12809/1/16 REV 1 mw/KT/mak 1
DG D 2B
LIMITE PL
Rada
Unii Europejskiej
Bruksela, 4 października 2016 r.
(OR. en) 12809/1/16 REV 1 LIMITE EPPO 28
EUROJUST 122 CATS 73
FIN 620 COPEN 280 GAF 59 CSC 272 Międzyinstytucjonalny numer
referencyjny:
2013/0255 (APP)
NOTA
Od: Prezydencja
Do: Komitet Stałych Przedstawicieli / Rada Nr poprz. dok.: 12344/16
Dotyczy: Wniosek dotyczący rozporządzenia w sprawie ustanowienia Prokuratury Europejskiej
– Częściowe podejście ogólne / Sprawozdanie z postępu prac
A. Wprowadzenie
Korzystając z postępów poczynionych przez poprzednią prezydencję (sprawowaną przez
Niderlandy), prezydencja przewodniczyła obradom, które przez wiele dni roboczych toczyły się na forum Grupy Roboczej COPEN, Grupy Przyjaciół Prezydencji i grupy radców ds. WSiSW, z myślą o wypracowaniu porozumienia co do zasady odnośnie do pozostałych nierozstrzygniętych kwestii w tekście projektu rozporządzenia.
PUBLIC
12809/1/16 REV 1 mw/KT/mak 2
DG D 2B
LIMITE PL
Prezydencja skupiła się na przepisach dotyczących kontroli sądowej, współpracy z państwami trzecimi, współpracy z nieuczestniczącymi państwami członkowskimi oraz stosunków z Erojustem, których nie zawierał tekst rozporządzenia przedstawiony przez prezydencję niderlandzką w celu uzyskania ogólnego poparcia dla koncepcji tekstu. Negocjacje postępowały szybko na szczeblu technicznym i w zasadzie wypracowano kompromis co do wspomnianych kwestii, choć wciąż jeszcze trzeba będzie potwierdzić kilka szczegółów.
Odpowiednie przepisy zostały pokrótce wyjaśnione poniżej, a proponowane zmienione brzmienie będące wynikiem posiedzenia radców ds. WSiSW 4 października zostało przedstawione w wersji
„czystej” w załączniku. Prezydencja chciałaby, by na październikowym posiedzeniu Rady (ds. WSiSW) ministrowie osiągnęli w sprawie tych artykułów porozumienie co do zasady.
B. Objaśnienie artykułów
• Kontrola sądowa
Artykuł 36 dotyczący kontroli sądowej był szczegółowo omawiany na forum Rady za prezydencji luksemburskiej i niderlandzkiej. Jednak ponieważ nie udało się wypracować porozumienia, jego tekst nie został zaprezentowany ministrom na posiedzeniu Rady w grudniu 2015 r.
Najwięcej merytorycznych kwestii w trakcie ostatnich dyskusji dotyczyło w szczególności pewności prawa, potrzeby zapewnienia efektywności Prokuratury, zakresu pojęcia „aktów
proceduralnych”, właściwości Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości zgodnie z art. 263 ust. 4 TFUE i właściwości sądów krajowych.
To w świetle tych dyskusji prezydencja kontynuowała analizę tekstu, w ścisłym porozumieniu ze służbami prawnymi Rady i Komisji, z myślą o wypracowaniu najodpowiedniejszego rozwiązania prawnego i z uwzględnieniem stanowisk przedstawionych przez państwa członkowskie. Analiza ta pozwoliła opracować nowy projekt art. 36, stanowiący – jak się wydaje – właściwy z prawnego punktu widzenia i wyważony kompromis między stanowiskami delegacji.
12809/1/16 REV 1 mw/KT/mak 3
DG D 2B
LIMITE PL
Zgodnie z powyższymi uwagami prezydencja przedstawia w załączniku, do omówienia, zmieniony tekst art. 36 wraz z towarzyszącymi motywami. Zdaniem prezydencji tekst ten jest dobrym
i cennym kompromisem zapewniającym praworządność, a jednocześnie umożliwiającym Prokuraturze elastyczność i skuteczność w prowadzonych przez nią działaniach.
