Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur Woźniak, prof. uczelni14. Układy barw x,y,Y. Jednowymiarowe skale barw (długość fali dominującej i czystość bodźca; temperatura barwowa) Iluminanty i źródła normalne CIE. Układ CIE 1960 (u,v)
Przestrzeń barw CIE 1964 (U*V*W*). Układ CIE 1976 (u’,v’) Układy CIELUV i CIELAB; Miary różnicy barw
http://www.if.pwr.wroc.pl/~wozniak/
Miejsce konsultacji: pokój 27 bud. A-1;
terminy: patrz strona www
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Układ x,y,Y
Przedstawiony poprzednio układ CIE X,Y,Z to układ przestrzenny. Układ x,y to jego projekcja na płaszczyźnie. Ze względu na fakt, że informacja o całkowitej luminancji zawarta jest w składowej Y (ze względu na położenie punktów x i z na alychne, cała luminancja „siedzi” w Y!) używa się układu zwanego x,y,Y.
Określanie barwy przez podanie jej współrzędnych trójchromatycznych x,y oraz składowej Y jest częściej stosowane niż podawanie składowych X,Y,Z. Współrzędne x,y wyznaczają chromatyczność barwy, składowa Y wyznacza od razu jasność barwy.
Barwa achromatyczna (biała) ma w tej skali jasność Y=100, gdy zakres promieniowania obejmuje całe promieniowanie widmowe. Barwa ta ma
czystość pobudzenia (patrz niżej) zerową, jest więc całkowicie
nienasycona. Barwa monochromatyczna, widmowa, jest w pełni nasycona, ale formalnie ma jasność Y=0!
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Układ x,y,Y
GAMUT – zakres (paleta) barw możliwych do odwzorowania przez
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Jednowymiarowe skale barw
Określenie
barwności
(chromatyczności)
wymaga
dwóch
parametrów
–
dwóch
współrzędnych
chromatyczności
lub
odpowiedników odcienia i nasycenia. Jeżeli jednak zmienia się
tylko odcień, to do określenia barwności wystarczy jeden
parametr.
Istnieje wiele takich skal barwy. Nie są one uniwersalne, ale
upraszczają czynności klasyfikacyjne związane z wieloma
zagadnieniami praktycznymi w produkcji i handlu.
Przykład: określanie stężenia roztworu o znanym składzie, ale niewiadomej zawartości składnika. Konieczne jest sporządzenie wzorców barwnych o dużej trwałości.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Długość fali dominującej (dopełniającej)
i czystość bodźca
Każdy punkt na wykresie chromatyczności CIE 1931 można uznać za odpowiadający mieszaninie dwóch bodźców, w których jednym jest bodziec przyjęty umownie za achromatyczny, a drugim bodziec odpowiadający punktowi obwiedni pola barw fizycznych (spectrum locus).
Istotnie, wszystkie bodźce uzyskane przez zmieszanie w różnych stosunkach promieniowania monochromatycznego z idealnie achromatycznym miałyby taki sam odcień, a zmieniałoby się tylko nasycenie.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Długość fali dominującej (dopełniającej)
i czystość bodźca
Pierwszy parametr:
Długość fali dominującej λd– gdy punkt barwy „czystej” leży na krzywej barw widmowych lub powyżej trójkąta purpur;
Długość fali dopełniającej – gdy punkt ten leży na podstawie lub wewnątrz trójkąta purpur.
Drugi parametr:
Czystość pobudzenia (czystość kolorymetryczna): Czystość pobudzenia ma być liczona z tego z
dwóch wzorów, którego licznik ma większą wartość:
czystość kolorymetryczna zaś:
w d w e y y y y p lub w d w e x x x x p
y
y
p
p
c
e dFotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Długość fali dominującej (dopełniającej)
i czystość bodźca
Zalety parametrów d i pe:
- charakteryzują chromatyczność odpowiednikami psychofizycznymi cech subiektywnych barwy: odcienia i nasycenia (łatwiejsze kojarzenie nawet przez osoby nieznające zasad kolorymetrii);
- ze znaku i wartości =d-d’(’ – nowa barwa) można określić, który z odcieni jest w nadmiarze lub którym należy uzupełnić barwę produktu; ze znaku i wartości p=pe-pe’ z kolei można określić, w jakim stopniu i kierunku trzeba zmienić nasycenie barwnika.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Skala temperatury barwowej
PRZYPOMNIENIE!
