– współdziałanie spieszonej drużyny z załogą musi być ciągłe; poza tym przy transporterze za-wsze musi znajdować się minimum dwóch żoł-nierzy (strzelców) do jego osłony.
Należy przy tym brać pod uwagę fakt, że dużym utrudnieniem w przekazywaniu ko-mend i zadań ogniowych w terenie zurbanizo-wanym jest hałas.
W odniesieniu do możliwości wykonania ma-newru należy pamiętać, że:
– w mieście są one ograniczone, gdyż sieć ulic kanalizuje ruch, a ich szerokość oraz zagruzowa-nie, barykady i inne zapory uniemożliwiają skrę-canie i zawraskrę-canie;
– dużym utrudnieniem może być duża ilość dymów i powstałych pożarów;
– jeśli używa się transportera jako osłony dla piechoty, trzeba podjeżdżać tak blisko jak to możliwe do szturmowanego obiektu.
Jeżeli chodzi o komunikację (łączność), to między piechotą i transporterem musi być ona ciągła i niezawodna, prowadzona z wykorzy-staniem:
– środków łączności – radiostacji pokładowej i przenośnej;
– sygnałów wizualnych – chorągiewek (latar-ki) lub innych umówionych sygnałów;
– w niektórych sytuacjach ustalonych sygna-łów dźwiękowych (gwizdek).
obrona
W obronie stanowiska ogniowe urządza się na wyższych i niższych piętrach budynków, gdyż umożliwia to obrońcy prowadzenie wielowar-stwowego ognia.
Oddzielnie stojące budynki o mocnej kon-strukcji, a także samodzielne punkty oporu po-winny być przystosowane do obrony okrężnej.
Należy przy tym zapewnić możliwość wykona-nia manewru między budynkami dzięki wyko-rzystaniu sieci podziemnych przejść, np.: kana-łów, tuneli itp. Jeżeli nie ma takiej infrastruktu-ry, to między bronionymi budynkami wykonuje się rowy łączące, które powinny na niektórych odcinkach być przykryte. Stanowiska ogniowe i bronione budynki łączy się skrytymi przej-ściami lub rowami łączącymi, a na drogach po-dejścia organizuje zasadzki.
Do tworzenia zapór inżynieryjnych są wyko-rzystywane zniszczone budynki (zawały), a tak-że barykady zbudowane z wagonów tramwajo-wych, samochodów, szyn, belek stalowych oraz innych dostępnych środków i materiałów. Zapo-ry takie będą zazwyczaj zaminowane. Oprócz min przeciwpancernych i przeciwpiechotnych mogą być stosowane miny pułapki opóźnionego działania. Grupy min przeciwpancernych (3–4) ustawia się na odcinku długości 100–150 m.
W celu utrudnienia rozpoznania zapory inży-nieryjnej osłania się ją minami przeciwpiechot-nymi o działaniu kierunkowym. W terenie zur-banizowanym będą miały zastosowanie również różnego rodzaju zapory fortyfikacyjne, takie jak: rowy przeciwpancerne, jeże przeciwczoł-gowe, zapory drutowe i kozły.
W budynkach przygotowanych do obrony za-budowuje się otwory okienne i drzwiowe oraz wzmacnia stropy. Niewykorzystywane do pro-wadzenia ognia otwory, zwłaszcza w pomiesz-czeniach piwnicznych, na parterze i pierwszym piętrze budynku, zasłania się workami napeł-nionymi ziemią lub gruzem. W otworach prze-znaczonych do prowadzenia ognia z różnych środków ogniowych urządza się obudowane otwory strzelnicze.
W ścianach między pomieszczeniami wyko-nuje się otwory ułatwiające komunikację mię-dzy żołnierzami oraz manewr siłami broniące-go się pododdziału.
szturm
Podczas szturmu pluton piechoty zmotoryzo-wanej otrzyma zadanie opanowania obiektu.
Będzie to zazwyczaj nieduży budynek. Pluton (drużyna) szturmuje wzdłuż ulicy, tworząc gru-py szturmowe, ogniowe, torujące i inne w za-leżności od charakteru obiektu będącego celem.
Grupy szturmowe przemieszczają się po obu stronach ulicy, ubezpieczając się i wspierając ogniem. Zwalczając przeciwnika po przeciwle-głych stronach, dążą do opanowania nakazane-go obiektu. Transportery opancerzone prze-mieszczają się za grupami szturmowymi, wspierając je ogniem.
Walka w mieście wymaga dobrego wyszkole-nia indywidualnego żołnierzy oraz
umiejętno-SZKOLENIE
Zakładka: Magazyn/Wydawnictwa Specjalistyczne na portalu: www.polska-zbrojna.pl
ści sprawnego działania w zespole. Szturmują-cy w terenie zurbanizowanym muszą liczyć się z oddziaływaniem ogniowym z bardzo dobrze zamaskowanych stanowisk ogniowych. Prze-ciwnik może znajdować się w kanałach, tune-lach, piwnicach, na piętrach i dachach. Podczas szturmu żołnierze muszą wykazać się rozwagą i opanowaniem. Każdy ruch powinien być prze-myślany i osłaniany. W mieście niczego nie można przyjmować za pewne, wszystko należy sprawdzić.
Grupa szturmowa. Zadaniem drużyn działa-jących jako grupa szturmowa będzie unieszko-dliwienie przeciwnika, wdarcie się do bronio-nego budynku oraz opanowanie całości lub wy-znaczonej części obiektu we współdziałaniu z grupą ogniową. Element szturmowy plutonu może składać się z jednej, dwóch lub trzech drużyn. Zazwyczaj dowódca plutonu wyznaczy jedną drużynę jako grupę torującą oraz dwie ja-ko grupy szturmowe do bezpośredniego ataku i przeszukania budynku. Żołnierze działający w składzie grupy torującej będą mieć za zada-nie rozpoznazada-nie i zabezpieczezada-nie drogi podej-ścia do bronionego obiektu. Powinni otrzymać dodatkowe granaty i amunicję oraz materiały wybuchowe.