• Współpraca z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi
Kwestia stosunków z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi była omawiana wielokrotnie. Główne dyskusje koncentrowały się na rozwiązaniach opartych na powiadomieniach dokonywanych przez państwa członkowskie, że Prokuratura Europejska powinna być uznawana za właściwy organ sądowy, na zasadzie wzajemności i pełniąc podwójną funkcję.
• Współpraca między Prokuraturą Europejską a nieuczestniczącymi państwami członkowskimi Kwestia współpracy między Prokuraturą Europejską z jednej strony a UK, IE i DK jako
nieuczestniczącymi państwami członkowskimi na mocy protokołów nr 21 i 22 z drugiej strony skupiła się na potrzebie wprowadzenia specjalnego przepisu dotyczącego współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych między Prokuraturą Europejską a nieuczestniczącymi państwami członkowskimi.
Prezydencja rozważała różne możliwości uregulowania tej kwestii.
Jej zdaniem przedstawiony tekst jest właściwą podstawą współpracy między Prokuraturą Europejską a nieuczestniczącymi państwami członkowskimi na podstawie obowiązujących unijnych instrumentów.
• Stosunki z Eurojustem
Artykuł 57 dotyczący stosunków z Eurojustem był omawiany za prezydencji niderlandzkiej.
Wstępna wersja jego tekstu została przedłożona Radzie (ds. WSiSW) w czerwcu 2016 r.1 W wersji tej w przypisach odnotowano różnorakie sugestie i propozycje zgłoszone przez delegacje.
1 Dokument 9799/16.
12809/1/16 REV 1 mw/KT/mak 4
DG D 2B
LIMITE PL
Główna zmiana w porównaniu z wnioskiem Komisji dotyczyła ograniczenia współpracy operacyjnej między Prokuraturą Europejską a Eurojustem (ust. 2–3) oraz zakresu wsparcia technicznego i administracyjnego, które Eurojust mógłby lub powinien zapewniać Prokuraturze Europejskiej, w zależności od tego, czy jest to obowiązek czy możliwość (ust. 5).
Oprócz tej ogólnej kwestii dotyczącej tego, czy i w jakim zakresie Eurojust mógłby lub powinien udzielać Prokuraturze Europejskiej wsparcia operacyjnego, technicznego i administracyjnego, dyskusje skupiały się na tym, czy tekst powinien zawierać (otwarty) wykaz usług, jakie Eurojust miałby świadczyć na rzecz Prokuratury Europejskiej, czy też raczej ogólną wzmiankę o takich usługach.
Stanowisko większości delegacji, zgodnie z którym chodzi jedynie o możliwość i należy tylko ogólnie wspomnieć o usługach, które Eurojust ma zapewniać Prokuraturze Europejskiej, zostało odzwierciedlone w tekście zawartym w załączniku.
C. Pytania do ministrów
Prezydencja uważa, że artykuły zawarte w załączniku są gotowe do
przedstawienia Radzie w celu osiągnięcia ogólnego poparcia dla koncepcji tekstu.
Ministrowie proszeni są o:
– wyrażenie poparcia dla artykułów zawartych w załączniku.
_________________
12809/1/16 REV 1 mw/KT/mak 5
ZAŁĄCZNIK DG D 2B
LIMITE PL
ZAŁĄCZNIK
Artykuł 362 Kontrola sądowa3
1. Akty proceduralne Prokuratury Europejskiej, które mają wywoływać skutki prawne wobec osób trzecich, podlegają kontroli przez właściwe sądy krajowe zgodnie z wymogami i procedurami określonymi w prawie krajowym. To samo ma zastosowanie w przypadku nieprzyjęcia przez Prokuraturę Europejską aktów proceduralnych, które mają wywoływać skutki prawne wobec osób trzecich i których przyjęcie było na mocy niniejszego
rozporządzenia wymagane prawem.
2. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy, zgodnie z art. 267 TFUE, do orzekania w trybie prejudycjalnym o:
a) ważności aktów proceduralnych Prokuratury Europejskiej, o ile taka kwestia ważności zostanie podniesiona przed sądem państwa członkowskiego bezpośrednio na podstawie prawa Unii;
b) wykładni lub ważności przepisów prawa Unii, w tym niniejszego rozporządzenia;
c) wykładni art. 17 i art. 20 niniejszego rozporządzenia w odniesieniu do konfliktu właściwości między Prokuraturą Europejską a właściwymi organami krajowymi4.
2 Artykułowi temu powinny towarzyszyć nowe motywy, wstępnie opatrzone numerami 78–80 i przedstawione na końcu niniejszego dokumentu.
3 Delegacje DE i IT przedstawiły alternatywne brzmienie tego artykułu w WK 470/2016.
Kilka delegacji podniosło kwestie dotyczące użycia w tym dokumencie terminu „akty proceduralne”. Delegacja HU zgłosiła zastrzeżenie do tego artykułu.
4 Delegacje FI, SE, PL i NL proponują skreślić lit. c). Uwaga: z lit. c) jasno wynika, że zgodnie z art. 20 ust. 5 na szczeblu krajowym powinien zostać wyznaczony sąd krajowy w rozumieniu art. 267 TFUE, który wydawałby decyzje odnośnie do konfliktu właściwości pomiędzy Prokuraturą Europejską a prokuraturami krajowymi.
12809/1/16 REV 1 mw/KT/mak 6
ZAŁĄCZNIK DG D 2B
LIMITE PL
3. W drodze wyjątku od ust. 1 decyzje Prokuratury Europejskiej o umorzeniu postępowania, o ile są one zaskarżane bezpośrednio na podstawie prawa Unii, podlegają kontroli
przeprowadzanej przez Trybunał Sprawiedliwości zgodnie z art. 263 akapit 4 TFUE5.
4. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy zgodnie z art. 268 Traktatu do orzekania w sporach dotyczących odszkodowań w związku ze szkodami wyrządzonymi przez Prokuraturę Europejską.
5. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy zgodnie z art. 272 Traktatu do orzekania w sporach dotyczących klauzul arbitrażowych umieszczonych w umowach zawartych przez Prokuraturę Europejską.
6. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy zgodnie z art. 270 Traktatu do orzekania w sporach w sprawach pracowniczych.
7. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy do orzekania w sprawie odwołania Europejskiego Prokuratora Generalnego lub prokuratorów europejskich zgodnie
z, odpowiednio, art. 13 ust. 4 i art. 14 ust. 5 niniejszego rozporządzenia6.
5 Delegacje LU, HU, PL i SI zaproponowały rozszerzenie poniższego wykazu środków również o inne decyzje. Motyw: „Decyzje Prokuratury Europejskiej o przydzieleniu sprawy innemu delegowanemu prokuratorowi europejskiemu w innym państwie członkowskim i decyzje Prokuratury Europejskiej o wniesieniu oskarżenia w innym państwie
członkowskim mogą podlegać kontroli sądowej prowadzonej przez sądy krajowe w następstwie wniesienia skargi lub sprzeciwu.”.
6 Delegacja PT poprosiła o dodanie w tym przepisie odwołania ze stanowiska delegowanych prokuratorów europejskich; wymagałoby to również zmiany art. 15 w projekcie
rozporządzenia.