Stosowana w kolorymetrii do określania chromatyczności promieniowania źródeł umownie achromatycznych, a w szczególności iluminantów i źródeł kolorymetrycznych normalnych. Skala ta jest oparta na ścisłej zależności pomiędzy temperaturą ciała
czarnego i jego chromatycznością.
1
exp
2 5 1 ,T
C
C
E
T
Promieniowanie elektromagnetyczne składa się z mieszaniny fal elektromagnetycznych o różnej długości. Max Planck (1900) podał wzór na energię, przypadającą (w określonej temperaturze) na poszczególne długości fal promieniowania, emitowaną przez jednostkę powierzchni ciała doskonale czarnego w jednostce czasu:
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Skala temperatury barwowej
Jeżeli zatem dowolne promieniowanie ma chromatyczność identyczną z jedną z tych, które są zawarte w gamie barw ciała czarnego, to barwa takiego promieniowania może być określona temperaturą odpowiadającą tej samej chromatyczności ciała czarnego – temperaturą barwową.
Widmowy względny rozkład określonego promieniowania może być przy tym zgodny z rozkładem ciała czarnego (nazywamy wtedy temperaturę barwową temperaturą rozkładu widmowego) lub odmienny (w wyniku
metameryzmu).
Temperaturę barwową podaje się w skali bezwzględnej (K) oraz w
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Skala temperatury barwowej
Temperaturę barwową podaje się wskali bezwzględnej (K) oraz w
miredach (1 mired = 1
microreciprocal degree = 106K-1). Takie odwrotności temperatur barwowych są rozmieszczone równomiernie na wykresie u,v CIE. 1 mired odpowiada bowiem ściśle, w zakresie całej skali od 0 do 1000 miredów, najmniejszej dostrzegalnej różnicy chromatyczności.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Skala temperatury barwowej
Określenie temperatury barwowej źródła o względnym rozkładzie widmowym promieniowania odbiegającym znacznie od rozkładu widmowego ciała czarnego nie zawsze jest możliwe. Punkt chromatyczności takiego ciała może leżeć pod lub nad krzywą ciała czarnego, można zatem określić tylko przybliżoną zgodność barw.
Pojęcie temperatury barwowej ma szeroki zastosowanie w technice źródeł światła
(produkcja i oznaczanie wyrobów). Daje ono dostatecznie ścisłe określenie barwy światła źródeł lub różnic między barwami świateł dwóch źródeł odmiennych. Natomiast do porównania między sobą tzw. własności oddawania barw pojęcie to może mieć zastosowanie tylko wtedy, gdy porównywane źródła mają również zbliżony krzywych rozkładu widmowego promieniowania.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakIluminanty i źródła
Iluminanty i źródła normalne CIE
Iluminant – promieniowanie o widmowym względnym rozkładzie
energii określonym w zakresie długości fal zdolnych do wywierania wpływu na postrzeganie barw ciała (bo później wprowadzano inne iluminanty, niekoniecznie realizowane w postaci źródła fizycznego). CIE wprowadziła w 1931 r. trzy normalne źródła światła, oznaczone jako A, B i C, określone rozkładami widmowymi względnymi promieniowania oraz cechami fizycznymi i chemicznymi.
Później uzupełniono zestaw iluminantów o serię D.
Według zaleceń CIE do ogólnego stosowania w kolorymetrii powinny wystarczyć iluminanty A i D65 .
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakIluminanty i źródła
Iluminanty i źródła normalne CIE
Iluminant A – odpowiada światłu promiennika zupełnego w
temperaturze bezwzględnej 2856K. Realizacja: żarówka gazowana ze skrętką wolframową (dla nadfioletu: bańka kwarcowa).
