str. 1
OPIS TECHNICZNY
Do ekspertyzy technicznej konstrukcyjnej elementów zewnętrznych kościoła Garnizonowego zlokalizowanego w Radomiu przy Placu Konstytucji 3-go Maja.
1.0. Podstawa opracowania.
1.1. Wizje lokalne
1.2. Dokumentacja fotograficzna.
1.3. Inwentaryzacja dla celów ekspertyzy 1.4. Odkrywki
1.5. Badania geotechniczne.
Elewacja frontowa
str. 2 2.0. Rys historyczny budynku.
Kościół Garnizonowy zlokalizowany w Radomiu przy placu Konstytucji 3- go Maja w Radomiu zrealizowany został w latach 1896 – 1902 jako cerkiew prawosławna w stylu eklektycznym. Zaprojektował ją rosyjski architekt Michaił Preobrażeński.
W budowie brali udział przedsiębiorcy budowlani Rudolf Meyer i Stanisław Dzikowski pod nadzorem budowniczego miejskiego Augusta Załuskiego i architekta diecezjalnego Włodzimierza Pokrowskiego z Radomia. Cerkiew została zniszczona i ograbiona przez wojska austriacko-węgierskie w lipcu 1915 r., a po I wojnie światowej przeznaczono ją na katolicką świątynię garnizonową Wojska Polskiego.
Następnie po 1918 r zainicjowano przebudowę cerkwi na kościół katolicki wg projektu arch. Kazimierza Prokulskiego. Kościół restaurowano w latach 1925–1930.
Bp Gall dokonał dedykacji kościoła 5 X 1931 r. Podczas II wojny światowej Niemcy zamienili dolny kościół na schron. W górnym były sprawowane nabożeństwa Kościół zbudowany jest na planie krzyża, wg układu bizantyjskiego, ale w formie neobarokowej, jest dwupoziomowy. Posiada nawę główną i dwie boczne. Nad nawą góruje kopuła. Fronton świątyni jest bogaty architektonicznie. Portyk ma cztery wysokie kolumny. W niszach od strony frontonu umieszczono figury św. Stanisława i św. Wojciecha – jest to dar podoficerów 72 pułku piechoty. Z tyłu kościoła znajduje się figura Chrystusa dźwigającego krzyż (nawiązująca do wzoru rzeźby sprzed kościoła pw. Świętego Krzyża w Warszawie), stanowiąca dar banków radomskich.
Poświęcił ją bp Włodzimierz Jasiński w czasie I Kongresu Eucharystycznego Diecezji Sandomierskiej w Radomiu, 26 VI 1932 r.
W latach 2005-2009 świątynia przeszła kompleksowy remont polegający na m.in.
renowacji ołtarza głównego, wymianie instalacji elektrycznej, odnowienie wnętrza, remontu elewacji zewnętrznych wraz z kolorystyką, wykonanie izolacji pionowej oraz ułożenie kostki na placu przykościelnym i wykonanie ogrodzenia.
Kościół dolny.
str. 3 3.0. Zakres opracowania.
Opracowanie obejmuje:
• Schody zewnętrzne północne od strony ul. Żeromskiego
• Schody zewnętrzne od strony południowej ul. Piłsudskiego
• Figura Chrystusa dźwigającego krzyż
4.0. Opis wykładzin.
Płyty z granitu to bardzo praktyczny wybór i jednocześnie inwestycja na lata. Granit starzeje się bardzo powoli, praktycznie niezauważalnie dla użytkownika, jednocześnie nie tracąc swoich właściwości, a ma ich bardzo wiele. Produkty granitowe są łatwe w użytkowaniu. Dzięki niskiej nasiąkliwości, wyróżnia je wysoki poziom odporności na plamy. Płyta granitowa się nie zniszczy, nie podziurawi, nie wybarwi jak produkt betonowy, znikną nawet te starsze plamy. Schody z granitu to również ochrona przed odpryskami, pęknięciami w sytuacji, kiedy coś na niego upadnie. Granit jest wyjątkowo twardy, dlatego upadek jakieś rzeczy w codziennym użytkowaniu nie jest dla niego zagrożeniem.
