, Pobudz°na historycznymi decyzjami konferencji Politycznej Konsultatywnej , Rady Chm, ,która proklamowała utworzenie Chińskiej Republiki Ludowej i wybrała Cen
tralny Rząd Ludowy z doświadczonym wodzem p a rtii komunistycznej Mao Tse-tun- giem na czele, armia ludowa Chin, wypełniając wolę narodu chińskiego, bije resztki wojsk Kuomintangu i wyzwala spod władzy reakcyjnej k lik i Kuomintangu coraz to nowe dzielnice kraju.
, Działania wojenne są dokonywane w warunkach zmienionych stosunków sił na korzyść wojsk ludowo-wyzwoleńczych. W toku bohaterskiej wojny wyzwoleńczej armre ludowe Chin popierane przeiz najszersze masy ludowe całego kraju ro
zbiły już główne siły zbrojne Kuomintangu. Straty Kuomintangu za trzy ostatnie lata wojny wynoszą 5.600.000 żołnierzy. Na dzień 1 lipca 1949 r. wyzwolone były od wojsk Kuomintangu: Mandżuria, Chiny północne i centralne z ludnością ponad 280 milionów ludzi — czyli około 60% całej ludności kraju. Na tych wyzwolonych połaciach kraju znajdują się prawie wszystkie główne ośrodki przemysłowe.
Resztki wojsk Kuomintangu i ich rezerwy w południowych i zachodnich terenach Chm na dzień 15 czerwca nie przekraczały 1.500.000 żołnierzy. Były one rozrzucone na olbrzymim froncie, poczynając od wyspy Formozy na wschodzie, a kończąc na prowincji Seczuan na zachodzie.
W tym czasie armie ludowe wzmocniły się. Prasa amerykańska musiała przyznać z żalem, że w toku wojny wyzwoleńczej, dzięki bogatym zdobyczom wojennym w ręce armii ludowej dostało się ponad 90°/o wielkiej masy amerykańskiego sprzętu wojen
nego, w który rząd USA tak szczodrze zaopatrzył klikę kuomintangowską.
Reakcyjna klika kuomintangowska nie zważając na całkowite polityczne i wojsko
we bankructwo odmówiła złożenia broni. Siły reakcyjne inspirowane przez imperia- hstów amerykańskich i dalej otrzymujące od nich pomoc usiłują pod wodzą zdrajcy narodu chińskiego, Czang Kai-szeka, uczynić swoją bazę z południowych i zachodnich terenów Chin.
Lecz te rachuby reakcjonistów, podobnie do poprzednich, skończyły się całkowitym fiaskiem. Mimo ciężkich klimatycznych warunków, wytworzonych przez niesłychane w Chinach ulewy i powodzie, wojska ludowe po krótkiej przerwie wznowiły natar
cie w początku lipca.
Główne uderzenie wojsk ludowych było skierowane na południe Chin i miało na celu wyzwolenie prowincyj Hunan, Kiangsi, Fukien i Kwantung. Te cztery prowin
cje południowe to terytorium obszerne, gęsto zamieszkałe i ekonomicznie rozwinięte.
Po wyzwoleniu terenów Chin centralnych południowe Chiny stanowiły zasadni
czą bazę reakcjonistów kuomintangowskich. Według danych prasowych ogólna liczba wojsk kuomintangowskich wynosiła na terenach południowych 700—800 tysię
cy żołnierzy.
Wojska trzeciej polowej armii ludowej z generałem Czen I na czele przeprowadziły natarcie w kierunku wschodnim, na nadmorską prowincję Fukien. Przeszedłszy w ciągu dwóch miesięcy ponad 300 kilometrów, we wrześniu wojska te doszły do południowych terenów prowincji, okrążyły od strony lądu port Amoy i rozpoczęły 0 niego walkę.
Łownie pomyślnie przeprowadzały działania bojowe wojska drugiej armii polowej, dowodzonej przez generała Lu Bo-czena. Zacząwszy natarcie z rejonu Nanczangu wojska te w lipcu rozgromiły poważne siły wojsk kuomintangowskich, zawładnęły wielkim miastem Kingan i wyzwoliły centralną część prowincji Kiangsi. Dwie ko
lumny tej armii, nacierając po obydwu stronach rzeki Kan, w połowie sierpnia wy
zwoliły południową część prowincji Kiangsi i zakończywszy wyzwolenie tej prowincji weszły na północne tereny prowincji Kwantung. Tutaj zjednoczyły się one z woj
skami ludowymi wyzwolonego rejonu demokratycznego, utworzonego kilka lat temu wstecz na pogranicznych terenach Kiangsi, Fukien i Kwantung.
Na zachodnim odcinku frontu południowego prowadziła natarcie czwarta armia ludowa dowodzona przez generała Lin Bao. Przeciwko niej stało wielkie ugrupowa
nie sił kuomintangowskich pod wodzą generała Bai Tsun-si. Natarcie zaczęło się miasta zagroziły one głębokiemu zapleczu wojsk kuomintangowskich.
Druga część wojsk czwartej armii ludowej przeprowadziła natarcie z północy i wschodu na stolicę prowincji Hunan—miasto Czangsza. Wojska te rozbiwszy w pobli
żu miasta wielkie jednostki kuomintangowskie otoczyły miasto w końcu lipca. Znaj
dujący się w mieście Czangsza liczący 80.000 żołnierzy garnizon kuomintangowskii, do
wodzony przez generałów Czen Tsiana i Czen Min-żena zbuntował się, rozbroił jedno
stki policji i żandarmerii Kuomintangu i oddał miasto bez walki wojskom ludowym.
Letnie natarcie arm ii ludowej na południu zadało śmiertelny cios resztkom wojsk kuomintangowskich i zabezpieczyło pomyślne przeprowadzenie walk o Kanton _ stolicę Chin południowych.
