1. Skargi do Wojewódzkich Sądów Administracyjnych
IV.7217.24.2014 z 4 kwietnia 2016 r. – skarga do WSA ws zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy (IV.7217.24.2014 z 4 kwietnia 2016 r.)
Rada Miejska podjęła uchwałę w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy. W świetle tej uchwały wykluczone zostały osoby mające niezaspokojone potrzeby mieszkaniowe oraz niski dochód, oraz wszyscy, którzy nie osiągają minimalnego dochodu gwarantującego płatność czynszu.
Brzmienie przepisu uchwały jednoznacznie wskazuje, iż jeśli wnioskodawca nie posiada stałego źródła dochodu gwarantującego płatność czynszu bez względu na jego sytuację życiową i dochodową, z tego tylko powodu zostaje wyłączony z możliwości uzyskania gminnej pomocy mieszkaniowej. Osiąganie przez wnioskodawcę niskich dochodów, choćby sporadycznie, nie jest – na gruncie omawianego przepisu uchwały – wystarczające do objęcia takiej osoby pomocą w postaci wynajęcia mieszkania z zasobu komunalnego. Wyłączenie to jest szczególnie niezrozumiałe w stosunku do osób bezdomnych, które kwalifikowałyby się do wynajęcia mieszkania a ich sytuacja życiowa jest naprawdę trudna.
W opinii Rzecznika rozwiązanie zawarte w uchwale, wyznacza nową kategorie prawną w postaci zdolności czynszowej osób ubiegających się o najem i powoduje, że z prawa uzyskania najmu lokali gminnych nie będą mogły skorzystać osoby najuboższe. Rozwiązania zawarte w uchwale stoją w sprzeczności z innymi ustawami, regulującymi zasady i tryb udzielania pomocy społecznej osobom o najniższych dochodach oraz regulujących zasady przyznawania dodatków mieszkaniowych.
Zaskarżony przez Rzecznika przepis uchwały Rady Miejskiej uzależniając uprawnienie do wynajmu lokalu z zasobu mieszkaniowego gminy od innego, nieprzewidzianego w ustawie kryterium, wykracza także poza granice upoważnienia ustawowego określonego w przepisach ustawy o ochronie praw lokatorów. Tym samym, zaskarżone postanowienie jest również niezgodne z zawartym w Konstytucji obowiązkiem wydawania aktów prawa miejscowego na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie. Samodzielne wprowadzanie innych kryteriów niż dochodowe i związane z niezaspokojonymi potrzebami mieszkaniowymi prowadzące w praktyce do wyłączenia określonych grup mieszkańców gminy z możliwości
172
ubiegania się o pomoc mieszkaniową należy ponadto rozpatrywać w kategorii dyskryminacji mieszkańców gminy, co stanowi naruszenie konstytucyjnej zasady równości wynikającej z Konstytucji RP.
Rzecznik wniósł o stwierdzenie nieważności przepisów uchwały Rady Miejskiej.
Skarga uwzględniona (wyrok z dnia 16 czerwca 2016 r. o sygn. SA II/Ke 414/16)Sąd stwierdził nieważność § 5 ust. 1 punkt 3 zaskarżonej uchwały.
Skarga uwzględniona (wyrok z dnia 16 czerwca 2016 r. o sygn. SA II/Ke 414/16)Sąd stwierdził nieważność § 5 ust. 1 punkt 3 zaskarżonej uchwały.
VII.6060.56.2015 z 10 maja 2016 r. – skarga do WSA na bezczynność Prezesa Sądu Okręgowego w sprawie nierozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej Przewodniczącej Zarządu Fundacji Centrum Praw Kobiet
Do Rzecznika zwróciła się organizacja pozarządowa, która wystąpiła z wnioskiem do Prezesa Sądu Okręgowego z prośbą o udzielenie informacji „o ustalonych już terminach rozpraw toczących się we wnioskowanym sądzie oraz w podległych sądach rejonowych w których pokrzywdzoną była kobieta”.
