1 Warszawa, 21 września 2018 r.
BCC P ROPONUJE
dotyczy: projektu ustawy o zmianie o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz zmianie niektórych innych ustaw
I. Uwagi BCC do art. 2 pkt 26, 27 oraz 28 projektu (podatek u źródła) oraz art. 6 pkt 3 projektu (sankcje karno-skarbowe dla płatnika)
Zdaniem BCC, proponowane zmiany w art. 2 pkt. 26, 27, 28 projektu powinny zostać w całości odrzucone, jako
1. nieuzasadnione sytuacją gospodarczą,
2. w ogromnym stopniu obciążające aparat skarbowy czynnościami, które w absolutnie przeważającej większości nie będą prowadzić do wykrycia żadnych nadużyć,
3. prowadzące do istotnego wzrostu kosztów po stronie polskich przedsiębiorców (do kilkuset milionów rocznie),
4. nadmiernie restrykcyjne,
5. potencjalnie częściowo sprzeczne z międzynarodowymi umowami dwustronnymi o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Projektowane zmiany są również sprzeczne z promowaną przez resort finansów zasadą, że podatki powinny być przejrzyste, proste i przyjazne.
Proponowane regulacje w bardzo dużym stopniu obciążą aparat skarbowy, nie dając jednocześnie w efekcie wpływów budżetowych uzasadniających taką alokację środków. W ocenie BCC, jest wysoce prawdopodobne, iż zdecydowana większość podatników (lub płatników, co wynikać będzie z przerzucenia obowiązku pokrycia podatku na płatnika) zdecyduje się występować o opinię zabezpieczającą lub zwrot podatku. Biorąc pod uwagę skalę, częstotliwość (opłaty często mają charakter miesięczny lub kwartalny) płatności może spowodować to lawinowe obciążenie urzędów skarbowych, co osłabi skuteczność organów w innych obszarach oraz narazi Skarb Państwa na znaczne koszty odsetek, jeśli 6-miesięczny termin nie będzie spełniony.
Proponowane rozwiązanie jest tym bardziej kontrowersyjne, iż w stosunku do możliwości korzystania z preferencyjnych stawek podatku u źródła (WHT) organy podatkowe posiadają wystarczające narzędzia i pozyskują informacje (np. poprzez informacje IFT oraz deklaracje CIT-10Z) potrzebne do weryfikacji obowiązku uiszczenia WHT. Ponadto, na przestrzeni ostatnich kilku lat został wprowadzony szereg zmian do ustaw podatkowych i Ordynacji Podatkowej zapewniający organom podatkowym prawne podstawy kwestionowania ewentualnych nadużyć w przypadku wypłat za granicę (vide art. 22c ustawy o PDOP, art. 119a Ordynacji Podatkowej, zmiana definicji rzeczywistego właściciela). Jak rozumiemy z uzasadnienia do projektu, to właśnie obawa przed ewentualnymi nadużyciami w stosowaniu zwolnienia/obniżonych stawek WHT stoi w ocenie ustawodawcy za
2 koniecznością wprowadzenia komentowanych regulacji (przy czym zgodnie z uzasadnieniem do projektu tego typu nadużycia zostały nieostatecznie potwierdzone w ramach jedynie sześciu przeprowadzonych kontroli).
Dodatkowo, przy wypłatach za granicę, w ostatnich latach wprowadzono szereg regulacji zwiększających wymogi formalne (np. oświadczenia podatników), które – w razie potrzeby – organy mogą stosunkowo łatwo sprawdzić. Proponowane przepisy zawierają również szereg innych regulacji (np. dodatkowe sankcje, odpowiedzialność płatnika), które w istotnym stopniu ograniczą możliwość nadużyć w zakresie WHT, a w razie pojawienia się nadużyć umożliwiają organom skuteczną reakcję.
Biorąc pod uwagę powyższe informacje oraz regulacje prawne, zdaniem BCC, już na gruncie obecnie obowiązujących przepisów organy podatkowe są w stanie skontrolować czy dany podatek został pobrany w odpowiedniej wysokości. W tym kontekście, tak restrykcyjne i kosztowne dla płatników/podatników przepisy nie znajdują uzasadnienia.
