Eksperyment w muzyce - muzyka elektroniczna i konkretna. Eksperyment w muzyce - muzyka elektroniczna i konkretna

Eksperyment w muzyce - muzyka elektroniczna i konkretna

Eksperyment w muzyce - muzyka elektroniczna i konkretna

Ważne daty

1878 – opatentowanie fonografu przez Thomasa Edisona 1887 – opatentowanie gramofonu przez Emila Berlinera

1897 – opatentowanie instrumentu telharmonium (lub dynamofon) Thaddeusa Cahilla

1913 – opublikowanie Sztuki hałasów Luigiego Russolo - muzycznego manifestu włoskich futurystów 1928 – opatentowanie instrumentu - theremin przez Lwa Termena

1928 – powstanie instrumentu fale Martenota (Ondes Martenot)

1939 – powstanie pierwszej kompozycji wykorzystującej live electronics - Imaginary Landscape No. 1 Johna Cage’a

1948 – założenie przez Pierre’a Schaeffera i Pierre’a Henry’ego Groupe de Recherche de Musique Concrète (GRMC) we francuskim radiu w Paryżu - powstanie pierwszego studia eksperymentalnego 1951 – założenie studia muzyki elektronicznej przy rozgłośni Westdeutscher Rundfunk (WDR) w Kolonii

1957 – początek działalności Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia 1964 – prezentacja prototypu własnego syntezatora przez Robert Mooga

1977 – początek działalności IRCAM‑u (Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique), instytucji badawczej założonej przy Centre Georges Pompidou w Paryżu

Scenariusz lekcji dla nauczyciela

Źródło: online-skills, licencja: CC0.

I. Muzyka w ujęciu historycznym – periodyzacja, język, właściwości i charakterystyka.

8. Muzyka XX i XXI wieku. Uczeń:

1) charakteryzuje muzykę w kontekście estetyki epoki – wymienia i opisuje wybrane style i techniki muzyki XX i XXI w.: muzyka elektroakustyczna, muzyka konkretna, muzyka elektroniczna;

2) wymienia środki wykonawcze muzyki XX i XXI wieku i opisuje: fortepian preparowany, fale Martenota, organy Hammonda, syntezator (Mooga), zastosowanie taśmy magnetofonowej, instrumenty elektroakustyczne i elektroniczne.

II. Analiza i interpretacja dzieł muzycznych. Uczeń:

1. zna podstawowe terminy i pojęcia właściwe dla opisu i zrozumienia wybranych dzieł muzycznych;

5. rozpoznaje cechy stylistyczne utworu reprezentującego określoną epokę muzyczną.

III. Tworzenie wypowiedzi związanych z historią i kulturą muzyczną. Uczeń:

1. wypowiada się w formie ustnej (np. dyskusja, prezentacja, debata) i/lub pisemnej (np. esej, referat) o dziełach muzycznych w oparciu o podstawową terminologię.

Eksperyment w muzyce - muzyka elektroniczna i konkretna

Nauczysz się

formułować wypowiedź na temat związków między rozwojem technologii i przemianami w muzyce w XX wieku;

rozróżniać najważniejsze instrumenty elektryczne i elektroniczne powstałe od początku XX wieku;

wymieniać nazwiska pionierów muzyki elektroakustycznej;

wykazywać jaki wpływ miał rozwój muzyki elektronicznej na przemiany w podejściu do dźwięku i kompozycji w XX wieku.

Wprowadzenie

Dziewiętnasty wiek obfitował w różnorodne wynalazki techniczne, które całkowicie zmieniły życie człowieka - żarówka, telefon, radio, cewka Tesli. Rozwój muzyki nie pozostał obojętny wobec

technicznych przemian - tym bardziej, że niektóre z wynalazków odnosiły się bezpośrednio do dźwięku.