Sąd poinformował, że nie może pośredniczyć w kontaktach pomiędzy pokrzywdzonymi a pracownikami organizacji w sposób zaproponowany przez tę organizację. Jednocześnie Wiceprezes wskazał, że działalność organizacji jest niezwykle ważna, jednak w wielu sprawach wskazanych w piśmie wyłączana jest jawność rozprawy, a ofiary pragną pozostać anonimowe. Ponadto, ujawnienie osoby pokrzywdzonej poprzez wskazanie sygnatury i terminu rozprawy – nawet bez wskazywania danych osobowych – może, w ocenie Wiceprezesa, naruszyć prywatność i godność osoby pokrzywdzonej, a sala rozpraw nie jest miejscem, gdzie mogą być podejmowane próby nawiązania kontaktów z osobami pokrzywdzonymi.
Organizacja zwróciła się do Rzecznika z prośbą o pomoc. Rzecznik wystąpił do Wiceprezesa Sądu Okręgowego o udzielenie wyjaśnień oraz wskazanie przyczyn niewydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej. W odpowiedzi Wiceprezes poinformował Rzecznika, że w sprawie nie została wydana decyzja administracyjna o odmowie udostępnienia informacji, ponieważ zdaniem organu, informacja o płci pokrzywdzonego nie stanowi informacji publicznej. Z uwagi na treść odpowiedzi, Rzecznik zwrócił się do Prezesa Sądu Apelacyjnego, jako sprawującego wewnętrzny nadzór administracyjny z prośbą o ustosunkowanie się do podniesionych zarzutów. W odpowiedzi Wiceprezes Sądu Apelacyjnego wskazał, że organizacji przysługuje uprawnienie do zaskarżenia bezczynności Prezesa Sądu Okręgowego do sądu administracyjnego.
173
Rzecznik wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w przedmiocie bezczynności organu z która miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa i w przedmiotowej sprawie organ nieprawidłowo ocenił, że wniosek organizacji dotyczy udostępnienia informacji, która nie podlega udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji.
V.511.149.2016 z 18 maja 2016 r. – skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na postanowienia uchwały rady miejskiej w sprawie strefy płatnego parkowania .
Do Rzecznika zwróciła się osoba w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania i ponoszenia opłaty z tego tytułu. Na sesji Rada Miejska podjęła uchwałę w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania na drogach publicznych kategorii gminnej i powiatowej na terenie miasta, wysokości stawek opłaty za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania, wysokości opłaty dodatkowej oraz określenia sposobu pobierania tych opłat. W powołanej uchwale określono m.in. granice strefy płatnego parkowania, dni tygodnia i godziny, w których parkowanie jest płatne, wysokość stawek opłat za parkowanie, sposoby uiszczania opłat za parkowanie oraz podmioty uprawnione do kontroli wnoszenia opłat parkingowych. Uchwała Rady Miejskiej zawiera zapisy dotyczące wnoszenia opłat za postój w strefie płatnego parkowania w dni robocze i sobotę. W ustawodawstwie brak jest legalnej definicji „dni roboczych” ale sądy administracyjne dokonały wykładni
„dni roboczych” i w większości prezentują pogląd, że sobota nie jest dniem roboczym.
Rzecznik podziela stanowisko sądów administracyjnych, że sobota nie zalicza się do dni roboczych. Sobota nie może być zatem dniem tygodnia wyznaczonym jako dzień, w którym parkowanie pojazdów w strefie płatnego parkowania wiąże się z obowiązkiem uiszczania opłat. Dlatego też w ocenie Rzecznika, regulacje zawarte w zaskarżonej uchwale, które przewidują pobieranie opłat za postój pojazdów w strefie płatnego parkowania w soboty, w określonych godzinach, zostały wydane z naruszeniem przepisów ustawy o drogach publicznych. Ponadto regulamin strefy płatnego parkowania zawiera zapisy na podstawie których nieumieszczenie dowodu opłaty parkingowej (biletu kontrolnego, winiety parkingowej lub identyfikatora PK) za przednią szybą pojazdu w sposób umożliwiający jego odczytanie z zewnątrz jest równoznaczne z nieuiszczeniem opłaty parkingowej i powoduje powstanie po stronie kierowcy obowiązku uiszczenia opłaty dodatkowej także w sytuacji, gdy w
174
rzeczywistości wniósł on opłatę za parkowanie, jednak nie pozostawił biletu kontrolnego, winiety parkingowej, identyfikatora PK za przednią szybą pojazdu lub umieścił dowód wniesienia opłaty parkingowej za szybą pojazdu, lecz w sposób uniemożliwiający odczytanie z zewnątrz.
