ODB OND 1
V. Zamiast zakończenia
Z ks. Romanem Marszalcem znałem się niemal od początku me-go kapłaństwa. W pełni jednak zbliżyliśmy się do siebie dopiero wte-dy, gdy został proboszczem i kustoszem krasnobrodzkiego sanktua-rium. Należał on do tego pokolenia kapłanów, którzy swe posłannic-two rozumieli szeroko. Początki ich pracy duszpasterskiej były bar-dzo trudne. Wielu z nich mieszkało barbar-dzo skromnie na plebanii bez żadnych wygód. Niekiedy odbywali męczące wyjazdy duszpasterskie
„rzemiennym dyszlem” (piechotą, na rowerze, w najlepszym razie zdezelowanym motocyklem). Zdawać by się mogło, że w takich wa-runkach trudno znaleźć jakąś choćby skromną nadwyżkę czasu na inne sprawy, na własne zainteresowania. Nie można go było uszczk-nąć z katechezy, konfesjonału, ambony czy z innej kapłańskiej posłu-gi. One zawsze były na pierwszym miejscu. Ale bez wyłączności.
W Seminarium Duchownym powtarzano znane powiedzenie łacińskie: Labia sacerdotis custodiant sapientiam (niech usta ka-płańskie strzegą mądrości). Nie każdy traktował je do końca poważ-nie, ale ks. Marszalec wziął je autentycznie na serio. Przez całe życie przekształcał w sobie człowieka myślącego tylko o swym własnym
NEKROLOGI
628
dobru (homo consumens) w człowieka zdolnego do poświęceń (homo serviens).
Każdy ma swoje poletko, które uprawia nie dla sławy, pieniędzy, czyjejś pochwały, ale dlatego, że się za coś wywdzięcza. Ksiądz Mar-szalec czynił to w poczuciu serdecznej więzi z Krasnobrodem i Ziemią Zamojską, przetkaną gęsto historią. Nie potrafił przejść obok niej obojętnie. Zgłębiał jej historię, zbierał jej mądrość, a nawet wszelkie okruchy i – jak to bywa z człowiekiem poszukującym – stał się boga-czem ducha. Uzbierał tyle dobra!
Wspominamy ludzi nam bliskich, tych, którzy budowali Kościół Chrystusowy na naszej ziemi i w naszych sercach. Patrzymy na ich może już pożółkłe fotografie w starych albumach rodzinnych. Niektó-rzy z nich dawno już odeszli, a przecież w pewien sposób wciąż są pośród nas, w gronie swoich następców, ludzi wspólnej myśli i czynu, którzy chcą kontynuować ich dzieło. Ludzie naszej generacji – może nasi wychowankowie, uczniowie i studenci – będą opowiadać kiedyś swoim młodszym kolegom o nas, o najlepszych z naszej generacji: „To byli prawdziwi Polacy, polscy patrioci, ludzie sumienia, zasłużeni dla naszego Kościoła, dla nauki, dla naszej parafii, dla nas”. Daj Boże, aby mogli zawsze tak mówić!
Naszym zadaniem dzisiaj jest szukać dobrych śladów tych ludzi i kroczyć nimi w życiu rodzinnym, kapłańskim, narodowym...
„Cośmy słyszeli i cośmy poznali, i co nam opowiadali nasi ojco-wie, tego nie ukryjemy przed ich synami – uczy z mocą natchniony autor w Księdze Psalmów. – Opowiemy przyszłemu potomstwu!” (Ps 78, 3-4).
NEKROLOGI
629 Ks. Zygmunt Jagiełło
ŚP.KS. MGR JACEK BEDNARZ (1965-2020)
Ks. Jacek Bednarz urodził się 23 listopada 1965 r. w Lublinie, jako syn Henryka i Zofii zd. Grabowska.
Ochrzczony został 19 grudnia 1965 r.
w kościele pw. św. Bartłomieja w Niedrzwicy Kościelnej (akt 144/1965). W tejże parafii przyjął także sakrament bierzmowania – 26 maja 1979 r. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Niedrzwicy Dużej.