Iluminant B – odpowiada światłu słonecznemu dziennemu o
temperaturze barwowej najbliższej 4874K. Realizacja: źródło A z filtrem z dwóch roztworów (podany skład chemiczny!).
Iluminant C – odpowiada przeciętnemu światłu dziennemu o
temperaturze barwowej 6774K. Realizacja: źródło A z filtrem z dwóch innych roztworów (skład chemiczny podany!).
Iluminant D65 – odpowiada fazie światła dziennego o temperaturze barwowej najbliższej 6504K.
Podano też „przepis” na stworzenie innych iluminantów D: ich chromatyczność, względny rozkład mocy, sposób prowadzenia obliczeń.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakFotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakFotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakFotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakRóżnica barw
Różnica bodźców
W wielu zagadnieniach kolorymetrycznych potrzebne jest określenie w pewnej skali różnicy między bodźcami (np. między barwą odtworzoną a barwą wzorca) lub ustalenie tolerancji na te różnice.
Narzucająca się tendencja do określenia wielkości:
jako miary różnicy barw nie stanowi psychofizycznego odpowiednika wrażenia różnicy barw i nie ma w ogóle fizjologicznego znaczenia.
2 2
y
x
Badania Judda, Mac Adama i in. wykazały, że miejsca geometryczne punktów wykresu chromatyczności leżących w odległości progowej od danego punktu są krzywymi podobnymi do elips.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur Woźniak Różnica barw?
2 2
x
y
Późniejsze badania Wrighta, Mac Adama, Stilesa i in. oparte na liczniejszych próbkach potwierdziły te wyniki: kształt krzywych na wykresie (x,y), pokazuje silne uzależnienie progów od położenia punktu na wykresie i kierunku zmiany chromatyczności oraz duże rozciągnięcie części zielonej i ściśnięcie niebiesko-purpurowej.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakRóżnica barw
Elipsy Stilesa
Regularności te występują wyraźnie na wykresie Stilesa opartym na doświadczeniach nad postrzegalnością zmian barwy wywołanych dodawaniem światła o dużej chromatyczności do światła o chromatyczności odmiennej. Stiles zredukował uzyskane wartości dla usunięcia wpływu zmian luminancji zachodzących przy dodawaniu świateł, czego nie robili inni.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Równomierny wykres chromatyczności CIE 1960 (u,v)
Podjęto próby takiego przekształcenia wykresu chromatyczności,
aby odstępy progowe od każdego punktu barwy zakreślały
krzywe bardziej zbliżone do kół i aby promienie tych kół stały
się podobne.
Prace takie podjęli m.in.: Juss, Wyszecki, Mac Adam, Breckenridge-Schaub, Hunter, Farnsworth, Neugebauer, Sugiyama-Fukuda.
Większość z tych układów bazowała na pierwowzorze Judda – stanowiły one jego przekształcenia dla uzyskania zgodności z układem Munsella.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Równomierny wykres chromatyczności CIE 1960 (u,v)
Mac Adam dowiódł, że żadne z przekształceń wykresu chromatyczności (nawet nieliniowe) nie przeistoczy elips w doskonałe okręgi o jednakowym promieniu.
Ponadto, gdyby nawet taki idealny wykres mógł być zrealizowany, tolerancje techniczne (np. utrzymanie jednorodności produkcji) nie zawsze mogłyby być utrzymane. Dodatkowo przyjęto założenie o równorzędności progu różnicy nasycenia i progu różnicy odcienia (nie zawsze prawdziwe). Samo określenie wartości progowej różnicy barwy jest obarczone dużą dowolnością (różnice międzyosobnicze i wahania u tych samych osób!).
W 1960 r. CIE przyjęła wykres Mac Adama (jako najlepszy) za nowy
równomierny wykres chromatyczności CIE 1960 (w literaturze anglosaskiej używa się tez nazwy: UCS CIE 1960 – Uniform Color Scale).
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Równomierny wykres chromatyczności CIE 1960 (u,v)
Wykres ten powstał poprzez projekcję wykresu (x,y), opisaną wzorami:Z
Y
X
X
u
3
15
4
Z
Y
X
Y
v
3
15
6
(X,Y,Z – składowe trójchromatyczne).
