P R Z E K L E Ń S T W O
Tam w dole — czarne ludzkie zmalałe mrowisko. Żaden jęk, żadne echo ku mnie nie dolata.
W yolbrzym iałą duszą płynę w nieskończoność świata, W patrzony w białe słońca rozkwitłe ognisko.
Lecz oto płacz od ziemi idzie chmurą ciemną, Zbliża się piorunami głodne wężowisko.
G rą piekieł dochodzi ku mnie życie — ju ż je st blizko, Ju ż u stóp moich ryczy burzą — już nadem ną!... Tam w górze — białe słońce goreje wieczyście, L e c ą gwiazdy, migocą, jak ogniste liście.
Św iecą barwam i kwiatów po niebieskich dworach. Ja m je s t ja k wiatr, padolną obłąkany nędzą — Ledw o go skrzydła lotu nad chmury zapędzą, Ju ż spada i budzi się na swoich ugorach.
N A H A LI
Ja k i tu ogłuszały, martwy spokój !... Z da się. Życie morzeni spłynęło od mych stóp na wieki I oniemiało w dole... W yschły gwarne rzeki I odleciała pamięć o umarłym czasie.
Siadłem na Opuszczonym progu przy szałasie. W niżach, oczom otwarty, siny kraj daleki
Bliżej w rąb; wśród białych pniów, niby wśród pasieki Stracone jagn ię, idąc, sam otnie się pasie.
Powoli mrok poczyna wyzierać z uboczy I. okrążając wzgórza, pełza pomalutku.
Poza puiaki przed zorzą zachyla się skrycie — P atrzące ku mnie śm iercią widzę jeg o oczy. W idzę owe przepastne, nieme oczy Sm utku. W których na dnie otcliłannem odbija się życie...
M IA Ł E M R A Z C H W IL Ę .
Miałem raz chwilę, i już nie wiem, gdzie się Podziała... Śpiew y mię w ugor zawiodły. Zachód był. Owce swawolnie się bodły 1 czyste dzwonki dzwoniły po lesie... N agle mię owiał dreszcz... Uczułem, że się Coś w m ojej duszy budzi — jak ieś modły — Coś. ja k daleki szum rozchwianej jodły, Coś. co się. czuje w dali i w bezkresie... Było to jak ieś czystych uczuć łkanie, Płacz i modlitwa pierwsza, najgorętsza. N ieba całego w mej duszy wezbranie — Chwila, ze w szystkich chwil życia najśw iętsza. O jak i straszny żal! gd y wspomnę i gdy Pomyślę, że już nie powróci nigdy...
P Ó Ł N O C I
Cisza... O statnia św ieca się dopala.
Jeszcze mi w uszach huczy odgw ar dzienny Zda się, w mych m yślach płynie potok sennj Jed n a, i druga, i dziesiąta fala...
Z szumem nadpływa, to się znów oddala 1 wraca pianą biały potok senny... Północ wydzwonił stary zegar ścienny. Cisza... Ostatnia św ieca się dopala. Północ i cisza. Ja k a dziwna chwila! Szelest... To pewnie robak ścianę wierci. Zgrzyt... Pewnie szafa rozeschła i trzeszczy. Ja k iś cień ku mnie z mroku się wychyla... Czuję, ja k stąpa widmo cichej śmierci, J a k się przybliża falą zimnych dreszczy.
II
O tej godzinie z ciemnych kurytarzy W ychodzą dusze, pełne zamyślenia, Szukać spokoju, ciszy i wytchnienia Pośród uroczysk uśpionych cmentarzy. O tej godzinie myśl dziwnie kojarzy Senne obrazy, widma i wspomnienia... Zwolna się ku mnie w ychylają z cienia Szeregi dawno zapomnianych twarzy. W idzę je w szystkie... jasn e i pogodne — Spojrzenia niają spokojne i chłodne; Nic ich nie smuci i nic nie weseli. Nie żal mi. gd y się roztapiają w cieniach, Bo w oczach wszystkich i zimnych spojrzeniach Czytam : „T ak dawno, ja k my zapom nieli!...“
Ś W IT
Św it niedaleko a m iasto uśpione... M artwość i bezruch... Oddechy niczyje Nie m ącą ciszy — i zegar nie bije. (lodziny idą długie, nieskończone...
