Pomoc psychologiczna słyszącym rodzicom
a efektywność rehabilitacji dzieci głuchych
Psychological assistance for the hearing parents and rehabilitation
efficiency in deaf children
Joanna Kobosko
Instytut Fizjologii i Patologii Słuchu w Warszawie
Pomoc psychologiczna słyszącym rodzicom ma istotne znaczenie dla psychospołecznego funkcjonowania całej rodziny dziecka głuchego, jego rozwoju psychicznego, jak i efektywności działań rehabilitacyjnych.
Efektywność dotychczas podejmowanych wielospecjalistycznych interwencji w tym zakresie jest nadal niewystarczająca. Wciąż zdecydowana większość dzieci głuchych i słabosłyszących nie opanowuje wysokich kompetencji ani w języku fonicznym, ani w języku migowym danego kraju. Niepokoi także wskaźnik zaburzeń psychicznych w tej populacji, który jest ok. 2,5 razy wyższy niż w populacji dzieci słyszących.
Oferta pomocy psychologicznej, wychodząca naprzeciw słyszą-cym rodzicom dzieci głuchych, powinna brać od uwagę złożone uwarunkowania natury psychicznej, społecznej i organizacyjnej, w tym także formy interwencji psychologicznej obejmujące np. diadę matka-dziecko czy triadę matka-ojciec-dziecko, psychote-rapię pary małżeńskiej czy całej rodziny. Oferta ta powinna także zostać wzbogacona o szkolenia dla środowisk rehabilitacyjnych i medycznych w zakresie specyfiki kontaktu z rodzicami dzieci o zaburzonym rozwoju czy z poważnymi chorobami somatycz-nymi, jako osobami doświadczającymi traumy i jej skutków, po to by konstruktywnie udzielać im wsparcia.
Słowa kluczowe: głuchota, dziecko, rodzice, trauma, izolacja, psychoterapia
Psychological assistance for the parents of the deaf children is crucial for the healthy psychosocial functioning of the whole family, psychological development of the child and efficiency of the rehabilitation activities.
Insufficient and ineffective multidisciplinary intervention is con-firmed by the fact that the majority of deaf and hard of hearing children fail to become high-skilled either in the phonic or the sign language. The 2.5 fold higher proportion of children with mental disorders in that population compared to the population of normally hearing children is also alarming.
Psychological help to be offered to the hearing parents of the deaf children should include complex psychological, social and organizational aspects and consider such forms of psychological intervention as mother-child dyad or mother-father-child triad, psychotherapy for the married couple or the whole family. To provide constructive assistance for trauma-affected parents of the children with disturbed development or serious somatic diseases, rehabilitation and medical communities should be su-pported with workshops and trainings devoted to the specificity of working with this particular group of patients.
Key words: deafness, child, parents, trauma, isolation, psychotherapy
Adres do korespondencji / Address for correspondence
Joanna Kobosko
Międzynarodowe Centrum Słuchu i Mowy ul. Mokra 17, 05-530 Nadarzyn/Kajetany
tel./faks 22 3560 366, e-mail: j.kobosko@ifps.org.pl
© Otorynolaryngologia 2011, 10(1): 8-14
www.mediton.pl/orl
rozwojowej u dziecka, wsparcia oraz wszechstronnej i wielospecjalistycznej pomocy potrzebuje nie tylko samo dziecko, lecz także jego rodzina. Mówi się nawet wówczas, że cała rodzina staje się „głucha”, zwłaszcza słyszący rodzice, którzy doświadczają traumy wskutek tej szokującej informacji, że ich
Wstęp
Obecnie w praktyce rehabilitacyjnej w odniesie-niu do dzieci głuchych i słabosłyszących coraz częś-ciej dominuje podejście skoncentrowane na rodzinie [1-3]. Wiąże się to z uznaniem, że od momentu stwierdzenia głuchoty czy też innej poważnej wady
dziecko nie słyszy. Z perspektywy psychologicznej od powodzenia rodziców w adaptacji do niepełno-sprawności dziecka w większości zależy skuteczność podejmowanych działań rehabilitacyjnych i stwa-rzane przez nich warunki rozwoju dziecka. Efek-tywność rehabilitacji pozostaje bowiem w związku z trudnościami, jakich doświadczają matki i ojcowie w procesie stawania się rodzicami swoich niepełno-sprawnych dzieci [4-5].
W coraz bogatszej specjalistycznej ofercie dla słyszących rodziców dziecka głuchego, zawierają-cej zdobycze audiologii i inżynierii biomedycznej, różnych szkół terapii mowy i języka (logopedia), możliwości diagnozy i terapii psychologicznej i pedagogicznej itp. – pomoc psychologiczna, pomi-mo jej priorytetowego znaczenia, pozostaje wciąż „w tle” tej oferty. Jej różne formy – profesjonalne i nieprofesjonalne, m.in. grupy wsparcia dla rodzi-ców dzieci z wadą słuchu [6], nie znajdują wciąż należytego docenienia i rozpropagowania w śro-dowiskach medycznych i rehabilitacyjnych, a sami rodzice dość rzadko zwracają się po tę pomoc dla siebie czy całej rodziny.
