Zbieg przepisów i zbieg przestępstw
dr Dagmara Gruszecka
Pojęcie jedności i wielości czynów
Art. 11 § 1. Ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo.
„W art. 11 § 1 KK ustawodawca usankcjonował jako obowiązującą w
obszarze unormowań tego Kodeksu tzw. teorię jedności
przestępstwa, w myśl której ten sam czyn stanowić może tylko jedno
przestępstwo. Zawarta w tym przepisie norma wyklucza – na gruncie
KK – stosowanie tzw. teorii wielości przestępstw, według której o
liczbie przestępstw decyduje liczba naruszonych przez sprawcę norm
sankcjonowanych (…) nie jest dopuszczalna konstrukcja
jednoczynowego zbiegu przestępstw, zbiegu nazywanego niekiedy
idealnym zbiegiem przestępstw. Tym samym w sposób zdecydowany
opowiedziano się za usankcjonowaniem w tym zakresie jako
obowiązującej konstrukcji jednoczynowego zbiegu przepisów, a
właściwiej rzecz ujmując, jednoczynowego zbiegu przekroczonych
norm sankcjonowanych w prawie karnym. ” (uzasadnienie KK)
Pojęcie jedności i wielości czynów
teoria jedności przestępstwa i jej uzasadnienie
- o liczbie czynów zabronionych może decydować wyłącznie liczba rzeczywistych zachowań sprawcy, a nie liczba naruszonych
przezeń norm sankcjonowanych, co jest konsekwencją przyjęcia zasady, że pierwszym elementem dogmatycznie ujmowanej
struktury przestępstwa jest właśnie czyn
Wyjątki od zasady jedności przestępstwa:
Art.10 KKW - jednoczynowy zbiegu przepisu typizującego wykroczenie i przepisu typizującego przestępstwo
Art. 8 KKS jednoczynowy zbiegu przepisu typizującego
wykroczenie skarbowe lub przestępstwo skarbowe z przepisem
typizującym przestępstwo.
Pojęcie jedności i wielości czynów
problem jedności i wielości czynów
różnica pomiędzy czynem a zachowaniem
kryteria pozwalające na ustalenie jedności czynu
Zachowanie będące zewnętrznym przejawem jednego impulsu woli stanowi tylko jeden czyn, niezależnie od liczby skutków tego
zachowania oraz liczby naruszonych przez nie norm. Innymi słowy, bez względu na to ile typów przestępstw będzie zawierać się w czynie,
stanowić on może tylko jedno przestępstwo…(wyr. SN z 6.6.2003 r., III KKN 349/01, Prok. i Pr. 2003, Nr 12, poz. 2)
Nie liczba spowodowanych przez sprawcę skutków czy też
naruszonych norm prawnych decyduje o jedności lub wielości
przestępstw, ale liczba podjętych przez niego działań i powstałych
zamiarów. (wyr. SA w Białymstoku z 10.2.2000 r., II AKA 212/99, OSA
2000, Nr 11, poz. 81)
Pojęcie jedności i wielości czynów
„(…) - polski system prawa karnego - poczynając od KK32 - hołduje zasadzie, że przestępstwo to zjawisko zewnętrzne i rzeczywiste, a nie tylko o charakterze normatywnym,
• - przedmiotem wartościowania prowadzącego do ustalenia przestępstwa jest realne zachowanie człowieka, mające określoną ciągłość i porządek. Zarazem możliwość wielorakiego wartościowania danego czynu - będącego określonym fragmentem całości zachowania człowieka - nie skutkuje wielością przestępstw,
• - o takiej wielości lub jej braku decyduje ocena tego samego zespołu uzewnętrznionej aktywności człowieka,
• - wielość skutków takiej aktywności nie daje sama przez się podstawy do przyjęcia wielości czynów zabronionych, podobnie jak i wielość osób pokrzywdzonych,
• - ten sam czyn może wypełniać znamiona kilku norm ustawy karnej, o ile nie zachodzi między nimi relacja wzajemnego wykluczania się, kwalifikacja prawna czynu powinna odzwierciedlać jego całą zawartość kryminalną z punktu
widzenia zrealizowanych nim znamion przestępstwa.” (wyr. SA w Łodzi z 22.11.2005 r., II AKA 210/05, Prok. i Pr. 2006, Nr 7–8, poz. 17)
Czyn ciągły
jeden czyn a wielość zachowań – jednoczynowa koncepcja przestępstwa ciągłego
Art. 12 k.k. - Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.