Należy również pamiętać, że schody nie posiadają całkowitego zadaszenie, co ma rzeczywisty wpływ na jakość powierzchni. Płyty z granitu doskonale sobie radzą w najtrudniejszych warunkach atmosferycznych. Ulewne deszcze nie niszczą płyt ze względu na ich małą nasiąkliwość – 10x mniejszą niż płyty betonowe. Mocne słońce, promienie UV nie zmieni również koloru tarasu, który nie płowieje. Zimą nie straszny im mróz, są mrozoodporne. Co więcej, ciemny kolor posiada właściwości samoodladzające – naturalna energia słoneczna akumulowana przez ciemną płytę granitową bardzo szybko topi zgromadzony na powierzchni lód. W odróżnieniu od płyt i kostek brukowych betonowych, płomieniowane płyty granitowe można odladzać i odśnieżać za pomocą soli drogowej i mechanicznie bez ryzyka uszkodzenia.
Stosowny standard realizacji może być zapewniony tylko przez stosowanie systemów, kompatybilnych z ich specyficznymi właściwościami, które uwzględnić trzeba na etapie przygotowania podłoża i klejenia, spoinowania i wypełniania dylatacji.
Na powierzchniach eksponowanych ze względu na parametry wytrzymałościowe, odporność mechaniczną oraz odporność na warunki atmosferyczne sprawdzają się granity, gnejsy, gabro czy bazalt. Kamienie te, ze względu na niewielką porowatość są też odporne na sole. Bardzo wysokie parametry wytrzymałościowe granitu powodują, że jest on stosowany w pomieszczeniach silnie obciążonych ruchem pieszym, np.
wejścia do obiektów sakralnych. Także gdy okładzina narażona jest na intensywne użytkowanie lub obciążenia, np. w zimie, gdy na butach wnosi się piasek służący do posypywania zaśnieżonych chodników.
Osoby układające kamienie naturalne powinny mieć przynajmniej podstawową
str. 4
wiedzę na temat ich właściwości. Brak tej wiedzy może skutkować późniejszymi defektami wizualnymi czy nawet uszkodzeniami, wynikającymi np. z zastosowania nieodpowiednich zapraw klejących i spoinujących. Tylko zastosowanie materiałów i systemów produktów wysokiej jakości, o właściwościach dopasowanych do cech i zastosowania kamieni naturalnych zapewniają brak późniejszych problemów nie tylko przy układaniu i dalszej eksploatacji, ale przede wszystkim brak wizualnych defektów w postaci przebarwień czy wykwitów. Jest to możliwe jedynie przy profesjonalnym i fachowym wykonawstwie, począwszy od przygotowania podłoża, poprzez klejenie a skończywszy na spoinowaniu i wypełnieniu dylatacji.
Przy wykonywaniu okładzin z kamieni naturalnych trzeba zwrócić uwagę na następujące czynniki:
• parametry i właściwości zastosowanych kamieni (chodzi tu o odporność mechaniczną, na czynniki atmosferyczne, itp.)
• przygotowanie podłoża
• sposób wykonywania robót
• parametry i właściwości zastosowanych zapraw klejących i spoinujących oraz mas do wypełnień dylatacji.
I nie chodzi tu tylko o parametry normowe, przy doborze kamieni naturalnych bardzo istotne są właściwości przewidzianych do zastosowania materiałów do klejenia i spoinowania. Muszą one być kompatybilne płytami z kamieni naturalnych, a to zapewniają kleje, zaprawy spoinujące i masy dylatacyjne o dodatkowych parametrach, uwzględniających wrażliwość niektórych rodzajów kamieni na przebarwienia.
Skuteczne unikanie tego typu zjawisk wymaga jednak odpowiedzi na pytanie o przyczynę ich powstawania. Struktura kamieni naturalnych nie jest jednorodna i mają one budowę porowatą. Właśnie przez pory i kapilary woda może wniknąć w strukturę kamieni, co jest bezpośrednią przyczyną powstawania przebarwień. Przy czym szczegółowa analiza tych zjawisk pokazuje, że są one dość skomplikowane.