W 1878 r. Thomas Edison opatentował fonograf, czyli urządzenie pozwalające zarejestrować dźwięk na specjalnym woskowym cylindrze. Kluczowym wynalazkiem dla społecznego odbioru muzyki w XX w.

okazał się jednak patent z 1887 r. Emila Berlinera - gramofon. Umożliwiał on odtwarzanie płyt szelakowych i wpłynął na rozwój przemysłu fonograficznego, zrewolucjonizował dotychczasowe rozumienie odbioru muzyki i przyczynił się do powstania muzyki popularnej.

Futuryści i emancypacja nowych brzmień, intonarumori

Na przełomie XIX i XX w. kompozytorzy coraz wyraźniej zaczęli także dostrzegać, że dotychczasowe możliwości brzmieniowe instrumentów i system równomiernie temperowany przestały wystarczać ich kreatywności. Jedną z możliwości poszerzenia dotychczasowego spektrum brzmień stał się rozwój techniczny.

W 1913 r. ukazała się Sztuka hałasów Luigiego Russolo stanowiąca muzyczny manifest włoskich futurystów. Russolo sugerował, aby do palety brzmień stosowanych w kompozycji włączyć również dźwięki będące efektem rozwoju przemysłu - odgłosy fabryk, maszyn, pojazdów. W tym celu stworzył specjalne instrumenty - intonarumori - które były w stanie naśladować odgłosy ulic i fabryk. Choć instrumenty te nie były jeszcze napędzane elektrycznie i ich brzmienie było czysto akustyczne, to w swoim założeniu są one uznawane za pierwszą zapowiedź muzyki konkretnej i tego, co do kompozycji wniósł rozwój muzyki elektronicznej, czyli emancypacji dźwięków otoczenia oraz brzmień uznawanych dotychczas za hałas lub szum.

Luigi Russolo, „Serenata per intonarumori e strumen ”, online-skills, CC BY 3.0

Pierwsze instrumenty elektryczne

Wynalazek, jakim stało się opanowanie prądu elektrycznego, szybko znalazł zastosowanie w muzyce. Już pod koniec XIX w., w 1897 r., Thaddeus Cahill, amerykański konstruktor opatentował telharmonium. Był to olbrzymich rozmiarów instrument, wykorzystujący do wytwarzania dźwięku skomplikowany system generatorów prądu zmiennego, czyli dynamo - stąd inna nazwa wynalazku - dynamofon. Jego dźwięk przypominał nieco organy. Instrument wytwarzał dźwięki z zakresu 40 do 4000 Hz. W 1907 r. Ferruccio Busoni wspomniał też o telharmonium, jako nadziei na wykonawstwo muzyki mikrotonowej, gdyż wysokości dźwięków mogły być bardzo precyzyjnie regulowane.

Wynalazca: Thaddeus Cahill, Telharmonium, thevintagenews.com, CC BY 3.0

Kolejne znaczące elektrofony zaczęły powstawać w latach 20. - były to theremin i fale Martenota. Ich twórców zainspirowało zjawisko działania heterodyny, czyli nakładania się dwóch fal o różnych

częstotliwościach, które tworzą falę będącą sumą ich częstotliwości. Wykorzystywały one także zasadę zakłócania pracy oscylatora poprzez umieszczenie w jego polu ludzkiego ciała.

Theremin i Fale Martenota

Theremin

Jednym z pierwszych elektrofonów, czyli instrumentów, w których źródłem dźwięku jest prąd

elektryczny, był opatentowany w 1928 r. wynalazek rosyjskiego wiolonczelisty i fizyka Lwa Sergiejewicza Termena (który na Zachodzie znany jest pod nazwiskiem Leon Theremin). Instrument, nazwany od nazwiska swojego konstruktora – theremin (znany też jako thereminvox), wykorzystywał zasadę działania heterodyny, czyli generatora drgań elektrycznych, łączących drgania o różnych częstotliwościach w jedno.

