Poziom ochrony a plon nasion rzepaku ozimego w gospodarstwach wielkoobszarowych

(1)

Wojciech S. Budzyński, Krzysztof J. Jankowski, Roman Rybacki*

Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie, Katedra Produkcji Roślinnej * Zakłady Tłuszczowe „Kruszwica” SA w Kruszwicy

Poziom ochrony a plon nasion rzepaku ozimego

w gospodarstwach wielkoobszarowych

Relation between plant protection measures and yield

of oilseed rape in big area farms

Słowa kluczowe: rzepak ozimy, ochrona przed agrofagami, plon nasion, zawartość tłuszczu, plon

tłuszczu

W pracy przedstawiono wyniki 3-letnich badań ankietowych realizowanych przez Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie i Zakłady Tłuszczowe „Kruszwica” SA w Kruszwicy nad wpły-wem niektórych czynników agrotechnicznych na plonowanie rzepaku ozimego w gospodarstwach wielkoobszarowych.

Efektywność plonochronna regulacji zachwaszczenia wyrażała się przyrostem plonu nasion średnio o około 30% po zastosowaniu herbicydów w okresie jesiennym lub jesiennym i wiosennym, i tylko o 10% w przypadku przeniesienia odchwaszczania wyłącznie na wiosnę. Zaniechanie ochrony przed szkodnikami powodowało obniżenie plonu nasion o 54%. Wolumen uratowanego plonu zwiększał się w miarę wzrostu liczby zabiegów. Włączenie do technologii produkcji nasion rzepaku ozimego zabiegów przeciwko grzybom patogenicznym powodowało zwyżkę plonu o 21% (jesienny termin aplikacji) i 19% (wiosenna aplikacja). Jesienna bądź wiosenna regulacja wzrostu (tebukonazol, metkonazol, chloromekwatu) powodowała istotny (11–22%) przyrost plonu nasion przy wyraźnym trendzie zmniejszenia zawartości oleju w suchej masie. Chemiczne przygotowanie plantacji do zbioru powodowało tylko tendencję do zwiększenia plonu nasion i zmniejszenia zawartości w nich tłuszczu. Key words: winter oilseed rape, plant protection, seed yield, oil content, oil yield

The paper presents results of a three year pool performed by the University of Warmia and Mazury in Olsztyn and Oil Processing Plant „Kruszwica” joint-stock company in Kruszwica. The aim of the studies was to determine effects of variable intensity of plant protection practices introduced in big area farms. In total 291 plantations of winter oilseed of overall area of 25.500 ha were monitored.

Effectiveness of weeding was expressed as yield increase by 30% after herbicides application in autumn or in spring and autumn but only 10% when herbicides were applied only in spring. Desisting from plant protection against pests resulted in seed yield reduction by 54%. The increase of the amount of saved yield depended on the increasing number of sprayings against pests in spring. The third and the fourth spraying saved 10 and 26% yield, respectively. Fungicides application increased yield by 21 and 19% for autumn and spring date of fungicides application, respectively. In spring the highest effectiveness for spraying was found at the date of petals falling from the main stem. When spraying was performed in early spring, smaller amount of seeds was saved. Regulation of rape growth was done by tebukonazole, chlometaquate and metakonazole application in 33–35% of studied farms. The final result of those practices was a significant (11–22%) increase of seed yield with tendency to the decrease of oil content. Desiccation before harvesting (by gliposphate) tended to increase seed yield and to decrease oil content.

(2)

Wstęp

Liczebność i szkodliwość agrofagów rzepaku jest większa niż u innych roślin uprawnych. Wrażliwość na zachwaszczenie wynika z wczesnego siewu (pełna termiczna indukcja kiełkowania i wschodów roślinności segetalnej), relatywnie szerokiej rozstawy rzędów i wysokiego nawożenia. Czynniki te wzmacniają konkurencyjność roślinności segetalnej wobec rośliny uprawnej. Zagłuszająco oddziaływają także samosiewy zbóż, po których rzepak najczęściej następuje w warunkach produkcyjnych. W takiej specyficznej sytuacji agroekologicznej najpewniejszym sposobem skutecznej regulacji zachwaszczenia staje się użycie herbicydów (Budzyński i Ojczyk 1996).

Bogata i specyficzna swym składem masa wegetatywna rzepaku jest miejscem przebywania i rozwoju bardzo licznej grupy szkodników, a także owadów pożytecznych (Pruszyński 2005). Do gatunków powodujących obecnie największą utratę plonu — takich jak słodyszek rzepakowiec, chowacz brukwiaczek i czterozębny, Mrówczyński (2003), Mrówczyński i in. (2005) oraz Ignatowicz (2002) zaliczają nowe — szkodniki łuszczynowe, miniarki, mszyce, tantnisia krzyżowiaczka, rolnice oraz niektóre nicienie i ślimaki. Ograniczenie liczebności szkodników poniżej progu ich szkodliwości jest obecnie możliwe tylko przy włączeniu chemicznych środków ochrony roślin do technologii produkcji.

Pomimo niekwestionowanej roli pośrednich metod ochrony roślin rzepaku przed chorobami, chemizacja tego ogniwa agrotechniki ciągle wzrasta. Następuje przyspieszenie terminu osłony fungicydowej przed suchą zgnilizną, czernią krzy-żowych, szarą pleśnią, mączniakiem rzekomym — na fazę rozety jesienią i wczesną wiosnę, co pozwala na zmniejszenie dawek fungicydów (Korbas i in. 2001; Gwiazdowski i Korbas 2001, 2005; Gwiazdowski 2002).

Wycena strat w plonie powstających przez zaniechanie integrowania i stoso-wania chemicznych zabiegów w doświadczeniach ścisłych jest różna. Mrówczyński i in. (2005) uśredniają ją na 15–50% plonu.