• Światło, przechodząc przez wypełnione wodą pory i kapilary ulega załamaniu (w porównaniu do promieni przechodzących przez pory nie wypełnione wodą). Te przebarwienia (ciemne plamy) są szczególnie zauważalne na prześwitujących kamieniach (np. z marmuru). Wyschnięcie okładziny, gdy źródłem zawilgocenia jest czysta woda, zwykle przywraca pierwotny wygląd powierzchni.
• Znajdujące się w wodzie materiały (np. cząsteczki zanieczyszczeń) mogą się osadzać w strukturze płytki (w porach). Tego typu przebarwienia są niestety trwałe, nie ustępują po wyschnięciu okładziny.
• Woda, stykając się z materiałami znajdującymi się w płytce może także wchodzić z nimi w reakcję, której rezultatem jest tworzenie się przebarwień.
Przykładowo, stały dopływ wilgoci może skutkować przekształcaniem się
str. 5
zawierających związki żelaza minerałów w wodorotlenki żelaza względnie inne produkty reakcji (wygląd rdzawych plam). Na skutek kapilarnego transportu wody w kamieniu przedostają się one do jego wnętrza, gdzie odkładają się w porach i mikrorysach, powodując żółtobrązowe plamy. Mogą one (związki żelaza) pochodzić nie tylko z podłoża czy zapraw lecz także z minerałów wchodzących w skład kamienia. Często źródłem związków żelaza jest rdza ze znajdujących się w bezpośredniej bliskości elementów stalowych). Intensywność tego zjawiska zależy od porowatości płytek.
• Podobny efekt (brązowe plamy) mogą powodować organiczne substancje, które znalazły się w wodzie zarobowej. Daje się zauważyć, że zjawiska te bardzo często występują w strefach krawędziowych płyt.
• Dla niektórych rodzajów kamieni, na skutek obrócenia kamienia przy układaniu mogą powstać zaburzenia w wyglądzie powierzchni. Jest to zjawisko związane z załamaniem promieni przy przechodzeniu przez kamień.
• Krótkotrwałe obciążenie wilgocią nie musi spowodować trwałych przebarwień, zawilgoceniu ulega jedynie górna część płytki, i po wyschnięciu, przebarwienia mogą ustąpić. Jednakże przy długotrwałym obciążeniu wodą, szczególnie przy zastosowaniach zewnętrznych, należy się liczyć z możliwością powstania optycznych mankamentów.
• Z powyższego wynika, że utrzymywanie wody i wilgoci „z daleka od okładzin z kamieni naturalnych” jest jedną z kluczowych czynności pozwalających na zmniejszenie ryzyka powstawania przebarwień. Dotyczy to nie tylko wody opadowej i zanieczyszczeń wnoszonych np. na butach na powierzchnię płyt czy też rozlanych na powierzchni okładziny, ale i sposobu montażu (klejenia) płyt. To drugie, niezwykle istotne zagadnienie – podłoże, zaprawa klejąca (mocująca) i spoinująca oraz masy do wypełnień dylatacji. Zdecydowanie najlepszym sposobem jest stosowanie kamieni niewrażliwych na przebarwienia, ale to nie rozwiązuje problemu.
• Płyty z kamieni naturalnych mogą być układane zarówno na zaprawach grubowarstwowych jak i cienkowarstwowych. Spotyka się także rozwiązania z zastosowaniem zapraw wodoprzepuszczalnych (z reguły są to zaprawy grubowarstwowe). To wszystko powoduje, że należy mówić o systemach do okładzin i wykładzin z kamieni naturalnych - renomowani producenci chemii budowlanej w swej ofercie mają całą gamę materiałów dedykowanych wrażliwym na przebarwienia kamieniom naturalnym. Będą to specjalistyczne, zawierające tras zaprawy czy nawet spoiwa do zapraw średnio i grubowarstwowych oraz szybkowiążące i szybkoschnące białe zaprawy klejące. Uzupełnieniem są specjalne zaprawy spoinujące i uszczelniacze silikonowe. Specjalne, czyli cechujące się dodatkowymi właściwościami.