12809/1/16 REV 1 mw/KT/mak 7
ZAŁĄCZNIK DG D 2B
LIMITE PL
8. Niniejszy artykuł pozostaje bez uszczerbku dla kontroli sądowej przeprowadzanej przez Trybunał Sprawiedliwości zgodnie z art. 263 akapit 4 TFUE względem decyzji Prokuratury Europejskiej mających wpływ na przewidziane w rozdziale VI prawa osób, których dane dotyczą, oraz decyzji Prokuratury Europejskiej, które nie są aktami proceduralnymi, np.
decyzje Prokuratury Europejskiej w sprawie prawa do publicznego dostępu do dokumentów7, lub decyzji w sprawie odwołania delegowanych prokuratorów europejskich, które przyjęto zgodnie z art. 15 ust. 3 niniejszego rozporządzenia, lub innych decyzji administracyjnych.
Artykuł 57 Stosunki z Eurojustem
1. Prokuratura Europejska ustanawia i utrzymuje bliskie stosunki z Eurojustem, oparte na wzajemnej współpracy w ramach ich zakresów obowiązków oraz na utworzeniu określonych poniżej wzajemnych powiązań operacyjnych, administracyjnych i zarządczych8. W tym celu Europejski Prokurator Generalny i przewodniczący Eurojustu odbywają regularne spotkania, aby omówić kwestie będące przedmiotem wspólnego zainteresowania.
2. W kwestiach operacyjnych Prokuratura Europejska może włączyć Eurojust w swoje działania dotyczące spraw transgranicznych, w tym poprzez:
a) udostępnienie informacji, w tym danych osobowych, dotyczących prowadzonych przez nią postępowań przygotowawczych, zgodnie z odpowiednimi przepisami niniejszego rozporządzenia;
b) zwrócenie się do Eurojustu lub jego właściwych przedstawicieli krajowych o wsparcie w przekazaniu jej decyzji lub wniosków o wzajemną pomoc prawną do państw
będących członkami Eurojustu, które jednak nie uczestniczą w ustanawianiu Prokuratury Europejskiej, lub do państw trzecich, a także w wykonaniu przedmiotowych decyzji i wniosków w tych państwach.
7 Delegacje AT i LV wołałyby skreślić ten przepis.
8 Ustęp 1 zostanie poddany przeglądowi po ostatecznym zredagowaniu ust. 3–5 tego artykułu, w tym przepisów dotyczących możliwości zawierania umów między Prokuraturą Europejską a Eurojustem.
12809/1/16 REV 1 mw/KT/mak 8
ZAŁĄCZNIK DG D 2B
LIMITE PL
3. Prokuratura Europejska ma pośredni dostęp, w oparciu o system trafieniowy (figuruje/nie figuruje), do informacji znajdujących się w systemie zarządzania sprawami Eurojustu. Ilekroć zostanie stwierdzona zgodność danych wprowadzonych do systemu zarządzania sprawami przez Prokuraturę Europejską z danymi będącymi w posiadaniu Eurojustu, o wystąpieniu takiego trafienia powiadamia się Eurojust i Prokuraturę Europejską, jak również państwo członkowskie, które przekazało dane Eurojustowi. Jeśli dane te przekazało państwo trzecie, Eurojust9 powiadomi to państwo trzecie o stwierdzonej zgodności danych wyłącznie za zgodą Prokuratury Europejskiej.
4. Prokuratura Europejska może korzystać ze wsparcia i zasobów administracyjnych Eurojustu.
W tym celu Eurojust może świadczyć na rzecz Prokuratury Europejskiej usługi będące przedmiotem wspólnego zainteresowania. Szczegóły są regulowane porozumieniem.
9 Obowiązki Eurojustu zostaną ujęte w kontekście rozporządzenia o Eurojuście.
12809/1/16 REV 1 mw/KT/mak 9
ZAŁĄCZNIK DG D 2B
LIMITE PL
Artykuł 5910
Stosunki z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi
1. Uzgodnienia robocze z organami państw trzecich i organizacjami międzynarodowymi, przewidziane w art. 56 ust. 2a, mogą w szczególności dotyczyć wymiany informacji strategicznych i delegowania urzędników łącznikowych do Prokuratury Europejskiej.