Z punktu widzenia przedsiębiorcy:
Warto również zauważyć iż Polska w dalszym ciągu jest krajem, w którym niezbędne jest korzystanie z zagranicznego kapitału (wiele znacznych inwestycji jest finansowanych przez banki zagraniczne) oraz zagranicznej wiedzy, praw majątkowych i know-how. Jednocześnie, zgodnie z oceną BCC, podmioty zagraniczne dostarczające kapitału lub udostępniające swoje prawa majątkowe często zabezpieczają swoją pozycję w zakresie WHT poprzez klauzule umowne nakładające na odbiorcę obowiązek pokrycia ewentualnego WHT. W praktyce, oznaczać to będzie zwiększenie kosztów (dla polskich podatników) korzystania z zagranicznego kapitału, wiedzy czy praw majątkowych.
Skalę restrykcji proponowanych przepisów najlepiej ilustrują liczby prezentowane w uzasadnieniu do ustawy. Jeżeli roczna wartość płatności wynosi 80 miliardów zł, to zatrzymanie 20% tej kwoty na pół roku – co jest standardowym rozwiązaniem proponowanym przez ministerstwo – oznacza koszt pieniądza w czasie dla podatników w wysokości kilkuset milionów złotych rocznie. Do tego należy dodać koszty związane z przygotowywaniem wniosków (po stronie podatników) i ich analizą (po stronie urzędników). Wszystkie te koszty w praktyce obciążą polskie przedsiębiorstwa.
Jeżeli zostanie podjęta decyzja o kontynuowaniu prac nad projektem w obecnym brzmieniu, BCC proponuje:
1. zgodność przepisów z ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi
W ocenie BCC obowiązek zapłaty WHT nie powinien obejmować płatności dokonywanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2 i 2a. Proponowane przepisy mogą stać w sprzeczności z ratyfikowanymi umowami dwustronnymi dotyczącymi unikania podwójnego opodatkowania. Kwestia ta dotyczy w szczególności opodatkowania tzw. usług niematerialnych, o których mowa w art. 21 ust.
1 pkt 2 i 2a ustawy o PDOP, które choć mogą podlegać podatkowi u źródła w Polsce to w świetle umów o unikaniu podwójnego opodatkowania traktowane są jako tzw. zysk przedsiębiorstwa, niepodlegający opodatkowaniu w Państwie źródła. Przepisy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania nie dają możliwości do pobrania podatku u źródła przez Państwo źródła w takich sytuacjach, rozstrzygając jako wyłączną jurysdykcję Państwa rezydencji (za wyjątkiem sytuacji gdy dana płatność związana jest z zakładam zagranicznego przedsiębiorstwa).
2. Zwrot zapłaconego WHT
Projekt przewiduje możliwość uzyskania zwrotu przez podatnika (w określonych przypadkach płatnika) w ciągu 6 miesięcy na podstawie rozbudowanej dokumentacji potwierdzającej prawo do uzyskania zwrotu.
W ocenie BCC zarówno termin zwrotu WHT jak i ilość dokumentacji niezbędnej do złożenia celem uzyskania zwrotu może budzić znaczące wątpliwości i praktyczne problemy dla podmiotów nie będących polskimi rezydentami.
W związku z powyższym BCC proponuje:
3
wprowadzenie zasady iż zwrot WHT dokonywany jest przez organ w terminie do 1 miesiąca od dnia wystąpienia z wnioskiem;
zmniejszenie ilości dokumentacji niezbędnej do przedstawienia w ramach postępowania nadpłatowego (w szczególności ograniczenie się do przedstawienia przez podatnika faktury potwierdzającej daną płatność zamiast dokumentacji dotyczącej zobowiązania do wypłaty należności).
