2. ODWRÓCONA TABELA ZGODNOŚCI

(1)

2. ODWRÓCONA TABELA ZGODNOŚCI

POZOSTAŁE PRZEPISY PROJEKTU – zmiany będące konsekwencją implementacji DYREKTYWY RADY (UE): 2017/2455 oraz 2019/1995 oraz pozostałe zmiany

Jedn. red. Treść przepisu projektu krajowego Uzasadnienie wprowadzenia przepisu

Art. 1 W ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106, 568 i 1065 i 1106) Art. 1 pkt 1 lit c dotyczy art. 2 pkt

23 i 24 ustawy o podatku od towarów i usług

1) w art. 2:

c) uchyla się pkt 23 i 24; Polska posiada regulacje dotyczące sprzedaży wysyłkowej (w Polsce rozwiązanie

takie funkcjonuje od 1 grudnia 2008 r.). W ustawie o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym do końca czerwca 2021 r., zawarte zostały definicje legalne sprzedaży wysyłkowej, dzielące ją na sprzedaż z i na terytorium kraju (art. 2 pkt 23 i 24). W zakresie implementacji dyrektywy 2017/2455 ustawa wprowadzi w art. 2 pkt 22a nową regulację definiującą wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość (WSTO) i uchyli regulacje dotyczące sprzedaży wysyłkowej istniejące w art. 2 pkt 23 i 24 ustawy o podatku od towarów i usług.

Art. 1 pkt 1 lit d dotyczy art. 2 pkt 26 ustawy o podatku od

towarów i usług

1) w art. 2:

d) w pkt 26 wyrazy „za pomocą środków komunikacji elektronicznej” zastępuje się wyrazami „drogą elektroniczną”;

W projektowanym przepisie art. 2 pkt 26 ustawy o podatku od towarów i usług proponuje się dostosowanie definicji usług elektronicznych do nomenklatury stosowanej w tej ustawie. Wykładnia tej definicji może powodować wątpliwości interpretacyjne co do sposobu wykonywania usług elektronicznych, w kontekście wykorzystanych dla potrzeb tej definicji pojęć. Zgodnie z jej obecnym brzmieniem, usługami elektronicznymi są usługi świadczone przy pomocy środków komunikacji elektronicznej. Na gruncie przepisów prawa podatkowego, środki komunikacji elektronicznej oznaczają zasadniczo portal podatkowy, zdefiniowany w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 oraz e-PUAP.

W związku z tym brzmienie tej definicji może nasuwać wątpliwości co do dopuszczalnych sposobów świadczenia usług elektronicznych. W związku z tym w obecnie obowiązującej definicji usług elektronicznych proponuje się zastąpić pojęcie środków komunikacji elektronicznej, pojęciem drogi elektronicznej. Na gruncie przepisów prawa podatkowego, pojęcie drogi elektronicznej jest znacznie szersze od pojęcia środków komunikacji elektronicznej.

Należy zwrócić przy tym uwagę, że w przepisie art. 7 rozporządzenia 282/2011, do którego stosowania odsyła przepis art. 2 pkt 26 ustawy o VAT, również jest mowa o usługach świadczonych drogą elektroniczną, a nie o usługach świadczonych przy pomocy środków komunikacji elektronicznej.

Art. 1 pkt 2 dotyczy art. 3 ustawy o podatku od towarów i usług

2) w art. 3:

a) w ust. 3:

− we wprowadzeniu do wyliczenia skreśla się wyraz „podatników”,

− pkt 2 i 3 otrzymują brzmienie:

„2) podatników:

a) nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju,

b) o których mowa w art. 109b,

c) korzystających z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9,

d) działających w charakterze pośredników na rzecz podatników korzystających z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 9

Ustawa rozszerza właściwość organów podatkowych. Obecnie organami podatkowymi, właściwymi dla podatników podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej, korzystających z procedury MOSS, są odpowiednio Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście oraz Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego (art. 3 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT oraz odpowiednie przepisy rozdziałów 6a i 7 działu XII ustawy o VAT – art. 130b ust. 4-8, art. 130c ust. 1, ust. 8, art. 132 ust. 3, ust. 5-7, art. 133 ust. 1, ust. 8).

Zmiany wprowadzane w art. 3 ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT mają na celu określenie właściwości organu podatkowego w przypadkach podatników, o których mowa w art.

109b, korzystających z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9, oraz działających w charakterze pośredników na rzecz podatników korzystających z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w

(2)

2

– właściwym organem podatkowym jest Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa- Śródmieście, zwany dalej „naczelnikiem drugiego urzędu skarbowego”;

3) podatników:

a) o których mowa w art. 130a pkt 2 i art. 138b ust. 1 pkt 1–3, oraz podmiotów zagranicznych, o których mowa w art. 131 pkt 2, zidentyfikowanych na potrzeby procedury szczególnej rozliczania VAT, o której mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9,

b) działających w charakterze pośredników na rzecz podatników korzystających z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 9 dla których państwem członkowskim konsumpcji, o którym mowa w art. 130a pkt 2a, art 131 pkt 3a oraz art. 138a pkt 4 jest Rzeczpospolita Polska

– właściwym organem podatkowym jest Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego.”, b) dodaje się ust. 7 w brzmieniu:

„7. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, wyznaczyć inne, niż wymienione w ust. 3 pkt 2 i 3, organy podatkowe właściwe w przypadku podatników korzystających z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9 oraz podatników działających w charakterze pośredników na rzecz podatników korzystających z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 9, uwzględniając konieczność zapewnienia sprawności prowadzonych postępowań oraz prawidłowego rozliczania podatku od towarów i usług lub podatku od wartości dodanej przez podmioty korzystające z tych procedur.”;

rozdziale 9. Organem podatkowym właściwym w tych sprawach będzie Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa – Śródmieście.

Należy zwrócić przy tym uwagę, że art. 109b ust. 1 nakłada na podatników ułatwiających poprzez interfejs elektroniczny – taki jak platforma (ang. platform), platforma handlowa (ang. marketplace), portal lub inne podobne środki – dokonanie na terytorium UE określonych w tym przepisie dostaw towarów i usług, zasadniczo na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, obowiązek prowadzenia ewidencji zawierającej określone informacje na temat tych czynności (transakcji) i wykonujących je podatników. W myśl projektowanego art. 109b ust. 4 ustawy o VAT wskazaną ewidencję udostępnia się nie później niż w terminie 7 dni od dnia doręczenia żądania właściwego organu podatkowego (tj. Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście), w odniesieniu do (i) dostaw towarów, w przypadku których wysyłka lub transport towarów kończy lub rozpoczyna się na terytorium kraju oraz (ii) świadczenia usług, w przypadku których miejsce świadczenia znajduje się na terytorium kraju. Należy mieć na względzie, że obowiązkiem prowadzenia i udostępniania tej ewidencji będą objęci podatnicy (operatorzy interfejsów elektronicznych) bez względu na to w jakim państwie znajduje się ich siedziba działalności gospodarczej. W praktyce obowiązek ten będzie zatem spoczywał również na podatnikach zagranicznych, tj. takich, których siedziba działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej zlokalizowane są w innych niż Polska państwach członkowskich Unii Europejskiej bądź w państwach trzecich, które nie należą do tej organizacji. W związku z tym zasadne jest, aby to właśnie Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa- Śródmieście, który jest właściwym organem podatkowym dla podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, pełnił rolę właściwego organu podatkowego również w przypadku podatników, o których mowa w art. 109b.

W związku z rozwiązaniami wprowadzanymi projektem ustawy należy również nadać nowe brzmienie art. 3 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT które wskazuje, że Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego jest właściwym organem podatkowym dla podatników o których mowa w art. 130a pkt 2, podmiotów zagranicznych, o których mowa w art. 131 pkt 2, podatników, o których mowa w 138b ust. 1 pkt 1 - 3, zidentyfikowanych na potrzeby procedury szczególnej rozliczania VAT, o której mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9, oraz działających w charakterze pośredników na rzecz podatników korzystających z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 9, dla których państwem członkowskim konsumpcji jest Rzeczpospolita Polska.

