Straż Miejska jest jednostką organizacyjną gminy, o której istnieniu i umiejsco-wieniu w strukturze gminy decyduje rada gminy. Utworzenie SM leży w wyłącznej kompetencji rady gminy. Może ona zostać utworzona na terenie jednej gminy, ale również jest dopuszczalne utworzenie jej dla więcej niż jednej gminy. W takim przypadku gminy sąsiadujące w obszarze jednego województwa mogą zawrzeć porozumienie o utworzeniu wspólnej straży. W drodze porozumienia komunalne-go (art. 74 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym), ustala się zasięg terytorialny działania straży i sposób jej funkcjonowania przez zainteresowane gminy oraz wy-znacza się radę gminy, która nada regulamin wspólnej straży i która będzie mogła ją rozwiązać oraz wójta, burmistrza (prezydenta miasta), któremu wspólna straż będzie podlegać.
Pomimo iż gminy nie mają obowiązku tworzenia straży gminnych, coraz czę-ściej korzystają z tej możliwości, jako jednej z form realizacji zadań własnych w za-kresie zapewnienia porządku publicznego.
Szczegółową strukturę organizacyjną SM określa regulamin nadawany przez wójta, burmistrza (prezydenta miasta). Strażą gminną (miejską) kieruje komen-dant, zatrudniony na podstawie umowy o pracę przez wójta, burmistrza (prezy-denta miasta), po zasięgnięciu opinii właściwego terytorialnie komendanta wo-jewódzkiego (Stołecznego) Policji. Przełożonym komendanta jest wójt, burmistrz (prezydenta miasta). W straży gminnej (miejskiej) ustanawia się stanowiska straż-nicze, takie jak: aplikanta, młodszego strażnika, strażnika, starszego strażnika, młodszego specjalisty, specjalisty, starszego specjalisty, młodszego inspektora, inspektora, starszego inspektora, zastępcy kierownika, kierownika, zastępcy na-czelnika, nana-czelnika, zastępcy komendanta, komendanta.
Nadzór nad działalnością straży gminnej (miejskiej) sprawuje wójt, burmistrz (prezydent miasta). Wojewoda natomiast poprzez okresowe lub doraźne kontro-le, wydawanie zaleceń oraz podejmowanie innych czynności, sprawuje nadzór nad działalnością straży w zakresie wykonywania uprawnień, o których mowa w art. 12 ustawy (uprawnienia strażnika gminnego), użycia broni palnej, środków przymusu bezpośredniego oraz ewidencji, o których mowa w art. 9a ust. 1 (eta-tów, wyposażenia, w tym środków przymusu bezpośredniego, urządzeń samo-czynnie ujawniających i rejestrujących naruszenia przepisów ruchu drogowego, środków technicznych służących do obserwowania i rejestrowania obrazu zda-rzeń w miejscach publicznych, pojazdów, wyników działań straży).
Prowadzone przez straż ewidencje przekazywane są przez komendantów stra-ży do właściwego terytorialnie komendanta wojewódzkiego (Stołecznego) Policji w terminie do dnia 31 stycznia każdego roku. Zbiorcze informacje z obszaru woje-wództwa komendant wojewódzki (Stołeczny) Policji jest zobowiązany składać do końca lutego każdego roku wojewodzie. Natomiast wojewoda zobowiązany jest do dnia 15 marca każdego roku przekazać dane zawarte w ewidencjach ministro-wi właściwemu do spraw wewnętrznych.
W zakresie wykonywanych zadań SM współpracuje z Policją na podstawie po-rozumienia o współpracy, zawartego pomiędzy wójtem, burmistrzem (prezyden-tem miasta), a właściwym terytorialnie komendan(prezyden-tem policji.
Organem uprawnionym do rozwiązania straży jest również rada gminy, która może tego dokonać w drodze uchwały. Jednakże przed podjęciem takiej uchwa-ły rada gminy zobowiązana jest do zaciągnięcia opinii właściwego terytorialnie komendanta wojewódzkiego (Stołecznego) Policji, o czym zawiadomić musi wo-jewodę. W przypadku nieotrzymania opinii, rada gminy może rozwiązać SM po upływie 14 dni od dnia przedstawienia wniosku o wydanie opinii.
