3. Wyznaczenie obszaru diagnozy społecznej
jako bazy strategii rozwiązywania problemów społecznych
Rozważania poczynione w poprzednim podrozdziale skłaniają do wniosku, iż budowanie programów wchodzących w skład strategii rozwiązywania problemów społecznych należy oprzeć na obiektywnych uwarunkowaniach tychże problemów (profi le socjoekonomiczne i zdrowotne powiatu), nie rezygnując z informacji pocho-dzących od: mieszkańców, grup ryzyka socjalnego, władz i organizacji pozarządo-wych (perspektywa subiektywna problemów społecznych).
Przyjęcie obu perspektyw wynika z faktu, iż kurczą się proste rezerwy w zaso-bach służących zaspokajaniu potrzeb i rozwiązywaniu problemów społecznych (fi nanse, zasoby materialne). Coraz ważniejsza staje się odpowiedź na pytanie: Co
JA – TY, co MY (a nie tylko instytucje formalne) możemy zrobić, by wyprzedzić
zdarzenia oraz pomóc sobie i innym? To pytanie o zasoby, jakie tkwią w nas samych, o to, co służy samoopiece i samopomocy.
Nadchodzi czas aktywnych obywateli, stąd wśród form przeciwdziałania i roz-wiązywania problemów społecznych znaleźć się muszą takie działania, jak:
1) diagnoza zagrożeń dla spójności społecznej10 i bezpieczeństwa socjalnego11
z inwentaryzacją grup wrażliwych, kategorii szczególnego ryzyka utraty bezpie-czeństwa socjalnego i/lub demoralizacji oraz patologii społecznej;
2) debata publiczna o mechanizmach powstawania i przeciwdziałania proble-mom społecznym i ich skutkom;
10 Społeczeństwo spójne to wspólnota wolnych, wspierających się nawzajem ludzi, którzy dążą do tych wspólnych celów metodami demokratycznymi – społeczeństwo jest spójne wtedy, gdy ludzie
biorą wzajemną odpowiedzialność za siebie. Wśród zagrożeń dla spójności społecznej wymienia się
między innymi takie zjawiska, zaliczane do problemów społecznych, jak: zmieniające się formy zatrudnienia, niestabilność i nietrwałość systemu zabezpieczenia społecznego, podupadanie zbio-rowości terytorialnych i/lub obszarów funkcjonalnych w ich ramach, demoralizację, przestępczość itp., co sprawia, że wśród ludzi spada poczucie bezpieczeństwa, wzmocnione przez nowe zagrożenia ubóstwem i wykluczeniem, takie jak niewystarczający dostęp do nowych technologii informatycz-nych i komunikacyjinformatycz-nych i/lub do prywatyzowainformatycz-nych przedsiębiorstw użyteczności publicznej (np. komunikacja masowa, wodociągi, dostarczanie energii itp.).
11 Przez bezpieczeństwo socjalne proponuję rozumieć przede wszystkim możliwość i gwarancje zaspokojenia podstawowych potrzeb bytowych jednostki/grupy społecznej. Współczynnik bez-pieczeństwa socjalnego stanowi wypadkową zasobów – ludzkich, materialnych, strukturalnych, organizacyjnych i funkcjonalnych – jakimi konkretny system społeczny dysponuje, a także zdolności adaptacyjnych i potencjału leżącego poza jednostką i podsystemem rodzinnym, w postaci: zasięgu oraz sieci powiązań społecznych, zaplecza instytucjonalnego, systemu zabezpieczeń społecznych i innych form wsparcia społecznego. Bezpieczeństwo socjalne jednostki nie może jednakże być wyłącznie skutkiem świadczeń ze strony społeczeństwa/państwa, ale musi wynikać także z odpowiedzialności człowieka za przyszłość swoją/rodziny oraz zdolności do rezygnacji z części bieżących korzyści na rzecz zaspokajania przyszłych potrzeb, a także prowadzenia takiego trybu życia, który minimalizuje różnego rodzaju zagrożenia (egzystencjalne, zdrowotne, prawne itp.).