Lew Sergiejewicz Termen, polityka.pl, CC BY 3.0

Szczególnie niezwykłą właściwością thereminu jest sposób gry, przy której w ogóle nie dotyka się instrumentu. Theremin został wyposażony w dwie anteny – pionową i poziomą. Gra na instrumencie odbywa się poprzez ruch dłońmi w ich obrębie – wymaga zatem niezwykłej koordynacji i precyzji, a przy tym doskonałego słuchu. Do historii przeszła zwłaszcza jedna wirtuozka tego instrumentu – Clara

Rockmore, uczennica Termena.

Theremin, Wikipedia, CC BY-SA 3.0

Antena pionowa odpowiada za wysokość dźwięku – im bliżej prawa dłoń wykonawcy zbliża się do anteny, tym dźwięk staje się wyższy. Aby uzyskać jeszcze większą precyzję gry, Clara Rockmore opracowała metodę tzw. powietrznego palcowania, pozwalającą wydobyć dokładne wysokości dźwięku.

Antena pionowa, online-skills, CC BY 3.0

Antena pozioma ma kształt pętli i odpowiada za natężenie dźwięku. Wykonawca zbliżając swoją lewą dłoń do anteny powoduje, że dźwięk staje się coraz cichszy.

Antena pozioma, Wikipedia, CC BY-SA 2.0

Theremin odznacza się bardzo ubogim w alikwoty dźwiękiem, przypominającym nieco kobiecy głos lub instrument smyczkowy. W założeniu miał służyć wykonywaniu muzyki klasycznej. Dużą popularność zyskał jednak wśród twórców muzyki filmowej – zastosował go na przykład Miklós Rózsa w ścieżce dźwiękowej thrillera Urzeczona Alfreda Hitchcocka. W drugiej połowie XX w. theremin chętnie był też wykorzystywany przez muzyków rockowych – pojawił się m.in. w utworze grupy Led Zeppelin.

Alexandra Stepanoff grająca na thereminie, Wikipedia, domena publiczna

Fale Martenota

Wynalazca: Maurice Martenot, Fale Martenota, 120years.net, CC BY 3.0

Fale Martenota, zwane w oryginale, ondes Martenot powstały w 1928 r. Ich konstruktorem był Maurice Martenot, francuski wiolonczelista i inżynier. Fale Martenota działały na zasadzie podobnej do thereminu jednak były instrumentem bardziej rozbudowanym, wyposażonym w klawiaturę, która precyzyjniej niż na thereminie pozwalała wybrać wysokość dźwięku. Nie funkcjonowała ona jednak tak jak klawiatura fortepianu - grający nie wduszał poszczególnych klawiszy, lecz metalowym pierścieniem umieszczonym na palcu prawej dłoni wskazywał dźwięk na klawiaturze. Fale Martenota posiadały również dwa głośniki - jeden pionowy o podłużnym kształcie, na który naciągnięte były struny i drugi kwadratowy, który zamiast membrany wyposażony był w metalową płytę.

Muzyka konkretna Pierre’a Schaeffera i Pierre’a Henry’ego

Możliwość rejestrowania dźwięku spowodowała powstanie nowego gatunku muzycznego - muzyki konkretnej. Polegała ona na nagrywaniu na taśmie magnetycznej rzeczywistych, konkretnych dźwięków otoczenia, na przykład odgłosów pociągu lub ludzkiego śmiechu, a następnie tworzeniu kompozycji muzycznej poprzez przycinanie i klejenie taśmy, tak aby zmienić dotychczasowy charakter tych odgłosów. Twórcami tego gatunku byli Francuzi - inżynier Pierre Schaeffer, działający w Studio d'Essai przy francuskiej rozgłośni radiowej, do którego w 1949 r. dołączył kompozytor i perkusista Pierre Henry.

Twórcy założyli wspólnie Groupe de Recherches de Musique Concrète (GRMC) zajmującą się rozwijaniem nowego kierunku stworzonego przez Schaeffera.