Rzecznik zarzucił zaskarżonym przepisom uchwały naruszenie konstytucyjnych przepisów dotyczących ustanawiania przez organy samorządu terytorialnego aktów prawa miejscowego oraz przepisów ustawy o drogach publicznych i wniósł o stwierdzenie nieważności tych przepisów.
V.565.126.2015 z dnia 24 czerwca 2016 r. – skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego dotycząca ustalenia strefy płatnego parkowania, wysokości opłat za parkowanie oraz sposobu pobierania tych opłat
Rzecznik Praw Obywatelskich zaskarżył przepisy uchwały w sprawie płatnego parkowania i stanowiącego załącznik regulaminu wnosząc o stwierdzenie nieważności tych przepisów. Ustawa o drogach publicznych stanowi, że korzystający z dróg publicznych obowiązani są do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Zgodnie z tą ustawą rada gminy została uprawniona do określenia: strefy płatnego parkowania, wysokości opłat za postój w strefie płatnego, opłat abonamentowych lub zryczałtowanych oraz zerowej stawki opłaty dla niektórych użytkowników drogi, sposobu pobierania opłaty za postój w strefie płatnego parkowania oraz wysokości opłaty dodatkowej za nieuiszczenie opłaty za postój w strefie płatnego parkowania oraz sposobu jej pobierania.
Tymczasem regulacja zawarta w uchwale rady miasta i regulaminie wykracza poza ustawowe upoważnienie. Zgodnie z wykładnią sądów administracyjnych pojęcie „dni robocze” w rozumieniu ustawy o drogach publicznych nie odnosi się do soboty tak więc zawarte w uchwale przepisy które przewidują pobieranie opłat za postój w soboty zostały wydane z naruszeniem ustawy o drogach publicznych. Ponadto zawarte w regulaminie stwierdzenie, że uiszczenie opłaty za parkowanie nie uprawnia do prowadzenia działalności gospodarczej w pojeździe lub z pojazdu i stanowi samowolne zajęcie pasa drogowego w celu prowadzenia działalności gospodarczej jest niedozwolonym doprecyzowaniem w akcie prawa miejscowego materialnoprawnych skutków wniesienia opłaty. Niezgodne z ustawą o drogach publicznych należy również uznać unormowanie zawarte w regulaminie dotyczące kontroli wnoszenia opłat. Uprawnienia kontrolerów są określone w ustawie o drogach publicznych zatem określanie zadań i obowiązków kontrolerów strefy płatnego parkowania nie mieści się
175
w kompetencjach rady miasta, gdyż są to sprawy wyłącznie organizacyjne, które nie regulują praw i obowiązków podmiotów obowiązanych do wnoszenia opłat za parkowanie.
2. Skargi kasacyjne do Naczelnego Sądu Administracyjnego
III.7064.84.2016 z 18 kwietnia 2016 r. – sprawa kobiety opiekującej się niepełnosprawną matką, której odmówiono przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.
Prezydent miasta odmówił przyznania córce opiekującej się niepełnosprawną matką prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Decyzję prezydenta miasta utrzymało w mocy samorządowe kolegium odwoławcze stwierdzając, że córka nie spełnia przesłanki zawartej w art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych. Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje bowiem, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała nie później niż do ukończenia 18 roku życia lub w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej (nie później niż do ukończenia 25 roku życia).
Tymczasem niepełnosprawność matki zaczęła się w wieku 77 lat.
Córka wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy. Uprawnienie do świadczenia wywodziła z treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r., sygn. akt K 38/13).
