A. Opinje o projektach ustaw i rozporządzeń podatkowych.
Opinje te były z reguły przedkładane Związkowi Izb, który występował z uzgodnionemi uwagami wszystkich Izb wobec Mini
sterstwa Skarbu.
10
Do projektu ustawy o przejęciu egzekucji świadczeń pu
blicznych przez władze skarbowe przesłała Izba Handlowa Związ
kowi Izb opinję następującą:
„Koncentracja czynności egzekucyjnych w odniesieniu do róż
nych świadczeń publicznych byłaby niezwykle pożądaną i stano
wiłaby znaczną ulgę w stosunkach, jakie się wytworzyły przez wielotorowość egzekucyj tych świadczeń.
Ze względu na najsilniejszy udział w ściąganych daninach i świadczeniach należytości skarbowych i najbardziej wyrobiony aparat urzędniczy, prowadzący egzekucje skarbowe, jest celowem powierzenie egzekucji administracyjnej Urzędom Skarbowym.
Natomiast nie uważa Izba za właściwe, by przepisy procedu
ralne, skodyfikowane dla egzekucji administracyjnej w nowo- czesnem i liberalnem rozp. Prez. z 22. 3. 1928 r. (Dz. U. N r. 36, poz.
342) miały być zawieszone i przy czynnościach egzekucyjnych urzę
dów skarbowych nie stosowane. Przepisy egzekucyjne dla egze
kucji skarbowej są przedewszystkiem dostosowane do specjalnego charakteru świadczeń podatkowych, korzystających z różnych przywilejów w stosunku do innych wierzytelności nawet natury publiczno-prawnej, następnie nie są to przepisy jednolicie i zada
walająco skodyfikowane i przedstawiają się pod każdym względem tak materjalnie, jak i formalnie gorzej, niż przepisy rozporządzenia Prezydenta o postępowaniu przymusowem w administracji. Dla
tego też Izba Handlowa jest zdania, iż urzędy skarbowe winny sto
sować przy egzekucji świadczeń innych, niż należące dotąd do ich kompetencji egzekucyjnej, postanowienia rozp. Prez. z 22. 3. 1928 r., poz. 342 i w tym kierunku należałoby zmienić brzmienie ust. 3, art. 1 projektu.
Powierzenie egzekucji urzędom skarbowym nie powinno po
nadto zmieniać właściwości władz administracyjnych w zakresie nadzoru, środków prawnych i t. d. i przenoszenie tych uprawnień na władze skarbowe jest nieuzasadnione. Z tego powodu ust. 2 art. 1 winien być zmieniony w ten sposób, by urzędy skarbowe były jedynie organem egzekucyjnym po myśli art. 7 ust. 2 rozpo
rządzenia Prezydenta z 22. 3. 1928 r., poz. 342, kompetencja zaś i zakres działania właściwych obecnie władz egzekucyjnych winny pozostać nie naruszone. Nadawanie urzędom skarbowym charak
teru władz egzekucyjnych w rozumieniu rozdz. II rozp. Prez.
z 22. 3. 1928 r. uważa Izba Handlowa za zupełnie niewłaściwe i szko
dliwe, byłby to bowiem powrót do nieuregulowanego stanu praw
nego, jaki panował przed wydaniem tego rozporządzenia i wpro
wadzenie zamieszania w dziedzinę kompetencji władz. Słusznem jest, by wybór środków egzekucyjnych, decyzja o tymczasowych zarządzeniach, wstrzymanie egzekucji, załatwianie środków praw
nych należały do tych władz, które są powołane do strzeżenia interesu publicznego i wykonywania zarządzeń przymusowych tylko w granicach tego interesu, a nie do władz skarbowych, któ
rych zadaniem jest realizowanie danin publicznych, mających zgoła odmienny charakter od tych świadczeń, jakie się ściąga drogą eg
zekucji administracyjnej.
