„ Królewna Śnieżka” wystawiona 17 marca br. na des- kach Teatru Animacji w Poznaniu była spektaklem wyjątkowym pod każdym względem. Reżyser Janusz Ryl- -Krystianowski, jednocześnie autor scenariusza i tekstów piosenek, dość swobodnie potraktował treść znanej baśni.
Dobrał też do przedstawienia mało znanych... aktorów.
Akcja przedstawienia nie jest skomplikowana. Królewna (we własnej osobie dyrektor teatru Antoni Kończal) szuka
szczęścia, wędrując po świecie, zwłaszcza że zaczarowane lusterko powiedziało jej, że piękniejsza od niej jest zła cza- rownica. Trafia do domku, w którym żyją sympatyczne kra- snoludki (prof. Zbigniew Kwias, dr Wojciech Burchardt, dr Michał Rólski, prof. Paweł Murawa). Krasnoludki są niemile zaskoczone niespodziewana wizytą, a także mało atrakcyjną urodą królewny. Śpiewem i tańcem informują widzów, co robią zawodowo – że nie zamierzają zmieniać
Baśniowe wcielenia lekarzy
21
MAJ 2007 WIELKOPOLSKA IZBA LEKARSKA
swoich przyzwyczajeń i ani myślą mieszkać z niechcianym go- ściem. Próbują wszel- kimi sposobami pozbyć się królewny. Bezsku- tecznie. Królewnie jest z krasnoludkami bar- dzo dobrze i za żadne skarby nie chce opu- ścić chatki gospoda- rzy. Zawodzą wszelkie sposoby. Królewna nie przestraszyła się wizy- ty okropnej Baby Jagi (dr Piotr Golusiński), która przyleciała na
miotle. Nie powiodła się też próba morderstwa, bo zapro- szony na śniadanie z królewny wilk (prof. Andrzej Mac- kiewicz) zrezygnował z posiłku, gdyż widok szkaradnej po- staci królewny odebrał mu apetyt. Z tego samego powodu nie zamierzał ożenić się ze Śnieżką „ściągnięty awaryjnie”
królewicz (prof. Jerzy Sowiński)... Wreszcie królewny miało też dosyć zaczarowane lustereczko i skłamało, że cza- rownicy już nie ma, że teraz ona jest najpiękniejsza, dzięki czemu uspokojona królewna postanowiła uwolnić krasno- ludków od swego towarzystwa i wrócić do domu. Wszyst- ko skończyło się więc jak trzeba w bajce, bo wszyscy byli zadowoleni...
Pretekstem do spotkania w teatrze było ukończenie 60 lat przez Antoniego Kończala. Zaprosił na scenę teatru swoich przyjaciół i kolegów, wybitnych i znanych lekarzy. Widow-
nia, a przypuszczam, że aktorzy także, bawili się setnie. Przez cały czas trwania przedstawienia sły- chać było salwy śmiechu, czuło się także życzliwość widowni dla wysiłków aktorów. Wyobrażam sobie, ile trudu musiał włożyć w przygotowanie przedstawienia reżyser, który będąc przez cały spektakl z boku sceny, czasem musiał interweniować w akcję i teatralnym szeptem podpowia- dać „i schodzisz, schodzisz!”. Tak dobrze nasi koledzy czuli się na deskach sceny, że nie zawsze trzy- mali się scenariusza... Widocznie doświadczenia z próbami i z kie- rowaniem przedstawieniem skłoniły reżysera do stwier- dzenia przed spektaklem: „Sztuka medyczna wobec sztuki bywa bezradna”...
Nie wiem, czy koledzy nasi tak dalece zasmakowali w przyjmowaniu hołdów i sympatii należnych wielkim scen polskich, żeby zrezygnować ze swego podstawowego zawo- du. Jeżeli tak, to podpowiadam, żeby się cenili, przebierali w propozycjach nowych ról i nie przyjmowali byle czego.
Repertuar Szekspirowski czeka na nowe twarze....
Spektakl miał charakter charytatywny. Zbierano datki (hojne – jak napisano w zaproszeniu) na Dom Dziecka Zgro- madzenia Sióstr Franciszkanek z Szamotuł.
Przedstawienie przygotował muzycznie i akompaniował Janusz Muraszko.
AB
22
WIELKOPOLSKA IZBA LEKARSKA MAJ 2007