Zdaniem samorządowego kolegium odwoławczego wyrok ten, mimo że stwierdza niekonstytucyjność przepisu art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, nie kreuje prawa do żądania świadczenia pielęgnacyjnego przez opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych, jeżeli niepełnosprawność nie powstała w okresie dzieciństwa. Nie stanowi on także podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji. W ocenie SKO zalecona przez Trybunał Konstytucyjny korekta stanu prawnego nie zmienia sytuacji prawnej skarżącej. Dlatego musi ona czekać na rozwiązania ustawowe.
Kobieta opiekująca się niepełnosprawną matką zaskarżyła rozstrzygnięcie SKO do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Wskazała na błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 38/13 oraz naruszenie Konstytucji (art. 190 ust. 1 i art. 32).
Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę wyrokiem z 10 lutego 2016 r.
Wskazał przy tym, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynął w żaden sposób
176
na prawo córki do ubiegania się o świadczenie pielęgnacyjne z tytułu opieki nad niepełnosprawną matką.
Rzecznik podkreślił, że spór koncentruje się wokół zagadnienia następstw orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Istotą sporu jest natomiast ustalenie, czy na gruncie obowiązujących przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych, w kontekście wyroku Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 38/13, stronie przysługuje świadczenie pielęgnacyjne, pomimo że niepełnosprawność matki powstała dopiero gdy matka miała 77 lat.
Trybunał orzekł o niekonstytucyjności jedynie części normy wynikającej z art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych. W uzasadnieniu wskazał na konieczność podjęcia bezzwłocznych działań ustawodawczych, które doprowadzą do przywrócenia stanu zgodnego z Konstytucją, a więc równego traktowania opiekunów dorosłych osób niepełnosprawnych. Dotychczas, pomimo upływu prawie półtora roku od ogłoszenia orzeczenia Trybunału, nie zostały podjęte odpowiednie działania legislacyjne.
W ocenie Rzecznika uznany za niekonstytucyjny przepis nie może stanowić podstawy prawnej wydawanych rozstrzygnięć. Również nieuzasadnione jest uznanie przez sąd, że wyrok Trybunału obalający konstytucyjność normy prawnej wyrażonej w art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, nie ma wpływu na prawo strony do świadczenia pielęgnacyjnego i nie zmianie sytuacji prawnej.
Istotą rozstrzygnięcia Trybunału jest uznanie za niezgodne z konstytucyjną zasadą równości pominięcie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego innych osób niż wskazanych w tym przepisie. Niekonstytucyjności takiego ograniczenia Trybunał upatruje w zróżnicowaniu prawa podmiotowego opiekunów osób niepełnosprawnych ze względu na wiek powstania niepełnosprawności osoby wymagającej opieki.
Zgodnie z dominującym poglądem doktryny, uzasadnienia orzeczeń TK nie wiążą sądów. Tak więc to wyroki Trybunału są wiążące co do swojej sentencji, a ta w omawianej sprawie wyraźnie mówi o niekonstytucyjności przepisu art. 17 ust. 1 b ustawy o świadczeniach rodzinnych w zakresie, w jakim różnicuje prawo do świadczenia pielęgnacyjnego osób sprawujących opiekę nad osobą niepełnosprawną po ukończeniu przez nią wieku określonego w tym przepisie ze względu na moment powstania niepełnosprawności.
Przepis uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją ma taki charakter od dnia wejścia w życie. Fakt ten musi być brany pod uwagę przy wydawaniu aktu prawnego przez uprawniony organ. Wynikający z art. 190 ust. 1 Konstytucji RP ostateczny i powszechnie obowiązujący charakter orzeczeń Trybunału
177
Konstytucyjnego przesądza o tym, że wiążą one wszystkich adresatów bez wyjątku, a zatem powinny być przez nie respektowane.
Zastosowanie w omawianej sprawie przepisu art. 17 ust. 1 b ustawy o świadczeniach rodzinnych z pominięciem wyroku Trybunału Konstytucyjnego wydanego w sprawie K 38/13 jest nieprawidłowe i stanowi naruszenie art. 190 ust. 1 Konstytucji RP. Prawidłowe zastosowanie przez sąd tego przepisu przesądzałoby o uprawnieniu córki opiekującej się niepełnosprawną matką do świadczenia pielęgnacyjnego. Bezspornym jest bowiem, że wyrok Trybunału odnosi się do jej sytuacji.