Artykuł stanowi próbę odpowiedzi na pytanie, dlaczego, patrząc z perspektywy rodziców, a także specjalistów zaangażowanych w rehabilitację dzie-cka głuchego i jego rodziny, w tym psychologów klinicznych i psychoterapeutów, ograniczona jest dostępność różnych form pomocy psychologicznej. Przedstawiono też propozycje działań, służących temu, by zwiększyć otwartość wszystkich zainte-resowanych wobec możliwości, jakie niesie z sobą szeroko rozumiana pomoc psychologiczna, a na-stępnie zastosować je w praktyce.
Dlaczego słyszącym rodzicom dziecka głuchego – z perspektywy psychologów klinicznych i psychoterapeutów – potrzebna jest pomoc psychologiczna?
Odpowiedzi na to pytanie poszukiwać można w trzech obszarach obejmujących:
1. stan psychiczny słyszących rodziców dziecka głuchego po uzyskaniu informacji o jego głu-chocie (niedosłuchu),
2. rozpowszechnienie zaburzeń psychicznych w populacji dzieci i młodzieży głuchej i sła-bosłyszącej szacowane na ok. 2,5 razy częstsze niż w populacji dzieci i młodzieży słyszącej, 3. niesatysfakcjonującą wciąż efektywność
oddzia-ływań rehabilitacyjnych wobec dziecka głuchego i jego rodziny – zdecydowana większość dzieci głuchych nie opanowuje wysokich kompetencji ani w języku fonicznym, ani w języku migowym danego kraju [8-9].
Stan psychiczny słyszących rodziców dziecka głuchego
Dla rodziców słyszących, a czasem także dla głuchych rodziców, diagnoza głuchoty czy innej niepełnosprawności u dziecka, sama w sobie jest wydarzeniem traumatycznym. Pozostawanie w sta-nie psychicznej traumy oznacza głębokie zrasta-niesta-nie, wskutek czego matka (ojciec) czuje się jak „spara-liżowana” czy „oszołomiona”, „nic do niej nie do-ciera” i „nie wierzy w to, co się zdarzyło”. Rodzice mają więc ograniczoną dostępność emocjonalną w relacji z dzieckiem, co pozostaje nieuchronnie w związku z jakością tej relacji. Zdaniem przed-stawicieli podejścia interpersonalnego sytuacja ta w konsekwencji ogranicza ich zdolność do „bycia z” dzieckiem i kontakt z nim, a co za tym idzie pozo-staje w związku z rozwojem psychicznym dziecka [4,9,10].
W swoich przeżyciach rodzice dziecka głuchego doświadczają też związanej z dzieckiem utraty, gdyż w wyobrażeniach tracą oni dziecko idealne, zdrowe, słyszące, dziecko normalne na rzecz dziecka odbie-gającego od normy, niepełnosprawnego, głuchego [9,11,12]. Reakcją na utratę jest proces żałoby, rozpoczynający się zaprzeczeniem rzeczywistości, a kończący się osiągnięciem – w różnym stopniu – stanu akomodacji do głuchoty dziecka. Uważa się, że wspomnianej żałoby nie można przeżyć do końca, jak wyraziła to w swoim wystąpieniu Y. Csanyi 1/, psycholog i terapeutka mowy:
„Rodzi-com dziecka głuchego towarzyszy niekończący się smutek”. Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, że każdy z etapów przeżywania żałoby wiąże się z in-nym ustosunkowaniem się do problemu głuchoty dziecka, z odmiennymi możliwościami rodziców w kontakcie z dzieckiem, a w konsekwencji sto-sowania się do zaleceń rehabilitacyjnych. Rodzice mogą stopniowo asymilować fakt głuchoty dziecka, albo mogą też jemu zaprzeczać, pozostając latami w przekonaniu, że głuchota niemalże „nie istnie-je” bądź że dziecko głuche stanie się z ich pomocą i w efekcie oddziaływań rehabilitacyjnych „prawie jak słyszące” i będzie „tak jak słyszące” normalnie żyć. Należy zaznaczyć, że zaprzeczenie jest natural-nym mechanizmem obronnatural-nym w radzeniu sobie z traumą, lecz kiedy staje się stanem chronicznym, wówczas uniemożliwia konstruktywne przystoso-wanie się do sytuacji [9,11,13,14].
Jednym z aspektów reakcji psychicznej matek na głuchotę dziecka jest, zdaniem Zalewskiej [9,11],
1/ Y. Csanyi, terapeutka metody słuchowo-werbalnej w
reha-bilitacji słuchu i mowy u dzieci głuchych oraz psycholog, działająca na Węgrzech; gościła podczas Warsztatów Na-ukowo-Szkoleniowych IFPS zorganizowanych w Jachrance w 2000 r.
doświadczane przez nie poczucie okaleczenia słow-nego w kontakcie z dzieckiem głuchym. Ograniczo-na staje się ich „zdolność mówienia”, „zdolność werbalnego wyrażania siebie”, czasem wręcz tracą poczucie kontaktu ze swoim głuchym dzieckiem. Głuchota czyni je psychicznymi „niemowami”, choć obiektywnie to nie one, a ich dziecko jest głuche.