Z uwagi na rozszerzenie procedury MOSS o kolejne usługi, WSTO i SOTI wzrosło prawdopodobieństwo, że znacznie większa liczba podatników będzie chciała skorzystać z tej szczególnej procedury rozliczania podatku. W związku z tym, w projektowanym przepisie art. 3 ust. 7 ustawy o VAT przewidziano fakultatywną delegację dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia w drodze rozporządzenia, innych, niż wymienione w ust. 3 pkt 2 i 3, organów podatkowych właściwych w przypadku podatników korzystających z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9 oraz podatników działających w charakterze pośredników na rzecz podatników korzystających z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 9. Projekt przewiduje,

(3)

3

że wydawane rozporządzenie powinno uwzględniając konieczność zapewnienia sprawności prowadzonych postępowań oraz prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług lub podatku od wartości dodanej przez podmioty stosujące te procedury.

Art. 1 pkt 4 dotyczy art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od

towarów i usług

4) w art. 12 w ust. 1 w pkt 2 wyrazy „sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju”

zastępuje się wyrazami „wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość”; Zmiana w tym przepisie ma charakter techniczny i jej celem jest dostosowanie regulacji do nowej definicji WSTO, zastępującej definicje sprzedaży wysyłkowej z i na terytorium kraju.

Art. 1 pkt 5 dotyczy art. 13 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od

towarów i usług

5) w art. 13 w ust. 4 w pkt 2 wyrazy „sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju”

zastępuje się wyrazami „wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość”;

Zmiana w tym przepisie ma charakter techniczny i jej celem jest dostosowanie regulacji do nowej definicji WSTO, zastępującej definicje sprzedaży wysyłkowej z i na terytorium kraju.

Art. 1 pkt 6 dotyczy art. 17 ust. 1 pkt 5 lit. c ustawy o podatku od

towarów i usług

6) w art. 17 w ust. 1 w pkt 5 lit. c otrzymuje brzmienie:

„c) dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość lub sprzedaży na odległość towarów importowanych rozliczanej w procedurze importu, o której mowa w dziale XII w rozdziale 9 lub na zasadach odpowiadających tym regulacjom;”;

Zmiany w tym przepisie mają charakter techniczny i ich celem jest dostosowanie regulacji do nowej definicji WSTO, zastępującej definicje sprzedaży wysyłkowej z i na terytorium kraju.

Ponadto wyłączenie rozszerzone zostało również na SOTI. Zmiana wyłącza możliwość stosowania mechanizmu odwróconego obciążenia w przypadku, gdy SOTI dokonywana byłaby do nabywcy w Polsce przez dostawcę spoza UE, który rozlicza VAT w IOSS. Dostawa taka powinna być rozliczona wyłącznie w IOSS.

Art. 1 pkt 7 projektu ustawy dot.

art. 19a ustawy o podatku od towarów i usług

7) w art. 19a:

a) w ust. 1 wyrazy „z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7 11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1”

zastępuje się wyrazami „z zastrzeżeniem ust. 1a, 1b, 5 i 7 11, art. 14 ust. 6, art. 20, art. 21 ust.

1 i art. 138f”,

c) ust. 4 otrzymuje brzmienie:

„4. Przepis ust. 3 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów, z wyjątkiem dostaw towarów, o których mowa:

1) w art. 7 ust. 1 pkt 2,

2) w art. 7a ust. 1 i 2, dokonywanych na rzecz podatnika ułatwiającego dostawy towarów oraz przez tego podatnika.”,

d) w ust. 5 w pkt 3 w lit. b po wyrazach „ oraz gazet, czasopism i magazynów, drukowanych (CN 4902),” dodaje się wyrazy „z wyjątkiem dostaw towarów, o których mowa w art. 7a ust.

1 i 2, dokonywanych na rzecz podatnika ułatwiającego dostawy towarów oraz przez tego podatnika,”,

e) ust. 8 otrzymuje brzmienie:

„8. Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z wyjątkiem:

1) dostaw towarów, w stosunku do których obowiązek podatkowy powstaje w sposób, o którym mowa w ust. 1b,

2) dostaw towarów i świadczenia usług, w stosunku do których obowiązek podatkowy powstaje w sposób, o którym mowa w ust. 5 pkt 4.”;

Zmiany w art. 19a ust. 1 mają charakter techniczny i ich celem jest wskazanie, że zasada ogólna dotycząca powstania obowiązku podatkowego określona w art. 19a ust.

1 nie będzie mieć zastosowania do wyjątku wprowadzonego w ust. 1b tego artykułu.

Modyfikacje proponowane w art. 19a ust. 4, ust. 5 pkt 3 lit. b i ust. 8 ustawy o VAT mają na celu wyłączenie stosowania innych specyficznych zasad powstawania obowiązku podatkowego do dostaw towarów objętych zakresem projektowanego art.

7a ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Wyłączenie to wynika z faktu, że te, określone w implementowanej dyrektywie szczególne zasady dotyczące powstawania obowiązku podatkowego (tj. w momencie zaakceptowania płatności), odnoszą się do wszystkich kategorii towarów będących przedmiotem dostaw ułatwianych przez operatorów interfejsów elektronicznych w rozumieniu proponowanego art. 7a ust. 1 i 2 ustawy o VAT. W konsekwencji należy wyłączyć zastosowanie specyficznych reguł powstawania obowiązku podatkowego dotyczących niektórych dostaw towarów przewidzianych w przepisach ustawy o VAT, w przypadku gdy dostawy te będą ułatwiane przez operatora IE.

(4)

4

art. 21 ustawy o podatku od towarów i usług

8) w art. 21 w ust. 6 w pkt 2 w lit. b kropkę zastępuje się przecinkiem i dodaje się lit. c w brzmieniu:

„c) dostaw towarów, o których mowa w art. 7a ust. 1 i 2, dokonywanych na rzecz podatnika ułatwiającego dostawy towarów oraz przez tego podatnika.”;

Proponowany art. 21 ust. 6 pkt 2 ustawy o VAT wyłącza możliwość stosowania tzw.

metody kasowej do dostaw towarów objętych zakresem projektowanego art. 7a ust. 1 i 2 ustawy o VAT. To wyłączenie dotyczy zarówno „fikcyjnej” dostawy pomiędzy dostawcą bazowym i operatorem interfejsu elektronicznego, jak i „fikcyjnej” dostawy dokonywanej przez operatora interfejsu elektronicznego na rzecz podmiotu niebędącego podatnikiem VAT, będącym jednocześnie finalnym nabywcą towarów (konsumentem). Zmiana ta wynika z przyjęcia szczególnej reguły dotyczącej momentu powstawania obowiązku podatkowego w odniesieniu do takich transakcji przewidzianej w projektowanym art. 19a ust. 1b ustawy o VAT.

Art. 1 pkt 9 lit. b dotyczy art. 22 ust. 1b ustawy o podatku od

towarów i usług

9) w art. 22:

b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a i 1b w brzmieniu:

1b. Przepis ust. 1a pkt 2 i 3 stosuje się pod warunkiem posiadania przez dostawcę dokumentów jednoznacznie potwierdzających dokonanie dostawy na zasadach określonych w tych przepisach.”,

Zgodnie z projektowanym art. 22a ust. 1b ustawy o podatku od towarów i usług warunkiem stosowania art. 22 ust. 1a pkt 2-3 jest konieczność posiadania przez dostawcę dokumentów jednoznacznie potwierdzających dokonanie tej dostawy na zasadach określonych w tych przepisach. Obecnie, zgodnie z brzmieniem art. 24 ust.

11 ustawy o VAT wymóg ten dotyczy jedynie podatnika podatku od wartości dodanej, dokonującego sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju. Z uwagi na konieczność uszczelnienia systemu oraz zapobiegania oszustwom, wymóg ten będzie dotyczył wszystkich dostawców, korzystających z procedur szczególnych określonych w art.

120 ust. 4 lub 5 ustawy o podatku od towarów i usług lub odpowiadającym im przepisom w innych państwach członkowskich. Jednocześnie należy zauważyć, że dostawa towarów, o której mowa w art. 22a ust. 1a pkt 1, jest opodatkowana na zasadach marży w kraju, w którym rozpoczyna się wysyłka lub transport (czyli w Polsce, a nie w państwie członkowskim nabywcy) i z tego względu, w tym przypadku, dostawca nie musi posiadać omawianych dokumentów.