3. Próg 2 mln zł
W ocenie BCC, proponowany próg 2 mln zł płatności, dla których miałyby zastosowanie zaostrzone zasady weryfikacji zwolnienia / niższej stawki WHT, jest znacząco za niski biorąc pod uwagę skalę działalności polskich przedsiębiorców i wielkość dokonywanych przez nich wypłat. Wprowadzenie projektowanych zmian w ogóle przyczyni się do znacznego obciążenia administracji i podatników koniecznością analizowania i przygotowywania wniosków o zwrot WHT.
Podniesienie progu, powyżej którego stosuje się surowsze kryteria weryfikacji prawa do zwolnienia / niższej stawki pozwoli na ograniczenie konieczności analizy poprawności naliczania WHT wyłącznie do zdarzeń o naprawdę istotnym finansowo znaczeniu.
Proponujemy podniesienie ww. progu do kwoty 45 mln zł wypłat na rzecz danego kontrahenta w danym roku podatkowym.
4. Pozycja polskich „spółek-matek”
Na gruncie obecnie obowiązujących przepisów, zwolnienie z podatku u źródła przewidziane w art. 22 ust 4 ustawy o PDOP ma również zastosowanie do dywidend wypłacanych pomiędzy polskimi spółkami.
Na gruncie projektu, ww. dywidendy zostałyby również objęte nowym zaostrzonym rygorem weryfikacji, co – w ocenie BCC – w obecnej rzeczywistości gospodarczej nie znajduje uzasadnienia (już podczas niedawnej nowelizacji ustawy o PDOP został nawet zniesiony wymóg posiadania przez polskie podmioty certyfikatu rezydencji polskiej „spółki-matki”).
BCC proponuje, aby projektowane przepisy nie uwzględniały dywidend wypłacanych pomiędzy polskimi spółkami.
5. Uzyskanie opinii dotyczącej zwolnienia z WHT
Projektowany ust 2g art. 26 ustawy o PDOP przewiduje możliwość stosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust 3 oraz art. 22 ust 4 ustawy o PDOP na podstawie obowiązującej opinii o stosowaniu zwolnienia.
Jednocześnie wspomniany artykuł referuje wyłącznie do wypłat na rzecz spółek, o których mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 lub 22 ust. 4 pkt 2 lub ich zagranicznych zakładów, które odnoszą się do spółek mających siedzibę w państwie członkowskim UE lub EOG.
W ocenie BCC, intencją ustawodawcy nie było wyłączenie z możliwości uzyskania opinii spółek mających siedzibę w Konfederacji Szwajcarskiej (co zdaje się potwierdzać brzmienie projektowanego art. 26b), niemniej w celu uniknięcia ewentualnych kontrowersji w tym zakresie, BCC postuluje o doprecyzowanie art. 26 ust 2g ustawy o PDOP poprzez wyraźne odwołanie, iż dotyczy on również wypłat dokonywanych na rzecz spółek mających siedzibę w Konfederacji Szwajcarskiej.
6. Możliwość posłużenia się kopią certyfikatu rezydencji
Projekt przewiduje możliwość posługiwania się kopiami certyfikatów rezydencji. Zdaniem BCC sama możliwość posługiwania się kopiami certyfikatów jest słuszna, szczególnie w dobie powszechnej cyfryzacji. Jednakże ograniczenie możliwości stosowania kopii certyfikatu jedynie do rocznych wypłat
4 nieprzekraczających 10 tys. zł powoduje nadmierne ograniczenie możliwości stosowania certyfikatów w takiej formie.
Kwota 10 tys. zł daje jedynie możliwość miesięcznych wypłat nieznacznie przekraczających 800 zł. W przypadku miesięcznych opłat np. za usługi reklamowe kwota 800 zł będzie rażąco niska. Usługi takie świadczone przykładowo przez wiodące firmy internetowe mogą kosztować nawet kilkanaście tysięcy złotych miesięcznie.
Uregulowania proponowane przez ustawodawcę są pozytywne w swojej koncepcji, lecz ustalony poziom limitu powoduje znaczące ograniczenia w możliwości skorzystania z udogodnienia.