Stan psychiczny rodziców dzieci głuchych i słabosłyszących opisuje się także z wykorzysta-niem samoopisowych narzędzi, jakimi są skale psychopatologii, definiując zdolności adaptacyjne rodziców nasileniem występowania mierzonych w ten sposób ogólnych objawów psychopatologii, czy inaczej mówiąc, poziomem doświadczanego dystresu. W badaniach przeprowadzonych w jednej z niemieckich klinik [15] posłużono się w tym celu skalą SCL-90 R (Symptom Checklist-90-Revised) w odniesieniu do rodziców dzieci głuchych z im-plantem ślimakowym. Okazało się, że spośród bio-rących w nich udział rodziców, 26% matek i 25% ojców dzieci głuchych ze wszczepem ślimakowym (CI – cochlear implant) ujawniło poziom ogólnych symptomów psychopatologii będący powyżej norm dla populacji ogólnej. Jednocześnie uzyskano słaby związek dodatni między motywacją rodziców do po-mocy psychologicznej (psychoterapeutic counselling) a mierzonym SCL-90 R psychicznym dystresem. Wynik ten sugeruje, że być może nie ci słyszący rodzice dzieci głuchych, którzy najbardziej cierpią i „obiektywnie” potrzebują pomocy psychologicz-nej (wysoki wynik SCL-90) mają do niej motywację. W innych badaniach otrzymano rezultaty mówiące o tym, że depresyjność matek słyszących dzieci głu-chych jest wyższa w porównaniu z matkami dzieci słyszących, jak i rośnie z wiekiem dziecka głuchego [16,17]. Wyższa jest depresyjność matek słyszących niemowląt głuchych w porównaniu z ojcami [18].
W procesie psychicznego stawania się matką swojego dziecka, zdaniem Sterna [4], nawet matce dziecka zdrowego, sprzyjałaby relacja terapeutycz-na, której zadaniem jest wspierać ją w budowaniu tożsamości macierzyńskiej. Stworzenie możliwości doświadczenia takiej wspierającej relacji terapeu-tycznej wydaje się niemalże konieczne w przypadku słyszącej matki i jej głuchego dziecka. Matki te stają przecież wobec faktu poradzenia sobie z traumą i żałobą, a temu służy kontakt kliniczny i psycho-terapia. Inne formy oddziaływań psychologicznych, zarówno profesjonalnych, jak i nieprofesjonalnych, o charakterze pomocowym, także spełniają pozy-tywną rolę, jeśli sprzyjają one konfrontacji rodziców z traumatycznymi doświadczeniami i wyrażeniu związanych z nimi emocji w warunkach dla nich psychicznie bezpiecznych.
Reasumując, osoby w traumie, żałobie czy w stanie cierpienia, a takimi są słyszący rodzice dzieci głuchych czy niedosłyszących, potrzebują (zazwyczaj) pomocy psychologicznej, lecz jedno-cześnie doświadczają oni znaczących trudności, by się po nią zwrócić do świadczących jej psychologów klinicznych i psychoterapeutów.
Rozpowszechnienie zaburzeń psychicznych w populacji dzieci i młodzieży głuchej i słabosłyszącej
Rezultaty badań Hindleya i wsp. [19] nad zdro-wiem psychicznym dzieci głuchych i słabosłyszących, które należą do jednych z pierwszych uwzględniają-cych diagnozę kliniczną dziecka, nie zaś wyłącznie odwołują się do wyników skal obserwacyjnych wypełnianych przez rodziców i nauczycieli, wska-zują, że 54% dzieci spełnia kryteria zaburzeń psy-chicznych wg ICD-9 (International Classification of
Diseases).
Najnowsze dane z badań holenderskich van Genta i wsp. [8] pokazują, że poważne problemy ze zdrowiem psychicznym ma 49-63% głuchych młodocianych w wieku 13-21 lat, w tym kryteria zaburzeń wg klasyfikacji zaburzeń psychicznych DSM-IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental
Disorders) spełnia 46% badanej młodzieży głuchej
i słabosłyszącej. Spośród wszystkich zaburzeń psy-chicznych 27% stanowią zaburzenia emocjonalne, 11% zaburzenia zachowania, a 7% pozostałe zabu-rzenia.
Z kolei wyniki badań nad rozpowszechnieniem zaburzeń psychicznych w populacji dzieci i młodzieży głuchej i słabosłyszącej w wieku od 6 lat i 5 m-cy do 16 lat o różnym poziomie ubytku słuchu, przeprowa-dzone przez Fellingera i wsp. [7] w Austrii, wskazują w oparciu o dane z wywiadu z rodzicem i posiadaną dokumentację medyczną, że diagnoza zaburzeń psy-chicznych pojawiła się w przebiegu dotychczasowego życia dziecka w przypadku 45,3% badanych uczniów, zaś w momencie badań obejmujących także diag-nozę kliniczną zaburzenia psychiczne były obecne u 32,6% uczniów. Wśród nich przykładowo zaburze-nia depresyjne wystąpiły w ciągu dotychczasowego życia badanych dzieci i młodzieży u 26,3%, podczas gdy w momencie badań stwierdzono je u 7,4% dzieci i młodzieży głuchej i słabosłyszącej. Co warto pod-kreślić, wskaźniki te okazały się znacząco wyższe niż w populacji ogólnej i nie pozostawały w związku ze stopniem ubytku słuchu.
