Ćwiczenia słowne – o języku psychologicznego poznania uwag kilka

MAGDALENA WIKTOR

Uniwersytet Jagielloński

ć

Wiczenia

SłoWne

–

o

języku

pSychologicznego

R

Recenzent: dr hab. Małgorzata Opoczynska-Morasiewicz

Psycholog może zajmować wobec pacjenta postawę przyrodnika, historyka lub artysty. Przyjmując pierwszą, rozpoznaje w nim obiekt poznania dostępny eksploracji i manipulacji. Obierając drugą, rozpoznaje w nim istotę historyczną, zmienną w czasie i przestrzeni. Bada ją, to znaczy rekonstruuje wydarzenia i układa ich chronologię. Wreszcie, próbując zachować trzecią, traktuje go jak dzieło sztuki; pomny tego, że dzieło nie może być, na mocy genetycznych wyjaśnień, sprowadzone do swych źródeł, powraca do historii, by ją ożywić. I tak, wespół z pacjentem, stają się ludźmi sztuki, to znaczy „historykami tego, co niezrozumiałe i nieskończone” (J. Błoński).

Artykuł M. Wiktor, zwraca uwagę na dwie z wymienionych postaw. Czytelnik jednak wie (jeśli odrobił wcześniej lekcje Ćwiczeń stylistycznych R. Queneau), że moż-liwych postaw jest znacznie więcej. Język wywołuje raczej rzeczy niż je oddaje, toteż mówić to w pewnym sensie je stwarzać. Wydajemy się sobie, przywidzeni, jak zjawy. Rzadko widzimy. Widzenie jest darem zobaczenia człowieka „jak na fotografii, ale wyraźniej/a w tle/coś co jest większe od jego cienia” (por. Tranströmer, 2012, s. 252). Uważam próbę Pani Wiktor namysłu nad językiem psychologicznego poznania za udaną i spełniającą obietnice złożone we wstępie. Esej nie rozwiązuje problemów, ale jest stawia. Ciąg dalszy pewnie nastąpi.

W konkluzji stwierdzam, przeczytałam z przyjemnością i rekomenduję lekturę innym Czytelnikom.

B

S

W artykule podejmowany jest problem języka współczesnej psychologii, ściślej – psychopatologii. Posiłkując się terminem A. Kępińskiego, Autorka uznaje za uprawnione rozważanie o przyrodniczym i humanistycznym (artystycznym) stosunku do pacjenta, rozumianego odpowiednio jako przedmiot badania, tudzież jako podmiot badania, z którym psycholog spotyka się podczas terapii, a także zastanawia się nad konsekwencjami wyboru jednej z tych postaw.

Postawiono pytanie, czy język naukowy, będący w swym zamierzeniu obiek-tywny i neutralny, jest odpowiednim medium opisu stanu człowieka jako podmiotu badania, a także czy podejście artystyczne, w którym punktem wyjścia do metody jest zadawanie i mnożenie pytań, może być adekwatnym językiem opisującym jednostkę. Celem artykułu jest próba skontrastowania postaw, jakie możemy przyjąć wobec pacjenta, to jest zewnętrznego obserwatora, gdzie opis sytuacji może być ujęty językiem psychopatologii lub też uczestnika sytuacji, terapeuty przyjmującego zaangażowaną postawę związaną z ujmowaniem drugiego jako niewyobrażalnego konkretu – pamiętając przy tym, iż ogląd tej samej sytuacji przez obserwatora i uczestnika jest zawsze inny. Artykuł zakończony zostanie krótką charakterystyką przypadku przedstawioną w kategoriach obu rozważanych paradygmatów. Słowa kluczowe: język, pacjent, obserwator, uczestnik

Bolesław Miciński napisał: „esej nie rozwiązuje problemów, ale je stawia” (Mi-ciński, 2012, s. 228), ten typ wypowiedzi jest zatem swego rodzaju otwartą formą pozwalającą na subiektywne oraz wybiórcze prezentowanie pewnych treści, na za-dawanie pytań bez obowiązku udzielania odpowiedzi na nie. Zapewnia także dużą swobodę tematyki oraz doboru poruszanych kwestii. Andrzej Kapusta w książce

Szaleństwo i metoda. Granice rozumienia w filozofii i psychiatrii, zauważa, że „o ile

w przypadku podejścia naukowego możemy mówić o teorii, to psychologiczne ro-zumienie nie poddaje się spójnej systematyzacji i wymaga innej formy opisu, np. eseistycznej” (2010, s. 74). Czyż zatem esej nie będzie najlepszą formą opisu, tam gdzie materia badana bywa trudna do sprecyzowania, uchwycenia?