W związku z powyższym, BCC postuluje możliwość posłużenia się kopią certyfikatu rezydencji w przypadku wypłat nieprzekraczających na rzecz danego podatnika w roku podatkowym 50 tys. zł.
7. Sankcje karno-skarbowe dla płatnika (art. 6 pkt 3 projektu)
Poza przepisami zmienianymi w ustawie o PDOP dotyczącymi WHT, ustawodawca wprowadza również zmiany w przepisach karno-skarbowych odnoszące się do tej kwestii (art. 6 projektu pkt 3).
W opinii BCC, sposób penalizacji związany ze składaniem oświadczeń przez płatnika umożliwiających zastosowanie zwolnienia lub obniżonej stawki – art. 2 pkt. 26 lit. l) projektu – jest nieproporcjonalny do winy płatnika i kierownika płatnika.
Każda płatność przekraczająca 2 miliony zł uznawana jest przez ustawodawcę za podejrzaną, a nieprawidłowości w weryfikacji kontrahenta mogą być karane grzywną lub nawet pozbawieniem wolności.
Przy takim systemie kar przewidzianych dla płatników i ich kierowników łatwo przewidzieć, że jednostki nie będą decydować się na składanie niniejszych oświadczeń, szczególnie w przypadku wypłat do podmiotów niepowiązanych, co spowoduje wykształcenie się praktyki poboru WHT w pełnej wysokości.
W konsekwencji, takie podejście spowoduje duże utrudnienia dla zagranicznych firm działających w Polsce, które zobligowane będą do kontaktu z polskimi organami podatkowymi w celu uzyskania zwrotu nadpłaconego WHT.
BCC postuluje zatem zaniechanie wprowadzenia opiniowanych zmian.
II. Propozycje BCC dot. przepisów dotyczących rozliczenia w kosztach podatkowych samochodów osobowych (art. 2 pkt 12 projektu oraz art. 13 projektu)
1. Niski limit wartości samochodów osobowych, do którego odpisy amortyzacyjne stanowią koszty uzyskania przychodów
Art. 2 pkt 12) lit. a) tiret 1 projektu (dot. art. 16 ust. 1 pkt 4) updop) przewiduje zwiększenie limitu wartości samochodu osobowego, do której odpisy amortyzacyjne mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, do 150 tys. zł. O ile podwyższenie limitu jest godne uznania, proponowana kwota nadal jest za niska. BCC proponuje jej zwiększenie do 250 tys. zł. Wynika to przede wszystkim ze faktu, że osoby reprezentujące firmę (np. członkowie zarządu, przedstawiciele handlowi) potrzebują odpowiedniego samochodu służbowego, zarówno z powodów praktycznych (częste i długi podróże służbowe) jaki i wizerunkowych. Limit w wysokości 250 tys. zł umożliwia zakup samochodów z klasy średniej (biorąc pod uwagę, że ceny samochodów marek luksusowych zaczynają się od znacznie wyższego poziomu).
Ponadto, firmy leasingowe/najmujące pojazdy muszą być w stanie zaoferować swoim klientom modele z różnych klas i o różnych cenach mając możliwość zaliczenia z tym związanych odpisów
5 amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów (tak jak firma produkująca towary również ma prawo w pełni amortyzować środki trwałe używane dla celów działalności gospodarczej).
Analogiczne zastrzeżenia mamy do limitu wartości samochodów osobowych w kontekście uznania składek na ubezpieczenie samochodu osobowego jako koszty uzyskania przychodu (Art. 2 pkt 12) lit.
a) tiret 7 projektu (dot. art. 16 ust. 1 pkt 49) updop)).
2. Zastosowanie limitu wartości samochodów osobowych do leasingodawców w przypadku leasingu operacyjnego
W przypadku leasingu operacyjnego, wyżej wymieniony limit nie powinien być stosowany do podatników, których przedmiotem działalności gospodarczej jest leasing/najem/dzierżawa samochodów osobowych (dla uproszczenia w dalszym ciągu nazywani „leasingodawcami”) z następujących powodów:
po pierwsze, ograniczenie w amortyzacji środków trwałych dotyczy leasingodawców samochodów w znacznie większym stopniu niż innych podatników amortyzujących środki trwałe (np. firmy produkcyjne), co stanowi dyskryminację pomiędzy różnymi podatnikami poprzez konieczność zaliczenia do NKUP wydatków, które ewidentnie są związane z ich działalnością (przy jednoczesnym wykluczeniu użytku prywatnego) i spełniają przesłanki art.
