- boławicowe, zielone, łu p k i s ta ją się m niej m argliste.
S erja określona w y że j ja k o w a rstw y podm agórskie, zo
stała w ydzielona przez J. N o w a k a 2) w okolicy R abki, ja k o „ciem ne łu p k i i piaskow ce strzałk o w e“. B. Ś w i d e r- s k i 3) określa podobną serję ja k o dolną część fliszu m agór- skiego. Z opisu obu au to ró w w y n ik a, że kom pleks ten, tam w y stę p u jąc y , niew iele odbiega od ro zw o ju w b a d a n y m ob
szarze (wd. Ś w i d e r s k i e g o je st ta m rów nież w górze bogatszy w piaskow ce). Istn ie ją pew ne podobieństw a litolo
giczne m iędzy om aw ianą se rją a w arstw am i below eskiem i C.
M. P a u l a , zauw ażone już przez N o w a k a w okolicy K ry n i c y 4), dotyczą one w szakże ty lk o łu pków , a nie całej serji.
P o nadto i p o zy cja stra ty g ra fic z n a w arstw below eskich nie p o k ry w a się w zupełności z se rją po d m ag ó rską: z a stę p u ją one przedew szystkiem p stre łu p k i, ja k to stw ierdzili U h 1 i g i ś w i d z i ń s k i 5). W stosunku do w arstw below eskich H. Ś w i d z i ń s k i e g o (1. c.) se rja podm agórska stanow i, ja k przyp uszczam , ich g ó rną część lub też ich fację o silniej zaak cen to w an ej w apnistości.
') To pofałdkow anie piaskowca pochodzi może z zsuw ów podmor
skich.
2) Kosmos, 1921.
3) Pos. P. I. G\, nr. 33, 1932.
*) Kosmos, 1954.
5) Spraw. P. 1. G., 8, 1934.
G rubość serji po d m ag ó rsk iej w alia się w g ran icach 200 do 250 m.
W a r s t w y m a g ó r s k i e (oligocen) Ł) stan o w ią serję najw y ższą. W obszarze b a d a n y m w ięk sza ich część w y kształco na je st ja k o tw ard e , średnio- i gruboław icow e p ia skowce (20 cm — 1,20 m), drobnoziarniste, złożone z k w arcu , dro bn ych skaleni, p o d rzęd n ej m iki i g la u k o n itu licznie ro z
sianego, nieraz pasow o, w skale. Spoiwo jest ilaste, rzad ziej krzem ionkow e. B arw y piaskow ców są szaro-popielate, n ieb ie
skaw e lub żółtaw e, zaw sze up strzo ne n a zielono ziarnam i glauk on itu , c h a ra k tery sty cz n ie o d cinającem i się od zlew nego tła. P iaskow ce w y k a z u ją często cios p ry zm aty czn y , w ie
trzejąc, d a ją gruz dość ostrokraw ędzisty. Przegrodzone są łu p kam i szaro-zielonaw em i, ilastem i, dość cienko łupiącem i się, czasem m arglistem i. G rubość w k ład ó w łu p k o w y ch je st zm ien
na, dochodzi do 1 m i w ięcej, naogół w serji p rz e w a ż a ją p ia skowce. W k ład y łu pkow e z a w ie ra ją cienkoław icow e p ia skowce, barw io n e gęsto ro zsianym p yłem g laukonitow ym n a zielono.
Podrzędnie w te j serji w y stę p u ją w k ła d y piaskow ców w ap n isty ch , m ikow ych, drobnoziarnistych, czasem skorupo
w ych, p rzy p o m in ają c y ch piaskow ce serji podm agórskiej.
C zęstszy je st in n y ty p , tw o rzący albo w k ład k i albo soczew- kow ato rozw inięte, w iększe kom pleksy. Są to gruboziarniste piaskow ce arkozow e, złożone z n ie zb y t dobrze otoczonych ziarn k w arcu , b ia ły ch i różow ych skaleni i nielicznego m u- skow itu. F a c ja ta zbliża się do piaskow ców ciężkow ickich, od k tó ry c h różni się w ystępow aniem dość licznego g lau k o nitu. P iaskow ce te niek ied y p rz y w ietrz en iu cech u ją się dziu r- kow atością. F a c ja ta w y stę p u je w różn y ch poziom ach serji m agurskiej, częstsza je st w p asm ach południow ych, co m o
głoby w sk azyw ać, że m a te rja ł k la sty czn y serji m agórskiej pochodził z południa, a w ięc odw rotnie niż w p rz y p a d k u serji ciężkow ickiej.