Lękliwe Nędze, w zaułki wtulone, Mrokiem swe chude ow ijają szyje. W idzę... Niedola pod murem się kryje I w dłonie chowa oczy załzawione. Ból się przyczaił, przyczołgał po ziemi Pod okno moje — i, jak ludzie niemi,
Nic nie rzekł —- spojrzał tylko okiem szklannem... I w oku, które już płakać nie może.
Ujrzałem wielkie, nieskończone morze Łez...
M iasto życiem budziło się rannem.
SA M J E S T E M
Sam jestem, choć wiem, że w jed n ą godzinę Dusze mi drogie może równocześnie
Wyszepc.ą zciclia moje imię we śnie
Bo wiem, że ja k sen. nie budząc ich. minę... Sam jestem , choć mam ogromną rodzinę Nędzarzy, wiatrem kołysanych w cześnie; 'ren wiatr mię chował tak dziko i leśnie, Że pieśnią za nim polecę i zginę... Może. gd y burza lasy rozkołysze, IVzy szumie jod eł i sinereków chrzęście Napotkam nigdy niewidziane szczęście... A może kędyś zawędruję w ciszę,
W kraj, którym jeszcze śnił dzieckiem malutkiem. I sam zostanę... sam ze swoim smutkiem.
---J E S T K R A ---J N IE Z N A N Y C H C l---JD Ó W . J e s t kraj nieznanych cudów.
Gdzie z białych gór Potoki srebrem płyną. Doliny spią.
A tajem nicze źródła leśne
Czyszczą ze szmerem przy świetle księżyca Połyskujący, złoty piasek.
Sm reki w milczeniu stoją, bez oddechów. J a k straże nocne w przedsieni kościoła. W którym za m gław ą tajem nic osłoną Bóstwo, nieznane ludziom, spi... A je d le drżą,
D ygocą lękiem utajonym.
Czy ich nie zdradzi światło białe, K tóre na nie p ad a;
Bowiem się gają nagiem i ramiony W głębie rozpadłych. wązkich szczelin I wyczuwają palcami korzeni
Skryte głęboko pod skałam i skarby. Albo na ziemię kładą się cieniami I, w strzym ując dech, słuchają. Co tam w głębi dzwoni...
W spinających się w księżycu Ku urwistym brzegom. I ’rzeszły ubocz,
Ju ż dochodzą pod zamglony wierch... A małe jagn ię ostało,
Nie może nadążyć,
Samo idzie po polanie, zawodzi i płacze I woła, woła, by go poczekali...
Ostatniej owcy grzbiet łysnął za wierchem. W głuchej ciszy słychać jeno ten samotny płacz. O k r a ju ! O dolino sm u tk u !
Tam — przy nieznanem drzewie U kryty drogi skarb,
J e s t góra W ielkich Czynów... a w niej grota, Gdzie nie zajrzało nigdy światło dzienne, Ni blaski wschodów słonecznych promienne, Ni zachodzących słońc odzorza złota. Stoi zaklęta w ciszę... a w tej grocie Odwiecznym dumem siadły mroki senne. To się rozpięły przędzą wiszę ścienne:. Mchy, i powoje, i skalne paprocie. W ciemni, od św iata oddzielone skałą — Gdzie jeszcze nigdy życie nie zajrzało, Nie wpadło echem w uroczysko święte — Zaklęte wojsko spi — kamiennie stoi,
Nieruchomie w spleśniałej, czarnej zbroi — S k ałą wrosłe w podziemny grób — zaśnięte...
II
Po stalaktytach, co soplami wiszą. Płyną kroplami łez lodowych ścieki I, ja k podziemne, zapomniane rzeki, Bruzdam i lata na kamieniach piszą.