15 ust.1 updop;
po drugie, zniesienie limitu pozwoli firmom leasingowym na amortyzację samochodów osobowych w analogiczny sposób jak inne przedmioty leasingu;
po trzecie, zachowanie limitu doprowadzi do podwójnego uwzględnienia ograniczenia kosztów uzyskania przychodu wynikającego z używania tego samego środka trwałego – raz w formie odpisów amortyzacyjnych u leasingodawców a drugi raz w formie opłat leasingowych u leasingobiorców (patrz art. 2 pkt 12) lit. a) tiret 11 projektu (dot. art. 16 ust. 1 pkt 75) updop)).
3. Ryczałtowe uznanie wydatków z tytułu używania samochodów osobowych za koszty uzyskania przychodów w przypadku wykorzystywania samochodu do celów innych niż do działalności gospodarczej podatnika
Art. 2 pkt 12) lit. a) tiret 8 projektu (dot. art. 16 ust. 1 pkt 51) updop) zakłada ryczałtowe uznanie 50%
wydatków z tytułu używania samochodów osobowych za koszty uzyskania przychodów w przypadku wykorzystywania samochodu do celów innych niż do działalności gospodarczej podatnika.
Należy pamiętać, że niektórzy podatnicy używają samochodów osobowych w minimalnej skali dla celów prywatnych, dlatego ryczałtowa odmowa możliwości odliczenia 50% wydatków wydaje się zbyt daleko idącym krokiem.
W ocenie BCC, podatnik powinien dodatkowo mieć prawo do zaliczenia większej (niż 50%) proporcji wydatków do kosztów uzyskania przychodów, jeśli będzie w stanie udokumentować ich powiązanie z działalnością gospodarczą. Takie dwie alternatywy dają podatnikom możliwość wybierania między mniejszym obciążeniem dokumentacyjnym (w przypadku odliczenia ryczałtu), a mniejszym obciążeniem podatkowym (w przypadku odliczenia rzeczywiście poniesionych kosztów).
BCC nie uznaje argumentu podanego w uzasadnieniu do projektu, że przepisy dotyczące
„mieszanego” użytku samochodów osobowych w ustawach o podatkach dochodowych powinny być identyczne/zbliżone do przepisów o podatku od towarów i usług, ponieważ są to niezależne od siebie źródła prawa i dwa osobne systemy/reżimy opodatkowania.
4. Przepisy przejściowe
Art. 13 ust. 1 projektu przewiduje zastosowanie dotychczasowych przepisów do umów zawartych przed 1 stycznia 2019 r. nie dłużej jednak niż do 31 grudnia 2020 r. W celu uproszczenia, proponujemy zastosowanie dotychczasowych przepisów do umów zawartych przed 1 stycznia 2019 r. bez ograniczenia czasowego (biorąc pod uwagę, że okres trwania umów leasingu
6 samochodów osobowych zazwyczaj nie wynosi więcej niż 5 lat). Powyższe rozwiązanie wpisuje się w zasadę pewności prawa oraz ochrony praw nabytych.
Ponadto, proponujemy skreślenie art. 13 ust. 2 projektu, ponieważ zmiany w umowach leasingu (np.
drobne zmiany lub zmiany redakcyjne) nie powinny wpływać na traktowanie tych umów dla celów podatkowych. Jednocześnie, w przypadku zostawienia tego przepisu, widzimy duże ryzyko sporów między podatnikami i organami nt. tego co należy uznać za zmianę lub odnowienie umowy.