W paśm ie B abicy w stropie serji w y stę p u ją z 1 e p i e ń- c e (mleczny lu b b ezb arw n y kw arzec, białe i różow e sk ale
nie, łu p k i m ikowe). W pd. zboczu L en arto w ej w dolnej części
') Wiek oligoceński serji magórskiej podano ostatnio w w ątp liw ość (11. ś w i d z i ń s k i 1. e., L. H o r o w i t z, Spraw. P. I. G„ 8, 1935).
— 110 —
serji w y stę p u ją grub o k alib row e zlepieńce w postaci izolow a
n e j w k ład k i (różowe g ran ity , k w arc, ciem ne łupki, m ikowe).
S ę rja m agurskich w arstw osiąga w m asyw ie K oskow ej G ó ry 750 m miąższości.
U t w o r y c z w a r t o r z ę d o w e .
N a stok ach rozw inięte są ja k o płaszcze zw ietrzelinow e, przechodzące w au toklastyczne gliny. N iektóre kom pleksy glin podobne są do lessu. W dolinach czw arto rząd ro zw in ął się p od p o stacią żw irów i glin rzecznych, b u d u ją c y c h te ra sy i ich stożki korzeniow e. A k u m u la c ja rzeczna tw o rzy 3 pozio
m y: n a jw y ż sz y zach ow an y je st w postaci listw g ru b y c h żw i
rów , p o k ry ty c h niek ied y glinam i; w znosi się on 16—20 m n a d dnem w iększych dolin, w m n iejszych jego w ysokość w zględ
na zm niejsza się. Poziom śro d k o w y tw o rzy niskie 3—5 m n ad dnem doliny w znoszące się, gliniasto-żw irow e p o k ry w y , o dro bniejszym m a te rja le niż poziom n ajw y ższy . Poziom dol
n y tw orzy piaszczysto-żw irow o-gliniaste p ły ty a k u m u la c y j
ne, 2—3 ni w zniesione n ad dnem . W tę rozciętą po k ry w ę w sy p an e są chaotycznie rozw inięte niższe poziom y i w spół
czesne kam ieńce.
Poziom g ó rn y odpow iada, zd aje się, zlodow aceniu k r a kow skiem u x) : został on w n a stęp n y m in terg lacjale silnie roz
cięty, ta k , że zw y k le tw orzy terasę ero zy jn o -ak u m u lacy jn ą.
Co do niższych poziomów, w iem y, że są młodsze, b ra k je st jeszcze d a n y c h do p a raleliz acji (na m ap ie oba m łodsze pozio
my, zap ew n e d y lu w ja ln e, nie zostały w ydzielone).
Do utw o rów czw arto rzędo w y ch n ależą z s u w y (w aż
niejsze zaznaczone n a m apie), rozw inięte głów nie w pobliżu S k aw y i tow arzyszące im niek ied y m a r t w i c e w a- p i e n n e.
P 1 a s z c z o w i n a m a g ó r s k a n a w s c h ó d o d S k a w y. (Tabl. profili I.).
M iędzy S k aw cam i a S ułkow icam i brzeg płaszczow iny biegnie naogół k u E, u le g ając nieznaczn ym w ygięciom . Brzeg ten b u d u ją piaskow ce ciężkow ickie, sp oczyw ające n a w.
kro-*) Por. M. K 1 i m u s z e w s k i , Wiad. Geogr. 10, 1934 i M. K s i ą ż-k i e w i c z, Prace Geol. nr. 2, Kom. W yd. Śl. Pol. Ak. Um.. 1935.
dów . Jest to b rzeż n a s tre fa f a ł d ó w C h e ł m u (A + a) 1).
N a n iej leży ścinająco k ilk a płató w m agórskich. M asy brzeż
ne z a n u rz a ją się k u S pod w ielkie obniżenie podłużne, w y p eł
nione głów nie w. m agórskiem i ( ł ę k G o ś c i b i b + c) i p o ja w ia ją się znow u w osi s i o d ł a S u c li a —B i e ń- k ó w k a (D), w k tó rem p rócz nich w y stęp u je tak że ser ja inoceram ow a. N a p o łu d n iu rozciąga się ł ę k K ó s k o w e j G ó r y (d).