Kapusta dodaje, że „rozumienie psychologiczne jest jedynie prawdopodobne i nieustannie narażone na błąd” (2010, s. 74), a zatem należy unikać wszelkiej katego-ryczności w formułowaniu swoich myśli. Należy pamiętać o tym, że rozmowa terapeu-tyczna często rozgrywa się w jakimś pomiędzy lub też nieustannie staje się w relacji między terapeutą a pacjentem, a także jest zależna od dynamiki interakcji między nimi.

W języku francuskim essai oznacza próbę, dlatego też i poniższy artykuł będzie swego rodzaju próbą odpowiedzi na pytanie, jakim językiem i dlaczego właśnie takim warto posługiwać się w relacji psychoterapeutycznej?

„Nie wiem, kto mnie wydał na świat, czym jest świat, czym jestem ja sam, żyję w okropnej niewiedzy wszystkich rzeczy wszystkich rzeczy”

Blaise B. Pascal

Francuski filozof, siedemnastowieczny matematyk i fizyk, B. Pascal wyróżnił porządki: rozumu i serca. Utrzymywał, że serce ma swój porządek; rozum ma swój, płynący z zasad i dowodów; serce ma inny, taki, który jest związany ze zdolnością rozpoznawania rzeczy nadprzyrodzonych (Tatarkiewicz, 1981). Zwątpienie Pascala wyrasta z racjonalizmu, dlatego jest to ciekawy przykład umysłu wybitnie ścisłego, który postanawia zawierzyć innemu porządkowi niż naukowy. Jak pisze Tatarkiewicz, autor Prowincjałek, Pascal spostrzegł, iż „w sprawach doniosłych geometria nie da się zastosować: ani nie pozwala nam poznać nieskończoności, jaka nas otacza, ani nie rozwiązuje zagadnień etycznych i religijnych” (Tatarkiewicz, 1981, t. 2, s. 58) a zatem, jak się okazało, racjonalna metoda naukowa nie jest w stanie wyjaśnić wszystkiego, nie potrafi odpowiedzieć na egzystencjalny niepokój człowieka.

Niewątpliwie za główny cel psychologii uznaje się poznanie człowieka, jed-nakże drogi do niego wiodące mogą być różne, co należy mieć zresztą na uwadze. M. Opoczyńska w artykule Próby relacji, czyli etyka psychoterapii przytacza opowieść I. Calvino o Destinie: „Do Destiny […] można dojechać na dwa sposoby: statkiem lub

na wielbłądzie. Miasto jawi się inaczej temu, kto nadjeżdża od strony lądu, i temu, kto dociera do niego morzem. Poznać Destinę to «spojrzeć za siebie».

Miejsce, z którego się patrzy; w równym stopniu co rzecz, na którą się patrzy, określa przedmiot pragnienia” (por. Opoczyńska, 2007). Ostatnie zdanie jest kluczem do rozważań prezentowanych w artykule, psycholog bowiem powinien nie tylko podjąć świadomą refleksję nad swoim punktem wyjścia, ale i zdawać sobie sprawę z wad, zalet, ale również, a może i przede wszystkim, ograniczeń, jakie się wiążą z przyjętym przez niego szeroko rozumianym światopoglądem. Ponadto podobnie jak R. M. Rilke pisał w listach do A. Rodina, by „dostosować oko do przedmiotu”, psycholog w swych rozważaniach i poszukiwaniach winien być otwarty na przedmiot swych badań, a w konsekwencji elastyczny.

Karl Jaspers, aby uchwycić trudność w określeniu relacji między ciałem a umy-słem, posłużył się zgrabną metaforą nieznanego kontynentu. Kapusta streszcza ów punkt widzenia, pisząc:

z jednej strony pojawia się cielesny i mózgowy aspekt zaburzeń, który próbujemy odkryć, poszukując neurofizjologicznych mechanizmów i przyczynowych wyja-śnień, z drugiej zaś – doświadczenie pacjenta, jego sposób postrzegania siebie, świata oraz innych. Kiedy zaczynamy od obu krańców wyspy jednocześnie, po-wstają pytania: Czy ścieżki wyznaczone przez oba tropy badawcze kiedykolwiek się spotkają? (2010, s. 20)