Rozpowszechnienie patologii zaburzeń rozwoju u dzieci zawiera się w przedziale od 3% do 22% w populacji ogólnej w zależności od formy zabu-rzenia [20].
Efektywność oddziaływań rehabilitacyjnych wobec dziecka głuchego i jego rodziny
Postępy w rozwoju mowy i języka u dzieci i mło-dzieży głuchej i słabosłyszącej słyszących rodziców stanowią jeden z najważniejszych wyznaczników rezultatów rehabilitacji. Warto zwrócić uwagę, że rozwój językowy dzieci i młodzieży głuchej i jego zaburzenia, w sposób oczywisty pozostają w związ-ku z funkcjonowaniem psychicznym, choć nie ma w klasyfikacji zaburzeń psychicznych DSM-IV, ogła-szanej przez APA (American Psychiatric Association), analogicznej jednostki, odpowiadającej prostemu opóźnieniu rozwoju mowy w odniesieniu do dzieci (słyszących) z trudnościami w tej sferze. Należy pod-kreślić, że zdecydowana większość osób głuchych nie opanowuje wysokich kompetencji w języku migowym lub fonicznym, tj. odpowiadających kompetencjom odpowiednio rówieśników mających rodziców Głuchych 2/ czy słyszących [13,21,22].
Zdecydowana też większość młodzieży głuchej, pozostającej użytkownikami języka migowego lub systemu językowo-migowego, posługuje się „pidżinami migowymi” o różnej strukturze [23]. W piśmiennictwie coraz częściej wskazuje się, że kluczowym czynnikiem warunkującym dobry stan zdrowia psychicznego dzieci głuchych jest komu-nikowanie się w rodzinie, w tym komukomu-nikowanie się językowe, umożliwiające wzajemną wymianę w interakcjach pomiędzy jej członkami i podzielanie znaczeń [7,24].
Pomoc psychologiczna z perspektywy słyszących rodziców dziecka głuchego
Praktyka kliniczna pokazuje, że zaledwie ok. 10% rodziców zwraca się po pomoc psychologicz-ną; niektórzy spośród nich, nawet jeśli uczynią ten pierwszy krok, niejednokrotnie rezygnują. W poczuciu rodziców zazwyczaj to ich głuche dziecko potrzebuje pomocy, nie zaś oni [25-26], i takiej pomocy oczekują od specjalistów i placówek rehabilitacji słuchu i mowy, w tym psychologów. Oczekiwania te rodzice wyrażają stawianymi celami do osiągnięcia, jakimi zazwyczaj są: „rozwój mowy i języka”, „kształcenie ze słyszącymi rówieśnikami” czy „normalne życie jak ludzie słyszący”.
Rodzice dzieci głuchych doświadczają trudności, by zwracać się po pomoc psychologiczną. Dużą rolę odgrywa spostrzeganie przyczyny cierpienia „na zewnątrz”, w dziecku, a nie w sobie. Chcą zmienić
2/ „Głusi, Głuchy” – pisownia z dużej litery „G”, wzorem
trady-cji amerykańskiej, odnosi się do grupy kulturowej i modelu głuchoty, w którym ludzie głusi traktowani są jako „mniej-szość językowa i kulturowa”, natomiast pisownia z małej litery „g” wskazuje na audiologiczne kryterium głuchoty, tj. posiadanie jej w stopniu znacznym lub głębokim.
dziecko, a nie pomóc sobie w doświadczaniu ro-dzicielstwa dziecka głuchego. Można powiedzieć, że ujawniają „brak gotowości”, „zamknięcie się”, czasem silną „niechęć”, by sięgnąć po pomoc psy-chologiczną. Mamy więc do czynienia z „barierą” chroniącą przed zmianą; swoistym przed nią opo-rem, który można zdefiniować jako „wszelkie dzia-łania podejmowane – świadomie lub nieświadomie – przez klienta, które mają zapobiec, unieważnić lub w inny sposób nie dopuścić do postępu (zmiany)” [27].