Grupa ogniowa. Jej zadaniem jest niszczenie ogniem środków ogniowych przeciwnika w ce-lu umożliwienia wykonania zadania przez gru-py szturmowe. W skład grugru-py ogniowej na szczeblu plutonu powinny wchodzić transporte-ry i te środki ogniowe, które są nieprzydatne do walki wewnątrz budynku, np. granatniki prze-ciwpancerne. Wsparcie grupy szturmowej bę-dzie polegało na:
– prowadzeniu ognia z broni pokładowej KTO Rosomak oraz niszczeniu umocnionych stanowisk ogniowych przeciwnika;
– izolowaniu ogniem budynków (obiektów) w celu osłony podchodzącej grupy szturmowej oraz uniemożliwienia przeciwnikowi wykonania kontrataku;
– oślepianiu stanowisk przeciwnika granatami dymnymi, co umożliwi podejście grup szturmo-wych;
– wykonywaniu przejść w barykadach i ru-inach;
– wykonywaniu wyłomów w drzwiach i ścia-nach szturmowanego budynku ogniem z armaty transportera;
– wykrywaniu i niszczeniu stanowisk ognio-wych strzelców wyboroognio-wych (z użyciem kamery termowizyjnej transportera);
– dostarczaniu niezbędnego ekwipunku i wy-posażenia grupom szturmowym, które nie były w stanie zabrać go w pierwszej fazie szturmu;
– osłonie ewakuowanych rannych.
Dla powodzenia szturmu i opanowania części terenu zurbanizowanego niezbędne jest zdoby-cie kluczowych obiektów umożliwiających dal-szy atak. Należy do nich zaliczyć mosty, wia-dukty oraz główne arterie komunikacyjne miasta. Nacierający w terenie zurbanizowanym muszą opanować podstawowe umiejętności po-ruszania się w tym specyficznym środowisku walki oraz umieć wykorzystywać osłonę, jaką dają budynki, płoty, sterty gruzu i inne przed-mioty terenowe.
Jeżeli konieczne okaże się pokonanie otwar-tego terenu, należy to zrobić pod osłoną ognia i dymów oraz całością drużyny i jak najszyb-ciej. Wcześniej należy wybrać drogę
Walcząc w terenie zurbanizowanym, należy:
• zawsze poruszać się jak najbliżej ziemi i obiektów zapew-niających osłonę;
• otwarty teren pokonywać tylko pod osłoną ognia pozosta-łych żołnierzy oraz dymów;
• stanowiska zmieniać szybko, ubezpieczając się wzajemnie;
• uprzedzać pozostałych żołnierzy o swoim następnym ruchu;
• nie wchodzić „pod lufę” innym żołnierzom z plutonu (dru-żyny);
• uważnie obserwować teren wokół siebie;
•jeśli to możliwe, z budynku do budynku należy przecho-dzić przez wyłomy w ścianach;
• transportery powinny poruszać się z zamkniętymi lukami, aby uniemożliwić wrzucenie granatów do środka oraz unik-nąć ostrzału strzelców wyborowych.
zasady
Specyficzność działań
czania, zapewniającą ochronę przed ogniem przeciwnika. Czas przebywania na otwartej przestrzeni musi być maksymalnie krótki.
Pluton piechoty zmotoryzowanej przed roz-poczęciem szturmu musi odizolować obiekt (budynek), aby zminimalizować oddziaływa-nie przeciwnika na grupy szturmowe i zapo-biec niespodziewanemu jego kontratakowi.
Podczas przygotowywania tego etapu walki dowódca plutonu musi uwzględnić wszystkie możliwe miejsca, które powinny być obserwo-wane i zabezpieczone ogniem przez grupę ogniową. Do takich miejsc można zaliczyć:
front budynku, jego boki, piętra i dach, prze-strzeń powietrzną, a także inne budynki sąsia-dujące z obiektem szturmu i teren wokół nich.
Dobre izolowanie budynku jest kluczem do wykonania zadania oraz zmniejszenia strat.
Pluton piechoty zmotoryzowanej będzie wy-konywał to zadanie jako grupa ogniowa w ugrupowaniu kompanii lub może również działać samodzielnie i wydzielić do tego zada-nia część swoich sił. W tym etapie walki dużą rolę odgrywają transportery, które po zajęciu stanowisk ogniowych będą niszczyć ogniem broni pokładowej stanowiska ogniowe prze-ciwnika. W czasie szturmu poruszają się za drużynami skokami od ukrycia do ukrycia.
Szturm na broniony budynek przebiega w na-stępujących fazach:
– wejście do budynku poprzedzone izolacją obiektu;
– jego przeszukanie pomieszczenie po po-mieszczeniu, piętro po piętrze.
Transportery opancerzone będą wykorzysty-wane w tym czasie do:
– osłony ogniem broni pokładowej podcho-dzących grup szturmowych;
– izolowania obiektu szturmu i niszczenia pojawiających się środków ogniowych prze-ciwnika;
– osłony ewakuacji rannych z pola walki;
– wykonywania wyłomów w ścianach, drzwiach i oknach budynku dla grup szturmo-wych (balistyczna metoda wykonania wyłomu w ścianie polega na prowadzeniu ognia amunicją odłamkowo-burzącą z armaty KTO Rosomak
ogniem ciągłym). Należy przy tym pamiętać o rykoszetach oraz o tym, by wejście przez taki wyłom poprzedzić użyciem granatu.