W razie uwzględnienia tych dwu zasadniczych postulatów, t. j. stosowania przez urzędy skarbowe przy egzekucji świadczeń, nie będących podatkami, przepisów rozp. Prez. o postępowaniu przymusowem w administracji — oraz nadanie tym urzędom cha
rakteru organu egzekucyjnego w myśl art. 7, ust. 2 i art. 8, ust. 2 cytowanego rozporządzenia, przy pozostawieniu dotychczasowego stanu prawnego, o ile chodzi o właściwość władzy egzekucyjnej, można uznać projekt za celowy i korzystny, gdyby jednak te postulaty nie miały być uwzględnione, należałoby się projektowi zdecydowanie przeciwstawić, gdyż prawa zawarowane płatnikom danin publicznych, ściąganych drogą egzekucji administracyjnej, uległyby niesłychanemu skurczeniu i ograniczeniu, a tem samem interesy materjalne sfer gospodarczych byłyby również dotkliwie uszczuplone.
Po wejściu w życie ustawy o przejęciu egzekucji administra
cyjnej, w której tekście postulaty naszej Izby zostały uwzględ
nione, przedłożyło Ministerstwo Skarbu Izbom do zaopinjowania projekt rozporządzenia o postępowaniu egzekucyjnem skarbowem w brzmieniu, znacznie się różniącem od wydanego następnie roz
porządzenia Rady Ministrów z 25. 6. 1932 w tej materji, w którem to rozporządzeniu uwagi Izb zostały w znacznej mierze uwzględ
nione i wytknięte usterki pierwotnego projektu usunięte.
O projekcie pierwotnym tego rozporządzenia przesłała Izba Handlowa Związkowi Izb uwagi następujące:
Skodyfikowanie skarbowych przepisów egzekucyjnych jest rzeczą niezmiernie doniosłą i projekt — poza pewnemi szczegółami, nadającemi się do skorygowaina, rozwiązuje kwestję tej kody
fikacji naogół szczęśliwie. Ważną i korzystną jest rzeczą, iż pro
wego, opierając się w części ogólnej o przepisy rozporządzenia Prezydenta o postępowaniu administracyjnem, a w części szcze
gółowej częściowo o rozporządzenie Prezydenta o postępowaniu przymusowem w administracji, przeważnie zaś o projekt Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Egzekucyjnego Sądowego. W ten sposób rozbieżności w poszczególnych rodzajach postępowania będą w znacznej mierze usunięte i zostanie zrobiony poważny krok na
przód w ujednostajnieniu, a zarazem doprowadzeniu do poziomu odpowiadającego nowożytnym postulatom prawa, norm procedu
ralnych we wszystkich działach organizacji państwowej. Wydanie projektowanego rozporządzenia utoruje zarazem drogę ostatecz
nemu opracowaniu o wprowadzeniu w życie ordynacji podatkowej, która będzie musiała się oprzeć również o ogólne przepisy rozpo
rządzenia o postępowaniu administracyjnem.
Kompilacyjny charakter projektu — poza postanowieniami przejętemi z rozporządzenia o postępowaniu administracyjnem, 'z rozporządzenia o postępowaniu przymusowem z administracji, z projektu prawa egzekucyjnego, z procedury cywilnej i kilkoma postanowieniami z projektu ordynacji podatkowej — (projekt za
wiera zaledwie kilka artykułów zupełnie oryginalnych) — pociąga za sobą z konieczności pewne luki, sprzeczności i niejasności, nie mające jednak zasadniczego znaczenia. Wobec krótkości czasu pozostawionego na zaopinjowanie projektu nie wchodzi Izba H an
dlowa w te szczegóły, których wyczerpujące ujęcie byłoby zresztą możliwem tylko w drodze skrupulatnej pracy komisyjnej, ogra
niczając się do podniesienia kilkunastu wątpliwości i uwag natury bardziej zasadniczej.