W prowadzonych w różnych krajach badaniach jakościowych wszyscy rodzice odnoszą się do prob-lemu wsparcia emocjonalnego i społecznego [2,28]. Okazuje się, że ważne jest dla nich wsparcie w po-staci rozmów z innymi rodzinami dzieci głuchych, wyrażenie emocji, jak i tworzone z innymi więzi w ramach grup wsparcia dla rodziców czy innych wydarzeń, jak turnusy rehabilitacyjne i wspólnie podejmowane działania. Stosunkowo nieliczni napomykają o korzyściach, jakie odnieśli z sesji te-rapeutycznych dla pary małżeńskiej czy innych form psychoterapii. Rodzice wyrażają niejednokrotnie opinię, że otrzymywane przez nich wsparcie społecz-ne jest nieadekwatspołecz-ne, a także, że mają ograniczony dostęp do usług i środków finansowych. Relacjonu-ją, że potrzebują rozmów z innymi na temat głucho-ty dziecka, lecz nie zawsze mają, ich zdaniem, takie możliwości. Charakterystyczne jest to, że o pomocy psychologicznej (w dowolnej formie) nie mówią otwarcie ani sami rodzice, ani badacze, którzy rea-lizują projekty badań jakościowych na temat m.in. wsparcia i usług proponowanych rodzinom dzieci głuchych i słabosłyszących w różnych programach rehabilitacji. W efekcie pomoc psychologiczna pozostaje „na uboczu”. Osiągnięcie celów, m.in. rozwój mowy i języka dziecka głuchego, przez ro-dziców nie jest zazwyczaj kojarzone z ich kondycją psychiczną, stąd nieliczni jej poszukują, by „zrobić coś dla siebie” czy „ratować związek małżeński”.
Potrzeby psychospołecznego wsparcia badano z udziałem grupy rodziców dzieci głuchych z im-plantem ślimakowym w jednym z ośrodków kli-nicznych w Niemczech [15]. Pytano także o ofertę psychoterapeutyczną, uwzględniającą: terapię par, terapię rodzin, psychoterapię, wsparcie w wychowa-niu dziecka i doradztwo psychologiczne w zakresie rozwoju dziecka. Badani rodzice deklarowali wysoką motywację (która mieściła się w zakresie od 20% do 50%) do skorzystania z ww. form profesjonal-nego wsparcia psychologiczprofesjonal-nego. Nie było różnic w poziomie motywacji między matkami i ojcami dzieci głuchych z implantem ślimakowym. Rodzice ci ujawnili wysoką i bardzo silną motywację do
korzystania z poradnictwa w zakresie psychologii rozwoju dziecka (65% matek i 65% ojców), psy-choterapii (53% matek i 35% ojców), terapii rodzin (48% matek i 35% ojców), terapii pary rodzicielskiej (22% matek i 37% ojców). Z przytoczonych danych wynika, iż najmniej rodziców uważało, że psycho-terapii wymaga ich związek. Można przypuszczać, że znaczenie jego jakości, także w odniesieniu do rodzicielstwa dziecka głuchego, dostrzegają raczej ojcowie niż matki. Być może to dla ojców relacja małżeńska ma szczególne znaczenie w procesie adaptacji do roli ojca dziecka niepełnosprawnego, choć wiadomo, że jej jakość decyduje o psycho-logicznym funkcjonowaniu całej rodziny, w tym o relacji matka-dziecko [5, 10, 29].
Pomoc psychologiczna w perspektywie
specjalistów związanych z rehabilitacją dziecka głuchego (lekarze, logopedzi, pedagodzy i inni)
W praktyce wśród specjalistów na ogół spoty-kamy się z edukacyjnym i rehabilitacyjnym podej-ściem do rodziców dziecka głuchego. Nie docenia się należycie klinicznego rozumienia ich sytuacji psychicznej, tj. przez pryzmat trudności w doświad-czaniu rodzicielstwa dziecka głuchego i rozlicznych konsekwencji głuchoty. Wskutek pomniejszania roli pomocy psychologicznej w różnorodnych jej formach obserwuje się niezadowalającą wciąż efektywność rehabilitacji słuchu i mowy, w tym ograniczony, w różnym stopniu, rozwój kompetencji językowych dziecka głuchego w dowolnym języku: fonicznym lub migowym.
Specjaliści związani z rehabilitacją dziecka głuchego: logopedzi, lekarze, pedagodzy i inni, w swoich kontaktach z rodzicami mają tendencję do wspierania rodziców w zaprzeczaniu przez nich rzeczywistości, tworzeniu iluzji czy stawiania zbyt optymistycznych prognoz: „dziecko będzie mówi-ło”, „nie takie ludzie mają problemy”, „to przecież takie samo dziecko jak dziecko słyszące, ma tylko niedosłuch” itp. Dzieje się tak m.in. dlatego, że psychologowie, logopedzi, lekarze i inni specjaliści sami posiadają zróżnicowane możliwości i przy-gotowanie do konfrontacji z własnym, a przez to i cudzym, cierpieniem.
Co powinna uwzględniać oferta pomocy
psychologicznej dla rodziców (rodziny) dziecka głuchego?
Wśród różnorodnych form pomocy psycholo-gicznej proponowanych rodzicom dziecka głuchego trzeba uwzględnić ich dopasowanie do gotowości adresata [30], czyli brać pod uwagę etapy procesu adaptacji rodziców (rodziny) do głuchoty dziecka,
a także ich indywidualne potrzeby wynikające z przeżywania swojej sytuacji psychicznej i życio-wej.