10 Temu artykułowi powinien towarzyszyć następujący motyw: „W przypadku gdy kolegium stwierdzi, że ze względów operacyjnych istnieje potrzeba współpracy z państwem trzecim lub organizacją międzynarodową, powinno mieć możliwość zaproponowania Radzie, by zwróciła uwagę Komisji na potrzebę wydania decyzji stwierdzającej odpowiedni stopień ochrony lub na potrzebę wydania zalecenia w sprawie rozpoczęcia negocjacji dotyczących umowy międzynarodowej.
W oczekiwaniu na zawarcie przez Unię nowych umów międzynarodowych lub przystąpienie przez Unię do umów międzynarodowych dotyczących pomocy prawnej w sprawach karnych i ekstradycji już zawartych przez jedno państwo członkowskie lub większą ich liczbę, państwa członkowskie powinny ułatwić Prokuraturze Europejskiej wykonywanie jej funkcji zgodnie z zasadą lojalnej współpracy zapisaną w art. 4 ust. 3 TUE. Jeżeli zezwala im na to stosowna umowa międzynarodowa i o ile wyrazi na to zgodę państwo trzecie, państwa członkowskie powinny uznawać i w stosownych przypadkach notyfikować Prokuraturę Europejską jako organ właściwy do celu wdrażania tych umów międzynarodowych, w tym, w miarę potrzeby i możliwości, w drodze zmiany tych umów. Nie zawsze może istnieć możliwość wskazania Prokuratury Europejskiej jako organu właściwego,
w szczególności w ramach umów dwustronnych, w przypadku których państwa trzecie mogłyby skutecznie sprzeciwić się lub skutecznie sprzeciwiły się takiemu wskazaniu w drodze powiadomienia o sprzeciwie lub w inny sposób, lub w ramach umów o ekstradycję.
W przypadku bowiem niektórych umów o ekstradycję, gdy organami właściwymi do celów tych umów mogłyby być inne organy niż prokuratorzy krajowi, Prokuratura Europejska nie mogłaby być notyfikowana jako kolejny organ właściwy. W takim przypadku Prokuratura Europejska, tak samo jak prokurator krajowy, powinna jedynie wszcząć procedurę ekstradycyjną przewidzianą w prawie krajowym z właściwym organem krajowym (np. sądem lub ministerstwem), który następnie
przekazuje wnioski właściwym organom państw trzecich. Dlatego też, jeśli notyfikowanie Prokuratury Europejskiej jako organu właściwego do celów umów międzynarodowych już zawartych przez jedno państwo członkowskie lub większą ich liczbę z państwami trzecimi nie jest możliwe lub nie wyraża na to zgody dane państwo trzecie, lub w oczekiwaniu na przystąpienie Unii do tych umów
międzynarodowych, delegowani prokuratorzy europejscy, którzy muszą być prokuratorami krajowymi lub członkami sądownictwa, mogą wykonywać tę funkcję względem państw trzecich, o ile jasno informują o fakcie, że wykorzystają dowody uzyskane z państw trzecich na podstawie tych umów międzynarodowych w prowadzonych przez Prokuraturę Europejską postępowaniach
przygotowawczych oraz wnoszonych i popieranych przez nią oskarżeniach. W przypadku gdy zastosowanie takiego mechanizmu nie jest możliwe, w szczególności gdy państwo trzecie sprzeciwia się późniejszemu wykorzystaniu dowodów przez Prokuraturę Europejską, powinna mieć ona
możliwość skorzystania z wzajemności lub zasady kurtuazji międzynarodowej w stosunkach z organami państw trzecich. Powinno to jednak mieć miejsce w poszczególnych przypadkach w granicach właściwości rzeczowej Prokuratury Europejskiej i z zastrzeżeniem ewentualnych warunków określonych przez organy państw trzecich.”.
12809/1/16 REV 1 mw/KT/mak 10
ZAŁĄCZNIK DG D 2B
LIMITE PL
2. Prokuratura Europejska może wyznaczyć, w porozumieniu z odnośnymi właściwymi organami, punkty kontaktowe w państwach trzecich w celu ułatwienia współpracy zgodnie z jej potrzebami operacyjnymi.