I. Art. 2 projektu — odpowiadający w nieco zmienionej formie art. 78 projektu ordynacji podatkowej — budzi przede
wszystkiem zastrzeżenia natury czysto prawnej. Artykuł ten mówi wprawdzie o przedawnieniu „prawa egzekucji", niewątpliwie jednak jest to równoznacznem z przedawnieniem pretensji. Prze
pisy o przedawnieniu należą do prawa materjalnego i nie są objęte upoważnieniem ustawowem art. 4 ustawy o przejęciu egzekucji przez organa skarbowe, dlatego brak podstawy prawnej do za
mieszczenia ich w rozporządzeniu Rady Ministrów i pomieszczenie ich tam nie miałoby mocy prawnej.
Odwołując się co do meritum kwestji przedawnienia do opinji Związku Izb o projekcie ordynacji podatkowej (ad arty
kuł 78), uważa Izba Handlowa, iż kwestja ta musi być bądź wy
eliminowana z projektu i załatwiona odrębnem rozporządzeniem Prezydenta na podstawie pełnomocnictw, lub też — tak ze względu na tę kwestję, jak i na inne kwestje prawa materjalnego, porozrzu
cane po projekcie, cały projekt winien zostać — bez względu na art. 4 ustawy o przejęciu egzekucji — wydany we formie rozporzą
dzenia Prezydenta. W ten ostatni sposób byłoby usuniętych wiele kwestyj, jakie mogą się wyłonić w praktyce co do mocy obowiązu
jącej poszczególnych postanowień, zwłaszcza przejętych z nieobo- wiązującego jeszcze prawa egzekucyjnego.
II. Art. 3 zawiera przejęte z art. 135 projektu ordynacji po
datkowej postanowienie upoważniające władze skarbowe do bada
nia stosunków majątkowych zobowiązanego środkami, przysłu- gującemi tym władzom w postępowaniu wymiarowem. Postano
wienie to, nie budzące kwestji, o ile chodzi o egzekucję podatków, jest za daleko idące przy egzekucji innych pretensyj prawa publicz
nego. Przepisy projektu o dowodach, o przysiędze wyjawienia i t. d. dają władzy egzekucyjnej dostateczną możność uzyskania wszelkich potrzebnych jej wyjaśnień i wiadomości; korzystanie z uprawnień władzy wymiarowej jest w postępowaniu egzekucyj- nem nawet niepotrzebne, a w każdym razie może być przyczyną niepożądanych tarć.
Zdanie drugie więc art. 3 należałoby skreślić.
III. Art. 4 znowu zawiera przepisy natury materjalno- prawnej, co do których zachodzą prawne wątpliwości podniesione pod I. In merito ust. 2 jest niewłaściwie ujęty. Stanowi on, że
„władza egzekucyjna winna nadto skierować egzekucję również i przeciw tym osobom, które obok właściwego dłużnika są obo
wiązane . . . do uiszczenia... ,lub za niec odpowiedzialne". Jest to zupełnie niewłaściwe przesunięcie kompetencji; władza egze
kucyjna winna prowadzić egzekucję wedle wniosku władzy repre
zentującej wierzyciela i jeśli władza ta wyda zlecenie egzekucji przeciw pewnej osobie, jest dla władzy egzekucyjnej najzupełniej obojętnem, czy jest to dłużnik pierwotnie obowiązany, czy tylko ktoś subsydjarnie odpowiedzialny.
Dalsze zdanie ust. 2) zresztą przeczy zasadzie wypowiedzia
nej w pierwszem, wyżej cytowanem, zdaniu, gdyż każe w tym wy
padku wydać władzy wierzycielskiej przed zarządzeniem egzekucji orzeczenie, zastępujące tytuł wykonawczy. Tem samem zdanie
pierwsze traci wszelkie znaczenie, gdyż na zasadzie orzeczenia (nie
wątpliwie będącego tytułem wykonawczym, a nietylko go zastę
pującego) władza egzekucyjna musi przeprowadzić egzekucję tak, jak na podstawie każdego innego tytułu i niema potrzeby oceniać, ani nawet wiedzieć, czy chodzi o dłużnika pierwotnego, czy sub- sydjarnego. Ustęp 3), dotyczący odwołania od orzeczenia o odpo
wiedzialności subsydjarnej nie ma wogóle nic wspólnego z kwestją egzekucji. W końcu ustęp 4) jest sprzeczny z prawem cywilnem i egzekucyjnem i w praktyce nie mógłby być honorowany, bo o odpowiedzialności z tytułu aktu o charakterze prywatno
prawnym mogą orzekać tylko sądy i tylko wyrok sądowy może być w tym wypadku podstawą egzekucji, a nie prosty wniosek władzy egzekucyjnej.