W programach rehabilitacji i wczesnej interwen-cji powinno się na szerszą skalę stosować podejście kliniczne, gdyż podejście edukacyjno-rehabilitacyj-ne, które wciąż dominuje, nie spełnia pokładanych w nim nadziei [31]. Wiąże się to z zatrudnianiem w placówkach klinicznych i rehabilitacyjnych świadczących usługi na rzecz dzieci głuchych i sła-bosłyszących i ich rodzin psychologów klinicznych i psychoterapeutów osób dorosłych, przygotowa-nych do kontaktu klinicznego z pacjentem, zwłasz-cza w stanie traumy psychicznej. Stworzyłoby to możliwość profesjonalnego, umiejętnego wyjścia naprzeciw potrzebom i możliwościom rodziców dziecka głuchego. Szczególnie należy mieć na uwa-dze, że pomocy psychologicznej rodzice ci potrzebu-ją najbardziej we wczesnym okresie życia dziecka, a więc w momencie stwierdzenia u niego głuchoty (lub innej niepełnosprawności czy poważnej choro-by somatycznej). Wiąże się to z traumatyzującymi zazwyczaj konsekwencjami tego faktu dla nich sa-mych, a tym samym dla rozwoju psychicznego dzie-cka, co zostało już powyżej wskazane. Im wcześniej będą oni bowiem mogli być objęci profesjonalnymi i właściwymi formami pomocy psychologicznej, o których tu mowa, tym większa jest ich szansa na dobre funkcjonowanie w roli rodzica, a w dalszej konsekwencji lepszą skuteczność podejmowanych przez nich oddziaływań rehabilitacyjnych. W myśl podejścia klinicznego, obok form indywidualnej psychoterapii proponowanych matce lub/i ojcu dziecka głuchego, uzasadniona jest oferta pomocy psychologicznej szczególnie wobec pary rodziciel-skiej (terapia małżeńska), gdyż być może pozwoli ona uchronić rodziców przed poczuciem samot-ności czy umożliwi bycie razem [5]. Z kolei wobec niektórych rodzin z dzieckiem głuchym najbardziej wskazana okazać się może terapia rodzinna, którą niejednokrotnie uznaje się za najefektywniejszą in-terwencję psychologiczną, umożliwiającą ingerencję w specyficzne mechanizmy funkcjonowania rodziny i modyfikację wzorców interakcji [13,32].
Nie bez znaczenia pozostają, najbardziej rozpo-wszechnione obecnie w naszym kraju w placów-kach rehabilitacyjnych, różne formy poradnictwa psychologicznego dla rodziców dzieci głuchych i słabosłyszących, takie jak indywidualne konsul-tacje z psychologiem, prelekcje, pogadanki czy warsztaty psychoedukacyjne w zakresie kompetencji rodzicielskich i wychowawczych, komunikowania się w rodzinie i wspierania rozwoju psychofizycz-nego dziecka głuchego. Świadczone są one w więk-szości przez psychologów o różnych specjalizacjach:
psychologów edukacyjnych, zdrowia, społecznych i in. Umożliwiają rodzicom zdobycie niezbędnej wiedzy o rehabilitacji słuchu i mowy, rozwoju dziecka, a także uzyskanie wsparcia emocjonalne-go. Należy zaznaczyć, że opisane tu formy pomocy psychologicznej, choć bardzo ważne w ofercie dla rodziców, nie zastąpią z natury rzeczy kontaktu z psychologiem klinicznym czy psychoterapeutą, lecz stanowić powinny równolegle oferowaną pro-pozycję dla rodzin z dzieckiem głuchym.
Wychodząc naprzeciw potrzebom rodziców, tym świadomie przeżywanym, i ich przekonaniu, że pomocy potrzebuje dziecko, nie zaś oni sami, propo-nowane rodzaje pomocy psychologicznej winny za-wierać także takie jej formy, które obejmować będą jednocześnie dziecko głuche i jego matkę (diada) lub dziecko, matkę i ojca dziecka (triada). Postulat ten spełnia np. wideotrening komunikacji (Video Home
Training / Video Interaction Guidance) [33], metoda
pomagająca w budowaniu prawidłowej relacji mię-dzy rodzicami i dziećmi, stosowana wobec rodzin dzieci z różnymi zaburzeniami i problemami. W Pol-sce znana jest ona od ponad 20 lat i stosowana m.in. w ośrodkach wczesnej interwencji. Metoda polega na nagrywaniu zabaw i codziennych aktywności rodzica (rodziców) z dzieckiem, a następnie analizie otrzymanego materiału przez trenera tej metody wspólnie z rodzicem (rodzicami), ze zwracaniem uwagi przede wszystkim na pozytywne elementy w interakcjach rodzica z dzieckiem.