Zagadnienia dotyczące porządku publicznego, o którym mowa w art. 1 ust. 1 ustawy o strażach gminnych, powierzono gminom na mocy art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym198. W myśl zasad określonych w powołanej ustawie zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, które objęły sprawy porządku publicznego i bez-pieczeństwa obywateli oraz ochrony przeciwpożarowej i przeciwpowodziowej, w tym konieczność wyposażenia i utrzymania magazynu przeciwpowodziowego. Ustawa ta rozgranicza pojęcia porządek publiczny i bezpieczeństwo obywateli, jednak jest oczywiste, że jeśli porządek publiczny nie zostanie naruszony, to oby-watele będą mogli czuć się bezpiecznie. Porządkiem publicznym jest obowiązu-jący system prawny, maobowiązu-jący w szczególności na celu ochronę życia, zdrowia, czci i godności ludzi oraz ochronę mienia, niezależnie od tego, czyją stanowi własność. Chodzi więc o zapewnienie lokalnej społeczności spokoju i komfortu psychiczne-go. Określonym systemem prawnym są przyjęte i powszechnie akceptowane za-sady społeczne, na które składają się normy moralne, dobre obyczaje i zaza-sady współżycia społecznego199.
Zgodnie z art. 1 ust. 2 straż miejska (gminna) powinna spełniać służebną rolę wobec społeczności lokalnej, wykonując swe zadania z poszanowaniem godności i praw obywateli.
Do zadań straży należy w szczególności:
1) ochrona spokoju i porządku w miejscach publicznych;
198 Ustawa z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz.U. z 2013
roku, poz. 594 z późn. zm.).
199 S. Bolesta, Prawnoadministracyjne zagadnienia porządku publicznego, Profi , Warsza-wa 1997, s. 21; W. Kubala, Niektóre kwes e porządku publicznego na tle przepisów
prawa karnego, PP 1982, nr 6, s. 25; glosa do uchwały SN z dnia 22 grudnia 1993 roku,
I KZP 30/93: A.R. Światłowski, OSP 1994, z. 10, poz. 182 i W. Wróbel, PS 1995, nr 6, s. 114–123.
2) czuwanie nad porządkiem i kontrola ruchu drogowego − w zakresie określo-nym w przepisach o ruchu drogowym;
2a) kontrola publicznego transportu zbiorowego − w zakresie określonym w art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 roku o publicznym transporcie zbio-rowym200;
3) współdziałanie z właściwymi podmiotami w zakresie ratowania życia i zdro-wia obywateli, pomocy w usuwaniu awarii technicznych i skutków klęsk ży-wiołowych oraz innych miejscowych zagrożeń;
4) zabezpieczenie miejsca przestępstwa, katastrofy lub innego podobnego zda-rzenia albo miejsc zagrożonych takim zdarzeniem przed dostępem osób po-stronnych lub zniszczeniem śladów i dowodów, do momentu przybycia wła-ściwych służb, a także ustalenie, w miarę możliwości, świadków zdarzenia; 5) ochrona obiektów komunalnych i urządzeń użyteczności publicznej;
6) współdziałanie z organizatorami i innymi służbami w ochronie porządku pod-czas zgromadzeń i imprez publicznych;
7) doprowadzanie osób nietrzeźwych do izby wytrzeźwień lub miejsca ich za-mieszkania, jeżeli osoby te zachowaniem swoim dają powód do zgorszenia w miejscu publicznym, znajdują się w okolicznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo zagrażają życiu i zdrowiu innych osób;
8) informowanie społeczności lokalnej o stanie i rodzajach zagrożeń, a także inicjowanie i uczestnictwo w działaniach mających na celu zapobieganie po-pełnianiu przestępstw i wykroczeń oraz zjawiskom kryminogennym i współ-działanie w tym zakresie z organami państwowymi, samorządowymi i organi-zacjami społecznymi;
9) konwojowanie dokumentów, przedmiotów wartościowych lub wartości pie-niężnych dla potrzeb gminy.
Ponadto straży przysługuje prawo do obserwowania i rejestrowania przy uży-ciu środków technicznych obrazu zdarzeń w miejscach publicznych w celu: 1) utrwalania dowodów popełnienia przestępstwa lub wykroczenia;
2) przeciwdziałania przypadkom naruszania spokoju i porządku w miejscach pu-blicznych;
3) ochrony obiektów komunalnych i urządzeń użyteczności publicznej.