Zasadniczo więc cały art. 4 nadaje się do skreślenia. Gdyby miał on pozostać, to byłoby to tylko możliwem przy użyciu formy Rozporządzenia Prezydenta i należałoby w takim razie przenieść jego treść do art. 16 projektu, a przytem ustęp 2 przeredagować w ten sposób, by było jasno, iż dotyczy on uprawnień władzy re
prezentującej wierzyciela (żądającej przeprowadzenia egzekucji), a nie władzy egzekucyjnej, i by było jasno stwierdzone, że władza egzekucyjna ma na zasadzie orzeczenia o subsydjarnej czy solidar
nej odpowiedzielności wdrożyć egzekucję przeciw osobie dotknię
tej tem orzeczeniem zgodnie z wnioskiem wierzyciela. Winny też być uwzględnione uwagi Związku Izb do art. 134 proj. ord. pod.
Ustęp 4) winien w każdym razie odpaść, gdyż wdrażanie kroków sądowych przeciw osobom odpowiedzialnym z tytułu prywatno
prawnego musi nastąpić na żądanie władzy reprezentującej wierzy
ciela przez organ do tego powołany (o ile chodzi o Skarb przez Prokuratorję Generalną) — i właściwość władzy egzekucyjnej (Urzędu Skarbowego) jest tu tak ze względów prawnych, jak zre
sztą i ściśle praktycznych najzupełniej nie na miejscu.
IV. W art. 5 należałoby skreślić ustępy 2) i 3), a przynajmniej dodać, iż ogólne upomnienie w formie publicznego obwieszczenia nie stanowi podstawy do zaliczenia kosztów po myśli art. 203 — względnie zamieścić odpowiednią poprawkę w art. 203.
V. Art. 25, będący powtórzeniem art. 12 rozporządzenia o postępowaniu administracyjnem, zawiera jednak pewne zmiany w stosunku do swego pierwowzoru, które są szczególnie w postę
powaniu egzekucyjnem dla podatników uciążliwe. Należałoby
ustępowi dotyczącemu pełnomocnictw prywatnych przywrócić brzmienie art. 12 rozp. o post. adm., zaś w ustępie 4) uchylić ogra
niczenie dotyczące pracowników i przedstawicieli „rozmaitych"
związków i zrzeszeń. Pod tym względem zwraca Izba Handlowa uwagę na opinję Związku Izb do art. 49 ord. pod.
VI. Art. 26 — przejęty z art. 15 rozp. o post. adm. — po
mija najzupełniej niesłusznie — zwłaszcza, że chodzi o sprawy eg
zekucyjne, dotyczące niejednokrotnie drobnych pretensyj i bardzo niewyrobionych stron — formę podań ustnych do protokółu wła
dzy egzekucyjnej. Forma ta, dopuszczalna w postępowaniu admi
nistracyjnem i w postępowaniu sądowem w Sądach Grodzkich (art. 391 p. c.) tembardziej winna mieć zastosowanie w postępo
waniu egzekucyjnem. Również wymogi pisma (art. 27) bardziej rygorystyczne od wymogów art. 16 rozp. o post. adm. winny być złagodzone tak ze względu na jakość i ilość spraw egzekucyjnych, jak i poziom inteligencji wielkiej ilości płatników. Rygorystyczny formalizm art. 26 i 27 może być źródłem wielu krzywd najsłab
szych i najbardziej potrzebujących ochrony podatników.