Wskazane powyżej wyłączenia dotyczą również SOTI.

Procedura szczególna (procedura marży) mająca zastosowanie do dostaw towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków dotyczy sprzedaży w UE i nie może być stosowana do podatku VAT należnego przy imporcie.

Zasadniczo, jeśli towary są dostarczane spoza UE konsumentowi w UE, zastosowanie mają zasady VAT dotyczące SOTI. Jeżeli IOSS jest używany do SOTI, procedura marży nie ma zastosowania.

Jeśli podatnik-pośrednik importuje dzieła sztuki, przedmioty kolekcjonerskie i antyki (nie towary używane), może zdecydować się na zastosowanie procedury marży dla sprzedaży tych importowanych towarów. Podatnik-pośrednik samodzielnie importuje towary, a następnie realizuje dostawę krajową. Podatnik-pośrednik może następnie zastosować procedurę marży do tych kolejnych dostaw (z wyjątkiem dostaw towarów używanych), w wyniku czego nie będzie mógł odliczyć VAT od importu. Tak więc, jeśli podlegający opodatkowaniu pośrednik chce zastosować procedurę marży przy sprzedaży, będzie musiał samodzielnie importować towary i zastosować procedurę marży do kolejnych dostaw.

Art. 1 pkt 15 dotyczy art. 33c ustawy o podatku od towarów i

usług

15) w art. 33c po wyrazach „stosuje się odpowiednio” dodaje się wyrazy „ , z zastrzeżeniem art. 138i”;

Zmiana art. 33c ustawy o podatku od towarów i usług jest konsekwencją wprowadzania w rozdziale 10 w dziale XII (art. 138i) ustawy o VAT regulacji, które implementują nowe rozwiązania określone w tytule XII rozdziale 7 dyrektywy VAT, dotyczące deklarowania i zapłaty VAT z tytułu importu towarów w przesyłkach o wartości do 150 euro. Regulacje, o których mowa w obecnym art. 33c ustawy o VAT, dotyczą poboru podatku z tytułu importu towarów od odbiorcy towarów, doręczanych

(5)

5

przez operatora wyznaczonego (obecnie Pocztę Polską), w zakresie towarów w przesyłkach o wartości rzeczywistej do 1000 euro, zaś nowe uproszczenie - USZ, pozwala na odroczenie płatności podatku z tytułu importu towarów w przesyłkach tylko do 150 euro ale przez wszystkie osoby zgłaszające towary organom celnym (po spełnieniu określonych warunków). Należy podkreślić, że są to dwa różne uproszczenia - nie mogą być stosowane przez operatora wyznaczonego jednocześnie do tych samych przesyłek. Operator wyznaczony będzie miał zatem wybór, z którego uproszczenia zechce skorzystać przedstawiając/zgłaszając towary organom celnym Ponieważ USZ wprowadza odmienny od powyższego termin płatności podatku pobranego od odbiorcy - do 16 dnia następnego miesiąca oraz stosowanie podstawowej stawki podatku dla wszystkich importowanych towarów, zasadnym jest wyłączenie z projektowanego art. 33c ustawy o VAT, regulacji dotyczących importu towarów w przesyłkach, które są objęte USZ.

Art. 1 pkt 18 dotyczy art. 46 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i

usług

18) w art. 46 uchyla się pkt 4; W art. 46 ustawy o podatku od towarów i usług uchyla się pkt 4. Projektowana zmiana ma charakter porządkujący. Regulacje związane z przeliczaniem walut zostały przeniesione do projektowanego art. 31a ust. 5.

Art. 1 pkt 21 lit. c dotyczy art. 89 ust. 9 i 10 ustawy o podatku od

towarów i usług

21) w art. 89:

c) dodaje się ust. 9 i 10 w brzmieniu:

„9. W odniesieniu do osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej dokonujących importu towarów nabytych w ramach sprzedaży na odległość towarów importowanych, jeżeli podatek z tytułu importu został przez tę osobę fizyczną zapłacony, a następnie zaimportowany towar został zwrócony do sprzedawcy, mogą być zastosowane zwroty podatku, na warunkach określonych w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 10.

10. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, warunki i tryb zwrotu podatku, w przypadku, o którym mowa w ust. 9, uwzględniając konieczność prawidłowego udokumentowania zwrotu towaru do sprzedawcy oraz zapłaconej kwoty podatku.”;

Art. 89 ust. 9 o podatku od towarów i usług wprowadza nową regulację polegająca na możliwości zastosowania zwrotu podatku w odniesieniu do osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, które dokonały importu towarów nabytych w ramach sprzedaży na odległość towarów importowanych, pod warunkiem, że podatek z tytułu importu został przez tę osobę fizyczną zapłacony, a następnie zaimportowany towar został zwrócony do nabywcy, na warunkach określonych w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 10.

Art. 89 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług zawiera fakultatywną delegację dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych do wydania rozporządzenia, w którym minister może określić warunki i tryb na jakich kwota podatku zapłaconego z tytułu importu towarów nabytych w ramach sprzedaży na odległość towarów importowanych może być zwrócona osobie fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej, dokonującej zwrotu do nabywcy zaimportowanego towaru, uwzględniając konieczność prawidłowego udokumentowania czynności, od których przysługuje zwrot tego podatku..

Art. 1 pkt 23 dotyczy art. 99 ust.

1 ustawy o podatku od towarów i usług

23) art. 99 w ust. 1 po wyrazach „ i art. 133” dodaje się wyrazy „oraz art. 138g ust. 2”; Zmiana o charakterze dostosowującym. Podatnik zidentyfikowany na potrzeby procedury IOSS albo pośrednik działający na rzecz podatnika, dla każdego z podatników, których reprezentuje, jest obowiązany składać deklaracje VAT za okresy miesięczne, w terminie do końca miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu. W związku z tym istnieje potrzeba wprowadzenia zastrzeżenia dotyczącego projektowanego art. 138g ust. 2.

Art. 1 pkt 24 dotyczy art. 103b ustawy o podatku od towarów i

usług

24) po art. 103a dodaje się art. 103b w brzmieniu:

„Art. 103b. 1. W przypadku gdy na podstawie art. 5c rozporządzenia 282/2011 podatnik ułatwiający dostawy towarów, o których mowa w art. 7a ust. 1 i 2, nie jest zobowiązany do zapłaty podatku w kwocie przekraczającej kwotę tego podatku, którą zadeklarował i zapłacił, naczelnik urzędu skarbowego lub naczelnik urzędu celno-skarbowego określa podmiotowi dokonującemu dostawy towarów na rzecz tego podatnika kwotę podatku do zapłaty.

Przedmiotowa regulacja dotyczy sytuacji określonych w projektowanym art. 7a ustawy o VAT, gdy uznaje się, że podatnik (operator IE) ułatwiający pewne dostawy towarów na terytorium UE poprzez użycie interfejsu elektronicznego otrzymał (nabył) i dokonał dostawy tych towarów samodzielnie i w związku z tym jest zobowiązany do zapłaty VAT od tych dostaw. Taki podatnik może być zależny od rzetelności informacji przekazanych przez dostawców bazowych sprzedających towary poprzez ten interfejs elektroniczny, aby prawidłowo zadeklarować i zapłacić kwotę należnego VAT. W związku z tym, w przypadkach, gdy otrzymane przez niego informacje są

(6)

6

2. Kwotę podatku do zapłaty, o której mowa w ust. 1, stanowi kwota, do zapłaty której, na podstawie art. 5c rozporządzenia 282/2011, nie jest zobowiązany podatnik ułatwiający dostawy towarów.”

błędne, na mocy art. 5c rozporządzenia 282/2011, taki podatnik nie będzie zobowiązany do zapłaty kwoty VAT przekraczającej kwotę tego podatku, którą zadeklarował i zapłacił za te dostawy, jeżeli może on wykazać, że nie wiedział o tym, że otrzymane informacje są nieprawidłowe i racjonalnie rzecz biorąc nie mógł o tym wiedzieć. Powyższa regulacja powoduje jednak, że z uwagi na błędnie przekazywane informacje przez dostawcę bazowego, część podatku VAT może nie zostać zapłacona w prawidłowej wysokości przez podatnika ułatwiającego tą sprzedaż za pomocą interfejsu elektronicznego. Proponowana regulacja ma na celu niejako „domknięcie”

mechanizmu zapłaty podatku związanego z dostawami za pośrednictwem interfejsów elektronicznych, zobowiązując do zapłaty podatku podmiot dokonujący dostawy towarów za pośrednictwem tych interfejsów.