Spokój... Tam w górze gwar życia daleki... Skalni rycerze nie czują, nie słyszą, Spią nieprzespanym snem, owiani ciszą, Spią lata całe, dziesiątki i wieki...
Przyjdzie cud... Grzmoty do jask in i wpadną „ Ju ż c z a s!“ zawoła echo, i rycerze Zbudzeni wielkim poruszą się lasem... L ecz biada temu, kto dziś spojrzy na dno Zaklętej groty i w najśw iętszej wierze „ Ju ż c z a s!“ zawoła i zbudzi jirzed Czasem !
I
Ze szczytu patrzę w dal... i, dziwnie durnn Przebiegam okiem zmienne krajobrazy. Podemną siadły nizinne upłazy
1 legł świat cały gwarliw y i tłumny. Zniżył się w dole i zapadł... Lot szumny Echem się w górach odbije sto razy, A nie doleci zapadłej oazy,
Na którą patrzę spokojny i dumny. I taką czuję trw ogę do powrotu. I taką bojaźń szarej, prostej trumny, A taką rozkosz podniebnego lótu
Że choćby z wierchów upaść od zawrotu, Ciało roztrzaskać o głazy-kołumny I skonać... Skonam spokojny i dumny.
II
Ze szczytu patrzę w dal... Podem ną sioła. [ M iasta i zamki legły jak mrowiska.
Przelatam m yślą grom adne siedliska. W idzę —- przedem ną świat poniżył czoła... Zmalało wszystko,- skarlało dokoła,
Szarość obsiadła pola, łany, rżyska Ziemia spi — blado do słońca połyska...
Św iat m artwy - nic mię na cmentarz nie woła... I echo gw aru z dołu nie dołata.
Czuję, jakgd ybym odchodził od św iata W kraj orli, własny, od niżów, od ludzi... I w duszy m ojej dziwny żal się budzi, Żem słuchał kiedyś ich pustych widowisk, Żem był m aleńką mrówką wśród tych mrowisk...
Obracam oczy na południe, I dokąd błękit sięga
Słonecznie jasno, kwietno, ludnie, Uśm iecha się potęga.
Ocean św iatła... Zda się : słońce Xie płynie już przestworzem, Spadło w doliny te kwitnące I legło cichem morzem. Życie się topi w tej powodzi, J a k niebo na dnie morza, I zda s i ę : ziemia inne rodzi, Niebieskie jak ieś zboża.
I I
Obracam oczy ku północy, I aż się duch przeraża — W idmo posępnej, czarnej nocy Podnosi się z cmentarza...
Po niebie sunie czarną chmurą. Po ziemi m głą się wlecze. Przez mgły, padołue żałobnice. K tóre zaległy niże,
Skrzypiące słychać szubienice I czarne widać krzyże...
I I I
Od wschodu granitowych szczytów Olbrzymie sterczy gniazdo
I z chmur spogląda do błękitów Błyszczącą m orską gwiazdą.
Czy noc; na ziemi, czy słoneczność — Zapadłe w spiż głęboko,
W patrzone w błękit, marzy wieczność Spokojne M orskie Oko.
I*o ugorach i po szarych łanach zbóż I'owiał ja k iś zaraźliwy, mroźny wiew... W złotych kłosach niedojrzały zatruł siew 1 pomroził wczesne pączki dzikich róż. Niby ja k iś przedśmierciowy, smoczy ziew (ina zarazą, ponad ziemią wzdyma kurz, Który oczom przeosłonił św ity zórz I m głą ciemną pookrywał wierchy drzew. Turbanem się zakapturzył stary świat,
Spi a za nim twarz wychyla wieczny gniew I przybliża się powmli nocą burz...
Żywym lasem idzie zem sta wieków lat — Przed nią powiał zaraźliwy, mroźny wiew Po ugorach i po szarych łanach zbóż...