Ten sam wykres można uzyskać poprzez transformacje:
3
12
2
4
y
x
x
u
3
12
2
6
y
x
y
v
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Równomierny wykres chromatyczności CIE 1960 (u,v)
Rozmieszczenie barw, jakie daje ten wykres chromatyczności uznano za
percepcyjnie bliższe do równomiernego niż wykres (x,y) CIE przy obserwacji próbek mających pomijalną różnicę luminancji.
Wykres ten jest przeznaczony do stosowania przy porównywaniu różnic między barwami ciał tego samego kształtu i rozmiarów, oglądanych w identycznym otoczeniu od białego do średnioszarego, przez obserwatora przystosowanego fotopowo do pola o chromatyczności niezbyt różniącej się od chromatyczności przeciętnego światła dziennego.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Równomierny wykres chromatyczności CIE 1960 (u,v)
Aby ułatwić obliczenia kolorymetryczne przygotowano tablice, zawierające składowe trójchromatyczne widmowei odpowiadające im współrzędne
u
v
w
wyprowadzone z normalnych składowych trójchromatycznych widmowych:
u
v
w
x
u
3
2
v
y
x
y
z
w
3
2
1
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Równomierny wykres chromatyczności CIE 1960 (u,v)
Czemu nie wycofano wykresu (x,y) po wprowadzeniu nowego?
Zaletą wykresu (x,y) jest równomierne rozmieszczenie barw widmowych,
podczas gry wykres (u,v) jest ściśnięty w części zbliżonej do krzywej barw widmowych zawierającej promieniowanie o dłuższej fali, a rozszerzony w pozostałej.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Równomierny wykres chromatyczności CIE 1960 (u,v)
Równomierny wykres chromatyczności (u,v) CIE 1960 może
znaleźć zastosowanie tylko wtedy, gdy różnica luminancji obu
próbek jest pomijalnie mała.
W wielu przypadkach znaczące różnice luminancji uniemożliwiają
użycie wykresu równomiernego lub jakiegokolwiek płaskiego i
zmuszają do określania odstępów między barwami w przestrzeni
trójwymiarowej.
Dodanie trzeciego wymiaru i stworzenie przestrzeni barw
(U,V,W)
nie
zapewniłoby
rozkładu
barw
dostatecznie
równomiernego.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Przestrzeń barw (U* V* W*) CIE 1964
Dokonano więc kolejnego nieliniowego przekształcenia układu
przestrzennego, zaleconego przez CIE w 1964r.
17
25
*
Y
1 3
W
0
*
13
*
W
u
u
U
0
*
13
*
W
v
v
V
100
1
Y
dlagdzie u0 i v0 są wartościami zmiennych dla bodźca umownie achromatycznego, umieszczonego w początku układu (U*,V*,W*).
Y jest współczynnikiem luminancji L/Lmax
W układzie CIE U*V*W* składowa W* reprezentuje jasność światła, a składowe U*, V* określają tzw. „wektor barwności”. Początek tego wektora odpowiada światłu achromatycznemu.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Układ CIE 1976 (u’, v’)
Kolejne przybliżenie w próbach stworzenia układu równomiernego.