Cichocki – Lokalne programy 2 kor..indd 31
3) programy edukacyjne przygotowujące do samoopieki i samopomocy oraz promujące i upowszechniające pomoc wzajemną;
4) promowanie współdziałania i partnerstwa międzysektorowego w działa-niach interwencyjnych, pomocowych i edukacyjnych (sektor publiczny, prywatny
i ochotniczy);
5) tworzenie mapy zasobów i dobrych przykładów współpracy między sieciami społecznymi na rzecz wsparcia ludzi/grup wrażliwych;
6) rozwijanie systemu instytucji obywatelskich (w tym poradnictwa obywatel-skiego) sprzyjającego:
− włączaniu coraz większych segmentów społeczności w proces podejmowania decyzji w sprawach ich dotyczących,
− zwiększaniu możliwości ich działania w kluczowych dla życia społecznego obszarach,
− tworzeniu i poszerzaniu struktur mediacyjnych.
7) sygnalizowanie/monitorowanie potrzeb legislacyjnych służących rozwiązy-waniu problemów społecznych.
Formy przeciwdziałania i rozwiązywania problemów społecznych wymagają także „obudowy” środowiskowej, która: (1) daje szansę wyjścia naprzeciw pod-stawowym potrzebom ludzi (żywność, schronienie, bezpieczeństwo, kontakt spo-łeczny, system instytucjonalny itp.), (2) zakreśla pole działania umożliwiającego wykorzystanie potencjału jednostki, przeciwdziałając marginalizacji, wykluczeniu i bezradności społecznej, (3) stwarza szansę większej kontroli biegu życia i wyboru.
Dotychczasowe rozważania skłaniają do przyjęcia założenia, iż kwestie związane z problemami społecznymi – zwłaszcza powiązane z marginalizacją i wykluczeniem społecznym – analizować należy w wielowymiarowej perspektywie badawczej: (1) jako komponentu kształtującego ogólny poziom jakości życia jednostki
(per-spektywa znaczącej domeny jakości życia12), (2) realizacji podmiotowego i przed-miotowego zakresu praw obywatelskich oraz uczestnictwa w życiu zbiorowym (perspektywa normatywna), (3) dostępności zasobów, systemów społecznych i in-stytucjonalnych, ludzi oraz dóbr publicznych jako czynników generujących zagro-żenie wykluczeniem i obniżających jakość życia (perspektywa infrastrukturalna), (4) przez pryzmat zmiennych wpływających na poziom zagrożenia
marginaliza-12 Jakość życia rozumiana jest jako ogół cech i właściwości zróżnicowanych środowiskowo oraz zmieniających się pod wpływem konkretnych warunków i położenia, które decydują o zdolności zaspokojenia potrzeb, realizacji celów osobistych i funkcjonowania jednostek w czterech poziomach aktywności: fi zycznym, materialnym, społecznym i emocjonalno-intelektualnym. Mówiąc o jakości życia, odwołujemy się, z jednej strony, do przyjemności w realizowaniu zamierzeń, celów, pragnień i aspiracji, a z drugiej do możliwości jednostki. Przyjemność ma dwa elementy – doświadczanie sa-tysfakcji (zadowolenia) lub posiadanie (osiąganie) pewnych cech, dóbr i wartości. Z kolei możliwości są wypadkową dostępności (sposobności) i ograniczeń, na jakie napotyka jednostka w swoim życiu oraz odzwierciedlają one interakcję czynników osobistych i środowiskowych w procesie zaspokajania potrzeb.
cją i wykluczeniem oraz na zdolność niezależnego funkcjonowania (perspektywa
funkcjonalna).