Dychotomia zauważona przez niemieckiego psychiatrę znajduje również swoje odzwierciedlenie w podziale wprowadzonym przez Kępińskiego związanym z przy-rodniczym i humanistycznym czy też raczej artystycznym stosunkiem do świata. Przyrodnicze spojrzenie na świat to spojrzenie zewnętrznego i niezaangażowanego obserwatora. Kapusta doprecyzowuje, iż „stosunek przyrodniczy wyraża się w takich atrybutach, jak wymierność (badanie ilościowe) i sprawdzalność (powtarzalność badań)” (2010, s. 20). Należy jednak podkreślić, że Kępiński bynajmniej nie nego-wał wartości podejścia empirycznego, tylko twierdził, iż takie podejście sprowadza człowieka do sprawnie funkcjonującej maszyny. Postawa humanistyczna związana jest z kolei z emocjonalnym stosunkiem do otoczenia, zakłada aktywne uczestni-czenie badacza w relacji.

Jaspers pisał, iż „ku człowiekowi prowadzą dwie drogi, ujmujące go jako przed-miot badań lub jako wolność” (1990, s. 30), a zatem kiedy człowieka rozumiemy jako przedmiot badań stanowi on treść wiedzy, jest zbiorem pewnego rodzaju danych, które należy obliczyć i zinterpretować. Natomiast kiedy ujmujemy człowieka jako wolność, staje się treścią wiary, jest wydarzeniem, może być ujmowany jako marce-lowski homo viator (por. Marcel, 1984).

Język matematyki Człowiek to nie matematyka. Nic się w nim ze sobą nie zgadza. Dodasz dwie

liczby, wyjdzie ci wynik ujemny. I na odwrót.

D. Terakowska

Warto sobie zadać pytanie, dlaczego psychologia tak niezwykle chętnie sięga do języka matematyki? Co tak bardzo urzekło psychologów w magii liczb, że przestali zauważać osobę stojącą przed nimi, że ukryli się za bezpieczną statystyką? Może to właśnie lęk, obawa przed spotkaniem czy też rozmową z drugim człowiekiem spra-wił, że badacze psychoterapii uciekają się do bezpiecznych prognoz statystycznych redukujących niepokój, na jaki są niejako skazani? Kępiński zauważył: „stawiając rozpoznanie, psychiatra wkłada swojego chorego, a razem z nim swoje wątpliwości do szufladki; dzięki temu zabiegowi może czasem osiągnąć pozorny spokój wewnętrzny. […] Psychiatra niestety skazany jest na niepewność i wątpliwości” (2009, s. 7). Jest to zresztą dosyć naturalna reakcja, wobec nieznanego, przyjmujemy często postawę nieufną, potrzebujemy czegoś czego możemy się uchwycić, by odnaleźć grunt pod naszymi stopami, a przecież nie zawsze jest to możliwe.

Opoczyńska w eseju Jak być dobrym redukcjonistą zaznacza, że w samej aspiracji, by zbudować naukowe podstawy psychologii, nie ma nic złego, jednakże zastanawia się również, czemu służy odwoływanie się do „wypracowanych na gruncie nowożytnego przyrodoznawstwa wzorów uprawiania nauki, które wyrażała filozofia pozytywistyczna, a później neopozytywistyczna” (2002, s. 31). Wydaje się, że psychologia od jakiegoś czasu zmaga się z czymś, co można by było określić jako kompleks naukowości. Dlatego też może zamiast forsować dostosowanie swojego przedmiotu i podmiotu badań do nazbyt naukowego paradygmatu powinna spróbować wypracować swoje metody lub też korzystać z innych w sposób bardziej świadomy.

Redukcjonizm występujący w psychologii jest związany z dwoma ważnymi czynnikami, a mianowicie: z chęcią stworzenia nauki o człowieku, co szczególnie jest podkreślane przez twórców behawioryzmu, oraz z pragnieniem wyjaśniania zachowania człowieka, co niewątpliwie widoczne jest w psychoanalizie. Główne typy redukcjonizmu, które wymienia autorka Róży wierszem niezawołanej, to redukcjonizm metodologiczny i ontologiczny (Opoczyńska, 2002), a jako wyjście z impasu w pewnym sensie proponowany jest redukcjonizm oświecony (Opoczyńska, 2002). Redukcjonizm metodologiczny związany jest z ograniczeniem pola patrzenia na człowieka do stoso-wanej metody. Prezentuje ona to, co ma stanowić przedmiot badania, a także jak ma być ono wykonane – a zatem to, czego nie ujmuje jest nieistotne (Opoczyńska, 2002).