Posłuchajcie:

Pierre Schaeffer, Cinq études de bruits

Nagranie dostępne na portalu epodreczniki.pl

Pierre Schaeffer, „Cinq études de bruits”, online-skills, CC BY 3.0

Utwór: Cinq études de bruits Wykonawca: Pierre Schaeffer. Kompozycja posiada zróżnicowane tempo zmieniające się w trakcie utworu. Cechuje się groźnym, tajemniczym charakterem.

Pierre Schaeffer, Pierre Henry, Symphonie pour un homme seul (Symfonia dla samotnego człowieka)

Nagranie dostępne na portalu epodreczniki.pl

Pierre Schaeffer, Pierre Henry, „Symphonie pour un homme seul” („Symfonia dla samotnego człowieka”), online-skills, CC BY 3.0

Utwór: Symphonie pour un homme seul (Symfonia dla samotnego człowieka) Wykonawca: Pierre Schaeffer, Pierre Henry. Kompozycja posiada zróżnicowane tempo zmieniające się w trakcie utworu.

Cechuje się przeraźliwym, dramatycznym charakterem.

Studia muzyki elektronicznej w Europie - Paryż, Kolonia, Mediolan, Warszawa

Kluczowymi ośrodkami rozwoju muzyki elektroakustycznej w połowie XX w. stały się studia eksperymentalne, inicjowane przy najważniejszych rozgłośniach radiowych. Pierwszym tego typu studiem było Studiengesellschaft für Elektro Akustische Musik w Darmstadt, założone jeszcze przed II wojną światową, w 1929 r., przez zapomnianego dziś kompozytora i konstruktora Jörga Magera.

Pierwszą tego typu instytucją po II wojnie stało się wspomniane już paryskie studio, stworzone przez Schaeffera i Henry’ego. W 1958 r. Schaeffer po nieporozumieniach z Henry’m utworzył nową grupę badawczą - Groupe de Recherches Musicales (GRM), w której działali wykształceni muzycy: Luc Ferrari, Beatriz Ferreyra, Iannis Xenakis, François Bayle. W 1977 r. w Paryżu powstał natomiast najważniejszy w Europie instytut badań nad muzyką elektroniczną, do którego do dziś przybywają kompozytorzy z całego świata - IRCAM (Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique).

Drugie najważniejsze studio muzyki elektronicznej (WDR Studio für elektronische Musik) założono w 1951 r. przy rozgłośni Westdeutscher Rundfunk (WDR) w Kolonii. W odróżnieniu od studia paryskiego, gdzie tworzono muzykę konkretną, czyli wytworzoną z nagranych wcześniej odgłosów, w Kolonii twórcy zajmowali się przede wszystkim syntezą dźwięku, zatem wytwarzaniem nowych brzmień wyłącznie przy użyciu narzędzi elektronicznych. Instytucja ta zrzeszała w latach 50. międzynarodową grupę

awangardowych kompozytorów, do której należeli: Ernst Krenek (Austria/USA), György Ligeti (Węgry), Franco Evangelisti (Włochy), Cornelius Cardew (Wielka Brytania), Mauricio Kagel (Argentyna), Nam June Paik (Korea), Karlheinz Stockhausen i Gottfried Michael Koenig (Niemcy) - asystent techniczny studia.

Posłuchajcie:

Karlheinz Stockhausen, Gesang der Jünglinge

1

1. Karlheinz Stockhausen, „Gesang der Jünglinge” {audio}

Karlheinz Stockhausen, wikimedia.org, CC BY-SA 3.0 (ilustracja) | Karlheinz Stockhausen, „Gesang der Jünglinge”, online-skills, CC BY 3.0 (utwór)

György Ligeti, Artikulation

1. György Ligeti, „Artikulation” {audio}

György Lige , wikimedia.org, CC BY-SA 3.0 nl | György Lige , „Ar kula on”, online-skills, CC BY 3.0 (utwór)

1

Trzy lata po kolońskim studio rozpoczęło swoją działalność Studio di fonologia musicale w Mediolanie przy włoskiej rozgłośni radiowej RAI, powstałe z inicjatywy kompozytorów Luciana Beria i Bruna Maderny. Studio łączyło założenia zarówno twórców paryskich, jak i kolońskich, czyli wykorzystywało ideę muzyki konkretnej i syntezę dźwięku.