Art. 1 pkt 25 dotyczy art. 106a pkt 3 i 4 ustawy o podatku od

towarów i usług

25) w art. 106a:

a) pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) dostawy towarów i świadczenia usług rozliczanych w procedurach szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a i 7, przez podatników zidentyfikowanych na potrzeby tych procedur, dla których państwem członkowskim identyfikacji jest Rzeczpospolita Polska;”,

b) dodaje się pkt 4 w brzmieniu:

„4) sprzedaży na odległość towarów importowanych, rozliczanej w procedurze szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 9, przez podatników zidentyfikowanych na potrzeby tej procedury, dla których państwem członkowskim identyfikacji jest Rzeczpospolita Polska.”;

Zmiana zaproponowana w art. 106a pkt 3 ustawy o VAT ma charakter dostosowawczy i jest konsekwencją rozwiązania przewidzianego w art. 219a ust. 2 lit. b dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym, w drodze odstępstwa, fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim, w którym jest zidentyfikowany usługodawca oraz dostawca korzystający z jednej z procedur szczególnych OSS. Przepis ten w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2021 r. dotyczy jedynie podatników świadczących usługi TBE, rozliczanych w systemie MOSS (ponieważ do tej pory jedynie te usługi mogły być rozliczane w tej procedurze szczególnej). Od dnia 1 lipca 2021 r. przepis ten, w związku z rozszerzeniem procedury OSS, będzie obejmować także inne usługi oraz dostawy rozliczane w tej procedurze. Zatem zmiana w art. 106a pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług przewiduje, że podatnicy zarejestrowani w OSS do procedury unijnej oraz procedury nieunijnej, dla których państwem identyfikacji jest Polska, będą stosowali przepisy obowiązujące w Polsce do wystawiania faktur dokumentujących usługi oraz dostawy rozliczane dla celów VAT w OSS. Jest to zatem kontynuacja dotychczasowego podejścia.

Analogicznie w przypadku podatników zarejestrowanych w IOSS, dla których państwem identyfikacji jest Polska, do faktur dokumentujących dokonanie SOTI, rozliczanych dla celów VAT w IOSS, zastosowanie będą miały polskie przepisy w zakresie wystawiania faktur (projektowany art.106a pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług.

Art. 1 pkt 26 lit a dotyczy art.

106b ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku od towarów i usług

26) w art. 106b:

a) w ust. 1:

- po pkt 2 dodaje się pkt 2a w brzmieniu:

„2a) sprzedaż na odległość towarów importowanych;”,

W art. 106b ust. 1 dodano pkt 2a, w którym wskazano, że obowiązek wystawiania faktur dotyczy dostawcy dokonującego SOTI. Należy zauważyć, że brak jest wyłączenia z obowiązku wystawiania faktur dla podatników korzystających z procedury importu (procedura, o której mowa w dziale XII w rozdziale 9).

Art. 1 pkt 26 lit b dotyczy art.

106b ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług

26) w art. 106b:

b) w ust. 4 po wyrazie „Do” dodaje się wyrazy „dostawy towarów i”;

Na podstawie zmienionego art. 106b ust 1 pkt 2 przy WSTO rozliczanej poza OSS obligatoryjnie wystawia się fakturę natomiast przy rozliczaniu WSTO w procedurze OSS nie ma takiego obowiązku. Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami podatnik korzystający z MOSS jest zobligowany do wystawienia faktury, ale dopiero na żądanie nabywcy – ale wyłącznie w odniesieniu do świadczenia usług (brak wskazania na dostawę towarów w art. 106b ust. 4 ustawy o VAT). Dlatego należy rozszerzyć zakres ust. 4 i objąć nim również dostawy towarów.

Art. 1 pkt 27 dotyczy art. 106e ust. 1 pkt 12 i ust. 6 ustawy o

podatku od towarów i usług

27) w art. 106e: Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług faktura zawiera

stawkę podatku. W przypadku gdy Polska jest państwem członkowskim identyfikacji dla podatnika korzystającego z OSS / IOSS faktura jest wystawiana zgodnie z

(7)

7

a) w ust. 1 w pkt 12 po wyrazach „stawkę podatku” dodaje się wyrazy „albo stawkę podatku od wartości dodanej w przypadku korzystania z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7 i 9”,

b) w ust. 6 wyrazy „sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju i sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju” zastępuje się wyrazami „wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość, sprzedaży na odległość towarów importowanych”;

przepisami polskimi, jednak może zdarzyć się, że nie będzie na niej wykazywany polski podatek, a podatek od wartości dodanej i stawka innego państwa członkowskiego. W związku z tym należało doprecyzować, że na fakturze może znaleźć się również stawka podatku od wartości dodanej w przypadku gdy podatnik korzysta z ww. procedur szczególnych (projektowana zmiana art. 106e ust. 1 pkt 12 ).

Zmiana w art. 106e ust. 6 ustawy o VAT polega na zmianie pojęcia sprzedaży wysyłkowej na wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość.

Dodatkowo proponuje się analogicznie jak przy WSTO, wyłączyć ze stosowania przepisu art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług również przypadek, gdy dokonywana jest SOTI.

Art. 1 pkt 29 dotyczy art. 109b ustawy o podatku od towarów i

usług

4. Podatnik jest obowiązany udostępnić drogą elektroniczną, w sposób i w zakresie wskazanym w żądaniu właściwego organu podatkowego, ewidencję, o której mowa w ust. 1, nie później niż w terminie 7 dni od dnia doręczenia tego żądania, w odniesieniu do:

1) dostaw towarów, w przypadku których wysyłka lub transport towarów kończy lub rozpoczyna się na terytorium kraju;

2) świadczenia usług, w przypadku których miejsce świadczenia znajduje się na terytorium kraju.

5. W przypadku wystąpienia problemów technicznych uniemożliwiających udostępnienie ewidencji drogą elektroniczną zgodnie z ust. 4, ewidencję udostępnia się w sposób i w terminie wskazanym przez właściwy organ podatkowy.

6. Elektroniczna kopia żądania, o którym mowa w ust. 4, może być przekazana na adres poczty elektronicznej:

1) wskazany w zgłoszeniu informującym o zamiarze skorzystania przez podatnika z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 6a, 7, i 9 lub odpowiadających im regulacjach;

2) wskazany przez podatnika w inny sposób niż ten, o którym mowa w pkt 1, w przypadku gdy adres poczty elektronicznej nie został wskazany w zgłoszeniu, o którym mowa w pkt 1;

3) podatnika, podany na stronie internetowej podatnika, przypadku gdy adres poczty elektronicznej, o którym mowa w pkt 1 i 2 nie został wskazany.

(…)

8. Minister właściwy do spraw finansów publicznych może określić, w drodze rozporządzenia, szczegółowy zakres dodatkowych danych jakie ma zawierać ewidencja, o której mowa w ust.

1, oraz sposób ich ewidencjonowania, a także sposób i miejsce udostępniania tej ewidencji, uwzględniając specyfikę obrotu gospodarczego niektórymi towarami lub świadczenia niektórych usług oraz konieczność zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczenia podatku z tytułu tych dostaw towarów lub świadczenia usług.”;

Art. 109b ust. 4-6 ustawy o VAT określają zakres transakcji, w odniesieniu do których ma być udostępniania ewidencja (prowadzona przez operatorów interfejsów elektronicznych na podstawie art. 109b ust. 1) na żądanie właściwego organu podatkowego, jak również sposób udostępniania tej ewidencji.

Zgodnie z proponowanym art. 109b ust. 4 ustawy o VAT podatnik (operator interfejsu elektronicznego) jest obowiązany udostępnić drogą elektroniczną, na żądanie właściwego organu podatkowego (tj. Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście), ewidencję, o której mowa w art. 109b ust. 1 ustawy o VAT (ewidencja ułatwianych transakcji), nie później niż w terminie 7 dni od dnia doręczenia tego żądania. Wyjaśnić należy, że co do zasady, żądanie udostępnienia ewidencji na mocy ustępu 4 jest doręczane zgodnie z uregulowaniami przewidzianymi w Ordynacji podatkowej (art. 144 i n.). Projektowany art. 109b ust. 4-6 ustawy o VAT nie modyfikuje tych reguł.