Z kolei redukcjonizm ontologiczny wywodzi się z redukcjonizmu metodolo-gicznego. Niebezpieczeństwo tej perspektywy zasadza się na ambicji całkowitego

wyjaśnienia funkcjonowania człowieka. Nierzadko wiąże się również, ze sprowa-dzaniem wszelkiej mentalnej aktywności do zjawisk fizycznych, bo jak precyzował C. G. Hempel: „stanowisko redukcjonistyczne wobec psychologii wyraża się, ogólnie mówiąc, w twierdzeniu, że wszelkie zjawiska psychiczne mają w istocie charakter biologiczny lub fizyko-chemiczny, ściślej – że swoiste terminy i prawa psychologii dają się zredukować do terminów i praw chemii i fizyki” (Opoczyńska, 2002, s. 36). Uważa się, że takie podejście związane jest z lękiem badacza przed przyjęciem od-powiedzialności za swoje działania

Redukcjonizm oświecony czy też jako określa go K. Popper krytyczny, wyra-sta nie tylko z podwyra-stawowego pytania o granice poznania, ale także z refleksji nad możliwością poznania drugiego człowieka. Według Poppera postawa ta wiąże się z jednej strony z metafizycznym antyredukcjonizmem badacza, a z drugiej z jego redukcjonistycznym programem badawczym (Opoczyńska, 2002).

Warto się zastanowić, czy nie ulegamy dzisiaj swego rodzaju magii liczb. Two-rzymy kolejne kwestionariusze, taksonomie, ale nie zastanawiamy się nad tym, czy i w jakim stopniu mogą one redukować człowieka, sprowadzając go tylko i wyłącznie do piętnującej go etykietki? Carl Rogers pisał: „ponieważ domenę nauki stanowi coś, co się da określić jako przedmiot, wszystko, czego się ona dotknie, zamienia się w przedmiot […]. Gdy nauka w ten sposób czyni z ludzi przedmioty, ma to jeszcze inną konsekwencję. Prowadzi do manipulacji” (Opoczyńska, 2002, s. 43). Biorąc pod uwagę dzisiejszą popularność wszelkich podręczników opisujących techniki wpły-wu na ludzi, warto postawić pytanie, czy celem dzisiejszej psychologii jest nie tyle poznanie drugiego człowieka, ale kontrolowanie i przewidywanie jego zachowania.

Na gruncie psychoterapii również w pewnym sensie obserwujemy ową prawi-dłowość – posługując się taką czy inna klasyfikacją chorobową (ICD 10, DSM IV). Zatem określamy, na jaką dolegliwość pacjent zapadł, obserwujemy jego objawy, po czym dopasowujemy je do odpowiedniej charakterystyki i dać imię jego cierpieniu. Być może nie zastanawiamy się nawet nad tym, czy leży to w mocy psychoterapeuty i czy ma on do tego prawo.

Dzięki temu mamy złudzenie, iż wiemy, jak nasz klient będzie się – prawdo-podobnie – zachowywał, staramy się przewidzieć jego postępowanie po to, by nim zarządzać, a przecież „[…] człowiek zawsze jest czymś więcej niż tym, co o sobie wie i może wiedzieć” (Jaspers, 1990, s. 70), o czym często zapominamy, nazbyt chętnie osadzając poznanie badanego w bezpiecznej teorii.

Martin Heidegger posługuje się terminem myślenie rachujące, oznaczające przyjęcie postępowania według z góry przyjętego planu. Jest to myślenie, które nasta-wione jest na wynik, planowanie, ale także i na rozporządzanie tym, co mam przed sobą. Hans Georg Gadamer uznał ten typ myślenia za typowy dla epoki elektrycznie

wzmocnionego głosu, a zatem czasów, które zamieszkujemy. Kępiński (2002) w od-niesieniu do podmiotu dodaje, że „jeśli on sam może wpływać na przebieg zjawiska i nim kierować, to – na odwót – przedmiot obserwowany nie może na niego wpływać ani nim kierować; wyklucza się nawet możliwość obserwacji z jego strony” (s. 14).

Według Kępińskiego „postawa naukowca przypomina trochę zachowanie cho-rego z natręctwami : wciąż sprawdza on to, co widzi i słyszy, podobnie jak chory sprawdza, czy zamknął drzwi, czy zakręcił kurek od gazu itp.” (2009, s. 20), a zatem nieustannie skupia się na wynikach badań, zamiast na żywym pacjencie z jego wy-obrażeniami o swoich problemach.