Wykres ten powstał poprzez projekcję wykresu (x,y), opisaną wzorami:
Z
Y
X
X
u
3
15
4
'
Z
Y
X
Y
v
3
15
9
'
(X,Y,Z – składowe trójchromatyczne) Ten sam wykres można uzyskać poprzez transformacje:3
12
2
4
'
y
x
x
u
3
12
2
9
'
y
x
y
v
(x,y – współrzędne trójchromatyczne)Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Układ CIE 1976 (u’, v’)
W układzie tym wprowadzono nowy sposób wyrażania luminancji, zachowany również w późniejszych układach CIE Luv i CIE Lab. Jest on bardziej „fizjologiczny” – jednakowym różnicom liczbowym luminancji odpowiadają jednakowe różnice luminancji odczuwane przez obserwatora. 16 116 * 3 1 n Y Y L 0,008856 n Y Y dla n Y Y L* 903 dla 0,008856 n Y Y
gdzie Y jest całką iloczynów składowych trójchromatycznych, mocy promieniowania i współczynnika transmisji po długości fali:
y
r
d
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Układ CIE 1976 (u’, v’)
Układ cylindryczny barw jestbardziej naturalny od układu kartezjańskiego. Jego środek
W pokrywa się z punktem
światła białego (np. D65). Kąt chromatyczności barwy określa wzór: n n uv
u
u
v
v
arctg
h
a jej nasycenie: 2 / 1 2 2]
)
(
)
[(
13
n n uvu
u
v
v
s
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Układy CIELUV (Luv, L*u*v*)
Naturalną ewolucją układu CIE 1976, zmierzającą do uzyskania
równomiernej przestrzeni barw, jest układ Luv (MacAdam). Jest
to układ trójwymiarowy występujący w dwóch wariantach:
1) prostokątny, kartezjański L
*u
*v
*, ze środkiem w punkcie
iluminantu białego (np. D
65), osią u* skierowaną równolegle do
„dawnej” osi u’, prostopadłą do niej osią v
*i pionową osią
luminancji L
*, która przyjmuje wartości od 1 do 100;
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Układy CIELUV (Luv, L*u*v*)
Struktura układu współrzędnych L*u*v*
przypomina układ Munsella. Jest więc pionowa oś luminancji L, ale jej maksymalna wartość nie wynosi 10 lecz 100.
Płaszczyzny o jednakowym odcieniu są rozłożone na promieniu koła (cylindra), Miarą nasycenia s*u,v jest odległość od osi L. Rozkład kolorów na obwodzie jest przeciwny. W porównaniu z układem Munsella dochodzi jeszcze jedna wielkość określająca barwę. Jest nią chromatyczność C* określona jako iloczyn luminancji i nasycenia.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Układy CIELUV (Luv, L*u*v*)
Luminancję określają wzory przeniesione z CIE 1976:
16 116 * 3 1 n Y Y L 0,008856 n Y Y dla n Y Y L* 903 0,008856 n Y Y dla
Współrzędne barwy u* i v* definiuje się następująco:
),
(
13
)
(
13
* * * * n nv
v
L
v
u
u
L
u
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Układy CIELUV (Luv, L*u*v*)
Drugi wariant układu Luv:
- cylindryczny L
*,C
*,h
*, ma jako współrzędne promień C
*(chromatyczność),
nasycenie
s*
uvoraz
jako
kąt
chromatyczności – kolor h*
uv:
* * 2 1 2 2 *)
(
u
v
L
s
uvC
2 / 1 2 2 *]
)
(
)
[(
13
n n uvu
u
v
v
s
).
(
* * *u
v
arctg
h
uv
Jak widać, kolor h*uv jest taki, jak kolor u układzie CIE 1976:
u v arctg u u v v arctg h n n uv
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakRóżnica barw
Różnica barw w układzie CIELUV
Skoro układ L*u*v* jest układem o równomiernym rozkładzie barw, można w nim zdefiniować jednakowo odczuwalne przez człowieka
różnice barw. Wielkość ta ma bardzo duże znaczenie w przemyśle
farbiarskim i tekstylnym oraz przy badaniu wzroku. Różnicę barw w układzie kartezjańskim określa wzór:
2 / 1 2 * 2 * 2 * *
]
)
(
)
(
)
[(
L
u
v
E
uv
W układzie cylindrycznym różnicę barw wyznacza się ze wzoru: 2 / 1 2 * 2 * 2 * *
]
)
(
)
(
)
[(
L
H
C
E
uv
)
2
sin(
2
* * 2 * 1 * uv uvh
C
C
H
gdzie: albo:,
2 * 1 * * uv uv uvs
s
H
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Układy CIE 1976 Lab (CIELAB, L*a*b*)
Układ bazuje na przestrzeni Huntera L,a,b (1948). Gwiazdki (
*)
użyto w oznaczeniach dla odróżnienia układu od oryginalnej
koncepcji układu trójchromatycznego α,β, opracowanego przez
Huntera (1942,1948). Układ α,β jest związany z (x,y) CIE
zależnościami:
1054
,
1
2633
,
2
0000
,
1
3214
,
0
3631
,
1
4266
,
2
y
x
y
x
1054
,
1
2633
,
2
0000
,
1
5708
,
0
2447
,
1
5710
,
0
y
x
y
x
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Układy CIE 1976 Lab (CIELAB, L*a*b*)
L
*reprezentuje luminancję (0 to czarny, 100 to biały); a
*odpowiada za „pozycję barwy” pomiędzy zielonym (-) i
czerwonym/magentą (+); b
*to wybór pomiędzy niebieskim (-) i
żółtym (+).