Następnie uczył się w Zasadniczej Szkole Przemysłu Spożywczego w Lublinie, po czym naukę
kontynuował w technikum tejże szkoły. Po zdaniu w 1985 r.
egzaminu dojrzałości wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie. Był pilnym, posłusznym oraz pracowitym klerykiem. Na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim uzyskał stopień magistra teologii. Pracę magisterską napisał na temat: „Bojaźń Boża w Enarrationes in Psalmos św. Augustyna” pod kierunkiem ks. prof.
dra hab. Franciszka Drączkowskiego.
Święcenia diakonatu otrzymał z rąk Biskupa Lubelskiego Bolesława Pylaka 12 kwietnia 1990 r. w katedrze lubelskiej. Ten sam biskup udzielił mu 18 maja 1991 r. w katedrze lubelskiej święceń prezbiteratu.
Ks. Jacek Bednarz był wikariuszem w parafiach pod wezwa-niem: Narodzenia NMP w Krzeszowie (od 1991), Wniebowzięcia NMP w Skierbieszowie (od 1994), św. Jana Nepomucena i MB Szkaplerznej we Frampolu (od 1998) oraz św. Andrzeja Apostoła w Lipsku k/Narola (od 1999).
Z dniem 19 grudnia 2001 r. ks. Jacek został przez bpa Jana Śrutwę mianowany proboszczem parafii pw. Nawiedzenia NMP w Nowym Bruśnie. Z dniem 27 października 2006 r. skierowany został na urlop zdrowotny. 3 sierpnia 2007 r. podjął posługę
NEKROLOGI
630
duszpasterską w parafii pw. św. Mikołaja w Hrubieszowie, najpierw jako wikariusz, a od 26 czerwca 2010 r. jako mieszkaniec Domu Księży Seniorów w Hrubieszowie, przebywając na urlopie zdrowotnym.
Biskup Wacław Depo z dniem 28 lipca 2011 r. skierował ks. Jacka do pomocy duszpasterskiej w parafii pw. św. Jerzego w Biłgoraju.
Ks. Jacek Bednarz zmarł 30 grudnia 2020 r. w Gdańsku po długiej i ciężkiej chorobie nowotworowej.
Mszy św. żałobnej w sobotę, 2 stycznia 2021 r. o godz. 14.00 w parafii pw. św. Jerzego w Biłgoraju przewodniczył bp Marian Rojek. Koncelebrowało 30 kapłanów. Homilię wygłosił ks. Krzysztof Portka, dyrektor Domu Księży Seniorów w Biłgoraju i Ojciec du-chowny kapłanów Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej. Ostatnią wolę śp. ks. Jacka przywołał proboszcz parafii pw. św. Jerzego w Biłgoraju, ks. Roman Sawic mówiąc: „Ks. Jacek dziękuje za dar kapłaństwa, które nazywa czymś najwspanialszym, co człowiekowi może się przydarzyć. Dziękuje wielu osobom, a w sposób szczególny ks. kan. Stanisławowi Budzyńskiemu za wszelkie dobro i ojcowską troskę. Szczególną wdzięczność wypowiada wobec wspólnoty para-fialnej, w której przeżył ostatnie 9 lat, za życzliwość i atmosferę, wszystkim, wśród których posługiwał. Biskupowi diecezjalnemu ks.
Jacek wyraża wdzięczność zakorzenienia w jedności z nim, dziękując za okazaną pomoc, życzliwość, jednocześnie prosząc o Boże miłosierdzie”.
Na zakończenie Eucharystii bp Marian Rojek powiedział:
„Śp. ks. Jacek był kapłanem pokory. Widząc jego życie, patrząc na jego doświadczenia, a także czytając jego testamenty, ten napisany u progu kapłaństwa, a także jego ostatnie słowo podyktowane siostrze, to przede wszystkim widzę u tego kapłana pokorę, która najpierw mówi o tym, że wszystko co miał, otrzymał od Boga, a także to, że był świadomy swojej słabości, swojego krzyża i cierpienia”.
Msza św. pogrzebowa pod przewodnictwem bp. Mariusza Leszczyńskiego została odprawiona w sobotę, 2 stycznia 2021 r.
o godz. 12.00 w parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Niedrzwicy Dużej.
Po Mszy św. ciało zmarłego ks. Jacka Bednarza zostało złożone na cmentarzu w Niedrzwicy Dużej.
Requiescat in pace!