Dla autora Rytmu życia oczywistym jest, że „poznanie typu przyrodniczego wymaga planu, przewodnika, trzeba z góry wiedzieć, na co patrzeć, co nam jest aktualnie w poznaniu potrzebne. Jest poznaniem planowanym i pragmatycznym” (Kępiński, 2009, s. 22), co zakłada, że to użyteczność stanowi jego najważniejsze kryterium. Badacz zakłada z góry pewną drogę, którą chce podążać, nie daje się skusić bocznym, krętym ścieżkom, gdyż mogłyby one zakłócić jego wizję.

Przyrodnik wyposażony jest w swoisty immunitet nietykalności. Dzięki psycho-metrii, jednemu z działów psychologii, możliwe jest przedstawienie jednostki jako pomiaru liczbowego, co miałoby dać szansę na naukowy i obiektywny opis człowieka. Zatem badacz zamknięty w swej wieży z kości słoniowej kalkuluje, szacuje, oblicza i wylicza, ale także i porównuje. Zestawiając różne dane pochodzące z pomiarów, świat jawi się mu jako jasny, zrozumiały, a przede wszystkim policzalny, a wszelkie anomalie mieszczą się w granicach błędu.

Ten typ naukowca kojarzy się również z profesorem matematyki czy też filozofii z filmu W. Herzoga – Zagadka Kaspara Hausera, gdy ów przychodzi do Kaspara, by sprawdzić jego umiejętności logiczne, zadając mu zagadkę matematyczną (zagadka logiczna dotyczy tego, jak odróżnić mieszkańca miasta kłamców od mieszkańca miasta osób mówiących prawdę). Kiedy Kaspar nie udziela odpowiedzi zgodnej ze schema-tem, dopuszczalnej w ramach logiki, a podaje inną – z pozoru absurdalną, profesor nie akceptuje jego racji, stwierdzając jednocześnie niedojrzałość poznawczą Hausera.

Według. Kępińskiego dla badacza

człowiek – przedmiot obserwacji – staje się maszyną o skomplikowanych reakcjach, sam w sobie niepoznawalny. Dochodzi się nawet (jak np. u behawiorystów) do ogólnej negacji istnienia tego, czego nie da się wykazać jedynie obiektywnymi metodami przyrodniczymi. Nie mogąc dojść do celu, zaprzecza się jego istnieniu. (2009, s. 33)

Tak bowiem łatwiej jest badać, klasyfikować, opisywać, a także i porównywać ze sobą przypadki kliniczne.

Często podążając za „mirażem przyrodniczej obiektywności, neguje się wartość poznania człowieka w zetknięciu twarzą w twarz. W pochyłej płaszczyźnie kontaktu nie można poznać cudzego stanu psychicznego, gdyż się on w ogóle tu nie liczy. Przyrodnika nie obchodzi, co przedmiot czuje, tylko jak się zachowuje” (Kępiński, 2009, s. 33), a zatem badany jest traktowany jako swego rodzaju marionetka, której zachowanie w pewien sposób klasyfikujemy i systematyzujemy. Redukcjonistyczna postawa związana jest również z tym, że terapeuta wypowiada się na temat pacjenta i zwraca uwagę, na to, co on sam widzi, pomijając przy tym postrzeganie problemu przez samego pacjenta. Badacz zapomina również o tym, iż drugi człowiek jest zawsze inny, a zatem nigdy nie jest prostym przedłużeniem wyobrażeń terapeuty. Dlatego też, jak twierdzi G. B. Madison: „wyjaśnienie tego, co ludzkie czy osobowe, równa się ujmowaniu tegoż w kategorie, które nie są ani ludzkie ani osobowe” (za: Opoczyńska, 2002, s. 55), są to pewne sztuczne konstrukcje, co jakiś czas zmieniane, mające swe źródło w prawach statystycznych.

Wydaje się, że myśl rachująca zapomina o tym, co podkreślał Popper, że „niemal każde rozwiązanie otwiera cały nowy świat otwartych problemów” (za: Opoczyńska, 2002, s. 53). Podobny problem jest akcentowany również przez Jaspersa, który twierdził, że: „tam zaś, gdzie myślowe konstrukcje biorą górę nad poznawaną rzeczywistością, gdzie zapomina się, że stanowią tylko jej nieudolną mapę stworzoną przez omylnego i ograniczonego w swych poznawczych możliwościach człowieka, tam łatwo gubi się to, co dla rzeczywistości wydaje się najistotniejsze, a mianowicie jej otwartość” (za: Opoczyńska, 2002, s. 57). Wszelkiego typu systematyzacje są niewątpliwie przydatne i potrzebne, jeżeli tylko pamięta się o ich arbitralnym charakterze, powinny raczej stanowić punkt wyjścia w terapii niż jej finał.