Stwierdzenie niekonstytucyjności tworzy nowy stan prawny od chwili wejścia wyroku w życie, chyba że Trybunał Konstytucyjny wydając wyrok skorzysta z przewidzianej w art. 190 ust. 3 Konstytucji RP możliwości wydłużenia mocy obowiązującej zakwestionowanych przepisów.
Akt normatywny uchylony (w całości lub w części) na skutek orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, niezależnie nawet od odroczenia utraty jego mocy obowiązującej, traci cechę domniemania konstytucyjności. Wzruszenie tego domniemania następuje już z momentem ogłoszenia wyroku Trybunału na Sali rozpraw. Z tą chwilą nie ma już żadnych wątpliwości, że taki akt nie spełnia standardów konstytucyjnych.
Pozbawienie przepisu stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia domniemania konstytucyjności rodziło po stronie orzekającego w sprawie sądu obowiązek uwzględnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego.
Art. 145 par 1 pkt 1 lit. b ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi
Zaskarżony wyrok WSA narusza przepisy art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych poprzez ich błędne zastosowanie oraz narusza art. 190 ust. 1 Konstytucji RP poprzez nieuwzględnienie powszechnie obowiązującego i ostatecznego wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13.
Do Rzecznika zwróciła się 29-letnia kobieta, która od kilku lat opiekuje się niepełnosprawną matką. W związku z całodobową opieką nad ciężko chorą matką, nie jest w stanie podjąć pracy zarobkowej. Znajduje się więc bez środków do życia.
Burmistrz miasta odmówił córce prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Swoją decyzję uzasadnił tym, że niepełnosprawność matki powstała w wieku 51 lat, tymczasem ustawa o świadczeniach rodzinnych uzależnia prawo do świadczenia pielęgnacyjnego od momentu powstania niepełnosprawności – do ukończenia 18 roku życia lub najpóźniej do 25 roku życia, dla osoby uczącej się.
Odwołując się od decyzji, córka powołała się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K 38/13 stwierdzający, że przyjęte w ustawie zróżnicowanie jest niezgodne z Konstytucją. Organy administracji obu instancji rozstrzygające sprawę – zarówno
178
kierownik ośrodka pomocy społecznej działający z upoważnienia burmistrza miasta, jak i samorządowe kolegium odwoławcze – w niewłaściwy sposób dokonały wykładni przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych, ponieważ nie uwzględniły skutków prawnych wspomnianego wyroku Trybunału Konstytucyjnego.
Rzecznik Praw Obywatelskich przystąpił do postępowania, które toczyło się w tej sprawie przez Wojewódzkim Sądem Administracyjnym.
V.511.375.2015 z 11 maja 2016 r. – skarga kasacyjna do NSA w sprawie podatku VAT.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 9 marca 2016 r. oddalającego skargę osoby na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w przedmiocie podatków od towarów i usług. Wobec strony wszczęto postępowanie w zakresie kontroli rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za okres 1 lipca 2011 r. – 31 grudnia 2012 r. oraz w dniu 16 stycznia 2014 r. w zakresie kontroli rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za okres 1 października – 31 grudnia 2008 r., w zakresie kontroli rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za okres 1 stycznia – 30 czerwca 2011 r.
Rzecznik zaskarżył wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zarzucając, że zostały naruszone przepisy ustawy Ordynacja podatkowa poprzez bezzasadne oddalenie skargi Strony na Decyzje Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 22 października 2015 r., w sytuacji, gdy została ona wydana z naruszeniem zasad praworządności i zaufania do organów podatkowych, w świetle których w razie wątpliwości prawnych w procesie stosowania prawa podatkowego należy kierować się regułą rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatnika, naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię przepisu ustawy. o podatku od towarów i usług, co spowodowało zakwestionowanie prawa do zastosowania stawki 0% VAT, w sytuacji gdy przy uwzględnieniu zasady że, wątpliwości, czy usługi świadczone przez Stronę uprawniały do skorzystania z tej preferencji, winny być rozstrzygnięte na korzyść podatnika oraz sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sposób wadliwy, uniemożliwiający prześledzenie toku rozumowania WSA co w konsekwencji doprowadziło do bezzasadnego uchylenia się przez WSA od zastosowania w sprawie zasady, że wątpliwości powinny być rozstrzygane na korzyść podatnika.