II
Po ugorach, wśród zasianych zbożem pól
Ciemność chodzi, jak przed burzą... Zam ilkł śpiew Ptasząt polnych; słychać jeno krzyki „m ew “ . .Tak się skarżą, odlatując stadem z ról... A na i'oli czerwieni się każdy krzew. Czerwieni się „traw ka złota“ pośród pól. Bo gd y na nią spadną rosy > - już je ból W ypotniałych znojem jestestw mieni w krew. Za chmurami słońce pali. Nowy świt
Nie pokrzepi beznadziejnych, martwych dusz, (Idy im niesie nowe sm utki każdy dzień. Je d e n tylko słychać wszędzie płacz i zgrzyt I nocą się rozpościera groźny cień
Po ugorach i po szarych łanach zbóż...
III
Chłop na łany w yszedł z kosą... istna śm ierć! Istn y szkielet, chylący się pośród zbóż... Stanął... patrzy... kiwa głow ą: „K tóż wie. któż. Czyli z korca w ysianego zbiorę ćw ierć...“ „N ie usieeze... owies mały... liche źdźbła.“ Prasnął kosą. aże brzękła —- rzucił sierp „D ął ci Pan B ó g marne życie... a ty c ie rp !“ Zęby zaciął — na powieki trysła łza...
I potoczył łzawem okiem w ciemną d a l: „P rzyjdzie zczeznąć... Ha, no darm o! To i cóż? 0 mnie m niejsza, ino dzieci... dzieci ż a l!“ 1 do serca pchał się gwałtem czarny lęk — I poleciał niesłyszany, cichy jęk
Po ugorach i po szarych łanach zbóż...
C IE Ń
Id ę ścieżyną i mijani zboża. Ł an y złociste —
Pod stopy śle mi zachodnia zorza Światło rzęsiste...
Krw aw i przedem ną m iękkie trawniki, Ruń aksam itną,
U braną w jask ry , mchy, rozchodniki, W rosę błękitną.
Złocista przestrzeń chyli i gnie się I w takt kołysze,
A lekki podmuch z oddali niesie Szelest i ciszę...
W oczach się mieni rozkołysana Rytm iczna fala,
Gdy, w znikającej zorzy skąpana. Ognie rozpala...
Dokoła kłonią poważnie kłosy W ysm ukłe żyta,
T uli się kąkol, chwieją stokłosy I mak rozkwita.
B ław at oczkami patrzy siwemi N a mnie z ukrycia
Idę i marzę tu na tej ziemi Słoneczność życia...
Śnię... tędy boska przechodzi stopa... Zboża się kładą...
N agle ujrzałem w życie twarz chłopa Śm iertelnie bladą.
Ś N IE Ż N A PANI
W idziałem ją w srebrzystej bieli, Od chaty szła do chaty —
P rzed nią się puch leciuchny ścieli. A za nią rosną kwiaty...
I narosło ich milijony, Z asiały całą ziemię —
A ja spoglądam na wsze stron)' 1 od podziwu niemię...
B łyszczą ogniami dyamenty. K ry ształy i opale —
Błękitne ku nim firmamenty Zniżyły się omdlałe... I w upojeniu i w uścisku L e g ły na puchy na łabędzie A taki wielki spokój wszędzie, Ja k b y w zaklętem uroczysku.
W śród tych obłocznyeh, jasnych wiszy. Po bialem z gw iazd posłaniu
Chodziła śnieżna pani w ciszy,' W anielskiem zadumaniu...
I dziś ją widzę... W iatr ją pędzi Od chaty wciąż do chaty —
Pozmiatał z przed niej puch łabędzi Pozryw ał za nią kwiaty.
A gdy się biała je j zasłona Stargała niby przędza W idzę, ja k idzie załzawiona. Skostniała, zimna Nędza...