Przesłanki czynu ciągłego
wiele zachowań
krótkie odstępy czasu
z góry powzięty zamiar
tożsamość pokrzywdzonego, gdy zamachy skierowane są na
dobra osobiste
Czyn ciągły
jeden czyn a wielość zachowań – jednoczynowa koncepcja przestępstwa ciągłego
Art. 12 k.k. - Dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony; jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste, warunkiem uznania wielości zachowań za jeden czyn zabroniony jest tożsamość pokrzywdzonego.
Przesłanki czynu ciągłego
wiele zachowań
krótkie odstępy czasu
z góry powzięty zamiar
tożsamość pokrzywdzonego, gdy zamachy skierowane są na
dobra osobiste
Czyn ciągły
art. 12 § 2. Odpowiada jak za jeden czyn zabroniony wyczerpujący znamiona przestępstwa ten, kto w krótkich odstępach czasu, przy wykorzystaniu tej samej albo takiej samej sposobności lub w podobny sposób popełnia dwa lub więcej umyślnych wykroczeń przeciwko mieniu, jeżeli łączna wartość mienia uzasadnia odpowiedzialność za przestępstwo.
Przesłanki:
1) umyślne popełnienie dwóch lub więcej wykroczeń przeciwko mieniu,
2) Popełnienie wskazanych w punkcie 1 wykroczeń: (alternatywa nierozłączna):
a) w krótkich odstępach czasu,
b) przy wykorzystaniu tej samej sposobności albo takiej samej sposobności, c) lub w podobny sposób,
3) popełnienia wskazanych wykroczeń łącznie przeciwko mieniu, którego rozmiar uzasadnia odpowiedzialność za przestępstwo.
Czyn ciągły
Wielość zachowań
Poszczególne zachowania mogą być wykroczeniami, o ile znamiona przestępstwa wyczerpią łącznie, mogą też
wykazywać znikomą społeczną szkodliwość lub w ogóle nie być czynami zabronionymi pod groźbą kary (brane pod uwagę
osobno)
W konstrukcji czynu ciągłego mieści się również sytuacja, gdy poszczególne zachowania wyczerpują znamiona
podstawowego typu przestępstwa, a całość czynu – typu kwalifikowanego.
Zachowania objęte czynem ciągłym mogą się różnić co do
kwalifikacji prawnej i nie muszą wykazywać podobieństwa pod
względem sposobu popełnienia
Czyn ciągły
Krótkie odstępy czasu
jest to przesłanka szczególnie nieostra i różnorodnie interpretowana
„Okres przekraczający 2 lata, dzielący pierwsze przypisane skazanemu zachowania od drugich, nie może być uznany za "krótki odstęp czasu" w rozumieniu art. 12 KK. (…) W najdalej idącej interpretacji, przesłanki
"krótkie odstępy czasu", dokonanej w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 9.3.2006 r., sygn. V KK 271/05, OSNKW 2006, nr 5, poz. 50, dopuszczono możliwość "kilkumiesięcznych przedziałów czasowych pomiędzy kolejnymi zachowaniami". W uzasadnieniu tego orzeczenia stwierdzono jednak, że przedział czasu "wyraźnie przekraczający rok"
"bez wątpienia" zerwał więź czasową pomiędzy ogniwami czynu i nie może być kwalifikowany w ramach art. 12 KK. Orzekający w tej sprawie skład Sądu Najwyższego podziela to stanowisko, a zatem tym bardziej nie można uznać za prawidłowe przyjęcie konstrukcji z art. 12 KK do zachowań przedzielonych ponad dwuletnim okresem„ (post. SN z 4.3.2008 r., III KK 302/07, OSNwSK 2008, Nr 1, poz. 523).
Czyn ciągły
Z góry powzięty zamiar
przesłanka ta oznacza, że sprawca chce popełnić dwa lub więcej zachowań albo przewiduje możliwość ich popełnienia i na to się godzi, a zarazem przystępując do realizacji pierwszego zachowania, obejmuje zamiarem wszystkie zachowania połączone znamieniem ciągłości
nie spełnia kryteriów czynu ciągłego przypadek, w którym poszczególne zachowania sprawcy nie zostały objęte jednym, z góry powziętym zamiarem, lecz zostały dokonane z identycznym zamiarem, takim samym w odniesieniu do każdego zachowania, lecz nieistniejącym z góry, a pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania czyli z zamiarem odnawaialnym
Osobny problem stanowi natomiast treść zamiaru – tj, konieczny
poziom jego konkretyzacji, skoro obejmować ma cały kompleks
zachowań tworzących czyn ciągły.