Ustawa o strażach gminnych stanowi, iż strażnik wykonując ustawowe
zada-nia, ma prawo m.in. do:
1) udzielania pouczeń, zwracania uwagi, ostrzegania lub stosowania innych środków oddziaływania wychowawczego;
2) legitymowania osób w uzasadnionych przypadkach w celu ustalenia ich tożsa-mości;
3) ujęcia osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego, a także dla mienia i niezwłocznego doprowadze-nia do najbliższej jednostki Policji;
200 Ustawa z dnia 16 grudnia 2010 roku o publicznym transporcie zbiorowym (Dz.U.
3a) dokonywania kontroli osobistej, przeglądania zawartości podręcznych bagaży osoby:
a) w przypadku istnienia uzasadnionego podejrzenia popełnienia czynu za-bronionego pod groźbą kary;
b) w związku z wykonywaniem czynności określonych w ust. 1 pkt 3 ustawy; c) w związku z wykonywaniem czynności określonych w art. 11 pkt 7 ustawy,
jeśli zachodzi uzasadnione podejrzenie, że osoba, wobec której czynności te są podejmowane, posiada przy sobie przedmioty niebezpieczne dla ży-cia lub zdrowia ludzkiego;
4) nakładania grzywien w postępowaniu mandatowym za wykroczenia określo-ne w trybie przewidzianym przepisami o postępowaniu w sprawach o wykro-czenia;
5) dokonywania czynności wyjaśniających, kierowania wniosków o ukaranie do sądu, oskarżania przed sądem i wnoszenia środków odwoławczych − w trybie i zakresie określonych w Kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia; 6) usuwania pojazdów i ich unieruchamiania przez blokowanie kół w
przypad-kach, zakresie i trybie określonych w przepisach o ruchu drogowym; 7) wydawania poleceń;
8) żądania niezbędnej pomocy od instytucji państwowych i samorządowych; 9) zwracania się, w nagłych przypadkach, o pomoc do jednostek gospodarczych,
prowadzących działalność w zakresie użyteczności publicznej oraz organizacji społecznych, jak również do każdej osoby o udzielenie doraźnej pomocy na zasadach określonych w ustawie o Policji.
Straż gminna (miejska) w toku wykonywania powyższych czynności ma obo-wiązek respektowania godności ludzkiej oraz przestrzegania i ochrony praw czło-wieka. Czynności takie winny być zatem wykonywane w sposób możliwie naj-mniej naruszający dobra osobiste osoby, wobec której zostają podjęte. Z dyspozy-cji art. 1 ust. 2 ustawy wynika status prawny straży gminnych (miejskich). Pojęcie „prawa człowieka” oznacza przysługujące człowiekowi prawa, których źródłem jest przyrodzona godność ludzka. Obejmują one: prawo do życia, wolności, myśli, sumienia, wyznania, zakaz stosowania tortur, nieludzkiego i poniżającego trakto-wania, zakaz trzymania człowieka w niewolnictwie lub poddaństwie, zakaz kara-nia bez podstawy prawnej. Natomiast pojęcie „dobra osobiste” oznacza chronio-ne prawem dobra o charakterze niemajątkowym, przysługujące każdemu czło-wiekowi, a także osobie prawnej. Katalog tych dóbr jest otwarty, ale zalicza się do nich m.in. zdrowie, wolność, cześć, dobre imię, nazwisko, pseudonim, wizerunek, tajemnice korespondencji, nienaruszalność mieszkania.
