NIEKONWENCJONALNE SYSTEMY
WĘGLOWODOROWE BASENÓW
BAŁTYCKO-PODLASKO-LUBELSKIEGO
ORAZ KARBOŃSKIEGO SW POLSKI
TOM 64 Nr 12 (GRUDZIEŃ) 2016
A
B
Powierzchnie nieciągłości sedymentacyjnych w utworach ordowiku
kratonu wschodnioeuropejskiego
Ryc. 1. A – granica erozyjna między formacją Tyśmienicy (ordowik, aszgil) i ogniwem z Jantaru (sylur, landower). Fot. R.
Kop-czyński; B – spirytyzowana powierzchnia nieciągłości sedymentacyjnej na granicy ordowiku i syluru, otwór Kościerzyna IG 1 (T. Podhalańska, Prace PIG 193, zmienione)
Ryc. 2. Ooidy żelaziste na granicy formacji z Kielna i formacji z Sasina (ordowik środkowy), otwór Łeba 8. Fot. T. Podhalańska