Czyn ciągły
Tożsamość pokrzywdzonego
Jeśli treścią czynu ciagłego jest zamach na dobro osobiste, to
wszystkie objęte nim zachowania sprawcy muszą być wymierzone w tę samą osobę.
Pojęcie dobra osobistego należy rozumieć zgodnie z art. 23 KC
W judykaturze przyjmuje się, że warunek tożsamości
pokrzywdzonego dotyczy również zamachu na dobro osobiste, które w ramach danego typu przestępstwa chronione jest ubocznie (wyr.
SA w Katowicach z 29.4.2009 r., II AKA 405/08, OSAK 2009, Nr 3, poz.
1).
• konsekwencje prawne konstrukcji czynu ciągłego
1. Czas popełnienia przestępstwa i kwestie intertemporalne 2. Nieletniość
3. Kwalifikacja prawna i wymiar kary
4. Przesłanka „powagi rzeczy osądzonej”
Czyn ciągły
„Prawomocne skazanie za czyn ciągły (art. 12 KK) stoi na przeszkodzie, ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 KPK,
ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia, niezależnie od tego jak ma się
społeczna szkodliwość nowo ujawnionych fragmentów czynu ciągłego do społecznej szkodliwości zachowań uprzednio w
ramach tego czynu osądzonych.” (uchw. SN z 21.11.2001 r., I KZP 29/01, OSNKW 2002, Nr 1–2, poz. 2)
„Prawomocne skazanie za przestępstwo ciągłe stwarza stan materialnej prawomocności w stosunku do okresu objętego
skazaniem, także w odniesieniu do jednostkowych zachowań, które nie zostały objęte opisem czynu przypisanego.” (wyr. SN z
22.1.2014 r., III KK 441/13, KZS 2014, Nr 6, poz. 34, Prok. i Pr. – wkł.
2014, Nr 4, poz. 1)
Czyn ciągły
Art. 12 § 2
• Wykroczenia z rozdziału XIV k.w., przykładowo:
1) kradzież cudzej rzeczy ruchomej o wartości nieprzekraczającej 500 zł (art. 119 § 1 KW), a także jej usiłowanie, podżeganie do niej oraz pomocnictwo w jej popełnieniu (art. 119 § 2 KW),
2) przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej o wartości nieprzekraczającej 500 zł (art. 119 § 1 KW), a także jego usiłowanie, podżeganie do niego oraz pomocnictwo w jego popełnieniu (art. 119 § 2 KW),
3) wyrąb z lasu drzewa o wartości nieprzekraczającej 500 zł w celu jego przywłaszczenia (art.
120 § 1 KW), a także jego usiłowanie, podżeganie do niego oraz pomocnictwo w jego popełnieniu (art. 120 § 2 KW),
4) wyłudzenie przejazdu koleją lub innym środkiem lokomocji w warunkach trzykrotnego nieuregulowania należności i bez zamiaru jej spłaty (art. 121 § 1 KW),
5) wyłudzenie pożywienia lub napoju, przejazdu środkiem lokomocji należącym do
przedsiębiorstwa niedysponującego karami pieniężnymi określonymi w taryfie, wstępu na imprezę artystyczną, rozrywkową lub sportową, działania automatu lub innego podobnego płatnego świadczenia (art. 121 § 2 KW)…
wykroczenia tego samego rodzaju (tego samego typu)
Wartość graniczna mienia dla przestępstwa
Zbieg przepisów
reguły wyłączania wielości ocen:
Zbieg przepisów
Zbieg przepisów
Zbieg rzeczywisty
Zbieg rzeczywisty
Zbieg niewłaściwy
Zbieg niewłaściwy
Zbieg właściwy (podlegający uwzględnieniu)
Zbieg właściwy (podlegający uwzględnieniu)
Zbieg pozorny Zbieg pozorny
Zbieg przepisów
1) Reguła subsydiarności (lex primaria derogat legi subsidiariae) znajduje zastosowanie w ramach takiej pary przepisów
określających typy czynów zabronionych, w której jeden z nich jest przepisem prymarnym (głównym), a drugi przepisem subsydiarnym (posiłkowym). Konsekwencją jej zastosowania jest to, że przepis subsydiarny może się znaleźć w kwalifikacji prawnej zachowania się sprawcy tylko wtedy, gdy sprawca ten zachowaniem tym nie wypełni zarazem znamion typu czynu zabronionego określonego w przepisie prymarnym. Subsydiarność ustawowa (231 § 4 KK) i milcząca
2) Reguła konsumpcji (lex cosumens derogat legi consumptae) Z
relacją przepis konsumujący–przepis konsumowany będziemy mieć do czynienia wówczas, gdy w konkretnej sytuacji znamiona jednego typu czynu zabronionego wkalkulowane są w znamiona innego typu czynu zabronionego - czynu zawierającego większy ładunek in
concreto pojmowanej społecznej szkodliwości (np. art. 164 § 1 i art.