W 1957 r., dzięki staraniom kompozytora i muzykologa Józefa Patkowskiego, powstało w Warszawie Studio Eksperymentalne Polskiego Radia. Pierwszą zrealizowaną w nim kompozycją stała się legendarna Etiuda na jedno uderzenie w talerz Włodzimierza Kotońskiego. Wśród innych pionierów polskiej muzyki elektronicznej, współpracujących ze studiem w pierwszych latach jego działalności, znaleźli się też:

Andrzej Dobrowolski, Krzysztof Penderecki, Bogusław Schaeffer.

1. Jednym z najważniejszych inżynierów studia był Eugeniusz Rudnik. Sam nie był wykształconym

kompozytorem i twórców pracujących w studio wspierał swoją wiedzą techniczną, jednak wkrótce zaczął tworzyć własne kompozycje.

Studio Eksperymentalne Polskiego Radia, culture.pl, CC BY 3.0

Synteza dźwięku

Nagrywanie dźwięków na taśmę i jej przycinanie szybko przestało kompozytorom wystarczać i zaczęto poszukiwać nowych brzmień, a gwałtowny rozwój technologiczny w XX w. coraz bardziej te

eksperymenty z dźwiękiem ułatwiał. Niespotykane dotąd w naturze brzmienia pomogła uzyskać elektroniczna synteza dźwięku, czyli proces tworzenia sztucznego lub przekształcania naturalnego dźwięku za pomocą narzędzi elektronicznych, tzw. syntezatorów. Najstarszym typem syntezy była synteza substraktywna, polegająca na usuwaniu z dźwięku niepotrzebnych składowych harmonicznych.

To właśnie dzięki rozwojowi elektroniki udało się uzyskać, niewystępujący w naturze ton prosty, złożony z pojedynczej fali sinusowej (wszystkie dźwięki wydobywane z akustycznych instrumentów posiadają bowiem swoje spektrum, którego nie da się oddzielić naturalnie). Z czasem powstały inne odmiany syntezy dźwięku, po analogowej również synteza cyfrowa oraz synteza addytywna, działająca na zasadzie przeciwnej do syntezy substraktywnej, czyli dodawania dodatkowych składowych harmonicznych.

1. Kolejnym elektrofonem, który znacząco wpłynął na muzykę XX w., wykorzystującym właśnie zjawisko syntezy, był zaprezentowany po raz pierwszy w 1964 r. syntezator Roberta Mooga. Co było szczególnie rewolucyjne w porównaniu do wcześniejszych syntezatorów zbliżonych wielkością do olbrzymiej szafy - instrument Mooga był znacznie bardziej poręczny oraz posiadał dwie klawiatury sterujące, filtry,

generator tonów i szumu oraz pozwalał regulować głośność dźwięku.

Syntezator Mooga raz z jego twórcą, wikimedia.org, Domena publiczna

1

1

Wykonawstwo muzyki elektroakustycznej - muzyka akuzmatyczna, live electronics

Powstanie muzyki elektronicznej zmieniło całkowicie wykonawstwo muzyki - żywy wykonawca po prostu przestał być kompozytorom potrzebny. Z jednej strony stało się to wygodniejsze dla twórców - zniknął element niepewności, czy interpretacja muzyka będzie zgodna z oczekiwaniami kompozytora.