• Ograniczenie czasu oddziaływania wilgoci na kamień naturalny wymusza, aby zaprawy klejące były szybkowiążące. Pozostaje jednak problem związany z ilością wody w zaprawie klejącej. Należy ograniczyć w takiej zaprawie ilość wody, która dla procesu hydratacji jest zbędna, a powoduje jedynie uzyskanie zaprawy o odpowiedniej konsystencji.
str. 6
• Dlatego takie specjalistyczne kleje są nie tylko szybkowiążące/szybkoschnące (skraca się w ten sposób czas, w którym woda zarobowa może swobodnie penetrować kapilary płytki) lecz mają w swym składzie dodatki pozwalające na znaczna redukcję wody, która zapewnia tylko odpowiednie własności aplikacyjne a nie jest potrzebna do reakcji wiązania i twardnienia.
• Stosowanie wysokospecjalistycznych, białych klejów nie jest jednakże gwarantem braku późniejszych problemów. Pod cienkimi, jasnymi płytkami może prześwitywać niejednorodna struktura podłoża. Rozwiązaniem jest jedynie układanie płyt na pełne podparcie lub przeszpachlowanie klejem spodniej strony płyty. Zjawisko to nie zależy bowiem od koloru kleju. / W naszym przypadku płyty są grube ok. 8 cm/.
• Skoro przyczyną przebarwień może być zaprawa klejąca, to samo dotyczy zapraw spoinujących. Na moment wykonywania spoinowania trzeba szczególnie zwracać uwagę przy wykonywaniu okładzin na zaprawie grubowarstwowej. Zaprawa taka jest źródłem znacznie większej ilości wilgoci niż zaprawa cienkowarstwowa.
Przy zbyt szybkim wyspoinowaniu zachodzi znacznie większe niebezpieczeństwo powstawania przebarwień, woda zbędna do procesu hydratacji potrzebuje pewną ilość czasu do odparowania. Zaprawy do spoinowania także muszą być szybkowiążące.
• Spory problem mogą spowodować materiały do wypełnień dylatacji. Także tu konieczne jest stosowanie materiałów dedykowanych okładzinom z kamieni naturalnych (np. nie stosuje się mas silikonowych o sieciowaniu octowym).
Bardzo istotne jest odpowiednie przygotowanie podłoża. Pod tym pojęciem rozumie się zwykle czystość i równość, rzadziej wysezonowanie. Dla kamieni naturalnych istotny jest jeszcze jeden parametr (jest to wymóg bezwzględny). Wilgotność masowa podłoży cementowych (niezależnie od tego czy jest to jastrych szybkowiążący, beton, zaprawa PCC) w momencie układania płyt (płytek) nie może przekraczać 2%.
Podane powyżej zalecenia dotyczące doboru materiałów do wykonywania okładzin z kamieni naturalnych wynikają z opisanych na początku ich specyficznych właściwości. Równie istotne jest zdefiniowanie wymagań ze względu na specyfikę obciążeń (np. mechanicznych, termicznych) oddziaływujących na powierzchnię kamieni. Np. dla okładzin na tarasach czy balkonach kleje, fugi czy elastyczne masy dylatacyjne muszą dodatkowo spełniać wymogi wynikające z obciążeń połaci tarasu (np. kleje muszą być klasyfikowane jako C2 S2 lub C2 S1 wg PN-EN 12004:2008 Kleje do płytek. Definicje i wymagania techniczne, zaprawy spoinujące jako CG 2 W Ar lub CG 2 W PN-EN 13888:2010 Zaprawy do spoinowania płytek - Wymagania, ocena zgodności, klasyfikacja i oznaczenie.
Także dobór kamieni naturalnych do w.w. zastosowania nie powinien być przypadkowy Wyeliminowanie (lub zminimalizowanie) możliwości przebarwień jest bardzo istotne, nie rozwiązuje jednak problemu. Parametrów kamieni naturalnych nie można traktować wybiórczo.
str. 7 4.1. Schody frontowe.