160 § 1, art. 279 § 1 i art. 288 KK.
3) Reguła specjalności (lex specialis derogat legi generali)
Właściwy zbieg przepisów
polega na tym, że czyn wyczerpuje znamiona przestępstwa określone w
dwóch albo więcej przepisach i nie znajdują zastosowania reguły wyłączania wielości ocen.
Dla ukazania pełnej treści kryminalnej czynu konieczne jest powołanie w jego kwalifikacji prawnej kilku przepisów, "gdyż każdy z nich dotyczy jakiegoś
elementu popełnianego czynu, którego nie uwzględniają pozostałe przepisy"
(wyr. SA w Gdańsku z 11.5.2004 r., II AKa 158/04, OSAG 2004, Nr 1–2, poz. 119).
Np. sprawca rozboju, stosując przemoc wobec pokrzywdzonego, łamie mu rękę, w efekcie czego narusza nie tylko art. 280 § 1 KK, lecz także art. 157 § 1 KK.
KONSEKWENCJE
Zgodnie z art. 11 § 2 k.k. czyn objęty zbiegiem zostaje zakwalifikowany ze wszystkich zbiegających się przepisów, które stanowią podstawę skazania sprawcy – tej części wyroku, w której sąd uznaje go za winnego popełnienia określonego przestępstwa - kumulatywna kwalifikacja
Art. 11 § 3 stanowi zaś, że za przestępstwo, którego dotyczy rzeczywisty zbieg przepisów, wymierza się jedną karę, a za podstawę wymiaru kary przyjmuje się ten przepis uwzględniony w kumulatywnej kwalifikacji, który przewiduje
najsurowsze ustawowe zagrożenie.
Zbieg przestępstw
KONSTRUKCJA ZBIEGU PRZESTĘPSTW JEST ZAWSZE KONSTRUKCJĄ WIELOCZYNOWĄ!
Zbieg przestępstw
Zbieg przestępstw
Zbieg właściwy
Zbieg właściwy
Zbieg realny
Zbieg realny Ciąg przestępstw
Ciąg przestępstw
Zbieg pozorny (niewłaściwy) Zbieg pozorny
(niewłaściwy)
Właściwy zbieg przestępstw
1) Zbieg realny z art. 85 k.k.
Art. 85 § 1. Jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne
podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną.
może mieć charakter jednorodny lub wielorodny
jego konsekwencją jest wymierzenie kary łącznej
Art. 85 § 2. Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i
podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89, w całości lub
w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa
w § 1.
Właściwy zbieg przestępstw
Podstawowe zasady łączenia kar:
łączeniu podlegają kary tego samego rodzaju, a kary
różnorodzajowe – tylko wyjątkowo, gdy przewidują to przepisy - art. 87 i 88 k.k.
dla łączenia kar bez znaczenia pozostaje to, czy zostały orzeczone na podstawie kodeksu karnego czy ustawy pozakodeksowej. Nie ma też przeszkód w łączeniu kar orzeczonych za przestępstwo i przestępstwo skarbowe nie podlegają natomiast łączeniu kary orzeczone za przestępstwo z karami orzeczonymi za wykroczenie.
nie ma też podstaw do łączenia kar zastępczych
połączeniu w nową karę łączną może też podlegać kara łączna orzeczona wobec tej samej osoby wcześniej. Kara ta nie
podlega rozwiązaniu i ma być połączona z innymi karami w takiej postaci, w jakiej została orzeczona (koncepcja tzw.