P A T R Z C IE , W O JC IE C H U . Patrzcie, W ojciechu, na te cuda! Srebrzyste kule śniegu lecą — Je d n a po drugiej leci gruda,
A w szystkie srebrem w słońcu świecą.. Nic to! — odrzecze z jasn ą twarzą W czesne ziemniaki się udarzą... Patrzcie, ile to płatków płonie
I skrzy się w słońcu przez odbicie, J a k okiem dojrzeć — całe błonie P ali się srebrem ... Nie widzicie? — W idzę — odrzecze — ostra zima! Pogoda w lecie nam wytrzyma. A patrzcie, ile drgań, promieni, Ile to ogni sie ją zorze,
Ile to barw się u- słońcu mieni, Ja k ie złocisto-krwawe m orze!...
Dyć chwała B ogu! Zniięk napewno. Da przywieść z łasa jak ie drewno...
Czyż nie widzicie tych w szystkich piękności, W śród których, szczęśni, od mała żyjecie? Spójrzcie — doprawdy, bo mię to już złości — Spójrzcie, ile to cudów na tym św iecie!...
Prawda, św iat piękny, warto na nim pożyć, Byle człek zawdy miał co w gębę włożyć...
C Z Ł E K I D R Z E W O . W skalistej kępie na ugorze Stoi samotny, suchy smrek Dokoła niego skale orze Zgarbiony biedą c z łe k ...
Ledwo za pługiem wlecze kości . A m usi w skałę owies siać - I nieraz drzewu pozazdrości, Ze może cicho stać.
PO B U R Z Y
Jeszcze ostatnia głośna błyskaw ica, Potem ję k -— odgłos piorunnego młota — W reszcie u c ic h ło ... Przeszła narem nica, W oddali jeno dudni i turkota.
Ju ż na zachodzie chmura się przeciera. Przez okiennicę wązkiego otwora Niebo błękitem na ziemię wyziera Taksam o jasne, pogodne ja k wczora. A tu na ziemi l i c ... Potoki huczą,
Każ dem wgłębieniem warczą wały wodne — Zda się : tę ziemię doznaku opłuczą,
O staw ią jeno skały samorodne. Zściężałe d rzewa ociekają rosą, Traw y się lżejsze prostują powoli, A zboża ź ra łe . jak b y ścięte kosą L eżą pokotem wzdłuż po mokrej roli. Z miedz obalonych sączą się strumienie. Źródło z każdego bucha kretow iska — (bizie okiem rzucić — w szędy spustoszenie. Zatopy mętnych wód i zamuliska.
N a zagon wązki w yszedł chłop od chałup. Popatrzał w koło . . . „M yślałech, że zgarnę Co z tego p o la ... a tu w szystko na łup — Cała ta praca człekowa na m a r n e ...“ Stanął bez rady i opuścił ręce,
A w sercu uczuł zwątpiałość bez granie. Z oczu łzy try sły ... „M yślałech poświęcę — A le to na n i c ... wiem, że i to na n i c . . . “
T Ę K R A IN Ę .
T ę krainę kęp i wiecznej nędzy Okryły m gły
I osnuły nakrztałt lotnej przędzyj Polne krzewy i drzewa i chaty Zaodziały w płaszcz haftem bogaty, W przedziwne szwy...
T ę krainę spowiły przędzidła N a długie s n y ...
Mróz opalił lekkie ptasząt skrzydła I pomilkli w gąszczach ptacy leśni. Płacze słychać ciche zamiast pieśni Płynące łz y ...
Tę krainę smutków i niedoli Zamroził ból...
W szystko życie zakrzepło na roli. Beznadziejnych świt nie uszczęśliwi. Ni budzące echo nie ożywi
O Z IE M IO !
O ziemio nędzy i zamarzły ch k ę p ! W łonie twem ognie gorzeją głęboko, A pierś twa zimną i tw ardą opoką. K tórą lem ieszem targa szłow iek-sęp...
Nad tobą (“.odzień białe słońce wschodzi Ju żb y i skały stopił ciągły żar;
A tyś niezmienna z praodwiecznych kar, Twe ciało ścięte w lód i wiecznie ch ło d zi... Nad tobą tarcza księżyca srebrzysta
Co noc zawisa, blada i promienna A tyś, jak praw da ja k a ś praodwieczysta, Zlodowaciała, zimna i k am ien n a... T ysiące karm i twój niewdzięczny plon L ecz mowa ich je st nieustannem łkaniem, Żywot każdego powolnem konaniem, A życie w szystkich - jed en cichy z g o n ...