3. Umowy międzynarodowe, które Unia zawarła lub do których przystąpiła zgodnie z art. 218 Traktatu [...] z jednym państwem trzecim lub większą ich liczbą w sprawie współpracy
między Prokuraturą Europejską a właściwymi organami w tych państwach trzecich w zakresie pomocy prawnej w sprawach karnych i ekstradycji w sprawach objętych właściwością
Prokuratury Europejskiej, są dla Prokuratury wiążące.
4. W razie braku umowy przewidzianej w ust. 3, państwa członkowskie, jeżeli zezwala im na to stosowna umowa międzynarodowa i o ile wyrazi na to zgodę państwo trzecie, uznają
i w stosownych przypadkach i w miarę możliwości notyfikują Prokuraturę Europejską jako organ właściwy do celu wdrażania zawartych przez siebie umów międzynarodowych w sprawie pomocy prawnej w sprawach karnych [i ekstradycji], w tym w miarę potrzeby i możliwości, w drodze zmiany tych umów.
5. W razie braku umowy przewidzianej w ust. 3 lub uznania przewidzianego w ust. 4, delegowany prokurator europejski prowadzący sprawę może, zgodnie z art. 12 ust. 1, skorzystać z uprawnień prokuratora krajowego lub członka sądownictwa swojego państwa członkowskiego, by wystąpić o pomoc prawną w sprawach karnych do organów państw trzecich, na podstawie umów międzynarodowych zawartych przez to państwo członkowskie lub mającego zastosowanie prawa krajowego i tam, gdzie to konieczne, za pośrednictwem właściwych organów krajowych. W takim przypadku delegowany prokurator krajowy informuje organy państw trzecich, że dowody zgromadzone na tej podstawie zostaną wykorzystane przez Prokuraturę Europejska do celów niniejszego rozporządzenia i że wszelkie pozyskane dowody mogą zostać wykorzystane jako dowód w postępowaniu przed właściwym sądem krajowym tego państwa członkowskiego.
12809/1/16 REV 1 mw/KT/mak 11
ZAŁĄCZNIK DG D 2B
LIMITE PL
W przypadku gdyby sprawa została następnie przydzielona delegowanemu prokuratorowi europejskiemu w innym państwie członkowskim na podstawie art. 22 ust. 5 lit. a), połączona z inną lub podzielona na podstawie art. 22 ust. 5 lit. b) lub gdyby w sprawie tej zostało wniesione oskarżenie w innym państwie członkowskim na podstawie art. 30 ust. 2, delegowany prokurator europejski prowadzący sprawę uzyskuje zgodnie z mającym zastosowanie prawem krajowym zgodę organów odnośnego państwa trzeciego na
wykorzystanie przekazanych przez nie dowodów w postępowaniu przed właściwym sądem krajowym tego nowego państwa członkowskiego, chyba że organy danego państwa trzeciego już wyraziły zgodę lub uchyliły sprzeciw wobec takiego przekazania dowodów.
Jeżeli Prokuratura Europejska nie może wykonywać swoich funkcji na podstawie stosownej umowy międzynarodowej, o której mowa w ust. 3 lub 4, Prokuratura Europejska może również wystąpić o pomoc prawną w sprawach karnych do organów państw trzecich – w danej sprawie i w granicach swojej właściwości rzeczowej. Prokuratura Europejska powinna spełniać warunki, które organy te mogą ustalić w odniesieniu do korzystania z informacji przekazanych na tej podstawie.
6. Z zastrzeżeniem pozostałych przepisów niniejszego rozporządzenia Prokuratura Europejska może, na wniosek, przekazać właściwym organom państw trzecich lub organizacjom
międzynarodowym – do celu postępowań przygotowawczych lub wykorzystania jako dowodu w postępowaniach przygotowawczych – już posiadane informacje lub dowody. Delegowany prokurator europejski prowadzący sprawę podejmuje decyzję w sprawie każdego takiego przekazania informacji lub dowodów zgodnie z prawem krajowym swojego państwa członkowskiego i niniejszym rozporządzeniem.
