41
APOSTOLSTWO CHORYCH
S K A R B H I S T O R I I
Metropolita lwowski po przedysku-towaniu sprawy z Kapitułą, specjalnym dekretem z 12 maja 1930 roku erygo-wał sekretariat Apostolstwa Chorych we Lwowie, a jego pierwszym sekre-tarzem ustanowił ks. Michała Rękasa.
Dekret erekcyjny podpisał abp Bolesław Twardowski i ówczesny kanclerz Kurii Metropolitalnej, ks. Zygmunt Hałunie-wicz. Opublikowano go 1 czerwca 1930 roku w tak zwanej kurendzie, czyli urzę-dowym piśmie lwowskiej Kurii. Ksiądz arcybiskup napisał: „Z radością udziela-my swego pozwolenia na wprowadzenie dzieła Apostolstwa Chorych. Dzieło to ma za cel uczynić z chorych apostołów przez przyjęcie, znoszenie i ofiarowanie cierpień za Kościół i dla zbawienia dusz.
W tym dziele chorzy sami znajdują wielką pociechę duchową, a cały Kościół przez cierpienia znoszone przez chorych po Bożemu i w zjednoczeniu z Chrystu-sem, dostaje nowe i wielkie zapasy sił duchowych i błogosławieństw Bożych.
Dla tych niezwykłych korzyści gorąco polecamy to dzieło wszystkim kapłanom i wiernym”. Już wkrótce Centrala Apo-stolstwa Chorych w Holandii zatwier-dziła lwowski sekretariat Apostolstwa Chorych, o czym świadczy serdeczny list ks. Jakuba Willenborga. Napisał: „Całym sercem raduję się z utworzenia sekreta-riatu dzieła w Polsce i dziękuję Bogu oraz Najprzewielebniejszemu Księdzu Arcy-biskupowi lwowskiemu za wprowadzenie urzędowe Apostolstwa Chorych w Polsce.
Zasada i podstawy duchowe dzieła dadzą się wyrazić w tych słowach: przyjmować, znosić, ofiarować. Przyjmować cierpienia z rąk Bożych jako dar, znosić cierpienie
w duchu Chrystusowym jako skarb, ofia-rować cierpienie w zjednoczeniu z ofiarą Kalwarii i ołtarza jako ofiarę”. Konferencja Episkopatu Polski zebrana 24 czerwca 1930 roku w Poznaniu przed I Ogólno-polskim Kongresem Eucharystycznym, zatwierdziła dzieło Apostolstwa Chorych dla całej Polski, a sekretariat we Lwowie przy ul. Fredry 3, uznano jako centralę Apostolstwa Chorych dla całego kraju.
Uznano również, że sekretariat ten jest agregowany do międzynarodowej centrali macierzystej w Bloemendaal. Zatwier-dzono również projekt nadawania od 15 października 1930 roku specjalnych audycji radiowych dla chorych przez wszystkie lwowskie rozgłośnie.
Papież błogosławi
Ogromną radością dla księdza sekre-tarza i dla całej wspólnoty Apostolstwa Chorych stał się również fakt, że Prymas Polski Kardynał August Hlond zdecy-dował się przedłożyć Ojcu świętemu Piusowi XI oficjalną prośbę o zatwier-dzenie Apostolstwa Chorych. Nie ulegało wątpliwości, że papież już od dawna bło-gosławił temu dziełu. Wszak 5 listopa-da 1929 roku Pius XI podczas spotkania z sekretarzami istniejących wówczas se-kretariatów Apostolstwa Chorych prosił między innymi: „Powiedzcie chorym, niech nadal trwają w ofiarowaniu swych cierpień w duchu Apostolstwa. Bardzo dziękuję wam za wasz dar jubileuszowy:
ofiary waszych cierpień. Cierpienie to najwyższa forma modlitwy. Często niech ofiarowują swe cierpienia na intencję Ojca świętego, gdyż wiele spodziewam się od Boga po tej ofierze cierpień. Tak,
APOSTOLSTWO CHORYCH
42
S K A R B H I S T O R I I
wspaniałe jest to dzieło Apo-stolstwa Chorych! Z całego serca błogo-sławię wszystkim chorym i wszystkim tym, którzy przyczyniają się do rozwoju tego dzieła”.
Duchowa wspólnota
Tymczasem lwowski sekretariat Apo-stolstwa Chorych w Polsce z zapałem podjął swą codzienną działalność. Już w czerwcu 1930 roku ukazał się pierwszy numer Listu do Chorych. Liczył zaledwie 4 strony i podobnie jak jego holender-ski odpowiednik bardziej przypominał zwykły list niż czasopismo. Ksiądz Rękas pragnął, aby pełnił on funkcję „listu bra-terskiego” – miłego i oczekiwanego gościa w domu chorego oraz łącznika z chory-mi, zwłaszcza z tychory-mi, do których nie był w stanie dotrzeć osobiście. W dniach od 8 do 10 lipca 1930 roku na zaproszenie
ks. Willenborga, ks. Michał Rękas udał się ponownie do Holandii, aby uczest-niczyć w zorganizowanym tam triduum i zaczerpnąć inspirację do przeniesienia tej formy nabożeństw dla chorych także na grunt polski.
W jednym z pierwszych Listów ks.
