Opis rozmiaru Grochowa z okolicami przez uczniów klassy IVtey szkół wojewódzkich warszawskich XX Piiarów wykonanego pod przewodnictwem wjx Antoniego Wolickiego, professora matematyki w dniach miesiąca maia 1819 roku

4972

- ' ' . ■ ■

' ■ _

O P I s

R O Z M I A R U G R O C H O W A

z O K O L I C A M I, ■

«. . .

VA* ’ « * ‘

. p n z

z

U C Z N I Ó W K L A S S Y IVXy

S Z K Ó Ł W O I E W Ó D Z K I C H W A R S Z A W S K I C H XX. r i l A R Ó W

W Y K O N A N E G O

P o d P r z e w o d n i c t w e m

W JX . A n t o n i e g o W O L I C K I E G O

•PROFESSORA MATEMATYKI W D n ia c h M ie s ią c a M a ia 1819 R o k u .

i ' ,

fjf g

ę'.9U0T/Y.

O S°f

V N 1V. A lAGEl-lu, CRA CO V IEW fi««

C joż ia to widzę ? coż za odm iana,

Gdziekolwiek tylko wzrok b y s try zboczy,.

Chociaż tak wcześnie, chociaż tak zrana

Każdy zaspałe przeciera oczy. . Lecz na coż darmo czynię p y ta n ia,

Kiedy się odgłos rozchodzi wszędzie, Słyszę ro zm o w y , słyszę szemrania,

Ze pod Grochowem dziś rozm iar będzie.

Jakiego R om ul laurami o k ry ty , Używał wozu w try u m f znamienity ,

Na takim w pięknym porządku złożone , ' W io z ą rzeczy niezliczone.

T u D io p tr y , tutay p ik i, T u łańcuchy, tu stoliki,

T u widzisz kołków bez m ia ry ,

T u libelle, kątgm iary.

o «

T a się straszny magnes w a l i ,

T a pudełka...i tam daley.

D aley widzisz różne fanty, Żołądk owe p ro w i an ty . A ciężar tego p o d w a la , M a lcó w niezliczona zgraia.

/

W szy stk o zaś ciągną porządnie zaprzężne Dwa R ossynanty ■ potężne.

J

Ż minęli m ost W i-slany,

A chociaż ieszcze tak zrana

Każdy przecież zadyszany, * - Brodzi w piasku po kolana ;

A idąc powolnym krokiem

/ •

Pocieszeni byliśmy Grochowa widokiem.

W nim P ałacyk średniey m ia ry , K arczm a i iukis dom sta ry , .

Cztery chałup i s to d ó ł, w tych się zboże chow a, • Y . . . koniec opisu Grochowa. '

Ale odbyte tr u d y osładza,

I małą ilość domów nagradza, Nader piękna okolica;

Laski się rozzieleniły,

A W a rsz a w y widok m iły- Oczy i zm ysły zachwyca.

W i o s k o ! ty po ry m iłey ozdobo T e ra z się przecież nacieszę z tobą.

Czy w uymuiące udam się gaie, Gdzie czuły' słowik słyszeć się daie.

Czyli na środku przyiem ney łąki , Słucham iak mile kwilą sk o w ro n k i, I iako ptasząt rozliczna zgraia, P rz y ie m n ą p o rą dziś się upaia.

Na którąkolwiek wzrok rzucę s tro n ę , W szędzie postrzegam n iw y zielone.

A upatruiąc p rzed m io ty in n e , R o z ry w k i wiosny widzę niewinne.

Słowrem co tylko wzrok chciwy zoczy, Upaia z m y sły , omamia oczy.

L ecz cóż ia w p ie rw sz y m zapale, Do wioski tę odę palę ?

N iep o m n y , że nie zdaleka, R o zm iar na pió ro czeka', Ze iuż z ładow ney b r y k i,

W y im u ią kołki i p i k i .

.

« o

Każdy w m ieysoi swoim stawa Już wy mierzona podstawa,

I gdy się krząta liczba pracow ników ż y w a , Cóż tę ro b o tę p rzeryw a ?