W terminie 7 dni od dnia doręczenia żądania operator interfejsu elektronicznego będzie więc obowiązany udostępnić drogą elektroniczną ewidencję.

W art. 109b ust. 4 ustawy o VAT wskazano również, że podatnik jest obowiązany udostępnić drogą elektroniczną, na żądanie właściwego organu podatkowego, ewidencję w odniesieniu do czynności (transakcji) powiązanych z terytorium Polski, tj. dostaw towarów, w przypadku których wysyłka lub transport towarów kończy lub rozpoczyna się na terytorium kraju oraz świadczenia usług, w przypadku których miejsce świadczenia znajduje się na terytorium kraju.

W przypadku wystąpienia problemów technicznych uniemożliwiających podatnikowi udostępnienie ewidencji drogą elektroniczną, zgodnie z ust. 4, ewidencję udostępnia się w sposób i w terminie wskazanym przez właściwy organ podatkowy (projektowany art. 109b ust. 5 ustawy o VAT).

W myśl proponowanego art. 109b ust. 6 ustawy o VAT elektroniczna kopia żądania, o której mowa w art. 109b ust. 4 ustawy o VAT, może być przekazana na wyszczególnione w tym ustępie adresy.

Regulacja zawarta w art. 109b ust. 6 ustawy o VAT przewiduje możliwość równoległego przekazania na adres poczty elektronicznej podatnika elektronicznej

(8)

8

kopii żądania, o którym mowa w art. 109b ust. 4 ustawy o VAT. Należy podkreślić, że ust. 6 nie modyfikuje reguł dla doręczeń przewidzianych w Ordynacji Podatkowej.

Z kolei proponowany art. 109b ust. 8 ustawy o VAT przewiduje delegację upoważniającą Ministra właściwego do spraw finansów publicznych do wydania fakultatywnego rozporządzenia, w drodze którego możliwe będzie określenie dodatkowych (uzupełniających) danych jakie ma zawierać ewidencja, o której mowa w art. 109b ust. 1 oraz sposobu ich ewidencjonowania, a także sposobu i miejsca udostępniania tej ewidencji.

Art. 1 pkt 30 dotyczy art. 112 ustawy o podatku od towarów i

usług

30) w art. 112 wyrazy „z zastrzeżeniem art. 130d ust. 3 i art. 134 ust. 3” zastępuje się wyrazami „z zastrzeżeniem art. 109b ust. 7, art. 130d ust. 3, art. 134 ust. 3, art. 138h ust. 3 i art. 138i ust. 8”;

Zmiana w przepisie 112 ustawy o VAT ma charakter dostosowujący, bowiem odzwierciedla zmianę w postaci dodania przepisów art. 109b, art. 138h ust. 3 i art.

138i ust. 8 ustawy o VAT. Zmiana dostosowawcza jest związana z wprowadzeniem szczególnego 10-letniego terminu na przechowywanie przez operatorów interfejsów elektronicznych ewidencji, o której mowa w proponowanym art. 109b ust.1 ustawy o VAT a także ewidencji prowadzonej przez podatników korzystających ze szczególnej procedury dotyczącej sprzedaży na odległość towarów importowanych, o której mowa w art. 138h ust. 3 ustawy o VAT oraz ewidencji prowadzonej przez osoby odpowiedzialne za pobór podatku korzystające ze szczególnej procedury dotyczącej deklarowania i zapłaty podatku z tytułu importu towarów, o której mowa w proponowanym art. 138i ust. 8 ustawy o VAT.

2 pkt 1 i 1a ustawy o podatku od towarów i usług

31) w art. 113 w ust. 2:

a) w pkt 1 wyrazy „sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju” zastępuje się wyrazami „wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość, która nie podlega opodatkowaniu na terytorium kraju”,

b) po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:

„1a) sprzedaży na odległość towarów importowanych, która nie podlega opodatkowaniu na terytorium kraju,”;

W art. 113 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług dokonano zmiany dostosowawczej w związku z zastąpieniem pojęcia sprzedaży wysyłkowej z i na terytorium kraju - pojęciem WSTO. Jednocześnie, z uwagi na pojawiające się w praktyce wątpliwości co do prawidłowości wliczania do wartości sprzedaży, sprzedaży wysyłkowej podlegającej opodatkowaniu na terytorium Polski, w przepisie tym wprost wskazano, że do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (200 000 zł) nie wlicza się WSTO, która nie podlega opodatkowaniu na terytorium kraju. Przepis ten ma na celu doprecyzowanie, że wyłączeniu z omawianego limitu, powinna podlegać wyłącznie sprzedaż, która jest opodatkowana poza terytorium kraju. Natomiast WSTO, która podlega opodatkowaniu w PL, będzie wliczana do tego limitu.

Ponadto projektowany przepis wyłącza z wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług również SOTI, która nie podlega opodatkowaniu na terytorium kraju. Zmiana ta ma na celu dostosowanie przepisów ustawy o VAT do art. 288 pkt 1 dyrektywy VAT, zgodnie z którym kwota obrotu dla procedury szczególnej dotyczącej drobnych przedsiębiorców obejmuje wartość dostawy towarów i świadczenie usług, o ile są one opodatkowane. Zatem do wartości sprzedaży (200 000 zł) powinna być wliczana tylko wartość SOTI, która podlega opodatkowaniu na terytorium kraju.

Art. 1 pkt 33 lit. a dotyczy art.

130a pkt 1a ustawy o podatku od towarów i usług

33) w art. 130a:

a) po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:

„1a) usługach – rozumie się przez to usługi świadczone na rzecz osób niebędących podatnikami, o których mowa w art. 28a, których miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego konsumpcji;”;

Pomimo, że dyrektywa VAT nie zawiera definicji usług, które mogą być objęte zakresem procedury unijnej, dla większej klarowności w projekcie ustawy w art. 130a ustawy o podatku od towarów i usług dodaje się pkt 1a, który dla potrzeb rozdziału regulującego omawianą procedurę (rozdział 6a w dziale XII ustawy o VAT) wprowadza taką definicję. Zgodnie z omawianym przepisem przez „usługi” należy rozumieć usługi świadczone na rzecz konsumentów, których miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego konsumpcji. Zatem są to usługi do których

(9)

9

nie ma zastosowania ogólna zasada określona w art. 28c ustawy o VAT, zgodnie z którą miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada, co do zasady, siedzibę działalności gospodarczej.

Art. 1 pkt 33 lit. d dotyczy art.

130a pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług

33) w art. 130a:

d) pkt 3 otrzymuje brzmienie:

„3) procedurze unijnej - rozumie się przez to rozliczenie VAT należnego z tytułu czynności określonych w art. 130a pkt 2 lit. a-c państwu członkowskiemu konsumpcji za pośrednictwem państwa członkowskiego identyfikacji.”;

Zmiana o charakterze technicznym i doprecyzowującym wprowadzona ze względów legislacyjnych.

Obecnie słowniczek procedury szczególnej określonej w rozdziale 6a w dziale XII ustawy o podatku od towarów i usług (art. 130a pkt 3) zawiera definicję „procedury szczególnej rozliczania VAT”. Z uwagi na powszechne stosowanie terminu

„procedura unijna” oraz z uwagi na fakt, że takimi terminami posługuje się rozporządzenie 282/2011 (art. 57a,), zastąpiono pojęcie „procedury szczególnej rozliczania VAT” definicją „procedury unijnej”

Art. 1 pkt 34 lit. b dotyczy art.

34) w art. 130b:

b) uchyla się ust. 2,

Zmiana o charakterze technicznym i dostosowawczym wprowadzona ze względów legislacyjnych.

34) w art. 130b:

d) w ust. 4 wyrazy „naczelnika drugiego urzędu skarbowego” zastępuje się wyrazami

„właściwego naczelnika urzędu skarbowego”,

Zmiana o charakterze technicznym i dostosowawczym, wprowadzona ze względów legislacyjnych.