Należałoby więc tekst art. 26 i 27 uzgodnić z art. 15 i 16 rozp. o post. adm., a w łączności z tem uzupełnić art. 28 zgodnie z art. 19 cyt. rozp.
VII. Postanowienia o doręczeniach są naogół zgodne z po
stanowieniami rozp. o post. adm. i z procedurą cywilną, przyjmu
jąc przeważnie tekst procedury. Jest to najzupełniej słuszne i po
żądane i ujednostajnienie tej kwestji ma swoje znaczenie. Niestety wprowadzono do postanowień o doręczeniach pewne zmiany w stosunku do ustaw wyżej wymienionych i te zmiany winny bez
względnie być usunięte, aby nie wprowadzać nowych różnic w zbli
żających się do ujednostajnienia przepisach. Zmiany te są m. in.
następujące: a) W art. 31 dodano do tekstu art. 23 rozp. o post.
adm. najzupełniej niepotrzebne słowa: W razie doręczenia przez pocztę stosują się przepisy pocztowe o doręczeniu. Jest rzeczą oczywistą, że organa pocztowe muszą stosować przepisy ordynacji pocztowej o doręczeniach (§§ 208—361 ord. poczt.) —, tam jednak, gdzie przepisy ord. poczt, są odmienne od przepisów ustaw proce
duralnych, muszą być również oczywiście stosowane przepisy tych ostatnich (n. p. art. 40, p. 2). Dlatego też powołanie w art. 23 przepisów pocztowych jest nietylko zbędnem, ale i szkodliwem, gdyż nasuwa niepotrzebnie wątpliwość co do tego, które przepisy
w razie sprzeczności mają być stosowane. Należałoby więc zdanie to skreślić; b) w art. 34, odpowiadającym art. 25 rozp. o post. adm.
i art. 151 p. c. opuszczono bardzo słuszny i uzasadniony przepis, iż można pismo pozostawić sąsiadowi lub dozorcy domu tylko, o ile osoby te podejmą się doręczenia pisma adresatowi. Nałożenie przynajmniej moralnego obowiązku na te osoby oddania pisma adresatowi, jest w interesie adresata niezbędne. Należy więc wspo- mnianem postępowaniem uzupełnić tekst art. 34.
VIII. Prawa prywatne osób trzecich na rzeczach, na które prowadzona jest egzekucja, podlegają oczywiście przepisom prawa cywilnego i mogą być dochodzone tylko w drodze sądowej, a cza
sowo ograniczone mogą być tylko przepisami ustaw cywilnych o przedawnieniu. Tymczasem art. 77 projektu, przejęty w pierw
szych zdaniach z art. 57 projektu prawa egzekucyjnego zawiera dodatki do tekstu tego art. zniekształcające go zupełnie i wręcz niedopuszczalne. Dodatki te obejmują a) termin 7-dniowy od dnia rozpoczęcia egzekucji do wystąpienia z pozwem (niewłaściwie na
zwanym „skargą"); b) administracyjne orzecznictwo o prawach cywilnych. Prawo egzekucyjne ogranicza wprawdzie możność wniesienia pozwu do 3 miesięcy, zastrzega jednak prawo odszkodo
wania (art. 59 p. c.); w projekcie brak tego zastrzeżenia, termin zaś 7-dniowy dla osoby trzeciej, i w dodatku liczony od rozpo
częcia egzekucji, a nie od otrzymania wiadomości o dokonanem zajęciu, jest równoznaczny z zupełnem pominięciem praw osób trzecich.
Art. 77 winien więc być zmieniony przez przejęcie w jego tekst postanowień art. 57, 58 i 59 projektu prawa egzekucyjnego, a skreślenie dodatków sprzecznych z powołanemi artykułami.