W niniejszej pracy przedstawiono produkcyjne skutki zróżnicowanej inten-sywności czynników plonochronnych — regulacji zachwaszczenia, ograniczania populacji szkodników, zwalczania grzybów patogenicznych i zabiegów desykacji — w gospodarstwach wielkoobszarowych stosujących wysokowydajne technologie produkcji surowca olejarskiego. Wyniki takich badań (technologicznych i łano-wych) nie mogą oczywiście zastępować ścisłych eksperymentów polowych, ale wery-fikują je i mają walor produkcyjnego poziomu zarówno nakładów, jak i efektów.

(3)

Zakres i metody badań

W latach 2001–2004 poddano szczegółowemu monitorowaniu 291 plantacji rzepaku ozimego o łącznej powierzchni 25,5 tys. ha. Wyniki obserwacji i pomia-rów zebrano w ankiety opracowane w Katedrze Produkcji Roślinnej, Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Merytoryczną poprawność zebranych wyni-ków zapewnili przedstawiciele służb agrotechnicznych ZT „Kruszwica” SA oraz zakładowi technolodzy produkcji. Laboratorium spółki zapewniło także analityczną stronę badań.

Warunki siedliskowe prowadzenia badań przedstawiono w pracy pt. „Organi-zacyjne i siedliskowo-agrotechniczne uwarunkowania produkcji surowca olejarskiego w wybranych gospodarstwach wielkoobszarowych” (Budzyński i in. 2005).

Uzyskane wyniki poddano analizie statystycznej. W analizie wariancji wyko-rzystano ogólny model liniowy uwzględniający wybrane czynniki agrotechniczne. Średnie wartości z kombinacji (obiektów) dla analizowanych cech porównano testem Tukeya. NIR podano dla 5% błędu. W analizach wariancji wykorzystano pakiet statystyczny STATISTICA®_{. W pozostałych obliczeniach wykorzystano}

arkusz kalkulacyjny EXCEL®_.

Wyniki badań i dyskusja

Regulacja zachwaszczenia

W niniejszych badaniach chemiczną regulację zachwaszczenia stosowano na 99% ankietowanych plantacji (tab. 1). Jej plonochronna efektywność wyrażała się przyrostem plonu nasion średnio o 0,67 Mg·ha-1, tj. około 30% i była różnicowana przez terminy aplikacji środków. Warto podkreślić, iż najlepszy efekt obserwo-wano po zastosowaniu herbicydów wyłącznie w okresie jesiennym lub w czasie jesiennej wegetacji z zabiegiem uzupełniającym zaraz po ruszeniu wegetacji (średni przyrost plonu w stosunku do pól nieodchwaszczanych wyniósł aż 0,88– 0,91 Mg·ha-1_{, tj. 39–41%). Mniej efektywne było wykonanie głównego zabiegu}

przeciwko chwastom wiosną, po zimowym spoczynku. Przyrost plonu nasion sięgał wtedy zaledwie 10% w stosunku do kontroli (bez zabiegów odchwaszcza-jących) i mieścił się w granicach błędu statystycznego (tab. 1).

Warto podkreślić, iż lepszą efektywność plonochronną odchwaszczania jesien-nego lub w okresie wegetacji jesiennej z zabiegiem uzupełniającym wczesną wiosną udowodniono w każdym z cykli badań (rys. 1). Przesunięcie chemicznej regulacji zachwaszczenia na wiosnę spowodowało największą obniżkę plonu nasion w roku relatywnie niskiego plonowania rzepaku ozimego (2002/2003) (rys. 1).

(4)

Tabela 1 Wpływ terminu regulacji zachwaszczenia na plon nasion i tłuszczu surowego rzepaku ozimego* — The effects of date of weeding on seed and crude oil yield of winter oilseed rape

Termin zwalczania chwastów

Date of weeding Brak ochrony No protection wyłącznie jesienią only autumn jesień + wiosna autumn + spring wyłącznie wiosną only spring

procentowy udział plantacji — percentage of plantations Wyszczególnienie

Item

1 79 18 2 NIR

LSD

Plon nasion [Mg·ha-1_]

Seed yield

2,24 3,15 3,12 2,46 0,25

Zawartość tłuszczu [% s.m.]

Oil content [% of DM]

43,0 45,0 45,5 45,0 r.n.

Plon tłuszczu [Mg·ha-1_]

Oil yield

0,93 1,31 1,31 0,98 0,16

* — średnio z trzech lat — average for three year of investigation

4.19 4.02 3.15 2.52 2.77 1.54 2.65 2.61 2.21 0.00 0.50 1.00 1.50 2.00 2.50 3.00 3.50 4.00 4.50 P lon na si o n ( M g · h a -1) S e e d y ie ld (M g · ha -1) wyłącznie jesieni only autumn jesień + wiosna autumn + spring wyłącznie wiosna only spring 20 01 /2 0 02 20 0 2/ 2 00 3 20 03 /2 00 4

Termin zwalczania chwastów - Date of weeding

Rys. 1. Wpływ terminu regulacji zachwaszczenia na plonowanie rzepaku ozimego w poszczególnych latach badań — Effect of date of weeding on yield of winter oilseed rape in given years of studies

Udowodniono również, iż jesienne zwalczanie całego spektrum roślinności segetalnej (chwasty jedno- i dwuliścienne) i samosiewów jest bardziej plonochronne niż jesienne chemiczne zwalczanie tylko roślinności jednoliściennej (tab. 2).

(5)

Tabela 2 Wpływ jesiennej regulacji zachwaszczenia na plon nasion i tłuszczu surowego rzepaku ozimego* — Effect of autumn weeding on seed and oil yield of winter oilseed rape

Zwalczane chwasty jesienią ⎯ Weeds eradicated in autumn brak ochrony

no protection

jednoliścienne + dwuliścienne

mono- and di-cotyledonous tylko dwu-liścienne only di-cotyledonous tylko jedno-liścienne only mono-cotyledonous

procentowy udział plantacji ⎯ percentage of plantations Wyszczególnienie

Item

4 37 57 2

NIR

LSD

Plon nasion [Mg·ha-1]

Seed yield

2,05 3,19 3,12 2,99 0,15

43,4 47,3 45,2 44,9 r.n.