NEKROLOGI
631 O. Zbigniew Kopeć
ŚP.O.BRUNO ANDRZEJ KALINOWSKI OFMCONV (1962-2020) O. Bruno Andrzej Kalinowski,
profes wieczysty i kapłan, jubilat w zakonie, zmarł na skutek zarażenia groźnym wirusem Covid-19 w szpitalu w Łodzi-Łagiewnikach dnia 17 października 2020 r. w godzinach przedpołudniowych, w wieku 58 lat, przeżywszy 37 lat w Zakonie i 30 lat w kapłaństwie.
Andrzej Kalinowski urodził się dnia 11 marca 1962 r. w Płocku w rodzinie robotniczej, jako drugi z trojga dzieci Ireneusza i Teresy z domu Bogdańska. Sakrament
Chrztu św. otrzymał dnia 22 kwietnia 1962 r. w kościele parafialnym pw. Wszystkich Świętych w Gozdowie, zaś Sakrament Bierzmowania dnia 6 kwietnia 1975 r. w kościele parafialnym św.
Bartłomieja w Płocku. W latach 1969-1978 uczęszczał do szkoły podstawowej, zaś w latach 1978-1980 do Zasadniczej Szkoły Zawodowej a następnie do Technikum Chemicznego w Płocku.
Pragnąc poświęcić się życiu duchowemu i służyć Bogu, dnia 29 czerwca 1983 r. skierował podanie o przyjęcie do nowicjatu, do którego został przyjęty i który rozpoczął dnia 10 września 1983 r.
pod kierunkiem mistrza o. Mikołaja Walczaka. W trakcie trwania nowicjatu zapoznał się z życiem zakonnym oraz wymaganiami, które będą go spotykać w przyszłości i – jak sam pisze w podaniu z dnia 7 sierpnia 1984 r. – „dobrowolnie i świadomie” złożył pierwszą profesję zakonną dnia 11 września 1984 r. w Smardzewicach.
W latach 1984-1990 odbywał studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym OO. Franciszkanów w Łodzi-Łagiewnikach. Przez złożenie wieczystych ślubów zakonnych na zawsze związał się z Zakonem dnia 8 grudnia 1988 r., przybierając za zgodą Prowincjała nowe imię Bruno na cześć tragicznie zmarłego o. Bruno Pawłowicza, którego postacią się zafascynował.
NEKROLOGI
632
Brat Bruno Andrzej Kalinowski pragnąc zawsze wykonywać
„kościelną posługę” (podanie z dnia 26 kwietnia 1989 r.) w Łodzi-Łagiewnikach dnia 3 czerwca 1989 r. przyjął święcenia diakonatu z rąk Ks. Bpa Władysława Ziółka, a dnia 9 czerwca 1990 r. święcenia prezbiteratu przez nałożenie rąk O. Bpa Augustyna Januszewicza.
Po przyjęciu święceń z dniem 25 sierpnia 1990 r. został posłany do klasztoru przy ul. Krasickiego w Łodzi, gdzie powierzono mu obowiązek katechety. Z dniem 18 czerwca 1992 r. został mu powierzony obowiązek magistra w Niższym Seminarium Duchownym im. św. Maksymiliana Kolbego w Niepokalanowie, do którego został przeniesiony dekretem Prowincjała z dniem 25 czerwca tegoż roku. Z dniem 13 lipca 1992 r. został powołany do prowincjalnej Komisji Dzieła Powołań Kapłańskich i Zakonnych.
Dnia 1 sierpnia 1993 r. został przeniesiony do klasztoru w Skarżysku-Kamiennej, gdzie przez rok pracował jako katecheta w liceum ogólnokształcącym.
W roku 1994 w odpowiedzi na jego własną prośbę otrzymał pozwolenie na podjęcie studiów z pedagogiki na Wydziale Nauk Społecznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które uwieńczył w maju 1998 roku stopniem magistra pedagogiki.