IX. Art. 80 reguluje sprawę odwołań odmiennie od art. 85 rozp. o post. adm., wymagając szczegółowego uzasadnienia i powo
łania dowodów na podniesione zarzuty. Stosują się tu uwagi, wy
powiedziane wyżej pod VI. i ustęp 1) art. 80 należałoby odpowie
dnio złagodzić, biorąc za podstawę tekst art. 85 rozp. o post. adm.
Analogicznie należałoby usunąć odchylenia od postanowień rozp. o post. adm., zawarte w art. 82 i 85 projektu w stosunku do art. 86 i 95 cyt. rozp.
X. Dział VII projektu (mienie nie podlegające zajęciu) prze
jęty jest dosłownie z projektu prawa egzekucyjnego, opuszczono jednak art. 74 tego prawa, mający szczególną doniosłość dla życia
gospodarczego. Należałoby zatem postanowienia tego artykułu wstawić jako drugi ustęp art. 107 projektu.
Również obniżenie w art. 110 kwot wolnych od zajęcia po
niżej norm art. 77 proj. prawa egz. nie powinno mieć miejsca.
W art. 116 powtórzono ustępy 2 i 3 art. 29 rozp. o post.
przym. w adm., opuszczono natomiast ważny dla handlu i przemy
słu ustęp 1. Należy więc ustęp ten dodać. Art. 117 przejęto z pro
jektu ordynacji podatkowej i Izba zwraca uwagę na opinję Związku Izb dotyczącą art. 154 proj. ord. pod., która winnaby zostać obec
nie uwzględnioną. To samo dotyczy art. 118 projektu, przejętego z art. 155 proj. ord. pod. wbrew opinji Związku.
XI. Kwestja przysięgi wyjawienia (art. 119) została przesą
dzona projektem prawa egzekucyjnego, zaczem przysięga ta musi być dopuszczona również i w postępowaniu egzekucyjnem skar- bowem. Ustępy 4, 5, 6 i 7 art. 119 winny jednak być zmienione i kompetencja władz administracyjnych do rozstrzygania o wnio
sku o przysięgę nie powinna być wprowadzona. Wniosek władzy skarbowej o przysięgę winien być przez Sąd traktowany tak jak wniosek każdego innego wierzyciela. Do złożenia przysięgi, skut
ków niezłożenia i postępowania winny mieć zastosowanie przepisy art. 138—143 prawa egzekucyjnego.
W tym kierunku winien być art. 119 przeredagowany, a obecne brzmienie ust. 4—7 może być tylko wprowadzone jako przepis przejściowy na czas do wejścia w życie prawa egzekucyj
nego i to tylko w odniesieniu do tych terenów Państwa, na któ
rych przysięga wyjawienia sądowa nie jest znana w obecnie obo
wiązujących postanowieniach proceduralnych.
XII. Art. 120 przejęty został z art. 85 prawa egzekucyjnego z opuszczeniem słów „która się wyraźnie zgadza na zajęcie". Słowa te winny być bezwzględnie wprowadzone do tekstu art. 120, gdyż pominięcie zgody trzeciego posiadacza zajmowanych ruchomości będzie tylko powodem do wzrostu ilości sporów o wyłączenie. To samo dotyczy art. 175 proj. (art. 165 pr. egz.).
XIII. Art. 135 nie ogranicza czasowo skutków zajęcia. Jest to błąd, gdyż wywołuje się niepotrzebnie kwestję odpowiedzial
ności za zajęte przedmioty w wypadkach, gdy egzekucja stała się bezprzedmiotową, a zwolnienie z zajęcia formalnie nie nastąpiło (co zapewne będzie regułą). Dlatego też należałoby wprowadzić
przewidziany w art. 111 proj. prawa egz. termin jednoroczny, po którym skutki zajęcia w razie nieprowadzenia dalszych kroków egzekucyjnych wygasają.