Do sukcesów wojsk demokratycznych przyczyniły się w wielkim stopniu jednostki południowo-chińskiej armii ludowej i ludowe oddziały partyzanckie, działające w po
łudniowych prowincjach Chin. Wyzwoliły one od wojsk kuomintangowskich prawie i
4 2 6
k r o n ik a p o l it y c z n a
wszystkie południowe i znaczną część północnych terenów prowincji Junnan, ponad połowę terytorium wyspy Hajnan, obszerne tereny na półwyspie Leiczou, północno-we w s c id 1 P 0Cne. tł6reny pograniczne Prowincji Kwantung, a także duży teren we wschodniej części tej prowincji, gdzie południowo-chińskie wojska ludowe oto
czyły port Swatou. Wojska te swoimi działaniami bojowymi rozbiły zaplecze i ogra
niczyły moznosc działań wojsk kuomintangowskich.
Po zakończeniu prac Politycznej Konsultatywnej Rady Chin wojska ludowe wzno- wRy natarcie dnia 4 października. Celem tego natarcia było całkowite wyzwolenie Chin południowych. Trzy kolumny czwartej armii ludowej, nacierając w północno, achodniej części prowincji Hunan, zawładnęły centrami lokalnymi tej części prowin
cji i dotarły do prowincji Kweiczou.
Jednocześnie z tym, na południe od miasta Czangsza wojska czwartej armii
prze-“ y u I f l '°nt W°J'Sk -tangowskich, zawładnęły ważnym strategicz
nym punktem, stanowiącym węzłową stację kolejową Hongczou i szeregiem miast lezących dalej na południe. Rozmieszczone na tym terenie wojska kuomintangowskie i sztab generała Bai Tsun-si w panice wycofały się do prowincji Kiangśi. jednostki kuomintangowskie szybko zbliżyły się do Kantonu. Według ostatnich ko
munikatów jednostki armii ludowej weszły do Kantonu
W rezultacie jesiennej ofensywy połączone w ysiłki wojsk drugiej i czwartej armii ludowych zadały druzgocący cios jednej z najsilniejszych grup wojsk kuomintan
gowskich, grupie generała Bai Tsun-si. Południowy fro n t wojsk kuomintangowskich w kilku miejscach został przerwany i została zerwana łączność pomiędzy oddzielnymi je nostkami. Wszystko to stworzyło wojskom ludowym korzystne perspektywy dla peł
nego wyzwolenia prowincji Hunan i natarcia na południowo-zachodnie prowincje Ohm — Kwangsi, Kweiczou i Junnan.
Wielkie sukcesy uzyskały wojska ludowe także na północno-zachodzie Chin.
Już w okresie natarcia wiosennego 1949 r. wojska pierwszej armii ludowej pod dowództwem generała Pen Teh-huaja zadały wielką klęskę północno-zachodnim woj
skom Kuommtangu, wyzwoliwszy stolicę prowincji Szensi — miasto Sian i wyparł- szy wojska kuomintangowskiego generała Hu Taun-nana na południe, na łańcuch gorsu Tsinhng. Po tym, jak wojska ludowe opanowały główne przejścia przez góry mlingu, armia generała Hu Tsun-nana została pozbawiona możliwości aktywnych działań w kierunku północnym. Północno-zachodni fro n t wojsk kuomintangowskich został przerwany i armie m ilitarystów muzułmańskich Ma Hun-kuja, Ma Bu-fana i innych (zajmujące prowincje Kansu, Ningsia i Tsinghai) zostały odcięte od armii l i u isun-uana.
Wojska kuomintangowskie próbując powetować porażkę, przeprowadziły w po
czątku lipca wspólny kontratak, lecz został on odparty przez wojska ludowe.
25 lipca wojska pierwszej armii ludowej rozpoczęły nowe natarcie. Tym razem zasadnicze uderzenie skierowane było przeciwko wojskom militarystów mu
zułmańskich. Natarcie zakończyło się pełnym rozbiciem głównych s ił zbrojnych armii Ma Hun-kuja, Ma Bu-fana i innych. Resztki woj’sk kuomintangowskich pod
dawały się masowo. W połowie września były kuomintangowski gubernator pro
wincji Suijuan generał Dun Tsi-u podpisał z dowództwem arm ii ludowej porozu
mienie pokojowe. Wojska jego, rozłożone w zachodniej części prowincji Suijuan za niechały oporu i skapitulowały.
Wojska ludowe wyzwoliły w rezultacie natarcia na północnym zachodzie Chin całe terytoria prowincji Kansu z wielkimi centrami ekonomicznymi — miastem Łanćzou.
zachodnią, część prowincji Ningsia i zachodnią część prowincji Suijuan. Przed w oj
skami ludowymi otwarły się drogi do dalekich zachodnich terenów Chin: Tybetu, Sintsianu, Sikanu.
Letnie i jesienne natarcia wojsk ludowych zadały nowy druzgocący cios reakcji chińskiej i je j zagranicznym poplecznikom. Siły zbrojne reakcyjnego Kuomintangu według niepełnych danych utraciły w ciągu ostatnich trzech miesięcy przeszło 400.000 żołnieizy. Ludowo-wyzwoleńcza armia Chin jeszcze raz naocznie zademonstrowała swoje wielkie mistrzostwo wojenne i gotowość wypełniania woli narodu chińskie-
£ ° zamierzając w jak najkrótszym czasie zakończyć rozbicie resztek antyludowych sił zbrojnych reakcji w całym kraju i zabezpieczyć młodą republikę ludową od wszel
kich zamachów wrogów wewnętrznych i zagranicznych.
A. Martynow