III. Uwagi i propozycje BCC w zakresie przepisów dotyczących mechanizmu tzw. Notional Interest Deduction (art. 2 pkt 11 projektu oraz art. 13 projektu)
1. Ograniczenie podstawy do obliczenia NID do dopłat i zysków przekazanych na kapitał zapasowy / rezerwowy
Art. 2 pkt 11) projektu (dot. nowego art. 15cb updop) przewiduje wprowadzenie mechanizmu Notional Interest Deduction (NID) umożliwiającego zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów
„hipotetycznych kosztów pozyskania kapitału zewnętrznego”.
Według projektu, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się kwota obliczana jako iloczyn:
stopy referencyjnej NBP powiększonej o 1 punkt procentowy i
dopłaty (wniesionej do spółki zgodnie z przepisami KSH) lub zysku przekazanego na kapitał rezerwowy / zapasowy.
Zdaniem BCC, ograniczenie podstawy do obliczenia NID do dopłat i zysków przekazanych na kapitał zapasowy/rezerwowy jest zbyt restrykcyjne. W celu zwiększenia efektywności NID, jego zakres powinien być rozszerzony, analogicznie jak w innych krajach Unii Europejskiej, o inne rodzaje kapitału własnego (np. kapitał zakładowy, kapitał zapasowy z innych źródeł) ewentualnie stosując przy tym pewne korekty w celu unikania powielania korzyści lub nadużycia mechanizmu.
Alternatywnie, wzrost kapitału własnego mógłby być punktem odniesienia NID.
2. Wykluczenie dopłat wniesionych/zysków przekazanych na kapitał przed 2019 r.
W ocenie BCC, kolejnym kontrowersyjnym elementem NID jest wykluczenie dopłat wniesionych/zysków przekazanych na kapitał przed 2019 r., ponieważ podatnicy, którzy osiągnęli znaczące zyski w ostatnich latach, nie czerpią korzyści z faktu wprowadzenia NID. W przypadku zachowania obecnego mechanizmu, widzimy poza tym ryzyko, że podatnicy w bieżącym roku wypłacą zyski wpłacając je w przyszłym roku z powrotem jako dopłata.
Rozwiązaniem może być cały kapitał własny na koniec danego roku podatkowego jako punkt odniesienia do obliczenia NID, niezależnie od momentu i źródła jego powstania.
3. Roczny limit kosztów w wysokości 250 tysięcy złotych
Nowy artykuł 15cb przewiduje roczny limit kosztów podatkowych w wysokości 250 tysięcy złotych (z możliwością przeniesienia kosztów na kolejne dwa lata). Pomijając fakt, że próg jest znacznie niżej postawiony niż w innych krajach Unii Europejskiej (np. w Portugalii maksymalne roczne odliczenie wynosi 140 tysięcy euro), wątpliwie jest czy „sztywny” limit (niezależnie od jego wysokości) będzie efektywny. Lepszym rozwiązaniem byłby ruchomy próg np. w zależności od dochodu (przed stosowaniem NID) albo od kwoty kapitału własnego.
Zwracamy uwagę, że zachowanie obecnej granicy dyskryminuje dużych podatników i podatników z kapitałochłonnych branż w porównaniu do małych i średnich podmiotów/podmiotów z mniejszym zapotrzebowaniem kapitału, ponieważ pierwsi z większym prawdopodobieństwem przekroczą obecny limit.
7 4. Ograniczenie czasowe możliwości przeniesienia kosztów
W obecnym brzmieniu, projekt zakłada możliwość przeniesienia kosztów na kolejne dwa bezpośrednio po sobie następujące lata podatkowe. W ocenie BCC, przeniesienie kosztów powinno być możliwe bez ograniczenia czasowego, aby zachęcić podatników do wykonania większych, jednorazowych dokapitalizowań zamiast strategicznego, kilkukrotnego zwiększenia kapitału, aby w pełni wykorzystać możliwość odliczenia.