Określenie służebnej roli straży wobec społeczeństwa ma na celu skuteczną eliminację wszelkiego rodzaju przejawów władczych. Uprawnienia do legitymo-wania i wydalegitymo-wania poleceń nie mogą być postrzegane jako posiadanie władzy, lecz jedynie jako ochrona przed naruszeniami prawa. Strażnicy nie mogą zatem wychodzić na uliczny patrol z nastawieniem na poszukiwanie sprawców czynów zabronionych celem nałożenia na nich mandatu karnego, lecz jedynie w celu kon-troli stanu porządku publicznego. Nie dotyczy to oczywiście sytuacji, kiedy zostali wezwani do konkretnego przypadku zakłócenia spokoju czy innego naruszenia
prawa lub też uczestniczą w pościgu za sprawcą czynu zabronionego. Z kolei ze sposobu myślenia strażników należy skutecznie wyeliminować chęć współza-wodnictwa w zakresie liczby nałożonych mandatów karnych czy blokad na koła nieprawidłowo zaparkowanych pojazdów. Z powyższym wiąże się obowiązek na-łożony na straż przez ustawę. Przy wykonywaniu wskazanych czynności strażnik jest obowiązany przedstawić się imieniem i nazwiskiem, a ponadto na żądanie osoby, której czynności te dotyczą, okazać legitymację służbową w sposób umoż-liwiający odczytanie i zanotowanie nazwiska strażnika oraz organu, który wydał legitymację. Z czynności przeprowadzonych przez strażnika można ponadto na wniosek osoby kontrolowanej sporządzić protokół. Wskazane powyżej uprawnie-nia osoby, wobec której podejmowane są czynności, są niezwykle istotne − mają one bowiem ułatwić jej dochodzenie swoich praw w przypadku przekroczenia uprawnień przez konkretnego strażnika.
Należy także zauważyć, że Ustawa o strażach gminnych dopuszcza możliwość stosowania przez strażnika środków przymusu bezpośredniego w przypadkach i na zasadach określonych w ustawie z dnia 24 maja 2013 roku o środkach przy-musu bezpośredniego i broni palnej201.
Strażnik gminny (miejski) może użyć środków przymusu bezpośredniego lub wykorzystać te środki w przypadku konieczności podjęcia co najmniej jednego z następujących działań:
1) wyegzekwowania wymaganego prawem zachowania zgodnie z wydanym przez uprawnionego poleceniem,
2) odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie, zdrowie lub wol-ność uprawnionego lub innej osoby,
3) przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do zamachu na życie, zdrowie lub wolność uprawnionego lub innej osoby,
4) przeciwdziałania naruszeniu porządku lub bezpieczeństwa publicznego, 5) przeciwdziałania bezpośredniemu zamachowi na ochraniane przez
uprawnio-nego obszary, obiekty lub urządzenia,
6) ochrony porządku lub bezpieczeństwa na obszarach lub w obiektach chronio-nych przez uprawnionego.
W określonych wyżej przypadkach można użyć siły fi zycznej. Używając siły fi -zycznej lub wykorzystując siłę fi zyczną, nie zadaje się uderzeń, chyba że strażnik (uprawniony) działa w celu odparcia zamachu na życie lub zdrowie własne lub innych osób albo na mienie lub przeciwdziała ucieczce. Siły fi zycznej w postaci technik transportowych oraz kajdanek zakładanych na ręce można użyć także prewencyjnie w celu zapobieżenia ucieczce osoby ujętej, doprowadzanej, także w celu zapobieżenia objawom agresji lub autoagresji tych osób.
Wobec kobiet w widocznej ciąży, osób, których wygląd wskazuje na wiek do 13 lat oraz osób o widocznej niepełnosprawności uprawniony może użyć wyłącz-nie siły fi zycznej w postaci technik obezwładwyłącz-nienia. W przypadku gdy zachodzi konieczność odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie lub
zdro-201 Ustawa z dnia 24 maja 2013 roku o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej
wie uprawnionego lub innej osoby, a użycie siły fi zycznej wobec osoby jest nie-wystarczające lub niemożliwe, uprawniony może użyć innych środków przymusu bezpośredniego lub broni palnej, przy czym użycie określonego środka przymusu następuje z uwzględnieniem jego właściwości oraz stanu osoby, wobec której ma być użyty202.
W przypadku gdy w wyniku użycia lub wykorzystania środków przymusu bez-pośredniego lub broni palnej nastąpiła śmierć osoby bądź zranienie osoby w wyni-ku użycia lub wykorzystania broni palnej, właściwy przełożony lub osoba pełniąca służbę dyżurną niezwłocznie zapewnia także uprawnionemu niezbędną pomoc, w szczególności psychologiczną lub prawną. Określony dyżurny niezwłocznie: 1) zapewnia w razie potrzeby wezwanie kwalifi kowanej pierwszej pomocy lub podmiotów świadczących medyczne czynności ratunkowe osobom poszkodo-wanym,
2) zapewnia zabezpieczenie śladów i dowodów użycia lub wykorzystania środ-ków przymusu bezpośredniego,
3) informuje o tym zdarzeniu właściwą miejscowo jednostkę organizacyjną Policji.