Oil yield

0,91 1,48 1,38 1,32 0,12

We wcześniejszych badaniach ścisłych Muśnickiego (1992) zaniechanie pielęgnowania zasiewów skutkowało obniżką plonu o 10–20%, w badaniach Franka i in. (1989b) — o 10–15%, Murawy (1990), Murawy i in. (1993) oraz Murawy i Adomas (1995) o 8–29%. Również badania ankietowe przeprowadzone na plantacjach produkcyjnych przez Wałkowskiego i in. (1988) w latach 1984–1986 wykazały, iż chemiczna regulacja zachwaszczenia ratuje około 17% plonu nasion.

Wyniki niniejszych badań potwierdzają tezę Muśnickiego i in. (1993), a także Budzyńskiego i Ojczyk (1996), że eliminacja chwastów dwuliściennych powinna być wykonana jesienią, a zabieg wiosenny może być wykonany jedynie interwen-cyjnie bądź uzupełniająco. Na mniejszą efektywność wiosennej regulacji za-chwaszczenia wskazują również badania ścisłe Franka (1994), w których po prze-niesieniu terminu regulacji zachwaszczenia dwuliściennymi z jesieni na wiosnę notowano spadek plonowania rzepaku ozimego o 14%. W badaniach Budzyńskiego i in. (2000) efekt plonochronny chemicznej regulacji zachwaszczenia, jakkolwiek istotnie zróżnicowany w latach był najkorzystniejszy po letnio-jesiennej aplikacji środków na chwasty dwuliścienne, a przesunięcie zabiegu na wiosnę było niepro-duktywne.

W niniejszych, produkcyjnych badaniach nie wykazano istotnego oddziaływa-nia sposobu regulacji zachwaszczeoddziaływa-nia na zawartość tłuszczu w nasionach rzepaku ozimego (tab. 1). Zarysowała się tendencja do spadku zawartości tłuszczu suro-wego nawet o 3,9% s.m. nasion rzepaku ozimego nie odchwaszczanego (kontrola), która jednak nie dała się statystycznie udowodnić (tab. 1). Najwyższa zawartość tłuszczu występowała w nasionach rzepaku, w którym jesienią stosowano kom-pleksową regulację zachwaszczenia (zwalczano chwasty jedno- i dwuliścienne)

(6)

(tab. 2). Taki układ wyników mógł być efektem tzw. rozcieńczenia składnika — a więc niższej zawartości w znacznie wyższym plonie.

Z badań ścisłych wiadomo, że sposób regulacji zachwaszczenia łanu należy do czynników agrotechnicznych w niewielkim zakresie różnicujących skład chemiczny nasion rzepaku ozimego. Badania Murawy i in. nie wykazały wpływu herbicydów na zawartość tłuszczu (1996, 1997) lub wykazały (2000) podwyż-szenie zawartości tłuszczu zaledwie o 0,12% s.m. nasion pod wpływem metaza-chloru lub trifluraliny. Z wieloletnich (25 lat) badań Muśnickiego i in. (1999) wynika również, że regulacja zachwaszczenia (chemiczna, mechaniczna, mechaniczno-chemiczna) w niewielkim, statystycznie nieistotnym zakresie różnicuje zawartość tłuszczu surowego w nasionach rzepaku ozimego.

Ograniczanie populacji szkodników

W niniejszych badaniach wysoce plonochronnym ogniwem technologii pro-dukcji w ankietowanych gospodarstwach okazała się regulacja populacji szkodników. Wolumen uratowanego plonu nasion oraz tłuszczu zwiększał się wraz z liczbą zabiegów (tab. 3). Na plantacjach niechronionych przed szkodnikami (które były zaniedbane także pod względem osłony fungicydowej) plon nasion wynosił poniżej 2 Mg·ha-1_{(tab. 3). Już 1–2 zabiegi (najczęściej wyłącznie przeciwko słodyszkowi)}

powodowały przyrost plonu nasion aż o około 73%. Dalsze zwiększanie liczby zabiegów do 3 (przeciwko słodyszkowi i chowaczom łodygowym) powodowało przyrost plonu o 1,57 Mg·ha-1_{. Na około 10% plantacji stosowano aż 4 zabiegi}

sta-nowiące osłonę przed szkodnikami (chowacze łodygowe, słodyszek, a tylko spora-dycznie szkodniki łuszczynowe). Czwarty zabieg był skuteczny plonochronnie, bowiem zwiększał plon z ha jeszcze o dalsze 0,46 Mg·ha-1_{, czyli o 14% (tab. 3).}

Tabela 3 Wpływ liczby zabiegów przeciwko szkodnikom na plon nasion i tłuszczu surowego rzepaku ozimego* — Effect of number of sprayings against pests on seed and crude oil

yield of winter oilseed rape

Liczba zabiegów przeciwko szkodnikom

Number of sprayings against pests

Brak ochrony

No protection

1 2 3 4 procentowy udział plantacji ⎯ percentage of plantations Wyszczególnienie

Item

2 17 41 30 10 NIR

LSD

Seed yield

1,72 2,98 2,97 3,29 3,75 0,25

44,7 46,1 45,0 45,0 43,6 r.n.