IV. Propozycje BCC w zakresie przepisów dotyczących dodatkowego zobowiązania podatkowego (art. 3 pkt 13 projektu i następne)
Zdaniem BCC, istnieją argumenty przemawiające za tym, że dodatkowa sankcja kalkulowana w oparciu o stawki 40% lub 10% może pełnić funkcję prewencyjną. Niemniej jednak, nakładanie takiej sankcji w sytuacji, w której nie dochodzi do rzeczywistego uszczuplenia po stronie Skarbu Państwa jest zbyt daleko idącym instrumentem. Z zaproponowanego brzmienia przepisów wynika, że niezależnie od tego czy na skutek wydanej decyzji powstanie zaległość podatkowa po stronie podatnika, czy organ określi niższą stratę podatkową – organ podatkowy będzie nakładał na podatnika dodatkowe zobowiązanie podatkowe.
Kolejnym elementem, który – w ocenie BCC – jest również zbyt daleko posuniętą karą jest możliwość podwojenia lub nawet potrojenia stawki. Mając na uwadze treść uzasadnienia projektu, należy rozumieć, że jedną z przesłanek zaostrzenia sankcji jest brak dokumentacji cen transferowych.
Oznacza to, że w sytuacji, w której na skutek wydania decyzji w przedmiocie cen transferowych podatnik nadal będzie wykazywał stratę oraz nie przedstawi w wyznaczonym terminie dokumentacji cen transferowych – dodatkowe zobowiązanie będzie kalkulowane według stawki 80%. Natomiast w sytuacji, gdy korzyść podatkowa będzie wyższa niż 15 mln zł – według stawki 120%. Taka propozycja przepisów jest bardzo istotnym zaostrzeniem konsekwencji braku dokumentacji cen transferowych w stosunku do dotychczasowych przepisów, gdzie sankcja za brak dokumentacji wynosi 50%.
Sposób ustalania sankcji odwołujący się do podstawy opodatkowania (przykładowo zawyżenia straty) oraz ustalenie stawek w wysokości 40% lub 10% w zależności od tego, czy podstawą opodatkowania będzie dochód prowadzi do nieadekwatnego wymiaru kary. Przykładowo, bardziej sankcjonowane będzie zawyżenie straty o 200 j.p. (sankcja wyniesie 80 j.p.) niż zawyżenie straty o 100 j.p. i zaniżenie dochodu o 100 j.p. (sankcja wyniesie 20 j.p., a zaległość podatkowa 19 j.p., tj. łącznie 39 j.p.).
Co więcej, zgodnie z projektowanymi przepisami, organ podatkowy wyznacza podatnikowi termin na złożenie dokumentacji „nie dłuższy niż 14 dni”. To oznacza, że organ będzie mógł zażądać takiej dokumentacji nawet w terminie 3 dni, a nieprzedłożenie jej przez podatnika w najgorszym wypadku może skutkować nałożeniem sankcji według stawki 120%.
W związku z powyższym, BCC postuluje by:
1) nie wprowadzać możliwości zwielokrotnienia stawek dodatkowego zobowiązania podatkowego,
2) wprowadzić możliwość nałożenia dodatkowego zobowiązania podatkowego tylko w sytuacji, gdy dojdzie do faktycznego uszczuplenia po stronie Skarbu Państwa,
3) uregulować również minimalny termin na złożenie dokumentacji cen transferowych wynoszący minimalnie 7 dni lub wprowadzić po prostu konkretny termin wynoszący 7 – 14 dni.
8 V. Propozycje i uwagi BCC w zakresie przepisów dotyczących uchylenia mocy prawnej
niektórych interpretacji podatkowych (art. 25 projektu)
Art. 25 ust. 1 projektu zakłada, że interpretacje indywidualne wydane w zakresie przepisów prawa podatkowego mających na celu przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania, odnoszące się do transakcji lub innej czynności poprzez ocenę jej uzasadnienia ekonomicznego lub dokonania jej w warunkach sztuczności lub w celu nadużycia prawa (art. 14b § 2a pkt 2 Ordynacji podatkowej), wygasają z mocy prawa w dniu wejścia w życie ustawy.