12809/1/16 REV 1 mw/KT/mak 12
ZAŁĄCZNIK DG D 2B
LIMITE PL
Artykuł 59a11
Stosunki z państwami członkowskimi, które nie są związane niniejszym rozporządzeniem 1. Przewidziane w art. 56 ust. 2a uzgodnienia robocze z organami państw członkowskich, które
nie są związane niniejszym rozporządzeniem, mogą w szczególności dotyczyć wymiany informacji strategicznych i delegowania urzędników łącznikowych do Prokuratury Europejskiej.
2. Prokuratura Europejska może wyznaczyć, w porozumieniu z odnośnymi właściwymi
organami, punkty kontaktowe w państwach członkowskich, które nie są związane niniejszym rozporządzeniem, w celu ułatwienia współpracy zgodnie z jej potrzebami operacyjnymi.
11 Należy dodać następujący motyw: „W stosownych przypadkach Komisja powinna
przedstawić wnioski ustawodawcze w celu zapewnienia skutecznej współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych między Prokuraturą Europejską a państwami
członkowskimi, które nie są związane niniejszym rozporządzeniem. Dotyczy to w szczególności przepisów odnoszących się do pomocy prawnej w sprawach karnych i ekstradycji, z zastrzeżeniem pełnego poszanowania dorobku prawnego Unii w tej dziedzinie.”.
12809/1/16 REV 1 mw/KT/mak 13
ZAŁĄCZNIK DG D 2B
LIMITE PL
MOTYWY TOWARZYSZĄCE ART. 36
(78) Art. 86 ust. 2 Traktatu przewiduje, że Prokuratura Europejska jest właściwa do wnoszenia publicznych oskarżeń przed właściwe sądy państw członkowskich. Czynności podejmowane przez Prokuraturę Europejską w trakcie postępowań przygotowawczych są ściśle związane
z oskarżeniami, które mogą zostać wniesione w wyniku tych postępowań, oraz mają wpływ na porządek prawny państw członkowskich. W wielu przypadkach czynności te będą przeprowadzane przez krajowe organy ścigania działające zgodnie z poleceniami Prokuratury Europejskiej, czasami także po uzyskaniu zgody sądu krajowego. Z tego względu należy uznać, że akty proceduralne Prokuratury Europejskiej, które mają wywoływać skutki prawne wobec osób trzecich, powinny podlegać kontroli przez właściwe sądy krajowe zgodnie z wymogami i procedurami określonymi w prawie krajowym. Powinno to zapewnić, by akty proceduralne Prokuratury Europejskiej przyjęte przed wniesieniem aktu oskarżenia i mające wywoływać skutki prawne wobec osób trzecich (do tej kategorii zalicza się podejrzanego, poszkodowanego i inne zainteresowane osoby, na których prawa takie akty mogą negatywnie wpływać), podlegały kontroli sądów krajowych. Akty proceduralne dotyczące wyboru państwa członkowskiego, którego sądy będą właściwe do rozpoznania sprawy i które zostanie ustalone na podstawie kryteriów określonych w niniejszym rozporządzeniu,
wywołują skutki prawne wobec osób trzecich, a zatem powinny podlegać kontroli sądów krajowych najpóźniej na etapie postępowania sądowego. Wnoszenie do właściwych sądów krajowych skarg na bezczynność Prokuratury Europejskiej możliwe jest tylko w odniesieniu do aktów proceduralnych, które Prokuratura ma prawny obowiązek przyjąć i które mają wywoływać skutki prawne wobec osób trzecich. Jeżeli prawo krajowe przewiduje kontrolę sądową aktów proceduralnych innych niż akty dotyczące czynności, które nie wywołują skutków prawnych wobec osób trzecich, lub
przewiduje wnoszenie skarg na bezczynność, niniejszego rozporządzenia nie należy interpretować jako mającego wpływ na takie przepisy prawne. Państwa członkowskie nie powinny też być zobowiązane do wprowadzenia kontroli przeprowadzanej przez sądy krajowe dotyczącej aktów proceduralnych, które nie wywołują skutków prawnych wobec osób trzecich, takich jak
wyznaczenie biegłych lub zwrot kosztów poniesionych przez świadków. Ponadto przepisy
niniejszego rozporządzenia nie wpływają na uprawnienia krajowego sądu rozpoznającego sprawę.