Dla słuchaczy koncert bez wykonawcy na scenie nie był jednak szczególnie atrakcyjny. Twórcy muzyki konkretnej odtwarzając publicznie z olbrzymich głośnikowych instalacji swoje kompozycje ukuli termin muzyka akuzmatyczna. Etymologia tego terminu sięga już czasów Pitagorasa. XX‑wieczny termin muzyka akuzmatyczna oznacza muzykę, której faktyczne źródło dźwięku jest ukryte - tylko kompozytor wie, jakie autentyczne odgłosy zostały nagrane na taśmie.

Wśród twórców muzyki elektronicznej szybko pojawiła się jednak tęsknota za żywym wykonawcą.

Instrumenty elektroniczne, a także różnego typu syntezatory, umożliwiały przecież wykonywanie muzyki w czasie rzeczywistym, według wcześniej przygotowanych wytycznych lub improwizację. Taki typ wykonawstwa muzyki elektroakustycznej nazywany jest anglojęzycznym terminem live electronics. Za pierwszy utwór w tej technice uznawana jest kompozycja Johna Cage’a Imaginary Landscape No. 1 na fortepian, talerze i dwa gramofony, na których wykonawcy zmieniali wysokość nagranego uprzednio dźwięku poprzez manipulację prędkością obrotu płyty. Interesującym przykładem kompozycji wykorzystującej live electronics jest I Am Sitting in a Room Alvina Luciera z 1969 r. - kompozycja

polegająca na wielokrotnym nagrywaniu i odtwarzaniu w tym samym czasie nagrania krótkiego tekstu, do czasu uzyskania charakterystycznego rezonansu.

Posłuchaj: Alvin Lucier, I Am Sitting in a Room

Nagranie dostępne na portalu epodreczniki.pl

Alvin Lucier, „I Am Si ng in a Room”, online-skills, CC BY 3.0

Utwór: I Am Sitting in a Room Wykonawca: Alvin Lucier. Kompozycja posiada wolne tempo. Cechuje się groźnym, tajemniczym charakterem.

Zadania

Ćwiczenie 1

Od jakiego legendarnego teoretyka muzyki wywodzi się idea muzyki akuzmatycznej, przejęta przez twórców muzyki konkretnej?

Boecjusza Pitagorasa Didymosa Ćwiczenie 2

Ćwiczenie 3

Przyporządkuj kompozytorów/realizatorów dźwięku do ośrodków muzyki elektronicznych, w których działali.

WDR Studio für elektronische Musik, Studio Eksperymentalne Polskiego Radia, IRCAM, Studio di fonologia musicale w Mediolanie

Eugeniusz Rudnik

Go ried Michael Koenig

Pierre Boulez Bruno Maderna

Ćwiczenie 4

nie należą do gatunku muzyki konkretnej.">

Wskaż kompozycje, które nie należą do gatunku muzyki konkretnej.

Pierre Schaeffer i Pierre Henry, Symphonie pour un homme seul György Ligeti, Artikulation

Karlheinz Stockhausen, Gesang der Jünglinge Ćwiczenie 5

Połącz w pary słowo z odpowiadającą mu definicją.

Instrument elektroniczny generujący sygnał elektryczny, który jest konwertowany na dźwięk poprzez głośnik lub słuchawki, wykorzystuje różne rodzaje syntezy dźwięku., Sposób realizacji warstwy

elektronicznej utworu na żywo., Metoda tworzenia sztucznego dźwięku elektronicznego polegająca na dodawaniu pewnych składowych harmonicznych., Instrument z rodziny elektrofonów, wyposażony w dwie anteny, które odbierają ruch dłoni w ich obrębie i przetwarzają go na wysokość dźwięku oraz natężenie.

Synteza addytywna Live electronics

Syntezator

Teremin

Ćwiczenie 6

Wskaż dwa elektrofony, które powstały jeszcze przed II wojną światową.