Jaspers, zresztą zwolennik pluralizmu metodologicznego, zaznaczał, że: „prawda jest nieskończenie bogatsza od naukowej trafności” (Jaspers, 1990, s. 67) i precyzował: „nie-odparta trafność nauk nie jest jeszcze całą prawdą” (Jaspers, 1959, s. 66). Humanistyczne (słowo często stosowane wymiennie ze słowem „artystyczny”) w artykule odnosi się do roz-różnienia Kępińskiego i w tekście ma zdecydowane zabarwienie egzystecjalne) podejście.

Sprawdzianem, czy droga jest dobra, czy zła, jest zaufanie, jakie chory ma do badającego, to, co w zawodowym języku psychiatrycznym nazywa się kontaktem z chorym i od czegokolei zależy możność zdobycia większej wiedzy o chorym i zyskania głębszego wglądu w jego stan.

A. Kępiński

Jak pisze A Kapusta, według R. Lainga „naukowy obiektywizm prowadzi […] do depersonalizacji i nie ujawnia osobowych cech pacjenta” (Kapusta, 2010, s. 22),

warto się zatem zastanowić, w jaki sposób można ujmować człowieka, tak by nie poddawać go reifikacji. Jak mówić o nim, by mówić? Jak słuchać, by słyszeć?

Jaspers w Filozofii egzystencji utrzymywał, że „zyskano już znaczną wiedzę, której cechę zasadniczą stanowi to, że każde poznanie jest cząstkowe – także pozna-nie względnych całości; wyniki poznania są rozproszone – pozna-nie składają się w jeden skończony obraz. Dlatego poznanie to staje się fałszywe zawsze, gdy prowadzi do totalnych sądów o bycie człowieka, do rzekomo pewnej całościowej wiedzy” (1990, s. 30), toteż terapeuta powinien zdawać sobie sprawę z tego, przez okulary jakiegoś paradygmatu patrzy na pacjenta. Winien mieć na uwadze również to, że w taki sposób poznaje go jedynie fragmentarycznie.

Dla amerykańskiego psychiatry D. Brendela: „[…] w dzisiejszych czasach trudno jest napotkać refleksyjne, zaangażowane, kreatywne podejście do ludzkiego cierpienia. Nasze społeczeństwo z coraz większą niecierpliwością poszukuje genów, kuracji, podręczników, witryn internetowych – upatrując w nich źródło współczesnej mądrości, mające uleczyć najgłębsze egzystencjalne lęki” (za: Kapusta, 2010, s. 24), chcemy żeby proces leczenia przebiegał szybko, a najlepiej by go w ogóle nie było, by wystarczyło połknąć jakąś specjalną tabletkę szczęścia. Wydaje się, że nie potrafimy i nie chcemy już rozmawiać ze sobą, a co gorsza, że rozmowa przestaje być potrzebna.

Humanistycznemu czy też artystycznemu ujmowaniu człowieka wobec tego odpowiadałoby myślenie kontemplujące, związane z taką myślą, która swobodnie błądzi, a jej główną cechą byłaby meandryczność. Marcel mówi o uważności, która jest zauważeniem obecności drugiego człowieka, który to dla nas jest niewyobrażalnym konkretem (wniosek wypływający z przedmiotu: Wybrane zagadnienia z psychologii i psychoterapii egzystencjalnej. Konwersatorium z elementami warsztatu prowadzo-ne przez dr hab. M. Opoczyńską-Morasiewicz). Przypominając słowa Jaspersa, że „człowiek zawsze jest czymś więcej niż sam wie o sobie”, zauważmy, że terapeuta stoi w obliczu pacjenta, który przekracza wszelką ideę, jaką nauka może mieć na jego temat. Pacjent nie jest tylko sumą mniej lub bardziej skomplikowanych reakcji, mniej lub bardziej sprawnym mechanizmem, a po prostu człowiekiem, często bezradnym. Dlatego terapeuta o podejściu artystycznym próbuje wychodzić naprzeciw pacjen-towi, stara się go otoczyć troską, a jego jedynym staraniem powinno być staranie o wysłuchanie pacjenta (wniosek wypływający z przedmiotu: Wybrane zagadnienia z psychologii i psychoterapii egzystencjalnej. Konwersatorium z elementami warsztatu prowadzone przez dr hab. M. Opoczyńską-Morasiewicz). Pamięta również o tym, że pacjent ma swój własny wymiar sensu, który może być niewidocznym dla terapeuty i co ważniejsze akceptuje ten fakt.