Zmiana ta wynika z dodania w art. 3 ustawy o podatku od towarów i usług w ust. 7 fakultatywnej delegacji dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia w drodze rozporządzenia, innych, niż Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście, organów podatkowych właściwych w przypadku podatników korzystających z procedur szczególnych. Pozwoli to w przyszłości uniknąć, w razie skorzystania przez ministra z tej delegacji, konieczności dokonywania zmian legislacyjnych.

Art. 1 pkt 34 lit. e dotyczy art.

34) w art. 130b:

e) ust. 5 otrzymuje brzmienie:

„5. Właściwy naczelnik urzędu skarbowego dokonuje identyfikacji podatnika na potrzeby procedury unijnej i potwierdza zgłoszenie, wykorzystując numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku.”,

Zmiana ta wynika z zastąpienia pojęcia „procedury szczególnej rozliczania VAT”

definicją „procedury unijnej” oraz z dodania w art. 3 ustawy o podatku od towarów i usług w ust. 7 fakultatywnej delegacji dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia w drodze rozporządzenia, innych, niż Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście, organów podatkowych właściwych w przypadku podatników korzystających z procedur szczególnych. Pozwoli to w przyszłości uniknąć, w razie skorzystania przez ministra z tej delegacji, konieczności dokonywania zmian legislacyjnych.

Art. 1 pkt 34 lit. f dotyczy art.

34) w art. 130b:

f) w ust. 6 zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:

„W przypadku gdy podatnik nie spełnia warunków do korzystania z procedury unijnej, właściwy naczelnik urzędu skarbowego wydaje postanowienie o odmowie przyjęcia zgłoszenia, na które służy zażalenie.”,

definicją „procedury unijnej” oraz z dodania w art. 3 ustawy o podatku od towarów i usług w ust. 7 fakultatywnej delegacji dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia w drodze rozporządzenia, innych, niż Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście, organów podatkowych właściwych w przypadku podatników korzystających z procedur szczególnych. Pozwoli to w przyszłości uniknąć, w razie skorzystania przez ministra z tej delegacji, konieczności dokonywania zmian legislacyjnych.

Art. 1 pkt 34 lit. h dotyczy art.

130b ust. 8 pkt 2-4 ustawy o podatku od towarów i usług

34) w art. 130b: Zmiana o charakterze technicznym i dostosowawczym wprowadzona ze względów

legislacyjnych.

(10)

10

h) w ust. 8:

– pkt 2 otrzymuje brzmienie:

„2) nie istnieje lub mimo udokumentowanych prób nie ma możliwości skontaktowania się z nim albo jego pełnomocnikiem, albo przez okres dwóch lat nie świadczy usług ani nie dokonuje dostaw towarów objętych procedurą unijną, lub”,

– w pkt 3 wyrazy „procedury szczególnej rozliczania VAT” zastępuje się wyrazami

„procedury unijnej”,

definicją „procedury unijnej” oraz zezmiany art. 58a rozporządzenia 282/2011.

Art. 1 pkt 36 lit. b dotyczy art.

130d ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług

36) w art. 130d:

b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:

„2. Ewidencja, o której mowa w ust. 1, jest udostępniana przez podatnika drogą elektroniczną na każde żądanie państwa członkowskiego identyfikacji oraz państwa członkowskiego konsumpcji w terminie 20 dni, licząc od dnia doręczenia tego żądania. W przypadku wystąpienia problemów technicznych uniemożliwiających udostępnienie ewidencji drogą elektroniczną, ewidencję udostępnia się w sposób i w terminie wskazanym przez właściwy organ podatkowy. Elektroniczną kopię żądania udostępnienia ewidencji, o której mowa w ust.

1, przekazuje się podatnikowi za pomocą środków komunikacji elektronicznej.

W art. 130d ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług uregulowano, iż ewidencja, o której mowa w ust. 1, jest udostępniana przez podatnika drogą elektroniczną na każde żądanie państwa członkowskiego identyfikacji oraz państwa członkowskiego konsumpcji w terminie 20 dni, licząc od dnia doręczenia tego żądania. Termin ten jest spójny z brzmieniem art. 63c ust. 3 akapit drugi rozporządzenia 282/2011, który stanowi, że jeśli podatnik w ciągu 20 dni od daty wezwania nie przedłożył ewidencji to państwo członkowskie identyfikacji przesyła podatnikowi ponaglenie. Wyjaśnić należy, że co do zasady, żądanie udostępnienia ewidencji na mocy ustępu 2 jest doręczane zgodnie z zasadami uregulowanymi w Ordynacji podatkowej (art. 144 i n.).

Powyższe uzupełniono o regulację, iż w przypadku wystąpienia problemów technicznych uniemożliwiających udostępnienie ewidencji drogą elektroniczną, ewidencję udostępnia się w sposób i w terminie wskazanym przez właściwy organ podatkowy. Przykładowo, organ podatkowy może wskazać, że ewidencja ta powinna zostać udostępniona przez podatnika na informatycznym nośniku danych. Jest to swego rodzaju rozwiązanie zabezpieczające, dzięki któremu będzie możliwe uzyskanie dostępu do ewidencji w postaci elektronicznej gdy, ze względu na zaistniałe przeszkody techniczne, nie będzie możliwości udostępnienia jej przez podatnika w sposób wskazany przez organ podatkowy w pierwotnym żądaniu. W takiej sytuacji organ podatkowy wskazuje w jaki sposób ewidencja ma być udostępniona (np. za pomocą informatycznego nośnika danych), a także wyznacza termin, przed upływem którego podatnik będzie obowiązany do udostępnienia ewidencji w ten sposób.

W przepisie tym wskazano także, iż elektroniczną kopię żądania udostępnienia ewidencji, o której mowa w ust. 1, przekazuje się podatnikowi za pomocą środków komunikacji elektronicznej (czyli na wskazany przez podatnika w zgłoszeniu adres poczty elektronicznej). Regulacja ta przewiduje możliwość równoległego przesłania do podatnika elektronicznej kopii żądania, które to żądanie zostało jednocześnie wysłane zgodnie z zasadami doręczania pism zawartymi w Ordynacji podatkowej (art.

144 i n.). Działanie takie ma wymiar wyłącznie informacyjny. Elektroniczna kopia będzie miała postać np. skanu oryginału pisma wysłanego za pośrednictwem operatora pocztowego na adres siedziby podatnika. Należy podkreślić, że przekazanie tej elektronicznej kopii nie jest równoznaczne z dokonaniem doręczenia żądania zgodnie z odpowiednimi uregulowaniami Ordynacji podatkowej. Żądanie jest oddzielnie wysyłane w trybie przepisów Ordynacji podatkowej. Elektroniczna kopia jest zaś

(11)

11

wysyłana dodatkowo i nie obejmują ją rygory przewidziane dla doręczeń pism procesowych.

Art. 1 pkt 36 lit. c dotyczy art.

130d ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług

36) w art. 130d:

c) w ust. 3 wyrazy „świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych” zastępuje się wyrazami „dostaw towarów lub świadczenia usług objętych procedurą unijną”;

Zmiana ta wynika z rozszerzenia zakresu podmiotowo-przedmiotowego procedury unijnej (procedura dotyczy nie tylko usług TBE, ale również innych usług oraz dostaw towarów).

Art. 1 pkt 38 lit. a dotyczy art.

131 ust. 1a ustawy o podatku od towarów i usług

38) w art. 131:

a) po pkt 1 dodaje się pkt 1a w brzmieniu:

„1a) usługach – rozumie się przez to usługi świadczone na rzecz osób niebędących podatnikami, o których mowa w art. 28a, których miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego konsumpcji;”;

Pomimo, że dyrektywa VAT nie zawiera definicji usług, które mogą być objęte zakresem procedury nieunijnej, dla większej klarowności w projekcie ustawy w art.

131 dodaje się pkt 1a, który dla potrzeb rozdziału regulującego procedurę nieunijną wprowadza taką definicję. Zgodnie z omawianym przepisem przez „usługi” należy rozumieć usługi świadczone na rzecz konsumentów, których miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego konsumpcji. Zatem są to usługi, do których nie ma zastosowania ogólna zasada określona w art. 28c ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którą miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada, co do zasady, siedzibę działalności gospodarczej.