Oil yield

0,72 1,27 1,23 1,37 1,51 0,10

(7)

Należy podkreślić, iż wpływ liczby zabiegów na masę plonu uratowanego był liniowy, jednokierunkowy i powtarzalny we wszystkich latach badań (rys. 2).

y = 0.1620x + 2.5350 R2_{= 0.9440} y = 0.2240x + 0.5950 R2_{= 0.9543} y = 0.1320x - 0.0250 R2_{= 0.9669} 0.0 0.5 1.0 1.5 2.0 2.5 3.0 3.5 1 2 3 4

Liczba zabiegów przeciwko szkodnikom

Number of sprayings against pests

W o lu m en pl o nu ur at ow a n ego (M g · ha -1) Sa ve d yi el d ( M g · ha -1) 2002 2003 2004

Rys. 2. Związek pomiędzy liczbą zabiegów przeciwko szkodnikom wiosennym a wolumenem plonu uratowanego w poszczególnych latach badań — Relation between number of sprayings against pests

and saved yield in given years of studies

Badania ankietowe Wałkowskiego i in. (1988) przeprowadzone w gospo-darstwach rolników indywidualnych (mało- i średnioobszarowych) wykazały już wtedy znaczną efektywność plonochronną insektycydów. Jednokrotne zastosowa-nie środka w okresie wiosennej wegetacji powodowało, w warunkach produkcyjnych, przyrost plonu nasion o około 11%. Dalsze zwiększenie liczby zabiegów powodo-wało przyrost plonu nasion odpowiednio o 23% (2 zabiegi) i 36% (3 zabiegi) w stosunku do kontroli (bez ochrony insektycydowej) (Wałkowski i in. 1988). Badania ścisłe wskazują na porównywalną — do przedstawionych w niniejszych badaniach — efektywność ochrony przed szkodnikami. Wolumen plonu uratowa-nego pod wpływem pełnej osłony insektycydowej sięgał u Muśnickiego i in. (1995 ab) 1,05–2,26 Mg·ha-1_{(41–98%), Budzyńskiego i in. (1994) — 1,48 Mg·ha}-1_(71%),

Toboły i in. (1994) 1,41 Mg·ha-1_{(70%), Jankowskiego i in. (1995) — 1,36 Mg·ha}-1

(57%). Mrówczyński (2003) oraz Mrówczyński i in. (2005) podają, że w warun-kach Polski straty w plonach rzepaku powodowane przez kompleks szkodników mogą wynosić 44–50%. Wśród przyczyn wzrostu zagrożenia upraw rzepaku przez niektóre szkodniki autorzy wymieniają — poza zaniedbaniami agrotechnicznymi — także przyczyny klimatyczne (wzrost temperatury powietrza i gleby).

Mniejsza szkodliwość żerowania owadów w warunkach poletek doświadczal-nych (badań ścisłych) niż pól produkcyjdoświadczal-nych może być wynikiem mniej korzyst-nych warunków rozwoju roślin w praktyce. Gorsza kondycja roślin nie gwarantuje dobrej autoregeneracji uszkodzeń, co silniej odbija się na plonie. Boczek (1992) i Lipa (1992) wskazywali wcześniej na takie zjawisko.

(8)

W niniejszych badaniach zawartość tłuszczu surowego w nasionach z plan-tacji nie chronionych przed szkodnikami była mniejsza o 0,3–1,4% s.m. w stosunku do nasion z plantacji chronionych 1–3 zabiegami chemicznymi. Czterozabiegowa ochrona skutkująca wysokim plonem nasion spowodowała spadek zawartości w nich oleju do 43,6%. Zależności powyższe należy traktować jako trendy, bowiem nie zostały potwierdzone statystycznie.

Literatura dowodzi różnych zależności pomiędzy żerowaniem szkodników (w warunkach zaniechania ochrony) a składem chemicznym nasion. W badaniach Husain’a i Dmocha (1989) oraz Markusa i in. (1996) odstąpienie od ochrony przeciwko szkodnikom powodowało wzrost zawartości tłuszczu surowego w nasio-nach rzepaku ozimego. Odwrotną zależność, czyli spadek zaolejenia nasion w ana-logicznych warunkach stwierdził Muśnicki i in. (1995b).

Ochrona przed chorobami

W badaniach własnych wykazano, iż w monitorowanych wielkoobszarowych gospodarstwach aż 42% plantacji chroniono przed chorobami grzybowymi już w okresie jesiennej wegetacji (tab. 4). Wykazano dużą efektywność plonochronną tego terminu aplikacji fungicydów. Jednokrotne zastosowanie fungicydu w fazie 4–6 liści właściwych jesienią powodowało przyrost plonu nasion i tłuszczu suro-wego odpowiednio o 0,60 Mg·ha-1_{i 0,22 Mg·ha}-1_{(tab. 4).}

Tabela 4 Wpływ jesiennej ochrony przed chorobami na plon nasion i tłuszczu surowego rzepaku ozimego* — Effect of autumn fungicide application pests on seed and crude oil yield

of winter oilseed rape

Jesienna ochrona fungicydowa

Autumn fungicide application

brak ochrony — no protection 1 zabieg — one spraying procentowy udział plantacji — percentage of plantations Wyszczególnienie

Item

58 42 NIR

LSD

Seed yield 2,87 3,47 0,12

Oil content [% of DM] 45,5 44,4 r.n.

Oil yield 1,20 1,42 0,09

Na dużej części plantacji (14%) nie stosowano żadnych wiosennych zabiegów przeciwko grzybom — sprawcom chorób na rzepaku (tab. 5). Uzyskany w takich warunkach plon nasion wynosił 2,67 Mg·ha-1 i był mniejszy średnio o 0,51 Mg·ha-1 (tj. 19%) niż w warunkach aplikacji fungicydów. Największa część producentów zastosowała fungicydy w tradycyjnym wiosennym terminie, tj. opadania płatków

(9)

kwiatowych z pędu głównego (tab. 5). Był to wariant najwyższego plonowania rzepaku — 3,53 Mg·ha-1 — średni przyrost plonu o 0,51 Mg·ha-1, w stosunku do ochrony przyspieszonej, tj. w terminie odtworzenia wiosną rozet liściowych i pąkowania. Znamienne, iż w warunkach 2-zabiegowej wiosennej ochrony fungi-cydowej uzyskano taki sam poziom plonowania jak w warunkach wczesno-wiosennej jednokrotnej aplikacji fungicydów (tab. 5). Warto podkreślić, iż tylko w pierwszym cyklu badań (2001/02) wczesnowiosenny zabieg przeciwko grzybom patogenicznym był bardziej efektywny niż w okresie opadania płatków korony z pędu głównego (rys. 3).

