Audiometryczne badanie przewodnictwa kostnego dźwięku

Ć

2

A

Opracowanie: prof. dr hab. inż. Bożena Kostek dr inż. Piotr Odya

1. WPROWADZENIE

Badanie przewodnictwa kostnego dźwięków ma duże znaczenie w diagnostyce analizatora słuchowego, głownie dla określenia stopnia wydolności narządu odbiorczego. Dla celów badawczych i diagnostycznych dźwięk doprowadza się do ucha wewnętrznego poprzez umieszczenie jego źródła bezpośrednio na kości czaszki, np. na wyrostku sutkowatym ucha.

Do pomiaru przewodnictwa kostnego używa się słuchawki kostnej (wibratora), którą umieszcza się na skórze wyrostka sutkowatego. Słuchawkę należy przykładać zawsze w tym samym miejscu; powinna ona przylegać dokładnie cała swą powierzchnią. Istnieje również metoda badania progu kostnego przez przyłożenie wibratora do czoła osoby badanej przy jednoczesnym zagłuszaniu ucha nie badanego. W czasie badania przewodnictwa kostnego słuchawki powinny pozostawać nałożone na uszy. W ten sposób izoluje się ucho badane od bodźców akustycznych dochodzących drogą powietrzną oraz umożliwia się nadawanie do przeciwnego ucha tonu zagłuszającego. Dla oznaczenia przewodnictwa kostnego konieczne jest zagłuszanie drugiego ucha, niezależnie od tego czy wibrator jest przystawiony do wyrostka sutkowatego czy do czoła. Dźwięk bowiem przewodzony drogą kostną rozchodzi się po całej czaszce, niezależnie od miejsca przystawienia słuchawki i jego poziom maleje najwyżej 5 – 10dB przy przejściu przez czaszkę do drugiego ślimaka drugiego ucha.

KATEDRA SYSTEMÓW MULTIMEDIALNYCH

L

:

P

Praktycznie rzecz biorąc słuchawka przystawiona do jednego wyrostka sutkowatego nadaje ton do obu uszu jednocześnie. Kilkanaście lat temu do zagłuszania używano głównie szumu białego, mimo że zagłusza on silniej tony średnie i wysokie niż niskie. Obecnie głównie wykorzystywany jest szum wąskopasmowy o paśmie zlokalizowanym w pobliżu tonu nadawanego.

Jeżeli z badań wstępnych i z krzywej powietrznej wynika, że słuch jest obustronnie mniej więcej prawidłowy, lub że upośledzenie słuchu ma podobne nasilenie i taki sam charakter, wystarcza wówczas szum o natężeniu 30dB. Jeżeli stopień upośledzenia słuchu jest podobny, lecz po stronie badanej spodziewamy się głuchoty odbiorczej, po stronie ogłuszanej przewodzeniowej, wówczas należy stosować silniejsze zagłuszanie. Jeżeli sytuacja jest odwrotna, wówczas zagłuszanie może być słabsze, a nawet w pewnych przypadkach można go nie stosować, gdyż uszkodzony aparat odbiorczy po stronie nie badanej słabo lub wcale nie odbiera przenikającego dźwięku.

W czasie badania z zagłuszaniem należy uważać, aby słuchawka z szumem zagłuszającym była szczelnie dopasowana, w przeciwnym bowiem razie dźwięk wydobywa się na zewnątrz i drogą powietrzną ogłusza ucho badane.

2. PROWADZENIE TESTÓW 2.1. AUDIOMETR MADSEN

W przypadku badania progu słyszenia (przewodnictwo kostne) należy wybrać opcję BONE, następnie podać, które ucho będzie badane, a w kolejnym kroku wybrać rodzaj maskowania (AIR). Po tych czynnościach audiometr jest przygotowany do pomiaru. Przykładowa procedura postępowania pokazana jest na rysunku poniżej (rys. 1).

2.2. AUDIOMETR SIEMENS

Obsługa audiometru odbywa się za pomocą przycisków na panelu czołowym. Aby przeprowadzić badanie przewodnictwa kostnego należy ustawić następujące opcje:

 MASK -> TRACK;

 dB STEP -> 5dB;

 TRANSDUCER -> BC (Bone Conduction);

 TEST -> THR;

Rys. 1. Uruchamianie procedury testowania słuchu

2. ZADANIA

2.1. Zapoznać się z obsługą audiometru w zakresie oznaczania krzywych progowych dla przewodnictwa kostnego.

2.2. Pomierzyć ubytki słuchu wszystkich osób z grupy laboratoryjnej w funkcji częstotliwości do 4000Hz. Pomiary wykonać metodą wzrastającego i zmniejszającego się natężenia dźwięku przy natężeniu szumu zagłuszającego wynoszącego 30dB powyżej poziomu dźwięku testowego. Pomiary wykonać dwukrotnie: raz umieszczając przetwornik na wyrostku sutkowatym, drugi raz przyciskając go do czoła.

3. OPRACOWANIE

3.1. Umieścić w opracowaniu audiogramy z pkt. 2.2. i przeprowadzić dyskusję otrzymanych wyników. Porównać dokładność pomiarów tonem o natężeniu wzrastającym i malejącym.

3.3. Porównać dla każdej z osób badanych wyniki pomiarów przewodnictwa kostnego z wynikami badań przewodnictwa powietrznego.

3.4. Odpowiedzieć na pytania:

a. Dlaczego szum biały zagłusza w niejednakowym stopniu poszczególne częstotliwości dźwięku?

b. Jaki rodzaj szumu jest najodpowiedniejszy do badań przewodnictwa kostnego? Wyjaśnij.

c. Dlaczego badania przewodnictwa kostnego przeprowadza się do 4000 Hz?

d. Dlaczego badania przewodnictwa kostnego mają duża wartość diagnostyczną w określeniu głuchoty?

LITERATURA:

T.Bystrzanowska: “Audiologia kliniczna”, PZWL, 1969.