Schody zewnętrzne frontowe zrealizowane od strony północnej są obiektem zrealizowanym w sposób tradycyjny w technologii murowanej. Stanowią zespół komunikacyjny w powiazaniu z pochylnia dla osób niepełnosprawnych. Pochylnia powstałą w okresie późniejszym niż całość obiektu. Elementami nośnymi przekazującymi obciążenia z konstrukcji schodów na podłoże gruntowe jest nawiercony układ ścian murowanych z cegły ceramicznej pełnej. Przestrzeń pomiędzy ścianami wypełniona jest gruntem. Ok. 50 cm pod powierzchnią okładziny granitowej znajduje się płyta z cegły ceramicznej. Płyty granitowe ułożone zostały na podłożu z piasku i chudego betonu. Pod chudym betonem występują grunty niebudowlane.
Stan techniczny schodów należy ocenić jako zły. W wyniku niestabilnego podłoża, braku izolacji p.wilgociowej i destrukcyjnego oddziaływania czynników atmosferycznych /woda, obniżona temperatura, czynniki chemiczne/ nastąpiła degradacja geometryczna ułożonych płyt granitowych gr. 10 cm powiązana ze zniszczeniem spoin i dylatacji. Woda opadowa w sposób swobodny przez wypłukane i pokruszone fugi przedostaje się pod okładzinę a na części podest schodów posiada odwrócony spadek w kierunku budynku kościoła. Fakt ten powoduje zawilgocenie okładzin elewacyjnych i ścian podziemia kościoła.
Okładzina granitowa przy ścianie kościoła. Widoczny rozwój mchu, odkształcenia płyt, brak fug. Zmiana geometrii płyt okładzinowych.
str. 8
Okładzina z granitu. Widoczny spadek podestu w kierunku budynku. Wadliwie zabezpieczone przed opadami atmosferycznymi cokoły kolumn.
Powierzchnia podestu schodów. Nierówności wynikające z destrukcji podłoża.
str. 9
Zmiana geometrii okładziny. Ubytki fug.
Brak wypełnienia fug.
str. 10
Baza kolumny obłożona piaskowcem. Brak odprowadzenia wody opadowej.
Destrukcja cokołu kolumny.
Dla przywrócenia bezpiecznej eksploatacji schodów a co za tym idzie również obiektu sakralnego należy dokonać radykalnej przebudowy schodów frontowych.
str. 11
Istniejąca substancja z racji wieku i niewłaściwej eksploatacji wykazuje wady trwałe związane z ich konstrukcją. Okładzina kamienna natomiast jest w dobrym stanie /płyty granitowe/ i może być ponownie wykorzystana po zapewnieniu jej stabilizacji do dalszej eksploatacji.
Dla zapewnienia sprawnej eksploatacji schodów należy:
• Dokonać rozbiórki istniejących schodów. Płyty kamienne zinwentaryzować a schody odtworzyć przy zachowaniu wymogów technicznych, gabarytowych i materiałowych. Beton C30/37 W8.
• Prace przeprowadzić należy bez naruszania konstrukcji podjazdu dla niepełnosprawnych.
• Rozważyć etapowe prowadzenie prac remontowych.
• Płyty kamienne ułożyć na podkładzie betonowym wg. systemowego rozwiązania. Mieszanie systemów jest niewskazane.
Najnowszą metodą układania kamienia na zewnątrz, zyskującą coraz większą popularność jest montaż okładzin na grubowarstwowej zaprawie drenażowej (wodoprzepuszczalnej). Zaprawa drenażowa Sopro DM 610 dzięki zastosowaniu kruszywa marmurowego o jednakowej frakcji, uzyskuje bardzo dobrą wodoprzepuszczalność, a dzięki temu zredukowane jest do minimum podciąganie kapilarne. Pory w zaprawie są na tyle duże, że nie dochodzi w jej strukturze do niszczenia pod wpływem zmiennych cykli zamarzania rozmarzania. Sopro DM 610 zawiera ponadto cement trasowy, dzięki któremu do minimum zredukowana jest możliwość powstawania wykwitów wapiennych
4.2. Schody od strony południowej.
Schody od strony południowej. Okładziny ścian z piaskowca.
str. 12
Schody.