Rękas podzielił się swoimi pragnieniami z chorymi członkami wspólnoty. Starał się także przybliżać im systematycznie i szczegółowo ideę oraz cele Apostolstwa Chorych. Czynił to między innymi po-przez objaśnianie symboliki elementów umieszczonych na dyplomie członkow-skim przesyłanym osobom, które wyra-ziły pragnienie złączenia swoich cierpień z cierpieniem ukrzyżowanego Jezusa.
Na wydanie drukiem tego dyplomu swojego imprimatur udzielił 8 sierpnia 1930 roku ks. abp Bolesław Twardowski.
Główne miejsce dyplomu ozdobił krzyż.
To on, przypominając chorym jak za-szczytnej misji się podjęli, stał się znakiem rozpoznawczym Apostolstwa Chorych na całym świecie. Wokół krzyża umieszczo-no zaczerpnięte z Listu do Galatów słowa św. Pawła: „Christo confixus sum cruci”
– „Z Chrystusem jestem przybity do krzy-ża” (Ga 2, 19). Ksiądz Rękas w ten sposób interpretował te słowa: „To sam Chrystus cierpi i pragnie cierpieć w waszym ciele, tak jak w ciele św. Pawła «uzupełniał to, czego nie dostawało Jego Męce, za ciało swe, którym jest Kościół» (kol 1, 24). Do tej podniosłej i pocieszającej prawdy dołącza się inna, jeszcze bardziej radosna prawda.
Kto cierpi z Chrystusem, z Chrystusem też będzie uwielbiony”.
Dla lepszego zilustrowania tych prawd pierwsze dyplomy drukowano w dwóch
ARCHIWUM APOSTOLSTWA CHORYCH
43
APOSTOLSTWO CHORYCH
S K A R B H I S T O R I I
kolorach: fioletowy był znakiem cier-pienia, zaś złoty symbolizował chwałę.
U dołu krzyżyka znalazły się też dwie lite-ry: A oraz I, które rozpoczynają łacińskie słowa: Apostolatus Infirmorum – czyli Apostolstwo Chorych. Oprócz dyplomu Sekretariat wysyłał chorym poświęcony, metalowy krzyżyk, bardzo podobny do tego, który widniał na dyplomie, zaś ks.
Michał Rękas zachęcał członków Apo-stolstwa Chorych, aby pokochali i często odmawiali wydrukowaną na dyplomie modlitwę, która miała im pomóc wytrwać w postanowieniu ofiarowania swoich cier-pień. Zalecał również, aby trzy godziny w ciągu dnia, od południa do godz. 15.00 spędzali jednocząc się duchowo z innymi członkami Apostolstwa Chorych i mo-dląc się wzajemnie w swoich intencjach.
Pozostałe godziny dnia i nocy radził ofia-rować w intencjach Kościoła i Królestwa Bożego na ziemi. On sam każdego dnia w czasie Mszy Świętej polecał Panu Jezu-sowi wszystkich członków Apostolstwa Chorych, zaś niedzielną Mszę ofiarował zwłaszcza w intencji tych chorych, którzy nie mogli w niej uczestniczyć. Obiecał także, że w każdy pierwszy piątek miesiąca będzie sprawował Msze Święte do Naj-świętszego Serca Pana Jezusa w intencji chorych, zaś w ostatnią niedzielę miesiąca ku czci Matki Boskiej Częstochowskiej.
W łączności z centralą Ksiądz Rękas serdecznie zachęcał no-wych członków Apostolstwa Chorych, aby utrzymywali stały kontakt z sekretariatem i poprzez korespondencję dzielili się swo-imi problemami, doświadczeniami i pra-gnieniami. Pisał: „Przyjmując was do tego
Apostolstwa, życzę wam z całego serca, byście w nim znaleźli wszelką pociechę i pomoc, których tak bardzo potrzebu-jecie w tym okresie choroby. Życzę wam także, byście dla waszej większej radości, mogli wokół siebie rozszerzać znajomość tego drogiego Apostolstwa wśród tylu biednych dusz, które dotąd cierpią bez pociechy i pożytku, w osamotnieniu i opuszczeniu”. Zgodnie z jego pragnie-niem i oczekiwaniami do Apostolstwa Chorych zaczęło wpływać coraz więcej zgłoszeń z różnych stron kraju. Można to zawdzięczać gorliwej posłudze samego sekretarza, ale nie bez znaczenia było i to, że pierwszy List umieszczony w „Głosie Eucharystyczym” oraz komunikat Kato-lickiej Agencji Prasowej przedrukowany przez liczne czasopisma katolickie, roz-niósł wiadomość o erekcji Apostolstwa Chorych dokonanej przez metropolitę lwowskiego i tysiącom chorych przywró-cił nadzieję na możliwość ich włączenia się w dzieło budowy Królestwa Bożego.
23 października 1930 roku w diecezji Haarlem w Holandii odbył się I Zjazd se-kretarzy Apostolstwa Chorych. Wydano wówczas statut Apostolstwa Chorych, w którym postanowiono między innymi, że nie będzie się tworzyło oddzielnych sekretariatów dla poszczególnych diecezji, ale wszystkie one zaakceptują wcześniej wskazanego sekretarza i uznają go za se-kretarza Apostolstwa Chorych w całym kraju. Respektując zasady tego statutu także ks. Michał Rękas uzyskał taką zgodę we wszystkich polskich diecezjach.
opracowała: DANUTA DAJMUND