Układ CIE L*a*b* jest bardzo rozpowszechniony w zastosowaniach
profesjonalnych. Jego zaletą, podobnie jak układu Luv, jest
możliwość obliczania różnicy barw. W układzie tym nie ma
wielkości określanej w układach CIE 1976 oraz L*u*v* nasyceniem
barwy. Jest tylko chromatyczność. Barwy w układzie CIE L*a*b*
można również wyrażać w układzie kartezjańskim L*a*b* lub
cylindrycznym L*, C*, h*.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Układy CIE 1976 Lab (CIELAB, L*a*b*)
Współrzędne kartezjańskie układu L*a*b*
16
116
*
nY
Y
f
L
f
X
X
nf
Y
Y
n
a
*
500
f
Y
Y
nf
Z
Z
n
b
*
200
29
4
6
29
3
1
29
6
2 3 3 1t
t
dla
t
t
f
Uwaga: dla wszystkich iluminantów Y
n=100.
Poza tym:
- dla iluminantu A:
- dla iluminantu C:
- dla iluminantu D
65:
5824
,
35
,
8472
,
109
n nZ
X
2246
,
118
,
0705
,
98
n nZ
X
414
,
107
,
827
,
94
n nZ
X
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakUkłady barw
Układy CIE 1976 Lab (CIELAB, L*a*b*)
Współrzędne cylindryczne:
- kolor (kąt chromatyczności):
- chromatyczność:
)
(
* *a
b
arctg
h
ab
2 1 2 * 2 * *)
(
a
b
C
ab
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakRóżnica barw
Różnica barw w układzie CIELAB
Różnica barw w układzie kartezjańskim L*a*b* jest zwykłą
odległością
euklidesową
pomiędzy
dwoma
punktami
w
przestrzeni trójwymiarowej:
.
]
)
(
)
(
)
[(
* 2 * 2 * 2 1/ 2 *b
a
L
E
ab
ab
Obliczanie różnicy barw w układzie cylindrycznym:
.
]
)
(
)
(
)
[(
* 2 * 2 * 2 1/2 * ab ab abL
H
C
E
)
2
sin(
2
* * 2 * 1 * ab abh
C
C
H
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakRóżnica barw
Różnica barw w układzie CIELUV
Można przyjąć, że standardowy obserwator zauważa
różnicę barw następująco:
0 <ΔE < 1 - nie zauważa różnicy,
1 <ΔE < 2 - zauważa różnicę jedynie doświadczony obserwator,
2 <ΔE < 3,5 - zauważa różnicę również niedoświadczony
obserwator,
3,5 <ΔE < 5 - zauważa wyraźną różnicę barw,
5 < ΔE - obserwator odnosi wrażenie dwóch różnych barw.
.
]
)
(
)
(
)
[(
* 2 * 2 * 2 1/ 2 *b
a
L
E
ab
ab
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakRóżnica barw
Miara różnicy barw
Konsekwencją wprowadzenia równomiernej przestrzeni
barw (U*V*W*) było uznanie za miarę wielkości wrażenia
różnicy dwóch obserwowanych barw odległości między
odpowiadającymi im punktami – wzoru na różnicę barw
(CIE 1964):
2
1 2 * 2 * 1 2 * 2 * 1 2 * 2 * 1U
V
V
W
W
U
E
CIE
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakRóżnica barw
Miara różnicy barw
Zebranie danych pomiarowych w kolejnych latach pozwoliło na
zaproponowanie innych zależności na różnicę barw:
1) Wzór pierwiastka sześciennego: (było, przy Lab)
2
1 2 * 2 * 1 2 * 2 * 1 2 * 2 * 1a
b
b
L
L
a
E
gdzie:
25
,
29
13
18
,
38
G
L
1 3 13
0
,
106
R
G
a
1 3 13
34
,
42
G
B
b
Z
Y
X
R
1
,
1084
0
,
0852
0
,
1454
Z
Y
X
G
0
.