4.09 4.61 4.13 2.74 3.08 _3.03 3.07 2.56 2.17 0.00 0.50 1.00 1.50 2.00 2.50 3.00 3.50 4.00 4.50 5.00 P lon n as io n ( M g · h a -1) Se e d y ie ld ( M g · h a -1) przed kwitnieniem before flowering w okresie kwitnienia at flowering 2 zabiegi two sprayings 20 01 /2 0 0 2 20 0 2/ 20 0 3 20 03 /2 004

Liczba i termin aplikacji fungicydów

Number and date of fingicides application

Rys. 3. Wpływ terminu wiosennej ochrony przed chorobami na plon nasion rzepaku ozimego w poszczególnych latach badań — Effect of spring fungicide application on yield of winter oilseed

rape in given years of studies

Nie stwierdzono istotnego wpływu sposobu ochrony fungicydowej na za-wartość tłuszczu surowego w nasionach rzepaku ozimego. W związku z tym o wolumenie plonu tłuszczu decydował wyłącznie poziom plonu nasion rzepaku (tab. 4, 5).

Rolnicze skutki porażenia rzepaku ozimego przez choroby są zależne od warunków klimatyczno-siedliskowych oraz agrotechnicznych. W badaniach Gwiaz-dowskiego i Korbasa (2001) oraz Mączyńskiej i in. (2001, 2002) chemiczne zwal-czanie patogenów chorobotwórczych powodowało wzrost plonu nasion o około 18–24%. W badaniach Sety (2003) ochrona fungicydowa powodowała zwyżkę plonu nasion od 0,07 Mg·ha-1_{(2001 r.) do 0,24 Mg·ha}-1_{(2002 r.). W badaniach Webera}

(2002) jednokrotne zastosowanie 150 g·ha-1_{flusilazolu i 300 g·ha}-1_karbendazymu

(10)

Tabela 5 Wpływ terminu wiosennej ochrony przed chorobami na plon nasion i tłuszczu surowego rzepaku ozimego* — Effect of spring fungicide application on seed and crude oil yield

of winter oilseed rape

Liczba i termin aplikacji fungicydów

Number and date of fungicide spraying

ochrona 1-zabiegowa 1 spraying Brak ochrony No protection przed kwitnieniem before flowering w okresie kwitnienia at flowering ochrona 2-zabiegowa two sprayings

procentowy udział plantacji ⎯ percentage of plantations Wyszczególnienie

Item

14 28 30 28

NIR

LSD

Seed yield

2,67 3,02 3,53 2,98 0,22

45,0 45,8 44,5 45,0 r.n.

Oil yield

1,11 1,29 1,44 1,23 0,09

Badania własne nie potwierdziły wyników ścisłych doświadczeń Gwiazdow-skiego i Korbasa (2001) oraz GwiazdowGwiazdow-skiego (2002) i zaleceń tych autorów o celowości i skuteczności wczesnowiosennej aplikacji fungicydów. W plonie nasion taka ochrona wypadła mniej korzystnie w stosunku do tradycyjnej, czyli aplikacji środka w czasie opadania płatków kwiatowych pędu głównego.

Regulacja wzrostu

Na plantacjach intensywnie rozwijającego się rzepaku stosowano w paździer-niku (około 35% gospodarstw) środki hamujące elongacyjne wydłużanie epikotylu. Były to głównie pochodne triazoli (67%) oraz CCC (33%). Wykazano dużą efektywność plonochronną tych zabiegów. Pod wpływem ich stosowania wysokość plonu nasion wzrastała aż o 0,65 Mg·ha-1_{(22%), a tłuszczu o 0,24 Mg·ha}-1_,

tj. o 20%. Jednocześnie wystąpiła tendencja do obniżki zawartości tłuszczu w na-sionach (o około 1,0% s.m.), w warunkach jesiennego stosowania regulatorów wzrostu (tab. 6).

Wyniki wpływu regulatorów wzrostu na plonowanie rzepaku w badaniach ścisłych nie są jednoznaczne. W starszych badaniach czeskich (Voškeruša 1972) chlorek chloromekwatu powodował zwyżkę plonu nasion rzepaku ozimego o 0,4–0,3 Mg·ha-1_{. Podobny przyrost plonu u odmian dwuzerowych obserwowali}

Franek i Rola (2000). Z kolei w badaniach Toboły i in. (1990) chloromekwat nie różnicował plonowania rzepaku. Wczesne (lata 80.) badania nad jesiennym

(11)

stosowaniem triazoli wykazały ich zmienne w latach działanie na plon. W bada-niach Küblera i Aufhammera (1990) triapentenol nie wpływał na plonowanie rzepaku ozimego. W badaniach Muśnickiego i in. (1988a) jesienne zastosowanie triapentenolu i paklobutrazolu nie wpływało na plonowanie roślin. W badaniach Budzyńskiego i in. (1992) efektem zastosowania paklobutrazolu i flurprimidolu jesienią była obniżka plonu odpowiednio o 6–9% i 8–10%. Z drugiej zaś strony w badaniach Franka i in. (1989a) triapentenol stosowany jesienią powodował wzrost plonu nasion aż o 25–37% w stosunku do kontroli. Z kolei na brak plonotwórczego działania nowej generacji triazoli (tebukonazol) wskazują badana Mączyńskiej i Krzyzińskiej (2000).

Tabela 6 Wpływ jesiennej regulacji wzrostu rzepaku ozimego na plon nasion i tłuszczu surowego*

Effect of application of autumn plant growth regulators on seed and crude oil yield of winter oilseed rape

Jesienna regulacja wzrostu — Autumn regulation of growth

nie ⎯ no tak ⎯ yes

Item

65 35 NIR

LSD

Seed yield

2,89 3,54 0,25

45,4 44,4 r.n.