S t r e f a b r z e ż n a C h e ł m u . N ad S k aw ą stre fa b rzeżna zb u d o w an a je st z pc. eiężkow ickich, zap a d ając y ch stromo k u S, n a k ry ty c h przez czerw one łu p k i. Ł u p k i p o d ścielają p łask i łęk, w k tó ry m spoczyw a p ła t w. m agórskich Z arąbek (a), w. podm agórskie są w nim zredukow ane. P łat ten p och yla się k u SW. U jego pd. kraw ędzi w y n u rza się sm uga p stry c h łu p kó w , n a pn. od Zem brzyc w k lin o w u jąca się w p ła t Z arąbek. Pod nie z a p a d a ją strom o w. m agórskie.
Ł u p k i p stre tw orzą w ąskie siodło P ilchów ki (B), przechylone strom o k u S.
S tre fa b rzeżna piaskow ców eiężkow ickich ciągnie się od S k aw y k u E, b u d u ją c podnóże C hełm u. W zach. części od
dziela się od niej ram ię piaskow ców , tw orzących siodło (Ai);
n a N od niego leży p ła sk a sy n k lin a (ai), w y pełniona w. m a
górskiem i, podścielonem i p rzez p stre w arstw y . S erja podm a- g ó rska znow u je st tu zred u k o w an a. P ła t inagórski (ai) ścina podłoże, leżąc to n a pc. eiężkow ickich, to na p stry ch łup kach.
Podobne ułożenie w y k a z u je m ały p ła t m agórski w zach. r a m ieniu C hełm u. W e wseh. części sy n k lin y w. m agórskie w y chodzą w pow ietrze, a ją d ro sy n k lin y w y p e łn ia ją w. p o d m agórskie, w klinow ane w p stre łu pk i.
Na pd. od p ła tu m agórskiego C hełm u ciągną się 2 siodła o ją d ra c h z pc. ciężkow ickim (Ai i Aa), rozdzielone sm ugą p stry c h łup k ów (aa), b ą d ź norm alne, bąd ź obalone k u N. Sio
d ła te ścina p ła t m agórski B uczyzna. S y n k lin a leżąca n a S od siodła (Aa) je st w ąska, w dw óch m iejscach zaklin ow an e są w n ią prócz w. podm agórskich, tak że w. m agórskie. M iędzy F u n d ra n ó w k ą a R ojk ów k ą rozw inięte je st jeszcze w ąskie siodło (Bi): n a S od niego ro zciąg ają się m asy m agórskie łęk u G ościbi (b).
’) Znakowanie odnosi się do szkicu tektonicznego na tablicy 1.
— 112 —
N a w schód od Z achełm ny piaskow ce eiężkow ickie ohu siodeł (Ai i Aa) ch o w ają się pod czerw one łu p k i. Do ty ch od w schodu p rzy leg a w y su n ięty k u S ję z y k pc. eiężkow ickich, k tó re z a p a d a ją k u SE, tw o rząc krę, z a p a d a ją c ą w ty m k ie
ru n k u , a od W obciętą uskokiem .
S tąd n a w schód, w stronę P alczy, brzeżne m asy płaszczo- w in y s k ła d a ją się ty lk o ze stro m iej ułożonej se rji ciężkow ie- k iej, n a k ry te j przez p stre łu p k i. W ich obrębie zazn acza się ty lk o jedno siodło, o dp o w iad ające któ rem uś z siodeł n a za
chód od Zachełm ny. W P alc zy brzeżn ą strefę p rzecin a po
przeczn y uskok. N a w schód od P alczy p stre łu p k i w ąskim klin em ro zd zielają piaskow ce eiężkow ickie. Pd. skrzydło w y tw orzonego w te n sposób siodła je st zdeform ow ane w ten sposób, że p stre łu p k i są w yciśnięte, a w. podm agórskie k o n ta k tu ją w prost z piaskow cem ciężkow ickim . K u H arb u to w i- com rozdw ojenie to zan ik a, stre fa ciężkow icka sta je się coraz w ęższą; pozbaw iona je st aż do g ran ic a rk u sz a p stry c h łu p ków . W iąże się to ze ślizganiem się ją d r a łęk u Gościbi. Jego w arstw y m agórskie i podm agórskie tra w e rs u ją ukośnie strefę brzeżną, w y cisk ają c lub z a k ry w a ją c p stre łu p k i je j stropu.