XIV. Postanowienia o licytacji (przejęte z prawa egzekucyj
nego) są celowe i chronią interesu płatników w nierównie wyż
szym stopniu, niż to obecnie ma miejsce. Wskazanemby było je
dynie obniżenie sumy 20.000 zł w art. 152 do kwoty znacznie niż
szej oraz podanie dolnej granicy dopuszczalnej ceny sprzedaży na drugim terminie licytacyjnym (art. 157 in fine) n. p. na % część oszacowania.
XV. Art. 169 zdanie pierwsze jest prawnie chybione i wobec art. 172 winno być to zdanie skreślone. Do wygaśnięcia zajęcia stosuje się przewidziane wyżej pod XIII. Art. 173 idzie za daleko i winien być bezwzględnie skreślony. Art. 186 i przepisy części ogólnej dają zupełnie dostateczne środki uzyskania wszelkich po
trzebnych wiadomości dla ustalenia wierzytelności i pociąganie dłużnika, a zwłaszcza dłużnika zajętej wierzytelności do przy
sięgi manifestacyjnej jest niepotrzebne, niecelowe i byłoby bardzo przykro odczute przez dotkniętych tem postanowieniem.
W art. 182 poczyniono zmiany w tekście art. 173 prawa egze
kucyjnego, świadczące o zupełnem jego niezrozumieniu, z czego wynikły postanowienia zupełnie bezsensowe. Należy przywrócić tekst art. 173 pr. egz. W całym dziale egzekucji z wierzytelności pieniężnych nie uwzględniono różnicy między władzą egzekucyjną, będącą tylko organem wykonawczym, a wierzycielem, (którym jest Skarb Państwa, związki komunalne lub instytucje prawa pu
blicznego), na którego rzecz egzekucja jest prowadzona. Zajęcie wierzytelności ma za skutek wstąpienie wierzyciela egzekwującego w prawa swego dłużnika jako wierzyciela z zajętej wierzytelności i czynności takie, jak kroki sądowe przeciw dłużnikowi zajętej wierzytelności, czynności potrzebne do salwowania praw wierzy
ciela zajętej wierzytelności (n. p. protest, wypowiedzenie pożyczki itp.) muszą być dokonywane w imieniu wierzyciela przez powołane do tego organy (n. p. Prokuratorję Generalną), — a nie przez wła
dzę egzekucyjną. Zwłaszcza w sprawach prawnie bardziej skom
plikowanych występowanie urzędów skarbowych ze sporami sądo- wemi itp. mogłoby mieć fatalniejsze następstwa. Dlatego w odpo
wiednich miejscach art. 167 do 189 słowa „władza egzekucyjna"
winny być zastąpione słowami: „wierzyciel".
XVI. W części V (koszta egzekucyjne) należałoby:
a) w art. 205 p. 1) wstawić po „art. 5“ słowa „ust. 1“ (v. wyżej pod IV),
b) przesunąć moment zapadłości opłaty za zajęcie (art. 204, p. 2) i 3) do chwili podpisania protokółu zajęcia.
c) dostosować skalę art. 209 do wniosków Związku Izb do arty
kułu 73 proj. ordynacji podatkowej, d) skreślić ust. 2) art. 218.
XVII. Wobec niewątpliwego postępu, jaki stanowią prze
pisy projektu w stosunku do stanu dotychczasowego, należałoby art. 215 i 216 zmienić w ten sposób, by także i egzekucje, będące już w toku, były nadal prowadzone wedle przepisów projektu.
Do projektu rozporządzenia Ministra Skarbu o prowadze
niu i badaniu ksiąg handlowych dla celów podatku przemysło
wego przesłała Izba Handlowa niżej przytoczone uwagi, z których w tekście rozp. z 13. 4. 1932 tylko dwie poprawki zostały uwzględ- dnione:
Do § 2: W ustępie przedostatnim ustępu 1) dodać między słowami „do tego“ a „upoważnione" słowo „ustawowo".
U z a s a d n i e n i e : Ustawy określają, kto może podpisać
U z a s a d n i e n i e : Ustawy określają, kto może podpisać