Strażnik gminny (miejski), w zależności od sytuacji, ma do dyspozycji następu-jące środki przymusu bezpośredniego, do których należą:
1) siła fi zyczna w postaci technik: a) transportowych,
b) obrony, c) obezwładnienia; 2) kajdanki zakładane na ręce; 3) pałka służbowa;
4) pies służbowy;
5) chemiczne środki obezwładniające w postaci ręcznych miotaczy substancji obezwładniających;
6) przedmioty przeznaczone do obezwładniania osób za pomocą energii elek-trycznej.
Strażnik gminny (miejski) może użyć broni palnej w sytuacji zaistnienia co naj-mniej jednego z następujących przypadków, a mianowicie konieczności: 1) odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na:
a) życie, zdrowie lub wolność uprawnionego lub innej osoby albo przeciw-działania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego zamachu, b) ważne obiekty, urządzenia lub obszary albo przeciwdziałania czynnościom
zmierzającym bezpośrednio do takiego zamachu, c) bezpieczeństwo konwoju lub doprowadzenia; 2) przeciwstawienia się osobie:
a) niepodporządkowującej się wezwaniu do natychmiastowego porzucenia broni, materiału wybuchowego lub innego niebezpiecznego przedmiotu, którego użycie może zagrozić życiu, zdrowiu lub wolności uprawnionego lub innej osoby,
b) która usiłuje bezprawnie odebrać broń palną uprawnionemu lub innej osobie uprawnionej do jej posiadania.
Z kolei wykorzystanie broni palnej jest możliwe w razie konieczności: 1) zaalarmowania lub wezwania pomocy,
2) unieszkodliwienia zwierzęcia, którego zachowanie zagraża bezpośrednio życiu lub zdrowiu uprawnionego lub innej osoby (w takiej sytuacji może być użyta siatka obezwładniająca),
3) oddania strzału ostrzegawczego.
Strażnik gminny (miejski) ma obowiązek utrwalenia w notatce służbowej fak-tu użycia i wykorzystania środków przymusu bezpośredniego i broni palnej, którą przekazuje przełożonemu w przypadku użycia lub wykorzystania:
1) środków przymusu bezpośredniego skutkujących zranieniem osoby lub wy-stąpieniem innych widocznych objawów zagrożenia życia lub zdrowia tej oso-by albo jej śmiercią, zranieniem albo śmiercią zwierzęcia albo zniszczeniem mienia;
2) broni palnej w każdej sytuacji, niezależnie od skutku jej użycia lub wykorzy-stania.
Strażnik może utrwalić użycie i wykorzystanie środków przymusu bezpośred-niego w przypadku braku skutków wymienionych w pkt 1. W przypadku użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego, którego skutkiem było zranienie osoby lub wystąpienie innych widocznych objawów zagrożenia życia lub zdrowia tej osoby albo jej śmierć, zranienie albo śmierć zwierzęcia albo zniszcze-nie mienia, notatka zawiera:
1) służbowe dane identyfi kacyjne uprawnionego; 2) określenie czasu i miejsca ich użycia i wykorzystania; 3) następujące dane osoby, wobec której użyto środków: a) imię i nazwisko,
b) serię i numer dokumentu tożsamości, c) datę urodzenia;
4) określenie celu użycia lub wykorzystania środków;
5) informację o przyczynie użycia lub wykorzystania środków;
6) określenie użytych lub wykorzystanych środków, z uwzględnieniem sposobu ich użycia;
7) opis czynności zrealizowanych przed użyciem lub wykorzystaniem środków i po ich użyciu lub wykorzystaniu;
8) opis skutków użycia lub wykorzystania środków;
9) informację o udzieleniu pierwszej pomocy i jej zakresie lub zapewnieniu we-zwania kwalifi kowanej pierwszej pomocy lub podmiotów świadczących me-dyczne czynności ratunkowe;
10) następujące dane ustalonych świadków zdarzenia:
a) imię i nazwisko oraz serię i numer dokumentu tożsamości albo
b) służbowe dane identyfi kacyjne, jeżeli świadkiem zdarzenia był upraw-niony;
Jeżeli jednak uzyskanie danych, o których mowa w punkcie 3, było niemożli-we, w notatce podaje się przyczyny ich nieumieszczenia. W przypadku gdy w wy-niku użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego nie nastąpiły skutki, notatka zawiera tylko informacje, o których mowa w punktach 1–6 i 11 oraz ust. 2. Notatka dokumentująca użycie lub wykorzystanie broni palnej zawie-ra także określenie nazwy, typu i numeru seryjnego użytej lub wykorzystanej bro-ni palnej oraz rodzaju i ilości użytej amubro-nicji.