Zjaw isko to ciągnie się znacznie b ard ziej n a w s c h ó d 1).
Ł ę k G o ś c i b i (b + c). Do stre fy brzeżn ej p rzy leg a od S szeroki i p łask i łęk, o k ie ru n k u zbliżonym do SW -NE.
Ł ęk ten w y p e łn ia ją w a rstw y podm agórskie i m agórskie. N a jego pn. b rzeg u w. podm agórskie są m iejscam i w yciśnięte.
K u w schodow i łęk p rzek ształca się w sy n k lin ę ślizgow ą, k tó re j zaw arto ść w y su w a się n a brzeg, ścin ając ukośnie strefę czołow ą płaszczow iny. R ów nocześnie m asy w y p ełn iające łęk, są strom iej ustaw ione.
M iędzy Zem brzycam i a B udzow em biegnie n a lin ji P a łeczki p łask ie podniesienie podłużne (C')> w k tó rem w idoczne są w a rs tw y podm agórskie; k u w schodow i rozpłaszcza się ono i zanika. W yp iętrzen ie io ro zd w aja zachodnią część łęk u G ościbi n a dw a łęki (b i c).
S i o d ł o S u c h a —B i e ń k ó w k a (D). Siodło to je st najszersze i n a jw y że j podniesione n a w schód od B ieńków ki.
T u w jego ją d rz e u k a z u je się k re d a inoceram ow a, sfałd o w an a w dw a drug o rzędn e siodła. K red a ta ciągnie się aż do R ab y
l) P o r . J . B u r t n n ó w 11 a , R ó c z n . P o l. T o w . G e o l. IX , 1933.
(J. B u r t a n ó w n a 1. c.). S k rz y d ła ją d ra b u d u ją piaskow ce ciężkow ickie i p stre łu p k i; sk rzydło pn. je st strom sze (lokalnie, przew rócone) od sk rzy d ła południow ego. Im m łodsze h o ry zonty w sk rzy d łach , tern b a rd z ie j płasko są ułożone. W sk rz y dle północnem ho ry zo n ty łu pkow e są n a p ew n y ch przestrze
niach pow yciskane.
K u W, w Jachów ce chow a się n a jp ie rw k reda, później piaskow ce ciężkow ickie w głąb, ta k że n a S od B udzow a w osi siodła n a pow ierzchni w y stę p u ją ty lk o w a rstw y pstre.
D opiero w Lesie D rożdżina p o ja w ia ją się znow u piaskow ce ciężkow ickie. Pn. skrzydło siodła jest tu obalone, p stre łu p k i mocno w ytłoczone. R ów nież w pd. sk rzyd le zachodzą kom pli
k acje: ser ja p stra, częściowo także podm agórska, są w y tło czone. P o k ry w a m agó rska ścina tu w y raźn ie podniesione j ą dro siodła. S tąd siodło sk ręca w stronę Suchej, pc. ciężkow ic
kie ch o w ają się w głąb, b y p o ja w ić się w postaci dw óch sm ug n a pd. zboczach Bukow skiego. W sk rzy d le północnem serje łu pkow e są mocno w y p raso w an e; p rz y S u chej w a rstw y pod- m agórskie i m agórskie są po d g arn ięte i przew rócone k u NW.
Ł ę k K o s k o w e j G ó r y (d). Łęk te n w y p e łn ia ją w arstw y m agórskie. W północnem jego skrzy dle w arstw y leżą dość reg u larn ie i płasko. P ołudniow a g ran ica tego szero
kiego łęku w ychodzi poza obszar zdjęcia. N atom iast k u pd.- zachodow i m asy w y pełn iające lęk zw ężają się w k ształt w ą
skiego, porozryw anego k lin a, w ychodzącego nad S uchą w p o w ietrze. N a k lin ten nasunięte są n ad S k aw ą b. strom o p ia skowce ciężkow ickie G rójca, k tó re b liżej S uchej łączą się z se rją ciężkow icką siodła S u ch a—B ieńków ka. Lokalnie
skiego, porozryw anego k lin a, w ychodzącego nad S uchą w p o w ietrze. N a k lin ten nasunięte są n ad S k aw ą b. strom o p ia skowce ciężkow ickie G rójca, k tó re b liżej S uchej łączą się z se rją ciężkow icką siodła S u ch a—B ieńków ka. Lokalnie