0010
1
.
0005
0
,
0004
Z
Y
X
B
0
,
0062
0
,
0394
0
,
8192
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakRóżnica barw
Miara różnicy barw
Wzór renotacji Munsella:
2
1 2 2 1 2 2 1 2 1 2 11
cos
3
,
6
16
2
f
C
C
H
H
C
C
V
V
f
E
s h
w którym H, V i C są to odpowiednio: odcień (Hue), wartość (Value) i Chroma; (H1-H2) jest różnicą odcieni w procentach obwodu a 3,6(H1-H2)
to ten sam kąt różnicy odcienia wyrażony w stopniach; fh jest czynnikiem „wagi odcienia” a fs jest „czynnikiem otoczenia”.
Przy barwie otoczenia równej w przybliżeniu przeciętnej dwóch barw porównywalnych: fh=1 i fs=3.
Dla otoczenia od białego do średnioszarego:
2 2 1 6 , 3 cos 3 4 H H fh
2
12 2 2 1 2 2 16 5 16 15 s s s V V C V V C f
1 2
2 1 V V V
1 2
2 1 C C C Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakRóżnica barw
Miara różnicy barw
Opracowana przez Judda została oparta szeroko stosowana w USA
jednostka NBS (National Bureau of Standarts). Jednostkę NBS wyrazić
można w układzie trójchromatycznym , opracowanym przez
Huntera. Różnicę barw można zapisać wtedy jako:
1 2 2 2 1 2 2 1 2 2 4 1221
E
f
gY
k
Y
2
2 1Y
Y
Y
2 1 2 2 1 1 2 1Y
Y
Y
fg to stała, która uwzględnia maskujący wpływ połysku powierzchniowego na wykrywanie różnicy barwy. W
typowych warunkach kontroli:
Y
2
,
5
Y
f
gk to stała uwzględniająca wpływ różnic jasności na postrzeganie różnic
barwy; jeżeli obie powierzchnie się stykają wzdłuż ostrej linii podziału, przyjmuje się k=12; przy rozsunięciu: k=3 lub k=4.
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakRóżnica barw
Miara różnicy barw
Inna szeroko rozpowszechniona przy wyrażaniu tolerancji
barwników jednostka różnicy barwy Mac Adama:
2 33 2 22 12 2 11 22
Y
Y
g
y
g
y
x
g
x
g
s
Stałe g11, g12, g22 zależą od chromatyczności próbek i odczytuje się je ze specjalnych wykresów; stałą g33 ustala się w zależności od warunków obserwacji (przy polu 2˚ i ostrej linii granicznej miedzy próbkami: g33=1).
Fotometria i kolorymetria
Dr hab. inż. Władysław Artur WoźniakRóżnica barw
Miara różnicy barw
Zdaniem Wrighta metrologii różnicy barwy nie można wyrazić prostymi zależnościami algebraicznymi. Czynnikami utrudniającymi są tu: zależność wartości ledwie dostrzegalnej różnicy i względnego znaczenia różnic luminancji i chromatyczności zależnej od warunków obserwacji, nieliniowość zależności między różnicą barwy a luminancją i (najważniejsze) nieaddytywności różnic barw, a więc zatracanie się nierówności dwóch drobnych różnic barwy przy ich podwojeniu.
Każdy z podanych wzorów zawiera pewnie element empiryczny, żaden nie daje wyników odpowiadających ściśle wrażeniom wzrokowym. Wybór wzoru spośród podanych uzależnia się raczej od większej łatwości jego stosowania w praktycznych obliczeniach niż od zalet merytorycznych.