Theremin

Syntezator Mooga Fale Martenota





Ćwiczenie 7

Pierwszą kompozycją uznawaną za utwór wykorzystujący technikę live electronics jest:

Pierre Schaeffer, Cinq études de bruits John Cage, Imaginary Landscape No. 1 Edgard Varèse, Poème électronique Polecenie 1

Wysłuchaj przykładu muzyki konkretnej - kompozycji Iannisa Xenakisa, Concret PH. Zastanów się, jakie nagrane odgłosy twórca wykorzystał w utworze - daj się ponieść wyobraźni. A następnie poszukaj informacji na temat tej kompozycji.

Nagranie dostępne na portalu epodreczniki.pl

Iannis Xenakis, „Concret PH”, online-skills, CC BY 3.0

Utwór: Concret PH Wykonawca: Iannis Xenakis. Kompozycja posiada umiarkowane tempo. Cechuje się dramatycznym charakterem.

Inna wersja zadania Polecenie 2

Wysłuchaj kompozycji György Ligetiego Artikulation i postaraj się znaleźć jak najwięcej określeń tej muzyki. Zastanów się nad elementami dzieła muzycznego, na które zwracasz uwagę podczas słuchania muzyki instrumentalnej lub wokalnej - które z nich występują również w prezentowanym utworze?

Czy potrafisz powiedzieć, jaką formę ma ten utwór? Raz jeszcze wysłuchaj utworu, tym razem śledząc partyturę sporządzoną 12 lat po powstaniu dzieła przez Rainera Wehingera. Czy obraz wpłynął na Twój odbiór dzieła?

Nagranie dostępne na portalu epodreczniki.pl

György Lige , „Ar kula on”, online-skills, CC BY 3.0

Utwór: Artikulation Wykonawca: György Ligeti. Kompozycja posiada zróżnicowane tempo zmieniające się w trakcie utworu. Cechuje się przeraźliwym, tajemniczym charakterem.

György Lige , „Ar kula on”, partytura, foldvaribooks.com, CC BY 3.0

Inna wersja zadania

Polecenie 3

Imaginary Landscape No. 4 Johna Cage’a to kompozycja na 24 wykonawców, którzy obsługują 12 odbiorników radiowych, zmieniając natężenie dźwięku oraz częstotliwości według wytycznych zapisanych w partyturze. To jeden z pierwszych utworów wykorzystujących live electronics i to w najbardziej dostępnej każdemu wykonawcy formie.

Ze względu na trudność zdobycia oryginalnej partytury oraz zgromadzenia aż 12 radioodbiorników, możecie wykonać własne wariacje na temat tej kompozycji - wybrać dowolną liczbę odbiorników oraz własne częstotliwości i sposób regulacji dźwięku.

Slownik pojęć

Elektrofony

instrumenty napędzane prądem elektrycznym.

Muzyka konkretna

nurt muzyki elektroakustycznej stworzony przez francuskich inżynierów i kompozytorów, Pierre’a Schaeffera i Pierre’a Henry’ego, wykorzystujący nagrane na taśmę dźwięki występujące w naturze.

Muzyka akuzmatyczna

nurt muzyki elektroakustycznej, która podczas koncertów odtwarzana była z głośnika,

w przeciwieństwie do muzyki akustycznej wykonywanej na żywo. Termin ten odnosił się głównie do odtworzeń muzyki konkretnej i jego założeniem było ukrycie przed słuchaczem faktycznego źródła dźwięku. Korzenie pojęcia sięgają aż czasów Pitagorasa.

Live electronics

realizacja warstwy elektronicznej utworu elektroakustycznego na żywo, bezpośrednio podczas koncertu.

Synteza dźwięku

metoda tworzenia sztucznego lub przekształcania naturalnego dźwięku za pomocą narzędzi elektronicznych, tzw. syntezatorów. Znane są różne rodzaje syntezy, m.in. synteza substraktywna polegająca na odejmowaniu pewnych składowych harmonicznych dźwięku lub będąca jej

odwrotnością, synteza addytywna.

Źródła:

encyklopedia.pwn.pl sjp.pl

Biblioteka muzyczna

   ^{ }



Bibliografia

www.encyklopedia.pwn.pl www.sjp.pl