Niezwykle ważne jest, w ramach programów rehabilitacji i wczesnej interwencji oferowanych ro-dzinom dziecka głuchego, umożliwienie słyszącym rodzicom „oswojenia się z głuchotą” oraz oferowa-nie pomocy psychologicznej w formie psychoeduka-cji, warsztatów i treningów dla rodziców równolegle z innymi propozycjami sprzyjającymi poznawaniu różnych aspektów głuchoty, w tym spostrzeganiu jej również jako odmienności dziecka, nie zaś wy-łącznie choroby, patologii, kalectwa. „Oswajanie się z głuchotą” powinno odbywać się w sposób dla nich dostępny i bezpieczny, np. przez spotykanie innych rodziców dzieci głuchych, czy samych osób głuchych i słabo słyszących w czasie organizowa-nych turnusów rehabilitacyjorganizowa-nych, wydarzeń oko-licznościowych w poradni rehabilitacyjnej, takich jak np. „Dzień Dziecka” czy „choinka”, wycieczek rodzinnych organizowanych przez fundacje i stowa-rzyszenia działające na rzecz dzieci niesłyszących, ich rodzin i najbliższego otoczenia społecznego, itp. Dzięki temu rodzice będą mogli stopniowo
asymi-lować różne aspekty tej nieznanej im rzeczywistości związanej z głuchotą dziecka. Pozostaje bowiem wciąż faktem, że rodzice, którzy słyszą, zazwyczaj nie zetknęli się w swoim dotychczasowym życiu ze zjawiskiem głuchoty i jej różnorodnymi impli-kacjami: psychicznymi, społecznymi, rodzinnymi, organizacyjnymi, finansowymi dotyczącymi ich dziecka i całej rodziny.
Programy rehabilitacji organizowane dla dziecka głuchego i jego rodziny powinny zawierać informa-cję odnośnie różnych form pomocy psychologicznej, a także stwarzać zainteresowanym rodzicom możli-wości dostępu do różnych form wsparcia, zwłaszcza wtedy, gdy tego potrzebują [28] (np. profesjonalny telefon zaufania).
Wnioski
1. Znaczenie pomocy psychologicznej można uznać za wiodące dla efektywności oddziaływań rehabilitacyjnych wobec dziecka głuchego i jego rodziny, choć w praktyce możliwości, jakie ona ze sobą niesie, pozostają wciąż nie wykorzystane w sposób zadowalający.
2. Gotowość i otwartość na pomoc psychologiczną w różnorodnych jej formach pozostaje nadal niewielka, zarówno po stronie rodziców dziecka głuchego (słabosłyszącego), jak i specjalistów: logopedów, lekarzy, pedagogów i in., zaangażo-wanych w jego rehabilitację.
3. Dostępność oferty pomocy psychologicznej dla rodziców dziecka głuchego i jego rodziny pozo-staje nadal ograniczona, zarówno z przyczyn psychologicznych, jak i ze względu na kontekst społeczno-kulturowy, w jakim żyją rodziny z dzieckiem głuchym.
4. Należy rozwijać świadomość środowisk medycz-nych i rehabilitacyjmedycz-nych w zakresie roli pomocy psychologicznej dla rodziców (rodziny) dziecka o zaburzonym rozwoju oraz podejścia klinicz-nego, nie zaś jedynie „rehabilitacyjnego” czy „edukacyjnego”.
5. Istotne jest zaproponowanie specjalistom zaangażowanym w rehabilitację dziecka głu-chego i jego rodziny szkoleń (psychoedukacja, superwizja, warsztaty terapeutyczne) w zakresie pozostawania w kontakcie z osobami w trau-mie, jakimi są zazwyczaj m.in. rodzice dzieci z zaburzeniami rozwoju czy poważnymi cho-robami somatycznymi, oraz konstruktywnego ich wsparcia.
1. Wood BL. Commentary: Is its time for family-based interventions in pediatric psychology? J Pediatr Psychol 2005; 30 (8): 694-697.
2. Jackson CW, Traub RJ, Turnbull AP. Parents’ experiences with childhood deafness. Implications for family-centered services. Commun Dis Quart 2008; 29(2): 82-98. 3. Kosmalowa J (red.). Rehabilitacja dzieci i młodzieży
z uszkodzonym narządem słuchu. Standardy, programy i projekty organizacyjne w Programie Opieki nad Osobami z Uszkodzeniami Słuchu w Polsce. IFPS, Warszawa 2001. 4. Stern DN. The motherhood constellation. A unified view
of parent-infant psychotherapy. Basic Books, New York 1995.
5. Zalewska M. Pomoc psychologiczna słyszącym rodzicom dziecka głuchego. (w) Współczesne kierunki wczesnej diagnozy i wczesnej rewalidacji dziecka z wadą słuchu. Siedlecka H, Kulczycka E (red.). Wydawnictwo APS, Warszawa 2000: 33–36.
6. Kosmalowa J, Kobosko J. Grupa wsparcia dla rodziców dzieci z uszkodzonym narządem słuchu. Szkoła Specjalna 2002; 3: 174-180.
7. Fellinger J, Holzinger D, Sattel H, Laucht M, Goldberg D. Correlates of mental health disorders among children with hearing impairments. Dev Med Child Neurol 2009; 51: 635-641.
8. Gent van T, Goedhart AW, Hindley PA, Treffers PDA. Prevalence and correlates of psychopathology in a sample of deaf adolescents. J Child Psychol Psychiatry 2007; 48: 950-958.