Plon tłuszczu [Mg·ha-1]

Oil yield

1,21 1,45 0,19

W badaniach ścisłych jesienna regulacja pokroju roślin (chloromekwat, regulatory z grupy triazoli) w nieznacznym stopniu (statystycznie nieistotnym) oddziaływały na biosyntezę podstawowych składników zawartych w nasionach rzepaku ozimego (Voškeruša 1972, Budzyński i in. 1992, Muśnicki i in. 1988ab, Toboła i in. 1990).

W niniejszych badaniach jako antywylegacze wiosną stosowano przede wszystkim pochodne triazoli (57% plantacji), w niewielkim zakresie CCC (43% plantacji). Aplikowano je na polach o najlepszym stanie agrotechnicznym. Dlatego efekt plonochronny wiosennej regulacji wysokości łanu był również znaczący, choć w wartościach względnych powodował on mniejszy (bo tylko o 11%) przy-rost plonu niż jesienne stosowanie regulatorów wzprzy-rostu (tab. 7). Pomimo tendencji do obniżki zawartości oleju, plon tłuszczu po wiosennej ich aplikacji był wyższy o około 10% (tab. 7).

(12)

Tabela 7 Wpływ wiosennej regulacji wzrostu rzepaku ozimego na plon nasion i tłuszczu surowego*

Effect of application of spring plant growth regulators on seed and crude oil yield of winter oilseed rape

Wiosenna regulacja wzrostu — Spring growth regulation

Item

67 33 NIR

LSD

Seed yield

3,01 3,35 0,29

45,3 44,5 r.n.

Oil yield

1,26 1,38 0,09

Starsze polskie badania z odmianami wysokoerukowymi i dwuzerowymi wykazały słaby, niepowtarzalny w latach wpływ wiosennej aplikacji chlorku chloromekwatu na plonowanie rzepaku ozimego. Ich skracające działanie widoczne do końca stadium kwitnienia, przemijało w dojrzałości zielonej (Ojczyk i Budzyński 1990, 1991, 1994, Toboła i in. 1990). Spośród pochodnych triazoli najkorzystniejszym efektem plonochronnym (choć mało powtarzalnym w latach) charakteryzował się triapentenol — triazol starej generacji (Ojczyk i Budzyński 1994). W badaniach Muśnickiego i in. (1988b), Franka i in. (1989a), oraz Franka i Roli (1990) zastosowanie triapentenolu powodowało istotny (8–20%) przyrost plonu nasion. Na brak pozytywnego oddziaływania tej substancji aktywnej na plon wskazują jednak badania Toboły i in. (1990).

Badania jakości nasion — zawartości tłuszczu i składu kwasów tłuszczowych — uzyskanych po zastosowaniu wiosną CCC i triapentenolu nie wykazywały zróżni-cowania w stosunku do kontroli (Voškeruša 1972, Kübler i Aufhammer 1990).

Przygotowanie plantacji do zbioru

Regulację dojrzałości łanu wykonano aż na 31% plantacji (tab. 8). Używano do tego przede wszystkim glifosatu (80% plantacji). Desykacja, w ocenie produ-centów, przyspieszała możliwość zbioru o 4–6 dni. Wykonywano ją przede wszystkim na polach bardzo wysoko nawożonych azotem. Nie udowodniono istotnego wpływu tego zabiegu na plon nasion i jego jakość (tab. 8). Owa wyraźna tendencja (wzrost plonu w wartościach względnych — około 8%) mieściła się w granicach błędu statystycznego.

(13)

Tabela 8 Wpływ regulacji dojrzałości łanu rzepaku ozimego na plon nasion i jego jakość*

Effects of desiccation of winter rapeseed stand on seed and crude oil yield

Desykacja łanu ⎯ Stand desiccation

Item

69 31 NIR

LSD

Seed yield

3,01 3,26 r.n.

45,3 44,8 _r.n.

Oil yield

1,26 1,35 _r.n.

Stwierdzono nieznaczne obniżenie zawartości tłuszczu w nasionach rzepaku ozimego pod wpływem desykacji. Również w badaniach Tysa i Rybackiego (2001) po zastosowaniu dikwatu wystąpiło obniżenie (statystycznie nieistotne) zawartości tłuszczu w nasionach.

Wnioski

Niniejsze badania technologiczne przeprowadzone na 291 dużych plantacjach rzepaku o łącznej powierzchni 25,5 tys. ha wykazały, że chemiczne metody zwalczania agrofagów były wysoce plonochronne.

1. Efektywność plonochronna regulacji zachwaszczenia wyrażała się przyrostem plonu nasion średnio o około 30% po zastosowaniu herbicydów w okresie jesiennym lub jesiennym i wiosennym i tylko o 10% w przypadku przenie-sienia odchwaszczania wyłącznie na wiosnę.

2. Zaniechanie ochrony przed szkodnikami powodowało obniżenie plonu nasion o 53%. Wolumen uratowanego plonu zwiększał się aż do czterech zabiegów przeciwko szkodnikom w czasie wiosennej wegetacji. Zabieg trzeci i czwarty uratował średnio 11 i 26% plonu nasion w stosunku do ochrony dwuzabie-gowej.

3. Włączenie zabiegów przeciwko grzybom patogenicznym do technologii pro-dukcji nasion rzepaku ozimego powodowało zwyżkę plonu o 21% (jesienny termin aplikacji) i 19% (wiosenna aplikacja). W okresie wiosennej wegetacji najwyższą efektywnością plonochronną odznaczał się zabieg w okresie

(14)

opadania płatków korony z pędu głównego. Jego przyspieszenie na stadia wczesnowiosennego rozwoju uratowało mniejszą masę plonu.

4. Jesienną bądź wiosenną regulację wzrostu roślin rzepaku poprzez aplikację tebukonazolu, metkonazolu lub chloromekwatu stosowało około 33–35% gospodarstw. Ostatecznym skutkiem tych zabiegów był istotny (11–22%) przyrost plonu nasion przy wyraźnym trendzie zmniejszenia zawartości oleju w ich suchej masie.

