"Impresjonizm i ekspresjonizm w >>Ziemi obiecanej<< W.St.Reymonta. (Rekonesans)", Magdalena Popiel, "Zeszyty Naukowe UJ" DL. Prace Historycznoliterackie z.39, Kraków 1980 : [recenzja]

Ewa Graczyk

Impresjonizm i ekspresjonizm w

"Ziemi obiecanej" W.St.Reymonta.

(Rekonesans), Magdalena Popiel,

"Zeszyty Naukowe UJ" DL. Prace

Historycznoliterackie z.39, Kraków

1980 : [recenzja]

Biuletyn Polonistyczny 25/1-2 (83-84), 255

/11/ POPIEL Magdalena: Impresjonizm i ekspresjonizm w "Ziemi obiecanej" W.St. Reymonta. (Rekonesans). "Zeszyty Naukowe U3" , DL, Prace Historycznoliterackie, z. 39, Kra­ ków 1980, s. 105-120.

Intencję autorki jest "wykazanie na przykładzie# Ziemi o­ biecanej* możliwości nakładania się dwóch poetyk, których zało­ żenia teoretyczne w znacznej mierze wykluczają się nawzajem". W tym celu analizuje autorka techniki obrazowania impresjonisty­ cznego, wyróżniając zasadniczo dwa ich rodzaje - pierwszy, zmie­ rzający do próby oddania wrażeń jakby jeszcze nie uporządkowa­ nych, lub uporządkowanych pośpiesznie - drugi, estetyzujący, po­ rządkujący i kontemplujący opis całości obrazu. Autorka wy ka­ zuje skłonność Reymonta do pierwszego rodzaju opisów, w których poprzez "sposób odkształceń szybkiej subiektywnej syntezy" oraz właściwą twórcy skłonność do "ostrych wartości estetycznych" poetyka wrażenia zespala się z poetyką wyrazu, dając często kompozycje ekspresjonistyczne.

3P/83/84/71 E.G. /11/ PREOS Marek: Poezja emocji. "Przegląd Humanistyczny" 1981 nr 3 s. 67-84.

Szkic prezentuje rozważania nad polską poezją przełomu XVII i XVIII wieku, zinterpretowaną jako najpełniejsza reali­ zacja wypracowanej przez dojrzały barok rzymski teorii przekazu artystycznego. Autor dowodzi, iż łącząc postawy dydaktyka i iluzjonisty poeci ówcześni podporządkowywali wszystkie elementy swych utworów, począwszy od materii językowej a skończywszy na kreowanej wizji świata - celowi nadrzędnemu: wywoływaniu i ste­ rowaniu emocjami odbiorcy. Zasygnalizowanie stadiów rozwojowych nurtu poezji emotywnej pozwala dostrzec nasilający się wówczas ironiczny dystans twórców wobec głoszonych idei i sposobu ich komunikowania, będący zapowiedzią przemian światopoglądowych nadchodzącego Oświecenia.