Cóż to bydź musi dopełnione w przódy ?

— Klękaycie ludy klękaycie narody ! — O ! ty szacowny drogich niebios d a r z e !

Którego wielbią X ią ź ę ta , Mocarze

€ i co w b arło g u , ci co leżą w puchu:

, Czci godny Brzuchu!

O ty ! co słodzisz b y t ludzi na ziemi, T y co umacniasz żywiołami twierni, Tyło krotnem i łaski zaszczycony,

* Bądź p o zd ro w io n y !

Czy kto w iedw abiach, złotogłowie chodzi, Tw oiey potrzebie z Ochotą dogodzi

Czy suknia droga czyli z pro stey w ełn y , Byłeś b y ł pełny.

Dla ciebie bióro urzędnik om iia, . Dla ciebie K apłan z mszą się prędko zwiia, K a id y mocnieyszy kiedy się posili.

Myśmy dla ciebie rozm iar opuścili!

Jakoż z nas lcaicly w postawie wesoły, Biegł do chałupy albo do stodoły, Gdzie ua oddziały różne p odzieleni, T en zaiada kiełbasę, ów kawał pieczeni.

A po posiłku wieyskim ku rozweseleniu , 7i zacnym Nauczycielem zasiadamy w cieniu.

Tam przyiem ne rozm ow y a w spolnem weselu ,

K ażdy się z czemsiś wyrwie chociaż z głupstwem wielu.

P o odpoczynku następnie p r a c a , K ażdy do swoiey ro b o ty powraca,

Coraz się bardziey nasz stolik p o m y k a , Już koniec blisko ale słońce znika.- P o noclegu w stodołach na słomie lida sia n ie , K ażdy choć nie budzony zrywa się i wstanie,

Bo zimno ranne dokucza, K tó re rozum u naucza

T y c h , co noc przepędzili mocno niewrygodnie, A to z chęci przedsięwziętych,

Aby się okazali w ytw ornie i modnie

W wysm ukłych fraczkach i spodniach o p i ę t y c h .

W reście kończemy rozm iar a pracuiafc szczerze,

Mieysce w k tó ry m iesteśmy widzim na papierze,

I gdyśmy i u l powracać do stolicy m ieli, Zwiedziło nas łaskawie dwóch Nauczycieli..

Cała więo Uczniów gromada Co k tó ry może zaiada

A w śród wy b i era ń i w rzaw y, W a le m y do Warszaw'y.

A ida4C przez te mieysca gdzie Polaków czynyT, Na ich skronie nie zwiędłe uwiły w aw rzyny.

Rów nie dla gorącości iak i ku zabawie

W śród drzew spoczynek mieliśmy na trawie Gdzie p rzeg ad an o muszki i ro b acz k i,

L is tk i, ziółeczka i krzaczki.

A kiedy się fleciki czułe odezwały

Nawet liście na drzewadh od radości, d rg a ły ;

P o spoczynku zaś śliśmy i u i nieco wieczorem Do G ocław ia, co stoi nad małem ieziorem.

A i tam przed karczm ą w k tó rey Świętem łub Niedzielą P o tygodniowey pracy kmiotki się weselą.

Na środku piasczystey drogi Postrzegliśmy tum an s r o g i , A szedłszy drogą niew iele,

Uyrzeliśmy i e chłopskie było to wesele.

Tam

Tam pociecha wieśniaków, ozdoba wesela, Na klocu wyniośleyszym siedziała kapela ,

T en z przyciskiem krzykliwe smykiem stroi t o n y , Tam ten spruchniałe basy dusi p rz y g a rb io n y ,

A gdy ciągle rzempoli para ladaiaka, P o zapoconych nosach sączy się tabaka.

Boday to kiedy sczęśliwe chwile, P rz y iem n ą bawią słodyczą m ile , Boday przez święte związków wesele, Mogli się cieszyć cni przyiaciele,

W tenczas to w te n c z a s pełno słodyczy, T en piiąc, temu dobrego życzy

T utay zagrzani tańcem bez m ia ry , F iią parobcy żytne n ek tary , - A gdy się radość ta rozpościera, Z iw awem i dziewki idą sztaiera.