Formy przeciwdziałania i rozwiązywania problemów społecznych wymagają także „obudowy” środowiskowej, która: (1) daje szansę wyjścia naprzeciw podsta-wowym potrzebom ludzi (pożywienie, odzienie, schronienie, bezpieczeństwo, kon-takt społeczny, instytucjonalny system pomocowy itp.), (2) zakreśla pole działania umożliwiającego wykorzystanie potencjału jednostki, przeciwdziałając margina-lizacji, wykluczeniu i bezradności społecznej, (3) stwarza szansę większej kontroli biegu życia i wyboru.
Zatem, prace nad opracowaniem programów rozwiązywania problemów spo-łecznych obejmować winny: (1) odtworzenie i przegląd aktualnie realizowanej polityki, strategii oraz programów w sferze socjalnej, (2) i n w e n t a r y z a c j ę pod-stawowych problemów i potrzeb społeczności, opartą na analizie: sytuacji demogra-fi cznej, zdrowotnej, socjalnej oraz z uwagi na: zasoby, dostępność, funkcjonowanie infrastruktury społecznej; (3) życia społeczności w związku z niepra widłowym i/lub nieefektywnym funkcjonowaniem instytucji infrastruktury społecznej; (4) stanu posiadania, dostępności i funkcjonowania infrastruktury społecznej; (5) sformu-łowanie wariantowych/alternatywnych celów/zadań z zakresu polityki społecznej/ polityk szczegółowych; (6) wyznaczanie nowych kierunków służących rozwojowi społeczności i jej mieszkańców i/lub korekt lokalnej polityki społecznej na pod-stawie ujawnionych obszarów zagrożonych dysfunkcjonalnością; (7) wskazanie realizatorów i dostępnych form działania związanych z powiatowymi programami społecznymi (zasoby); (8) budowanie otwartego systemu informacyjnego; (9) prze-gląd i korekta/rewizja programów strategicznych, uwzględniająca zmieniające się warunki funkcjonowania społeczności; (10) monitoring i bilansowanie realizacji polityki społecznej/polityk szczegółowych z punktu widzenia osiągania założo-nych celów/zadań strategii (relacja: nakłady–efekty). Tak więc kolejnym zadaniem poprzedzającym opracowanie ostatecznego dokumentu strategii rozwiązywania problemów społecznych jest wykonanie czterech pierwszych kroków z powyższej listy działań.
Cichocki – Lokalne programy 2 kor..indd 33
R
O Z D Z I A ŁI I
Profi le demografi czne,
społeczno-ekonomiczne
oraz zdrowotne wielkopolskich powiatów
Pierwszym krokiem przygotowującym strategie powiatowe była, w naszym przy-padku, diagnoza sytuacji zastanej, czyli swoisty bilans otwarcia, poprzedzający i wspomagający wybór odpowiedniej strategii postępowania. Diagnoza miała słu-żyć identyfi kacji aktualnych oraz potencjalnych problemów i potrzeb w regionie, w ramach wybranych obszarów (demografi a, zdrowie, warunki życia, infrastruktura społeczna, przestępczość), a także uwidocznić zagrożone dysfunkcjonalnością dziedziny życia społeczności. W ramach niniejszego rozdziału przedmiotem analizy uczyniono obiektywne charakterystyki demografi czne i społeczno-ekonomiczne poszczególnych powiatów na tle danych odnoszących się do całego województwa wielkopolskiego. W przeważającej mierze analizy te opierają się na wskaźnikach statystycznych dostępnych w ramach statystyki publicznej. Natomiast ze względu na problemy ze spójnością oraz porównywalnością danych zrezygnowano z sys-tematycznego wykorzystania innych wskaźników obiektywnych, zebranych w ra-mach prowadzonego projektu badawczego. Owe pozostałe wskaźniki podlegają wykorzystaniu w innych częściach niniejszej publikacji, były również brane pod uwagę przy opracowaniu strategii dla poszczególnych powiatów. Obraz sytuacji określony przy użyciu tych danych pozwoli przedstawić wyniki badań opinii spo-łecznej prezentowanych w ramach kolejnych rozdziałów.