179
Rzecznik wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu.
V.711.6.2015 z 17 maja 2016 r. – skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego odrzucające skargę na czynność komendanta oddziału Straży Granicznej w przedmiocie udzielenia informacji. Syg. akt VI SA/Wa 57/16.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł skargę kasacyjną dotyczącą odmowy udzielenia informacji w przedmiocie cofnięcia poświadczenia bezpieczeństwa dostępu do informacji niejawnych.
W ocenie Rzecznika, uznanie za trafny poglądu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w przedmiocie stwierdzenia, że przedmiot skargi nie mieści się w zakresie kognicji sądów administracyjnych, a sama skarga jest niedopuszczalna jest sprzeczne z konstytucyjnym prawem do rozpatrzenia sprawy przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd i nie prowadzi do oceny meritum sprawy przez właściwy organ władzy sądowniczej. Ponad to w treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia prezentowany jest mylny pogląd, że skarżący może zakwestionować zgodność z prawem informacji o stwierdzeniu negatywnych przesłanek w ramach zaskarżenia decyzji Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego odmawiającej wydania certyfikatu członka załogi statku powietrznego. Postępowanie w przedmiocie wydania skarżącemu certyfikatu jednak w ogóle się nie toczy. We wniosku o udzielenie informacji zaznaczono, że ma ona zostać udzielona na potrzeby wydania CMC, jednakże w sposób oczywisty była to pomyłka, albowiem wnioskodawcą udzielenia informacji był przewoźnik lotniczy, który ma taką możliwość jedynie w celu wydania swojemu pracownikowi karty identyfikacyjnej członka załogi, a w ramach postępowania o wydanie CMC, wnioskodawcą może być wyłącznie Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego.
Podtrzymanie zaskarżonego postanowienia spowoduje w ocenie Rzecznika zanegowanie prawa skarżącego do rozpatrzenia jego sprawy przez właściwy sąd.
Przedmiot skargi podlega sądowoadministracyjnej kontroli, w zależności od wyniku której, skarga powinna zostać uwzględniona lub oddalona, ale nie odrzucona bez merytorycznego zbadania zarzutów stawianych przez skarżącego. Rzecznik wnosi zatem o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.
180
V.711.6.2015 z 17 maja 2016 r. – skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego odrzucające skargę na czynność komendanta oddziału Straży Granicznej w przedmiocie udzielenia informacji. Syg. akt VI SA/Wa 2006/16.
Rzecznik Praw Obywatelskich wniósł skargę kasacyjną dotyczącą odmowy udzielenia informacji w przedmiocie cofnięcia poświadczenia bezpieczeństwa dostępu do informacji niejawnych.
W ocenie Rzecznika, uznanie za trafny poglądu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w przedmiocie stwierdzenia, że przedmiot skargi nie mieści się w zakresie kognicji sądów administracyjnych, a sama skarga jest niedopuszczalna jest sprzeczne z konstytucyjnym prawem do rozpatrzenia sprawy przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd i nie prowadzi do oceny meritum sprawy przez właściwy organ władzy sądowniczej. Ponad to w treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia prezentowany jest mylny pogląd, że skarżący może zakwestionować zgodność z prawem informacji o stwierdzeniu negatywnych przesłanek w ramach zaskarżenia decyzji Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego odmawiającej wydania
W ocenie Rzecznika, uznanie za trafny poglądu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w przedmiocie stwierdzenia, że przedmiot skargi nie mieści się w zakresie kognicji sądów administracyjnych, a sama skarga jest niedopuszczalna jest sprzeczne z konstytucyjnym prawem do rozpatrzenia sprawy przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd i nie prowadzi do oceny meritum sprawy przez właściwy organ władzy sądowniczej. Ponad to w treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia prezentowany jest mylny pogląd, że skarżący może zakwestionować zgodność z prawem informacji o stwierdzeniu negatywnych przesłanek w ramach zaskarżenia decyzji Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego odmawiającej wydania