131 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług

38) w art. 131:

c) pkt 4 otrzymuje brzmienie:

„4) państwie członkowskim identyfikacji - rozumie się przez to państwo członkowskie, które podmiot zagraniczny wybiera w celu złożenia zgłoszenia informującego o zamiarze skorzystania z procedury nieunijnej, jeżeli jego działalność w zakresie świadczenia usług jako podatnika VAT na terytorium Unii Europejskiej zostanie rozpoczęta zgodnie z postanowieniami niniejszego rozdziału;”;

Zmiana ta wynika z zstąpienia pojęcia „procedury szczególnej rozliczania VAT”, w tym wypadku, „procedurą nieunijną”, jak również z rozszerzenia tej procedury na inne usługi.

131 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług

38) w art. 131:

d) pkt 6 otrzymuje brzmienie:

„6) procedurze nieunijnej - rozumie się przez to rozliczenie VAT należnego z tytułu świadczenia usług państwu członkowskiemu konsumpcji za pośrednictwem państwa członkowskiego identyfikacji.”;

Obecnie słowniczek procedury szczególnej określonej w rozdziale 7 w dziale XII ustawy o podatku od towarów i usług (art. 131 pkt 6) zawiera definicję „procedury szczególnej rozliczania VAT”. Z uwagi na powszechne stosowanie terminu

„procedura nieunijna” (dla procedury określonej w rozdziale 7) oraz z uwagi na fakt, że takim terminem posługuje się rozporządzenie 282/2011, zastąpiono pojęcie

„procedur szczególnych rozliczania VAT” definicją „procedury nieunijnej”.

132 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług

39) w art. 132:

c) w ust. 3 wyrazy „naczelnika drugiego urzędu skarbowego” zastępuje się wyrazami

„właściwego naczelnika urzędu skarbowego”,

Zmiana ta wynika z dodania w art. 3 ustawy o podatku od towarów i usług w ust. 7 fakultatywnej delegacji dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia w drodze rozporządzenia, innych, niż Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście., organów podatkowych właściwych w przypadku podatników korzystających z procedur szczególnych. Pozwoli to w przyszłości uniknąć, w razie skorzystania przez ministra z tej delegacji, konieczności dokonywania zmian legislacyjnych.

132 ust. 5a ustawy o podatku od towarów i usług

39) w art. 132:

e) w ust. 5a zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:

(12)

12

„W przypadku gdy podmiot zagraniczny nie spełnia warunków do korzystania z procedury nieunijnej, właściwy naczelnik urzędu skarbowego wydaje postanowienie o odmowie przyjęcia zgłoszenia, na które służy zażalenie.”,

Zmiana ta wynika z rozszerzenia tej procedury na inne usługi oraz z dodania w art. 3 ustawy o podatku od towarów i usług w ust. 7 fakultatywnej delegacji dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia w drodze rozporządzenia, innych, niż Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście., organów podatkowych właściwych w przypadku podatników korzystających z procedur szczególnych. Pozwoli to w przyszłości uniknąć, w razie skorzystania przez ministra z tej delegacji, konieczności dokonywania zmian legislacyjnych.

39) w art. 132:

f) w ust. 6:

–– wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie:

„Podmiot zagraniczny zidentyfikowany na potrzeby procedury nieunijnej jest obowiązany do zawiadomienia właściwego naczelnika urzędu skarbowego za pomocą środków komunikacji elektronicznej o:”,

– w pkt 2 wyrazy „procedurą szczególną rozliczania VAT” zastępuje się wyrazami

„procedurą nieunijną”,

– w pkt 3 skreśla się wyrazy „telekomunikacyjnych, usług nadawczych i usług elektronicznych”,

Zmiana ta wynika z zstąpienia pojęcia „procedury szczególnej rozliczania VAT”, w tym wypadku, „procedurą nieunijną” oraz z rozszerzenia tej procedury na inne usługi, a także z dodania w art. 3 ustawy o podatku od towarów i usług w ust. 7 fakultatywnej delegacji dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia w drodze rozporządzenia, innych, niż Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście., organów podatkowych właściwych w przypadku podatników korzystających z procedur szczególnych. Pozwoli to w przyszłości uniknąć, w razie skorzystania przez ministra z tej delegacji, konieczności dokonywania zmian legislacyjnych.

Art. 1 pkt 39 lit. g dotyczy art.

39) w art. 132:

g) w ust. 7:

– pkt 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„2) mimo udokumentowanych prób nie ma możliwości skontaktowania się z podmiotem zagranicznym zidentyfikowanym na potrzeby procedury nieunijnej albo jego pełnomocnikiem, albo przez okres dwóch lat podmiot ten nie świadczy usług objętych procedurą nieunijną, lub”,

„procedury nieunijnej”,

– w części wspólnej zdanie pierwsze otrzymuje brzmienie:

„– właściwy naczelnik urzędu skarbowego wydaje postanowienie o wygaśnięciu identyfikacji tego podmiotu na potrzeby procedury nieunijnej, na które służy zażalenie.”;

Zmiana ta wynika z zstąpienia pojęcia „procedury szczególnej rozliczania VAT”, w tym wypadku, „procedurą nieunijną” oraz z dodania w art. 3 ustawy o podatku od towarów i usług w ust. 7 fakultatywnej delegacji dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia w drodze rozporządzenia, innych, niż Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście., organów podatkowych właściwych w przypadku podatników korzystających z procedur szczególnych.

Pozwoli to w przyszłości uniknąć, w razie skorzystania przez ministra z tej delegacji, konieczności dokonywania zmian legislacyjnych.

40) w art. 133:

e) w ust 6 skreśla się wyrazy „telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych”,

Zmiana ta wynika z rozszerzenia tej procedury na inne usługi.

40) w art. 133:

f) w ust. 8 wyraz „drugiego” zastępuje się wyrazem „właściwego”;

Zmiana ta wynika z dodania w art. 3 ustawy o podatku od towarów i usług w ust. 7 fakultatywnej delegacji dla ministra właściwego do spraw finansów publicznych do

(13)

13

określenia w drodze rozporządzenia, innych, niż Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście., organów podatkowych właściwych w przypadku podatników korzystających z procedur szczególnych. Pozwoli to w przyszłości uniknąć, w razie skorzystania przez ministra z tej delegacji, konieczności dokonywania zmian legislacyjnych.

1 i 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług

41) w art. 134:

a) ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. Podmioty zagraniczne zidentyfikowane na potrzeby procedury nieunijnej są obowiązane prowadzić w postaci elektronicznej ewidencję transakcji objętych procedurą nieunijną, zgodnie z wymogami, o których mowa w art. 63c rozporządzenia 282/2011.

2. Ewidencja, o której mowa w ust. 1, jest udostępniana przez podatnika drogą elektroniczną na każde żądanie państwa członkowskiego identyfikacji oraz państwa członkowskiego konsumpcji w terminie 20 dni, licząc od dnia doręczenia tego żądania. W przypadku wystąpienia problemów technicznych uniemożliwiających udostępnienie ewidencji drogą elektroniczną, ewidencję udostępnia się w sposób i w terminie wskazanym przez właściwy organ podatkowy. Elektroniczną kopię żądania udostępnienia ewidencji, o której mowa w ust.

1, przekazuje się podatnikowi za pomocą środków komunikacji elektronicznej.”,

b) w ust. 3 wyrazy „świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych” zastępuje się wyrazami „świadczenia usług objętych procedurą nieunijną”;

Zmiana dokonana w brzmieniu art. 134 ust. 1 i 3 ma charakter techniczny i dostosowawczy i została wprowadzona ze względów legislacyjnych.

Zmiana ta wynika z zstąpienia pojęcia „procedury szczególnej rozliczania VAT”, w tym wypadku, „procedurą nieunijną” oraz z rozszerzenia tej procedury na inne usługi.

Dodatkowo w art. 130d ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług uregulowano, iż ewidencja, o której mowa w ust. 1, jest udostępniana przez podatnika drogą elektroniczną na każde żądanie państwa członkowskiego identyfikacji oraz państwa członkowskiego konsumpcji w terminie 20 dni, licząc od dnia doręczenia tego żądania.