„śnieżnej kuli”)
Właściwy zbieg przestępstw
Podstawowe zasady łączenia kar:
Art. 85 § 3. Jeżeli po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania kary lub kary łącznej sprawca popełnił
przestępstwo, za które orzeczono karę tego samego rodzaju lub inną podlegającą łączeniu, orzeczona kara nie podlega łączeniu z karą odbywaną w czasie popełnienia czynu.
Art. 85 § 3a. Jeżeli kara wykonywana lub orzeczona, o której mowa w § 3, stanie się następnie podstawą orzeczenia kary lub kar łącznych, zakaz łączenia kar odnosi się również do tej kary lub kar łącznych.
Szczególne dyrektywy wymiaru kary łącznej
Art. 85a k.k. Orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede
wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma
osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie
kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
Właściwy zbieg przestępstw
Ciąg przestępstw
Art. 91 § 1. Jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej
przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby
nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy
ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.
Przesłanki:
1) Popełnienie co najmniej 2 przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich 2) Krótkie odstępy czasu pomiędzy popełnianymi przestępstwami 3) Wykorzystanie takiej samej sposobności
4) Możliwość orzeczenia jednej kary określonej w przepisie
stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw
Ciąg przestępstw
Wykorzystanie takiej samej sposobności.
Zastąpiła warunek podobnego sposobu popełnienia czynów objętych ciągiem przestępstw
Sposobność należałoby odnosić do okoliczności zewnętrznych ułatwiających sprawcy popełnienie przestępstw objętych
ciągiem, kształtowanych głównie przez czas, miejsce lub sytuację (np. kradzieże wykorzystujące obecność tłumu, rozboje w odludnym miejscu- J. Majewski)
w omawianej przesłance upatruje się element obiektywny Kwalifikacja czynów tworzących ciąg przestępstw.
Czyny te nie muszą odznaczać się identyczną kwalifikacją, pod warunkiem wszakże, że kara w przypadku każdego z nich
zostaje wymierzona na podstawie tego samego przepisu.
(zatem 1. przestępstwo może być kwalifikowany z przepisu X, 2. z przepisu X w zw. z Y, pod warunkiem, że podstawą
wymiaru kary będzie też w tym drugim przypadku przepis X)
Ciąg przestępstw
Kwalifikacja czynów tworzących ciąg przestępstw.
ciąg przestępstw może obejmować czyny kwalifikowane kumulatywnie zarówno z tych samych przepisów, jak i z różnych przepisów, jeśli w świetle art. 11 § 3 k.k. ten sam przepis będzie podstawą wymiaru dla każdego z czynów objętych ciągiem.
ciąg mogą też tworzyć przestępstwa popełnione w formie dokonania i usiłowania lub w różnych formach współdziałania
ciąg przestępstw może objąć czyny jednorazowe i czyny ciągłe, jeśli wyczerpują one znamiona tego samego typu
przestępstwa, ponieważ art. 12 k.k. nie modyfikuje granic grożącej sprawcy kary
Wymogu tożsamości podstawy wymiaru kary za wszystkie czyny objęte ciągiem nadal nie spełnia zbieg przestępstw wyczerpujących znamiona typu podstawowego i
kwalifikowanego lub uprzywilejowanego
Niewłaściwy (pozorny) zbieg przestępstw
jest to również zbieg wieloczynowy
jest on jednak pozorny, gdyż niektóre z współtworzących go czynów pomija się przy wymiarze kary
Zbieg pozorny Zbieg pozorny
Czyny współukarane następcze Czyny współukarane
następcze
Np. czynności związane sytuacyjnie z czynem
głównym Np. czynności związane
sytuacyjnie z czynem głównym
Np. wykorzystanie owoców przestępstwa Np. wykorzystanie owoców przestępstwa
Czyny współukarane uprzednie Czyny współukarane
uprzednie
Np. formy stadialne Np. formy stadialne
Np. narażenie na niebezpieczeństwo w
stosunku do późniejszego naruszenia
dobra Np. narażenie na niebezpieczeństwo w
stosunku do późniejszego naruszenia
dobra