Schody od strony południowej stanowią dojście zarówno do części dolnej kościoła jak i górnej. Schody wykonane są jako kamienne. Balustrady kamienne. Okładziny stopni granitowe. Okładziny ścian kamienne /piaskowiec/.
Stan techniczny schodów jest niezadawalający. Konstrukcja ścian nośnych wykazuje zarysowania i pęknięcia. Balustrady i ich elementy składowe – tralki również wykazują zarysowania i pęknięcia. Stateczność ustroju utrzymywana jest głównie przez jego masę i łączniki stalowe.
Balustrady kamienne.
str. 13
Stan techniczny okładzin granitowych. Destrukcja wód opadowych.
Okładzina granitowa schodów /część zachodnia/. Widoczne wysolenia i zmiana geometrii.
str. 14
Pękniecie podłużne podstawy balustrady.
Lokalne uszkodzenia płyt okładzin ściennych. Widoczna destrukcja wód opadowych i
rozbryzgowych. Nawierzchnia granitowa. Zauważalna deformacja płyt.
str. 15
Uszkodzenia płyt okładzin ściennych. Odbarwienia powodowane przez wody rozbryzgowe.
Widoczne zacieki i przebarwienia.
Odsłonięty stalowy pręt kotwiący.
str. 16
Odsłonięty pręt stalowy.
Destrukcja balustrad.
str. 17
Destrukcja schodów.
Czynniki atmosferyczne spowodowały destrukcje konstrukcji schodów zarówno w ich strukturze zewnętrznej jak i wewnętrznej. Widoczne są uszkodzenia balustrad /rysy, pęknięcia/ jak również zmiana geometrii okładzin obrazująca się pękaniem
elementów
prefabrykowanych oraz ich paczenie się.Schody winny być poddane generalnemu remontowi polegającemu na ich całkowitym odsłonięciu zarówno części nadziemnej jak i podziemnej.
Podstawowa czynnością winny być zabiegi konserwatorskie związane z zachowaniem istniejącej konstrukcji ale też jej zabezpieczenie wytrzymałościowe i przeciwwilgociowe. Elementy uszkodzone winny być naprawione a zniszczone wymienione na sprawne.
Okładziny ścian winny być poddane renowacji. Elementy uszkodzone wymienione na sprawne. Z racji lokalizacji obiektu – ogólnodostępny dla osób postronnych i przechodniów, aspekt ten ma szczególne znaczenie.
str. 18
Pęknięcia balustrady.
Pęknięcia tralek balustrad.
Styk elementów kamieniarki.
str. 19
Destrukcja połączeń kamieniarskich.
Destrukcja okładzin ściennych.
Płyta schodów – widok od dołu.
str. 20
Postępująca degradacja balustrad.
4.3. Figura.
Widok figury.
Figura ustawiona została na postumencie murowanym posadowionym w sposób bezpośredni na podłożu gruntowym. Część nadziemna zrealizowana została w technologii murowanej z cegły ceramicznej pełnej na zaprawie wapiennej. Elewacja wykończona została tynkiem cementowo wapiennym z boniowaniem. Cokół zrealizowano z piaskowca. Część górna ponad łukiem w bramie wejściowej zrealizowano również w technologii murowanej łącznie z gzymsami. Cokół figury
str. 21
obłożono płytami kamiennymi. Obróbki blacharskie z blachy miedzianej /patyna/.
Zabudowa styka się z ogrodzeniem kościoła i jest od niego oddylatowana.
Stan obróbek blacharskich oraz okładziny kamiennej części górnej jest zły. Skutkuje to brakiem szczelności pokrycia i penetracja wód opadowych do wnętrza konstrukcji.
W fugach zaczyna rozwijać się życie biologiczne. Na powierzchni ścian widoczne są zawilgocenia oraz odpadający tynk. Fragmenty gzymsów posiadają luźne cegły.
Ponad cokołem dostrzega się ślady podciągania kapilarnego wód pochodzenia gruntowego.
Uszkodzony gzyms ze śladami zarysowań.