W przypadku użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego, którego skutkiem było zranienie osoby lub wystąpienie innych widocznych obja-wów zagrożenia życia lub zdrowia tej osoby albo jej śmierć, zranienie albo śmierć zwierzęcia albo zniszczenie mienia, notatka zawiera:
1) służbowe dane identyfi kacyjne uprawnionego;
2) określenie czasu i miejsca użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpo-średniego;
3) następujące dane osoby, wobec której użyto środków przymusu bezpośred-niego:
a) imię i nazwisko,
b) serię i numer dokumentu tożsamości, c) datę urodzenia,
d) w przypadku osoby osadzonej w zakładzie karnym albo areszcie śledczym – dane, o których mowa w lit. a i c, oraz imię ojca;
4) określenie celu użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego; 5) informację o przyczynie użycia lub wykorzystania środków przymusu
bezpo-średniego;
6) określenie użytych lub wykorzystanych środków przymusu bezpośredniego i sposób ich użycia;
7) opis czynności zrealizowanych przed użyciem lub wykorzystaniem środków przymusu bezpośredniego i po użyciu lub wykorzystaniu tych środków; 8) opis skutków użycia lub wykorzystania środków przymusu bezpośredniego; 9) informację o udzieleniu pierwszej pomocy i jej zakresie lub zapewnieniu
we-zwania
kwalifi kowanej pierwszej pomocy lub podmiotów świadczących medyczne czyn-ności ratunkowe;
10) następujące dane ustalonych świadków zdarzenia:
a) imię i nazwisko oraz serię i numer dokumentu tożsamości albo
b) służbowe dane identyfi kacyjne, jeżeli świadkiem zdarzenia był upraw-niony;
11) podpis uprawnionego.
Kwes ę tę reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 2009 roku w sprawie sposobu dokumentowania faktu użycia środków przymusu bez-pośredniego przez strażników gminnych (miejskich) (Dz.U. z 2009 roku, nr 220, poz. 1719), obowiązujące od dnia 24 grudnia 2009 roku, które określiło: 1) spo-sób dokumentowania faktu użycia środków przymusu bezpośredniego; 2) zakres udzielania pierwszej pomocy; 3) zakres zapewnienia pomocy lekarskiej; 4) sposób przechowywania i rejestrowania środków przymusu bezpośredniego.
Utrwalenie użycia określonego środka także w notatce służbowej jest koniecz-ne wówczas, jeżeli:
1) użycie środka nastąpiło wobec kobiety ciężarnej,
2) w wyniku użycia środka nastąpiło zranienie osoby lub pojawiły się widoczne objawy zagrożenia dla jej życia lub zdrowia,
3) w wyniku użycia środka nastąpiła śmierć osoby lub szkoda w mieniu, 4) strażnik odstępuje od udzielenia pierwszej pomocy.
Notatka służbowa powinna zawierać w szczególności: 1) imię i nazwisko oraz numer identyfi kacyjny strażnika, 2) czas i miejsce użycia danego środka,
3) dane osoby, wobec której użyto określonego środka,
4) szczegółowe powody użycia środka przymusu bezpośredniego i jego rodzaj, 5) opis postępowania poprzedzającego użycie danego środka,
6) sposób użycia środka, 7) skutki użycia środka,
8) inne ważne okoliczności zdarzenia, 9) dane ustalonych świadków zdarzenia, 10) podpis strażnika sporządzającego notatkę.
W przypadku gdy w wyniku użycia środka przymusu bezpośredniego