On ego czasu przyszedł Mistrz — z górnej krainy 1 szedł w dolinę cichych łez — wiecznych padołów. A z X im odwieczny pokój szedł — pokój aniołów U jarzm iać ziem skie syny zgliszcz aniołów z gliny. A miał On w sercu mordów lęk — bojaźń d ziecin y; Najcichszych uczniów z sobą brał — i apostołów I szedł z m iłością w ielką w św iat — na cichy połów, N ieustraszony jaw ą mąk — za obce winy.
A miał nad światem dziwną moc — i władzę dziwną, Chociaż nie dzierżył złotych rózg — berła Syonu, A le z pokoju wity znak — gałęź oliwną.
A miał zaprawdę wielką moc — m ajestat tronu, G dy nad jeziorem w jasn ą noc — cisi i niemi Stali uczniowie, a On rzek ł: „Pokój na z ie m i...“
BRA H M IN I.
W yszło promienne Bóstwo z indyjskiej świątyni Skąpać się w powietrznianej fali na błękitach I zaśniło o nowych, niestworzonych bytach I oddało swe myśli naturze-mistrzyni. N azajutrz rano przyszli kapłani-brahmini I, strwożeni, szukali Bóstw a na sufitach Napróżno. Aż z radością dopatrzyli w mitach. Że się schowało, senne, do złoconej sk rz y n i... A gdy się wierni zeszli — kapłani przezornie
Zamknęli, mówiąc: „T am s p i . .. Nie budźcie, aż w stanie.“ I na twarze przed skrzynią upadli pokornie.
I wierni uwierzyli w ciche Bóstw a spanie I czcili pokłonami marę gdy na ziemi M yślą się unosiło wieczną m iędzy n im i. . .
W Ś W IĄ T Y N I A S S Y R Y JS K I E J.
Nu kamiennych posadzkach, n stopni ołtarzy Tłum. klęczący pokotem, zatopił się w skrusze — Ponad nim od kadzideł dymów pióropusze, Sto świec jasno w złocistych lichtarzach się jarzy. Jed n em pragnieniem blizcy, i młodzi i starzy — W szystkie niedolą życia utrapione dusze —- W yrwali się krwawiącej oczy zawierusze I tu przyszli pociechy szukać w boskiej twarzy. Przywiedli swoje męki, bóle i zawody
1 chylą kornie czoła, oroszone znojem, Zali się nie domodlą sercom swym ochłody To nadzieja ich wznosi, to pochyla trwoga__ Na klęczących od wieków' jednakim spokojem Patrzy z góry twarz ślepa kamiennego boga.
W R Ó G R O G Ó W .
W spokojnym domku siedzi, swój chleli suchy zjada. Miesza w tyglach, oblicza, i plany układa.
Ponad nim w yją Imrze. szaleją wichury. K łęb ią się nawałnice, ow isają chmury
Rozpacz wszechświata pędzi, strach i pomstę niesie. Gmachy wali i dęby druzgoce po leśie
On w swoim cichym domku, nakrytym powałą. Co noc do snu układa głowę osiwiałą.
Za ścianą tłum się ciśnie, walczy, wre i spędza W ściekłych sp aja zawziętość i rozdziela nędza W szyscy gn ają w krainę n iezn an ą... po szczęście. K u niebu, gwiazdom, słońcom, w yciągając pięście On w swoim cichym domku swój chleb suchy zjada. M iesza w tyglach i słońce siwem okiem bada.
1 d z iw !.. W szechwładne słońce, światło wiecznych lodów Dla ginących i zginąć mających narodów.
Zimne na łzy i klątw y bojaźliwem drżeniem Zadrga, gdy siwe oczy napotka prom ieniem ...