9. Zalewska M. Psychologiczne aspekty stwierdzenia głuchoty u dziecka. (w) Wybrane problemy psychologicznej diagnozy zaburzeń rozwoju dzieci. Rola J (red.). Wydawnictwo WSPS, Warszawa 1998: 177-186.
10. Kobosko J. Relacja matka–dziecko a zaburzenia rozwoju językowego u młodzieży głuchej. Przeg Psychol 2009; 52(3): 327-342.
11. Zalewska M. Dziecko w autoportrecie z zamalowaną twarzą. Psychiczne mechanizmy zaburzeń rozwoju tożsamości dziecka głuchego i dziecka z opóźnionym rozwojem mowy. J. Santorski i CO Wydawnictwo, Warszawa 1998.
12. Kurtzer-White E, Luterman D. Families and children with hearing loss: Grief and coping. Ment Retard Dev Disabil Res Rev 2003; 9: 232-235.
13. Mendelsohn MSW, Rozek F. Denying disability. The case of deafness. Fam Syst Med 1983; 1(2): 37-47.
14. Vernon Mc C. Psychodynamics surrounding the diagnosis of a child’s deafness. Rehabil Psychol 1972; 19(3): 127-134.
15. Spahn C, Richter B, Zschocke I, Lohle E, Wirsching M. The need for psychosocial support in parents with cochlear implanted children. Int J Pediatr Otorhinolaryngol 2001; 57: 45-53.
16. Kobosko J, Kosmalowa J. Depression and the implanted child family. V European Symposium on Pediatric Cochlear Implantation. Abstract Book, Amsterdam 2000.
Piśmiennictwo
17. Kushalnagar P, Krull K, Hannay J, Mehta P, Caudle S i wsp. Intelligence, parental depression, and behavior adaptability in deaf children being considered for cochlear implantation. J Deaf Stud Deaf Educ 2007; 12: 335-349. 18. Meadow-Orlans KP. Sources of stress for mothers and
fathers of deaf and hard of hearing children. Am Ann Deaf 1995; 140(4): 352-357.
19. Hindley P, Hill P, McGuigan S, Kitson N. Psychiatric disorders in deaf and hearing impaired children and young people: A prevalence study. J Child Psychol Psychiatry 1994; 35(5): 917-934.
20. Cierpiałkowska L, Zalewska M. Psychopatologia. (w) Psychologia. Podręcznik akademicki, t. 2. Strelau J, Doliński D (red.). GWP, Gdańsk 2008: 545-580.
21. Black PA, Glickman NS. Demographics, psychiatric diagnoses, and other characteristics of North American deaf and hard-of-hearing inpatients. J Deaf Stud Deaf Educ 2006; 11(3): 303-321.
22. Krakowiak K. Ucieczki do i ze „świata ciszy” – w poszukiwaniu wspólnoty. (w) Młodzież głucha i słabosłysząca w rodzinie i otaczającym świecie – dla terapeutów, nauczycieli, wychowawców i rodziców. Kobosko J (red.). Stowarzyszenie „Usłyszeć Świat”, Warszawa 2009: 181-198.
23. Wojda P. Kompetencje w języku migowym u młodzieży głuchej. (w) Młodzież głucha i słabosłysząca w rodzinie i otaczającym świecie – dla terapeutów, nauczycieli, wychowawców i rodziców. Kobosko J (red.). Stowarzyszenie „Usłyszeć Świat”, Warszawa 2009: 223-236.
24. Schlesinger HS. A developmental model applied to problems of deafness. Deaf Stud Deaf Educ 2000; 4(5): 349-361.
25. Dromi E, Ingber S. Israeli mothers’ expectations from early intervention with their preschool deaf children. J Deaf Stud Deaf Educ 1999; 4(1): 50-68.
26. Odzimek B. Pomoc psychologiczna rodzinom dzieci z uszkodzeniami słuchu. Potrzeby a rzeczywistość. (w) „Nie głos, ale słowo…”. Przekraczanie barier w wychowaniu osób z uszkodzeniami słuchu. Krakowiak K, Dziurda-Multan A (red.). Wydawnictwo KUL, Lublin 2006: 303-314.
27. Kottler JA. Opór w psychoterapii. Jak pracować z trudnym klientem? Tłum. A. Rozwadowska. GWP, Gdańsk 2003. 28. Luckner JL, Velaski A. Healthy families of children who
are deaf. Am Ann Deaf 2004; 149(4): 324-335.
29. Wiktorowicz R. Uwarunkowania psychologicznej adaptacji ojca do problemów rozwojowych dziecka. Przegląd literatury. Nowiny Psychologiczne 2006; (3): 6-14. 30. Sęk H, Brzezińska A. Podstawy pomocy psychologicznej.
(w) Psychologia. Podręcznik akademicki, t. 2. Strelau J, Doliński D (red.). GWP, Gdańsk 2008: 735-784.
31. Feher-Prout T. Stress and coping in families with deaf children. J Deaf Stud Deaf Educ 1996; 1 (3): 165-166. 32. Namysłowska I. Terapia rodzin. IPN, Warszawa 2000. 33. Strona internetowa: http://plus.free.ngo.pl/vit.htm//