Termin ten jest spójny z brzmieniem art. 63c ust. 3 akapit drugi rozporządzenia 282/2011, który stanowi, że jeśli podatnik w ciągu 20 dni od daty wezwania nie przedłożył ewidencji to państwo członkowskie identyfikacji przesyła podatnikowi ponaglenie. Wyjaśnić należy, że co do zasady, żądanie udostępnienia ewidencji na mocy ustępu 2 jest doręczane zgodnie z zasadami uregulowanymi w Ordynacji podatkowej (art. 144 i n.).

Powyższe uzupełniono o regulację, iż w przypadku wystąpienia problemów technicznych uniemożliwiających udostępnienie ewidencji drogą elektroniczną, ewidencję udostępnia się w sposób i w terminie wskazanym przez właściwy organ podatkowy. Przykładowo, organ podatkowy może wskazać, że ewidencja ta powinna zostać udostępniona przez podatnika na informatycznym nośniku danych. Jest to swego rodzaju rozwiązanie zabezpieczające, dzięki któremu będzie możliwe uzyskanie dostępu do ewidencji w postaci elektronicznej gdy, ze względu na zaistniałe przeszkody techniczne, nie będzie możliwości udostępnienia jej przez podatnika w sposób wskazany przez organ podatkowy w pierwotnym żądaniu. W takiej sytuacji organ podatkowy wskazuje w jaki sposób ewidencja ma być udostępniona (np. za pomocą informatycznego nośnika danych), a także wyznacza termin, przed upływem którego podatnik będzie obowiązany do udostępnienia ewidencji w ten sposób.

W przepisie tym wskazano także, iż elektroniczną kopię żądania udostępnienia ewidencji, o której mowa w ust. 1, przekazuje się podatnikowi za pomocą środków komunikacji elektronicznej (czyli na wskazany przez podatnika w zgłoszeniu adres poczty elektronicznej). Regulacja ta przewiduje możliwość równoległego przesłania do podatnika elektronicznej kopii żądania, które to żądanie zostało jednocześnie wysłane zgodnie z zasadami doręczania pism zawartymi w Ordynacji podatkowej (art.

144 i n.). Działanie takie ma wymiar wyłącznie informacyjny. Elektroniczna kopia będzie miała postać np. skanu oryginału pisma wysłanego za pośrednictwem operatora pocztowego na adres siedziby podatnika. Należy podkreślić, że przekazanie tej elektronicznej kopii nie jest równoznaczne z dokonaniem doręczenia żądania zgodnie z odpowiednimi uregulowaniami Ordynacji podatkowej. Żądanie jest oddzielnie wysyłane w trybie przepisów Ordynacji podatkowej. Elektroniczna kopia jest zaś wysyłana doda

(14)

14

art. 138a pkt 1 i 6 ustawy o podatku od towarów i usług

42) w dziale XII po rozdziale 8 dodaje się rozdziały 9 i 10 w brzmieniu:

„Rozdział 9

Szczególna procedura dotycząca sprzedaży na odległość towarów importowanych Art. 138a. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:

1) VAT - rozumie się przez to podatek i podatek od wartości dodanej;

6) procedurze importu rozumie się przez to rozliczenie VAT należnego z tytułu sprzedaży na odległość towarów importowanych państwu członkowskiemu konsumpcji, za pośrednictwem państwa członkowskiego identyfikacji.

Dodano wyjaśnienie, że wszczególnej procedurze dotyczącej sprzedaży na odległość towarów importowanych, zwanej procedurą importu, przez VAT - rozumie się podatek od towarów i usług oraz podatek od wartości dodanej (pkt 1), oraz zdefiniowana została sama procedura importu (analogicznie jak procedura unijna i nieunijna) (pkt 6).

art. 138c ust. ust. 2 -4, art. 138d ustawy o podatku od towarów i usług

Art. 138c 2. Pośrednikiem może być osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej ustanowiona przez podatnika dokonującego sprzedaży na odległość towarów importowanych, jako osoba zobowiązana do zapłaty VAT i wypełnienia obowiązków określonych w niniejszym rozdziale w imieniu i na rzecz tego podatnika, jeżeli łącznie spełnia następujące warunki:

1. jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny;

2. posiada siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, które wybiera w celu złożenia zgłoszenia informującego o zamiarze skorzystania ze szczególnej procedury importu, o którym mowa w art. 138e ust. 6 pkt 3;

3. przez ostatnie 24 miesiące nie zalegała z wpłatami poszczególnych podatków stanowiących dochód budżetu państwa, przekraczającymi odrębnie w każdym podatku odpowiednio 3% kwoty należnych zobowiązań podatkowych w poszczególnych podatkach;

udział zaległości w kwocie podatku ustala się w stosunku do kwoty należnych wpłat za okres rozliczeniowy, którego dotyczy zaległość;

4. przez ostatnie 24 miesiące osoba fizyczna będąca podatnikiem, a w przypadku podatników niebędących osobami fizycznymi - osoba będąca wspólnikiem spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej, członkiem władz zarządzających, głównym księgowym, nie została prawomocnie skazana na podstawie ustawy z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy za popełnienie przestępstwa skarbowego;

5. jest uprawniona do zawodowego wykonywania doradztwa podatkowego zgodnie z przepisami o doradztwie podatkowym lub do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z przepisami o rachunkowości.

3. Wymóg, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, uznaje się również za spełniony, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. podmiot uregulował, wraz z odsetkami za zwłokę, zaległości przekraczające odrębnie w każdym podatku odpowiednio 3% kwoty należnych zobowiązań podatkowych w poszczególnych podatkach, w terminie 30 dni od dnia powstania tych zaległości;

2. uregulowanie zaległości zgodnie z pkt 1 w ostatnich 24 miesiącach nie dotyczyło więcej niż dwóch okresów rozliczeniowych odrębnie w każdym podatku.

4. Pośrednika ustanawia się w drodze pisemnej umowy, która zawiera:

Projektowany art. 138c ustawy o VAT określa warunki, jakie powinien spełniać podmiot, który ma zamiar działać jako pośrednik. Dyrektywa VAT nie reguluje zasad ustanawiania pośrednika poza jednym warunkiem, mianowicie pośrednik musi posiadać siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium UE. Państwa członkowskie mogą same ustanowić zasady lub warunki, które mają zostać nałożone na podatników, którzy chcą działać jako pośrednicy w IOSS. Jednak koncepcja pośrednika jest, co do zasady, podobna do koncepcji „przedstawiciela podatkowego”, którą poszczególne państwa członkowskie wdrożyły w swoim ustawodawstwie krajowym. Państwa członkowskie mogą zastosować obie koncepcje w ten sam sposób.

W celu zagwarantowania szczelności systemu poboru VAT z tytułu dokonanych dostaw SOTI umieszczonych w przesyłkach do 150 euro, proponuje się, aby warunki jakie musi spełnić podmiot, który chce działać jako pośrednik, w imieniu i na rzecz podatnika, który stosuje SOTI, były analogiczne jak dla przedstawiciela podatkowego.

Tylko zastosowanie warunków już sprawdzonych, pozwoli za zabezpieczenie wpływów w prawidłowej kwocie podatku VAT, zarówno do budżetu Polski jak i innych państw członkowskich konsumpcji.

W projektowanym art. 138c ust. 2 ustawy o VAT proponuje się aby pośrednikiem działającym w imieniu i na rzecz podatnika, który stosuje procedurę importu, była osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, ustanowiona przez podatnika dokonującego sprzedaży na odległość towarów importowanych jako osoba zobowiązana do zapłaty VAT i wypełnienia obowiązków określonych w niniejszym rozdziale w imieniu i na rzecz tego podatnika. Warunki jakie łącznie musi spełnić pośrednik:

1) być zarejestrowany jako podatnik VAT czynny;

2) posiadać siedzibę działalności gospodarczej na terytorium kraju lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju i które wybiera w celu złożenia zgłoszenia o zamiarze stosowania procedury importu jako pośrednik, 3) przez ostatnie 24 miesiące nie zalegać z wpłatami poszczególnych podatków stanowiących dochód budżetu państwa, przekraczającymi odrębnie w każdym podatku odpowiednio 3% kwoty należnych zobowiązań podatkowych w poszczególnych