Jaspers np., „stara się [on] bowiem widzieć w pacjencie niepowtarzalną i nigdy do końca niepoznawalną jednostkę, a w diagnozie – jedynie próbę uchwycenia pewnego

aspektu badanej osoby. Równocześnie jest zwolennikiem pluralizmu metodologicz-nego, gdzie dostrzega się możliwości i ograniczenia każdej z podejmowanych metod badawczych” (za: Kapusta, 2010, s. 25). Tym samym terapeuta powinien umiejętnie integrować różne dostępne techniki terapeutyczne, biorąc niejako odpowiedzialność za wszelkie dokonywane redukcje będące wynikiem świadomej decyzji związanej z przyjęciem określonych metod. Natomiast pacjent zawsze jest swego rodzaju enig-mą, jest tajemnicą otoczoną poważaniem.

W egzystencjalnym ujęciu, psychoterapeuta jest dłużnikiem pacjenta (wniosek wypływający z przedmiotu: Wybrane zagadnienia z psychologii i psychoterapii eg-zystencjalnej. Konwersatorium z elementami warsztatu prowadzone przez dr hab. M. Opoczyńską-Morasiewicz). Jest uczestnikiem relacji, a nie znajduje się poza nią. Kępiński podobnie ujmuje podejście humanistyczne do pacjenta. Wyraża się ono m.in. w empatycznym stosunku do pacjenta, w traktowaniu go jako podmiot, a nie przedmiot badań, oczywiście przy zachowaniu odpowiedniego dystansu, który to jest warunkiem relacji. Jaspers zauważał, że:

absolutyzacja jakiejś zawsze partykularnej wiedzy, nadanie jej rangi całości wie-dzy o człowieku, prowadzi do spustoszenia obrazu człowieka. Spustoszenie zaś obrazu człowieka prowadzi do spustoszenia samego człowieka. Obraz człowieka bowiem, który uważamy za prawdziwy, sam staje się czynnikiem naszego życia. Decyduje on o sposobach naszego odnoszenia się do nas samych, do naszych bliźnich, o atmosferze życia, o wyborze zadań. (Kuderowicz, 1983, t. 1, s. 290)

Podobnie, chociaż nieco bardziej poetycko ujął myśl Jaspersa E. Mounier – „Sto tysięcy zdjęć fotograficznych nie tworzy jeszcze człowieka, który chodzi, myśli i chce” (za: Kudero-wicz, 1983, t. 1, s. 382, a tworzy jedynie pewne wyobrażenie, które możemy mieć na jego temat. Należy jednak pamiętać, że „wszelka aktywność człowieka zanurzona jest w świe-cie, dlatego ostateczną miarą oceny zaburzeń psychiatrycznych są społeczne normy i wy-obrażenia oraz możliwości skutecznego działania. Nie da się oddzielić wiedzy psychia-trycznej od samoświadomości terapeutów i pacjentów, od kulturowych i historycznych wyobrażeń szaleństwa i psychozy czy nawet samej psychiatrii” (Kapusta, 2010, s. 13).

S. Plath Ćwiczenia słowne W pewności niezbędna jest pokora trwania w pytaniu

K. Jaspers, Filozofia egzystencji

Aby zrozumieć pacjenta, trzeba go najpierw odnaleźć w samym sobie

Kępiński pisał, że „obraz chorego, który czytelnik otrzymuje w historii cho-roby, jest z konieczności obrazem zniekształconym i niepełnym. Ulega on kolejno trzem transformacjom: w ekspresji chorego (człowiek nigdy nie jest w stanie w pełni wyrazić swymi ruchami i mową tego, co przeżywa), w odbiorze badającego (nikt nie potrafi bez reszty odczytać ekspresji drugiego człowieka), w zapisie (trudno jest oddać w słowach to, co się wie i czuje na temat chorego)” (2009, s.199), a zatem rzeczywistość niczym w tradycji jerozolimskiej (zob. Szestow, 2009) fermentuje, jest w pewnym procesie wiecznej przemiany, co istotne jest nieustalona. Dla terapeuty egzystencjalnego każde spotkanie z pacjentem jest spotkaniem pierwszym.