Miłe drobiazgi życia! Powszednie uciechy! Skarby, świecące oczom-od wdzięcznej pozłoty! Tiepłe ogniska w pustce! Ziew ające cnoty! Czary snów jednostajnych! Nędznie małe grzechy Błękitne rosy. deszczem ciekące ze strzechy! Różowe, z rąk niewieścich splecione wykroty! Dobre, poczciwe serca! Zabobonne płoty! Piękne, konaniu duszy grające uśmiechy!
Kocham was. ja k ten orzeł kocha drób skrzydlaty Kiedy ponad nim toczy na powietrzu kręgi, Zanim z góry wybierze okiem rzut n ajp ro stszy ...
Kocham was. ja k ten wicher kocha las bogaty, Kiedy, zanim się wzedmie do boskiej potęgi, Na kruchych drzewach ziemi sw oją siłę o strzy ...
„O G R A J ! . . . “ O g r a j!
W esołe pieśni graj !
Niech melodya mknie i goni, 0 szczęściu ludziom głośno dzwoni 1 niesie raj
Uśmiechów jasnych, a szeleści •lak ciche, słodkie sny i pieści M uzyką f a l . . .
I w dal —
Niech płynie w d al!
Na senne morza, na kraj świata, Na skrzydłach wiatru, co przelata Z uśpionych h a l...
W szędzie usłyszą, radzi o niej. Bo ani struną nie zadzwoni Sm utek, ni ż a l ...
O g ra j!
W esołe pieśni g raj! Niech melodya twa upaja.
Niech ziemię w kwiaty poustrąja, W przecudny m a j...
Śpiew aj, o śpiew aj! P ieść miłośnie,
Powiędły kwiaty od gorąca. Ziemia spękała się od słońca 1 któżby zgadł,
Ile do raju przeszło bytów, Ody jeden promień tu z błękitów Na ziemię p a d ł? ...
0 g ra j!
W esołe pieśni g raj!
Niech melodye cicho p ły n ą... 1 wierz, szczęśliwy, że gdy miną T ysiące lat —
O życie twoje będą sprzeczki, J a k o półboga, który świeczki Z Olimpu sk r a d ł...
WIOSNA! WIOSNA!
W iosna! W iosna! — deszcz majowy przelał Ja k b y kto urok rzucił:
Cały św iat wszerz naraz pow eselał, Rozgw arzył się, ro z n u cił... Traw y zmyły proch z zielonych szatek
K ąpiel, to ich uciecha
Kw iaty późno w stały — każdy kw iatek Inaczej się uśmiecha.
A wszystko ja k ie ś zpojone majeni, Rozgląda się nieśmiało — A ptaki, to aż kołyszą gajem ,
Tyle się ich zleciało. . . To grzywacze, to drozdy, to kosy,
I jako się tam mienią —
Chórem dzwonią naprzemian w niebiosy, Aż im się dzióbki pienią.
Odzywają się i głuszce n iem i, Ziemia drga od uniesień Ino jeden człowiek po tej ziemi
W łóczy ze sobą jesień . . .
B R A T I S IO S T R Z Y C A . G dy tylko m ałą chwilę spocznę. S ta ją mi w oczach cienie mroczne. A z nich wcliyla ku mnie lica
Niepokój i tę sk n ic a ... Zrywam się — pędzę, kędy skryta, Duszy nieznana okolica
D arm o!., przybywam już mię wita ' Niepokój i tęsknica. I choćbym, idąc u- przyszłość ciemną, Błękitem zaszedł do księżyca — To w szędy pójdzie ja k cień ze mną
Niepokój i tę sk n ic a ...
W IE C Z O R E M .
Ja k iż cię. duszo, ja k i świat N a m ojej staw ił drodze? Ze już od wczesnych życia lat
Do dziśdnia z tobą ch od zę... Czyś się zrodziła z m orskiej fali,
Z uścisku wodnych ramion? Ze tyle w tobie głębi, dali
I nieuchwytnych zn am ion ... Czyś się zrodziła z plam księżyca