5. Chemiczne przygotowanie plantacji do zbioru (głównie glifosat) powodowało tylko tendencję do zwiększenia plonu nasion i zmniejszenia zawartości w nich tłuszczu.

Podziękowanie

Autorzy dziękują PT Producentom Rolnym za udział w projekcie, a Kie-rownictwu i Inspektorom Działu Agrotechnicznego Zakładów Tłuszczowych „Kruszwica” SA za pomoc w zebraniu materiału badawczego.

Literatura

Boczek J. 1992. Niechemiczne metody zwalczania szkodników roślin. Wyd. SGGW, Warszawa. Budzyński W., Horodyski A., Ojczyk T., Malarz W., Kotecki A. 1992. Wpływ bioregulatorów na

dynamikę wzrostu, zimowania i plonowania podwójnie. Biul. IHAR, 183: 175-181.

Budzyński W., Jankowski K., Szczebiot M. 2000. Wpływ uproszczenia uprawy roli i sposobu regulacji zachwaszczenia na plonowanie i koszty produkcji rzepaku ozimego. Cz. 1. Zimotrwałość, zachwasz-czenie i plonowanie rzepaku. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XXI (2): 487-502.

Budzyński W., Muśnicki Cz., Kotecki A., Jankowski K. 1994. Produktywność azotu w rzepaku chro-nionym i nie chrochro-nionym przeciwko owadom. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XV (2): 35-40. Budzyński W., Ojczyk T. 1996. Rzepak – produkcja surowca olejarskiego. Wyd. ART Olsztyn. Budzyński W., Jankowski K., Rybacki R. 2005. Organizacyjne i siedliskowo-agrotechniczne

uwarun-kowania produkcji surowca olejarskiego w wybranych gospodarstwach wielkoobszarowych. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XXVI (2): 387-406.

Franek M. 1994. Wiosenne zabiegi odchwaszczające w rzepaku ozimym. Ochr. Rośl., 38 (4): 3-4. Franek M., Kostkowska B., Rola J. 1989a. Wpływ bioregulatora Baronet na rozwój i plonowanie

rzepaku ozimego oraz pozostałości tego preparatu w nasionach. Zesz. Probl. IHAR – Rośliny Oleiste, 2: 239-247.

Franek M., Rola H. 2000. Wpływ bioregulatora Antywylegacz Płynny 675 SL na niektóre odmiany rzepaku ozimego. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XXI (3): 807-811.

Franek M., Rola J. 1990. Działanie bioregulatorów na rzepak ozimy w różnych warunkach sied-liskowo-agrotechnicznych. Zesz. Probl. IHAR – Rośliny Oleiste, 2: 404-411.

Franek M., Rola J., Szymczak J., Grajeta H. 1989b. Wpływ herbicydów na plonowanie i jakość nasion różnych odmian rzepaku ozimego. Zesz. Probl. IHAR – Rośliny Oleiste, 1: 262-269.

(15)

Gwiazdowski R. 2002. Wpływ terminów opryskiwania fungicydami na plon rzepaku ozimego. Progress in Plant Protection, 42 (2): 856-859.

Gwiazdowski R., Korbas M. 2001. Porównanie biologicznej skuteczności fungicydów stosowanych w rzepaku ozimym. Progress in Plant Protection, 41 (1): 736-739.

Gwiazdowski R., Korbas M. 2005. Zwalczanie chorób. [W:] Technologia produkcji rzepaku. Praca pod redakcją Cz. Muśnickiego i in., wyd. Wieś Jutra.

Husain M., Dmoch J. 1989. Influence of the damage caused by Ceuthorhynchus napi Gyll. by the quality of rape seeds. Zesz. Probl. IHAR – Rośliny Oleiste, 2: 227-233.

Ignatowicz S. 2002. Szkodniki rzepaku. Wieś Jutra, 2: 26-28.

Jankowski K., Ojczyk T., Muśnicki Cz., Kotecki A. 1995. Response to nitrogen of the oilseed rape protected and unprotected against insects. Proc. 9th Intern. Rapeseed Congress, 4-7.07.1995, Cambridge, 1: 259-261.

Korbas M., Wałkowski T., Gwiazdowski R. 2001. Progi szkodliwości chorób rzepaku ozimego. Progress in Plant Protection, 41 (1): 286-290.

Kübler E., Aufhammer W. 1990. Einflüsse von Triazolapplikationen auf Kornetrag und -qualität von Winterraps. Fat Sci. Technol., 92 (2): 68-74.

Lipa J. 1992. Wpływ nawożenia mineralnego na występowanie chorób i szkodników roślin. Post. Nauk Rol., 2: 21-38.

Markus J., Podlaska J., Dmoch J., Pietkiewicz St., Łoboda T., Lewandowski M. 1996. Kompensacja uszkodzeń powodowanych przez słodyszka (Meligethes aeneus F.) na rzepaku ozimym przy różnej obsadzie i nawożeniu. Cz. III. Skład chemiczny nasion odmiany Leo. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XVIII (2): 325-331.

Mączyńska A., Głazek M., Krzyzińska B., Bałachowska J. 2001. Porażenie przez grzyby chorobotwórcze roślin rzepaku ozimego w latach 1999-2000. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XXII (1): 127-138.

Mączyńska A., Krzyzińska B., Pietryga J. 2002. Efektywność zwalczania chorób łuszczyn rzepaku ozimego przy wczesnej i późnej infekcji. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XXIII (2): 409-416. Mączyńska A., Krzyzińska B. 2000. Wpływ Horizonu 250 EW na zdrowotność, rozwój i plon

rzepaku ozimego. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XXI (1): 105-112.

Mrówczyński M. 2003. Studium nad doskonaleniem ochrony rzepaku ozimego przed szkodnikami. Rozp. Nauk. IOR, 10.