U Plath, amerykańskiej poetki, pisarki i eseistki rozpoznano zaburzenie depresyjne. Cechy wielkiej depresji według wytycznych DSM IV są następujące: zmęczenie lub utrata energii, bezsenność lub nadmierna senność, zmniejszone łaknienie i znaczna utrata wagi bez specjalnej diety (lub znacznie rzadziej, zwiększone łaknienie i znacz-ny przyrost wagi), nadpobudliwość lub spowolnienie ruchowe (spadek aktywności psychicznej i fizycznej), zmniejszona zdolność myślenia lub koncentracji, samopo-tępianie posunięte do odmawiania sobie jakiejkolwiek wartości lub obwinianie się nieproporcjonalne do jakichkolwiek dawnych grzechów, uporczywe, nawracające myśli o śmierci lub samobójstwie. Przy czym rozpoznanie wielkiej depresji jest możliwe wtedy, gdy większość z tych objawów (co najmniej pięć) utrzymuje się przez cały dzień i prawie codziennie przez dwa kolejne tygodnie (Carson, 2005). A zatem pisarce postawiono rozpoznanie, co niosło oczywiście za sobą podjęcie określonych środków terapeutycznych i leczniczych.

Plath w swoich Dziennikach notuje, odpowiednio pod datami 15 lipca 1957 roku i 19 lipca 1958 roku: „Powoli w wielkim bólu, jakbym rodziła jakieś niekończące się, archetypowe niemowlę, leżę i pozwalam doznaniom pojawiać się, przypatrywać sobie i zmieniać w słowa” (2000, s. 273), następnie „Nadal sparaliżowana. Czuję się tak, jakby mój umysł przestał działać i poddał się siłom natury – teraz rosną tam poma-rańczowe muchomory, stukają dzięcioły, drepczą błyszczące zielone żuczki – wszystko to mi ciąży – jakbym musiała upaść na samo dno nieistnienia, absolutnego strachu, nim się odrodzę. Moim najgorszym przyzwyczajeniem jest strach i destruktywne tłumaczenie sobie wszystkiego” (2000, s. 401). Czyż zatem zapis tego wewnętrznego cierpienia nie mówi nam więcej niż niejedna klasyfikacja?

Pozostaje zatem pytanie, jak mówić, by mówić o realnym doświadczeniu jed-nostki. Czy zamykać je w uogólnionych klasyfikacjach czy też dopuszczać do głosu indywidualne przeżycie? Czy mówienie o relacji terapeutycznej takie, które nie redukuje, jest w ogóle możliwe?

Dla P. Ricoeura człowiek jest symbolem: „a jako taki odsyła zawsze do czegoś, co leży poza nim, czego nie znamy, a czego możemy się jedynie domyślać” (Opoczyńska,

2002, s. 111). Człowiek jest zatem pewną szaradą, którą każdy z nas może odczytać na swój sposób, to znaczy poprzez swoje doświadczenia, odczuwanie świata. Podob-nie jak Ingardenowskie dzieło sztuki, człowiek pozostaje zawsze Podob-niedookreślony, co oznacza, że zawiera w sobie różne możliwości interpretacji, a owo ukonkretnienie w tym wypadku, zależy od wrażliwości terapeuty. Podążając jednak za Ricoeurem – „pozwólmy mówić symbolom, kiedy już spróbowaliśmy je zinterpretować” (Opo-czyńska, 2002, s. 111).

B

Jaspers, K. (1990). Filozofia egzystencji. Wybór pism. Warszawa: PIW.

Kuderowicz, Z. (red.). (1983). Filozofia współczesna. Tom 1.Warszawa: WP.Kapusta, A. (2010).

Szaleństwo i metoda. Granice rozumienia w filozofii i psychiatrii. Lublin: Wydawnictwo

UMCS.

Kępiński, A. (2009). Poznanie pacjenta. Kraków: WL.

Marcel, G. (1984). Homo viator. Wstęp do metafizyki nadziei. Warszawa: „Pax”. Miciński, B. (2012). Podróże do piekieł. Tom 1. Warszawa: Biblioteka Więzi.

Opoczyńska, M. (2002). Róża wierszem niezawołana. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Opoczyńska, M. (2007). Próby relacji, czyli etyka psychoterapii. Psychoterapia 3. Pobrane z: http://www.psychoterapiaptp.pl/uploads/PT2007n3s15Opoczynska.pdf.

Plath, S. (2000). Dzienniki 1990–1962. Warszawa: Prószyński i S-ka. Tatarkiewicz, W. (1981). Historia filozofii. Tom 1–3. Warszawa: PIW. Szestow, L. (2009). Ateny i Jerozolima. Kraków: Znak.