T u tay P an W oyciech do Pana Jana P i i e , co za łb y brali się z rana.

Tu wsi ozdoba P an O rganista, ' <

Z okoliczności lubey k o rzy sta;

Siedząc przy flaszy co obok stoi Przezacną gochę kwaterką doi.

Będąc rozweseleni tak m iłym w idokiem ,

Pow olnym ku W arszawie dążyliśmy krokiem ;

M o «

Temu zmordowranehm aż p o t Z czoła ciecze ,•

Ten u tru d z o n y , nogę po za sobą wlecze;

A każdy doleciawszy do swego mieszkania, P o chwalebnym posiłku, zbiera się do'spania.

I ia chciałbym coś iescze umieścić w tym ry m ie, Ale iuż sam nawet drzymię. (*)

W in cen ty Cyprysinsh.it

W O L I C K I E G O

NAUC ZYC IELA MATEMATYUl

w Szkołach Woiewódzkich Warszawskich XX. Piaró.w po odbytym Rozmiarze w Grochówie

K L A S S A IV.

O T y ! coś nie żałował swey pracy i chęci, K tó rą każdy w gorliw ey, zachowa iparmięci;

Co pracuiesz z troskliw ym , dla nas poświęceniem,

T o b ie, W spółuczniów wszystkich, dziękuię Imieniem.

Na mieyscu, gdzie Polaków? i dzielność i chwała, L icznym hufcom N aieadzców, czuć się mocno dała Gdzie każdy p rz e d m io t, oku 'radośnie udziela

Pobicie ,■ niewdzięcznego Nam- nieprzyiaciela Gdzie się L au rem zwycięzkim okryli P o la c y ,

Takie mieysce do naszey przeznaczyłeś pracy.

O iak miłe przedm ioty któreśm y postrzegli,

W mieyscu, gdzie Nasi Bracia W aleczni polegli, PeWni dla sprawiedliwey że woiuią sprawy ;

Kładli życie dla K ró la , Oyczyzny i Sławry.

Gdy srogą Losu wolą R ó d Lecha odwieczny

P óźniey w śród rad niezgodny a w śró d b ite w sprzeczny.

M ia ły . . . Ach srogie sercu Polaka wspomnienie

Zaćmić ponure dumy i przemocy cien ie,

'Kiedy chciwe Sąsiady na łup upragniony Naiechały spokoyne Polaków zagony

-Gdy garstka Praw ych L u d zi nie startemi blizny Okazała iak mocną iest miłość O yczyzny, I tam gdzie są Racławic wzgórzem k ry te pola

Jak śmiała Cnota z kosą za W olność i Kj\óla, G dy Nam wszystko wydarto zdradnem i o b ro ty ;

P ró c z miłości O yczyzny, h o n o ru , i C noty, Pośli walczyć za wolność Braci w tey krainie,

K ędy rozlew ny Padus i T y b r b y stry p ły n ie , Szukaiąc z utęsknieniem gdzie Oyczyzna Nasza:

Znaleźli ią w śród siebie na ostrzu pałasza!

Dziś g d y rozdarty Naród z gruzów się w ydzwignął, Oby każdy w ty pi samym zapale nie stygnął*, I tey się co dziś bierzem poświęcał Nauce

T ak wielce użyteczney w woiowania sztuce, Wspomagaiąc Oyczyznę połączeni razem

P ra c ą , maiątkiem, życiem, p ió re m , i żelazem.

A T y ! coś się tu dla nas z Stolicy oddalił,

Coś pierw szy patriotyzm w m ćy duszy zapalił, Przypom inaiąc Naszych okazane1 uięztw a,

Ich stałe poświęcenie, ich świetne zw.ycięztwa, P o zw ó l niech C i, to pismo w Twe oddaiąc ręce,

P ra c e , atram ent, p ió r o } i papier poświęcę,

* ' *» »

0010003554

Książka po dezynfekcji

0010003554