12809/1/16 REV 1 mw/KT/mak 14
ZAŁĄCZNIK DG D 2B
LIMITE PL
(79) Zgodność z prawem aktów proceduralnych Prokuratury Europejskiej, które mają wywoływać skutki prawne wobec osób trzecich, powinna podlegać kontroli sądów krajowych. W tym względzie należy zapewnić skuteczną ochronę prawną zgodnie z art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE. Ponadto zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości krajowe przepisy proceduralne regulujące występowanie z powództwem o ochronę indywidualnych praw przyznanych na mocy prawa Unii nie mogą być mniej korzystne niż przepisy regulujące podobne sprawy krajowe (zasada
równoważności) i nie mogą w praktyce uniemożliwiać ani nadmiernie utrudniać korzystania z praw przyznanych na mocy prawa Unii (zasada skuteczności).
Jeżeli sądy krajowe przeprowadzają kontrolę zgodności takich aktów z prawem, mogą to czynić w odniesieniu do prawa Unii, w tym niniejszego rozporządzenia, oraz w odniesieniu do prawa krajowego, mającego zastosowanie w zakresie, w którym dana kwestia nie jest uregulowana niniejszym rozporządzeniem. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, gdy sądy krajowe mają wątpliwości co do ważności tych aktów w świetle prawa Unii, powinny zwracać się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniami prejudycjalnymi. Nie mogą jednak zwracać się do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniami prejudycjalnymi na temat ważności aktów proceduralnych Prokuratury Europejskiej względem krajowego prawa procesowego lub względem krajowych środków transponujących dyrektywy, nawet jeśli niniejsze rozporządzenie zawiera do nich
odesłanie. Pozostaje to jednak bez uszczerbku dla odesłań prejudycjalnych dotyczących wykładni przepisów prawa pierwotnego, w tym Traktatu i Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, lub wykładni i ważności przepisów prawa wtórnego Unii, w tym niniejszego rozporządzenia i mających zastosowanie dyrektyw. Ponadto niniejsze rozporządzenie nie wyklucza możliwości
przeprowadzania przez sądy krajowe kontroli ważności takich aktów proceduralnych Prokuratury Europejskiej, które mają wywoływać skutki prawne wobec osób trzecich, pod kątem ich zgodności z zasadą proporcjonalności zapisaną w prawie krajowym.
(80) Przepis niniejszego rozporządzenia dotyczący kontroli sądowej nie zmienia uprawnień Trybunału Sprawiedliwości do kontroli decyzji administracyjnych Prokuratury Europejskiej, tj. decyzji, które nie są podejmowane przez nią w przy wypełnianiu jej funkcji związanych z prowadzeniem postępowań przygotowawczych, wnoszeniem i popieraniem oskarżeń oraz doprowadzaniem do osądzenia i które wywołują skutki prawne wobec osób trzecich. Niniejsze rozporządzenie nie narusza także możliwości wnoszenia przez państwo członkowskie, Parlament Europejski, Radę lub Komisję skarg o unieważnienie zgodnie z art. 263 akapit drugi TFUE oraz art. 265 akapit pierwszy TFUE oraz pozostaje bez uszczerbku dla postępowań o naruszenie na mocy art. 258 i 259 TFUE.
________________