Mrówczyński M., Boroń M., Wachowiak H. 2005. Zwalczanie szkodników. [W:] Technologia produkcji rzepaku. Praca pod redakcją Cz. Muśnickiego i in., wyd. Wieś Jutra.

Murawa D. 1990. Badania nad wpływem herbicydów i niektórych czynników agrotechnicznych na plonowanie i skład chemiczny nasion rzepaku ozimego. Acta Acad. Agricult. Techn. Olst. Agricultura, 50, Suppl. B.

Murawa D., Adomas B., Bowszyc T. 1996. Jakość nasion podwójnie uszlachetnionych odmian rzepaku jarego w aspekcie stosowanych herbicydów. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XVII (2): 375-384.

Murawa D., Adomas B., Bowszys T. 1993. Wpływ herbicydów na plonowanie i wartość biologiczną nasion rzepaku ozimego. Post. Nauk Rol., 6: 105-113.

Murawa D., Adomas B., Rotkiewicz D. 1997. Olej i białko nasion rzepaku jarego ze zbioru 1996 roku w zależności od stosowanych herbicydów. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XVIII (2): 408-413. Murawa D., Adomas D. 1995. Wpływ herbicydów na plonowanie i niektóre cechy jakościowe nasion

rzepaku ozimego podwójnie ulepszonego. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XVI (1): 195-207. Murawa D., Warmiński K., Pykało I. 2000. Skład kwasów tłuszczowych oleju z nasion rzepaku jarego

(16)

Muśnicki Cz. 1992. Produkcyjne skutki uproszczeń w agrotechnice roślin oleistych. Materiały Konferencji Naukowej, 25-26.03.1992, Olsztyn: 95-118.

Muśnicki Cz., Toboła P. Muśnicka B. 1999. Wpływ niektórych czynników agrotechnicznych i sie-dliskowych na jakość plonu rzepaku ozimego. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XX (2): 459-469. Muśnicki Cz., Toboła P., Janz S., Mrówczyński M. 1995a. Produkcyjne skutki zaniechania ochrony

rzepaku ozimego przed szkodnikami w zależności od poziomu wiosennej dawki nawozów azotowych. Mat. XXXV Sesji Nauk. Inst. Ochr. Roślin, 2: 111-115.

Muśnicki Cz., Toboła P., Jodłowski M., Mrówczyński M., Ciesielski F. 1988a. Wyniki wstępnych badań nad inhibitorami wzrostu rzepaku ozimego. Zesz. Probl. IHAR. Wyniki badań nad rzepakiem ozimym: 315-328.

Muśnicki Cz., Toboła P., Mrówczyński M., Ciesielski F. 1988b. Wpływ retardantów na jakość nasion rzepaku ozimego. Mat. XXVII Sesji Nauk. Inst. Ochr. Roślin, 2: 187-191.

Muśnicki Cz., Toboła P., Muśnicka B. 1993. Wpływ różnych sposobów uprawy roli i pielęgnowania zasiewów na ilość i jakość plonów rzepaku ozimego. Post. Nauk Rol., 6: 7-14.

Muśnicki Cz., Toboła P., Muśnicka B. 1995b. Jakość nasion rzepaku w zależności od intensywności ochrony roślin przed szkodnikami. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XVI (1): 209-216.

Ojczyk T., Budzyński W. 1994. Regulatory wzrostu rzepaku ozimego. Cz. III. Skutki wiosennego stosowania inhibitorów wzrostu na rośliny rzepaku. Post. Nauk Rol., 6: 35-45.

Ojczyk T., Budzyński W. 1990. Reakcja trzech typów rzepaku na niektóre regulatory wzrostu. Zesz. Probl. IHAR – Rośliny Oleiste, 2: 369-376.

Ojczyk T., Budzyński W. 1991. Reakcja rzepaku wysokoerukowego i podwójnie uszlachetnionego na bioregulatory. Fragm. Agron, 2: 47-57.

Pruszyński S. 2005. Ochrona entomofauny pożytecznej na plantacjach. [W:] Technologia produkcji rzepaku. Praca pod redakcją Cz. Muśnickiego i in., wyd. Wieś Jutra.

Seta G. 2003. Łączne stosowanie insektycydów i fungicydów w ochronie rzepaku ozimego w okresie kwitnienia i zawiązywania łuszczyn. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XXIV (1): 183-192. Toboła P., Muśnicki Cz., Budzyński W., Malarz W. 1994. Skutki zaniechania ochrony przed szkodnikami

w zależności od intensywności nawożenia azotem. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XV (2): 41-48. Toboła P., Muśnicki Cz., Jodłowski M. 1990. Wpływ różnych retardantów na zimotrwałość,

wyle-ganie i plonowanie rzepaku ozimego. Zesz. Probl. IHAR – Rośliny Oleiste, 2: 351-368. Tys J. 2005. Technologia zbioru. [W:] Technologia produkcji rzepaku. Praca pod redakcją Cz.

Muś-nickiego i in., wyd. Wieś Jutra.

Tys. J., Rybacki R. 2001. Rzepak – jakość nasion. Procesy zbioru, suszenia, przechowywania. Acta Agrophisica, IA PAN Lublin.

Voškeruša J. 1972. Der Einfluss von CCC auf Trockensubstanzproduktion, Überwinterung, Ertrag und Qualität bei Winterraps. Z. Acker- u. Pflanzenbau, 135: 169-177.

Wałkowski T., Horodyski A., Dembiński F., Wielebski F., Wójtowicz M. 1988. Analiza wpływu różnych czynników na plonowanie rzepaku w Polsce w świetle badań ankietowych w latach 1984-1986. Zesz. Probl. IHAR – Rośliny Oleiste, 2: 271-287.

Weber Z. 2002. Skuteczność biopreparatu Constans WG (Coniothyrium Minitans Compb.) w ochro-nie rzepaku ozimego przed Sclerotinia sclerotiorum (Lib.) de Bary. Rośliny Oleiste – Oilseed Crops, XXIII (1): 151-156.