Odpadający tynk elewacji.
str. 22
Uszkodzenia elewacji spowodowane wodą.
Uszkodzony narożnik gzymsu wykonanego z cegły.
Zawilgocony wodami rozbryzgowymi cokół ścian.
str. 23
Podstawowym czynnikiem powodującym degradację obiektu jest woda pochodzenia atmosferycznego oraz czynniki atmosferyczne takie jak temperatura, słońce, wiatr.
Dla zminimalizowania destrukcyjnego oddziaływania czynników atmosferycznych należy dążyć do maksymalnego wyeliminowania ich na etapie eksploatacji. W tym celu należy:
• Dokonać odkopania części podziemnej obiektu i po wysuszeniu ścian wykonania skutecznej izolacji p.wilgociowej powierzchniowej ścian wg.
zaleceń technologicznych atestowanego systemowego rozwiązania.
• W poziomie bruku wykonać izolację poziomą metoda np. iniekcji ciśnieniowej.
• Istniejące tynki „zbić” a ich miejsce zastąpić trzywarstwowym tynkiem renowacyjnym wg. stosownego opracowania projektowego.
• Obróbki blacharskie zdemontować i wykonać nowe szczelne.
• Uszkodzone elementy murowe poddać renowacji.
• Okładziny kamienne zdemontować i ułożyć ponownie przy pełnej skrupulatności technologicznej. Szczególnie należy zadbać o szczelność połączeń, spadki zapewniające odprowadzenie wód opadowych, dobór fug i rozwiązań dylatacyjnych, przejść instalacyjnych przez przegrody budowlane.
5.0. Stan techniczny.
Stan techniczny elementów zewnętrznych obiektu należy uznać za zróżnicowany.
Niemniej jednak żaden z omawianych obiektów nie spełnia warunków bezpiecznej eksploatacji. Dotyczy to zarówno schodów frontowych, schodów południowych jak i samej figury. Każdy z tych obiektów w mniejszym czy większym stopniu posiada wady i usterki mogące wpływać na ich bezpieczne użytkowanie i trwałość.
Obiekt winien być poddany remontowi.
str. 24
6.0. Wnioski i zalecenia.
6.1. Wnioski.
Na podstawie dokonanych wizji lokalnych, wykonanej dokumentacji fotograficznej oraz przeprowadzonej analizy zrealizowanej zabudowy zewnętrznej obiektu stwierdzono co następuje:
Przedmiotowa zabudowa ze względu na zastosowane rozwiązania materiałowe i technologiczne nie spełnia aktualnie obowiązujących wymagań normowych. Dla umożliwienia jej dalszej eksploatacji winna być poddana renowacji i przebudowie.
Uzasadnienie:
Przedmiotowa konstrukcja schodów wejściowych zrealizowana została na bazie starych rozwiązań stanowiących do dnia dzisiejszego konstrukcję. Konstrukcja ta była modyfikowana. Niemniej upływ czasu i oddziaływanie na obiekt przyrody spowodował jej destrukcję. Zapewnienie schodom i świątyni bezpiecznej eksploatacji wskazuje na konieczność dokonania radykalnego posunięcia budowlanego polegającego na przebudowie schodów.
Podobnie należy postąpić ze schodami zlokalizowanymi w południowej części obiektu. Ich stan wymaga bardzo radykalnych posunięć odnośnie zarówno okładzin kamiennych schodów i podestów jak również okładzin ścian. Ingerencji technicznej wymagają również elementy konstrukcyjne schodów takie jak ściany, strop i balustrady.
Figura natomiast wykazuje niedostatki izolacyjności przed wodami opadowymi oraz wymaga ingerencji technicznej w związku z negatywnymi skutkami eksploatacji.
str. 25 6.2. Zalecenia.
• Wykonać stosowne opracowanie techniczne /projekt/ naprawy omawianych elementów oraz projekt zrealizować pod nadzorem osoby uprawnionej.
• Wszystkie nowe elementy konstrukcyjne winny spełniać wymogi obowiązujących norm i wymagań.
Opracował:
mgr inż. Krzysztof Górecki