W czasie jego pobytu w Lublinie uchwałą Kapituły Prowincjalnej z 6 lipca 1996 r. powierzono mu urząd gwardiana klasztoru, z którego został zwolniony na własną prośbę dnia 2 czerwca 1998 r.
ze względu na wyjazd do Belgii, celem podjęcia posługi duszpasterskiej i pogłębienia znajomości języka francuskiego, w którego kursie O. Bruno uczestniczył po raz pierwszy w formie wakacyjnej w okresie od 1 lipca do 31 sierpnia 1997 r. Z dniem 28 sierpnia 2000 r. dekretem Prowincjała z Belgii został przeniesiony do klasztoru w Suwałkach, gdzie dnia 1 września 2000 r. Biskup Ełcki Wojciech Ziemba mianował go wikariuszem parafii pw. Bożego Ciała. W tym czasie pracował także jako szkolny katecheta.
Dekretem Prowincjała z dnia 28 czerwca 2001 r. z dniem 4 sierpnia 2001 roku Ojciec Bruno miał zostać powtórnie przeniesiony do klasztoru przy ul. Krasickiego w Łodzi, jednakże uchwałą Rady Prowincjalnej ze względu na szczególną potrzebę zaistniałą w Prowincji z dniem 10 lipca 2001 r. powierzono mu urząd gwardiana klasztoru w Zamościu oraz proboszcza miejscowej parafii Zwiastowania NMP. Na urząd gwardiana klasztoru w Zamościu Ojciec Bruno Andrzej Kalinowski był powoływany przez dwie kolejne Kapituły Prowincjalne uchwałami z dnia 3 czerwca 2004 roku oraz
NEKROLOGI
633 z dnia 16 maja 2008 r. Dekretem Ks. Bpa Wacława Depo z dnia 6 września 2007 r. Ojciec Bruno został powołany na członka Rady Kapłańskiej Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej na okres pięciu lat, zaś Ks. Bp Marian Rojek pismem z dnia 15 września 2011 r.
mianował go Diecezjalnym Referentem ds. Zakonnych przy Kurii Diecezjalnej w Zamościu.
W czasie długoletniej posługi w Zamościu Ojciec Bruno wiele troski włożył zarówno w organizację życia klasztornego jak i parafialnego. W tym czasie podejmował starania o uzyskanie funduszy na rewitalizację kościoła, przygotowując jego pełną dokumentację techniczną kościoła, który jeszcze długo po odzyskaniu przez Zakon, zdewastowanego przez zaborcę i ustrój ludowy, bardziej przypominał salę kinową niż obiekt sakralny.
Ojciec Bruno Andrzej Kalinowski na mocy posłuszeństwa zakonnego z dniem 12 sierpnia 2012 r. został przeniesiony do klasztoru w Łodzi-Łagiewnikach. Od 10 października 2012 r.
Arcybiskup Metropolita Łódzki Marek Jędraszewski na wniosek Prowincjała powierzył mu urząd wikariusza miejscowej parafii św.
Antoniego Padewskiego i św. Jana Chrzciciela, który spełniał do 10 lutego 2014 r. W czasie swego pobytu w Łodzi-Łagiewnikach Ojciec Bruno, mimo słabego stanu zdrowia, spełniał zwyczajne posługi zakonne i kapłańskie, był koordynatorem praktyk katechetycznych w Międzyprowincjalnym Wyższym Seminarium Duchownym a ostatnio, dnia 6 października 2020 r. na czas obecnej kadencji w latach 2020-2024 otrzymał nominację na wykładowcę przedmiotu
„praktyka pedagogiczno-katechetyczna”.
Kiedy za furtę klasztoru pw. św. Antoniego w Łodzi-Łagiewnikach wkradł się wirus Covid-19, obok wielu braci zaatakował bardzo poważnie osłabionego już wcześniej przez dolegliwości chorobowe O. Bruno Andrzeja Kalinowskiego, który w poważnym stanie dnia 14 października 2020 r. trafił do miejscowego szpitala, gdzie w godzinach przedpołudniowych w sobotę 17 października 2020 r. spotkał siostrę śmierć cielesną i odszedł, jak wierzymy po nagrodę do Miłosiernego Boga.
Uroczystości pogrzebowe śp. Ojca Bruno Andrzeja Kalinowskiego odbyły się w czwartek, 22 października 2020 r.
w Sanktuarium św. Antoniego z Padwy i bł. Rafała Chylińskiego w Łodzi-Łagiewnikach o godzinie 11.00, po czym trumna z ciałem Zmarłego została złożona na miejscowym cmentarzu.