W opinii BCC, obecne brzmienie wskazanego przepisu jest trudne do zaakceptowania w świetle podstawowych zasad i praw określonych w Konstytucji RP. Zasada ochrony zaufania obywatela do państwa i prawa wymaga, aby podatnik nie tkwił w stanie niepewności przez nieokreślony czas.
Proponowana treść przepisu, w zakresie w jakim wywołuje skutek w postaci wygaśnięcia z mocy prawa interpretacji indywidualnych, których przedmiot nie jest odpowiednio dookreślony w ustawie, narusza ww. zasadę. Art. 14b § 2a pkt 2 Ordynacji podatkowej posługuje się ogólnym, niesprecyzowanym terminem „przepisy prawa podatkowego mające na celu przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania, odnoszące się do transakcji lub innej czynności poprzez ocenę jej uzasadnienia ekonomicznego, lub dokonania jej w warunkach sztuczności lub w celu nadużycia prawa”, wskazując jedynie przykładowe sytuacje, których może to dotyczyć. To oznacza, że w wielu sytuacjach można będzie mieć zasadne wątpliwości czy skutek w postaci wygaśnięcia interpretacji wystąpił czy też nie.
BCC proponuje zrezygnowanie z proponowanego brzmienia przepisu i przyznanie w omawianym zakresie Szefowi KAS uprawnienia do uchylenia wydanej interpretacji indywidualnej z uwagi na wystąpienie przesłanki określonej w art. art. 14b § 2a pkt 2 Ordynacji podatkowej, analogicznie jak w przypadku proponowanego art. 14e §1 pkt 3 Op. W takim przypadku podmiot, który otrzymał interpretację indywidualną, potwierdzającą jego stanowisko, posiadałby informację o dokładnej dacie uchylenia interpretacji i nie pozostawałby w stanie niepewności, co do swoich uprawnień. Dodatkowo również, mógłby korzystać z ochrony prawnej wynikającej z art. 14n § 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej.
Niezależnie od przedstawionych wyżej konkluzji, należy zwrócić uwagę na niekonsekwencję projektodawcy, który w projekcie ustawy określił, że wskazane interpretacje wygasają z dniem wejścia w życie ustawy, zaś w uzasadnieniu do tego projektu określił termin jako dzień po upływie 6 miesięcy od wejścia w życie projektowanej ustawy.
Kontakt do ekspertów:
Wnuk Agnieszka
ekspertka BCC ds. podatku dochodowego od os. prawnych i międzynarodowego prawa podatkowego tel. 695 949 324
e-mail: agnieszka.wnuk@bcc.org.pl Michał Borowski
ekspert BCC ds. podatków tel. 795 197 912
e-mail: michal.borowski@bcc.org.pl Kontakt dla mediów:
Emil Muciński
rzecznik, Instytut Interwencji Gospodarczych BCC tel. 602 571 395, 22 58 26 113
e-mail: emil.mucinski@bcc.org.pl; instytut@bcc.org.pl
Business Centre Club istnieje od 1991 roku. Jest prestiżowym Klubem przedsiębiorców i największą w kraju, ustawową organizacją indywidualnych pracodawców. Grupa BCC składa się z Klubu BCC, Związku Pracodawców BCC i Studenckiego Forum BCC. Członkowie BCC zatrudniają ponad 400 tys.
pracowników, obroty firm sięgają 20 miliardów złotych. Wśród członków BCC znajdują się największe korporacje krajowe i zagraniczne. Członkami Klubu są także uczelnie wyższe, wydawnictwa, szpitale, prawnicy, dziennikarze, naukowcy, lekarze, wojskowi i studenci. BCC prowadzi działania w blisko 250 miastach i 23 lożach regionalnych na terenie całej Polski. Koncentruje się na działaniach na rzecz rozwoju gospodarki i pomocy przedsiębiorcom. BCC jest członkiem Rady Dialogu Społecznego. Koordynatorem wszystkich działań BCC jest Marek Goliszewski.
Kontakty prasowe: http://www.bcc.org.pl/Eksperci.244.0.html, więcej: http://www.bcc.org.pl oraz: http://www.facebook.com/pages/Business-Centre-Club
